Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Όμορφος κόσμος Πατριαρχικός, Μασωνικά πλασμένος!!! Δείτε πώς οι μασώνοι τιμούν τους Μασώνους Πατριάρχες!

Ὁ κ. Ἀναστάσιος Κωστόπουλος στὸ ἱστολόγιό του “Ἀναστάσιος” δημοσίευσε ὁμιλία κάποιου Στυλιανοῦ Ροΐδη ὑπὲρ τοῦ πατριάρχη Ἀθηναγόρα.
Ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, ὅμως, ποὺ εἶχε δημοσιεύσει ἄρθρο σχετικὰ μὲ τὴν μασωνικὴ ἰδιότητα τοῦ Ἀθηναγόρα, ἀνακάλυψε ὅτι ὁ συγγραφέας τῆς ὑμνητικῆς γιὰ τὸν Ἀθηναγόρα ὁμιλίας Στυλιανὸς Ροΐδης …ἦταν Μασῶνος, «παλαιός συνεργάτης τοῦ Ἀθηναγόρα»! Καὶ ἡ ὁμιλία του αὐτὴ ἔγινε σὲ …Μασωνικὴ Στοά(!) τὸν Ὀκτωβρίο τοῦ 1972, κατὰ τὴν διάρκεια «τεκτονικοῦ “μνημοσύνου” που τέλεσαν οι μασόνοι των Αθηνών εις μνήμην του Πατριάρχη Αθηναγόρα!», δημοσιεύτηκε δὲ στὸ «Τεκτονικὸ Δελτίο»!!! Κατόπιν τούτου ἔστειλε Σχόλιο-Ἄρθρο γιὰ ἀνάρτηση στὸ «Ἀναστάσιος», ποὺ (πρὸς τιμήν του) τὸ ἱστολόγιο τὴν δημοσίευσε.
Κλαυσίγελως!

Σημαντικὸ σημεῖο στὸ σχόλιο τοῦ π. Ἀναστάσιου:
«Αγαπητοί μου, ας αναλογισθούμε:
το Άγιο Όρος και ορισμένοι επίσκοποι διέκοψαν το μνημόσυνο του Αθηναγόρα λόγω της οικουμενιστικής του πολιτικής. Του έκαναν όμως “μνημόσυνο”  οι τέκτονες στη μασονική Στοά!».
 Δημοσιεύουμε τὸ Σχόλιο-Ἄρθρο τοῦ π. Ἀναστασίου Γκοτσόπουλου (μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ ἱστολογίου “Ἀναστάσιος”) καὶ στὴ συνέχεια τὴν ὁμιλία Ροΐδη, γιὰ νὰ δεῖτε πῶς οἱ μασῶνοι τιμοῦν τοὺς Μασώνους Πατριάρχες!


 π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος


Θέλω ν’ αγιάσω, αλλά…

     Έλαβα από τον π. Αναστάσιο Γκοτσόπουλο το παρακάτω «ΣΧΟΛΙΟ-ΑΝΑΡΤΗΣΗ» ως απάντηση στην ανάρτηση «ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ ΤΟΥ Α΄ - Στυλιανός Ροΐδης» (http://anastasiosk.blogspot.gr/2015/10/blog-post_556.html).
      Πριν δημοσιεύσω την παρέμβαση του π. Αναστασίου μία αναγκαία διευκρίνιση. Δεν έχω μελετήσει τεκτονικά περιοδικά, έχω άλλα ενδιαφέροντα. Το σχόλιο το έλαβα με mail από την θυγατέρα του συντάκτη η οποία μου έγραψε:
«κ. Κωστόπουλε χαίρετε!Διάβασα προ καιρού στο ιστολόγιό σας αναφορές δια τον αείμνηστον Πατριάρχην Αθηναγόρα.Επειδή ο πατέρας μου Στυλιανός Ροΐδης είχε την τιμή να συνεργαστεί μαζί του,  αν κρίνετε χρήσιμο, μπορείτε να δημοσιεύσετε στο ιστολόγιό σας παλαιότερη ομιλία του εκφωνηθείσα την 30ην Μαΐου 1973,  εις την αίθουσα του εν Αθήναις Φιλολογικού Συνδέσμου Παρνασσός, και δημοσιευθείσα στο περιοδικό του Ιδρύματος Πατερικών Μελετών (έδρα Θεσσαλονίκη)  Κληρονομία, Ιούλιος 1973, σ. 446-450.Με εκτίμηση»

Και τώρα ο λόγος σε σας π. Αναστάσιε.

Θέλω ν’ αγιάσω,  αλλά…

Θέλω ν’ αγιάσω, αλλά δεν μ’ αφήνεις, αγαπητέ Αναστάσιε,
με προκαλείς και μετά οι καλοί μου “φίλοι”  θα λένε ότι εγώ είμαι ο κακός, ο ασεβής, ο σκανδαλοποιός…
Τι ήταν αυτό που δημοσίευσες «ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ  ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ ΤΟΥ Α΄» (anastasiosk.blogspot.gr/2015/10/blog-post_556.html);  Ήμαρτον, Κύριε!   Κύριε, ελέησον!
Όσοι εκ των αναγνωστών ενθουσιαστήκατε με την ανάρτηση αυτή, παρακαλώ, διερωτηθείτε: Ποιος είναι ο συντάκτης του άρθρου; Πού εκφωνήθηκε η ομιλία αυτή;  Πού δημοσιεύθηκε; Είναι, πράγματι,  προς τιμήν  ή  μήπως – φευ! – προς όνειδος του «μεγάλου» καθ’ υμάς  Αθηναγόρου; Μήπως είναι προτιμότερο  για τη μνήμη του Πατριάρχου να ζητήσετε από τον ιστολόγο να κατεβάσει αυτή την ανάρτηση; Ή μήπως θέλετε, αν εμμένετε στην ανάρτηση, να σας δώσω και άλλα παρόμοια κείμενα;
Αγαπητοί αναγνώστες, όσοι εξ ημών σκανδαλίζεσθε εύκολα
από τα κείμενά μου, και τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία που παραθέτω, παρακαλώ ιδιαιτέρως, να μη συνεχίσετε την ανάγνωση, εν εναντία περιπτώσει να γνωρίζετε ότι για τον βέβαιο σκανδαλισμό σας αναλαμβάνετε εσείς την ευθύνη…
Λοιπόν .  
το άρθρο αυτό (anastasiosk.blogspot.gr /2015/10/blog-post_556.html) με τους τόσους ύμνους προς τον Αθηναγόρα, για το οποίο αναγνώστες τινες ενθουσιάστηκαν,  είναι απόσπασμα από την ομιλία που εκφωνήθηκε στο τεκτονικό “μνημόσυνο” που τέλεσαν οι μασόνοι των Αθηνών εις μνήμην του Πατριάρχη Αθηναγόρα!  Ομιλητής ήταν ο τέκτων Στυλ. Ροΐδης, από την Κωνσταντινούπολη παλαιός συνεργάτης του Αθηναγόρα (μετά τον Μελισσαρόπουλο, άλλος ένας από τους πολλούς μασόνους συνεργάτης και υμνητής του αθηναγορείου οικουμενιστικού ήθους!)
Όπως προκύπτει από  τη στήλη  «ΕΡΓΑΣΙΑΙ  Σ... Σ... ΣΤ...  ΣΤ... [σημ. συντ: Σεβασμίων Στοών]» του επισήμου μασονικού περιοδικού Τεκτονικό Δελτίο, έτ.  23(1972),  τ. 104, σ. 232, (που επισυνάπτω σε φωτογραφίες), το τεκτονικό “μνημόσυνο”  τελέστηκε στη «Σ... Στ... «Αρμονία», υπ’ αριθ. 118, εν Αν... Αθηνών».
Γράφει, λοιπόν, το Τεκτονικό Δελτίο επί λέξει:  «Την 12.10.1972, εις μνήμην του εις την Αιων. Αν.  [σημ. συντ: Αιωνία Ανατολή, έτσι αναφέρονται στους κεκοιμημένους τέκτονες] εκδημήσαντος αειμνήστου Πατριάρχου  κυρού Αθηναγόρου του Α΄, εγένετο ομιλία εν τη Στοά του Αδ. Ρητ. Στυλιανού Ροΐδη. Ταύτην παραθέτομεν αυτουσίαν».
Μετά τη δημοσίευση της ομιλίας του μασόνου «Αδ. Ρητ. Στ. Ροΐδη», απόσπασμα  της οποίας δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο, το Τεκτονικό Δελτίο  μάς πληροφορεί ότι :
«Μετά τον Αδ. Ρητ. ο Αδ. Σεβ. [σημ. συντ. ο Αδελφός Σεβάσμιος είναι ο υπεύθυνος της Στοάς] αναγινώσκει σελίδα από εργασίαν διακεκριμένου Ιεράρχου, αναφερομένην εις σκέψεις εκφρασθείσας κατά καιρούς από τον Πατριάρχην διά την ψυχήν της Ρωμιοσύνης, διά τας ευθύνας των καιρών, διά τους ορίζοντας της αδελφοσύνης, διά τας προσωπικάς του συγκινήσεις και τους διαλόγους του με τα εκατομμύρια των μορφών, που καλύπτουν τας σκέψεις του και διά τας νυκτερινάς προσευχάς του εις τον Νάρθηκα της Εκκλησίας.
Κατόπιν τούτων οι αδελφοί, καλούμενοι, εγείρονται και εις σιγήν κατανύξεως, αποδίδουν τον φόρον τιμής εις μνήμην της Α. Θ. Παναγιότητος, ενώ χορός εξ αδελφών  της Στοάς ψάλλει τον εξόδιον ύμνον» (Τεκτονικό Δελτίο, έτ.  23(1972),  τ. 104, σσ. 236).
Από το δημοσίευμα του Τεκτονικού Δελτίου δεν προκύπτει ότι  στη μασονική Στοά «Αρμονία» στις 12.10.1972 τηρήθηκε το τελετουργικό κανονικού τεκτονικού “μνημοσύνου”   που προβλέπει τη διακόσμηση της Στοάς με ανθρώπινα μηριαία οστά σε σχήμα χιαστί και επάνω τους ανθρώπινα κρανία και τελετή με ραντισμό του κενοταφίου του αειμνήστου με κρασί, γάλα και νερό, με επικλήσεις στον Μ.Α.Τ.Σ. κοκ!  Πιθανόν οι μασόνοι των Αθηνών στις 12.10.1972 για τη μνήμη του Αθηναγόρα τήρησαν το «Τυπικό Λευκής Τελετής Μνημοσύνου»  (έκδ. Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, Αθήναι 1953), στην οποία, τελετή, μπορούν και συμμετέχουν και μη τέκτονες.
Αγαπητοί μου, ας αναλογισθούμε:
το Άγιο Όρος και ορισμένοι επίσκοποι διέκοψαν το μνημόσυνο του Αθηναγόρα λόγω της οικουμενιστικής του πολιτικής. Του έκαναν όμως “μνημόσυνο”  οι τέκτονες στη μασονική Στοά !
Οι σύγχρονοι Άγιοι, λόγω της οικουμενιστικής του πολιτικής, τον εγκαλούν. Οι μασόνοι όμως τον εξυμνούν!
Ο Άγ. Παΐσιος χρησιμοποίησε φοβερότατους χαρακτηρισμούς στην περίφημη επιστολή του στον Ορθόδοξο Τύπο,  ενώ ο Άγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, λόγω της οικουμενιστικής του πολιτικής,  τον χαρακτήριζε «φλωρεντιανό» (δηλ. λατινόφρονα, παπόδουλο, από την Σύνοδο Φεράρας-Φλωρεντίας,) – σύμφωνα με πληροφορία του Μ. Πρωτοσυγκέλου του Οικουμ. Πατριαρχείου, π. Γεωργ. Τσέτση!  Οι μασόνοι όμως, ακριβώς λόγω της οικουμενιστικής του πολιτικής,  τον εκθειάζουν ως «μέγα» και ως «Μεγάλο Ιεράρχη και οραματιστή της ενότητος των Χριστιανών»!  
Η αθηναγόρειος οικουμενιστική πολιτική για τους Αγίους είναι όνειδος,  για τους μασόνους καύχημα και δόξα!
Αγαπητοί, διαλέξτε…  αλλά με νηφαλιότητα και ψυχραιμία…

Πάτρα 30.10.2015
π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος
Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών





Από τα σχόλια:

Ανώνυμος είπε...
Ο πρωτοπρεσβύτερος του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών π. Αναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος έως τώρα επιλέγει τα κτυπήματά του. Αερολογεί με τα όσα γράφει για εντυπωσιασμό εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα.
Δεν έχει χαράξει ούτε μία πρόταση για τον άλλο Τέκτονα (Μασώνο) που η Εκκλησία της Ελλάδας τον έχει κάνει Άγιο. Τον Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο Καλαφάτη.
Όσο δεν γράφει τόσο μέσα μου πιστεύω ότι σε άλλα αποσκοπεί.

31 Οκτωβρίου 2015 - 2:36 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...
Μείζων ἀρετὴ τῆς Ἐκκλησίας ἡ διάκρισις π. Αναστάσιε.
31 Οκτωβρίου 2015 - 2:58 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...
Για μία ακόμη φορά ο π.Αναστάσιος βασιζόμενος σε ντοκουμέντα έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Οι αντιτιθέμενοι για μία ακόμη φορά κατέφυγαν στα συνθήματα και τις φωνασκίες.
31 Οκτωβρίου 2015 - 4:34 μ.μ.

Καὶ ἡ ὁμιλία τοῦ Στυλιανοῦ Ροΐδη

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ 
ΑΘΗΝΑΓΟΡΟΥ ΤΟΥ Α΄

Η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως που εκφράζεται και προβάλλεται σαν ηγεσία της Ορθοδοξίας με το Ύπατο  θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Πόλη, στάθηκε πάντα ο Ιερός Ναός  που ενσάρκωνε την Ιδέα της Ορθοδοξίας, κι ακόμη περισσότερο την Ελληνικότητα της Ορθοδοξίας.
Το ιστορικό Φανάρι, μέσα στον πενιχρό του περίγυρο, κατόρθωσε να συγκεντρώση, αιώνες τώρα, όλο τον παλμό του Χριστιανικού κόσμου κι όλη την αγωνία του Γένους και να αναπλάση μέσ’ από αυτό το συγκέρασμα του χριστιανικού μυστικισμού και του κλασικού Ελληνικού ανθρωπισμού την ολοένα εξελισσόμενη Ιδέα της Ορθοδοξίας, που έτεινε στην κίνηση της παγκόσμιας αδελφότητος.…
Τον Ιανουάριο του 1949 μια ρωμαλέα μορφή επρόβαλε και ανέβηκε στον Θρόνο της Πρωτόθρονης Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Το Φανάρι κι’  όλη η Ορθοδοξία εκστασιάστηκε. Η βιβλική μορφή του Αθηναγόρα του Α΄, με την στεντόρεια φωνή και την μοναδική σε κάλλος και επιβλητικότητα εμφάνιση, κατέλαβε όλη τη σκηνή, πάνω στην οποία, δειλά και συγκρατημένα εξελίσσονταν τα γεγονότα.
Ρωμαλέος στην εμφάνιση, τολμηρός στην ψυχή και το πνεύμα, ενέπνευσε ελπίδες και θάρρος στο καταπονημένο πλήρωμά του της Πόλης, ξεσήκωσε χειμάρρους ενθουσιασμών σε παγκόσμια κλίμακα, προσπάθησε όχι μόνο να οργανώση την ελληνική κοινότητα της Πόλης, αλλά και όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες από την Ανατολή έως την Δύση σε μια κοινή Πορεία έξω από τους άψυχους τύπους. Αγνόησε όλη την αντίδραση που ξεσήκωσαν συντηρητικοί παρελθοντολόγοι, που δεν θέλησαν να συμπορευθούν μαζί του. Πάταξε όλες τις συνωμοσίες, για να ευδοκιμήση η Οικουμενική Κίνηση.
Βέβαια όταν ένας άνθρωπος είναι Μεγάλος και ενεργεί και κινήται έξω από τα κοινά μέτρα, δεν μπορεί να αποφύγη και τις αντινομίες. Και όσοι από μας είχαμε την τύχη να βρεθούμε στο περιβάλλον του, δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως δίπλα στον θαυμασμό και την ικανοποίηση νιώσαμε και στιγμές πίκρας. Αλλά ποτέ δεν μας έλειψε εκείνη η ατμόσφαιρα του δέους που νιώθαμε κοντά του, εκείνη η ακατανίκητη ένταση του βλέμματός του, που με τόσο μεγάλο αίσθημα σιγουριάς  και αυτοπεποίθησης κατόρθωσε να διεισδύη ως τα μύχια του είναι μας, να μας απογυμνώνη από την ύπαρξή μας και να μας καθιστά δορυφόρους της Μεγάλης του Μορφής. Εκεί, την ώρα που συζητούσαμε μαζί του, υποχρεωμένοι να κρατούμε πάντα κατεβασμένα τα μάτια, αδύναμοι να τον ατενίσουμε, μας κρατούσε πάντα με τον λόγο και την πίστη του σε μια διαρκή διέγερση. Κι’  από την μία προσπαθούσαμε να μη χάσουμε τις εξαιρετικές εντυπώσεις που αποκομίζαμε κι’ από την άλλη καταβάλλαμε εντατική προσπάθεια για να κατορθώσουμε να τον ατενίσουμε σ’  εκείνα τα υπέρλαμπρα μάτια του.  Και τον συνοδεύαμε στον ατέλειωτο ειρμό των σκέψεών του, στους ενθουσιασμούς του, στην αισιοδοξία του, στην πίστη του στην ενότητα των ανθρώπων. Μας μετέδιδε την αίσθηση της βεβαιότητος πως ορθά πιστεύει, αισθάνεται κι’  εμπνέει. Μας μετέδιδε την βεβαιότητα πως γίγας αυτός θα κατόρθωνε να εξουδετερώση κάθε αντίδραση συντηρητικών στοιχείων. Μας μετέδιδε την αίσθηση της ασφαλείας και της προστασίας ενάντια σε κάθε κακό, που αντιμετωπίζαμε σαν άτομα και σαν σύνολο στην Πόλη.
Ανήσυχος και χειμαρρώδης πάντα, κήρυκας μια νέας εποχής, αποδεσμευμένος από τις συμβατικότητες που κληρονόμησε η εποχή μας από το παρελθόν, ύψωνε το υλικό και ηθικό του ανάστημα για να μας οδηγήση όλους στον δρόμο της ενότητας, της αλληλεγγύης, της αγάπης.
Όλη του η ζωή αποδείχθηκε μια προσφορά και διακονία όχι μόνο  στην Ορθοδοξία, αλλά και σ’  όλη την ανθρωπότητα. Αγκάλιασε με την ίδια στοργή και την ίδια αγάπη «πιστεύοντας και μη πιστεύοντας». Κύριο χαρακτηριστικό του ήταν, πώς ξεπλήρωνε τον μεγάλο καθοδηγητικό του ρόλο, όχι αγωνιζόμενος μέσα από τα πράγματα και τις καταστάσεις αλλά κατόρθωνε να υπερυψωθή πάνω απ’ όλα αυτά, πάνω από ιδέες και γεγονότα και να ατενίζη από το ύψος όπου στέκονταν, τα πάντα που βρίσκονταν χαμηλότερα. Θαρρείς πως για κείνον όλα στη ζωή ήταν ισοπεδωμένα εκτός από την ένθεη λαχτάρα του, το Όραμα της παγκόσμιας αδελφότητος. Κι’  ίσως αυτό να ήταν εκείνο που του έδιδε την αξιοθαύμαστη εκείνη δύναμη αντοχή και καρτερία που τον χαρακτήριζε.
Χαλκέντερος ηγέτης, δεν αναπαύθηκε ποτέ κι’  εργαζόταν κυριολεκτικά από φυλακής πρωίας μέχρι βαθείας νυκτός, χωρίς καμμιά ανάπαυλα… Δεν τον λύγισαν ούτε οι πίκρες που τον πότιζαν οι αφέντες του Τόπου, ούτε «των οικείων τα βέλη», ούτε τα προβλήματα που του δημιουργούσε  «η θυγάτηρ Ελλαδική Εκκλησία»…
Τον θυμάμαι όταν με το πάμφωτο πρόσωπό του, στα πρώτα χρόνια της Πατριαρχείας του, προσπαθούσε να μας μεταδώση τους οραματισμούς του. Μελίρρυτος προφήτης:
«Γιατί να μην συμπορευόμαστε με την Δύση αφού έχουμε το ίδιο Πιστεύω, τον ίδιο Χριστό, την ίδια Ευχαριστία, τους ίδιους Αγίους, τους ίδιους Μάρτυρες;».
«Μην περιμένετε να σας κατανοήσουν οι άλλοι. Εσείς να κατανοήτε τους άλλους. Μόνο με την καρδιά θα συντελεσθή η πρόοδος στον ενωτικό τομέα».
Τον θυμάμαι κατόπιν την ώρα του άφθαστου πόνου του όταν αντιμετώπιζε τα συντρίμμια της τραγικής εκείνης νύχτας του Σεπτεμβρίου του 55 με τους καμένους εκείνους Ναούς, τα νεκροταφεία μας, τα Σχολεία, τα σπίτια, τις περιουσίες μας. Τις μέρες που νοιώσαμε τόσο πικρά το πόσο αδύναμη στάθηκε η Ελλάδα και πόσο εξοργιστικά μικροί οι λεγόμενοι Μεγάλοι του Κόσμου. Κι’  εκείνος μόνος, μέσα στο χάος της αποσύνθεσης, προσπαθούσε να μεταδώση θάρρος.
Τον θυμάμαι τις ώρες της μεγάλης του χαράς όταν γινόταν η ανταλλαγή επισκέψεων με τους αρχηγούς των άλλων εκκλησιών, όταν επετύγχανε η Πανορθόδοξη διάσκεψη της Ρόδου, όταν επισκεπτόταν την Ελλάδα και το Άγιο Όρος.
Τον θυμάμαι το δωδεκαήμερο του 1963, τις τόσο τραγικές εκείνες μέρες της ρωμιοσύνης της Πόλης που κινδύνευε και πάλι ύστερα από τα γεγονότα της Κύπρου.  Κι’  εκείνος, θαρραλέος αγωνιστής, βρήκε το σθένος να ετοιμασθή για την συνάντησή του με τον Πάπα, που πραγματοποιήθηκε στις 5 Ιανουαρίου του 1964 στα Ιεροσόλυμα.
Τον θυμάμαι πως κατόπιν προσπαθούσε να συγκρατήση το ποίμνιό του της Πόλης, που ξεστράτευε προς τα τέσσερα πέρατα της Οικουμένης, εγκαταλείποντας τα πάτρια, με χαμένες όλες τις ελπίδες για το μέλλον του στην Πόλη. Εκείνος όμως, με τους λίγους που του απέμειναν, συνέχισε απτόητος. Αυτό του το σθένος ήταν που μου έκανε να δοκιμάσω ένα αίσθημα λιποταξίας, σαν έφυγα κι’ εγώ όπως τόσοι άλλοι, από την Πόλη.
Εμείς τον εγκαταλείψαμε. Μαχητής ακαταπόνητος Εκείνος συνέχισε το Έργο του για να συναντηθή με τον Πάπα στην Πόλη και να τον επισκεφθή κατόπι και ο ίδιος στη Ρώμη.
Τόσο πολλά και τόσο μεγάλα γεγονότα ασφαλώς ποτέ στην Ιστορία δεν έχουν χωρέσει σε τόσο λίγο χρόνο, άλλοτε. Ποτέ στην  Ιστορία δεν γκρεμίστηκαν τόσο γρήγορα φραγμοί που εμπόδιζαν την αλληλέγγυα συμπεριφορά των ανθρώπων. Ξεχείλισμα του πάθους του αυτού του Ιερού τα λίγα αλλά τόσο μεστά λόγια που εξεστόμισε στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου στην Ρώμη. Ακούστε τα:
«Διακονίαν αγάπης, ενότητος και ειρήνης επιτελούντες και προ μικρού ασπασάμενοι αδελφούς εν Χριστώ σεβασμίους, αφικόμεθα σήμερον προς την Σην Αγιότητα ως αδελφός προς αδελφόν».
Για έναν Αθηναγόρα που κατόρθωσε να κινήση τον χρόνο, πολλά θα μπορούσαμε να πούμε. Μια ομιλία σύντομη σαν τη σημερινή δεν μπορεί παρά να μείνη μέσα στα πλαίσια μιας απλής σκιαγραφίας του Μεγαλείου Του.
Κάπου ο Σεφέρης λέγει: «Βουλιάζει όποιος σηκώνει μεγάλες πέτρες».
Ο Αθηναγόρας δεν βούλιαξε. Επέτυχε.
Ο θάνατός του απώλεια μεγάλη, σε παγκόσμια κλίμακα. Κατέλειπε ένα έργο μεγαλεπήβολο που οι διαλεχτοί συνεργάτες του στο Φανάρι συνεχίζουν σήμερα. Αντιμετωπίζοντες όλες τις αντιξοότητες των καιρών και την κωλυσιεργία του επισήμου Κράτους, τραγικοί συνεχιστές  του Έργου του, φύλακες ακοίμητοι, προσπαθούν να περισώσουν τα πάτρια.
Δέσμιοι υφίστανται καρτερικά την αλυσοδεμένη μοίρα τους.
Οι δύσκολοι καιροί ποτέ δεν έλειψαν από το Φανάρι, αλλά και ποτέ δεν έπαψε τούτο να σκορπά το Φως του στην Υφήλιο, ακόμα και στην απελευθερωμένη Ελλάδα, ενώ θα περίμενε κανείς οι λεύτεροι να στέλνουν το φως στους αλύτρωτους. Κι’  η μοναδικότητα αυτή της αντίστροφης φοράς του φαινομένου δείχνει το πόση δύναμη ανεβαίνει μεσ’ απ’ εκείνον τον τόσο ταπεινό περίβολο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Φανάρι της Πόλης.
Οι σημερινοί Ιεράρχες με πλήρη συναίσθηση της μεγάλης κληρονομιάς και της ευθύνης που φέρουν, προσπαθούν ν’ αγωνισθούν  όχι μόνο στον βωμό της Ορθοδοξίας, αλλά και να περισώσουν το ελληνικό στοιχείο εκεί, όσο κι’ αν δεν βαυκαλίζονται για το κάποιο απογοητευτικό μέλλον.
Στάθηκαν στενοί συμπαραστάτες του Αθηναγόρα στο έργο του. Σήμερα και χωρίς αυτόν δεν πτοούνται.
Τιμή τους πρέπει. 
Τιμή που τόσο ωραία εκφράζει ο στίχος ο Καβαφικός:
Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή τους έταξαν
να φυλάγουν Θερμοπύλες.
Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει

όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανή στο τέλος,

κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούν.



Στυλιανός Ροΐδης
(εκ Κωνσταντινουπόλεως)

http://anastasiosk.blogspot.gr/2015/10/blog-post_556.html
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)