ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ MΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΩΝ

Πολλά παπαγαλάκια των οικουμενιστών μεταξύ αυτών και το ιστολόγιο «ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ» λένε κατά καιρούς πολλές ανοησίες, καθώς και μας βομβαρδίζουν με μισές αλήθειες, ένα ακόμη μεγάλο ψέμα που το υποστηρίζουν είναι το εξής: «Είναι πανορθοδόξως αποφασισμένη η Εκκλησία να διαλέγεται με τους ετεροδόξους με σκοπό την ένωση, όταν επιτευχθεί ενότητα πίστεως βάσει των ορθοδόξων δογμάτων.»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
  a. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» κατήργησε την εγκύκλιο της περί τον Πατριάρχη Αθηναγόρα Συνόδου του Οικουμ. Πατριαρχείου με την οποία καταδικάζονταν απερίφραστα οι συμπροσευχές ως «αντικείμεναι προς τους ιερούς κανόνας και αμβλύνουσαι την ομολογιακήν ευθιξίαν των Ορθοδόξων»;
    Είναι σύμφωνη με αυτή την εγκύκλιο της Ι. Συνόδου του Πατριαρχείου η σημερινή συμπεριφορά τινών στο θέμα των συμπροσευχών;

    b. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» επέτρεψε στον Πάπα όχι απλώς να παρίσταται, αλλά ενδεδυμένος με τα άμφιά του να λαμβάνει σχεδόν ενεργό μέρος σε Πατριαρχική Θ. Λειτουργία;

    c. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» υποχρέωσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να δώσει και να λάβει λειτουργικό ασπασμό με τον Πάπα κατά τη Θ. Ευχαριστία της Θρονικής Εορτής το 2006;

    d. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» έδωσε άδεια στον Πάπα να προσευχηθεί εκ μέρους του Ορθοδόξου πληρώματος με το «Πάτερ ημών» στην επισημότερη (ας επιτραπεί) Θ. Λειτουργία στον Πατριαρχικό Ναό;

    e. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» παραχώρησε στον Πάπα το βήμα του Πατριαρχικού Ναού για να κηρύξει «γυμνή τη κεφαλή» το παπικό πρωτείο; Από το βήμα των Αγίων Αλεξάνδρου, Γρηγορίου, Χρυσοστόμου, Φωτίου, Φιλοθέου να διακηρύσσεται η πλάνη! Δεν είναι βεβήλωση αυτό;

    f. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» αποφάσισε να υμνηθεί ο εμμένων εν τη αιρέσει Πάπας ως «σεπτός Ποιμένας και Πρόεδρος» και μάλιστα εντός του Πατριαρχικού Ναού και παρουσία του Πατριάρχου;

    g. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» επέτρεψε να υμνηθεί από την Πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως η αίρεση του Παπισμού ως «Εκκλησία σεπτή, Καθέδρα του Πέτρου» και μάλιστα εντός του Πατριαρχικού Ναού και παρουσία του Πατριάρχου;

    h. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» κατήργησε τους 16 Ιερούς Κανόνες (Αγ. Πατέρων, Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων), απεφάνθη ότι επιτρέπονται στο εξής οι συμπροσευχές με αιρετικούς και δεν συνιστούν πλέον κανονικό παράπτωμα;

    i. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» ενέκρινε τη σύνταξη κανονισμού για την «ομολογιακή» ή «διομολογιακή» κοινή προσευχή στις συναντήσεις του ΠΣΕ;

    j. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» επικρότησε το προκλητικό κείμενο της Θ΄ ΓΣ του ΠΣΕ στο Porto Alegre (2006), σύμφωνα με το οποίο «κάθε εκκλησία (από τις 340 προτεσταντικές ομάδες του ΠΣΕ) είναι Εκκλησία καθολική, αλλά όχι στην ολότητά της. Κάθε εκκλησία εκπληρώνει την καθολικότητά της, όταν είναι σε κοινωνία με τις άλλες εκκλησίες»! Επίσης στο ίδιο κείμενο αναγνωρίστηκε εκκλησιαστική υπόσταση σε όλες τις προτεσταντικές αιρετικές «εκκλησίες» του Π.Σ.Ε. και έγινε αποδεκτό ότι η πληθώρα των κακοδοξιών και των πλανών τους, είναι «διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης της ίδιας Πίστης» και «ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος»! Είναι δυνατόν να υπάρχει Πανορθόδοξη έγκριση για τις βλασφημίες αυτές; …

  k. Ποια «Πανορθόδοξη απόφαση» εξουσιοδότησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη να προσφέρει Άγιο Ποτήριο στον Ουνίτη Αρχιεπίσκοπο Αθηνών; Δεν έχει καταδικαστεί η Ουνία απερίφραστα σε «συνοδικάς αποφάσεις πασών ανεξαιρέτως των Ορθοδόξων Εκκλησιών, … ως είναι η ομόφωνος απόφασις της Γ΄ Προσυνοδικής Πανορθοδόξου Διασκέψεως (1986)»; Γιατί περιφρονούνται έτσι ωμά οι ομόφωνες Πανορθόδοξες Αποφάσεις που ρητά καταδικάζουν την Ουνία; Γιατί αυτή η επιλεκτική χρήση των «Πανορθοδόξων αποφάσεων»;

Επιπλέον:

    I. Δε σκέφτηκε ο Πατριάρχης μας ότι αυτό το Άγ. Ποτήριο που προσέφερε ως δώρο στον Ουνίτη Αρχιεπίσκοπο είναι πικρό ποτήρι για την Εκκλησία της Ελλάδος, αλλά και για τις λοιπές Ορθόδοξες Εκκλησίες που ακόμα και σήμερα στενάζουν από τις μεθοδεύσεις των Ουνιτών; Πώς θα ακούσουν οι δεινοπαθήσαντες και δεινοπαθούντες από την Ουνία αδελφοί μας στην Αν. Ευρώπη αλλά και τη Μ. Ανατολή την ενέργεια αυτή του Πατριάρχου μας; Δεν αποτελεί πρόκληση στην Πανορθόδοξη ενότητα;

    II. Πως θα αισθανόταν ο Πατριάρχης μας αν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών προσέφερε Αγ. Ποτήριο στον παπα-Ευθύμ;! (συγγνώμη για τη σκληρότητα του λόγου!)
    Και τα ερωτήματα αυτά δεν έχουν τέλος … αλλά ούτε και απαντήσεις …
    Αυτά τα λίγα για να πάψει η δικαιολογία περί των δήθεν «πανορθοδόξων αποφάσεων» ! Μακάρι οι πρωτοστατούντες σήμερα στο διάλογο να σέβονταν και να τηρούσαν όλες τις πανορθόδοξες αποφάσεις! Όλες όμως, όχι κατ’ επιλογήν! Διότι ποτέ και καμία Πανορθόδοξη Σύνοδος δεν αλλοίωσε την Ορθόδοξη εκκλησιολογία, δεν κατήργησε Ι. Κανόνες επικυρωμένους από τρεις Οικουμενικές Συνόδους και δεν έδωσε σε κανένα το δικαίωμα αθετήσεως της εκκλησιαστικής παραδόσεως και τάξεως, όπως πολλάκις συμβαίνει σήμερα στον οικουμενικό χώρο. Αν ποτέ συνέβαινε αυτό, τότε, η οποιαδήποτε – ακόμα και «Πανορθόδοξη» – Σύνοδος θα αυτοαναιρείτο και θα μετατρεπόταν σε «συνέδριο ανόμων» και «συναγωγή πονηρευομένων». Άλλωστε η «οικουμενικότης» ή η «ληστρικότης» μιας συνόδου δεν προσδιορίζεται από τον αριθμό και την εκπροσώπηση των συμμετεχόντων, αλλά πρωτίστως από τις αποφάσεις της!

   Κατά συνέπεια, όσοι κατηγορούν τους ασκούντες κριτική στα των διαλόγων ότι τάχα είναι εναντίον του διαλόγου, αν δεν συκοφαντούν διαστρέφοντας συνειδητά την πραγματικότητα, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος!

    Διότι, ΟΧΙ! ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ! Δε νοείται Ορθόδοξος που να αρνείται το διάλογο. Διότι πρώτος ο ίδιος ο Χριστός μας διαλέγεται με τους αμαρτωλούς. Αλλά, ας προσέξουμε, είναι ο ίδιος ο Χριστός μας που ταυτόχρονα αρνήθηκε το διάλογο. Αρνήθηκε να διαλεχθεί παρ’ ότι προκλήθηκε. Αρνήθηκε να κάνει διάλογο με τον Πιλάτο, τους Αρχιερείς του Μ. Συνεδρίου και τον βασιλέα Ηρώδη!
    Συμφωνούμε λοιπόν με το διάλογο, όπως ο Κύριός μας!

    Αντιτιθέμεθα όμως στο διάλογο, όπως ο ίδιος ο Κύριός μας. Όταν δεν πληρούνται κάποιες σαφώς καθορισμένες από την εκκλησιαστική Παράδοση προϋποθέσεις. Αντιτιθέμεθα λοιπόν στο διάλογο, στο «ανούσιο παίγνιο», κατά την καταγγελία του επί 20ετία συμπροέδρου, Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού, όπως αυτός διεξάγεται σήμερα. Αναφέρω τρία μόνο σημεία:

    1. Συστηματική περιφρόνηση της εκκλησιαστικής παραδόσεως με τις ολοένα αυξανόμενες και εντεινόμενες συμπροσευχές! Ξεπεράσαμε τις απλές συμπροσευχές και πηγαίνουμε ολοταχώς σε συλλείτουργα - για την ώρα ατελή … Και το χειρότερο: προσπαθούμε να επιβάλουμε την ανομία μας ως νόμο του Θεού (βλ. γνωμοδότηση Φειδά για τις συμπροσευχές)!

    2. Κάποιοι «επαγγελματίες» (σύμφωνα με τον καθηγητή Βέλτση) του διαλόγου αποφασίζουν ερήμην του λαού του Θεού (λαϊκών και κληρικών), ακόμα ερήμην και αυτών των Συνόδων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών.
    Παράδειγμα: έξι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, δηλ περίπου η μισή Ορθοδοξία! (Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, Εκκλησία Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Ελλάδος, Τσεχίας και Σλοβακίας) δεν συμμετείχαν και εν Συνόδω καταδίκασαν το κείμενο της συμφωνίας του Balamand (Ζ΄ συνάντηση Μικτής Επιτροπής-1993) ως απαράδεκτο εξ απόψεως Ορθοδόξου, ξένο προς την Ορθόδοξη Παράδοση και αντίθετο με τις αποφάσεις των Πανορθοδόξων Διασκέψεων (βλ την από 8.12.1994 επιστολή της Ι. Συνόδου Εκκλησίας της Ελλάδος προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο)! Και όμως, δεν συγκινήθηκε ουδείς των «επαγγελματιών» και ο διάλογος συνεχίζεται, με τους Ορθοδόξους αντιπροσώπους να θεωρούν το κείμενο αυτό έγκυρο και ως βάση συζητήσεως στην πορεία του διαλόγου! Δείχνει αυτή η συμπεριφορά σεβασμό στις Συνόδους των έξι Αυτοκεφάλων Εκκλησιών; Μήπως δείχνει αυτή η συμπεριφορά σεβασμό στην Πανορθόδοξη ενότητα;
     3. Σε Πανορθόδοξες αποφάσεις καταδικάζεται επανειλημμένως η Ουνία. Και όμως στο διάλογο συμμετέχουν και … Ουνίτες! Πού υπάρχει λοιπόν σεβασμός στις Πανορθόδοξες αποφάσεις στο διάλογο, όπως διεξάγεται σήμερα; 

    Ποιος, επομένως, περιφρονεί τις Πανορθόδοξες αποφάσεις; Οι ασκούντες κριτική με θεολογικό λόγο, ή οι συμπράττοντες σε «ανούσιο παίγνιο»; 

Πηγή

   

ΣΧΟΛΙΟ:

Μᾶς ρώτησαν, ποιός εἶναι ὁ συγγραφέας τοῦ παρόντος ἄρθρου. Ψάχνοντας στὸ Ἰντερνετ διαπιστώσαμε:

α) ὅτι ἄρθρο εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο-ἀπάντηση τοῦ π. Ἀναστασίου Γκοτσόπουλου μὲ τίτλο «Παναγιώτατε, ποια πανορθόδοξη απόφαση;», 7/10/09) (ὁλόκληρο ἐδῶ)  καὶ

β) ὅτι ὁ «Τρελογιάννης» ποὺ τὸ δημοσίευσε τὸ χρησιμοποιεῖ ὡς ἀπάντηση (μᾶλλον) σὲ σχόλιο τοῦ ἱστολογίου «ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ», ποὺ δημοσιεύτηκε στὸ ἱστολόγιο «Ἀκτίνες» καὶ παραθέτουμε στὴ συνέχεια. Ὅπως θὰ διαπιστώσετε, τὸ ἱστολόγιο «Ἀκτίνες»,

δημοσιεύει σχόλια ποὺ ὑπερασπίζονται τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενσισμοῦ ποὺ διακινεῖ ὁ Οἰκουμενιστὴς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος,

ἀλλὰ ἀρνεῖται νὰ δημοσιεύσει καὶ ἀπορρίπτει σχόλια δικά μας καὶ ἄλλων ἀποτειχισμένων (ὅπως μᾶς πληροφοροῦν), οἱ ὁποῖοι τὰ ἔστειλαν στὶς «Ἀκτίνες» γιὰ νὰ ὑπερασπιστοῦν ὄχι μόνο τὸν ἑαυτό τους, ἀλλὰ καὶ τὴν ἁγιοπατερικὴ στάση τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, τῆς διακοπῆς δηλαδὴ τοῦ Μνημοσύνου τους· στάση ποὺ λοιδωρεῖται ἐπώνυμα ἤ ἀνώνυμα ἀπὸ σχολιαστὲς καὶ ἀρθρογράφους τῶν «Ἀκτίνων» (ὅπως π.χ. ἄρθρο τοῦ κ. Χρ. Λιβανοῦ ποὺ ἀναφερόταν ὀνομαστικὰ σὲ συγκεκριμένο θεολόγο!).

Ἡ δημοκρατία, ἡ ἐλευθερία καὶ ἀδελφωσύνη στὴν ἀποθέωσή της!!!

Τὸ σχόλιο στὶς «Ἀκτίνες» (ἐδῶ)

7 Ιανουαρίου 2016 - 12:17 π.μ.

ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ είπε...

    1. Η παρουσία δύο λατίνων δεν είναι κάτι το σημαντικό σε μία λαμπρή στιγμή της ορθοδοξίας και του ελληνισμού στη Σμύρνη, μετά από έναν αιώνα. Χαιρόμαστε που οι άοκνες προσπάθειες του Οικ. Πατριάρχη αποδίδουν καρπούς.

    2. Δεν προσκρούει η παρουσία λατίνων κληρικών ούτε στο Κανονικό Δίκαιο, ούτε στην πράξη της Εκκλησίας. α) Δεν πρόκειται για απηγορευμένη συμπροσευχή. Δεν έχουν εφαρμογή εδώ κανόνες περί απαγόρευσης συμπροσευχής με ετεροδόξους, διότι δεν συλλειτουργούν ή συγχοροστατούν ως ομόδοξοι και όντες εν κοινωνία β) Είναι εθιμοτυπική και επί σκοπό γνωριμίας και συνεργασίας η παρουσία τους. Πώς θα εργαστούμε υπέρ της των πάντων ενώσεως (όπως ευχόμαστε σε κάθε θεία λειτουργία), εάν δεν γνωριστούμε μεταξύ μας; γ) δεν υπάρχει κίνδυνος σύγχυσης με τους ιερείς της Εκκλησίας

    3. Σχόλια από την ιστορία:

    α) Η επί αιώνες (μετά το Σχίσμα του 1054 και την οριστική διακοπή κοινωνίας του 1484) πράξη της Εκκλησίας ανέχεται/αποδέχεται σχέσεις με λατίνους, ακόμη και συμπροσευχές και ενεργό αλληλοεξυπηρέτηση μέσω ναών και ιερέων, μεταξύ λατίνων και ορθοδόξων, ιδίως στα Πατριαρχεία ΚΠόλεως & Αντιοχείας. Το τελευταίο επί αιώνες έχει εκκλησιαστικές αλληλοεξυπηρετήσεις με λατίνους και μονοφυσίτες, πράξη που δεν ήγειρε ποτέ ενστάσεις περί ακοινωνησίας ή παράβασης κανόνων εκ μέρους των λοιπών τοπικών Εκκλησιών.

    β) στη σύγχρονη εποχή οι συνθήκες του μικτού κόσμου εμπεριέχουν αναπόφευκτες συμπροσευχές με ετεροδόξους, γάμους κλπ, πρόκειται για αναπόδραστη πραγματικότητα

    γ) Ανέκαθεν η Εκκλησία, ιδίως το Οικουμενικό Πατριαρχείο, καλούσε αλλοδόξους, αλλά και αλλοθρήσκους, εντός ναών σε ώρες ακολουθιών, με σκοπό την ορθόδοξη μαρτυρία. Χαρακτηριστική η πρόσκληση των ειδωλολατρών Ρως στον ναό της Αγίας Σοφίας, εν ώρα θείας λειτουργίας. Μάλιστα, οι ανιμιστές ιερείς έφεραν ιερατικά ενδύματα στο ναό. Οι ιερείς και εκπρόσωποι των Ρως επέστρεψαν στη Μόσχα έκθαμβοι και κατόπιν έγινε η βάπτιση των Ρως, γεγονός τεράστιας σημασίας για όλους τους σλαβικούς λαούς

    δ) Το Πατριαρχείο Αντιοχείας επί αιώνες, π.χ. τον 16ο-19ο, με τους λατίνους και ήδη από τον 5ο αιώνα έως σήμερα κάνει συμπροσευχές με προχαλκηδονίους.

    ε) Η Εκκλησία ανέκαθεν πορεύθηκε με συνοδικές αποφάσεις και με οικονομία ενώπιον των αλλοδόξων, αναγνωρίζοντας την ευθύνη της να τους επαναφέρει κοντά της. Η ακρίβεια κανόνων σπάνια εφαρμόστηκε (πβ. Μέγα Βασίλειο για τους αρειανούς που επανέκαμπταν στην ορθοδοξία).

    ς) Οι εκφράσεις «αδελφή εκκλησία» και «πρεσβυτέρα Ρώμη» δεν είναι καινοφανείς, αλλά ηλικίας πολλών αιώνων, καθώς χρησιμοποιούνταν ανέκαθεν από ορθοδόξους επισκόπους μετά το

    1054 και μαρτυρούνται σε όλα τα συγγράμματα εκκλησιαστικής ιστορίας (π.χ. Βλ. Φειδά, Β. Στεφανίδη κλπ).

    [συνεχίζεται]

    8 Ιανουαρίου 2016 - 3:42 π.μ.

ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ είπε...

    [συνέχεια]

    4. Σχόλια από το σήμερα:

    α) Είναι πανορθοδόξως αποφασισμένη η Εκκλησία να διαλέγεται με τους ετεροδόξους με σκοπό την ένωση, όταν επιτευχθεί ενότητα πίστεως βάσει των ορθοδόξων δογμάτων.

    β) Δεν είναι η γνώμη των 10-20 αυτόκλητων «αγωνιστών» ιερέων ή των αντίστοιχων «αντιοικουμενιστικών» ιστολογίων που έχει εκκλησιαστική υπόσταση, αλλά μόνο η συνοδική γνώμη.

    γ) Οι πάπες του σήμερα δεν έχουν καμμία σχέση με τους επηρμένους & αντορθόδοξους πάπες της ιστορίας. Οι σημερινοί και ευλογίες και συγγνώμη ζητούν από τους ορθοδόξους, αλλά και διευκολύνουν την ορθόδοξη λατρεία στις δυτικές χώρες.

    δ) Οι λατίνοι ήδη στους διαλόγους ζουν μεγάλες (και σιωπηλές) πανωλεθρίες, αφού αντιλαμβάνονται και ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ότι έχουν διαπράξει αποδοχές αιρετικών ιδεών και διαστροφές της αληθούς εκκλησιολογίας, περιθωριοποιώντας τις συνόδους και εξυψώνοντας τον έναν. Σκέφτονται να ταυτίσουν το Πάσχα τους με το ορθόδοξο. Ο πάπας Φραγκίσκος είπε ότι «το δόγμα της γενικής αγαμίας του (λατινικού) κλήρου δεν είναι μη αναστρέψιμο». Ζητούν συγγνώμη για όσα διέπραξαν εις βάρος των ορθοδόξων. Με το κείμενο της Ραβένας συνυπέγραψαν ποια ήταν η εκκλησιολογία και η θέση του επισκόπου στην Εκκλησία των κοινών και πρώτων μας 1.000 ετών (η ορθόδοξη και όχι το στρεβλωμένο παπικό πρωτείο ή η άρνηση της συνοδικότητας των επισκόπων!). Πρόσφατα ο πάπας ζήτησε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη να τον ευλογήσει. Γιατί να τους απορρίψουμε λέγοντας «Φύγετε, είστε αιρετικοί, δεν θέλουμε να μολυνθούμε»; Ο Χριστός είπε την παραβολή του καλού ποιμένος, όπου αυτός αναζητεί με κάθε κόστος το απολωλός πρόβατο. Ομοίως για την του στοργικού πατρός και του ασώτου υιού.

    Ο Κύριος να μας φωτίζει όλους και να μας δίνει υπακοή στην Εκκλησία Του! Είθε η Εκκλησία να προσλάβει όλη τη γη, ίνα πάντες εν ώσι!