Το καλύτερο Μνημόσυνο, Νικ. Πανταζή

"Εις Θεόδωρον ευλογούντα"

Αγαπητέ μου εν Χριστώ αδελφέ μου, Θεόδωρε Ζιώγα

Στο λίαν προσφιλές πρόσωπό σου, αλλά και στο πρόσωπο του αγαπητού συνσπουδαστού και συναδέλφου μου, Αντωνίου Μάρκου, απευθύνω αυτή μου την θερμή, ύστατη επιστολή και κατ' επέκτασιν προς όλους τους λοιπούς συνεργάτες. μαθητές και θαυμαστές του Ομολογητού μας διδασκάλου, Νικολάου Σωτηροπούλου.

Θεόδωρε, πιστεύω να με θυμάσαι. Περάσαμε Χρόνια ολόκληρα σε αυτό το υπόγειο της "Ζωοδόχου Πηγής 44" όπου ελάμβαναν χώρα οι περίφημοι κύκλοι μελέτης της Αγίας Γραφής. Εκεί πρωτογεύθηκα τη χάρι του Θεού να πλημμυρίζει την θεία αυτή και ιερά κεφαλή με μέλος εναρμόνιον θεολογίας να ερευνά ύψη δυσανάβατα και βάθη δυσθεώρητα ερμηνείας Αγιογραφικής.

Σε θαύμαζα πραγματικά Θεόδωρε και σ' αγαπούσα. Θεωρούσα εσένα και δύο άλλους ακόμη αδελφούς, ως μόνους ικανούς, να σταθείτε δίπλα του κατ' αξίαν και κατ' αναλογίαν. Διδασκόμουν και από σένα σιωπηλά. Εξέφραζα συχνά στον Αντώνη πόσες περισσότερες στιγμές μαζί σας ποθούσα να περνούσα. Στις περιοδείες. Στις αναμετρήσεις και τις μάχες. Στις απογοητεύσεις και τις νίκες.

Τελικώς, επέστρεψα στην Αυστραλία. Ο Αντώνης παρέμεινε. Έκαστος εφ' ω ετέθη. Και κατετέθη ποικιλοτρόπως η αγάπη μας, η ομολογία μας καί τολμώ να πω η θυσία μας, για το πρόσωπο του διδασκάλου μας Νικολάου.

Σπανίως του απευθυνόμουν ως "κύριε Νίκο". Μου άρεσε πάντα το "δάσκαλε" και.... το "Νικόλαε" σκέτο, ενώ ο ίδιος

δεν το παρεξήγησε ποτέ, παρ' ότι αρκετά μικρότερος αυτού υπάρχω, και ασύγκριτα υποδεέστερος συνάμα. Τί λέγω; Τιποτένιος. Σκεύος ατιμίας. ΤΙΜΗ μου όμως ο στιγματισμός μου: "Ο Πανταζής Καντιωτικός, Σωτηροπουλικός!" Ναι, δόξα Σοι, ο Θεός!

Όλοι μας αλληλοδιαδοχικώς φέρουμε τα "στίγματα" της αυτού προσωποτιμίας που δεν έχει σχέση καμία, με την αίρεση της προσωπολατρίας. Δεν τον θεωρήσαμε εμείς ποτέ, "ίνδαλμά" μας. Διδάσκαλο διακριτικό, απαράμιλλο Ερμηνευτή και εμπειρότατο καθοδηγό τον είχε η καρδιά μας. Αυτός ήταν η χαρά μας. Το θεολογικό καύχημά μας!

Άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, όλοι μας πάντως σταθήκαμε δικοί του συνεργάτες, ευγνώμονες στο πλευρό του, παιδιά δικά του, για τη πατρική, Αγιοπνευματική, ανεκτίμητη προσφορά του. Και αυτός με τη σειρά του, θυσία έγινε να μας χαρίσει, ει δυνατόν και την ίδια την καρδιά του, δωρεά στη ματωμένη του παλάμη. "Ο τη παλάμη τη αχράντω" χειραγωγήσας ημάς εις Χριστόν και ευλογήσας ημάς εν πάση ευλογία θεολογική.

"Προορώμην τον (δάσκαλόν μου) ενώπιόν μου διαπαντός" (Ψαλμός 15, 8 - Πραξ. 2, 25), ολοζώντανο, κατασυγκινημένο να θρηνεί, με λυγμούς ιερούς και αποστολικούς σπαραγμούς, ένα από τα πιο αγαπημένα του χωρία, γράφοντας και πάλι ιστορία:

"Ούτως ομειρόμενοι υμών, ευδοκούμεν μεταδούναι υμίν, ου μόνον το ευαγγέλιον του Θεού, αλλά και τας εαυτών ψυχάς, διότι αγαπητοί ημίν γεγένησθε". (Α' Θεσ. Β' 8).

Εμείς τώρα, οι αγαπητοί αυτού, έχουμε χρέος ιερό και καθήκον εσώτερο κι' ανώτερο για την ψυχή του, που μας την προσέφερε ανιδιοτελώς και τελετουργικώς, όχι μόνο με το λόγο του και τη ζωή του αλλά ακόμη και τώρα, με την κοίμησή του, να γίνουμε όχι μόνο του έργου του συνεχιστές αλλά και εκπληρωτές των ανεκπλήρωτων αυτού στόχων.

Αδελφέ μου Θεόδωρε,

διάβασα τον επιμνημόσυνον λόγο σου και ομολογώ πως όντως υπερτερεί, υπερέχει και εξέχει πανοικί. "Τήν παννυχίδα θεασόμεθα, πανοικί, πανοπλία κοσμήσασα" (Πλάτωνος, Μενέξ. 249, Α). Ουδείς λόγος συντρέχει να σε κολακεύσω. Δεν θα πλεύσω στα λαδόνερα της κοσμικής και φαύλου φιλοφρονήσεως.

Είναι τα βιώματά σου τα υπερθετικά κι' η ανεξίτηλη σφραγίδα που άφησε στην καρδιά σου, στη ζωή σου και στο DNA σου, ο κοινός μας, αγαπητός μας διδάσκαλος. Θεωρώ την μαρτυρία σου, ότι καλύτερο, αληθινότερο και αξιώτερο έχω διαβάσει, ακόμη και από αυτή του Πειραιώς, ή και εκείνη των αγαπητών μας Χρίστου Λιβανού και Λυκούργου Νάνη.

Νάνοι όλοι μας μπροστά σ' αυτό το ΓΙΓΑΝΤΑ Θεολογίας και Αποστολικό Αγιογραφικό Ερμηνευτή. Δεν σου κρύβω πως στάθηκες ευλογημένη αιτία να δακρύσει η τραυματισμένη μου ψυχή και να ξεσπάσει σε λυγμούς αλαλήτους επί του παρόντος. Όντως... "καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν..." (Εκκλησ. 3, 7). Το χρυσούν στόμα εσίγησεν.

Εσίγησα και ο έσχατος εγώ. Αχρι καιρού. Τώρα τολμώ και λαλώ. Και πάσι τοις αγαπητοίς αυτού διαλαλώ, διά αιτήσεως αυτού, ΕΝ ΤΩ ΟΝΟΜΑΤΙ ΑΥΤΟΥ! Το πλήρωμα του χρόνου ολοκληρώνεται εδώ, στο καιρό αυτού του Μνημοσύνου. Σαράντα ημέρες, εν τη ερήμω της Αυστραλίας. Στην σαχάρα του υποτιθέμενου "σχίσματος". Στην άβυσσο της περιθωριοποιήσεως. Στην γαλήνη όμως, ανάπαυση και ασφάλεια της ορθής, Αγιοπατερικής αντιμετωπίσεως.

Εσιώπησα. Τώρα θα μιλήσω. Τα λόγια θα καταργήσω και θα εγκαθιδρύσω έργα. Πράξεις συλλογικές. Δεν είναι "τυχαίο" ότι ένα από τα αγαπητά πονήματα του πονεμένου και αδικημένου μας δασκάλου, ήταν οι "Πράξεις". Και δεν επέλεξα τυχαία τον όρο "πόνημα". Οι πράξεις πονούν κατά κόκαλο. Τα των Πατέρων Θεία Ρήματα, κόκαλα δεν έχουν και κόκαλα τσακίζουν!

Το Βιβλίο της Καινής Διαθήκης "Πράξεις", αποτελεί υποδειγματικός, συνδετικός Κρίκος της Πρώτης και Δευτέρας Παρουσίας του Θεανθρώπου. Σημείο αναφοράς του, η υλοποίηση των υποσχέσεων της ελεύσεως του Παρακλήτου και η άριστη βίωση-πραγμάτωση των Αποστολικών Νομικών Διδαγμάτων. "Των νομικών διδαγμάτων ο σύλλογος, την εν σαρκί εμφανίζει του Χριστού θείαν Γέννησιν, τοις προ του νόμου την Χάριν ευαγγελιζομένοις, ως υπέρ νόμον τη Πίστει υπάρξασιν·" (Δοξαστικό Προπατόρων - Ήχ. πλ. δ').

Οι δικές μας τώρα συλλογικές Πράξεις θα σταθούν συντελεστές οι οποίοι ως κρίκοι Αληθείας θα ευαγγελίσουν χάριν και θα ενώσουν την θριαμβεύουσα ψυχή του διδασκάλου μας με τη δική μας στρατευομένη αποστολική διαδοχή. Το λοιπόν αδελφοί, αληθώς, "μακαρία η Οδός η πορεύη σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι, τύπος Αναπαύσεως".

ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΔΟΣ, για πραγματική αναύπαση και παντοτινή ωφέλεια της ψυχής του διδασκάλου μας και όχι οι επικήδειοι και επιμνημόσυνοι ημών λόγοι. "Ετέροις τε λόγοις πλείοσι διεμαρτύρομαι και παρακαλώ υμάς λέγων· "Σώθητε από της γενεάς της σκολιάς ταύτης. (Πράξ. 2, 4).

ΣΩΘΕΙΤΕ. Απομακρυνθείτε, ουχί λόγω αλλ' ΕΡΓΩ και δυνάμει και αυτοαφορισθείτε από την πονηράν και διεστραμμένην αυτήν οικουμενιστικήν γενεάν, που βαδίζει ολοταχώς προς την φοβεράν τιμωρίαν και καταστροφήν. ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΘΕΙΤΕ "όπως αν έλθωσι καιροί αναψύξεως από Προσώπου του Κυρίου" Παντοκράτορος. (Πραξ. 3, 20).

Να με συγχωρέσετε για μια φαινομενική βλασφημία που θα πω, κι ακόμη απορώ γιατί επέτρεψε ο Θεός σε μένα τον παμμέγιστο αμαρτωλό να αντιλαλώ - τολμώ, και θα το πω - να αντιλαλώ την ζώσα και εισέτι διαλαλούσα ζωή εκ τάφων φωνή του δασκάλου μας, να μας ΠΑΡΑΚΑΛΕΙ, εις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος και συγχωρημένος, να προβούμε ΑΜΕΣΑ σε μαζική Αποτείχιση! Το θέλει, το ζητεί, το επιθυμεί.

"Μπα; νεκροματεία!" θα πούνε μερικοί... Τούτο ικανεί. Και δεν θα προβώ έτι περισσότερο " της αποκαλύψεως τη υπερβολή " Ο ΑΦΡΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΑΦΡΩΝ εγώ, "ίνα μη υπεραίρωμαι" (Β' Κορ. 12, 7). Το συνειδητοποιώ, "καυχάσθαι", πραγματικά δεν με συμφέρει. Αναγκάζομαι "εισελεύσασθαι εις οπτασίας Κυρίου", διά την αγάπην μου προς το διδάσκαλο. "Διδάσκαλε, που μένεις;" (Ιωάν. 1, 39).

"Μέμνησο Σιγκαπούρης!" μου επαναλάμβανε ο δάσκαλος συχνά! Και ΤΩΡΑ μου μιλά και βοά, να ΑΝΑΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ οι "αγαπητοί αυτού", αυτό που δεν πρόλαβε εκείνος, όπως αν πληρωθεί εν τη ημών ομολογία, και ευφρανθεί η αυτού ομολογούσα ψυχή! ΨΥΧΗ ΜΟΥ!

Εάν θέλουμε να φανούμε όντως αντάξιοι της μεγαλοσύνης αυτού, εάν επιθυμούμε να φανούμε γνήσια και όχι νόθα τέκνα αυτού, στο όνομα του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, που έφερε εντός του σταυρού επί του στήθους αυτού, εάν θέλουμε να αναπαύσουμε ουσιαστικώς και υποστατικώς την ψυχήν αυτού, εάν ειλικρινώς ενδιαφερόμαστε να επεκτείνουμε το πνεύμα αυτού στη δική μας ζωή, στάση και γραμμή, τότε η δική μας συγκεκριμένη τοποθέτηση ως προς την επάρατη Παναίρεση του Οικουμενισμού, ομολογουμένως θα σταθεί ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ όχι μόνο για την ψυχή του κεκοιμημένου μας δασκάλου αλλά και την δόξαν=λαμπρότηταν αυτού εν τη Βασιλεία του Θεού!

Εάν οραματιζόμαστε να λάμπει ως Αστέρας, ας προσθέσουμε αυτώ λάμψιν ολόχρυσον, αγιοπατερικών Κολύβων. "Αστήρ γαρ αστέρος διαφέρει εν δόξη" (Α' Κορ. 15, 41). Το της Αποτειχίσεως «Άστρον ήδη ανατέταλκεν» (Καλοφωνικός Ειρμός Ήχος Α΄ Μπαλασίου Ιερέως). Και ο Μέγας Χρυσόστομος αναφωνεί: "Αλλ' ίνα μη συνάπτοντες απορίας απορίαις, υλιγγιάν υμάς ποιώμεν, φέρε δη λοιπόν και επί την λύσιν των ζητουμένων έλθωμεν, αρχήν της λύσεως από του αστέρως αυτού ποιούμενοι!" (Εις το Κατά Ματθ. Ομιλία ΣΤ' 89, Β)

Μπορεί να μην πρόλαβε ο ίδιος να Αποτειχισθεί, αλλά το εσκέπτετο πολύ. Κατ' ομολογία κοινή, το ΑΥΤΟ τηλεφωνικώς μου είχε πει ο φίλτατος Αντώνιος Μάρκου: "ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ, ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΤΟ ΣΚΕΠΤΟΜΕΘΑ!" Ο Αντώνιος πιο πολύ απ' όλους μας, δικαιούται να λέγει το "ΕΜΕΙΣ" και να εκπροσωπεί το διδάσκαλο συνταυτιζόμενος τη εκείνου σκέψει.

Και όπως ο Μονογενής Υιός και Λόγος, είναι η Υποστασιοποίηση της σκέψεως και θελήσεως του Πατρός, έτσι και η δική μας ΠΡΑΞΗ και ΣΤΑΣΗ, θα σταθεί ΥΠΟΣΤΑΣΗ και εκπλήρωση της ανεκπλήρωτης σκέψεως αυτής του δασκάλου μας. Οφείλουμε και μεις να γίνουνε ΛΟΓΟΣ Υποστατικός, έμπρακτος κι' αληθινός της σκέψεως αυτού. "Εν αρχή ην ο λόγος" εν τη σκέψει αυτού, περί ορθής Αποτειχίσεως, από την αρχή της εαυτού ψευδο-"αφορίσεως".

Ανδρες αδελφοί,

Άνδρες κατά πάντα γενναίοι και ομολογιακοί, άνδρες ασυμβίβαστοι στο φρόνημα και ανυποδούλωτοι στη ψυχή, η μεγάλη αλήθεια και τρανή είναι ΑΥΤΗ!

Ακούσατε του διδασκάλου μας, τη διαχρονική ΦΩΝΗ και εάν την έχετε παλαιότερα διαβάσει, σας παρακαλώ, ξαναδιαβάστε την, υπάρχει λόγος, οι παρενθέσεις δικές μου:

«ΤΟ ΚΑΚΟ με τους οικουμενιστές εκκλησιαστικούς ηγέτες ΠΑΡΑΓΙΝΕ... Γι’ αυτό οι ευσεβείς (εμείς οι λαϊκοί) ζητούν να γίνη κατά των οικουμενιστών εκκλησιαστικών ηγετών κάτι ισχυρότερο από τις (θεωρητικές, χαρτοπολεμικές) διαμαρτυρίες.

Και ισχυρότερο από τις διαμαρτυρίες είνε το να παύσουν οι κληρικοί (όσοι λένε πως με αγαπούν και αγιο με αποκαλούν) το μνημόσυνο προϊσταμένων, ιδίως δε του αρχιοικουμενιστού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου!

Αλλ' εκτός της Ι. Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους, ΤΟΥ Π. ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ και ενός ή δύο ακόμη κληρικών, (νυν δε του πατρός Ευθυμίου του Νέου και Ομολογητού, του Χαραλαμπίδου) θα ευρεθούν άλλοι ΗΡΩΕΣ ΚΛΗΡΙΚΟΙ, για να παύσουν και αυτοί το μνημόσυνο ενόχων στο ύψιστο ζήτημα της Πίστεως; (Εμπρός λοιπόν, π. Λαυρέντιε, π. Χρυσόστομε, π. Επιφάνιε, ας κάνουμε ΠΡΑΞΗ την ιερωτάτη επιθυμία του ιερωτάτου αυτού ανδρός και παναξίου υιού του κοινού ημών πνευματικού και Πατρός, π. Αυγουστίνου!)

"Η παύσι του μνημοσύνου δεν στοιχίζει μόνο στους ενόχους· στοιχίζει και σ’ αυτούς που παύουν το μνημόσυνο, στοιχίζει απηνείς διωγμούς". (Όσοι πιστοί προσέλθετε! π. Ευστάθιε Κολλά, ΞΕΚΟΛΛΑ από αυτό το κακάσχημο Οικουμενιστικό μόρφωμα, εσύ και ΑΠΑΣ ο Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος μετά σου και διά σου μεθ' ημών και μεθ' ημών ο Θεός, γνώτε Οικουμενιστικά έθνη και ΗΤΤΑΣΘΕ!).

"Γι’ αυτό και κληρικοί, οι οποίοι προηγουμένως ήταν υπέρ της παύσεως του μνημοσύνου, (τ' ΑΚΟΥΣ π. Γεώργιε Μεταλληνέ και π. Θεόδωρε Ζήση που να ΜΗΝ ΖΗΣΕΙ έτι ο συμβιβασμός και η συμπόρευσις ημών!) τώρα, κατόπιν, όπως φαίνεται, καταθλιπτικών πιέσεων, και υπολογισμού συνεπειών, κόστους δηλαδή σ’ αυτούς, λέγουν, ότι δεν πρέπει (τάχα) να παυθή το μνημόσυνο του Πατριάρχου και άλλων. Και για να δικαιολογήσουν την παλινωδία τους, φέρουν δύο επιχειρήματα.

Δεν πρέπει, λέγουν, να γίνη παύσι του μνημοσύνου, χάριν της ενότητος της εκκλησίας, και για να μη καθαιρεθούν οι παύοντες το μνημόσυνο και βρεθούν εκτός Εκκλησίας.

ΣΑΘΡΑ τα επιχειρήματα και αντίθετα προς τους Ι. Κανόνες, τον ΛΑ΄ Αποστολικό και τον ΙΕ' της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, επί τη βάσει των οποίων δύναται κληρικός να παύση το μνημόσυνο προϊσταμένου για θέμα πίστεως και δικαιοσύνης.

Κατά τον ΙΕ' Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, οι παύοντες το μνημόσυνο δεν προσβάλλουν την Ενότητα της Εκκλησίας, αλλ' ενεργούν υπέρ της ενότητας· δὲν δημιουργούν σχίσμα, αλλ' ενεργούν κατά του σχίσματος.

Επί λέξει ο Κανὼν λέγει: “Ου γαρ επισκόπων, αλλὰ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΩΝ καὶ ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΩΝ κατέγνωσαν, και ου σχίσματι την ένωσιν της Εκκλησίας κατέτεμον, αλλά σχισμάτων και μερισμών την Εκκλησίαν εσπούδασαν ρύσασθαι”. (Εμπρός λοιπόν, ω ιερείς του Υψίστου, σπουδάσατε θείαν, υψίστην σπουδήν!)

Επίσης ο Κανών γι' αυτούς τους κληρικούς λέγει, ότι, όχι μόνο δεν υπόκεινται σε επιτίμιο, αλλά και είνε άξιοι τιμής. Και συνεπώς, αν αδίκως καθαιρεθούν, δεν είνε εκτός Εκκλησίας, αλλ' αξιώτερα μέλη της Εκκλησίας. Καθαιρέθηκαν αδίκως και Μεγάλοι Πατέρες και είνε οι Ακαθαίρετοι Πύργοι της Εκκλησίας. (όπως καθηρέθη και ο Νέος Ακαθαίρετος Πύργος της Εκκλησίας μας, ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς, και όπως επρόκειται να καθαιρεθεί, ΑΜΗΝ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ και πότε; Τέτοιο τεράστιο παράσημο και μεγίστη, ανυπολόγιστη Αγιοπνευματική τιμή, ο νέος π. Ευθύμιος Χαραλαμπίδης εκ Σύρου ΘΕΙΚΩΣ ΟΡΜΩΜΕΝΟΣ!)

Ας παυθή λοιπόν (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!) το μνημόσυνο των Προδοτών της Πίστεως, μήπως μετανοήσουν και σωθούν. Αυτό επιβάλλει η αγάπη προς την Ορθοδοξία, αλλὰ και προς αυτούς». (Ορθόδοξος Τύπος Φ. 1680, 2007)

Αυτά μας λέγει ο αγαπητός, Πατερικός Δάσκαλος, αγαπητοί Πατέρες Ιερείς κι Αρχιερείς, όσοι παρευρεθήκατε στην κηδεία του, και όσοι πιστοί στέκεσθε εις μακράν. Να γίνετε εγγύς. Να προσεγγίσετε το Θεό με των Πατέρων την Οδό. Θα είναι η πρώτη κατ' ουσίαν και κυριολεξίαν εφαρμογή στην πράξη και σπουδή, της κατακλείδας Ευχής: "Δι' ευχών ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ημών!" Εμπρός λοιπόν, κάντε το σταυρό σας, βάλτε "Δι' Ευχών!"

Αυτά σου λέγει, άγιε Πειραιώς, ΑΥΤΟΣ που ΣΥ λέγεις Αγιο, "συ είπας άγιο" και ο άγιος νυν, την Παναγίαν Παρακαταθήκην ΑΥΤΗΝ την Ιεράν και Σταθεράν σου παραδίδει, εάν θέλεις όντως να τιμήσεις την αγιότηταν αυτού, εάν θέλεις όντως να ευαρεστείσαι αυτώ που νυν ευραστείται τω Θεώ διά των θεοσημειών που εσύ ακριβέστατα εντοπίζεις. Τω πονηρώ μη χαρίζεις τόπω δειλίας, δισταγμού. Ει ο Κύριος μεθ' ημών, ουδείς καθ' ημών. Φόβος ουδαμού.

ΔΕΙ ημάς είναι "άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό" (Πραξ. 1, 14)την των Πατέρων Γραμμή και Οδό της Διακοπής Μνημονεύσεως και Αποτειχίσεως εκ της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού. "Το του βραχέως γαρ ψαλμού ίδιον, το αλληλούια εστί..."

"Έσται δε πάσα (ιερατική και λαϊκή) ψυχή, ήτις εάν μη ακούση του προφήτου εκείνου, (του Νικολάου Σωτηροπούλου) εξολοθρευθήσεται εκ του λαού" (Πραξ. 3, 23) του συμπορευομένου και σιγονταρο-οικουμενιστικού.

"Του δὲ πλήθους των πιστευσάντων, ην η καρδία και η ψυχή μία!" (Πραξ. 4, 32).

Μία δύναμις.

Μία σύνταξις και σύναξις.

Μία Γραμμή και Οδός.

Μία Αποτείχισις Πιστών.

"Των δε λοιπών,  ουδείς ετόλμα κολλάσθαι αυτοίς, αλλ᾿ εμεγάλυνεν αυτούς ο λαός· μάλλον δε προσετίθεντο πιστεύοντες τω Κυρίω πλήθη ανδρών τε και γυναικών" (Πραξ. 5, 13-14). Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός! Ιδού η των Πατέρων Οδός, ιδού και το μαρτύριον!

"Αναστάντες δε οι αρχιερείς, Πρωτοπρεσβύτεροι και Αρχιμανδρίται, Ηγούμενοι και θολολόγοι πάντες οι σὺν αυτών, η ούσα αίρεσις των Οικουμενιστών, επλήσθησαν φθόνου και επέβαλον τας χείρας αυτών επί τους Αποτειχισθέντας, και έθεντο αυτούς εν τηρήσει δημοσία" (Πραξ. 5, 17-18), διαπόμπευσιν τελείαν οτί "σχίσμα" δήθεν τελούσιν οι τοιούτοι....

"Αγαγόντες δε αυτούς έστησαν εν Συνόδω 'Μειζώνω και Υπερτελείω'... Και επηρώτησεν αυτούς ο Πατριάρχης λέγων· ου αφορισμού παραγγελία παρηγγείλαμεν υμίν μὴ διδάσκειν επί τη παύσει του εμού μνημοσύνου;" (Πραξ. 5, 27-28).   

"Αποκριθείς δε Νικόλαος και οι μαθηταί αυτού είπον· ΠΕΙΘΑΡΧΕΙΝ ΔΕΙ ΘΕΩ ΜΑΛΛΟΝ Η ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ." (Πραξ. 5, 29).