Αντιδήλωση στη Δήλωση του κ. Νικ. Σωτηρόπουλου

Θα περίμενε κανείς από τον αγαπητό και σεβαστό μου δάσκαλο, ιδίως σε πρώτο πλάνο μιας πρώτης δημοσίας εμφανίσεως, εξομολογήσεως και απολογίας, κατόπιν μιας τόσο κρισίμου εγχειρήσεως και δεινής δοκιμασίας, να επιδίδεται όχι σε δικαιολογημένες μεν, λογικές και επιτακτικές δηλώσεις (οι οποίες δύνανται και να εκληφθούν ως τάσεις φιλαυτίας και φαινομενικής αυτοδικαιώσεως) υπό μορφήν ανταποκρίσεως προς ψευδείς κατηγορίες και ανήθικες ενέργειες εις βάρος του προσώπου του.

Όμως, δεν παύουν να είναι δηλώσεις αποκλειστικώς περί του προσώπου του. Εστω, ταπεινού και αδικημένου προσώπου. Όμως, αρετές προσωπικές. "Δεν επιβάρυνα" (εγώ), "εργάστηκα ανιδιοτελώς" (εγώ), "για αυτό και δεν διορίστηκα" (εγώ), "δεν λαμβάνω μισθό" (εγώ), "κηρύττω αδάπανα" (εγώ), "εργάζομαι (εγώ) στην ιεραποστολική κίνηση...." κλπ.

Όχι πως επιθυμώ με όλα αυτά να ειρωνευτώ τον κ. Σωτηρόπουλο, αλλοίμονο, επαναλαμβάνω, δίκαια και αληθινά όσα γράφει, αναγκαία και επιβεβλημένα προς ξεσκέπασμα των συκοφαντών. Αλλά... σε δεύτερη, τρίτη "μοίρα", προτεραιότητα και σειρά.

Πρώτη-πρώτη θέση επέχει η αντίχριστη οικουμενιστική συμπροσευχή στα Ιεροσόλυμα και η σημερινή επάρατη από κοινού "αίτηση" στο Βατικανό. Δεύτερον (μάλλον πρώτον) το αναγκαίο ξεκαθάρισμα της θέσεώς του ως προς την συνεχιζόμενη, αντιευαγγελική, αντιπατερική προσωπική του κοινωνία με τους "μεγαλυτέρους αιρετικούς και χειροτέρους αντιχρίστους όλων των αιώνων" κατά δήλωσή του.

Τρίτον, η δημοσία αναίρεση και ανάκληση της καταδίκης των ομογενών, τί λέγω; συγγενών πνευματικών, λίαν αγαπητών εν Χριστώ αδελφών του (οι οποίοι υπέστησαν μαζί του φοβερόν διωγμόν και φέρουν τα "στίγματα" του "Σωτηροπουλικού") περί "θανασίμου λάθους" των να απομακρύνονται από τον αιρεσιάρχη Βαρθολομαίο και τους μνημονεύοντες αυτών, τους συμπορευομένους μετ' αυτών και συλλειτουργούντας αυτών και άρα συμμολυνομένους εξ' αυτών.

Αυτά και άλλα προσδοκούσα από τη δήλωση. Δεν απογοητεύομαι. Ελπίζω στη διαύγεια πνεύματος και χαρακτηριστική του σοφία. Ο Παράκλητος να τον φωτίσει να μας "παρακαλέσει" στον ανέσπερο διωγμό που υφιστάμεθα. Ζούμε εν καιρώ διωγμού της Ορθοδοξίας.

Ζούμε στα έσχατα χρόνια του αισχίστου Οικουμενισμού. Πριν επέλθουν τα δικά μας έσχατα, ασχέτως ηλικίας, έχουμε ανάγκη αλληλοστηριγμού και όχι αλληλοκαταδικασμού. Εχουμε υποχρέωση εσωτερική, να Αποτειχιστούμε ώστε να εμπειρευτούμε το του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού:

"Πέπεισμαι γαρ ακριβώς ότι, όσον αποδιίσταμαι τούτου (του Λατινόφρονος, Αιρεσιάρχου Πατριάρχου) καί των τοιούτων, (των κοινωνούντων μετ' ακοινωνήτων και συμπορευομένων μετά αιρετικών, άλλο τόσο) εγγίζω τω Θεώ και πάσι τοις (Αποτειχιζομένοις) πιστοίς Πατράσι, καί ώσπερ τούτων χωρίζομαι, ούτως ενούμαι τη Αληθεία και τοις Αγίοις Πατράσι καί Θεολόγοις της Εκκλησίας!!!"