Απάντηση στον Σύρου κ. Δωρόθεο, που εμμένει στον Οικουμενισμό, απολογείται αλλά και απειλεί

Ὁ μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος ἀπάντησε στὴν Ἐπιστολὴ Ἀποτειχίσεως καὶ Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου του ἀπὸ τὸν ἀρχιμανδρίτη π. Εὐθύμιο Χαραλαμπίδη. Στὴν ἀπάντησή του ἀναφέρει καὶ τὰ ἱστολόγια ποὺ δημοσίευσαν τὴν Ἐπιστολὴ τοῦ π. Εὐθυμίου καί, ὡς ἐκ τούτου (ἀσχέτως ἂν ὑπάρξει ἀπάντηση ἀπὸ τὸν π. Εὐθύμιο στὸν κ. Δωρόθεο),  αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ ἀπαντήσουμε στὸ Μητροπολίτη ποὺ μᾶς ἐγκαλεῖ γιὰ ὕβρεις, τάχα, πρὸς τὸ πρόσωπό του καὶ ἀναπαραγωγὴ συκοφαντιῶν καὶ ψεμάτων, τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ ὁ ἴδιος περιπίπτει σὲ ἀντιφάσεις καὶ ἀνακρίβειες, ὅταν λέγει περὶ τοῦ ἑαυτοῦ του ὅτι "ΟΥΔΕΠΟΤΕ συνευχήθημεν μετὰ τῶν ΡΚαθολικῶν"! Θέλει νὰ μᾶς πείσει ὅτι ἡ παρουσία του καὶ ἡ στάση του στὸν παπικὸ Ναό,
δὲν μεταδίδει τὸ μήνυμα τῆς συμπροσευχῆς, ἔστω κι ἂν δὲν προσεύχεται; Μήπως τὸ ἴδιο συμβαίνει κι ὅταν εὑρίσκεται καὶ στὸν Ὀρθόδοξο Ναό;

Ὁ κ. Δωρόθεος ἀπαντᾶ, ὡς ἐὰν νὰ ἀπευθύνεται σὲ ἀνεγκέφαλους καὶ

ἀδαεῖς. Μιμεῖται τοὺς κυβερνώντας καὶ πολιτικούς (τὶς δικές τους ἐπικοινωνιακὲς πρακτικὲς χρησιμοποιεῖ;), ἐπειδὴ γνωρίζει πὼς θὰ κερδίσει τὶς ἐντυπώσεις, θὰ δώσει τὰ μηνύματα ἐκεῖ ποὺ πρέπει. Ἡ ἀπάντησή του, δηλαδή, ὅσο ἀτεκμηρίωτη, διαστρεβλωτικὴ τῆς ἀλήθειας κι ἂν εἶναι, θὰ δημοσιευθεῖ στὰ μεγάλα, ἀλλὰ καὶ στὰ μικρότερα ἐκκλησιαστικὰ ἱστολόγια, ἐνῶ τὴν δική μας (ποὺ συνήθως δὲν ἀναδημοσιεύεται πρὸς δόξαν τῆς ἐλευθεροτυπίας καὶ τῆς ἐλευθέρας διακινήσεως τῶν ἰδεῶν) ἐλάχιστοι θὰ τὴν διαβάσουν. Ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι σκληρὴ γιὰ τοὺς διαστρεβλωτές της· «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται».

1. Γράφει ὁ κ. Δωρόθεος ὅτι ὁ π. Εὐθύμιος «αυτοπροαιρέτως εκ της Εκκλησίας αποτειχίστηκε»!

Ἀθεολόγητη ἢ παραπλανητικὴ πρόταση, ἀφοῦ ὁ κ. Δωρόθεος ταυτίζει τὴν Ἐκκλησία μὲ τὸν ἑαυτό του, ὡσὰν νὰ λέει: «Ἡ Ἐκκλησία εἶμαι ἐγώ»!

Ὁ π. Εὐθύμιος Χαραλαμπίδης, ὅμως, ἐφάρμοσε ἕνα ἐκκλησιαστικὸ Κανόνα, τὸν ΙΕ΄ ἱερὸ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ὁ ὁποῖος δίνει τὸ δικαίωμα στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ἀποτειχιστοῦν ἀπὸ αἱρετίζοντα Ἐπίσκοπο. Ὁ ΙΕ΄ Κανόνας, δηλαδή, ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας θεωρεῖ τὸν ἀποτειχιζόμενο, καὶ ἀντίθετα, "αὐτοπροαιρέτως ἐκ τῆς Ἐκκλησίας" αὐτοαποκόπτεται ὁ Ἐπίσκοπος ποὺ αἱρετίζει· αὐτὸς ἀποδεικνύεται ψευδεπίσκοπος, ἀφοῦ π.χ. δέχεται Μυστήρια καὶ Χάρη ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει, καταλύει τὸ 9ο καὶ 10ο ἄρθρο τῆς Πίστεως ποὺ ὁμιλεῖ γιὰ "Μία Ἐκκλησία" καὶ "ἓν Βάπτισμα". Καὶ μὲ ὅσα στὴ συνέχεια γράφει ὁ κ. Δωρόθεος, ἀποδεικνύει ὅτι εὐσταθοῦν οἱ λόγοι τῆς ἀποτειχίσεως τοῦ π. Εὐθυμίου.

2. Ἀπολογούμενος, λοιπόν, ὁ κ. Δωρόθεος γράφει ὅτι, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἔγινε Μητροπολίτης Σύρου

«μεταξύ των άλλων στόχων, εθέσαμεν και την εν ειρήνη, αρμονία και συνεργασία συμβίωσιν των Ορθοδόξων και των Ρωμαιοκαθολικών συνοίκων των ευλογημένων Νήσων της Μητροπόλεως ημών Σύρου και Τήνου».

Εἶναι πρωτοφανὲς στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ὁ ἴδιος ὁ μητροπολίτης νὰ ἀπολογεῖται ὅτι ἔχει βάλει στόχους, ἄλλους ἀπὸ ἐκείνους γιὰ τοὺς ὁποίους χειροτονήθηκε!

Θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναφέρουμε πολλὲς διδασκαλίες Πατέρων καὶ Συνόδων, γιὰ νὰ ἀποδείξουμε τὸ λανθασμένο τῶν στόχων τοῦ κ. Δ. Θὰ ἀρκεστοῦμε πρὸς τὸ παρὸν στὸν Ἅγιο Νικόδημο, ὁ ὁποῖος –ἐκφράζων ὅλη τὴν Πατερικὴ Παράδοση– ὁμιλεῖ ἀκριβῶς γιὰ τοὺς Παπικούς, καὶ ἐκμηδενίζει, καὶ ἀνατρέπει, μὲ τὸ μικρὸ αὐτὸ κείμενό του, ὅλους τοὺς ἐξωφρενικοὺς γιὰ τὴν ἀντιπατερικότητά τους συλλογισμοὺς τοῦ κ. Δωρόθεου.  Γράφει:

«Οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πρέπει νὰ ἀποστρέφωνται τοὺς αἱρετικούς, καὶ τὰς τῶν αἱρετικῶν τελετάς. Μᾶλλον δὲ αὐτοί, οἱ αἱρετικοὶ δηλ. πρέπει νὰ ἐλέγχωνται καὶ νὰ νουθετῶνται ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους καὶ Πρεσβυτέρους, μήπως ἤθελαν καταλάβουν καὶ ἐπιστρέφουν ἀπὸ τὴν πλάνην των. Διὰ τοῦτο ὁ παρὼν Κανὼν διορίζει ὅτι, ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἢ Πρεσβύτερος ἤθελεν ἀποδεχθεῖ ὡς ὀρθὸν καὶ ἀληθινὸν τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἢ τὴν παρ' αὐτῶν προσαγομένην θυσίαν, ὁ τοιοῦτος, προστάζομεν νὰ καθαιρεθῆ. Ἐπειδὴ ποίαν συμφωνίαν ἔχει ὁ Χριστὸς μὲ τὸν διάβολον; ἢ ποίαν μερίδα ἔχει ὁ πιστὸς μὲ τὸν ἄπιστον; Διότι ἐκεῖνοι ὅπου δέχονται τὰ παρὰ τῶν αἱρετικῶν, ἢ τὰ ὅμοια φρονήματα ἐκείνων ἔχουσι καὶ αὐτοί, ἢ τὸ ὀλιγώτερον δὲν ἔχουσι προθυμίαν νὰ ἐλευθερώνουν αὐτοὺς ἀπὸ τὴν κακοδοξίαν των. Οἱ γὰρ συνευδοκοῦντες εἰς τὰς ἐκείνων τελετάς, πῶς δύνανται νὰ ἐλέγξουσιν αὐτοὺς διὰ νὰ παραιτήσουν τὴν κακόδοξον καὶ πεπλανημένην των αἵρεσιν;» (Πηδάλιον ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, σελ. 50-54.

Ποιός εἶπε ὅτι δὲν εἶναι καλό, κ. Δωρόθεε, νὰ ἀγαπᾶτε καὶ νὰ θέλετε τὴν εἰρηνικὴ συμβίωση καὶ συνεργασία τῶν κατοίκων τῆς Μητροπόλεώς σας; Γιὰ πεῖτε μας, ὅμως. Πῶς τὸ ἐπιδιώκετε αὐτό; Ἐφαρμόζοντας τὸ Εὐαγγέλιο ἢ καταπατώντας το; Ὁ Κύριος λέγει νὰ ἐνδιαφερόμαστε καὶ νὰ ἀγαπᾶμε τοὺς ἐχθρούς μας· καὶ τοὺς αἱρετικούς. Δὲν μᾶς δίδαξε, ὅμως, τοῦτο νὰ γίνεται εἰς βάρος τῆς ἀληθείας καὶ τῆς Πίστεως. Ἦρθε στὸν κόσμο ἀπὸ ἀγάπη, ἀλλὰ δὲν μᾶς δίδαξε νὰ ἀγαπᾶμε εἰς βάρος τῆς Πίστεως, γιατὶ αὐτὴ ἡ ἀγάπη ἐμπνευστή της ἔχει τὸν σατανᾶ.

Ὁ ἅγιος Νικόδημος, λοιπόν, καὶ ὁ ἅγιος Νεκτάριος (στὸν ὁποῖο ἀναφέρεσθε) λέγουν ὅτι πρέπει νὰ ἀγαπᾶμε τοὺς αἱρετικοὺς ὡς ἀνθρώπους, ἀλλὰ νὰ τοὺς ἀποστρεφόμαστε ὡς αἱρετικούς, δηλαδή τὶς κακοδοξίες τους. Νὰ τοὺς ἐλέγχουμε καὶ νὰ τοὺς νουθετοῦμε, ὥστε νὰ τοὺς βοηθήσουμε νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν πλάνη τους καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Μία Ἐκκλησία κι ὄχι νὰ παραμένουν στὴν αἵρεση, ἀφοῦ σ’ αὐτὴν δὲν ὑπάρχει σωτηρία.  Αὐτὴ εἶναι ἡ κύρια καὶ πρώτη ἀγάπη κ. Δωρόθεε: νὰ μὴ θέλεις νὰ πάει ὁ αἱρετικὸς στὴν κόλαση. Κι ὄχι μὲ τὸ παράδειγμά σου νὰ ἐνισχύεις ὅσους εἶναι στὴν αἵρεση, δίνοντάς τους τὸ μήνυμα: δὲν πειράζει ποὺ βρίσκεσθε στὴν αἵρεση, ἀρκεῖ νὰ ζεῖτε μεταξύ σας εἰρηνικά! Οὔτε νὰ ἐνσπείρεις στοὺς δικούς σου τὴν ἰδέα, ὅτι δὲν εἶναι καὶ κακὸ νὰ εἶσαι αἱρετικός!

Καὶ λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος: «ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἤθελεν ἀποδεχθεῖ ὡς ἀληθινὸν τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ἢ τὴν παρ' αὐτῶν προσαγομένην θυσίαν, ὁ τοιοῦτος, προστάζομεν νὰ καθαιρεθῆ».

Ἐσεῖς, κ. Δωρόθεε, δέχεσθε ὅτι ἔχουν βάπτισμα οἱ Παπικοί; Δέχεσθε ὅτι τελοῦν ἀληθινὴ θυσία; Εἶναι ἐνδιαφέρον νὰ μᾶς τὸ πεῖτε. Πρέπει νὰ ἀπαντήσετε. Γιατί, ἂν δέχεσθε ἱερωσύνη καὶ μυστήρια στοὺς αἱρετικούς, οἱ Ἅγιοι διὰ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, διδάσκουν ὅτι εἶστε καθαιρετέος!

Καὶ κάτι ἄλλο. Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ ἅγιος Σωφρόνιος (καὶ πολλοὶ ἄλλοι Ἅγιοι) διδάσκουν καὶ ἐντέλλονται, κατ’ ἐξοχὴν στοὺς Ποιμένες, ὅτι οἱ αἱρετικοὶ μολύνουν τοὺς πιστούς. Εἶναι καλύτερο νὰ προσεύχεται κανεὶς ἐν οἴκῳ (στὸ σπίτι), παρὰ νὰ παρίσταται σὲ ναὸ αἱρετικῶν. Ἐσύ, κ. Δωρόθεε, τί κάνεις; Παρευρίσκεσαι σὲ Ναὸ Παπικῶν, μολυσμένων ἀπὸ τὶς αἱρέσεις ποὺ διδάσκουν καὶ δίνεις τὸ παράδειγμα στοὺς πιστούς: Μπορεῖτε νὰ πηγαίνετε σὲ παπικὲς λειτουργίες· δὲν τρέχει τίποτα· δὲν βλέπετε ἐμένα; Ἢ μήπως δὲν τὰ ξέρεις, ἐσὺ ὁ Ποιμήν, αὐτά; Ἔστω καὶ ὄψιμα μάθε τα:

«Εἰ μὴ δυνατὸν ἐν ἐκκλησίᾳ προϊέναι, κατ’ οἶκον συνάξεις, ὦ ἐπίσκοπε, ἵνα μὴ εἰσέρχηται εὐσεβὴς εἰς ἐκκλησίαν ἀσεβῶν· οὐχ ὁ τόπος γὰρ τὸν ἄνθρωπον ἁγιάζει, ἀλλ’ ὁ ἄνθρωπος τὸν τόπον· φευκτέον σοι ἔστω διὰ τὸ βεβηλῶσθαι ὑπ’ αὐτῶν· ὡς γὰρ ὅσιοι ἱερεῖς ἁγιάζουσιν, οὕτως καὶ ἐναγεῖς μιαίνουσιν· εἰ δὲ μήτε ἐν οἴκῳ ἅμα μήτε ἐν ἐκκλησίᾳ δυνατὸν συναθροισθῆναι, ἕκαστος ἑαυτῷ ψαλλέτω, ἀναγινωσκέτω, προσευχέσθω· ἢ ἅμα δύο ἢ τρεῖς· “Ὅπου γὰρ ἐὰν ὦσι, φησὶν ὁ Κύριος, δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι ἐν τῷ ἐμῷ ὀνόματι, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν”» (Ἁγίου Σωφρονίου, Περὶ ἐξαγγελιῶν, P.G. 87, 3, 33).

Κρῖμα, κ. Δ., ἀγνοεῖς βασικὲς διδασκαλίες τοῦ Κυρίου. Πόσο ταιριάζει στὴν «ἀγάπη» σου ὁ λόγος Του:

«Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλὰ μάχαιραν. ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ»! (Ματθ. 10, 34-36).

Ὁ Κύριος, λοιπόν, λέγει αὐτά, κι ἐσὺ ρωτᾶς, προτάσσοντας τὴν ἀ-νόητη οἰκουμενιστικὴ «ἀγάπη»:

«Συχνάκις, μάλιστα, διερωτώμεθα εάν οι θεωρούντες ημάς «προδότην» της Ορθοδοξίας, επειδή επιδιώκομεν και εργαζόμεθα διά την επικράτησιν αγάπης, συνεργασίας και φιλαλληλίας μεταξύ των Ορθοδόξων και των Ρωμαιοκαθολικών, διαθέτουν πλήρη γνώσιν των δεδομένων της ενταύθα κοινωνίας.

Διερωτώμεθα, εάν θα επεθύμουν τον χωρισμόν των οικογενειών ή το μίσος μεταξύ των Χριστιανών!».

Ὄχι κύριε Δωρόθεε· δὲν ἐπιθυμοῦμε τὸν χωρισμὸν ἢ τὸ μῖσος. Ἀλλοῦ τὰ πονηρὰ διλήμματα. Ἡ ἀγάπη δὲν χωρίζει, ἀλλὰ ἑνώνει. Ἡ ἀγάπη χωρίζει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸν ἐγωϊσμό καὶ τὸν διάβολο. Ἡ «ἀγάπη» ἡ δική σου φυλακίζει στὴν ἁμαρτία τοὺς ὑπὸ σοῦ ποιμαινόμενους. Τοὺς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ Θεό.

Κι ἐσὺ αὐτὴν τὴν οἰκουμενιστικὴ νοοτροπία, τὴν ἰσοπεδωτικὴ ἐπικοινωνία, τὴν κατάργηση τῶν φραγμῶν, τὴν ἑνότητα αἱρετικῶν καὶ ὀρθόδοξων  χ ω ρ ὶ ς  νὰ ἀποβάλλουν οἱ αἱρετικοὶ τὶς αἱρέσεις τους, τὸ θεωρεῖς κατόρθωμα καὶ στόχο τῆς ποιμαντικῆς σου διακονίας!

Δήλωνες στὴν «Καθημερινὴ» τὸ 2006: «Από την επικοινωνία μπορούν να βγουν πολλά χρήσιμα συμπεράσματα γιατί στην εποχή μας οι χριστιανοί δεν έχουμε την πολυτέλεια να κρατάμε διαχωριστικές γραμμές... Οι Εκκλησίες πρέπει να είναι η μία δίπλα στην άλλη. Ας αναγνωρίσουν επιτέλους με θάρρος τα όποια λάθη του παρελθόντος και ας γίνει μια προσπάθεια να διορθωθούν. Η Ορθοδοξία είναι διάλογος αγάπης, είναι κοινωνία προσώπων και δεν έχει να φοβάται κανέναν»!

Ἀκολουθώντας, δηλαδή, τὸν πατρ. Βαρθολομαῖο, κηρύττεις κι ἐσύ ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἅγιοί μας ἔκαναν λάθη ποὺ δίδασκαν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς! Καὶ προβάλλεις ὡς  οἰκουμενιστικὸ πρότυπο τὶς παρασπονδίες ποὺ ἔκανες στὴν Σύρο: «Γίνεται εκατέρωθεν  (γράφεις, δηλ. ἀπὸ ἐμένα τὸν ὀρθόδοξο καὶ τὸν Παπικὸ Ἐπίσκοπο Σύρου) προσπάθεια ειρηνικής συνύπαρξης και το τι συμβαίνει εδώ αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα για τι θα μπορούσε να γίνει σε πανχριστιανικό επίπεδο... Αλίμονο αν κλείσουμε την πόρτα μας στις άλλες Εκκλησίες και εγκλωβισθούμε στον εαυτό μας σε μια εποχή ραγδαίων αλλαγών σε όλο τον κόσμο. Ας είναι τα δικά μας χέρια που θα ράψουν ξανά τον διαμερισμένο χιτώνα του Κυρίου μας»!

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_2__1283653

Καὶ προσφωνώντας τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας 6/12/2006 ἐπανελάμβανες: «επετύχομεν την ειρηνικήν και αρμονικήν συμβίωσιν των δύο εν τη νήσω ταύτη συνοίκων δογμάτων, πρόδρομοι αληθείς της προσδοκωμένης εν αγάπη και ισότητι προσεγγίσεως μεταξύ της Ορθοδόξου και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας»! Στὴν ἴδια ὁμιλία σου, μάλιστα, διέστρεφες τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, παρουσιάζοντας ψευδέστατα τοὺς παναιρετικοὺς Παπικοὺς ὡς ἁπλοὺς σχισματικούς: «η Αποστολική Εκκλησία της Ελλάδος πορεύεται εις Ρώμην, γνωρίζουσα ότι “Ουδέ από του διεστάναι κατά την πίστιν τα σχίσματα εγένετο, αλλά από του την γνώμην διηρήσθαι κατά ανθρωπίνην φιλονεικίαν”, όπως ο χρυσούς την γλώτταν Ιωάννης διεπίστωνεν»!

Ἀλλὰ θὰ ἐπανέλθουμε.