Απάντηση στον π. Βασ. Βολουδάκη από τον θεολόγο Νικ. Πανταζή

Οποιος δημοσίως, γυμνή τη κεφαλή αυθαιρέτως θεωρεί "απορριπτέους" τους Θείους, Απαρασάλευτους Ιερούς Κανόνες, που μάλιστα εθεσπίσθησαν εν Αγίω Πνεύματι και εν Συνόδω, απορρίπτει τους ιδίους τους Αγίους Πατέρες και συνεπώς γίνεται ο ίδιος απορριπτέος και καταδικαστέος. "Αμαρτάνει ών αυτοκατάκριτος!" (Τιτ. 3, 11).

Αυτή η αμαρτία-αστοχία, η απόρριψη και άρνηση δεν είναι και μικρή. Συνιστά ανατροπή Πατρώων Νόμων, μετάθεση και υπέρβαση ορίων (Παρ. 22, 28) και διαστροφή Ευαγγελικών αληθειών. Η απόρριψη αυτή είναι παρακινδυνευμένη και λίαν τολμηρή, μας καθιστά υποδίκους ενώπιον Θεού και ανθρώπων "ως λόγον αποδώσοντες".

Δεν τον κατακρίνουμε λοιπόν εμείς, τον π. Βασίλειο Βολουδάκη, ως επώδυνοι αποδέκτες αυτής της αήθου απορρίψεως του Κανόνος, τον οποίο Κανόνα συνειδητά και έμπιστα ακολουθούμε, αλλά κατακρίνει και καταδικάζει ο ίδιος τον εαυτό του. Εκθέτει την υπόληψή του και διακινδυνεύει την σωτηρία του, μ' αυτή του τη στάση.

Η στάση που επιλέγει ο καθένας, προκαθορίζει τη σχέση και θέση του ως προς την Αλήθεια και τη σωτηρία του. Προίμιο και "ακροαματική διαδικασία" αποτελεί η στάση του καθενός μας ως προς τις Κρίσεις των Πατέρων και την Κρίση του Θεού για την σωτηρία ή την κατάκριση της ψυχής μας.

Υπάρχει, για παράδειγμα, μια προκαθορισμένη, συγκεκριμένη Αγιοπατερική Στάση και Γραμμή την οποία υποχρεούται ο κάθε Πιστός, ως προς την αντιμετώπιση των αιρέσεων, ν' ακολουθεί. Η Αγιοπατερική Στάση είναι Ανάταση, Ανάσταση και Επανάσταση μαζί. Όταν το εγώ μου εκφράζει άκρως αντίθετη θέση και "στάση-από" αυτήν, καταλήγω σε από-σταση και διά-σταση από το Θεό, με αυτή μου την παρά-σταση και παρατύπως στασιάζω, απορρίπτω,
αρνούμαι, εναντιώνομαι, αντιστρατεύομαι και εμμέσως εχθρεύομαι την Αγιοπατερική Γραμμή.

Ευρίσκομαι του λοιπού αντιστρατευόμενος τω Νόμω του Νοός του Χριστού (Ρωμ. 7, 23). Απώλεσα τον Νουν Χριστού (Α' Κορ. 2, 16) και ουχί πολύτιμον μαργαρίτην εύρον αλλά μαργαριτάρι-θρεφτάρι του Ορθολογισμού. Καταστώ τον εαυτό μου εχθρό της Αληθείας και καταντώ να κηρύττω "έτερον ευαγγέλιο" (Γαλάτας 1, 8) από αυτό των Αποστόλων και των Πατέρων. Και τούτο ποιώ εν ονόματι της θέσεώς μου και σχέσεώς μου με το αντικείμενο, εν ονόματι της ιεράς αποστολής μου, καταχρώμενος την εμπιστοσύνη του ποιμνίου μου, καθίσταμαι αντικείμενος και εφ' όσον δεν αθλώ Νομίμως (Β' Τιμ. 2, 5) ανταγωνιστής γίνομαι δίχως άθλο, ά-θλιο υποκείμενο που υπόκειται στην κρίση των αποκρινομένων πιστών και φίλων της Φιλτάτης Αληθείας.

Είναι μεγάλη αυταπάτη, οίηση νοσηροτάτη και υπερβάλλουσα αλαζονεία να νομίζει κανείς πως, καινοτομών και μη ορθοτομών τον λόγον της Αληθείας, θα ξεφύγει την οργή του Θεού όταν προκαλεί απρόσκλητα και απροκάλυπτα τα κρίματα του Θεού και τάχα δεν θα τιμωρηθεί διά ασεβούς απεθείας και αντιθέου ανυπακοής εις την Αλήθεια, "ήτις αρχήν λαβούσα λαλείσθαι διά του Κυρίου" (Εβρ. 2, 3) και διά των Αγίων Πατέρων, δι' ημάς και καθ' ημάς ελαλήθη πανταχού.

Εμείς, ευκαίρως-ακαίρως, αυτήν την Αλήθεια ομολογούμε, δίχως εμπάθεια και δόλο, δίχως να κρίνουμε "κατ' όψιν, αλλά Την δικαίαν κρίσιν κρίνουμε" (Ιωάν. 7, 24) όπως στην προστακτική ορίζει ο Χριστός μας. Εκφράζουμε την αίσθηση της αδικίας και την βαθειά οδύνη της συκοφαντίας. Αυτή η αναγκαία εκφορά της προσωπικής κρίσεως έχει μεγάλη διαφορά από την αυτεξούσια απόδοση οριστικής καταδίκης.

Άλλο πράγμα της δεινής αδικίας ο προσδιορισμός και άλλο της τετυφωμένης τυφλωμένης αποφάσεως ο κολασμός. Άλλο πράγμα να κρίνουμε (εκφέρω κρίση αμερόληπτη και αντικειμενική) με γνώμονα το αλάνθαστο διαχρονικό κριτήριο την Αγίων Πατέρων και άλλο εμείς οι πτωχοί, άπειροι και ξεπερασμένοι, να κατακρίνουμε ως "αποριπτέους" όσους Ιερούς Κανόνες δεν δυνάμεθα να εφαρμόσουμε ή να κατανοήσουμε.

Και αντί να τους προσεγγίσουμε με πνεύμα μαθητείας και ασφάλεια συστολής, τους "απορρίπτουμε" a priori με πώρωση υπερηφανείας εωσφορικής. Με έπαρση αβασίλευτη, υπερπερισσή, ο π. Βασίλειος επανέρχεται και μετέρχεται μέθοδο οδοστρωτηριακή. Ισοπεδώνει Οδούς Κυρίου ασφάλτους, ασφαλείς και σφάλλει ασφαλέστατα κι' ανεπανόρθωτα ως πρωτάρης αδαής.

Το δε χειρότερο και ανατριχιαστικότερο είναι, ότι συνάμα, κατ' επέκτασιν, έστω και ακουσίως, απορρίπτει και το Άγιον Πνεύμα που ενέπνευσε τους Πατέρας εις θέσπισιν αυτού του "απορριπτέου" Κανόνος, πίπτοντας παρανόμως στο φρικτό, ασυγχώρητο αμάρτημα της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος!

Βλάπτω τη φήμη του Παναγίου Πνεύματος όταν απορρίπτω τους παναληθείς καρπούς Αυτού. Το Άγιον Πνεύμα είναι το Πνεύμα της Αληθείας, όπως ακριβώς ομολογούμε, διότι περί ομολογία Πίστεως πρόκειται, στην καθημερινή εναρκτήρια, Δογματικού χαρακτήρος Προσευχή, το "Βασιλεύ Ουράνιε".

Σ' αυτό το σημείο, εισαγωγικώς, θ' αναφερθώ στον πολύ αγαπητό μου Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς, Επίσκοπο Αχρίδος.

"Ποιά είναι η βλασφημία του Αγ. Πνεύματος;

Διάβασες στο Ευαγγέλιο τους λόγους του Χριστού: «Πάσα αμαρτία καὶ βλασφημία αφεθήσεται τοις ανθρώποις, η δε του Πνεύματος βλασφημία ουκ αφεθήσεται τοις ανθρώποις… ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι» (Ματθ. 12, 31-32). Και ρωτάς τί σημαίνει βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος; Είναι η βλασφημία κατά της Αλήθειας και της ζωής, που προέρχονται από το Άγιο Πνεύμα του Θεού. Ο άπιστος που μισεί (απορρίπτει) και διώκει την Αλήθεια του Θεού, βλασφημεί κατά του Αγίου Πνεύματος. Ο αυτόχειρας που μισεί και αφαιρεί τη ζωή του, βλασφημεί κατά του Αγίου Πνεύματος. Εφόσοντο Άγιο Πνεύμα αποκαλείται και Πνεύμα της Αληθείας και της ζωής. Στὸ ευαγγέλιο του Ιωάννη γράφεται ότι ο Χριστός τρεις φορές επικαλέσθηκε το Άγιο Πνεύμα με τη σημασία του Πνεύματος της Αληθείας:

«Ὁ δὲ παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν…» (Ἰωαν. 14,26) -«ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας…» (Ἰωάν. 15,26)- «ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰωάν. 16,13). Ἐκεῖνος, λοιπόν,ποὺ ἀρνεῖται καὶ χλευάζει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀρνεῖται καὶ χλευάζει τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας".

Ασπάζομαι την Αλήθεια και απορρίπτω το ψέμα. Εάν όμως απορρίπτω την Αλήθεια ως "ψέμα", ψεύδομαι ενώπιον Θεού και ανθρώπων, γίνομαι ο ίδιος ψεύδος και ΠΟΙΩ το ψεύδος. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση, θεολογική και φοβερή, πως ο Λόγος του Θεού στην Αποκάλυψη, αναφέρει μεν ως κολασμένους τους ψεύτες, ουχί ως ψευδολόγους αλλ' ως Ψευδοποιούς! "Έξω... (της Βασιλείας) ο φιλών και ΠΟΙΩΝ ψεύδος! (Αποκ 22, 15) Κανονικά θα έπρεπε να αναγράφει: "Πας ο λέγων ψεύδος". Αλλά γράφει: "ο ποιών!" Παράδοξο αυτό...

Το να λέγει κανείς ψέματα, είναι αμαρτία. Το να φιλεί το ψεύδος γίνεται φίλος και υιός του πατρός του ψεύδους και εχθρός του Θεού. (Ιωάν. 8, 44). Το να "ποιεί" όμως ψεύδος είναι βιοθεωρία συστηματική, αίρεση εν δυνάμει, απόρριψη Κανόνων διαβρωτική, παραποίηση αληθείας παραπλανητική. Ποιώ ψεύδος σημαίνει παραποιώ την αλήθεια, παράγω πλάνη, προωθώ την πώρωση και κηρύσσω κολάσιμη "ετεροδιδασκαλία!" (Α Τιμοθ. 1, 3).

Στην Προς Πολύκαρπον Επιστολήν (3, 1) ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, προειδοποιεί τον Επίσκοπο της των Σμυρναίων Εκκλησίας: "Οι δοκούντες αξιόπιστοι είναι, και ετεροδιδασκαλούντες, μη σε καταπλησσέτωσαν. Στήθι εδραίος! (αμετακίνητος, σταθερός). Πρέπει δε να σημειωθεί πως αναφέρεται σε δήθεν "ορθοδόξους" νεωτεριστές, με τα σημερινά δεδομένα, Οικουμενιστές!

Βασική προϋπόθεση της ετεροδιδασκαλίας είναι η Ορθή, Αποστολική και Αγιοπατερική Διδασκαλία. Κάθε παρέκκλιση από αυτή, κάθε απόρριψη αυτής, αποτελεί αιρετική ετεροδιδασκαλία, και μάλιστα δίχα ανάγκης "συνοδικής διαγνώμης".

Οι βασικότεροι, φοβερότεροι και χειρότεροι ετεροδιδασκαλούντες, στην Εκκλησιαστική Ιστορία, ήταν οι Επίσκοποι και Ιερείς. Ο π. Βασίλειος Βολουδάκης συμπεριφέρεται ως νεόφερτος και νεόφυτος (νεοφώτιστος) δηλ. φυτό" δίχως Αγιοπατερικές ρίζες. Η φράση "νεόφυτος" δεν είναι δική μου αλλά του Αποστόλου Παύλου:

"(Τον Επίσκοπον) μη νεόφυτον (είναι), ίνα μη τυφωθείς (υπερηφανευθείς) εις κρίμα εμπέση του διαβόλου!" (Α Τιμ. 3, 6). Πρέπει δηλαδή ο επίσκοπος να μην είναι νεοφώτιστος και νεοπροσήλυτος στην γνώση και την πίστη του Χριστού, για να μην υπερηφανευτεί απ' το μεγάλο αξίωμα και έτσι πέσει στην ίδια ακριβώς καταδίκη, που έπεσε κι' ο διάβολος εξ' αιτίας της αλαζονείας του!"

Φρικτά τα λόγια. Φρικτό το της αλαζονείας αμάρτημα! Φρικτή και η απόρριψη της Μόνης Ορθής, Αγιοπατερικής Οδού. Κι' "όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια! " Τα απορρίπτει, τα πετά, τα κρεμά στα υποκριτικά του διαβόλου τα κιτάπια. Καλύτερα να μας βγουν τα μάτια παρά να απορρίπτουμε τους Πατέρες!

Το Δόγμα είναι άκρως σημαντικό στη καθημερινή ζωή του Ορθοδόξου Πιστού, για αυτό και η κανονική, Ορθόδοξη Πρωϊνή Προσευχή (όχι η σύντομη και "πετσοκομμένη...) καθώς και η Βραδυνή Προσευχή (το Απόδειπνο) περιέχουν απαραιτήτως το "Πιστεύω".

Εκεί, στο Καθοδηγητικό και Καταστατικό Χάρτη των Ορθοδόξων, ομολογούμε: "Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν..." Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον. Ποιεί Ζωή, παρέχει ζωή και καθορίζει τη ζωή των Πιστών. Πως να συμπεριφερόμαστε προς το Θεό, προς αλλήλους και προς τους αιρετικούς, είτε είναι αυτοί ετερόδοξοι, είτε είναι Ιεράρχες και Ηγέτες της Ορθοδοξίας. Και Πατριάρχης ακόμη να είναι κάποιος, εάν δεν προσέξει, μπορεί να γίνει ο χειρότερος αιρετικός και μεγαλύτερος εχθρός του Θεού.

Και ο Εωσφόρος Ηγέτης των Αρχαγγέλων ήταν, Αρχιποιμένας και Αρχι-Λειτουργός των Λειτουργικών Δυνάμεων, "Πατριάρχης" των Επουρανίων Ταγμάτων. Και εξέπεσε. Και τιμωρήθηκε. Και θα τιμωρηθεί οριστικώς στη κόλαση που είναι ειδικά "ητοιμασμένη τω Διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού" (Ματθ. 25, 41).

Η κόλαση δεν είναι όμως ητοιμασμένη μόνο για τους δαίμονες αλλά και για όσους απορρίπτουν τους Κανόνες και διαφθείρουν τον Λόγο του Θεού και την Αγιοπατερική Αλήθεια, όχι μόνο διαστρεβλώνοντας το πρωτότυπο κείμενο αλλά και δημοσίως αρνούμενοι, λόγω ΔΕΙΛΙΑΣ, να ομολογήσουν και να ακολουθήσουν την Αγιοπατερική Οδό και Γραμμή.

Και όχι μόνο αυτό, αντί ταπεινώς και ενσυνειδήτως να παραδεχτούν πως "αυτή είναι ΟΝΤΩΣ η ΜΟΝΑΔΙΚΗ Θεόπνευστη Αγιοπατερική Παράδοση και Γραμμή, αλλά, για κάποιους λόγους δεν δύναμαι δυστυχώς να την ακολουθήσω", έχουν την σατανική τόλμη και το εωσφορικό θράσος να διαφθείρουν τους Πατέρες, να τους ακυρώνουν, να τους απορρίπτουν και μαζί μ΄ αυτούς να απορρίπτουν και τους Διαχρονικούς Κανόνες και τις εκφράσεις αυτών, τις έννοιες και τους ορισμούς ως παντελώς ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΟΥΣ.

Χριστέ μου, ΤΙ ΝΤΡΟΠΗ, τί παραφροσύνη, τι αχαριστία, τι πλάνη διαβολική και ΤΙ ΕΠΑΡΑΤΗ ΔΕΙΛΙΑ! Είναι πάρα πολύ περίεργο και πάντως εντυπωσιακό, για κάθε Ερμηνευτή, θεολόγο και απλό Ορθόδοξο Πιστό, πως η Αγία Γραφή, καταγράφει με ιεραρχική σειρά έναν κατάλογο φρικτό των διαφόρων ομάδων των κολασμένων ψυχών. Πρώτη-πρώτη ομάδα κολασμένων, στο Βιβλίο της Αποκαλύψες, είναι... ώ Θεέ μου, ΟΙ ΔΕΙΛΟΙ!!

"Τοις δε δειλοίς και απίστοις και αμαρτωλοίς και εβδελυγμένοις και φονεύσιν και πόρνοις και φαρμακοίς και ειδωλολάτραις και πάσιν τοις ψευδέσιν, το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη, πυρί και θείω, ο εστίν ο θάνατος ο δεύτερος!" (Κεφ. 21, 8).

Ο πρώτος θάνατος, δεν είναι τόσο ο σωματικός, όσο ο οργανικός, ο εκκλησιολογικός, ο δογματικός που προκαλούν στον εαυτό τους όσοι απορρίπτουν τους Πατέρες και αυτοκηρύσσονται "Μεταπατέρες"... Είναι ο θάνατος της Αγιοπατερικής Συνειδήσεως που προκαλείται και παρατείνεται από τέτοιες πρακτικές συμβιβαστικές και προωθητικές της παναιρέσεως μεθόδους.

Οι Α΄ και Β΄ Θείοι και Ιεροί Κανόνες της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου προειδοποιούν και αναθεματίζουν: "Όποιος ενώθηκε (διά Μνημονεύσεως και Κοινωνίας) η πρόκειται να ενωθή με καταδικασμένους και εκτός Εκκλησίας ευρισκομένους αιρετικούς εγκαταλείποντας την Εκκλησία, εκπίπτει άμεσα της κοινωνίας και της ιερωσύνης!"

Πρόσεξε: Μιλεί το Άγιο Πνεύμα και όχι ο Πανταζής. "Πρόσεχε σεαυτώ" ποιούς εν τέλει απορρίπτεις. Μη γίνου άσοφος αλλά σοφός.

"Αναθεματίζονται Πνεύματι Αγίω «πάσης εκκλησιαστικής κοινωνίας εντεύθεν ήδη υπό της Συνόδου εκβεβλημένοι, και ανενέργητοι υπάρχοντες» και «ήδη του επισκοπικού βαθμού απαλλοτριωθέντες» όπως κατακεραυνώνει ο Βαλσαμών, και μάλιστα προ Συνοδικής Διαγνώμης!

Τάδε έφη π. Βασίλειος: «Ο όρος “Αποτείχιση” είναι απορριπτέος, διότι (όταν) αποτειχίζεται κάποιος, βγαίνει από τα τείχη της Εκκλησίας. Δηλαδή, εκτός των τειχών, είσαι έξω από την Εκκλησία. Τί θα πει “αποτειχίζομαι”; Μόνος σου, δηλαδή ομολογείς ότι είσαι εκτός Εκκλησίας. Άρα, τί επιδιώκεις;».

Εγώ όμως έχω μάθει, π. Βασίλειε, να τηρώ αυτό που αυστηρά επιτάσσει ο Μέγας Άγιός σου, στο ανεπανάληπτο έργο του: "Παραινέσεις προς τους νέους όπως αν έξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων» ότι "δει" - ΠΡΕΠΕΙ πρώτον η των ονομάτων επίσκεψις! Να ερευνούμε τις έννοιες καλά και τις ονομασίες, πριν γίνουμε κι' εμείς άφρονες απορριψίες.

Θα ντρεπόμουν πάρα πολύ πάτερ, να απορρίπτω δίχως καμία συστολή, κάτι που δεν γνωρίζω καν στ' αλήθεια τί σημαίνει! Είναι θα έλεγα, κοινή λογική για κάποιον να σκεφθεί, "Από - τείχη", "χτίζω τείχη γύρω Από..." Σεις οι ιερείς, ΡΙΞΤΕ και καμιά ματιά σε κάνα Λεξικό πριν εξηρεύξητε "λόγον αγαθό."

Το 'χεις ακούσει, πάτερ μου, ποτέ σου το: "εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ;" Το "εξέρχομαι" σημαίνει "βγαίνω εκτός!" Είναι να μη βγαίνω "εκτός εαυτού" όταν ο Ύψιστος με διατάζει να "βγαίνω εκτός" κι' όταν τελικά "βγαίνω εκτός", ο του Υψίστου λειτουργός να με κατηγορεί για σχίσμα και να με συκοφαντεί, να με ειρωνεύεται, να με λοιδορεί και χλευάζοντας να με ρωτεί: "άρα, τί επιδιώκεις;"

Επιδιώκω το θέλημα Πατρός, την Αλήθεια του Υιού και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. ΟΧΙ την κοινωνία μετά των Παπικών, των Παναιρετικών και των Βλασφήμων Λατινοφρόνων, Οικουμενιστών.

Αναρωτήθηκες ποτέ σου, πατέρα Βασίλειε, πως όταν με διατάζει ο Κύριος Παντοκράτωρ, να εξέλθω, να βγω αμέσως από κάποιο σάπιο, σαπρόν, σεσηπωμένον σώμα, ότι μήπως αυτό το σώμα δεν είναι πλέον το Δικό Του, Αποκλειστικό Του, Διαχρονικό Του Σώμα, και έχει από μόνο του βγει κι' αποκοπεί από την Θεανθρώπινη Κεφαλή, η Λυχνία έχει μετακινηθεί κι' έχει προ πολλού ενωθεί μετά του Αντιχρίστου, Αιρεσιάρχου Πάπα. 

Ανακάλεσον π. Βασίλειε. Αναθεώρησον και απόσυρσον την εμπαθή και αφελή απορριψίν σου. Εστι δικής οφθαλμός, Ος τα πανθ' ορά. Αν δεν το πετύχεις αυτή σου τη φορά, άλλη δεν θα υπάρξει. "Α-μάρτω" σημαίνει χάνω τον στόχο μου. Τον έχασες πολλές φορές, μην το "ξαναρισκάρεις." Εξ' άλλου, τι έχεις να χάσεις, παρά μόνο την ψυχή σου;

"Ή, τί δωσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;" (Ματθ. 16, 26). Υπάρχει το αντάλλαγμα! Δώσε Αλήθεια Χριστού, Αλήθεια Αγιοπατερική και πάρε χάρι, αιώνια ζωή!