Η ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ «ΑΛΑΛΟΥΜ» ΤΩΝ ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ!

Ὥστε π. Θεόδωρε, π. Γεώργιε, π. Βασίλειε, π. Σαράντη... ὁ ΙΕ΄ Κανόνας «ὁδηγεῖ στὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα μὲ τὴν αἵρεση»;

Νὰ χαίρεσθε «τὴν ναυαρχίδα» τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου» τῆς ὁποίας ἀποτελεῖτε τὴν ἡγεσία! Ἱκανοποιήσατε πλήρως τὸν Τελεβάντο, τὸν Χαραλάμπους, τὴν Χριστοΰφαντο καὶ τοὺς ἄλλους μετα-πατερικοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστές!

Συγχαρητήρια, γιατὶ διαστρέψατε ἀκόμα καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ ἀείμνηστου Γέροντα Φιλόθεου Ζερβάκου! Ὁ Ν.Σ., ὁ νέος δηλαδή, μετὰ τὸν ἀείμνηστο Γεώργιο Ζερβό, ἀρθρογράφος τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου», ποὺ ντρέπεται νὰ βάλει τὸ ὄνομά του στὰ ἄρθρα ποὺ γράφει, δὲν ντρέπεται νὰ διαστρέφει τὶς θέσεις τοῦ Γέροντος Φιλοθέου, χωρὶς νὰ παραθέτει τὸ συγκεκριμένο κείμενο ποὺ …τάχα μιλᾶ κατὰ τῶν ἀποτειχισμένων!

Νὰ θυμίσουμε κάτι ἀκόμα στὸν Ν.Σ.: Δὲν στέγνωσε τὸ μελάνι ἀπὸ τὴν προσυπογραφὴ τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν κληρικῶν τῆς Νέας Ὁμολογίας Πίστεως, διὰ τῆς ὁποίας ἡ Ἀποτείχιση «νομιμοποιεῖται» καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κατευθύνουν τὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο»! Σᾶς τὴν θυμίζουμε, ἀφοῦ ἀρθρογραφεῖτε χωρὶς νὰ ὑποβάλετε τὸν ἑαυτό σας στὸν κόπο τῆς μελέτης τῶν θεμάτων στὰ ὁποῖα ἀναφέρεστε:

«Σὲ μία ζῶσα Ἐκκλησία, ὅταν ἕνας ἐπίσκοπος διδάσκει μιὰ διδασκαλία ἀλλότρια ὡς πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, οἱ ἱερεῖς ἐκείνης τῆς ἐπαρχίας ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ διακόψουν τὴν μνημόνευση τοῦ ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος διδάσκει δημόσια καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ τὴν αἵρεση, ἕως ὅτου θὰ κριθεῖ ἀπὸ τὴν Σύνοδο, σύμφωνα μὲ τὸν ιε' Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως»!

Ἡ Πίστη εἶναι ἡ μεγαλύτερη ὑπόθεση τῆς ζωῆς μας. Εἶναι κρίμα, Πατέρες καὶ συνεργάτες τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου», νὰ τὴν ἐξευτελίζετε μὲ τόσο ἀναίσχυντο τρόπο!

Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα: ὁ ἀδαὴς τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως καὶ ἄγνωστος (ὡς ἀρχικόλεκτος Ν.Σ.) καταλήγει ἀποφαινόμενος: «Ἂν οἱ αἱρετικοὶ διαιροῦν τότε οἱ Ὀρθόδοξοι ὀφείλουν νὰ ἀντιπροσωπεύουν τὴν ἑνότητα, νὰ τὴν καλλιεργοῦν (καὶ ὄχι νὰ ἀποτειχίζονται) καὶ νὰ καλοῦν ἅπαντας νὰ μετάσχουν τῆς ἑνότητος αὐτῆς»! Ἄγευστε τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως κ. Ν.Σ. Ἡ ἀποτείχιση κατὰ τοὺς Πατέρες, ἐργάζεται τὴν «ἑνότητα τῆς Πίστεως» καὶ γλιτώνει τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὸ σχίσμα, γιατί, κατὰ τοὺς Πατέρες, ἡ ἑνότητα ἔχει σχέση μὲ τὴν Ἀλήθεια κι ὄχι μὲ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους ἢ τοὺς κοινωνοῦντας μὲ αὐτούς! Ἀντίθετα ἡ ἑνότητα ποὺ προτείνει ἡ ἀφεντιά σου, εἶναι ἑνότητα ὄχι μὲ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ μὲ τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ σιωποῦν, ἀποδέχονται τὴν αἵρεση ἢ πρωτοστατοῦν σ’ αὐτήν καὶ κοινωνοῦν μὲ τοὺς ἀρχηγέτες της.

Κρίμα στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» ποὺ τὸν πῆρε στὰ χέρια του ἕνας ἄγευστος τῆς ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως!

Ἡ «μάχαιρα τοῦ πνεύματος»:

Ὁ Ὅσιος Φιλόθεος Ζερβάκος (1884-1980)

∆ ́: Ἀποτείχισις ἢ ψευδοένωσις ὁδηγοῦν εἰς τὸ ἴδιον ἀποτέλεσμα!

Γιὰ ποιὸ λόγο ἡ ἀποτείχιση εἶναι ἐσφαλμένη ἐπιλογὴ διὰ τοὺς πιστούς; Ἐπειδὴ κατ’ οὐσία ὁδηγεῖ διὰ ἄλλης ὁδοῦ στὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα, στὸ ὁποῖο ὁδηγεῖ καὶ ἡ αἵρεση καὶ κάθε προσπάθεια ψευδὸ-ἑνώσεως μὲ τοὺς αἱρετικούς. Μά, θὰ ἀναρωτηθῆ κάποιος, πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ ἀντίθεση πρὸς κάτι τὸ αἱρετικὸ νὰ ὁδηγῆ σὲ ἄλλη αἵρεση; Σὲ αὐτὸ ἀπαντᾶ ὁ Ὅσιος Φιλόθεος.

Ὁ Γέρων τῆς Πάρου ἔχει πλήρη ἐπίγνωση τί σημαίνει αἵρεση. Αἵρεση εἶναι ἡ ἀποκοπὴ μέρους τῆς ἀλήθειας καὶ κατὰ συνέπεια ἡ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτὸ σὲ ὅσα καταγγέλλει διὰ τοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες ἑδράζεται πάνω σὲ δύο ἄξονες.

Ὁ πρῶτος ἄξονας εἶναι ἡ παραχάραξη τῆς Παράδοσης τῆς Πίστεως εἴτε μὲ προσθῆκες εἴτε μὲ ἀφαιρέσεις, διὰ τὴν ὁποία ἤδη καὶ ἄλλοι ἔχουν ἀσχοληθῆ καὶ συγγράψει. Ὁ δεύτερος ἄξονας εἶναι ἡ ἔννοια τῆς διαιρέσεως τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ὅσιος πολλὲς φορὲς ἀναφέρει γιὰ τοὺς
ποικίλους αἱρετικούς: «…ἵδρυσαν δευτέραν, νέαν Ἐκκλησίαν, τὴν ὁποίαν ψευδῶς ὠνόμασαν Καθολικήν…», «…τοὺς πάπας, οἱ ὁποῖοι τὸν ἄνωθεν τῆς Ἐκκλησίας ὑφαντὸν χιτῶνα διήρεσαν καὶ ἐξέσχισαν εἰς πολλὰ τεμάχια…», «…ἐκ τῆς τῶν ∆ιαμαρτυρομένων ἀπορρίψεως  πάσης  ἱερᾶς  παραδόσεως προῆλθεν ἐπίσης καὶ ἕτερον, οὐ μικρὸν κακόν, τῷ ἑνωτικῷ τῆς Ἐκκλησίας χαρακτῆρι… ἐξ οὗ διαιρέσεις καὶ σχίσματα…», «…Λούθηρος, διαμαρτυρηθεὶς καὶ μὴ εἰσακουσθείς, ἀπεχώρησε τῆς ∆υτικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀντὶ νὰ ἐπιστρέψη καὶ αὐτὸς εἰς τὴν πρώτην Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν, ἵδρυσεν ἰδικήν του, τὴν τῶν Προτεσταντῶν-∆ιαμαρτυρομένων. Οἱ τούτου δὲ διάδοχοι καὶ οἱ τοῦ Καλβίνου ἵδρυσαν πολλὰς ἐκκλησίας καὶ ἐξακολουθοῦν ἀκαταπαύστως νὰ ἱδρύουν. Οὕτω ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ἐγένετο πολλαί…».

Μὲ αὐτὲς τὶς φράσεις δὲν ἐννοεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ διαιρεῖται σὲ κομμάτια καὶ νὰ προκύπτουν μικρότερα μέρη τῆς Ἐκκλησίας. ∆ιαβάζοντας κανεὶς ὁλόκληρες καὶ ὄχι ἀποκομμένες, ὅπως ἐδῶ λόγῳ οἰκονομίας τοῦ χώρου, τὶς προτάσεις ἀντιλαμβάνεται τὸ ὀρθὸ νόημά τους. Μὲ αὐτὲς τὶς φράσεις ἐπιχειρεῖ νὰ καταδείξη ποιὸ εἶναι τὸ μεγάλο κακὸ τὸ ὁποῖο ἐπέφεραν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας οἱ αἱρετικοί. ∆ὲν εἶναι μόνο ὅτι ἀλλοίωσαν τὴν ἀλήθεια ἀλλὰ ὅτι ὁδήγησαν καὶ πλήθη πιστῶν, ποὺ τὰ ἀπέκοψαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, σὲ νέα μορφώματα μὲ τὰ ὁποῖα ξεγέλασαν τοὺς ἁπλοὺς χριστιανούς, ἀφοῦ ἀπέδωσαν καὶ σὲ αὐτὰ τὸν τίτλο «Ἐκκλησία», ἐνῶ δὲν εἶναι. Ἡ διαίρεση, διὰ τὴν ὁποία κάνει λόγο ὁ π. Φιλόθεος, δὲν πρόκειται διὰ κατάτμηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ δι’ ἀποκοπὴ ὁμάδων ἀνθρώπων, ποὺ ἦταν «μέλη Χριστοῦ». Γι’ αὐτὸ ἡ ἀποκοπὴ ὁποιουδήποτε ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως καὶ τῶν ἀποτειχισμένων, ὁδηγεῖ στὴν ἴδια καταδικαστέα «διαίρεση», ἡ ὁποία εἶναι πράξη αἱρετική. Οἱ αἱρετικοὶ πρέπει νὰ ἐκβάλωνται καὶ ὄχι οἱ πιστοὶ νὰ ἀποτειχίζωνται.

Ἂν τὰ προηγούμενα λόγια τοῦ Ὁσίου ἀναφέρονταν σὲ κατεγνωσμένους αἱρετικοὺς τὰ ἴδια ἐπαναλαμβάνει καὶ διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους, ποὺ ἀποπειρῶνται τὴν ψευδὸ-ἕνωσιν: «…Καὶ ἂν γίνη (ἡ ἕνωσις), θὰ ἐπιτευχθῆ τὸ ἀντίθετον ἀποτέλεσμα, ἤτοι διαίρεσις. Θὰ γίνη αἰτία δημιουργίας νέων ἐκκλησιῶν, πρόξενος φιλονικειῶν καὶ ἐρίδων…» καὶ «…ἀντὶ νὰ ἀγωνίζωνται καὶ νὰ φροντίζουν νὰ ἑνώσουν τὴν Ἐκκλησία, ἀγωνίζονται νὰ τὴν διαιρέσουν ἀκόμη σὲ περισσότερες καὶ τὴν καταστήσουν παναιρετική...».

Τί συμπεραίνει κανείς; Συμπεραίνει ὅτι παναίρεση καὶ διαίρεση συμπορεύονται! Ὅποιος διαιρεῖ τὴν Ἐκκλησία τὴν ὁδηγεῖ στὴν παναίρεση καὶ ὅποιος τὴν ὁδηγεῖ στὴν αἵρεση τὴν ὠθεῖ ἀναγκαστικῶς πρὸς τὴ διαίρεση (ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι διαίρεση κατὰ τὸν π. Φιλόθεο εἶναι ἡ παραπλάνηση καὶ ἀποκοπὴ τῶν πιστῶν πρὸς τὴν αἵρεση). Καὶ ὅλα αὐτὰ καταγγέλλονται ὅτι γίνονται μὲ πρόφαση τὴ δῆθεν ἕνωση, ἡ ὁποία δὲν εἶναι τελικὰ ἕνωση, ἀλλὰ διαίρεση, ἐφόσον δὲν στηρίζεται στὴν ἀλήθεια. ∆ιὰ τὸν ἴδιο λόγο ὁ Ὅσιος θέτει καὶ ὡς πρωταρχικὸ ὅρο –ἐκτὸς ἄλλων– διὰ ὁποιαδήποτε προσπάθεια ἀληθοῦς ἐν πίστει ἑνώσεως μὲ τοὺς Παπικούς, «τὴν ἄμεσον διάλυσιν τῆς Οὐνίας». Ἡ Οὐνία ἐνῶ προπαγανδίζεται ὡς τρόπος ἑνωτικὸς διὰ τοὺς Παπικοὺς εἶναι ἄκρως διαιρετικὸς διὰ τὴν Ἐκκλησία, δηλ. τὴν Ὀρθοδοξία. Πῶς λοιπὸν ἐπιθυμοῦν δῆθεν τὴν ἕνωση μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους, ὅταν οἱ ἴδιοι προκαλοῦν διαίρεση; Ἄρα, δὲν τὴν ἐπιθυμοῦν πραγματικά.

Ἂν οἱ αἱρετικοὶ διαιροῦν τότε οἱ Ὀρθόδοξοι ὀφείλουν νὰ ἀντιπροσωπεύουν τὴν ἑνότητα, νὰ τὴν καλλιεργοῦν (καὶ ὄχι νὰ ἀποτειχίζονται) καὶ νὰ καλοῦν ἅπαντας νὰ μετάσχουν τῆς ἑνότητος αὐτῆς. Κλείνουμε, λοιπόν, μὲ τὴν πρέπουσα διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους στάση ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, διὰ στόματος π. Φιλοθέου: «Γιὰ τοὺς ἑτερόδοξους ἀδελφούς μας, ἔχουμε καθῆκον νὰ προσευχόμαστε. ∆ὲν τοὺς μισοῦμε, τοὺς ἀγαποῦμε. ∆ὲν τοὺς περιφρονοῦμε, τοὺς δεχόμαστε μὲ ἰδαίτερη στοργὴ στὸ διάλογο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀλήθειας. ∆ὲν τοὺς ἀπωθοῦμε, τοὺς προσκαλοῦμε στὴν κοινωνία τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας».

Σημ: Αἱ πηγαί μας εἶναι ἐκ τῶν βιβλίων τῶν ἐκδόσεων «Ὀρθόδοξος Κυψέλη» διὰ τὸν π. Φιλόθεον.

Ν.Σ.