ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

ΑΠΟ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π. ΕΥΘ. ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει δύο μεγάλους Ἁγίους. Ἀλλὰ ἡ τιμὴ τοῦ Ἁγίου εἶναι ἡ μίμησις τοῦ Ἁγίου. Ὁ ἅγιος Στέφανος ἦταν μέγας Ὁμολογητὴς μπροστὰ στὸ Συνέδριο τῶν συμπατριωτῶν του καὶ εἶχε τόση μεγάλη παρησία ποὺ τοὺς ἤλεγξε...

Αὐτὰ ποὺ πιστεύουμε, κανονικὰ πρέπει νὰ τὰ ὁμολογοῦμε μὲ λόγια καὶ ἔργα καὶ νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ χύσουμε καὶ τὸ αἷμα μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ Πίστη. Ἄν δὲν μπορέσω ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ νὰ ὁμολογῶ μὲ  λόγια καὶ ἔργα τὴν Πίστη μου μέχρι σημείου νὰ μαρτυρῶ γιὰ τὴν Πίστη μου αὐτή, δὲν εἶμαι σωστὸς χριστιανός. Εἶμαι χλιαρὸς χριστιανός, χριστιανὸς τῆς εὐκολίας. Καὶ γι’ αὐτὸ τὸν λόγο μποροῦμε νὰ τὴν κάνουμε τὴν ζωή μας μαρτυρική, κι ἂς μὴν ἔχουμε μαρτύρια. Πῶς λέγει ὁ ἀπ. Παῦλος· «Πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν διωχθήσονται». Πάντες.  Ἂν θέλουμε νὰ ζοῦμε κι ἐμεῖς εὐσεβῶς, ἡ ζωή μας θὰ εἶναι ἕνας ἔλεγχος γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ δὲν θὰ μᾶς ἀνεχθοῦνε. Οὔτε μέσα στὴν κοινωνία, οὔτε στὸ σπίτι μας, οὔτε στὴ δουλειά μας. Ἐφ’ ὅσον λοιπόν δὲν διωκόμαστε γιὰ τὴν Πίστη μας καὶ τὴ ζωή μας, σημαίνει ὅτι δὲν ζοῦμε εὐσεβῶς.  Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος λέγει (θὰ σᾶς πᾶνε μπροστὰ σὲ ἡγεμόνες… κ.λπ.) «ἀποβήσεται ὑμῖν εἰς μαρτύριον». Ἐμεῖς σήμερα εἴμαστε χριστιανοὶ τῆς καλοπεράσεως· δὲν θέλουμε νὰ μαρτυρήσουμε, δὲν θέλουμε νὰ πάθουμε τίποτα γιὰ τὴν Πίστη μας, ἀλλὰ συγχρόνως θέλουμε νὰ λέμε ὅτι εἴμαστε καὶ καλοὶ χριστιανοί, καὶ ὅτι δὲν ἔχουμε προδώσει τὴν Πίστη μας, καὶ κατηγοροῦμε καὶ τοὺς ἄλλους, ὅτι δῆθεν προδώσανε οἱ Οἰκουμενιστές, καὶ ὁ Πατριάρχης καὶ οἱ Ἐπίσκοποι, καὶ ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε οἱ Ὁμολογητές, χωρὶς ὅμως νὰ ἔχουμε χύσει τὸ αἷμα μας, χωρὶς νὰ ἔχουμε κάνει καμία προσπάθεια, οὔτε ἱδρῶτα νὰ χύσουμε, γιατὶ δὲν ζοῦμε εὐσεβῶς.

Ἀνὰ πᾶσα στιγμή καὶ κάθε μέρα μποροῦμε (ἂν θέλουμε) νὰ ζοῦμε μαρτυρικά. Πῶς; Ὑπάρχει κατ’ ἀρχὰς τὸ προσωπικὸ μαρτύριο. Δηλαδή, μαρτυρῶ, χύνω αἷμα καθημερινὰ γιὰ νὰ πολεμήσω τὰ πάθη μου… Εἶναι δύσκολη ἡ χριστιανικὴ ζωή, ἀνηφορικὸς ὁ δρόμος, ἀλλ’ ἐμεῖς τὸν ἔχουμε κάνει ἴσιωμα.

Ὅμως, ἐπειδὴ εἴμαστε στὰ ἔσχατα χρόνια, καὶ θὰ πλανηθοῦνε καὶ οἱ ἐκλεκτοί (οἱ ἐκλεκτοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἀγαθὴ προαίρεση), χρειάζεται καὶ τὸ μαρτύριο τῆς Πίστεως. Ὄχι μὲ τὴν ἔννοια ὅτι θὰ χαθεῖ ἡ Πίστη, ἀλλὰ ὅτι θὰ τὴν χάσουμε ἐμεῖς. Εἶπε καὶ ὁ Πειραιῶς ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν σώζεται, ἀλλὰ σώζει. Ναί. Καὶ οἱ Χριστιανοί, ὅμως, χάνονται μέσα στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν αἵρεση, ἀπὸ τὴν πλάνη. Ζοῦμε στὰ ἔσχατα χρόνια, ὅπως πιστεύουμε, καὶ ὁ Διάβολος θὰ κυβερνήσει πλέον καὶ θὰ χάσουμε τὴν Πίστη μας. Θὰ ἀκολουθήσουμε Ποιμένες, οἱ ὁποῖοι θὰ μᾶς ἀλλάξουνε δρόμο. Δηλαδή, ἀντὶ τὸ πλοῖο νὰ πηγαίνει κατὰ Ἀνατολὰς θὰ πηγαίνει πρὸς Δυσμάς, πρὸς τοὺς αἱρετικούς, τοὺς μασώνους… Ἀπὸ ἐκεῖ θὰ παίρνει χρήματα ἡ Ἐκκλησία, θὰ χρηματίζεται ἡ Ἐκκλησία καὶ ἤδη χρηματίζεται ἡ Ἐκκλησία.

Ἕνας ἱερέας μᾶς ἔγραφε ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ (τὸν καθαίρεσε ἐκεῖ ὁ Πατριάρχης) , γιατὶ μίλαγε ἐναντίον τῶν Μασώνων. Καὶ τοῦ λέει ὁ Πατριάρχης: ἐμεῖς παίρνουμε χρήματα ἀπ’ αὐτούς, δὲν μπορεῖς νὰ τοὺς κατηγορεῖς ἐσύ!

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀκολουθοῦμε συμβιβαστικὴ ὁδό, τὰ ἔχουμε βρεῖ μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ (Ἑβραίους, Μασώνους κ.λπ.) κι ἐσεῖς ἀκολουθεῖτε τοὺς Ποιμένες. Ἐδῶ εἶναι ἡ δική σας εὐθύνη. Καὶ ποια θὰ εἶναι ἡ τελικὴ κατάληξη. Νὰ μποῦμε μέσα σ’ ὅλα τὰ προγράμματα τῆς Ν. Ἐποχῆς, τῆς Παγκοσμιοποιήσεως καὶ νὰ σφραγιστοῦμε. Μὲ τὸ σφράγισμα ἀρνούμεθα τὸ Βάπτισμα. Αὐτὸς εἶναι ὁ τελικὸς σκοπός. Καὶ ἤδη οἱ Ἐπίσκοποι (τὰ ἔχουμε ἀκούσει αὐτὰ ποὺ σᾶς λέγω), λέει ὁ Ἐπίσκοπος: καὶ νὰ σφραγιστεῖς δὲν εἶναι τίποτα· τὸν Χριστὸ τὸν ἔχεις στὴν καρδιά, δὲν τὸν ἔχεις στὸ χέρι.

Θὰ ἀκολουθήσουμε ὁδὸ συμβιβαστική, γιατὶ δὲν ἀγαπᾶμε τὸ μαρτύριο. Αὐτὸ ποὺ ὁ ἅγιος Στέφανος ἔκανε. Δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ συμβιβαστοῦνε κι αὐτοί; Νὰ τὰ πίστευαν αὐτὰ μέσα τους, στὸ μοναστήρι τους, ἀλλὰ νὰ μὴ τὰ λέγανε αὐτὰ δημόσια.

Δὲν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα. Ὅταν κινδυνεύει ἡ Πίστη μας κι ἐμεῖς σιωποῦμε, συμφωνοῦμε διὰ τὴς σιωπῆς μὲ τὴν αἵρεση. Αὐτὸ λένε οἱ Πατέρες.  Ἐμεῖς ζοῦμε μέσα στὸν συμβιβασμὸ σήμερα, ἀδελφοί μου, γιατὶ δὲν ἀγαπήσαμε τὸ μαρτύριο. Τὸ μαρτύριο εἶναι χάρισμα, ποὺ γιὰ νὰ τὸ πάρουμε πρέπει νὰ αὐξηθεῖ ἡ προαίρεσή μας, νὰ ἀγαπήσουμε πάρα πολὺ τὸν Χριστό, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ μαρτυρήσουμε γι’ Αὐτόν. Δὲν ἔχουμε αὐτὴν τὴν ἀγάπη καὶ γι’ αὐτὸ ζοῦμε συμβιβαστικὰ στὴ ζωὴ αὐτή. Τὰ βρίσκουμε καὶ μὲ τὸν κόσμο καὶ μὲ τὸν ἑαυτό μας, νὰ μὴ δυσκολευόμαστε καὶ πολύ, νὰ ζήσουμε ὄμορφα τὰ Χριστούγεννα, νὰ ἀπολαύσουμε ὅτι ἀπολαμβάνουν περίπου καὶ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι. Ἀλλά, ὅταν  δὲν ἀξιωθεῖ κανεὶς αὐτοῦ τοῦ προσωπικοῦ μαρτυρίου, δὲν θὰ μπορέσει καὶ στὸ ἄλλο τὸ μαρτύριο νὰ τὰ βγάλει πέρα. Πρέπει νὰ πολεμήσουμε τὰ πάθη μας γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀντέξουμε καὶ στὸ ἄλλο μαρτύριο ποὺ ἔρχεται, τῆς Ν. Ἐποχῆς καὶ τῆς Παγκοσμιοποίησης.