H ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ ΠΕΡΙ Η΄ KAI Θ΄ ΟΙΚΟΥΜ. ΣΥΝΟΔΩΝ

Μᾶς γεμίζει χαρὰ αὐτὸ τὸ νέο κείμενο τῆς ἄτυπης «Συνάξεως Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν», μὲ τὸ ὁποῖο τονίζεται ἡ ἀναγκαιότητα τῆς ἐπίσημης ἀναγνωρίσεως ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῶν τελευταίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῆς Ὀγδόης καὶ τῆς Ἐνάτης.

Εἶναι πλέον γνωστό, ὅτι ἂν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν τὶς ἔχει ἐπίσημα ἀναγνωρίσει ὡς Οἰκουμενικές, αὐτὸ συνέβη λόγων τῶν εἰδικῶν ἀντίξοων περιστάσεων καὶ τῆς ἐλπίδας τῆς ἐπιστροφῆς τῶν Παπικῶν στὴν Μία Ἐκκλησία, διότι, κατὰ τὰ ἄλλα, στὴν καθημερινὴ καὶ λειτουργικὴ ζωή της ἡ Ἐκκλησία ζεῖ, ἀναπνέει καὶ πορεύεται μὲ ὅσα ἔγιναν ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὶς Συνόδους αὐτές, ἀφοῦ ἀποτελοῦσαν τὴν παραδεδομένη ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πίστη.

Ἐκεῖνο ποὺ μᾶς στενοχωρεῖ εἶναι ὅτι οἱ Πατέρες τῆς «Συνάξεως», α) ἐξαγιάζουν τὶς ἀμφιλεγόμενες ἐνέργειες τοῦ Πειραιῶς (δὲν θὰ ἀναφερθοῦν ἐδῶ περισσότερα ἀπ' ὅσα ἕως τώρα ἔχουμε γράψει), καὶ β) κυρίως γιατὶ δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Ὀρθόδοξη πρακτικὴ τῶν Πατέρων ποὺ πρωταγωνίστησαν στὴν Ὀγδόη καὶ Ἐνάτη Οἰκουμενικὲς Συνόδους.

Διότι ὁ Μ. Φώτιος καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μᾶς δίδαξαν διὰ λόγων, Ἱ. Κανόνων καὶ πράξεων, ὑφιστάμενοι διωγμούς, φυλακίσεις καὶ ἄλλα δεινά, τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν τῆς ἐποχῆς τους. Ἡ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδή, τότε, δὲν ἐπετεύχθη μὲ χαρτοπόλεμο κειμένων, ἀλλὰ μὲ μαρτύριο, ποὺ προέκυψε, καθὼς χρησιμοποίησαν τὴν μόνη γλῶσσα ποὺ καταλαβαίνουν οἱ αἱρετικοὶ Ἐπίσκοποι: Τὴν Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τους.

Εὐχόμαστε οἱ Πατέρες τῆς Συνάξεως νὰ τοὺς μιμηθοῦν καὶ σ’ αὐτό.

Παναγιώτης Σημάτης

 

Λίγα λόγια εισαγωγικά για την “άτυπη σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών” από το Ιστολόγιο Κατάνυξης

Είναι στην εμπειρία της Εκκλησίας μας, να στηρίζουν οι προσευχές των ολίγων τους πολλούς.

Μια χούφτα μοναχοί στηρίζουν όλο τον κόσμο ευχόμενοι νυχθημερόν υπέρ του κόσμου.

Ένας αγράμματος παπάς να στηρίζει, να θεραπεύει, να θαυματουργεί στο χωριό του, να βγάζει ακάθαρτα πνεύματα και να παρηγορεί.

Κορυφαία στην Εκκλησιαστική Ιστορία, υπήρξε η μορφή του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, όπου ως Νέος Άτλαντας της Ορθοδοξίας, αυτός μόνος αντιστάθηκε.

Στις κρισιμότερες στιγμές για την Ορθοδοξία, όπου η πλάνη και η αίρεση τυράννισαν το σώμα της Εκκλησίας για αιώνες, οι πιο ελεεινές και δαιμονικές μορφές, υπήρξαν αναμφίβολα, οι Ιεράρχες, οι Ιερείς και μοναχοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που πρόδωσαν την Πίστη, παρασύροντας στην απώλεια και μέρος του λαού.

Όταν ο διάβολος πολεμάει από μέσα στην Εκκλησία, τότε χρειάζονται τα πιο εκλεκτά της Εκκλησίας να αναλάβουν δράση.

Εκείνα τα σκεύη εκλογής του Θεού που συνδυάζουν το θάρρος και τη γενναιότητα, με την ταπείνωση και τη διάκριση.

Τον θεολογικό λόγο και την ποιμαντική οξυδέρκεια, με την αρετή έμπειρων πολεμάρχων, που κατανοούν πως πρόκειται για πόλεμο και όχι για μια μόνον μάχη.

Όταν ο διάβολος πλανίσει και τους εκλεκτούς, διαβρώνοντας εκ των έσω το οικοδόμημα της Εκκλησίας, τότε ο Θεός αναδεικνύει οπλίτες, δεκάρχους, χιλιάρχους και στρατηγούς, να υπερασπιστούν την Ορθοδοξία.

Στις πονηρές ημέρες που διανύουμε, στην πρώτη γραμμή του αντιοικουμενιστικού αγώνα, ο Θεός μας φανέρωσε την “άτυπη Σύναξη ορθοδόξων κληρικών και μοναχών”.

Στα πρόσωπα των σεβαστών καθηγητών π. Θεοδώρου Ζήση και π. Γεωργίου Μεταλληνού, που αντί να “σχολάζουν” εν ησυχία, θυσιάζονται εργαζόμενοι νυχθημερόν, ο Άγιος Θεός μας, χαριτώνει με ένα ευάριθμο πλήθος κληρικών και μοναχών, που συγκροτούν πόλεμο κατά των αιρετικών.

Απ’ άκρου εις άκρον κατεσπαρμένοι σε ολόκληρη την επικράτεια οι νέοι μονομάχοι αυτοί του Χριστού, διωκόμενοι αγωνίζονται να κατηχήσουν τον πιστό λαό του Θεού, να κηρύξουν τον λόγο Του και να αφυπνίσουν συνειδήσεις.

Αυτοί μας χάρισαν την “Ομολογία Πίστεως” όταν το έκριναν αναγκαίο, αυτοί συγκίνησαν τους πέντε Ιεράρχες που καταδίκασαν τις αποφάσεις του Πουσάν, αυτοί και σήμερα μας παραδίδουν μια επιστολή, όπου μιλώντας “εν ενί στόματι και μιά καρδία”, μας εκφράζουν όλους.

Το Ιστολόγιο Κατάνυξις, από της ιδρύσεώς του έχει ταχθεί στο πλευρό της “Συνάξεως”.  

Ευχόμαστε το έργο της “Συνάξεως” να καρποφορήσει κατά Θεόν.

H ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ ΠΕΡΙ Η΄ KAI Θ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ

Ἡ ἄτυπη «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» διερμηνεύοντας καὶ ὅλους τους πονοῦντας καὶ ἀνησυχοῦντας διὰ τὴν αὐθεντικὴ καὶ ἀνόθευτη τῶν ἱερῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας ἀκεραιότητα, αἰσθανόμεθα τὴν ἀνάγκη νὰ ἐκφράσουμε τὰ θερμὰ συγχαρητήριά μας, τὸν ἱερὸ ἐνθουσιασμό μας, καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη μας γιὰ τὴν ἐν Πνεύματι Ἁγίω ἱερὰ πρωτοβουλία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ νὰ ἀναδείξει εἰς τὴν δέουσα περιωπὴ τῆς σειρᾶς τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τὶς Ὀγδόη καὶ Ἐνάτη Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Τὶς εἰσήγαγε ἤδη εἰς τὴν ζῶσα λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας τόσο μὲ εἰδικὲς ἱερὲς Ἀκολουθίες ὅσο καὶ ὁρίζοντας ἡμερομηνίες τακτὲς γιὰ τὸν κατ’ ἔτος ἑορτασμό τους ὡς τοπική της Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ἀρχικῶς, ἑορτή. Ἐπίσης συγχαίρουμε τὸν Σεβασμιώτατο Πειραιῶς, γιὰ τὴν ἐξόχως χρήσιμη καὶ ἀπὸ πολλοῦ χρόνου ἀναμενόμενη
ἔκδοση δοκίμων ἱερῶν Ἀκολουθιῶν τῶν δύο συνόδων, τὶς ὁποῖες ἐξέδωσε εἰς ἰδιαιτέρως καλαίσθητα τεύχη, συνοδευόμενα μὲ θεολογικώτατη προσωπικὴ ἐγκύκλιο-εἰσαγωγή. Προσέτι παρέθεσε καὶ τὶς ἔγκριτες εἰσηγήσεις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἰεροθέου, θεολογικωτάτου πατρός, γιὰ τὴν Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τοῦ 879-880, ὡς καὶ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίου, ἐπιφανοῦς καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, γιὰ τὴν Ἐνάτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τοῦ 1351, οἱ ὁποῖες ἐπρόκειτο νὰ ἀναγνωσθοῦν εἰς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ὡστόσο πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι μὲ θλίψη καὶ ἔκπληξη πληροφορηθήκαμε ὅτι οἱ ἐξαιρετικὲς αὐτὲς εἰσηγήσεις δὲν καρποφόρησαν ἐπὶ συνοδικοῦ ἐπιπέδου, ὅπως γράφει τὸ Ἀνακοινωθὲν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς μὲ ἡμερομηνία 16.12.2013: «Εἶναι ἐγνωσμένων τοῖς πάσιν, ὅτι ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Συνοδικῆς περιόδου 2010-?‑2011 ἐψήφισεν ὡς θέματα τῆς τακτικῆς συγκλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τὴν ὑποβολὴν προτάσεων πρὸς τὴν Γραμματείαν τῆς μέλλουσας νὰ συνέλθη Πανορθοδόξου Συνόδου διὰ τὴν τυπικὴν ἀναγνώρισιν τῶν Οἰκουμενικῆς περιωπῆς Η΄ καὶ Θ΄ Συνόδων τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθουσῶν κατὰ τὰ ἔτη 879-880 καὶ 1341-1351 μ.Χ., ὄντως Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ ὅτι κατὰ πρόδηλον παράβασιν τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐφαλκιδεύθη ἡ συγκεκριμένη διαδικασία καὶ ἐτέθη εἰς τὰς περιωνύμους καλένδας της».

Τοιουτοτρόπως ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας μᾶς ἔχασε μία μοναδικὴ εὐκαιρία, νὰ δηλώσει τὴν συνοδικὴ ὀρθόδοξη δυναμική της, γιὰ νὰ μὴν δυσαρεστήσει τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, τὸν Πάπα, τοὺς φιλοπαπικοὺς καὶ τοὺς οἰκουμενιστές, ἐνῶ μὲ τὴν ἐνέργεια τῆς αὐτὴ προσέβαλε τὴν μνήμη τῶν Μεγάλων Ἁγίων Πατέρων μᾶς Ἱεροῦ Φωτίου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, οἱ ὁποῖοι πρωταγωνίστησαν στὶς δύο συνόδους. Ἡ πλειοψηφία τῶν Ἱεραρχῶν μας, παραπέμποντας τὸ θέαμα αὐτὸ εἰς τὰς ἑλληνικᾶς καλένδας, ἔδειξε ἀσυνέπεια καὶ πρὸς τὸν ἑαυτό της, διότι ἡ ἴδια Σύνοδος εἶχε ἀναθέσει εἰς τοὺς Σεβασμμιωτάατους Μητροπολίτες Ναυπάκτου καὶ Γόρτυνος κκ. Ἰερόθεο καὶ Ἱερεμία νὰ παρουσιάσουν τὶς περὶ Ὀγδόης καὶ Ἐνάτης Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἰσηγήσεις τους, οἱ ὁποῖες συνιστοῦν πατερικὲς ὁμολογίες, καθ’ ὅλα ἔγκυρες καὶ ἄψογες ἱστορικοθεολογικὲς μελέτες.

Οἱ ὡς ἄνω ἐπαινετὲς ἐνέργειες τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Σεραφείμ, ἀνοίγουν τὸν δρόμο στὴν ἐπέκταση τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν δύο Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ σὲ ὅλη τὴν Πατρίδα μας, ἀκόμη καὶ σὲ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Χῶρες. Εἶναι δὲ γνωστό, ὅτι στὴν παράδοσή μας ἡ λατρεία, ὡς καρδιὰ τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος, ἔχει τὴν δύναμη νὰ καταξιώνει στὴν πράξη ὀρθόδοξες ἀποφάσεις καὶ ὁμολογίες, ἐξουδετερώνοντας ὅλες τὶς φοβικὲς ἐναντιώσεις.

Ἡ ἐμπνευσμένη πρωτοβουλία τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐνέχει ἑξαιρετικῶς μεγάλη σημασία καὶ σπουδαιότητα σήμερα, τὸν καιρὸ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως καὶ τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, κατὰ τὸν ὁποῖο οἱ παγκοσμιοκράτες τῆς Νέας Ἐποχῆς ἀναδεικνύουν καὶ προωθοῦν τὸν Πάπα ὡς τὸν θρησκευτικὸ πλανητάρχη, διότι οἱ Ὀγδόη καὶ Ἐνάτη Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι ἀκριβῶς καταγγέλλουν καὶ καταδικάζουν τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Πάπα, τὸ ἐξουσιαστικὸ πρωτεῖο «του» καὶ τὸ ἑωσφορικὸ ἀλάθητό «του» ὡς αἵρεση καὶ παναίρεση. Γιὰ ὅσους ἐκ τῶν ἀδελφῶν μας ἀγνοοῦν τὴν σημασία τῶν ἐν λόγω συνόδων σημειώνουμε τὰ ἑξῆς:

Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοῦ 879-880, μὲ κορυφαῖο πατέρα τὸν Μέγα καὶ Ἱερὸ Φώτιο μετὰ τῶν σὺν αὐτῶ θεοπνεύστων ἁγίων Πατέρων εἶναι οἰκουμενική, διότι ὅπως λέγει ὁ Σέβ. Ναυπάκτου κ. Ἰερόθεος, «ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα νὰ χαρακτηρισθεῖ οἰκουμενική»: (α) ἀσχολεῖται «μὲ τὸν καθορισμὸ δογματικῶν θεμάτων, ὅπως τὸ τριαδικό, τὸ χριστολογικὸ καὶ τὰ συναφῆ μὲ αὐτὰ δόγματα», (β) συνεκλήθη «ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα», ὅπως ὅλες οἱ προηγούμενες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, (γ) «συμμετέχουν ὅλες οἱ Τοπικὲς Ἐκκλησίες». Καὶ ἐπιλέγει ὁ Σεβασμιότατος: «Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα νὰ χαρακτηρισθῆ οἰκουμενική. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔτσι χαρακτηρίστηκε ἀπὸ πολλοὺς Πατέρας καὶ διδασκάλους, ὅπως τὸν Θεόδωρο Βαλσαμῶνα, τὸν Νεῖλο Θεσσαλονίκης, τὸν Νικόλαο Καβάσιλα, τὸν Νεῖλο Ρόδου, τὸν Μακάριο Ἀγκύρας, τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Θεσσαλονίκης, τὸν ἅγιο Μάρκο Ἐφέσου τὸν Εὐγενικό, τὸν Ἰωσὴφ Βρυέννιο, τὸν Γεννάδιο Σχολάριο, τὸν Δοσίθεο Ἱεροσολύμων, τὸν Κωνσταντῖνο Οἰκονόμου κ.λπ. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς νεωτέρους, ὅπως τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο καὶ πολλοὺς ἄλλους». Ὡς ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος χαρακτηρίζεται καὶ ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 1848 (ἄρθρο 5, πάρ. 11). Ἡ ἐν λόγω Σύνοδος ἀνακήρυξε τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδο τοῦ 787 (περὶ τῆς τιμητικῆς προσκυνήσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων) ὡς ἑβδόμη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

Ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ὅπως σημειώνει ὁ σέβ. ἅγιος Ναυπάκτου, ἡ Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος «ἀσχολήθηκε μὲ δύο σοβαρὰ θέματα, ἤτοι τὸ filioque καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα», τὰ ὁποία καὶ καταδίκασε. «Πρόκειται γιὰ δύο θέματα τὰ ὁποῖα ἀπασχολοῦν καὶ σήμερα τὴν Ἐκκλησία μας στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους. Τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα εἶχε ἐκδηλωθεῖ ἀπὸ τοὺς προηγουμένους Πάπες, ἐνῶ τὸ filioque εἶχε εἰσαχθῆ ἀπὸ τοὺς Φράγκους μὲ τὴν ἀντίδραση καὶ τοῦ Πάπα Ρώμης ἕως τὸ 1009, ἐνῶ τὸ ἔτος αὐτὸ εἰσήχθη στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης. Τὰ δύο αὐτὰ σοβαρὰ θεολογικὰ ζητήματα εἶναι δόγματα τῶν Λατίνων καὶ γιὰ μᾶς εἶναι αἱρέσεις...». Ὁ τονισμὸς καὶ ἡ ἀπαίτηση τοῦ πρωτείου ἐξουσίας ἐκ μέρους τῶν παπῶν στὶς ἡμέρες μας καὶ ἡ ἀκολουθήσασα πλάνη τοῦ ἀλαθήτου ἀποτελοῦν κατὰ τὸν ἅγιο Ἰουστίνο Πόποβιτς πτώση παρόμοια μὲ τὴν τοῦ Ἑωσφόρου. Τὴν ἴδια πλάνη διαφαίνεται νὰ διακινδυνεύουν σήμερα καὶ οἱ ἐν τὴ Νέα Ρώμη θεολογοῦντες, ζηλώσαντες ἐξουσίαν ἐπὶ τῆς γής.

Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐνάτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοῦ 1341-1351, εἶναι ὠσαύτως οἰκουμενικὴ γιατί, ὅπως λέγει ὁ σέβ. Γόρτυνος κ. Ἱερεμίας, «(α) εἶχε ὡς ἀντικείμενο ἕνα σπουδαῖο θέμα, στὸ ὁποῖο συγκεφαλαιώνεται ὅλη ἡ ὀρθόδοξη θεολογία καὶ πνευματικότητα καὶ στὸ ὁποῖο θέμα συγκρούονται δύο παραδόσεις, ἡ ὀρθόδοξη καὶ ἡ φραγκολεβαντίνικη. (β) ... ἀσχολήθηκε μὲ σοβαρὸ δογματικὸ θέμα, τὸ ὁποῖο εἶναι συνέχεια τῶν θεμάτων ποὺ ἀπασχόλησαν τὴν ἀρχαία Ἐκκλησία. Τὸν 4ο αἵ. οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀντιμετώπισαν τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι κτίσμα. Καὶ ἡ Σύνοδος τοῦ 1351 στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶμε, ἀντιμετώπισε τὴν αἵρεση τοῦ Βαρλαάμ, ποὺ ἔλεγε ὅτι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι κτιστή... (γ) ... ἀποδέχθηκε τὶς ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Συνόδων, διότι τεκμηρίωσε ὅλη τὴν διδασκαλεῖα ὅλων τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας..., διότι στὸ «Συνοδικό της Ὀρθοδοξίας», ποὺ ἐκφράζει τὴν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν νίκη καὶ τὸν θρίαμβο τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ Πατέρες πρόσθεσαν καὶ τὰ «κατὰ Βαρλαὰμ καὶ Ἀκίνδυνου κεφάλαια» τῆς Συνόδου αὐτῆς. (δ) ...ἀνέπτυξε τὴν διδασκαλία τῆς ὁ θεούμενος πατὴρ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Πραγματικὰ τὴν αὐθεντία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅπως καὶ τῶν ἄλλων Συνόδων, προσδίδουν κυρίως οἱ θεούμενοι καὶ θεοφόροι ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τὴν συγκροτοῦν».

Ἡ ἁγία Ἐνάτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀπεφάνθη περί: (α) Τῆς διακρίσεως μεταξὺ Θείας οὐσίας καὶ Θείας ἐνεργείας, οἱ ὁποῖες διαφέρουν μεταξύ τους εἰς τὸ ὅτι ἡ μὲν Θεία ἐνέργεια μετέχεται κεῖ διαμερίζεται στοὺς ἄξιους πιστούς, ἐνῶ ἡ Θεία οὐσία εἶναι ἀμέθεκτος καὶ ἀμέριστος κεῖ ἀνώνυμος, δηλαδὴ ἐντελῶς ὑπερώνυμος καὶ ἀκατάληπτος. (β) Περὶ τῆς Θείας ἐνεργείας ὅτι εἶναι ἄκτιστη καὶ ὅτι αὐτὸ οὐδεμία σύνθεση προκαλεῖ στὸν Θεό. (δ) Περὶ τῆς Θείας καὶ ἀκτίστου ἐνεργείας ὅτι ὀνομάζεται ἀπὸ τοὺς ἁγίους κεῖ Θεότης. (ε) Περὶ τῆς Θείας οὐσίας καὶ τῆς Θείας φυσικῆς ἐνεργείας ὅτι εἶναι ἀχώριστες. στ) Περὶ τοῦ Φωτὸς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου ὅτι εἶναι ἄκτιστο.

Ἐν συνόψει, ἡ Ἐνάτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (1341-1351) ἀπέκρουσε θριαμβευτικὰ τὶς αἱρετικὲς δοξασίες τοῦ οὐνιτίζοντος φιλοσόφου Βαρλαὰμ τοῦ Καλαβροῦ (καὶ τῶν ὁμοφρόνων αὐτοῦ Ἀκινδύνου καὶ Νικηφόρου Γρήγορα), ὁ ὁποῖος διεκήρυττε ὅτι μὲ τὸν φιλοσοφικὸ στοχασμὸ προχωρεῖ ἡ διάνοια στὴν θεογνωσία καὶ στὴν ἀνάπτυξη τῶν δογμάτων, καὶ ὄχι μὲ τὴν νοερὰ προσευχὴ καὶ τὸν ἡσυχασμὸ ἐν πνεύματι ταπεινώσεως καὶ μετανοίας, ποὺ ἦταν ἡ βάση τῆς διδασκαλίας τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ τῶν ὁμοφρόνων του νηπτικῶν συνασκητῶν. Ὁ κυριώτερος σκοπὸς τοῦ ἡσυχασμοῦ εἶναι ἡ μυστικὴ ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, ἡ θέωση, διὰ τῆς προσευχῆς, τῆς νηστείας, τῆς μετανοίας καὶ τῆς θείας χάριτος. Ὁ ἀρμοδιότερος τρόπος τοῦ ζῆν, γιὰ τὴν πραγμάτωση τοῦ ὑψηλοῦ αὐτοῦ προορισμοῦ εἶναι ἡ ἄσκηση τῆς ἡσυχίας. Ἐπειδὴ μὲ τὸν ἡσυχαστικὸ βίο ὁ ἄνθρωπος διατελεῖ ἐν «διηνεκεῖ κοινωνία πρὸς τὸν Θεὸ διὰ τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, καθαίρων ἑαυτὸν τῶν παθῶν». Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο προσευχόμενος ὁ ἡσυχαστὴς ἀφικνεῖται εἰς τὴν ἀνωτέρων βαθμίδα τῆς ἡσυχίας, ποὺ εἶναι ἡ θεωρία, καὶ ἡ ὁποία συνεπάγεται τὴν θεία ἔλλαμψη, τὴν θέα τοῦ ἀκτίστου Φωτός. Τὸ Φῶς αὐτὸ φανερώνεται καὶ μεταδίδεται παρὰ τοῦ ἀϊδίου Θεοῦ τοῖς ἀξίοις, τὴ συνεργεῖα πάντοτε τῆς θείας Χάριτος.

Ὁ Χριστοφόρος πατὴρ Γρηγόριος Παλαμᾶς ὑπεράσπισε ἐν Συνόδω τὸ βίωμα τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων ὡς τὴν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, συμπλήρωσε δὲ καὶ ὁλοκλήρωσε τὴν διδασκαλία περὶ ἡσυχασμοῦ τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Συναϊτη (1255/56-1337). Ἡ διδασκαλεῖα τοῦ περὶ Ἀκτίστου Φωτὸς καὶ Ἡσυχασμοῦ «ἀνυψώθηκε εἰς δόγμα».

Ἐν κατακλείδι, εὐελπιστοῦμε ὅτι ὁ σπόρος Ποὺ ἔσπειρε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ θὰ καρποφορήσει ἑκατονταπλασίονα καρπὸν καὶ σὲ προσεχῆ Σύνοδο οἱ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν ἄλλων ὀρθοδόξων λαῶν —τὴ ἐπιπνοία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος— θέα προχωρήσουν καὶ στὴν συνοδικὴ ἀναγνώριση τῶν Ὀγδόης καὶ Ἐνάτης Οἰκουμενικῶν Συνόδων, διότι διαφορετικὰ θὰ κοπεῖ ἡ ἀδιάλειπτος συνέχεια καὶ ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας καὶ δογματικῆς, ὁδηγώντας σὲ βαθὺ καὶ ἀγεφύρωτο σχίσμα μεταξὺ ἠμῶν καὶ τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, δηλαδὴ μεταξὺ ἠμῶν καὶ τοῦ Χριστοῦ, ὅπως συνέβη στοὺς Παπικοὺς καὶ πάσης φύσεως ἄλλους αἱρετικούς. Ἡ ἀναγνώριση δὲ τῶν Ὀγδόης καὶ Ἐνάτης ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων δέον νὰ συμπεριληφθεῖ ὡς τὸ κύριο καὶ καίριο καὶ προεξάρχον θέμα τῆς ὅποιας μελλούσης νὰ συνέλθει Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου.

Διότι ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση —καὶ πανορθοδόξως γίνεται ἀποδεκτὸ— ἔχει ἀποδεχθεῖ ὅτι ἡ Ὀγδόη καὶ Ἐνάτη Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι διαφοροποιοῦν ριζικὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν πατερικὴ συνέχεια τῆς ἀπὸ τὸν «χριστιανισμὸ» τῆς Δύσεως.

Ἡ ὑπὸ τῶν οἰκουμενιστῶν τοῦ Φαναρίου καὶ τῶν μετ’ αὐτῶν ὀμμοφρονούντων μεθοδευομένη μέλλουσα νὰ συνέλθει Πανορθόδοξος Σύνοδος τὸ 2016, ὅπως μὲ σαφήνεια διαζωγραφεῖται ἐκ τῶν προσυνοδικῶν πανορθοδόξων διασκέψεων αὐτῆς —τῶν ὁποίων τὰ θέματα, τὰ κείμενα καὶ τὰ πορίσματα τηροῦνται καὶ διαφυλάσσονται ἐν κρύπτω καὶ παραβύστω, ὅπως ἄλλωστε συμβαίνει μὲ ὅλους τους θεολογικοὺς διαλόγους μετὰ τῶν παπικῶν κ.α. αἱρετικῶν, δηλαδὴ χωρὶς ἐπισταμένη ἐνημέρωση τῶν συνόδων καὶ πληρωμάτων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἄνευ συνοδικῆς διαγνώμης, δίχως καν διατύπωση συνοδικῶν προτάσεων— φοβούμεθα ὅτι ἀπεργάζεται τὴν ἀποδοχὴ τῶν αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ὡς αὐθεντικῶν ἐκκλησιῶν! Ἐὰν ὄντως ἔτσι, ὅπως διαφαίνεται, ἐξελιχθοῦν τὰ ἐκκλησιαστικά μας πράγματα, τότε εὐχόμενα νὰ μὴ συνέλθει ποτέ!

Ἐὰν ὅμως συνέλθει Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἔστω καὶ χωρὶς αὐτὸ τὸν σκοπό, ἀλλὰ δὲν ἀναγνωρίσει τὶς Ὀγδόη καὶ Ἐνάτη Οἰκουμενικὲς Συνόδους ὡς οἰκουμενικές, τότε θὰ εἶναι μία Οἰκουμενιστικὴ Σύνοδος. Θὰ εἶναι μία ψευδοσύνοδος, ὅπως ἡ σύνοδος τῆς Φεράρας-Φλωρεντίας, ποὺ ἐπιβλήθηκε ἀπὸ κάποιους φιλοπαπικούς της Ἀνατολῆς καὶ τοὺς παπικούς της Δύσεως, ὅπως καὶ σήμερα ἐπιχειρεῖται νὰ συμβεῖ. Ἀλλὰ ὅπως τότε ἡ ἐν Ἁγίω Πνεύματι ἀντίδραση καὶ ἀντίσταση ἐλαχίστων κορυφῶν τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας, προεξάρχοντος τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, μὲ τὴ συμμετοχὴ καὶ στήριξη τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, κατάφεραν νὰ ἀπορριφθεῖ καὶ νὰ χαρακτηρισθεῖ ψευδοσύνοδος ἡ αἱρετικὴ καὶ ληστρικὴ σύνοδος τῶν Φεράρας-Φλωρεντίας, ἔτσι καὶ σήμερα ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὡς ἡ διαχρονικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας μας θὰ ἀντιδράσει καὶ θὰ ἀντισταθεῖ.

Ἐπιθυμία ὅλων μας πρέπει νὰ εἶναι ἡ συνάντησή μας στὴν ἑνότητα τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων ὅλων τῶν αἰώνων. Σὲ κάθε ἄλλη περίπτωση ἡ ὅποιας μορφῆς «ἕνωση», θὰ εἶναι ψευδοένωση, ποὺ θὰ καταστρέφει καὶ θὰ διαστρέφει καὶ θὰ ἀκυρώνει κάθε εἰλικρινῆ προσπάθεια πρὸς τὴν ἐν τὴ Ἀλήθεια τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ σωτηρία μας. Ἀμὴν.

Γιὰ τὴ Σύναξη Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν

Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου

Προηγούμενος Ι. Μ. Μέ. Μετεώρου

Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος

Ἐφημέριος Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἁμαρούσιον Ἀττικῆς

Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου

Καθηγούμενος Ι. Μ. Ἠγίας Τριάδος, Ἄνω Γατζέας Βόλου

Γέρων Εὐστράτιος Ἱερομόναχος

Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας Ἄγ. Ὅρους

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνὸς

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Πηγή:"Κατάνυξις"