Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΩΣ ΟΡΟΣΗΜΟ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, του Νικολάου Πανταζή, θεολόγου

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΩΣ ΟΡΟΣΗΜΟ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

«Ἂς μὴν ἔχουμε καμία κοινωνία μ’ αὐτοὺς τοὺς δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ποὺ βλασφημοῦν τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου».

(Εἰς τήν Παγκόσμιον Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

-Ἁγίου Λουκᾶ Ἐπισκόπου Κριμαίας).

Μας κάνει τρομερή εντύπωση αυτός ο λόγος του Αγίου Λουκά. Προτρέπει πρωτίστως να μην έχουμε καμία κοινωνία με όσους βλασφημούν τον Σταυρό του Χριστού. Καμία κοινωνία, μα καμία.

Η Διακοπή Κοινωνίας δεν είναι κάτι νέο, κάτι δικό του, κάτι “δυνητικό”, κάτι επιλεκτικό. Είναι διαχρονική Εντολή του Θεού, Εντολή Αγιογραφική, Εντολή Αγιοπατερική. Εντολή αυθύπαρκτα υποχρεωτική. Υπό χρέος. Βρίσκομαι υπό χρέους ιερού. Ίσταμαι υπό καθήκοντος Αγιοπνευματικού. “Ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς!” (Β΄ Κορ. 6, 17).

Δυστυχώς, πολύ λίγοι ερμηνευτές εντοπίζουν κάτι άκρως σημαντικό, σημαδιακό και απολύτως προϋποθετικό. Πριν ακριβώς από το “κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, υπάρχει ένα απαράβατο, αυστηρό και σιωπηρό αυτο-υπονοούμενο “τότε”. Τότε και μόνον τότε θα σας δεκτώ ως υιούς μου, εάν και εφ’ όσον εξέλθητε, απομακρυνθείτε και διακόψετε κάθε κοινωνία με αιρετικούς και βλασφήμους.

Το ακάθαρτον εδώ, είναι πρωτίστως και εξαιρέτως η αίρεση, η βλασφημία, η διαστροφή στο Δόγμα. Η ακαθαρσία η ηθική, είναι δευτερογενής και αυτό το τονίζουν ομοφώνως οι Άγιοι Πατέρες. “Ου περί βίου, περί Πίστεως!” Βεβαίως το ένα, προϋποθέτει και συνεπάγεται το άλλο. Ορθοδοξία σημαίνει Ορθοπραξία.

Επί πλέον, το “μὴ ἅπτεσθε”, δεν έχει μόνο την έννοια της αφής αλλά κυρίως, της επαφής της διαπροσωπικής και πάνω απ’ όλα της Εκκλησιαστικής επαφής, της Εκκλησιαστικής κοινωνίας. Μην διατηρείτε κοινωνία, μην μετέχετε σε τέτοιες Θεομίσητες επαφές. “Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ, ἢ τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;” (2 Κορ. 6, 14).

Η ετεροζυγία έχει κεντρικό σημείο αναφοράς την ένωση και τη συζυγία. Την συνουσία και πνευματική επαφή. Η εκκλησιαστική κοινωνία με αιρετικούς θεωρείται πάλι κατά την πλειάδα των Αγίων Πατέρων ως “πνευματική μοιχεία”. Η “ετεροζυγία” είναι όρος που πηγάζει από την εκ διαμέτρου αντίθετη ανάμιξη και επιβλαβή συνάφεια των ζώων στο αλέτρι, (άροτρο, ζυγός).

Και για να υπογραμμίσει και επιβεβαιώσει το ότι με το “ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε” αναφέρεται στην εκκλησιαστική κοινωνία, χρησιμοποιεί την αντιπαραβολή της εικόνας του Ναού. “Τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε Ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός!” (Β΄ Κορ. 6, 16).

Δηλαδή, ποιός συμβιβασμός και ποιά συνύπαρξη θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει ανάμεσα στο Ναού του Θεού (το Σώμα Χριστού, τους Ορθοδόξους πιστούς) και το ναό των ειδώλων; Βλέπουμε εδώ, το σύνολο των ετεροδόξων, το καθ’ ολοκληρίαν σώμα των αιρετικών, η Γραφή το κατονομάζει “ναό των ειδώλων”.

Ο Θεός αποκαλεί όλες τις υπόλοιπες θρησκείες, ΟΧΙ “παραλλήλους δρόμους σωτηρίας” όπως τις αποκαλεί ο Αιρεσιάρχης πατριάρχης Βαρθολομαίος (ναι, βεβαίως, χωρίς το “κ”) αλλά ΔΑΙΜΟΝΙΑ! “Τα είδωλα των εθνών δαιμόνια!”

Η Πανθρησκεία είναι ειδωλολατρία, προσκύνηση διαμονίων και η συμμετοχή μας στο Ναό των Πανθρησκειακών Δαιμονικών και Ειδώλων του Π.Σ.”ε” αποτελεί ΚΟΙΝΩΝΙΑ, συζυγία, συνουσία, πνευματική πορνεία και μοιχεία! Ο εξωφρενική, σχιζοφρενική μάλλον και λίαν φαύλη αιτολόγηση πως αυτό γίνεται τάχα “διά τον ευαγγελισμό τους”, συντελεί σε απεχθείς προφάσεις εν αμαρτίαις.

Και πάλι θα πρέπει ερμηνευτικώς να παρατηρήσουμε πως ο Θεός βάζει τους δικούς Του όρους, τις δικές του απαράβατες προϋποθέσεις. Τότε και μόνον τότε, “θα κατοικήσω και θα περιπατήσω ανάμεσά τους και (τότε) θα είμαι εγώ ο δικός τους Θεός και (τότε) αυτοί θα είναι Λαός Μου…”

Πότε; Όταν αυτοί αποφασίσουν (αμήν, αμάν και πότε…) να διακόψουν κάθε κοινωνία με αιρετικούς, ακόμη και εάν συμβεί αυτοί να είναι και επίσκοποι! Όταν θα εξέλθουν και θα αυτο-αφορισθούν τροπικώς (κάποτε και τοπικώς) εκ μέσου αυτών. “Τότε τα λέμε”, μας λέγει ο Θεός.

Και κάτι τελευταίο, εξ’ ίσου σημαντικό, κρισιμότατο και σωτηριολογικό, εν σχέσει με τον παραπάνω φρικτό λόγο του Αγίου Λουκά, Επισκόπου Κριμαίας. Όταν λέγει “να μην έχουμε καμία κοινωνία με όσους βλασφημούν τον Σταυρό του Χριστού”, ΔΕΝ ΕΞΑΙΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑ! Δεν λέγει “εκτός αν είναι αυτός Πατριάρχης, τότε συνεχίστε να κοινωνείτε μαζί του…”

Αναφέρεται σε όλους τους βλασφημούντας το Σταυρό του Χριστού, κι’ όταν λέμε Σταυρό, δεν εννούμε μόνο το Σύμβολο, αλλά την Υπερτάτη Θυσία επί Σταυρού και την Σωτηρία των ψυχών η οποία επιτεύχθη μέσω αυτού.

Και, με ποιό τρόπο ο πατριάρχης Βαρθολομαίος βλασφημεί το Σταυρό του Χριστού, την των πάντων σωτηρία; Με το να ομολογεί δημοσίως πως και η ετεροδοξία, η αίρεση αποτελεί εναλλακτική οδός προς το Θεό, προς την σωτηρία. Δηλαδή, ο Χριστός ΔΕΝ είναι πλέον η μόνη Οδός Σωτηρίας, όπως διδάσκει η Αγία Γραφή και οι Πατέρες, αλλά και Η ΑΙΡΕΣΗ ΣΩΖΕΙ!! Δηλαδή ΜΑΤΑΙΩΝΕΤΑΙ και ΑΧΡΗΣΤΕΥΕΤΑΙ η θυσία του Σταυρού!

Εφ’ όσον λοιπόν και τα άλλα δόγματα των Εωσφορικής Πανθρησκείας σώζουν, όπως ο Αιρετικός Παπισμός και ιδίως ο Παναιρετικός Οικουμενισμός, τότε μάταιο το κήρυγμα του Σταυρού, μάταιη η θυσία του Σταυρού, “ΜΑΤΑΙΑ Η ΠΙΣΤΙΣ ΗΜΩΝ!” (Α΄  Κορ. 15, 17).

Λέγοντας ο πατριάρχης Βαρθολομαίος πως και τα άλλα δόγματα σώζουν, τότε έχουμε τις παρακάτω φρικιαστικές 7 βλάσφημες συνέπειες, 7 θανάσιμα αμαρτήματα:

1) “Τζάμπα” η Θεία Συγκατάβαση, μάταιο το Σχέδιο της Θείας Οικονομίας και ψέμα η Ανασταση! “Οὐδὲ Χριστὸς ἐγήγερται!” (Α΄ Κορ. 15, 13). “Χαμένος κόπος” και “φασαρία για το τίποτα” είναι σαν να μας λέγουν οι Οικουμενιστές.

2) “Κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ Πίστις ὑμῶν!” (Α΄ Κορ. 15, 14). Μάταιη, αδειανή, χωρίς καμία ουσία και κανένα ξεχωριστό, σωτηριολογικό περιεχόμενο η Ορθοδοξία. Μια συνηθισμένη ανάμεσα στις άλλες ΠΛΑΝΗ και αυτή, οδός εναλλακτική προς το Θεό! Μωάμεθ, Βούδας, Ιησούς και Ιούδας, ένα και το αυτό, απλά “διαφορετικές εκφάνσεις”!!

3) “Εὑρισκόμεθα δὲ καὶ ψευδομάρτυρες τοῦ Θεοῦ ὅτι ἐμαρτυρήσαμεν κατὰ τοῦ Θεοῦ!” (Α΄ Κορ. 15, 15). Ψευδομάρτυρες άξιοι θανάτου, το λέγει η Γραφή όχι ο αρθρογράφος, ψεύτες δεινοί, συκοφάντες στυγνοί κι αμετανόητοι, καταδικαστές και ανασταυρωτές του Υιού!

4) Τότε, “ἔτι ἐστὲ ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν”, συνεχίζουμε να βρισκόμαστε βουτηγμένοι και χαμένοι οριστικώς στις αμαρτίες μας, υποταγμένοι αιωνίως υπό το κράτος του διαβόλου! (Α΄ Κορ. 15, 17). Κανένα “χειρόγραφο” δεν σχίστηκε και κανένα λύτρο δεν δόθηκε αντί πολλών.

5) “ἄρα καὶ οἱ κοιμηθέντες ἐν Χριστῷ ἀπώλοντο!” (Α΄ Κορ. 15, 18). Άρα λοιπόν, ΟΛΟΙ όσοι μέχρι τώρα κοιμήθηκαν εν Χριστώ, πέθαναν κι αυτοί “ως μη έχοντες ελπίδα” και χάθηκαν οριστικώς, τους κατάπιε όλους ο Άδης “μονορούφι”, “ἀπώλοντο!”

6) “Εἰ ἐν τῇ ζωῇ ταύτῃ ἠλπικότες ἐσμὲν ἐν Χριστῷ μόνον, ἐλεεινότεροι πάντων ἀνθρώπων ἐσμέν!!” Εάν δηλαδή οι Απόστολοι, οι Άγιοι Πατέρες και εμείς που τους ακολουθούμε ελπίζουμε για την σωτηρία μας αποκλειστικά και μόνο στο Χριστό, (όπως διδάσκει η Ορθοδοξία) τότε είμαστε οι αθλιότεροι και ελεεινότεροι πάντων, ακόμη χειρότεροι και βλασφημότεροι από αυτόυς τους ίδιους τους αιρετικούς! (Α΄ Κορ. 15, 19).

7) Όσοι κοινωνούν με τέτοιο αιρετικό πατριάρχη, “Ψευδεπίσκοπο, Ψευδοδιδάσκαλο και Λυκοποιμένα”, ενώνονται και ενσωματώνονται διά της μνημονεύσεως μαζί του, και εφ’ όσον δεν παύουν την κοινωνία μαζί του, όπως εντέλλεται ο Θεός, τότε καθίστανται συνένοχοι, συνυπεύθυνοι και συνυπόλογοι στον Παντοκράτορα Κύριο των Δυνάμεων! Κατασκανδαλίζουν το Λαό και επιφέρουν οι ίδιοι σχίσματα, από τα οποία “οι αποτειχισθέντες σπουδάζουσι ρύσασθαι”, διότι ο Τριαδικός Θεός διατάζει άμεσο εξερχομό, αυτόματο αυτο-αφορισμό, απομάκρυνση και ακαριαία Διακοπή Κοινωνίας (Αποτείχιση) ενώ αυτοί πάνε κόντρα στο Θεό, κατά του Θεού και αντιθέτως λέγουν, “όχι ας συνεχίζουμε να κοινωνούμε ακόμη, άχρι καιρού, αναμένοντες κοινό ποτήριο…” Αλλά και αυτό όταν έρθει, (αν και ΗΔΗ ήλθε) πάλι άλλη δικαιολογία θα βρουν για να συνεχίζουν να κοινωνούν…

Η απόφασή μας είναι προσωπική και καθοριστική για τον καθένα. Ή διαλέγουμε την Οδό του Θεού, το θέλημα του Θεού και την Εντολή του Θεού, (την Διακοπή Κοινωνίας) ή διαλέγουμε την συνύπαρξη, τον συμβιβασμό και την Θεομίσητη ετεροζυγία, συζυγία και πνευματική μοιχεία.

Η Διαχρονική Απάντηση και η Αλήθεια βρίσκεται στο διαχρονικό Λουκά 16,13:

“Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ!”

Καλή μετάνοια, Καλή Φώτιση και Καλή Απόφαση! Μέση οδός, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.