Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΘΑΥΜΑΖΕΤΑΙ Σ' ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Ἀπόσπασμα ΟΜΙΛΙΑΣ
ΣΤΗΝ Δ´ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

ΠΗΓΗ: «ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ»
Προσέξτε τώρα πόσο ταπεινς ταν εδωλολάτρης ατός, πόσο συντετριμμένος στάθηκε μπροστ στν Κύριο, ν κα δν εχε διαβάσει τν νόμο το Μωυσ κα τος προφτες. Εχε μόνο τν κοιν νο, τ μοναδικ φς γι ν διακρίνει τν λήθεια π τ ψέμα, τ καλ π τ κακό. ξερε πς ποιοσδήποτε λλος κάτοικος τς Καπερναομ θ τ λογάριαζε μεγάλη τιμ ν δεχτε τν κατόνταρχο στ σπίτι του. Στν Χριστὸ ὅμως ὁ ἑκατόνταρχος δν βλεπε να συνηθισμένο νθρωπο, λλ τν διο τν Θεό. Γι’ ατ κα επε: οκ εμ κανς να μου π τν στέγην εσέλθς.
Τί μεγάλη, τί πέροχη πίστη στν Χριστ κα τ δύναμή Του! Μόνον επ λόγ καὶ ἡ ἀρρώστια θ ξεπεραστε, δολος μου θ γίνει καλά. Οτε ὁ ἀπόστολος Πέτρος δν μποροσε, γι μεγάλο χρονικ διάστημα, ν φτάσει σ τόσο μεγάλη πίστη. Στν παρουσία το Χριστοῦ ὁ ἑκατόνταρχος νιωσε τν παρουσία, τ πρ κα τ φς το ορανο. Γιατί πρεπε ν μπε τόσο μεγάλη φωτι στ σπίτι του, ταν κα μία σπίθα θὰ ἦταν ρκετή; Γιατί ν βάλει λόκληρο τν λιο στ σπίτι του, ταν ρκοσε κα μία μόνο κτίνα του; ν ὁ ἑκατόνταρχος γνώριζε τς Γραφές, πως μες σήμερα, σως νὰ ἔλεγε στν Χριστό: «σύ, πο μόνο μ τν λόγο Σου δημιούργησες τν κόσμο κα τν νθρωπο, μπορες μ’ να Σου λόγο ν θεραπεύσεις τν ρρωστο. Μία μόνο λέξη Σου εναι ρκετή, γιατί εναι πι δυνατ π τ φωτιά, πι λαμπερ π τν κτίνα το λιου. Μόνον επ λόγ! Πόση ντροπ πρέπει ν προξενήσει σ πολλος π μς σήμερα μεγάλη ατ πίστη, σ μς πο γνωρίζουμε τς Γραφές, λλὰ ἡ πίστη μας εναι κατ φορς μικρότερη!
κατόνταρχος δν τελείωσε μ τ λόγια ατά. Συνέχισε γι ν ξηγήσει πο στήριζε τόσο πολ τν πίστη του στ δύναμη το Χριστο: «Κα γρ γ νθρωπός εμι π ξουσίαν, χων π’ μαυτν στρατιτας, κα λέγω τούτ, πορεύθητι, κα πορεύεται, κα λλ, ρχου, κα ρχεται, κα τ δούλ μου, ποίησον τοτο, κα ποιε» (Ματθ. η´ 9).
Τί ταν κατόνταρχος; νας νθρωπος πο εχε στν ξουσία του κατ στρατιτες κα πρχαν λλοι κατ πο τν ξουσίαζαν. κενοι πο βρίσκονταν στν ξουσία του ταν ποχρεωμένοι ν τν πακον. ταν λοιπν ατός, πο εχε καὶ ἀνωτέρους ν τν ξουσιάζουν, λλ πο εχε κι διος μικρότερη ξουσία, μποροσε ν δίνει διαταγς στος στρατιτες κα τος δούλους του, πόση μεγαλύτερη ξουσία εχε Χριστός, πο δν ξουσιάζεται π κανέναν νθρωπο, πο εναι ὁἴδιος ἡ ὑπέρτατη ξουσία στ φύση κα στν νθρωπο. ταν τόσοι νθρωποι ποτάσσονται στν δύναμη φων το κατόνταρχου, πς ν μν ποτάσσονται τ πάντα στν λόγο το Θεο, πο εναι δυνατς σν τ ζωή, ξς σν ξίφος κα φοβερς σν τν καταιγίδα;
Ποιοί εναι ο στρατιτες κα ο δολοι το Χριστο; Δν εναι κάθε λογικὴ ὕπαρξη ντεταγμένη στν στρατ το Χριστο; Οἱ ἄγγελοι, μαζ μ τος γίους κα τος θεοφοβούμενους νθρώπους, δν εναι στρατιτες το Χριστο; λες ο δυνάμεις τς φύσης, τν σθενειν κα το θανάτου, δν εναι δολοι Του; Κύριος διατάζει τ ζωή. Λέει: «πήγαινε σ’ ατν τν λλη παρξη» κα πηγαίνει. Λέει «λα πίσω» κα γυρίζει. Στέλνει ζωή, πιτρέπει τν ρρώστια κα τ θάνατο. Θεραπεύει τος ρρώστους κα νασταίνει τος νεκρούς.
Στ λόγο Του, ο γγελικς δυνάμεις κάμπτουν, πως φλόγα στν σχυρ νεμο. «Ατς επε κα γενήθησαν, ατς νετείλατο κα κτίσθησαν» (Ψαλμ. λβ´ 9). Κανένας δν μπορε ν’ ντισταθε στ δύναμή Του, δν τολμ ν’ μφισβητήσει τν λόγο Του. «Οδέποτε οτως λάλησεν νθρωπος, ς οτος νθρωπος» (ωάν. ζ´ 46). Δν μιλοσε σν νθρωπος πο ξουσιάζεται, λλ ς ρχοντας, «ς ξουσίαν χων» (Ματθ. ζ´ 29). Εχε τέτοιο πρόσωπο ποὺ ἔκανε τν κατόνταρχο ν τν κετεύσει: επ λόγ καὶ ἰαθήσεται πας μου.
Θεραπεία παραλυτικο δν μπορε ν κάνει κανένας θνητς νθρωπος στ γ, γι τν Χριστ μως ταν ντελς συνηθισμένο πράγμα. Δν χρειαζόταν ν καταβάλει κάποια μεγάλη προσπάθεια γι ν κάνει τν θεραπεία, οτε κν ν πάει στ σπίτι το κατόνταρχου. Δν εχε νάγκη οτε κν ν δε τν ρρωστο. Δν χρειαζόταν ν τν πιάσει π τ χέρι κα ν τν σηκώσει. Μόνο επ λόγ κα τ ργο θ γίνει. Ατ ταν τ μέτρο τς πίστης το κατόνταρχου, τς π μέρους του ποδοχς το Χριστο.
κούσας δ ησος θαύμασε κα επε τος κολουθοσιν· μν λέγω μν, οδὲ ἐν τῷἸσραλ τοσαύτην πίστιν ερον» (Ματθ. η´ 10).
Γιατί θαύμασε Χριστός, φο γνώριζε π πρν ποι θὰ ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ ἑκατόνταρχου; Δν προκάλεσε τν πάντηση ατ μ τ λόγια Του, γ λθν θεραπεύσω ατόν; Γιατί λοιπν τώρα θαυμάζει; πλ γι ν διδάξει κείνους ποὺ ἦταν μαζί Του. Θαυμάζει γι ν τος δείξει τί ξίζει ν θαυμάζεται σ’ ατν τν κόσμο. Θαυμάζει τ μεγάλη πίστη τοῦ ἀνθρώπου ατο, γι ν διδάξει τος πιστος πς πρέπει νὰἐκτιμον τ μεγάλη πίστη.
Κα πραγματικ δν πάρχει τίποτα στν κόσμο πο ν’ ξίζει τόσο θαυμασμ σο μεγάλη πίστη κάποιου νθρώπου. Χριστς δν θαύμαζε τν μορφι τς θάλασσας τς Γαλιλαίας, πειδ τέτοια μορφι σ σύγκριση μ τ κάλλη το ορανο, ποὺ ἁπλωνόταν μπροστ στ μάτια Του, δν ξιζε τίποτα. Οτε κα τ μεγάλη σοφία τν νθρώπων θαύμαζε, οτε τ πλούτη κα τ δύναμή τους. λ’ ατ εναι μηδαμιν μπροστ στ σοφία, τν πλοτο κα τ δύναμη τς βασιλείας τν ορανν, πο το ταν τόσο οκεία.
λλ’ οτε κα τς μεγάλες θνικς συναθροίσεις πο γίνονταν στν ερουσαλμ γι τ γιορτ θαύμαζε. Τέτοιες συναθροίσεις ταν ντελς σήμαντες σ σύγκριση μ τ σύναξη τν γγέλων στν ορανό, πο γινόταν π καταβολς κόσμου. ταν οἱ ἄλλοι θαύμαζαν τ περίφημο κάλλος το ναο το Σολομώντα, κενος μιλοσε γι τν σοπέδωσή του. Τ μόνο πο ξιζε ν θαυμάζει κανες ταν μεγάλη πίστη κάποιου νθρώπου. Εναι τ μέγιστο κα κάλλιστο γεγονς στ γ.
 Μ τν πίστη σκλάβος λευθερώνεται, μισθωτς γίνεται υἱὸς Θεο, θνητς νθρωπος μεταβάλλεται σὲ ἀθάνατο. ταν δίκαιος Ἰὼβ κειτόταν πληγωμένος στς στάχτες κα τὰ ἐρείπια λης του τς περιουσίας, ταν εχε χάσει κα τ παιδι του κόμα, πίστη του στν Θε παρέμεινε ναλλοίωτη, κλόνητη. ν πέφερε π τς πληγς κα τος πόνους, κραζε:
«Εη τὸ ὄνομα Κυρίου ελογημένον ες τος αἰῶνας» (Ἰὼβ α´ 21).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.