Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ στα Ιεροσόλυμα με τα ΜΑΤΙΑ του «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» του 1964! Ο ρόλος των Πνευματικών.

Θέμα σωτηρίας η απομάκρυνση

από τους Οικουμενιστές!

Πρὶν ἕνα περίπου μῆνα, οἱ «Ὀρθόδοξοι» Οἰκουμενιστὲς ἡγέτες ἀνέβηκαν ἄλλο ἕνα σκαλοπάτι ἀποστασίας, ἐπειγόμενοι νὰ ὁλοκληρώσουν τὴν προδοσία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου. Γιὰ νὰ γίνει κατανοητὴ ἡ προδοσία ποὺ συντελεῖται, καταφεύγουμε σὲ ἕνα δημοσίευμα τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» ποὺ ἔγινε πρὶν πενῆντα χρόνια (φ. 36, 1964, σελ. 1-2)

Σὲ ἐκεῖνο τὸ δημοσίευμα, οἱ περὶ τὸν τότε Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὀνομάζονται ὡς «οἱ Νέο-Αἱρετικοὶ τοῦ Φαναρίου» καί, μὲ ἀφορμὴ ὅσα ἔγιναν στὰ Ἱεροσόλυμα μεταξὺ Πάπα Παύλου καὶ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, χαρακτηρίστηκαν –ὁ Ἀθηναγόρας καὶ τὴν κουστωδία του– «ἐμπρηστὲς τοῦ Φαναρίου».

Στηριζόμενος τότε ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» στὴν σύσσωμον ἀντίδραση τῶν Ὀρθοδόξων, ἤλεγξε μὲ αὐστηρότητα τὸν Ἀθηναγόρα καὶ τοὺς ἐλάχιστους ἀκολούθους του, τονίζοντάς τους ὅτι τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐδῶ· ἂν νομίζετε «ὅτι θὰ μᾶς πιάσετε στὸν ὕπνον... ἀπατᾶσθε. Ἔχουν γνῶσιν οἱ φύλακες. Αἱ χεῖρες (τῶν Ὀρθοδόξων) μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ, κινοῦνται ἀπειλητικῶς πρὸς τὴν κατεύθυνσιν τῶν ἀδιστάκτων ἐμπρηστῶν (τοῦ Φαναρίου). Αἱ φλόγες τῆς ἀνοσίου πυρκαϊᾶς τῶν μητραλοιῶν τῆς Πίστεως εἰδοποίησαν ἤδη τοὺς εἰς τὰ ἔσχατα τοῦ κόσμου Ὀρθοδόξους, νὰ μὴ δίδουν ὕπνον εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἀνάπαυσιν εἰς τὰ βλέφαρά των, ἐφ’ ὅσον οἱ ἄνθρωποι τοῦ Ἀθηναγόρου θὰ θέλουν νὰ ὑπερβάλλουν τὸν Ἀρχηγόν των εἰς ζῆλον φιλοπαπικόν».

«Ὁ Ἀθηναγόρας καὶ ἡ κουστωδία αὐτοῦ ἀντήλλαξαν φίλημα Ἰσκαριώτου μετὰ τοῦ πάπα καὶ τῶν Καρδιναλίων αὐτοῦ». Διὰ τοῦτο ὀφείλουν οἱ Ὀρθόδοξοι «νὰ ὑπάγουν εἰς τὸ Φανάριον καὶ νὰ ἀξιώσουν νὰ δοθῆ τέρμα εἰς τὰ δεινὰ τῆς ὀρθοδοξίας».

Καὶ παρακάτω παρότρυνε τοὺς Ἱερομονάχους νὰ κάνουν ὅ,τι πάντα ἔκαναν οἱ πιστοί, ὅταν ἐπροδίδετο ἡ Πίστη: Νὰ διακόψουν τὸ Μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη, νὰ ἀποτειχισθοῦν ἀπὸ αὐτόν.

Λίγα χρόνια μετά, ἐπειδή, παρὰ τὴν προειδοποίηση τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ πατριάρχης συνέχισε τὴν Οἰκουμενιστικὴ πορεία του, οἱ Ἁγιορεῖτες διέκοψαν τὸ Μνημόσυνό του, καὶ οἱ τρεῖς Μητροπολίτες ἔκαναν μερικὴ ἀποτείχιση.
Αὐτὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1960-1970 ποὺ τὰ περιστατικὰ προδοσίας τῆς Ὀρθοδοξίας ἦσαν ἐλάχιστα καὶ στοὺς πολλοὺς ἄγνωστα, ἡ πληροφόρηση πενιχρὴ καὶ (ὅπως ἔγραφε ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος) οἱ οἰκουμενίζοντες Ἐπίσκοποι, ἐμετρῶντο εἰς τὰ δάκτυλα τῆς μιᾶς χειρός!

Τελείωνε τὸ ἄρθρο τοῦ «Ὀρθ. Τύπου» ὡς ἑξῆς:

 

Τότε, λοιπόν, οἱ ὀρθοφρονοῦντες συντάκτες τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου», (ὅπως φαίνεται στὶς τελευταῖες γραμμὲς τῆς παραπάνω φωτοτυπίας) διατύπωναν τὴν διαχρονικὴ Πατερικὴ Παράδοση, ὅτι δηλαδή, μὲ τὴν Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου ἀπομακρύνουμε ἀπὸ πάνω μας τὸν μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως· μὲ τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου παύουμε νὰ ἀνήκουμε στὴν μερίδα τῶν αἱρετικῶν· μὲ τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου σώζουμε τὶς ψυχές μας (ἀσφαλῶς ὄχι μόνο μὲ τὴν ἀποτείχιση, ἀλλὰ ἀκολουθώντας πιστὰ κατὰ πάντα τὶς Ἐντολὲς τοῦ Κυρίου)· μὲ τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου «περιφυλάσσουμε» τὴν Ὀρθοδοξία.

Ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου καὶ ἡ Ἀποτείχιση, ἐφ’ ὅσον ὅλα τὰ ἀνωτέρω εἶναι ἀναγκαῖα γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἄρα, κι αὐτὴ εἶναι ἀναγκαία καὶ ὑποχρεωτική. Ἀσφαλῶς καὶ δυνητική, γιὰ ὅσους δὲν εἶναι ἐνημερωμένοι καὶ ἕτοιμοι ἢ δὲν θέλουν νὰ συνταχθοῦν μὲ τὴ χορεία τῶν Ἁγίων καὶ τῶν πιστῶν ποὺ τὴν ἐφάρμοσαν! Αὐτὰ ἂς τὰ βλέπουν οἱ τωρινοὶ συντάκτες του καὶ οἱ χαράσσοντες τὴν γραμμὴν τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου».

Τώρα, ποὺ  οἱ δίνουν πρὸς τὰ ἔξω τὴν ἐντύπωση ὅτι κατὰ βάσιν ἔχουν κοινὴ Πίστη, ὅπως τοῦτο σημειολογικὰ παρέχεται καὶ διὰ τῶν συμπροσευχῶν, οἱ ὁποῖες δὲν ἀποτελοῦν πλέον μεμονωμένες περιπτώσεις, ἀλλὰ ἐπίμονη πανδημία ἀσέβειας στὴν Πατερικὴ Παράδοση. Τώρα ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι κάποια ὀμιχλώδης ὑπόθεση, μιὰ νέα αἵρεση ποὺ μόλις τώρα συνειδητοποιοῦμε τὴν ὕπαρξή της, ἀλλὰ καταδικασμένη ἀπὸ Ἁγίους ὡς Παναίρεση, παρὰ τὶς νέες πτυχὲς ποὺ συνεχῶς ἐρευνῶνται. Τώρα, ποὺ παρόμοια αἴσχη μὲ ἐκεῖνα ποὺ διεπράχθησαν τότε, ἐπαναλήφθηκαν ἐφέτος μὲ ἑωσφορικὸ πεῖσμα ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, παρὰ τὶς ἐπὶ δεκαετίες διαμαρτυρίες, ἀλλὰ καὶ παρακλήσεις νὰ σταματήσουν τὸ ξεπούλημα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Μάλιστα τὸν παρελθόντα Ἰούνιο, ἡ συνάντηση  στὰ Ἱεροσόλυμα πραγματοποιήθηκε μὲ ἀναβαθμισμένη συμπροσευχή, ἡ ὁποία μεταδόθηκε διὰ τῶν Μ.Μ.Ε. σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

Αὐτὴν τὴν ἐκτροπὴ καὶ βεβήλωση τῶν Ἁγίων Τόπων, δὲν τὴν ἀνέχτηκε οὔτε ὁ οὐρανός, καὶ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ ἐκδηλωθεῖ ἐκείνη ἡ “ἀνεξήγητη”» φωτιὰ στὸ Σπήλαιο τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ στὴν Βηθλεέμ, μήπως καὶ οἱ «ἔμπρηστὲς τοῦ Φαναρίου» ἀντιληφθοῦν ὅτι ὁ οὐρανὸς τοὺς καταδεικνύει ὡς «ἐμπρηστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας».

Ἂς τὰ δοῦν ὅμως καὶ κάποιοι ἀνιστόρητοι καὶ ἐσκεμμένως φαντασιόπληκτοι ποὺ ἐπιμένουν νὰ βαπτίζουν τὶς αἱρετικὲς πράξεις τῶν Οἰκουμενιστῶν «ἀσχήμιες». Ἂς τὰ δεῖ καὶ ὁ Ὀρθόδοξος Λαός (ἱερωμένοι, μοναχοί καὶ λαϊκοί) κι ἂς ἀναρωτηθοῦν:

Τότε οἱ πιστοί, μὲ πρωτοστάτες τοὺς μοναχοὺς τοῦ Αγίου Ὄρους,  ξεσηκώθηκαν. Σήμερα τί περιμένουν; Γιατί σιωποῦν; Τί φοβοῦνται; Οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις, οἱ τιμές, τὰ τῆς ἐπιβιώσεως εἶναι ἀνώτερα ἀπὸ τὴν σωτηρία μας;

Γιατί, σήμερα, λοιδωροῦν ἐκεῖνα, ποὺ τότε θεωροῦσαν ὡς ἀναγκαῖα γιὰ τὴ σωτηρία μας;

Γιατί τώρα, ὄχι μόνο δὲν διακόπτουν τὸ Μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν, ὄχι μόνο δὲν ἀφήνουν τοὺς πιστοὺς ἐλευθέρους νὰ ἀποτειχισθοῦν, δυνητικὰ ἔστω (ἀφοῦ αὐτὸ πιστεύουν γιὰ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα), ἀλλὰ τοὺς προτρέπουν νὰ παραμένουν στὴν αἵρεση, διδάσκοντας (καὶ τρομοκρατώντας τοὺς πιστούς) ὅτι ὅποιος ἐφαρμόσει τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποκρυσταλώθηκε στὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, αὐτὸς εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας;

Πέρα ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς κύκλους ποὺ διδάσκουν αὐτὴν τὴν ἀλλοίωση τῆς ἁγιοπατερικῆς στάσεως ἀπέναντι στην αἵρεση, μαθαίνουμε ὅτι καὶ κάποιοι Ἁγιορεῖτες τὰ ἴδια διδάσκουν (ὅπως κάποιος ποὺ ἔχει τὴν φήμη τοῦ Πνευματικοῦ, στὴν Καψάλα τοῦ Ἁγίου Ὄρους), λησμονώντας ὅτι οἱ Γέροντές τους διέκοψαν τὸ Μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη  π ρ ὶ ν  μισὸ αἰῶνα!

Μήπως εἶναι καιρὸς να σταματήσουν τὴν στάση σιωπῆς, τουλάχιστον οἱ Ἁγιορεῖτες; Μήπως ὁ ἐν λόγῳ Πνευματικός, θὰ θελήσει νὰ μιλήσει, καὶ νὰ μᾶς ἐξηγήσει, σὲ ποιά ἄγνωστα Πατερικὰ κείμενα στηρίζεται, ὥστε μὲ τόση πεποίθηση νὰ ὑποστηρίζει μιὰ τέτοια ἀντιπατερικὴ θέση; (Δὲν ἀποκαλύπτουμε τὸ ὄνομά του, ὥσπου νὰ διασταυρώσουμε τὶς πληροφορίες μας ἀπὸ περισσότερα στόματα πιστῶν).