Η καρδιά της "νέας Εκκλησίας" χτυπά και στην Κοζάνη!

Σωτήρες της Εκκλησίας;

Λέγαμε κι ἐμεῖς! Οὐδεὶς ἐνεργὸς Οἰκουμενιστὴς θὰ παρουσιαστεῖ ἀπὸ τὴν μητρόπολη Κοζάνης; Τί στὸ καλὸ κάνει ἐκεῖ ὁ Δεσπότης; Καὶ νά, ποὺ ἐπὶ τέλους μίλησε καὶ ἡ Κοζάνη Οἰκουμενιστικά! Τέτοιες ἀθεολόγητες ἀνοησίες καὶ ἀντιπατερικὲς κορῶνες, οὔτε ἕνας σοβαρὸς παπικὸς θεολόγος δὲν θὰ ἔλεγε.

Θὰ ρωτούσαμε (γιατὶ ἀποτελεῖ χάσιμο χρόνου νὰ ἀντικρούσουμε) τὸν π. Ἀμβρόσιο Σταμπλιάκα καὶ τὸν μητροπολίτη του Παῦλο Παπαλεξίου:

α) Δέχονται τὸν Γέροντα Παΐσιο καὶ τὴ στάση του ἀπέναντι στὶς αἱρετικὲς κινήσεις τοῦ Ἀθηναγόρα (πόσο μᾶλλον τοῦ Βαρθολομαίου!).

β) Δέχονται τὶς τοποθετήσεις τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς γιὰ τοὺς Διαλόγους, τὸν Οἰκουμενισμὸ κ.λπ;

γ) Μὲ ὅσα εἶπε ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος, ἤθελε νὰ σώσει τὴν Ἐκκλησία ἢ μήπως τοὺς πιστοὺς ἀπὸ ψευδοποιμένες τύπου Βαρθολομαίου καὶ Ἀμβρόσιου Σταμπλιάκα;

δ) Καὶ κάτι τελευταῖο· ἐρώτηση θεολογικῆς κρίσεως: Ποιοί, π. Ἀμβρόσιε, εἶναι "νήπια, κλυδωνιζόμενα... ἐν πανουργίᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης" (ἀπ. Παῦλος). Ὅσοι ἐμμένουν στὴν Πίστη ἢ ὅσοι ἀκολουθοῦν (ὅπως ἐσύ) τὸν ἀρχηγέτη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο;

Πηγή: «Αμέν»

Σκέψεις με αφορμή τη συνάντηση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου στην Κωνσταντινούπολη την 29η και 30η Νοεμβρίου 2014.

Από τον αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου Αμβρόσιο Σταμπλιάκα, εφημέριο του Ιερού Ναού Παναγίας Φανερωμένης Κοζάνης.

Ο διάλογος μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών μετράει ήδη πενήντα χρόνια από την ευλογημένη ιστορική συνάντηση του Πατριάρχη Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου Στ΄ στα Ιεροσόλυμα τον Ιανουάριο του 1964, οπότε και ξεκίνησε συμβολικά. Έκτοτε ο διάλογος συντελείται εν μέσω ωδίνων και οδυνών με Επιτροπές εκατέρωθεν, που συνδιασκέπτονται συχνά πυκνά «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως…» (Εφ. 4, 13). Εξάπαντος αυτό το τελευταίο, το φτάσιμο στην ενότητα της πίστεως, είναι η προϋπόθεση που θέτουν και οι δυο πλευρές για την ευχαριστιακή ενότητα.

Ωστόσο, δεν λείπουν οι τραγικές και μίζερες φωνές ανθρώπων «νηπίων, κλυδωνιζομένων και περιφερομένων παντί ανέμω της διδασκαλίας εν τη κυβεία των ανθρώπων, εν πανουργία προς την μεθοδείαν της πλάνης»

(πρβλ. Εφ. 4, 14). Κι αυτό συμβαίνει είτε γιατί δεν παρακολουθούν με σοβαρότητα και συνέπεια τους διαλόγους, ώστε να ξέρουν τί και πώς διαμείβεται εκεί, είτε γιατί –εάν τελικά τους παρακολουθούν–  δεν κατανοούν τα λεγόμενα, διότι είναι άγευστοι της πατερικής θεολογίας. Έτσι, λοιπόν, πέφτουν στο κενό οι φωνές και οι απειλές τους κάθε φορά που Πατριάρχης και Πάπας συναντιούνται, διότι τελικά ούτε η Ένωση πραγματοποιείται ούτε κατ’ επέκταση η Συλλειτουργία.

Γεννιέται, λοιπόν, εύλογο το ερώτημα, έπειτα από τα παραπάνω, ποιός έχει ανάγκη σωτηρίας και ποιός είναι εκείνος που σώζει;! Γιατί, εκείνοι οι εν Χριστώ αδελφοί μας που διαφωνούν με τον διάλογο και αντιδρούν, φωνάζοντας και απειλώντας, έχουν πάθει, μάλλον, σύγχυση ως προς τον ρόλο τους. Φοβούνται –ή μάλλον είναι σίγουροι– πως με τις συναντήσεις και τον διάλογο η Ορθόδοξη Εκκλησία κινδυνεύει! Λησμονούν, όμως, ότι οι ίδιοι είναι μέλη της Εκκλησίας, με σκοπό να σωθούν εντός αυτής κι όχι να την σώσουν! Άλλωστε, ποιός τους έχρισε σωτήρες της Εκκλησίας; Ή, μήπως, αυτοχρίσθηκαν; Φαίνεται να έχουν ξεχάσει το αυτονόητο  –εάν τους μένει χρόνος από την πολεμική τους για μελέτη της Καινής  Διαθήκης– «εκ μέρους γαρ γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν» (Α΄ Κορ. 13, 9).

Όπως και να έχει το πράγμα, όλοι είμαστε «διδακτοί Θεού»· και ακριβώς έτσι αισθανόμενοι Πατριάρχης και Πάπας ενεργούν όσα ενεργούν. Η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από αυτόκλητους σωτήρες. Είναι η ίδια ο χώρος της σωτηρίας. Και  διαθέτει χαρισματούχους, διαθέτει «ποιμένας και διδασκάλους προς τον καταρτισμόν των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού» (Εφ. 4, 11-12). Η δική μας εργασία είναι η προσευχή. Άλλωστε, «τω δε δυναμένω υπέρ πάντα ποιήσαι υπερεκπερισσού ών αιτούμεθα ή νοούμεν κατά την δύναμιν την ενεργουμένην εν ημίν, αυτώ η δόξα εν τη εκκλησία και εν Χριστώ Ιησού εις πάσας τας γενεάς του αιώνος των αιώνων, αμήν» (Εφ. 3, 20-21).