"Η τραγικότητα των κοινωνούντων μετά των Αιρετικών", Νικολάου Πανταζή

Διάβασα στο ιστολόγιο «Κατάνυξις» (ἐδῶ) το άρθρο του π. Γεωργίου Μεταλληνού: «Ἡ τραγικότητα τῶν αἱρετικῶν».

Με κυρίευσε τέτοια κατάπληκτική «κατάνυξη» που άρχισα να κατά-νύσσομαι, να κατά-τρυπιέμαι από βελονισμούς αερολογίας και ψευδοεντυπωσιασμούς αργολογίας. Αυθύπαρκτα, το θεώρησα άκρως προκλητικό. Σχιζοφρενικό. Και προσβλητικό. Για αυτό και στάθηκε αφορμή του ως άνω τίτλου, με μικρή βέβαια παραλλαγή.

«Προκλητικό» διότι προκαλεί το υγιές αισθητήριο των Ορθοδόξων. Και προκαλεί με αφροσύνη περισσή για έναν δόκιμο «Ακαδημαϊκό» θεολόγο.

«Σχιζοφρενικό» διότι σχίζει τας εκκλησιολογικάς φρένας εντοπίζοντας μιαν αισθητή, επάρατη τραγικότητα με την οποία αυτός ενσωματώνεται και κοινωνεί απροκάλυπτα.

Και «προσβλητικό» διότι νομίζει πως γράφει σε ανύποπτους και αμόρφωτους που δεν γνωρίζουν τι πάει να πει αιρετικός ενώ ερμηνεύει ο ίδιος την έννοια του όρου βιωματικά, εκπροσωπούμενος δογματικά και ενούμενος οργανικά με το Εωσφορικό συναπάντημα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Βλασφημιών!

Η «εκκλησία» στην οποία ανήκει ο π. Γεώργιος, δεν λέει να αποτραβηχτεί από την παμμέγιστη βεβήλωση αυτή, και αυτός με την σειρά του, δεν αρνείται την αντίθεο εκπροσώπηση αυτή, δεν ασκεί κάποια πίεση και δεν εκσφενδονίζει απειλή θεαρχική, πως αν δεν αποσυρθεί άμεσα η «ορθόδοξη εκπροσώπηση», ο ίδιος θα αρνηθεί να είναι πλέον καθηγητής τους, κοινωνός του και συμμέτοχος στο βδέλυγμα αυτό της ερημώσεως.

Βέβαια, η Πανεπιστημιακή καθέδρα λίαν ελκυστική καθίσταται και δεν διατίθεται να την θυσιάσει ούτε για τον Χριστό, ούτε για την Πίστη, αλλιώς

θα το είχε κάνει προ πολλού, μαζί με τον ομόπιστο τότε π. Θεόδωρο Ζήση. Χαμένες αγάπες παλιές. Περασμένα «μεγαλεία» διηγώντας τα να κλαις…

Δεν ήθελα, αλήθεια, να ασχοληθώ με τον π. Γεώργιο. Το θεωρώ πραγματικά χάσιμο πολύτιμου χρόνου. Αλλά, για τις αγαθές κι αγαπητές ψυχές των ακουόντων, προβαίνω σε αυτή την αναγκαία αναίρεση των προκλητικών πάντως θέσεών του. Και είναι εξωφρενικές οι θέσεις του, διότι λέγονται και γράφονται από το πρίσμα της δικής του παρανόμου θέσεως, ενόχου διαθέσεως και αντιθέου σχέσεως με το αντικείμενο το οποίο διαπραγματεύεται.

Όταν το …υποκείμενο καταδικάζει το αντικείμενο (τους αιρετικούς), διαφθείροντας το Όντως Κατ’ Ουσίαν Υποκείμενο, την Αλήθεια, και αποκαλύπτει τάχα κάποια «τραγικότητα» του αντικειμένου, ενώ ο ίδιος ταυτοχρόνως διατηρεί μιαν Αντιπατερική κοινωνία με αυτό το αντικείμενο, τότε καταντά επικείμενο διαστρεβλωτικό και διακείμενο διαχρονικό στη πλάνη.

«Ενθάδε κείται» ο κοινωνιακώς επικείμενος και αείποτε διακείμενος με τους αιρετικούς επισκόπους. Καταδικάζει αυτούς ως τραγικούς διαστρεβλωτές ενώ ο ίδιος παράλληλα διαστρεβλώνει την Πατερική Αλήθεια, και πραγματώνει την μεγίστη εκκλησιολογική τραγικότητα να ενώνεται και ενσωματώνεται με αιρετικούς, όχι μόνο εν τω κοινώ ποτηρίω, αλλά και εν τω κοινώ μνημοσύνω αυτών.

Γράφει ο π. Γεώργιος: “Γιὰ τοὺς ἁγίους Πατέρας µας «αἱρετικὸς» σηµαίνει: διαστρεβλωτὴς τῆς πίστεως”. Το να το γράφεις εσύ, ο οποίος την ίδια στιγμή διαστρεβλώνεις την Πίστη, διατηρώντας κοινωνία με τους μεγίστους διαστρεβλωτές αυτής, αυτό δεν είναι τραγικότητα; Αυτό δεν αποτελεί σχιζοφρένεια; Αυτό δεν συνιστά έπαρση περισσή, να «αιρέομαι-αιρούμαι» και να μην διαφοροποιούμαι από αυτούς που καταδικάζω;

Είναι Κανονολογικό ατόπημα και απολογητική ουτοπία να καθίστασαι κανείς αυθύπαρκτα ακοινώνητος, κοινωνών μετά ακοινωνήτων, και ως εκ τούτου να κατηγορεί τους ακοινώνητους για «αθεράπευτη τραγικότητα»…

“Για να κατανοήσουμε την τραγικότητα, μέσα στην οποία ζουν και κινούνται” όσοι κοινωνούν με τους αιρετικούς, “θα πρέπει να δούμε το διαμετρικά αντίθετο της τοποθετήσεώς τους” ως προς αυτήν την αντιμετώπιση των αιρετικών, εν σχέσει με τους Αγίους Πατέρες, τους οποίους και επικαλούνται.

Γράφει ο π. Γεώργιος: «Εγκλωβισμένοι στα κοινωνιολογικά σχήματα των ημερών μας». Αυτό ΞΑΝΑΠΕΣΤΟ! Εγκλωβισμένοι και βαριά αλυσοδεμένοι στα οικουμενιστικά σχήματα και υποτιθέμενα «Αντι»-οικουμενιστικά φληναφήματα της Νέας Εποχής, της Νέας «Εκκλησίας» της Δεσποτοκρατίας, συνεορτάζετε και συλλειτουργείτε με ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ τους οποίους κατεδίκασε η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος και σεις ΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ και ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΕΣΤΕ μαζί τους!

Άρα γε, π. Γεώργιε Μεταλληνέ, θα διαθέσεις Μεταλληνό και Ατσαλένιο Ορθόδοξο Φρόνημα να διακόψεις κάθε Εκκλησιαστική Κοινωνία με τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου και με όσους ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ μαζί του και να εντοπίσεις παρρησιακώς, ομολογιακώς τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΣΥΛΥΠΤΗ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ, ή θα πεταχτεί και αυτή τους η ΘΕΟΜΙΣΗΤΗ Αντικανονική και Αντορθόδοξη διάβαση – ΠΑΡΑΒΑΣΗ στον κάλαθο της λήθης;

Εδώ ακριβώς, απαντά μόνος του ο π. Γεώργιος για την ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΚΟΙΝΩΝΟΥΝ με τους αιρετικούς επισκόπους:

«Ἐδῶ ἀκριβῶς ἀποκαλύπτεται καὶ ἡ τραγικότητα ὅλων τῶν αἱρετικῶν, καὶ πρὸ πάντων τῶν αἱρεσιαρχῶν. Ἀφώτιστοι οἱ ἴδιοι, ζητοῦν νὰ φωτίσουν. Ἀθεράπευτοι οἱ ἴδιοι, ζητοῦν νὰ θεραπεύσουν. Ἄθεοι οἱ ἴδιοι (δηλαδὴ χωρὶς τὸν ἀληθινὸ Θεό), ζητοῦν νὰ θεολογήσουν. Θὰ µπορούσαµε νὰ παροµοιάσουµε τοὺς αἱρετικοὺς µὲ ψευτογιατροὺς καὶ τσαρλατάνους, ποὺ ἀπατοῦν.»

Αλήθεια, π. Γεώργιε, εσείς οι …θα φωτίσετε εμάς; Δεν έρχεσαι καλύτερα εδώ στην Αυστραλιανή Ήπειρο να φωτίσεις τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Στυλιανό, να φας και κάνα διωγμό κι’ αφορισμό από καμιά-τυχάρπαστη Μείζονα και Υπερτελή Σύνοδο, έτσι για να γευτείς λιγάκι «διωγμό», έστω και ένα τοις χιλίοις, από τον πάνδεινο διωγμό που υπέστησαν οι Άγιοι Πατέρες, τους οποίους εσύ χαρτοπολεμικώς επικαλείσαι;

Και συνεχίζει να γράφει ο π. Γεώργιος και να εντοπίζει τραγικότητες στις οποίες ο ίδιος βουτηγμένος όλος κείται….

«Μέσα στὴν ἄµβλυνση τῶν πνευµατικῶν µας αἰσθητηρίων, πολὺ συχνὰ τοποθετοῦµε τὴ διαφορὰ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεων σὲ ἐπίπεδο λεκτικῶν ἢ τυπικῶν παραλλαγῶν. Αὐτὸ ὁδηγεῖ στὴν ἐλαχιστοποίηση τῆς διαφορᾶς καὶ στὴν ἐντύπωση, ὅτι ἡ διαφωνία εἶναι γιὰ ἀσήµαντα πράγµατα, ποὺ µποροῦν εὔκολα µὲ κάποια καλὴ διάθεση καὶ φραστικὴ βελτίωση νὰ θεραπευθοῦν. Αὐτὸ γίνεται στὸν οἰκουµενι(στι)κὸ διάλογο.»

Σεις οι υποτιθέμενοι και «λεγάμενοι» «Αντι-οικουμενιστές», έχετε πραγματικά πάθει φοβερή άμβλυνση πνευματικών αισθητηρίων. Τοποθετείτε τη διαφορά Ορθοδόξων και Οικουμενιστών στο «Κοινό Ποτήριο» και περιμένετε (και θα περιμένετε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΗ) τη Συνοδική τους καταδίκη. Ως τότε θα μαζέψετε και καμια υπογραφή για να’στε με στο πνεύμα της επικαιρότητος. Η απραξία σας αυτή, η συνυπαρξία σας αυτή κι ο συμβιβασμός σας αυτός, “οδηγεί στην ελαχιστοποίηση της διαφοράς” μεταξύ των Οικουμενιστών και Σιγονταρο-οικουμενιστών. Ο ένας διαφημίζει την Παναίρεση, ο άλλος την επεκτείνει. Ο ένας την διατυμπανίζει «γυμνή τη κεφαλή», ο άλλος της παρατείνει. «Νυν και αεί» και «καλά σαράντα…».

Δεν θα εμπλακώ σε αντιπαράθεση παραπομπών, αν και εσείς όλοι οι μαγεμένοι από τις μούσες και θεούσες του Οικουμενισμού, δεν παραπέμπετε πουθενά σε τίποτε παρά μόνο στον στείρο ορθολογισμό σας.

Θα αναφέρω ένα παράδειγμα Αγίων, δηλαδή Θεωμένων και γραμμένων στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο. Αγίους και Μάρτυρες ντυμένους με το Φωτοστέφανο της Θείας Δόξης, οι οποίοι «συν Θεώ εστί», στέκονται τώρα δίπλα στην Αγία Τριάδα και εντυγχάνουν υπέρ ημών. Είναι οι Άγιοι Οσιομάρτυρες Αγιορείτες, οι επί Βέκκου Μαρτυρήσαντες. Αυτοί οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες ΑΠΕΤΕΙΧΙΣΘΗΣΑΝ από τον ΛΑΤΙΝΟΦΡΟΝΑ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ Πατριάρχη τους, τον Ιωάννη Βέκκο, και μάλιστα ΠΡΙΝ ΑΥΤΟΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΕΙ ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ!!!

Αυτοί λοιπόν, έστειλαν μία Θεολογικωτάτη, ομολογιακή και αποκαλυπτική Επιστολή στον Λατινόφρονα Αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο τον Η΄ (σίγουρα την γνωρίζεις και μην μου πεις “σου διαφεύγει”) όπου εκεί καταμαρτυρούν οι Μάρτυρες αυτοί και αναρωτούν, πώς να μνημονεύσουμε ως «ορθόδοξο» τον Πατριάρχη και να ΒΕΒΗΛΩΣΟΥΜΕ την Αγία Τράπεζα κοινωνώντας με αυτόν που μνημονεύει ακοινωνήτους τους οποίους ούτε καν να συνεσθίουμε επιτρέπεται, ούτε χαίρειν ειπείν και το κακό συναπάντημα να αποφεύγουμε!

«Οἷς δέ συνεσθίειν οὐχ ὁριζόμεθα · οἷς τό χαίρειν εἰπεῖν διά τό παντάπασιν ἀμιγές, ὧν τό συνάντημα εἰ δυνατόν φύγομεν, πῶς πρώτους εἶναι καί ἀνακριτάς τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὅλως δικαιώσωμεν, καί τό μνημόσυνον αὐτῶν ὡς ὀρθόδοξον ἐπ’ ἐκκλησίαις, καί ἐπ’ αὐτῆς τῆς μυστικῆς τραπέζης, σαλπίσωμεν, ἵνα μηδέ ταύτην ἀφῶμεν ἀβέβηλον, τοῦ ἁγιάζειν ἡμᾶς».

Ουκούν; Βεβηλώνεται η Αγία Τράπεζα, με την μνημόνευση αιρετικών ποιμένων!

Ουκούν, μολύνονται τα μυστήρια! Ναι! “Ότι μολυσμόν έχουσιν τα μυστήρια, καν ορθόδοξος ει ο αναφέρων!” (δηλαδή εσύ, που κάνεις την Αγία Αναφορά, που κάνεις τον ορθόδοξο)…

Ή μήπως κάνουν «λάθος» και αυτοί οι ΜΑΡΤΥΡΕΣ οι Δεινοί, μήπως είναι και αυτοί «σχισματικοί» επειδή ΕΠΑΥΣΑΝ την Μνημόνευση του Πατριάρχου τους, και ΚΑΗΚΑΝ ολοζώντανοι με την διαταγή του;

Μήπως είναι και αυτοί «εκτός Εκκλησίας» όπως ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, κι’ ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης; Η θα τολμήσουν πάλι κάποιοι για να πουν τα ίδια και για τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά «τον τολμήσαντα το μνημόσυνον του Πατριάρχου παύσαι!»

Θα ήταν οι ίδιοι οι Μάρτυρες επί Βέκκου αυτοί, ταλαίπωροι και τραγικοί εάν καταδίκαζαν τους αιρετικούς, εντόπιζαν την τραγικότητά τους και παράλληλα κοινωνούσαν μαζί τους και τους μνημόνευαν…

Δεν γίνεται, δεν μπορώ και ντρέπομαι να σου διδάξω ο πενιχρός εγώ, πως Η ΟΥΣΙΑ, Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ, ΤΟ ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ της ενώσεως και ενσωματώσεως μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν είναι «μαγικώ τω τρόπω», αυτομάτως, ανεξαρτήτως και ανεξαιρέτως η Θεία Ευχαριστία, αλλά ΘΕΪΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΕΝΟΤΗΤΟΣ η Αληθινή, Ορθόδοξη Πίστη την οποία «φέρει» ως φορέας της Αληθείας ο Μνημονευόμενος επίσκοπος, του οποίου το Αντιμήνσιο φέρει την υπογραφή, την οποία Πίστη πρέπει να πρεσβεύει ο «πρέσβυς» επίσκοπος και να ορθοτομεί!

Όταν όμως ΔΕΝ ΟΡΘΟΤΟΜΕΙ, όταν ο Πατριάρχης εκπίπτει στην αίρεση, όταν ο κάθε Αρχιεπίσκοπος κι η κάθε Ιερά Σύνοδος τον μνημονεύει, κι’ όταν με τη σειρά τους ο κάθε παπα-Γιώργης, παπα-Θόδωρος και παπα-Νικόλας τους μνημονεύουν και ΠΡΑΓΜΑΤΩΝΟΥΝ και αποθέωνουν αυτήν την ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑ, την οποία εσύ στο άρθρο σου εντοπίζεις, τότε ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ πίπτουν στην Παναίρεση διά της Ενσωματώσεως και εκπίπτουν του Σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας Αυτού! Ό, τι είναι ο «άρχοντάς» σας, είστε και ’σεις! Ό,τι είναι η Οικουμενική Κεφαλή σας, είστε και σεις το όλο Σώμα!

ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, ο Μέγας Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης μα κηρύττει πως «οἷον τό ἄρχον καί τό ἀρχόμενον πέφυκε γίνεσθαι» (P..G.. 99, 1633D) καί «οἷα ἡ κεφαλή τοιοῦτον καί τό ὅλον σῶμα» (P..G.. 99, 1556A) και σεις να μας κατηγορείτε εμάς ως «εκτός Σώματος» και να μας «λιθοβολείτε» ως «σχισματικούς και παλαιοημερολογίτες!»

Αν και γνωρίζεις πάρα πολύ καλά, πολύ καλύτερα από μένα, την διδασκαλία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, θα σου την ξανα-υπενθυμίσω, για την αγάπη και τον σεβασμό όλων όσων μας διαβάζουν! Λέγει και εντέλλεται ΟΥΧΙ ΔΥΝΗΤΙΚΩΣ, ο Μέγας Άγιος αυτός, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, για τους αιρετικούς ποιμένες!

«…Πῶς οὖν ὁ Παῦλός φησιν, πείθεσθαι τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καί ὑπείκετε; Ἀνωτέρω εἰπών, Ὧν ἀναθεωροῦντες την ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς, μιμεῖσθε τήν πίστιν, τότε εἶπε, Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καί ὑπείκετε. Τί οὖν, φησίν, ὅταν πονηρός ᾖ καί μή πειθώμεθα; πονηρός πῶς λέγεις; εἰ μέν περί πίστεως ἕνεκεν, φεῦγε αὐτόν καί παραίτησαι, μή μόνον ἄν ἄνθρωπος ᾖ, ἀλλά κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ κατιών · εἰ δέ βίου ἕνεκεν, μή περιεργάζου. Καί τοῦτο οὐκ οἴκοθεν λέγω τό ὑπόδειγμα, ἀλλ’ ἀπό τῆς θείας Γραφῆς» (P.G. 63, 231A).

«Φεῦγε αὐτόν καί παραίτησαι»…

Φύγε, πατέρα Γεώργιε, φύγε! Απόφυγέ τους, απομακρύνσου από αυτούς, παραιτήσου και Αποτειχίσου! Κάποτε το δήλωσες και το προειδοποίησες… Τώρα προχώρα σε θεωρίας ΥΠΕΡΒΑΣΗ και κάνε τον λόγο ΠΡΑΞΗ! Και έλα έπειτα στα ύδατα και τα περίχωρα του «πάσης Ωκεανίας» να μας εξομολογήσεις και να μας κοινωνήσεις ΧΡΙΣΤΟ!

Κι’ αν σε έθιξα, κι αν σου επιτέθηκα ή σε προσέβαλα, πίστεψέ με, σε αγαπώ, παρρησία μιλώ και σου ζητώ να με συγχωρέσεις. Κάποτε είμασταν πολύ κοντά, μα δεν με θυμάσαι, δεν έχει σημασία πια…

Στις προσωπικές μας στιγμές, μου κατηγορούσες ασεβέστατα τον άγιο γέροντά μου πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνο, τον μαχαίρωνες πισώπλατα και έπειτα από την εκδημία του, εκφωνούσες λόγους περί της μεγαλοσύνης και αγιοσύνης αυτού…

Αυτή την τραγικότητα βλέπω και αυτή με τρομάζει. Πόσο αλλάζει τον άνθρωπο η «καρέκλα», ο θρόνος… Δεν είσαι μόνος. Αλλά μη φύγεις και συ, σαν ένας από τους πολλούς, τους συμβιβασμένους και εβδελυγμένους…

Μην κοινωνείς μετά Βαρθολομαίου. Άκουσε τον Χρυσόστομο! «Φεῦγε αὐτόν καί παραίτησαι»…