ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ ΔΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΥΡΟΥ, του π. Ευθύμιου Τρικαμηνά

        Δέν εἶχα σκοπό νά ἀσχοληθῶ μέ ὁ,τιδήποτε ἀφορᾶ τούς

Ἐπισκόπους, ὡς πρός τήν νοοτροπία, τά κόμπλεξ πού ἔχουν, τό πῶς θεωροῦν τό ἐπισκοπικό τους ἀξίωμα καί κυρίως τήν σχέσι πού ἔχουν μέ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, διότι τό θεωρῶ ματαιοπονία καί, ἐπιπλέον, ὅτι εἶναι ἡ μόνιμη καί ἀνθρωπίνως ἀθεράπευτη πληγή τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ αἰτία ὅλων τῶν δεινῶν τά ὁποῖα ὑφίσταται ὡς σῶμα Χριστοῦ, ἄν δέν ἐλάβαινα γνῶσι γιά μία χαρακτηριστική ἀντίδρασι τοῦ συγκεκριμένου Ἐπισκόπου Σύρου, τήν ὁποία ἄκουσα ἀπό πρῶτο, κατά τό δή λεγόμενο χέρι, καί πρέπει ὡς ἐκ τούτου νά θεωρηθῆ ἀληθινή ἀπό τούς ἀναγνῶστες τοῦ κειμένου  αὐτοῦ. Ἐγώ ἐπειδή γνωρίζω, ὡς παθών, τήν νοοτροπία τῶν Ἐπισκόπων καί τά κόμπλεξ τά ὁποῖα ἔχουν, ἐθεώρησα φυσική αὐτήν τήν ἀντίδρασι τοῦ Μητροπολίτου Σύρου καί τήν καταγράφω πρός διαφώτισι τῶν ἀφελῶν Ἀντιοικουμενιστῶν καί, βεβαίως, ἐνημέρωσι τοῦ ἀτυχοῦς καί δυστυχοῦς Ὀρθοδόξου λαοῦ, ὁ ὁποῖος, ἄν μή τί ἄλλο, νομίζω θά ἐδικαιοῦτο νά ἔχη καλύτερους ποιμένες.

          Εἶναι γεγονός ὅτι ὅταν «τά πᾶς καλά» μέ τόν Ἐπίσκοπό σου, ὅταν ὑποτάσσεσαι εἰς αὐτόν ἀδιακρίτως καί χειραφετεῖσαι κατά τόν τύπο τοῦ τυφλοῦ, ὅταν ὄχι μόνο δέν τόν ἐλέγχεις, ἀλλά ἀπεναντίας ἐπικροτεῖς τίς πράξεις του, ὅταν τέλος πάντων σκύβεις τό κεφάλι καί τόν προσκυνᾶς, κατά τόν τύπο τοῦ Χατζιαβάτη τοῦ θεάτρου σκιῶν, τότε ἔχεις καί ὅλες τίς ἀπολαβές, τίς τιμές, τίς καλύψεις, τήν ἐπισκοπική ὀμπρέλλα νά σέ προστατεύη, τούς ἐπαίνους γιά τό ἔργο πού ἐπιτελεῖς καί, βεβαίως, ἔχεις καί τήν ἐλπίδα προαγωγῆς λόγῳ αὐτῆς τῆς ἀνικανότητός σου νά ἐκφέρης λόγο καί νά ὑποβάλλης ἔνστασι γιά οἱοδήποτε θέμα.

      

Εἶναι χαρακτηριστικό ἐν προκειμένῳ αὐτό πού εὐρέως κυκλοφορεῖ μεταξύ τῶν κληρικῶν, ὅτι δηλαδή ἀλοίμονό σου, ἄν πέσης στήν δυσμένεια τοῦ δεσπότη!  Στήν περίπτωσι αὐτή, ἔχει τήν δύναμη νά σέ ξεκάνη σέ χρόνο ρεκόρ καί, ἐπί πλέον, τήν ἱκανότητα νά τό κάνη αὐτό ἀπό θέσεως ἰσχύος, ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἁρμόδιος νά καθαρίση τόν ἀγρό τοῦ Κυρίου ἀπό τά ζιζάνια κ.λπ.

          Στό σημεῖο αὐτό καταθέτω τήν προσωπική μου ἐμπειρία καί ἀναφέρω ὅτι, ὅσο χρονικό διάστημα τά ἐπήγαινα καλά μέ τόν τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος Χριστόδουλο, μέ ἐκθείαζε, μοῦ παρεῖχε κάθε ἐξυπηρέτησι, ὑπεστήριζε τήν μονή μου, μοῦ ἔστελνε ἀνθρώπους μέ διάφορα προβλήματα πρός πνευματική των καθοδήγησι, μέ παρακαλοῦσε νά προσεύχωμαι δι’ αὐτόν κ.λπ. Ὅταν, κατά τό
δή λεγόμενο, τά χαλάσαμε, καί ἀντέδρασα γιά τά θέματα τῆς πίστεως, καί ἔκανα ἀνυπακοή, καί ἐσήκωσα ὅπως λέμε κεφάλι καί, βεβαίως, τόν ἤλεγξα γιά τήν παθητική καί προδοτική στάσι τῶν Ἐπισκόπων, τότε ἄλλαξε τό σκηνικό καί ἔγινα ἐχθρός του. Μέ ἐπολέμησε μέ κάθε τρόπο ἀπό θέσεως ἰσχύος, μέ κατηγοροῦσε ὡς ἀντάρτη καί ἀνυπάκουο στήν Ἐκκλησία, μέ ἀπομάκρυνε ἀμέσως ἀπό τήν Μητρόπολί του καί, κοντολογίς, ἔδειξε τό πραγματικό του πρόσωπο· ὅτι δηλαδή δέν ἦταν ποιμένας καί πατέρας καί προστάτης τοῦ ποιμνίου, ἀλλά στρατηγός καί Σουλτάνος, διοικητής κατά τά ναζιστικά πρότυπα, καί τά ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα καί, κυρίως, ἔδειξε ἐμπράκτως τήν παγία θέσι τῶν Ἐπισκόπων ὅτι τό ἱερατεῖο τό ἐκλαμβάνουν ὄχι γιά νά λειτουργῆ καί νά ὑπηρετῆ τόν Κύριο καί τά μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά γιά νά ὑπηρετῆ τόν Ἐπίσκοπο καί μάλιστα μέ δουλικό καί ἀνελεύθερο τρόπο, χωρίς καμμία ἀντίδρασι, ἀκόμη καί γιά τά θέματα τῆς πίστεως.  Πιστεύω ὅτι αὐτήν τήν ἀνελεύθερη ὑποταγή καί τήν μέ θεοκρατικό τρόπο ἐπιβολή τῆς πειθαρχίας θά τήν ἐζήλευε καί ὁ Χίτλερ καί ὁ Στάλιν καί οἱ Μασῶνοι καί ὁ ἴδιος ὁ διάβολος.

          Θά ἔλθω ὅμως, γιά νά μήν μακρυγορῶ γιά θέματα, τά ὁποῖα ἐν πολλοῖς εἶναι γνωστά, στόν συγκεκριμένο Ἐπίσκοπο Σύρου Δωρόθεο καί, μάλιστα, θά σχολιάσω τήν ἀντίδρασί του στό θέμα τῆς ἀποτειχίσεως τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐθυμίου Χαραλαμπίδη. Ὑπενθυμίζω καί πάλι ὅτι τό γεγονός καί τά λόγια τοῦ Μητροπολίτου Σύρου Δωροθέου τά ἄκουσα ἀπό πρῶτο χέρι καί, μάλιστα, τά κατέγραψα ἐκείνη τή στιγμή γιά νά μήν ἀδικήσω τόν Ἐπίσκοπο καί νά μήν σχηματίσουν λανθασμένη γνώμη οἱ ἀναγνῶστες αὐτοῦ τοῦ κειμένου.

        Ὅταν λοιπόν ἔλαβε ὁ Μητροπολίτης Σύρου τήν γραπτή ὁμολογία

περί ἀποτειχίσεως καί διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου του ἀπό τόν π. Εὐθύμιο, ἐπῆρε τηλέφωνο τόν ἡγούμενο τῆς μονῆς του καί τοῦ εἶπε τά ἑξῆς: «Ἔλαβα ἕνα γράμμα ἀπό τόν π. Εὐθύμιο. Ἤ ἔρχεται καί βάζει μετάνοια, ζητᾶ συγνώμη, καί τό σκίζω τό γράμμα καί δέν τό ὑπολογίζω, ἤ αὔριο τό μεσημέρι προχωρῶ στήν καθαίρεσί του. Ἀκοῦς ἐκεῖ νά μέ πῆ αἱρετικό. Εἶμαι ἐγώ αἱρετικός;».

Ἐπίσης στόν γέροντα καί ἡγούμενο τῆς μονῆς διέταξε καί τά ἑξῆς: «Πρόσεξε καλά, ἀπὸ αὔριο τὸ πρωϊ μήν τόν ἀφήσης νά βάλη πετραχήλι, οὔτε στὴν ἐνορία του, οὔτε στὴν Ἱερὰ Μονή».

          Θά ἔπρεπε κανονικά νά ἀφήσωμε ἀσχολίαστα τά λόγια αὐτά τοῦ δεσπότη, διότι καί ὁ πλέον ἁπλός καί ἀφελής Ὀρθόδοξος δύναται νά σχηματίση καθαρή εἰκόνα περί τῶν προθέσεων τοῦ Ἐπισκόπου καί τῶν ὅσων ἀνωτέρω εἰσαγωγικά ἀναφέραμε καί θά ἔπρεπε νά λυπηθοῦμε καί νά δακρύσωμε γιά τό κατάντημα αὐτό καί τόν ξεπεσμό τῶν Ἐπισκόπων, ἐνθυμούμενοι τά λόγια τοῦ Χρυσορρήμονος ἁγίου, τά ὁποῖα ἀπό τήν ἐξορία ἀνεφώνησε: «Οὐδένα γάρ λοιπόν δέδοικα ὡς τούς ἐπισκόπους πλήν ὀλίγων» (ΕΠΕ 37,440).

 Ἐπειδή ὅμως εἶναι καιρός ἀγώνων, καί μάλιστα ἐσχατολογικῶν, πρέπει κατά τό δυνατόν νά ἐναρμονισθοῦμε μέ τήν Παράδοσι τῶν Πατέρων καί νά ἐνημερώσουμε τόν λαό τοῦ Θεοῦ περί τοῦ μεγίστου τῶν κινδύνων τόν ὁποῖο διατρέχει ἀπό τούς ἰδίους τούς προστάτες του.  Δι’ αὐτό θά κάνωμε ἕνα μικρό σχολιασμό τῶν λόγων τοῦ Ἐπισκόπου Σύρου καί τῶν προθέσεων πού διαφαίνονται ἀπό αὐτούς.

Κατ’ ἀρχάς  ἀποκαλύπτει ὁ ἄνθρωπος τό στρατιωτικό καί χιτλερικό ἔνστικτο, τό ὁποῖο τόν διακατέχει (ὅπως καί ὅλους τούς Ἐπισκόπους), εἰς τρόπον ὥστε οἱαδήποτε ἔννομο ἀντίδρασι στίς παρανομίες του τήν θεωρεῖ ἀνταρσία, ἡ ὁποία δέν συζητεῖται δημοκρατικά καί ἐλεύθερα (δέν λέγω χριστιανικά καί πνευματικά), ἀλλά πρέπει ἀμέσως νά παταχθῆ καί μάλιστα δι’ ἀποκεφαλισμοῦ.  Διότι ἡ καθαίρεσις τοῦ ἱερέως θεωρεῖται ὡς θανατική ποινή. Ἡ μόνη λύτρωσις τοῦ μελλοθανάτου εἶναι νά βάλη μετάνοια ἕως ἐδάφους, νά προσκυνήση τόν δεσπότη κατά τόν παπικό τρόπο, νά ζητήση συγνώμη γιά τά Ὀρθόδοξα ἔνστικτα καί κίνητρα, τά ὁποῖα τόν ὡδήγησαν εἰς αὐτήν τήν ἐνέργεια, νά ἀναγνωρίση καί ν’ ἀποδεχθῆ  ἀσυζητητί τίς ἐνέργειες καί πράξεις τοῦ Ἐπισκόπου (ἔστω καί ἄν εἶναι αἱρετικές), νά ἐξακολουθῆ νά τόν θεωρῆ εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ (ἐνῶ εἶναι αἱρετικός) καί κοντολογίς νά ἀντικαταστήση κατά τόν παπικό πάλι τρόπο, τόν Χριστό μέ τόν Ἐπίσκοπο, εἰς πεῖσμα θά λέγαμε τῶν Γραφῶν, τῶν Κανόνων καί τῶν Ἁγίων.  Ἔτσι,  δηλώνει ὁ Ἐπίσκοπος, θά γλυτώση ὁ Ἀρχιμανδρίτης τήν θανατική του ποινή, δηλαδή τήν καθαίρεσι.

Νομίζω ὅμως ὅτι ὁ οἱοσδήποτε μελλοθάνατος ἐν καιρῷ πολέμου, ἄν ἐδήλωνε αὐτήν τήν μεταμέλεια, ἄν ἐπρόδιδε τήν πίστι του στήν πατρίδα καί  συνετάσσετο μέ τούς ἐχθρούς της, ἄν τέλος πάντων μετελάσσετο καί ἐγίνετο πολέμιος τῶν ὅσων μέχρι πρότινος ἐπίστευε, θά ἐγλίτωνε τόν θάνατο καί θά εἶχε κάθε εὔνοια ἀπό τούς μέχρι πρότινος ἐχθρούς του.

Αὐτή ἡ ἀσυζητητί ἀναγνώρισις τῆς αὐθεντίας τοῦ Ἐπισκόπου ἀποδεικνύει περίτρανα τήν παπική τους νοοτροπία καί τό ὅτι τό μοναδικό τους ἐνδιαφέρον εἶναι νά διατηροῦν αὐτήν τήν πειθαρχία στούς ὑπηκόους των καί νά ἐξαντλοῦν ὅλη των τήν αὐστηρότητα καί πολεμική, ὅταν κάποιος ἀπό τούς ὑπηκόους των ἀμφισβητήση αὐτήν τήν αὐθεντία.

Στό σημεῖο ὅμως αὐτό ἀποδεικνύεται περίτρανα καί ἡ σύμπραξις τῶν ὑπολοίπων Ἐπισκόπων, καθώς καί ἡ συμφωνία των εἰς αὐτήν τήν παπικοῦ τύπου ἐπισκοπική νοοτροπία. Ἐννοῶ βεβαίως, ὄχι τούς κεκραγμένους Οἰκουμενιστάς Ἐπισκόπους, ἀλλά τούς λεγομένους Ἀντιοικουμενιστάς καί παραδοσιακούς καί κάπως σοβαρούς.  Διότι πῶς ἐγνώριζε ὁ Μητροπολίτης Σύρου ὅτι οἱ ὑπόλοιποι Ἐπίσκοποι τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου θά ἀποφάσιζαν τήν καθαίρεσι τοῦ Ἀρχιμανδρίτου καί θά συνετάσσοντο μέ τόν θιγέντα (ἐγκαλοῦντα)  Μητροπολίτη Σύρου; Ἄν ἡ διάθεσις  τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ δέν ἦταν κατεστημένο μεταξύ τῶν Ἐπισκόπων καί ἄν ὁ Μητροπολίτης Σύρου εἶχε τήν παραμικρή ἀμφιβολία γιά τήν τελική καρατόμησι (ἐξόντωσι) τοῦ Ἀρχιμανδρίτου, ἤ ἄν τέλος πάντων εἶχε κάποια ἀμφιβολία γιά τίς αἱρετικές ἐνέργειές του, γιά τίς ὁποῖες πιθανόν νά ἀθώωναν οἱ Ἐπίσκοποι τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου τόν Ἀρχιμανδρίτη π. Εὐθύμιο, θά ἔπρεπε νά ἀναφέρη περίπου τά ἑξῆς: «Κύτταξε π. Εὐθύμιε, ἐπειδή ἀμφισβητεῖς τήν Ὀρθοδοξότητα τῶν ἐνεργειῶν μου καί ἐπειδή μοῦ προσάπτεις τήν μεγαλύτερη κατηγορία γιά ἕναν Ἐπίσκοπο, ὅτι δηλαδή εἶμαι αἱρετικός, θά παραπέμψουμε τήν κρίσι στό Συνοδικό Δικαστήριο καί ἄν ἐγώ ἀποδειχθῶ αἱρετικός θά μέ καταδικάση, ἄν πάλι  ἀποδειχθῆ ὅτι ἐγώ εἶμαι Ὀρθόδοξος θά καταδικάση ἐσένα ὡς ἀπείθαρχο στόν Ὀρθόδοξο καί ὀρθοτομοῦντα Ἐπίσκοπό σου».

Ἡ βεβαιότης λοιπόν τοῦ Ἐπισκόπου Σύρου γιά τήν ἔκβασι τῆς ὑποθέσεως σημαίνει ὅτι ὑπάρχει παγία γραμμή μεταξύ τῶν Ἐπισκόπων, ὅτι λειτουργοῦν ὅλοι σύμφωνα μέ τήν ἀρχή τῶν συγκοινωνούντων δοχείων, ὅτι καί οἱ προάγοντες εἰς τόν Οἰκουμενισμό Ἐπίσκοποι, καί οἱ ἀκολουθοῦντες, καί οἱ σιωποῦντες, καί οἱ φωνασκοῦντες, καί οἱ Οἰκουμενιστές Ἐπίσκοποι, καί οἱ Ἀντιοικουμενιστές, ὅλοι ἀλληλοκαλύπτονται καί ἀλληλοσυντηροῦνται μέ πρώτιστο μέλημα τήν πειθαρχία καί τυφλή ὑπακοή τῶν ὑπηκόων των.

Ἄς τό ἰδοῦν αὐτό καί ἄς τό διαπιστώσουν ὅσοι ὁμιλοῦν γιά Ἀντιοικουμενιστές Ἐπισκόπους καί ὅσοι ἐλπίζουν ὅτι κάποτε αὐτοί θά ἀντιδράσουν στήν αἵρεσι μέ κίνδυνο νά χάσουν τήν μπαστούνα των.  Οἱ Ἐπίσκοποι σήμερα ἔχουν δύο μόνο ἐνδιαφέροντα εἰς τά ὁποῖα ἀναλίσκονται. Τό ἕνα, πρό τῆς χειροτονίας των, διά νά γίνουν μέ κάθε μέσο καί τρόπο Ἐπίσκοποι καί τό δεύτερο, μετά τήν χειροτονία των, πῶς θά κατορθώσουν νά διατηρηθοῦν στόν θρόνο πού κατέκτησαν μέχρι θανάτου καί νά μήν χάσουν ὅσα ἀπορρέουν ἀπό αὐτόν. Δυστυχῶς τό ἀξίωμα σήμερα τοῦ Ἐπισκόπου ἔχει μεταβληθῆ ἀπό θυσιαστικό σέ ἐξουσιαστικό καί ὁ Ἐπίσκοπος δέν εἶναι πλέον ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ, ἔστω καί χωρίς νά ἔχη αἱρετικά φρονήματα, μέ τά ὁποῖα τίθεται καί ἐκτός Ἐκκλησίας.

Τό στρατιωτικό καί ἀπολυταρχικό καθεστώς τό ὁποῖο σήμερα ἐπιβάλλουν οἱ Ἐπίσκοποι φαίνεται ἐν προκειμένῳ καί ἀπό τήν ἐντολή πού ἔδωσε ὁ Σύρου στόν γέροντα καί ἡγούμενο τῆς μονῆς: «Πρόσεξε καλά, ἀπὸ αὔριο τὸ πρωϊ μήν τόν ἀφήσης νά βάλη πετραχήλι, οὔτε στὴν ἐνορία του, οὔτε στὴν Ἱερὰ Μονή». Γιατί δέσποτα διατάσσεις νά μήν βάλη πετραχήλι ὁ π. Εὐθύμιος; Ἐπειδή δέν ἀναγνωρίζει τήν αὐθεντία σου; Ἐπειδή σήκωσε κεφάλι καί θέλει  νά τηρήση ὅσα διακελεύουν οἱ Γραφές καί οἱ Πατέρες; Ἤ ἐπειδή τέλος πάντων τόν θεωρεῖς ἱερέα σου καί ὄχι λειτουργό τοῦ Ὑψίστου; Αὐτή εἶναι ἡ ἀγάπη σου καί ἡ μέριμνά σου γιά τήν ἐπιστροφή ἑνός ἔστω καί πλανεμένου,  ὥστε προέτρεψες τὸν Γέροντά του: «Νὰ πάρει τὰ πράγματά του κι ἔξω ἀπὸ τὸ μοναστήρι»; Ὁ Χριστός ἐδίδαξε νά ἀφήνουμε ὅλα τά πρόβατα καί νά ἐπιζητοῦμε νά σώσουμε τό πλανώμενο καί ἐσύ, ἐν τῇ αὐθεντίᾳ καί παπικῇ νοοτροπίᾳ σου, τό ἀποστέλλεις στά τάρταρα, τό ἀντιμετωπίζεις ὡς ψωριασμένο πρόβατο, τό ὁποῖο δέν πρέπει νά κολλήση τά ὑπόλοιπα, τό ἀντιμετωπίζεις ὡς ἐχθρό καί ἐπίβουλό σου, ἐπειδή ἐτόλμησε νά ἐλέγξη τίς παρανομίες σου, καί μάλιστα εἰς τά θέματα τῆς πίστεως.

Τελικά ἄς διαπιστώσει ὁ κάθε καλοπροαίρετος, τίνος μιμητής καί ἀκόλουθος εἶσαι ἀπό τά ἔργα σου.  Διότι ἐνῶ ἔχεις ἄριστες σχέσεις μέ τούς αἱρετικούς, καί μάλιστα τούς χειροτέρους ὅλων τῶν αἰώνων, γίνεσαι λύκος καί θηρίο ἀνήμερο μέ τούς Ὀρθοδόξους, ὅταν ἐλέγξουν τίς ἐκκλησιαστικές παρανομίες σου. Προφανῶς ἀναζητᾶς καί ἀναπαύεσαι νά ἔχης ἕνα ποίμνιο κοιμισμένο  καί ἀδιάφορο γιά νά τό ὁδηγῆς ὅπου ἐσύ θέλεις καί ὄχι ὅπου ἐπιτάσσουν οἱ Γραφές καί οἱ Πατέρες.

Καί αὐτή πάλι ἡ ἀπορία σου, ποῦ  κατά τό δή λεγόμενο κολλάει; «Ἀκοῦς ἐκεῖ νά μέ πῆ αἱρετικό! Εἶμαι ἐγώ αἱρετικός;» Ἐδῶ πρέπει νά διαπιστώσουμε ὅτι ἤ ἔχασες ἐσύ τά λογικά σου ἤ ἀποφάσισες νά τρελάνης ἐμᾶς. Μάλλον ὅμως αὐτός ὁ λόγος σου περιέχει περισσή πονηρία καί σκοπιμότητα, διότι σήμερα βλέπουμε νά μήν τολμοῦν οἱ Ἐπίσκοποι συνοδικῶς καί ὁμοφώνως νά κατονομάσουν τούς Παπικούς αἱρετικούς, πόσον μᾶλλον δύναται κάποιος νά ὀνομάση ἐσένα αἱρετικό, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία ἔχει ἀμβλυνθῆ τόσο τό κριτήριο τῆς πίστεως σέ κλῆρο καί λαό, σέ σημεῖο νά μήν γνωρίζωμε οὔτε ποῦ βαδίζουμε, οὔτε τί πρέπει νά κάνωμε.

Ἐσύ, ὅπως φαίνεται, θεωρεῖς τόν ἑαυτό σου Ὀρθόδοξο, ἐπειδή κατέχεις τήν θέσι τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου καί ἐπειδή τό ποίμνιό σου δέν ἀντιδρᾶ σέ ὅσα αἱρετικά πράττεις καί διακηρύττεις. Δηλαδή θεωρεῖς τόν ἑαυτόν σου Ὀρθόδοξο ἐκ τῆς θέσεώς σου καί ὄχι ἐκ τῆς πίστεώς σου.  Κατ’ αὐτόν ὅμως τόν τρόπο ἦταν Ὀρθόδοξος καί ὁ Νεστόριος, καί ὁ Μακεδόνιος, καί Διόσκουρος, καί οἱ Μονοφυσῖτες Ἐπίσκοποι, καί οἱ Εἰκονομάχοι, καί ὁ Βέκκος, καί ἐσύ τέλος πάντων, ἐπειδή κατέχεις τήν θέσι τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου. Δέν ἔχει καμμία σημασία  γιά σένα, ὅπως διαπιστώνουμε, τό ὅτι ἀναγνωρίζεις τούς Παπικούς ὡς Ἐκκλησία καί μάλιστα αὐτούς πού ἐργάζονται καί λυμαίνονται τό ποίμνιο, τό ὁποῖο σοῦ ἀνέθεσε ὁ Χριστός νά σώσης καί γιά τό ὁποῖο Αὐτός ἐσταυρώθη,   τούς ἐκθειάζεις καί ἐπαινεῖς τό ἔργο τους, δέν ἔχει καμμία σημασία γιά σένα τό ὅτι συνεργάζεσαι ἄψογα μέ τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ, τό ὅτι ἔχεις φθάσει στό σημεῖο (μᾶλλον στό κατάντημα) νά ἐκδίδης ἀπό κοινοῦ μέ τόν παπικό ἀδελφό σου «Ἐπίσκοπο» Σύρου ἐγκυκλίους γιά τίς μεγάλες ἑορτές· ἔχετε μάλιστα κοινές ποιμαντικές δραστηριότητες, ἐπισκέπτεσθε ἀπό κοινοῦ μαζί, σάν ἀδελφάκια, ἱδρύματα, νοσοκομεῖα κ.λπ. καί ἐν γνώσει σου λειτουργοῦνται καί κοινωνοῦν οἱ Παπικοί σέ ναούς Ὀρθοδόξους καί τό ἀντίθετο οἱ Ὀρθόδοξοι σέ παπικούς! Δέν ἔχει σημασία γιά σένα ὅτι τέλος πάντων εἶσαι Οἰκουμενιστής, πρᾶγμα τό ὁποῖο κατά κοινῆ ὁμολογία ἀποτελεῖ τήν χειροτέρα αἵρεσι μέ ἐσχατολογικές διαστάσεις (ἔνταξι στή Ν. Ἐποχή καί στήν ἀποδοχή τοῦ Ἀντιχρίστου).

Ἐσύ λοιπόν θεωρεῖς τόν ἑαυτόν σου Ὀρθόδοξο ἐπειδή κατέχεις τήν θέσι τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου Σύρου. Ἔτσι φυσικά σέ θεωροῦν καί οἱ ὑπόλοιποι Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καί μάλιστα ὁ Ἀντιοικουμενιστής Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ. Μοῦ ἔλεγαν χαρακτηριστικά ὅτι στήν ἑορτή τοῦ Ἁγ. Νικολάου στόν Πειραιᾶ, στήν ὁποία συλλειτουργήσατε, ἄρχισε στό κήρυγμά του ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ νά ἐκφωνῆ ἐγκώμια καί ἐπαίνους, τά ὁποῖα ἐνόμισαν οἱ παρευρισκόμενοι ὅτι ἀναφέροντο στόν τιμώμενο Ἅγ. Νικόλαο, ἀλλά τελικά στή συνέχεια διεπίστωσαν ὅτι ὁ Πειραιῶς τά ἔλεγε γιά σένα. Πῶς λοιπόν νά μήν εἶσαι σίγουρος γιά τήν καθαίρεσι καί καρατόμησι καί ἐξόντωσι τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Εὐθυμίου, ἐφ’ ὅσον ἔχεις τήν καλή μαρτυρία γιά τήν Ὀρθοδοξότητά σου ἀπό Οἰκουμενιστές καί Ἀντιοικουμενιστές Ἐπισκόπους;

Θά ἀναφερθῶ τέλος καί σέ κάποιες ἐνέργειες  στίς ὁποῖες προέβησαν  οἱ Ἀντιοικουμενιστές μετά τήν ὁμολογιακή ἀποτείχισι τοῦ π. Εὐθυμίου Χαραλαμπίδη.  Πολλοί, ὅπως ἔμαθα, τόν συνεχάρηκαν γιά τήν ὁμολογία του καί τόν ἐπαίνεσαν γι’ αὐτήν. Ἐν συνεχείᾳ ὅμως θέλησαν νά τόν καθοδηγήσουν καί νά τόν τακτοποιήσουν στέλνοντάς τον σέ ἄλλη Μητρόπολι μέ δῆθεν Ὀρθόδοξο καί Ἀντιοικουμενιστή Ἐπίσκοπο. Χωρίς οὔτε κἄν ὁ π. Εὐθύμιος νά ζητήση τήν βοήθειά τους, αὐτοί ἔσπευσαν νά γίνουν αὐτόκλητοι σωτῆρες του. Ὀργάνωσαν καί ἔστρωσαν τό ἔδαφος, ὑποσχέθηκαν συμπαράστασι, προκειμένου ὁ π. Εὐθύμιος νά ἐντειχισθῆ σέ ἕτερο σωλῆνα τῶν προαναφερομένων  συγκοινωνούντων δοχείων. Ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο τό ἔπραξαν αὐτό, ἦταν τελικά γιά νά μήν ἀποτειχισθῆ ὁ π. Εὐθύμιος, ἀλλά ἁπλῶς νά ἀλλάξη περιβάλλον καί, βεβαίως, νά μήν ἐπικοινωνήση ἐκκλησιαστικά μέ τούς ἀποτειχισμένους.

Φαίνεται ὅτι οὐσιαστικά οἱ Ἀντιοικουμενιστές δέν ἐχθρεύονται, ἀποστρέφονται καί μισοῦν τόσο τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅσο τήν ἀποτείχισι καί τελικά, δέν θέλουν ἀποτειχισμένους καί δεδιωγμένους ἕνεκα τῆς πίστεως, προφανῶς γιά νά μήν ἐλέγχωνται ὡς συνοδοιπόροι μέ τήν αἵρεσι. Δι’ αὐτό εὐκαίρως–ἀκαίρως διακηρύσσουν ὅτι δέν μολύνονται ἀπό τήν ἐπικοινωνία μέ τούς αἱρετικούς, ἀρκεῖ νά ἔχουν Ὀρθόδοξο φρόνημα· δι’ αὐτό συντάσσουν ὁμολογίες πίστεως καί διεξάγουν πόλεμο δι’ ἐγγράφων, κοινῶς χαρτοπόλεμο, καί δι’ αὐτό ἐξαρτοῦν τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν θεωρητική τοποθέτησι καί ὁμολογία καί ὄχι ἀπό τήν πρακτική συμπόρευσι καί ἀναγνώρισι τῆς αἱρέσεως.

Ἡ θεολογική ὅμως καί ἐκκλησιολογική τοποθέτησις εἶναι ὅτι, ἐφ’ ὅσον ἀποτειχίσθηκε κάποιος ἀπό τόν Ἐπίσκοπό του λόγῳ αἱρέσεως, ἔχει αὐτομάτως ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς ἀποτειχισμένους λόγῳ αἱρέσεως ὅπου γῆς, καί ἐφ’ ὅσον ἐνταχθῆ σέ κάποιον Ἐπίσκοπο, ἔστω Ἀντιοικουμενιστή, ἔχει ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ὅλους τούς Οἰκουμενιστάς καί τήν αἵρεσι, ἔστω καί ἄν ἔχη Ὀρθόδοξο φρόνημα (σύμφωνα καί μέ τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου).

Δι’ αὐτό προφανῶς οἱ Ἀντιοικουμενιστές πατέρες θέλησαν νά περιβάλλουν μέ τήν ἀγάπη καί τόν ἐνδιαφέρον τους τόν π. Εὐθύμιο καί νά μήν τόν ἀφήσουν ν’ ἀπαγγιστρωθῆ ἀπό τήν αἵρεσι καί τούς αἱρετικούς.

Τελειώνοντας νομίζω ὅτι πλέον δέν  ὠφελοῦν τά Ἁγιογραφικά καί πατερικά λόγια, οὔτε τά ὑπολογίζουν στό ἐλάχιστο καί αὐτοί οἱ Ἀντιοικουμενιστές, οὔτε βαδίζουν σύμφωνα μέ αὐτά, δι’ αὐτό θά κλείσω τίς σκέψεις μου μέ λίγα λόγια ἀπό τόν Θούρειο τοῦ Ρήγα Φερραίου, ἐπειδή  προφανῶς μᾶς λείπει ἡ ἀνδρεία καί τό γενναῖο φρόνημα.

«Καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά καί φυλακή. Τί σέ ὠφελεῖ νά ζήσης καί νἆσαι στήν σκλαβιά;» Ἐδῶ σκλαβιά θά ἐννοήσωμε τήν ὑποδούλωσι στήν αἵρεσι καί τήν συμπόρευσι λόγῳ δειλίας καί βολέματος μέ τούς αἱρετικούς.

 Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς