ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΜΕΘΟΔΙΟΥ

«Ὀρθρίσας, προσευχαῖς συνέλαβες, θεῖον φόβον ἐν τῇ γαστρί σου, καὶ τέτοκας Πνεύματι τῇ ποίμνῃ σου, δογμάτων ὅρους, δι' ὧν τὰς αἱρέσεις ἀποφράττουσα, εἰς γῆν ὀρθοδοξίας ἐμπλατύνεται».

Ὁ ἅγιος Μεθόδιος, ποὺ σήμερα ἑορτάζουμε, ἔζησε στὴν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας καὶ ὑπῆρξε ἀρχιδιάκονος τοῦ ἁγίου Νικηφόρου, Πατριάρχου Κων/πόλεως. Ὅμως, ὅταν καθαίρεσε τὸν Πατριάρχη Νικηφόρο μιὰ Ὀρθόδοξη, γιὰ τὴν ἐποχή του, Σύνοδος (μὲ τὴν ὁποία κοινωνοῦσε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων, ἱερέων καὶ πιστῶν), ὁ ἅγιος δὲν παρέμεινε σὲ κοινωνία μὲ τὴν νόμιμη -θεσμικά- Σύνοδο, ἀλλὰ ἔφυγε στὴν Ρώμη γιὰ νὰ ὑπερασπιστεῖ ἀπ’ ἐκεῖ τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως, ποὺ πλέον δὲν ἐξέφραζε ἡ νόμιμη Σύνοδος!

Ὅταν ἐπέστρεψε στὴν Κων/πολη, κατηγορήθηκε ὅτι ὑποκινοῦσε στάση καὶ σχίσμα, γι’ αὐτὸ συνελήφθη, τοῦ δόθηκαν 700 μαστιγώσεις (κατὰ διαταγὴ τοῦ Αὐτοκράτορα Μιχαὴλ τοῦ Β΄) καὶ στὴν συνέχεια τὸν φυλάκισαν σὲ ἕνα τάφο μαζὶ μὲ δύο κακοποιούς! Ἐκεῖ ἔμεινε 9 χρόνια ὑπομένοντας, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, καὶ τὴν δυσωδία ἀπὸ τὸ πτῶμα τοῦ ἑνὸς κακοποιοῦ, ὁ ὁποῖος πέθανε μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο!

Στὴν συνέχεια ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὸν εἰκονομάχο αὐτοκράτορα Θεόφιλο, τοῦ ὁποίου ἔλυσε μιὰ θεολογικὴ ἀπορία καὶ ἐτέθη ὑπὸ περιορισμὸ μέσα σὲ ἕνα Ναό, ἀλλὰ κοντὰ στὸ Παλάτι, μὴ ἀρνούμενος νὰ προσφέρει τὶς συμβουλές του στὸν αἱρετικὸ Αὐτοκράτορα, ὅποτε τοὺς τὶς ζητοῦσε!

Ὅταν πέθανε ὁ Θεόφιλος ἐλευθερώθηκε, ἔχοντας χάσει ἀπὸ τὶς κακουχίες τὰ μαλλιά του καὶ συγκρατώντας μὲ δυσκολία στὴ θέση τους τὰ σπασμένα ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Εἰκονομάχους σαγόνια του, μὲ κάποιες ὑφασμάτινες λωρίδες!

Τὸ 843 Σύνοδος τὸν ἐξέλεξε Πατριάρχη καὶ μὲ τὴν βοήθεια τῆς Αὐτοκράτειρας Θεοδώρας προχώρησαν στὴν ἐπίσημη ἀποκατάσταση τῶν Ἁγίων Εἰκόνων.

Ἐπειδὴ ἡ Σύνοδος καὶ ὁ Πατριάρχης ἅγιος Μεθόδιος καθαίρεσε μὲν τοὺς Ἐπισκόπους καὶ Ἡγουμένους ποὺ εἶχαν κοινωνία μὲ τοὺς Εἰκονομάχους, φέρθηκε δὲ μὲ ἀνεκτικότητα στοὺς ἁπλοὺς κληρικοὺς καὶ προχώρησε σὲ χειροτονίες, προκάλεσε ἀντιδράσεις τῶν μοναχῶν τῆς Μονῆς Στουδίου. Μετὰ μάλιστα κάποια μέτρα ποὺ πῆρε κατὰ τῶν συγραμμάτων τοῦ ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, προκλήθηκε ἐξέγερση τῶν Στουδιτῶν, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ  Ἅγιος νὰ τοὺς ἀναθεματίσει!

Ἀργότερα προσεβλήθη ἀπὸ ἐπώδυνη ἀσθένεια, τὴν ὁποία −ὁ ἴδιος− ἀπέδωσε στὴν μεγάλη αὐστηρότητα τὴν ὁποία ἔδειξε στοὺς Στουδίτες καὶ γι’ αὐτὸ ἀναθεώρησε τὶς ἐναντίον τους ἀποφάσεις.

Ἐκοιμήθη στὶς 14 Ἰουνίου τοῦ 847.

Σχόλια:

• Βέβαια, γιὰ μᾶς σήμερα, μετὰ τὸ «Θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας», ἡ Σύνοδος ἐκείνη δὲν θεωρεῖται Ὀρθόδοξη. Τότε ὅμως, ἀποτελοῦσε ἀπόφαση τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας! Ὁ ἅγιος Μεθόδιος δὲν ὑπάκουσε στὶς ἀποφάσεις τῆς –τυπικά- Ὀρθόδοξης Συνόδου καὶ ἄρα (σύμφωνα μὲ τὶς θεωρίες τῶν συγχρόνων ἀντι-Οἰκουμενιστῶν) διέπραξε σχίσμα καὶ ἦταν ἐκτὸς Ἐκκλησίας! Ἀλλὰ τὸ κριτήριο τῶν Ἁγίων δὲν εἶναι οἱ ἀποφάσεις Συνόδων, ἀλλὰ οἱ ἀποφάσεις ἐκείνων τῶν Συνόδων ποὺ εἶναι σύμφωνες μὲ τὴν Ἀλήθεια, τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες.

• Ἡ ἀνυπακοὴ ποὺ ἔδειξε στὴν νόμιμη Σύνοδο καὶ τὴν βασιλικὴ ἐξουσία, στηριζόταν στὴν Ἁγία ζωή του, τὴν ἄσκηση, τὴν ὑπακοὴ στὶς θεῖες Ἐντολές, τὴν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν· καὶ τοῦ ἐστοίχισε διώξεις καὶ βασανιστήρια. Αὐτὴν τὴν «ἁγία ἀνυπακοὴ»  ἀποφεύγουν οἱ ἡγέτες τοῦ ἀντι-Οἰκουμενιστικοῦ ἀγώνα, γι’ αὐτὸ καὶ ἀρνοῦνται νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τοὺς νόμιμους (καὶ σήμερα) πλὴν παναιρετικοὺς Πατριάρχες, καὶ Ἐπισκόπους, καὶ Συνόδους. Ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἀπὸ ὅσους ἐναντιωνόμαστε πρὸς τὴν Παναίρεση, κινδυνεύουμε νὰ μὴ συνεχίσουμε αὐτὸν τὸν ἀγώνα, ὅταν τὰ πράγματα δυσκολέψουν περισσότερο, ἂν δὲν ἀγωνιστοῦμε πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτή, ποὺ μὲ τὴ ζωή του μᾶς ἔδειξε ὁ Ἅγιος.

• Ὁ ἅγιος δὲν ἀρνήθηκε τὴν ἐπικοινωνία (“διάλογο”) μὲ τὸν σκληρὸ Εἰκονομάχο (αἱρετικό) αὐτοκράτορα Θεόφιλο, ἐφ’ ὅσον δεχόταν τὶς θεολογικὲς συμβουλές του, χωρὶς νὰ ἔχει μαζί του κάποια περαιτέρω ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία.

• Ὁ ἅγιος Μεθόδιος θεώρησε ὅτι ἔσφαλε, παρὰ τὴν ἁγιότητά του, στὴν ἀπόφαση τῆς τιμωρίας τῶν Στουδιτῶν μοναχῶν. Ἂς τὸ δοῦν αὐτὸ κάποιοι ἀντι-Οἰκουμενιστές, ποὺ θεωροῦν ἐκ Θεοῦ κάθε ἀπόφαση συγχρόνου Γέροντα ἢ Πνευματικοῦ, παρότι ἀποδεικνύεται πὼς δὲν συμβαδίζει μὲ τὴν διαχρονικὴ στάση τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὡς πρὸς τὴν στάση μας ἔναντι τῶν ἡγετῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.