Ο σφαγιασμός των 12 Μητροπολιτών, του Λυκούργου Νάνη

Ήταν θέρος του 1974, χρονιάς που σημαδεύτηκε απ’ την εμφάνιση και εκδήλωση συγκλονιστικών πολιτικών και εκκλησιαστικών γεγονότων. Τότε, μία δράκα επίορκων μητροπολιτών, μελών της δυσώνυμης "πρεσβυτέρας Ιεραρχίας", ως επί το πλείστον, προέβησαν, εφαρμόζοντας το "κυκλώπειο δίκαιο" –κατά την προσφυά ρήση του μακαριστού Φλωρίνης Αυγουστίνου– και σχηματίζοντας την εντύπωση   ότι δεν φοβούνται το Θεό και δεν ντρέπονται τους ανθρώπους, κατά τη χαρακτηριστική δήλωση, επί συνόδω, του επίσης μακαριστού Κοζάνης Διονυσίου, στον εν ψυχρώ σφαγιασμό δώδεκα εκλεκτών, το ήθος, συνεπισκόπων τους.

Οι δώδεκα κατέστησαν έκπτωτοι όλως αντικανονικώς, τουτέστιν άνευ κλητεύσεώς τους,  κανονικής εκκλησιαστικής δίκης, απολογίας, επί τη βάσει (για τους εννέα εκ των δώδεκα) της σχιζοφρενικής, κατά τον αείμνηστο  καθηγητή του Κανονικού Δικαίου, Κωνσταντίνο Μουρατίδη, συντακτικής πράξεως (υπ αριθμόν  7) του τότε δικτατορικού καθεστώτος (που τελούσε υπό την "αόρατη" καθοδήγηση  του ταξιάρχου
Δημητρίου Ιωαννίδη), και χωρίς να μνημονεύεται στην εκπτωτική απόφαση ούτε ένας (αριθμός 1) ιερός κανόνας...

 Είναι χαρακτηριστικό ότι τα σφάγια-θύματα του ακατάλλακτου μίσους και φονικού πάθους των συνεπισκόπων τους, ενημερώθηκαν για την επιβολή της εις βάρος τους "κεφαλικής" ποινής από φιλικά τηλεφωνήματα και από  το...ραδιόφωνο προς αιώνια καταισχύνη των διωκτών τους!

Η καταδίκη στην ποινή της εκπτώσεως δεν έγινε την ίδια ημέρα και για τους δώδεκα επισκόπους. Τα πρώτα θύματα της σεραφειμικής μάχαιρας ήταν οι μακαριστοί, πλέον, μητροπολίτες Ζακύνθου Απόστολος (Παπακωνσταντίνου) και Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Κωνσταντίνος (Σακελλαρόπουλος) που κηρύχθηκαν έκπτωτοι στις 13 Ιουνίου του 1974. Ακολούθησε η εκπαραθύρωση του, επίσης μακαριστού, μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος Νικοδήμου στις 25 του ιδίου μηνός. Και εν συνεχεία, στις 11 Ιουλίου η σφαγή ολοκληρώθηκε με την έκπτωση ακόμη εννέα  μητροπολιτών, των, μακαριστών πλέον, Διδυμοτείχου και Ορεστιάδος Κωνσταντίνου (Πούλου), Πολυανής και Κιλκισίου Χαρίτωνος (Συμεωνίδη), Αλεξανδρουπόλεως Κωνσταντίου (Χρόνη), Θεσσαλονίκης Λεωνίδα (Παρασκευόπουλου), Δημητριάδος Ηλία (Τσακογιάννη), Λαρίσης, Πλαταμώνος και Τυρνάβου Θεολόγου (Πασχαλίδη), Παραμυθίας Παύλου (Καρβέλη), Χαλκίδος Νικολάου (Σελέντη) και του μοναδικού, εισέτι ζώντος, Τρίκκης και Σταγών (νυν Σταγών και Μετεώρων) Σεραφείμ (Στεφάνου).

Tους θρόνους των δώδεκα σφαγιασθέντων κατέλαβαν οι εξής μοιχεπιβάτες: Ζακύνθου Παντελεήμων (Μπεζενίτης), τρία!!! χρόνια αργότερα, Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Κλεόπας (Θωμόπουλος), Αττικής και Μεγαρίδος Δωρόθεος (Γιανναρόπουλος), εκ μεταθέσεως απ’ την Καστοριά, Διδυμοτείχου και Ορεστιάδος Αγαθάγγελος (Ταμπουρατζάκης), Πολυανής και Κιλκισίου Αμβρόσιος (Στάμενας), Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος (Ρούσσας), Θεσσαλονίκης Παντελεήμων (Χρυσοφάκης), εκ μεταθέσεως απ τη Σάμο, Δημητριάδος Χριστόδουλος (Παρασκευαΐδης), Λαρίσης, Πλαταμώνος και Τυρνάβου Σεραφείμ (Ορφανός), Παραμυθίας Τίτος (Παπανάκος), Χαλκίδος Χρυσόστομος (Βέργης), Τρίκκης και Σταγών Στέφανος (Αφεντουλίδης), ο εκδηλώσας ειλικρινή, μετά ταύτα, μετάνοια, καταβαλών απέλπιδα προσπάθεια επουλώσεως του εκκλησιαστικού τραύματος που επήνεγκε η σεραφειμική λαίλαπα στο εκκλησιαστικό σώμα και υποπεσών στη δυσμένεια του επαράτου σεραφειμικού καθεστώτος.

Αρχιτέκτονες της εκκλησιαστικής, αυτής, ανωμαλίας υπήρξαν:

α) Ο μακαριστός Σεραφείμ Τίκας, εκλεγείς αρχιεπίσκοπος, φρουρούσης της αστυνομίας το συνοδικό μέγαρο!!!, δυνάμει της υπ’ αριθμόν 3 ΣΠ, με 20, μονάχα, ψήφους, από μία "κολοβωμένη" "Ιεραρχία".

β) Ο μακαριστός Παντελεήμων Καρανικόλας (τότε μητροπολίτης Κορινθίας, ο και "σκληροπυρηνικός" αποκληθείς) και

γ) Ο επίσης μακαρίτης Παναγιώτης Χρήστου, ο μοιραίος για τα εκκλησιαστικά μας πράγματα, τότε υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (που αντιπαθούσε το μακαριστό Ιερώνυμο), όντος γενικού γραμματέα Θρησκευμάτων του πράκτορος της ΚΥΠ Αθανασίου  Αγγελόπουλου, καθηγητή της θεολογικής σχολής του ΑΠΘ, ο οποίος παρακολουθούσε τις κινήσεις του μακαριστού αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του Α (Κοτσώνη) επί τη βάσει των όσων γράφει ο τελευταίος στο μνημειώδες σύγγραμμά του με τίτλο ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΕΝΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ.

Την σύνοδο που συνεκλήθη την ονόμασαν "Έκτακτη πολυμελή", ενώ στην πραγματικότητα υπήρξε ΑΡΙΣΤΙΝΔΗΝ σύνοδος (κατά το χαρακτηρισμό του αρύσαντος προσωπικό όφελος απ’ τη συγκρότησή της, μακαριστού μητροπολίτη Πατρών Νικοδήμου Βαλληνδρά).

Από την σύνθεση της Αριστίνδην αυτής συνόδου αποκλείστηκαν οι 34 από τους τότε 66 εν ενεργεία μητροπολίτες (ΜΟΛΟΝΟΤΙ 44 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ ΖΗΤΗΣΑΝ ΕΓΓΡΑΦΩΣ Ο ΝΕΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΝΑ ΕΚΛΕΓΕΙ ΑΠΟ ΣΥΜΠΑΣΑ ΤΗΝ ΤΟΤΕ ΙΕΡΑΡΧΙΑ) με το αιτιολογικό ότι ήταν "αντικανονικοί"! Δηλαδή η πολιτεία με συντακτική πράξη απεφάνθη ποιοι μητροπολίτες ήταν κανονικοί και ποιοι αντικανονικοί ΕΡΗΜΗΝ της Εκκλησίας· το τελευταίο δεν έχει ξαναγίνει στην Ιστορία της Οικουμενικής Ορθοδοξίας)!!!

Μετά την αντικανονικότατη εκλογή, του από Ιωαννίνων Σεραφείμ (Τίκα), για λόγους συνειδήσεως αρνήθηκαν να μετάσχουν στη διαβλητή, από ιεροκανονικής πλευράς, διαδικασία εκλογής οι μακαριστοί Μυτιλήνης Ιάκωβος, Μηθύμνης Ιάκωβος και Κιλκισίου Χαρίτων.

Σημειωθήτω ότι ο Σεραφείμ, στις 25 Νοεμβρίου του  προηγουμένου έτους (1973), κατά σαφή παράβαση των ιερών κανόνων, όρκισε την κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου, παρακάμπτοντας τον οικείο μητροπολίτη (αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο), χωρίς την κανονική άδεια του οποίου και ενήργησε με συνέπεια ο τελευταίος να τον καταγγείλει στην τότε ΔΙΣ, και διαπράττων το κανονικό αδίκημα της εισπηδήσεως σε αλλότρια εκκλησιαστική επαρχία.

Στην συνέχεια άρχισαν να αντικρίζουν το φως της δημοσιότητας και να πυκνώνουν, μέρα με τη μέρα (στον τότε λογοκριμένο, απ’ το καθεστώς Ιωαννίδη, τύπο) κάποια περίεργα, τουλάχιστον, δημοσιεύματα αναφορικά με τη ΔΗΘΕΝ εκκρεμή κανονικότητα κάποιων μητροπολιτών που είχαν αποκλεισθεί απ’ τη διαδικασία εκλογής αλλά και απ’ τα διοικητικά εκκλησιαστικά σώματα, γενικότερα,  επί τη βάσει της προαναφερθείσης υπ’ αριθμόν 3 ΣΠ. Όπως εκ του αποτελέσματος προέκυψε, καλλιεργούσαν και προετοίμαζαν τεχνηέντως το κλίμα για την επικείμενη και στο σκοτεινό παρασκήνιο σχεδιαζόμενη και παρασκευαζόμενη σφαγή των ανεπιθύμητων στο σεραφειμικό καθεστώς μητροπολιτών. Μέχρι και αντικείμενο επιθεωρήσεων σε θέατρα της Αθήνας έγινε η "φιλολογία" περί της ΔΗΘΕΝ αντικανονικότητας των προαναφερθέντων μητροπολιτών!

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)