Γυναίκες εκδιώκουν με ξύλα τον αιρετικὸ Πατριάρχη από την Εκκλησία!

Τὰ γεγονότα παράλληλα. Εἰκονομάχος ὁ πατριάρχης Ἀναστάσιος τότε· καμιὰ Σύνοδος δὲν τὸν εἶχε καταδικάσει· ἀλλὰ ὁ ἅγιος Δαμασκηνὸς μὲ τὰ συγράμματά του, εἶχε καταδείξει τὴν αἵρεση. Καὶ οἱ χριστιανὲς γυναῖκες, ποὺ δὲν ἄντεχαν τὴν ἐξάπλωση τῆς αἵρεσης, τὸν ἐκδίωξαν μὲ ξύλα μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.

Οἰκουμενιστὴς ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τώρα· καμιὰ Σύνοδος δὲν τὸν ἔχει καταδικάσει· ἀλλὰ δεκάδες ἱερωμένοι καὶ θεολόγοι, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς μὲ τὰ συγράμματά του, ἔχουν καταδείξει τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς τὴν παν-αἵρεση, ὡς τὴν ἐσχάτη αἵρεση τῆς ἱστορίας. Μόνο ποὺ σήμερα δὲν ὑπάρχουν ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἐκδιώξουν τοὺς ἀρχηγέτες τῆς αἱρέσεως.

Ἀνέχονται οἱ σύγχρονοι Δεσποτάδες (ὅσοι δὲν εἶναι καραμπινᾶτοι Οἰκουμενιστές) τὴν αἵρεση.

Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι ἀντι-Οἰκουμενιστές, γράφουν, θεολογοῦν καὶ φιλοσοφοῦν, καὶ νομίζουν ὅτι μὲ τὸν χαρτοπόλεμο μόνο θὰ ξορκίσουν τὸ κακὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καὶ ταυτόχρονα, ἔχουν φτάσει σὲ τέτοιο βαθμὸ ἀνοίας καὶ παραφροσύνης, ὥστε νὰ κοινωνοῦν μὲ ἐκείνους ποὺ καταδικάζουν ὡς αἱρετικούς!

Παραθέτουμε (μὲ ἀφορμὴ τὴν σημερινὴ ἑορτὴ τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου) τὸ γεγονὸς τῆς ἐκδιώξεως τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη, χωρὶς νὰ προτρέπουμε σὲ παρόμοιες πράξεις. Ἡ δική μας στάση εἶναι γνωστή:

       μίμηση τῶν Πατέρων στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές, τὴν αἵρεση τῶν ὁποίων ἀποδεικνύουν καθημερινὰ τὰ "ἀντι-Οἰκουμενιστικὰ" ἱστολόγια καὶ οἱ "ἀντι-Οἰκουμενιστὲς" ἡγέτες, πρὸς κατάκρισή τους, ἀφοῦ ἐπικοινωνοῦν μὲ ἐκείνους ποὺ καταγγέλλουν!

Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἀπὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ.
«Εἶναι ἀνάγκη νά παρουσιάσωμε ἀκροθιγῶς τήν τιμή πού ἀποδίδει  ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία εἰς τούς ἀποτειχισθέντες πρό συνοδικῆς κρίσεως ἀπό τούς δημοσίᾳ καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ κηρύττοντας αἵρεσιν Ἐπισκόπους. Ἡ τιμή αὐτή συνίσταται εἰς τό ὅτι τούς κατατάσσει εἰς τούς ἁγίους καί ὁμολογητές τῆς πίστεως, ἐφ’ ὅσον μετά τήν ἀποτείχισι καί δι’ αὐτῆς τήν μή ἀναγνώρισι τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου, ἀκολουθεῖ συνήθως ὁ διωγμός καί τό μαρτύριο, συνεργούσης πρός τοῦτο καί τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Καί θά ἀναφερθοῦμε
πρός τοῦτο εἰς τήν Εἰκονομαχία καί μάλιστα κατά τήν περίοδο τήν πρό τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου κατά τήν ὁποία, ὅπως προαναφέραμε, δέν ἦτο κἄν κατεγνωσμένη αἵρεσις καί ἐπιπλέον ἐπισφραγισμένη ἀπό Σύνοδο 348  Ἐπισκόπων οἱ ὁποῖοι  κατέστησαν  τήν αἵρεσι γραμμή τῆς "Ἐκκλησίας".

Εἰς τήν Πατριαρχίαν λοιπόν τοῦ πρώτου εἰκονομάχου Πατριάρχου ὀνόματι Ἀναστασίου (730-754) μετά τήν βιαία ἐκβολή τοῦ ἁγ. Γερμανοῦ τοῦ ὁμολογητοῦ, ἔχομε κατ’ ἀρχάς τούς δέκα μάρτυρες τούς ἐν τῇ Χαλκῇ λεγομένη Πύλῃ. Αὐτοί μάλιστα ἔγιναν αἰτία νά φονευθῆ ὁ σπαθάριος ὁ ὁποῖος ἀνῆλθε στήν κλίμακα, προκειμένου νά κατεβάση τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εὑρίσκετο πάνω ἀπό τήν Χαλκῆ πύλη.  Ἑορτάζονται τήν 9^η Αὐγούστου. Εἰς αὐτήν τήν πρᾶξιν, τῆς κατακρημνίσεως δηλαδή καί θανατώσεως τοῦ σπαθαρίου, φαίνεται ὅτι συμμετεῖχαν καί ἄλλοι ἅγιοι καί εἰδικά γυναῖκες. Μεταξύ αὐτῶν ἦταν ἡ ἁγ. Θεοδοσία, ἡ ὁποία ἑορτάζει τήν 29^η Μαΐου.

Ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων μᾶς περιγράφει λακωνικά ἕνα συγκλονιστικό γεγονός σχετικά μέ τόν εἰκονομάχο Πατριάρχη Ἀναστάσιο. Λέγει ἐπί λέξει τά ἑξῆς: «ἐξέβαλε τοῦ θρόνου αὐτοῦ τόν Γερμανόν Πατριάρχην ὁ Κόνων (Λέων ὁ Γ’ ὁ Ἴσαυρος 717-741), ὁ τοῦ Ἀντιχρίστου πρόδρομος ὡς ἐκάλη αὐτόν ὁ ἅγιος οὗτος Πατριάρχης, τῶ δεκάτῳ  τρίτῳ ἔτει αὐτοῦ, καί ἔβαλεν ἀντ’ ἐκείνου τόν Σύγγελον Ἀναστάσιον, τόν νέον προδότην Ἰούδαν, τόν συμφωνήσαντα τῶ Κόνωνι καί ἐπιβουλεύσαντα τῷ γέροντι αὐτοῦ. Ἀλλ’ αἱ σεμναί καί τίμιαι γυναῖκες τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὧν προεξῆρχεν ἡ ἁγία Θεοδοσία ἑορταζομένη Μαΐου εἰκοστῇ ἐνάτῃ ὥρμησαν εἰς τήν ἐκκλησίαν, καί τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως, καί τοῖς λίθοις καί τοῖς ξύλοις ὑβρίζουσαι καί μισθωτόν ἀποκαλοῦσαι καί λύκον καί προδότην Ἰούδαν, ἐδίωξαν. Ὅθεν ἐκεῖνος ἀπῆλθε πρός τόν βασιλέα καί προσεκλαύθη καί παρεκίνει αὐτόν ἐκδικῆσαι αὐτόν. Ἀλλά καί εἰς τήν χαλκῆν πόρταν, ὅπου ἦν ἡ Θεανδρική ἐκείνη καί δεσποτική εἰκών τοῦ Χριστοῦ, ἥν ἐκεῖ ἔβαλεν ὁ μέγας Κωνσταντῖνος, βαλόντος τήν σκάλαν τοῦ βασιλικοῦ ὑπηρέτου ἵνα αὐτήν ἐκεῖθεν ἐκβάλῃ, αἱ Κωνσταντινοπολίτιδες ἐκβαλοῦσαι αὐτήν, ὧς ἐξῆρχεν ἡ ἁγία Θεοδώρα, καί κρημνίσασαι αὐτόν, ἔλαβον ἀντί μισθοῦ αὐτῶν τόν ἴδιον θάνατον. Διήρκησε δέ ἐκεῖ ἡ Θεανδρική αὕτη εἰκών κατά τόν Κωδινόν ἔτη τετρακόσια δέκα πέντε» (Δοσιθέου Ἱεροσ. Δωδεκάβιβλος τόμος ΣΤ΄ κεφ. ΙΘ΄ παραγρ. Η΄ σελ. 440 ἐκδ. Ρηγόπουλου 1982).

Εἶναι ὄντως συγκλονιστικό καί φοβερό τό γεγονός αὐτό. Ὁ Πατριάρχης Ἀναστάσιος, ὁ ὁποῖος ἦτο φορέας αἱρέσεως μή κατεγνωσμένης, πρίν κατακριθῆ ὁ ἴδιος ἀπό ἁρμόδιο ἐκκλησιαστικό ὄργανο, ἐκβάλλεται διά ξύλων καί λίθων ἀπό τήν Ἐκκλησίαν ὑπό ἁγίων γυναικῶν, οἱ ὁποῖες τελικά μέ τήν βοήθεια τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας θανατώνονται.  Αὐτή εἶναι ἡ τιμή διά τήν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ ΙΕ΄ Κανών τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, μέ τήν ὁποία ἠξιώθησαν ἀπό τούς Ὀρθοδόξους. Δηλαδή τό νά καταταγοῦν μεταξύ τῶν ἁγίων καί ὁμολογητῶν καί νά εἶναι ἐσαεί πρότυπα πρός μίμησιν.

Εἶναι ἴσως βέβαιον ὅτι σήμερα, ἄν κάποιοι τολμοῦσαν νά ἐνεργήσουν τοιουτοτρόπως σέ μία κατεγνωσμένη αἵρεσι,, θά ἐθεωροῦντο ἀπό τούς Ὀρθοδόξους Οἰκουμενιστές καί μή, ὡς ἀδιάκριτοι, ἀντάρτες, ταλιμπάν, ἐκτός Ἐκκλησίας καί κατεχόμενοι ὑπό ἑωσφορικοῦ καί δαιμονικοῦ πνεύματος.  Ἀντιθέτως δέ αὐτοί πού θά ἀνέμενον τήν Σύνοδο (π.χ. τῆς Ἱερείας) διά νά ἀποφασίση ἐπί τοῦ θέματος θά ἐθεωροῦντο συνετοί, ὑπάκουοι, διακριτικοί καί ἐντός τῆς Ἐπισκοποκεντρικῆς Ἐκκλησίας.  Δυστυχῶς αὐτή εἶναι σήμερα ἡ Ὀρθοδοξία μας.

Πλήν αὐτῶν τῶν ἁγίων, ἔχομε αὐτήν τήν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας (ἡ ὁποία δέν πρέπει νά λησμονοῦμε δέν ἦτο ἀκόμη κατεγνωσμένη  αἵρεσις), τούς ἁγίους καί ὁμολογητάς Θεόφιλον, ὁ ὁποῖος ἦτο αὐτόκλητος μάρτυς καί ὁμολογητής καί ἑορτάζει τήν 2αν Ὀκτωβρίου, τόν Θεόφιλον καί Λογγῖνον τόν Στυλίτην, ἡ μνήμη τῶν ὁποίων εἶναι τήν 10^ην Ὀκτωβρίου, τόν ἅγ. Ὑπάτιο Ἐπίσκοπο καί Ἀνδρέα τόν πρεσβύτερο, πού ἑορτάζονται τήν 20^ην Σεπτεμβρίου, Γεώργιον τόν Λημνιώτη, πού ἑορτάζει τήν 24^ην Αὐγούστου, Γεώργιον ἐπίσης Πισιδίας, πού ἑορτάζει τήν 19^ην Ἀπριλίου, Βασίλειον καί Προκόπιον τούς ὁμολογητάς, πού ἑορτάζουν τήν 27^ην καί 28^ην  Φεβρουαρίου, Ἀνδρέαν τόν ὁμολογητήν τόν ἐν τῇ κρίσει πού ἑορτάζει τήν 17^ην Ὀκτωβρίου καί πολλούς ἄλλους».

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, Ἡ Διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων... περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεως Ἐπισκόπου, σελ. 35-37).