Το χάραγμα ορατό και πραγματικό!

Προσφέρουν κακὲς ὑπηρεσίες στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅσοι ὑποβαθμίζουν τὸ χάραγμα (ὅποιο καὶ νὰ εἶναι αὐτό), προσπαθώντας νὰ ἀντιδράσουν σὲ ἄλλους, ποὺ τὸ ὑπερεκτιμοῦν. Ἔτσι πάντα ἐδημιουργοῦντο οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ αἱρετικοὶ στὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ ἀνθρώπους τῶν ἄκρων. Ὁ Χριστιανὸς ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ πρέπει πάντα νὰ εὑρίσκεται σὲ ἐγρήγορση καὶ εἶναι ἀσφαλέστερο νὰ προετοιμάζεται, παρὰ νὰ ἐπαναπαύεται.

Εἶναι σαφὲς στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στοὺς Ἁγίους Πατέρες ὅτι θὰ ὑπάρξει χάραγμα ὁρατὸ καὶ πραγματικό (παράλληλα μὲ τὸ συμβολικὸ καὶ ἀόρατο, ποὺ ἐξ ἄλλου λαμβάνεται ὡς συμβολικό, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ὑπάρχει τὸ πραγματικό), ὥστε, ὅσες ἀνθρώπινες λογικοκρατούμενες ἑρμηνεῖες καὶ παρερμηνεῖες κι ἂν ἐπιστρατεύσουν κάποιοι λεγόμενοι ὀρθόδοξοι ἐρημίτες ἀσκητὲς ἢ Ι.Κ. ἐπιστήμονες ἢ καὶ κληρικοί, ὅπως ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης, ὁ π. Δανιὴλ Ἀεράκης κ.λπ., δὲν πρόκειται νὰ μᾶς πείσουν. Οἱ Ἅγιοι προηγοῦνται τῶν συγχρόνων ἑρμηνευτῶν καὶ Θεολόγων, καὶ μὲ τὴν συμφωνία τῶν Ἁγίων πρέπει νὰ συμπορεύονται οἱ σύγχρονοι θεολόγοι.

Μιὰ ἁπλὴ ἀνάγνωση τῆς Ἀποκαλύψεως, π.χ., μᾶς “ἀποκαλύπτει” καὶ μᾶς καθιστᾶ σαφὲς ὅτι πρόκειται γιὰ χάραγμα πραγματικό, μᾶς μιλᾶ γιὰ δημιουργία πραγματικοῦ συστήματος ἐλέγχου τῶν προϊόντων (ἠλεκτρονικοῦ ἐν προκειμένῳ), μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι ὅποιος δὲν λάβει τὸ συγκεκριμένο χάραγμα δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ἀγοράζει καὶ νὰ πουλᾶ, μᾶς λέγει ὅτι ἐκ μέρους τῶν ὀργάνων τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ γίνει προσπάθεια νὰ ἐξαναγκαστοῦν καὶ δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου νὰ πάρουν ὅλοι τὸ χάραγμα, ὅτι θὰ φτάσει ἀκόμα καὶ σὲ θανάτωση ὅσψν τὸν ἀρνηθοῦν κ.λπ.

Ὁ ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος μᾶς ἐπισημαίνει: «Προσέχετε ἀδελφοί μου, τὴν ὑπερβολὴ τοῦ θηρίου, διότι μεταχειρίζεται διάφορα τεχνάσματα πονηρίας. Ἄρχεται ἀπὸ τὴν γαστέρα (τὴν κοιλιά), ἵνα ὅταν τις μὴ ἔχων φαγητά, ἀναγκασθῆ νὰ λάβη τὸ χάραγμα, ἀλλ’ εἰς τὴν δεξιὰν χεῖρα καὶ εἰς τὸ μέτωπον». (Ἀβραὰμ …σελ. 62). Ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ὁ Ἅγιος ἐδῶ μιλάει γιὰ τὸ χξϚ (ἢ τὸ 666);

Παραθέτουμε χαρακτηριστικὰ χωρία ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἁγιορείτη μοναχοῦ Ἀβραάμ, μὲ τίτλο:

«Ὁ τίμιος Σταυρὸς σφραγίδα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸ χξϚ (666) σφραγίδα-χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου».

«Στὸ ἀποκαλυπτικὸ ὅραμα ποὺ εἶδε ὁ Εύαγγελιστὴς “ἐν τῇ νήσῳ τῇ καλουμένῃ Πάτμῳ” (Ἀποκ. α΄ 9), ὁ Ἀντίχριστος (ποὺ εἶναι πρόσωπο, δὲς ἐδῶ, ἐδῶ κι ἐδῶ) περιγράφεται σὰν ἕνα θηρίο ποὺ ἀνεβαίνει ἀπὸ τὴ θάλσσα. Στὸ 13^ο  κεφάλαιο γίνεται λόγος καὶ γιὰ ἕνα ἄλλο θηρίο ποὺ ἀνεβαίνει ἀπὸ τὴ γῆ (Ἀποκ. ιγ΄ 16). Τὸ δεύτερο αὐτὸ θηρίο, τὸ ὁποῖο συμβολίζει τὸν ψευδοπροφήτη καὶ ὑπασπιστῆ τοῦ Ἀντιχρίστου, παρουσιάζεται νὰ ἐπιβάλῃ σὲ ὅλους «τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους, τοὺς πλούσιους καὶ τοὺς φτωχούς, τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσωσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύναται ἀγορᾶσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα (σφραγίδα μὲ πλήρη ὑποτέλεια στὸν Ἀντίχριστο) τὸ ὄνομα δηλαδὴ τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμὸ τοῦ ὀνόματός του. Ποιος εἶναι αὐτὸς ὁ ἀριθμός; Τὸν ἀναφέρει στὴν συνέχεια ὁ Εὐαγγελιστής: “Ὧδε ἡ σοφία ἐστίν. Ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸ τοῦ θηρίου. Ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστί. Καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ χξϚ” (Ἀποκ. ιστ΄ 16-18).

Γιὰ τὸν κάθε ἀληθινὸ συνειδητὸ Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ δὲν ἔχει τόσο σημασία τὸ πῶς λειτουργεῖ τὸ γραμμωτὸ σύστημα, ὅσο τὸ γιατί ἐξαπλώθηκε μὲ τόσους γρήγορους ρυθμοὺς σὲ ὅλο τὸν πλανήτη καὶ ποῦ στοχεύει νὰ ὁδηγήση τὴν ἀνθρωπότητα (Ἁγιορείτη μοναχοῦ Ἀβραάμ, ὅπ. παρ., σελ. 45).

Ἤδη ὅλα τὰ καταναλωτικὰ ἀγαθὰ ἔχουν χαραγμένο πάνω τους κωδικὸ ἀριθμό. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὶς Τράπεζες καὶ σὲ ἄλλα ἀντικείμενα, ἀλλὰ καὶ σὲ ζῶα μὲ ἐμφύτευση μικροπομποῦ (μικριτσίπ) κάτω ἀπὸ τὸ δέρμα τους».

Ἄρα, «δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι κανεὶς σοφὸς γιὰ νὰ συμπεράνη ὅτι μετὰ τὰ ἄψυχα ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ ζῶα, σειρὰ ἔχει ὁ ἄνθρωπος! Αὐτός, ἄλλωστε, εἶναι καὶ ὁ βασικὸς στόχος. Ὅλα τὰ ἄλλα σφραγίσματα, ἐμφυτεύματα καὶ ἠλεκτρονικὰ φακελλώματα γίνονται γιὰ νὰ προετοιμάσουν ψυχολογικὰ τοὺς ἀνθρώπους, ὥστε ὅταν ἔλθη ἡ κατάλληλη ὥρα νὰ δεχθοῦν ἀδιαμαρτύρητα καὶ ὡς κάτι φυσιολογικό (προπαγάνδα ἀληθοφανῆ) τὸ δικό του χάραγμα. Ἕνα χάραγμα, δίχως τὸ ὁποῖο δὲν θὰ μποροῦν νὰ συναλλάσσωνται μεταξύ τους, νὰ ἀγοράζουν καὶ νὰ πουλοῦν, ὅπως χαρακτηριστικὰ μᾶς ἀναφέρει στὴν Ἀποκάλυψη ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» (ὅπ. παρ., σελ. 148).

«Ἀπώτερος σκοπὸς καὶ στόχος τῶν ἐπινοητῶν καὶ σχεδιαστῶν τῶν σατανικῶν αὐτῶν σχεδίων δὲν εἶναι ἡ ἐξασφάλιση ἄνετων καὶ ἀσφαλῶν συναλλαγῶν…, ἀλλὰ ἡ ὑποδούλωση τῶν ἀνθρώπων στὴ στυγνὴ δικτατορία τοῦ Ἀντιχρίστου, ἡ ἐκχώρηση τῶν προσωπικῶν ἐλευθεριῶν καὶ δικαιωμάτων τους σ’ αὐτόν» (ὅπ. παρ., σελ. 151).

«Ὅσον ἀφορᾶ τὰ προδρομικὰ μὲ τὶς κάρτες τοῦ πολίτη ἢ καὶ ἄλλες κάρτες καὶ ταυτότητες, δὲν γνωρίζω τί θὰ ἀποφασίσει ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅμως σύμφωνα μὲ τὰ παραπάνω ὅταν πρόκειται γιὰ τοποθετήσεις μικροτσὶπς στὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου μὲ ὁποιοδήποτε πρόσχημα καὶ γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο ἀκόμα καὶ νανορομπὸτ μέσῳ ἐμβολίου, εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνα καὶ γιὰ τὴν ὑγεία καὶ γιὰ λόγους στέρησης τῆς ἐλευθερίας ἀλλὰ καὶ ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τὴν χριστοκεντρικὴ ζωὴ μὲ καταλυτικὸ τὸ χάραγμα στὸ χέρι καὶ στὸ μέτωπο ποὺ εἶναι ἡ τελικὴ ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ δαιμονοποίηση τοῦ ἀνθρώπου. Ἑπομένως, ὁ πιστὸς χριστιανὸς πρέπει νὰ τὰ ἀρνηθεῖ ὅλα αὐτὰ τὰ χαράγματα» (ὅπ. παρ., σελ. 179).

«Πολλὰ σημεῖα πλέον βεβαιώνουν ὅτι βρισκόμεθα σὲ ἐσχατολογικὴ ἐποχὴ ἢ βαδίζουμε σ’ αὐτή. Ἄλλοι μιλοῦν περὶ Ἀντιχρίστου, ἄλλοι περὶ τῆς Β΄ Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ νηφαλιότητα ἀπαιτεῖ οὔτε νὰ τὰ ἀπορρίπτωμε ἀσυζητητὶ τὰ λεγόμενα οὔτε νὰ εἴμαστε βέβαιοι γι’ αὐτά, ἀλλὰ πάντοτε νὰ ἀφυπνιζώμαστε γιὰ τὴν κατάλληλη ἑτοιμότητά μας, “Οὐδεὶς οἶδε τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα”. Οἱ καιροὶ εἶναι ἀποκαλυπτικοί. Οἱ ἐξελίξεις ὑπολογίζονται, πλέον, ὄχι μὲ αἰῶνες, ἀλλὰ μὲ χρόνια. Μέσα σὲ μιὰ δεκαετία τὰ πάντα μποροῦν νὰ συμβοῦν, ἴσως ὅμως καὶ ὄχι, μόνο ὁ Κύριος γνωρίζει.

Ἀρκετὰ ἀπὸ τὰ σημεῖα ποὺ εἶπε ὁ Κύριος ὅτι θὰ προηγηθοῦν τῆς Β΄ Παρουσίας Του, ἔχουν γίνει. Μᾶς μένει ἡ ἑνοποίηση τοῦ κόσμου καὶ ὁ ἐρχομὸς τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἤδη ἡ τεχνολογία καλπάζει μὲ νέες ἀνακαλύψεις γιὰ τὴν καταδυνάστευση τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ ἐξέλιξη στὰ κομπιοῦτερς, στοὺς δορυφόρους, στὰ μικροτσίπς, στὰ κατασκοπευτικὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα καὶ ἄλλα ποὺ δὲν γνωρίζομε εἶναι καταπληκτική. Καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴν καταστροφή. Πολλὰ λέγονται καὶ θὰ λέγονται μὲ τὴν δῆθεν ἐγκυρότητα τῆς ἐπιστήμης καὶ ταράσσουν πολλούς. Οἱ πιστοὶ δὲν πρέπει νὰ πιστεύουν στὰ διάφορα ψεύδη τῶν ὀργάνων τοῦ Διαβόλου, γιὰ νὰ μὴ τρομάξουν χωρὶς λόγο» (ὅπ. παρ., σελ. 182).

Βέβαια, δὲν μᾶς ἔχει ἀκόμα ἀποκαλυφθεῖ ὁ χρόνος καὶ ἡ ἀκριβὴς μορφὴ τοῦ χαράγματος, ὅμως εἶναι ἀσφαλὲς νὰ βρισκόμαστε σὲ ἐγρήγορση, νὰ παρακολουθοῦμε τὰ γεγονότα, νὰ εἴμαστε ὑποψιασμένοι, ὥστε νὰ μὴν ἀπατηθοῦμε.

Ὑπάρχει προφητευμένο τὸ ἐξωτερικὸ χάραγμα-σφράγισμα, ἀλλ’ ὑπάρχει καὶ τὸ ἐσωτερικό. Δὲν ἀρνούμαστε τὸ ἐσωτερικὸ χάραγμα, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁμιλοῦν οἱ Πατέρες, ἀλλὰ καὶ δὲν ἐξαφανίζουμε ἢ ὑποβαθμίζουμε ἰδιογνώμως τὸ ἐξωτερικό σφράγισμα. Ἐξ ἄλλου τὸ ἐσωτερικὸ παρουσιάζεται κατ’ ἀναλογίαν τοῦ ἐξωτερικοῦ.

«Ὅπως ὑπάρχουν πολλὰ ὁρατὰ σύμβολα, ἔτσι ὑπάρχουν καὶ μυστικὰ χαράγματα, δηλαδὴ σφραγίδες, ποὺ σφραγίζουν τὴν ψυχή, τὸν νοῦ, τὴν καρδιά, τὴ βούληση, τὸν λόγο, ὸ ἔργο. Τὰ μυστικὰ αὐτὰ χαράγματα ἔχουν ἠθικό, πνευματικὸ νόημα, ἄλλα σημαίνουν τὴν κυριότητα τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἄλλα τοῦ Σατανᾶ, τῶν δαιμόνων, τοῦ Ἀντίχριστου καὶ τῶν ὀργάνων του. Ὑπάρχει π.χ. ἡ σφραγίδα τῆς ἰδιότητας τοῦ Χριστιανοῦ· εἶναι ἡ ἀόρατη μυστικὴ σφραγίδα δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διὰ τοῦ Βαπτίσματος καὶ Χρίσματος καὶ γενικά, τῆς ἐν Χριστῷ μυστηριακῆς ζωῆς…

Ἠθικό, ἀντίχριστο χάραγμα εἶναι ἡ ἅλωση τοῦ ἐγώ, τῆς ὑπάρξεως, ἀπὸ τὸ ἀντίχριστο πνεῦμα… Πολλὲς φορὲς αὐτὴ ἡ ἅλωση καὶ ἀλλοτρίωση τοῦ προσώπου γίνεται σταδιακὰ καὶ μὲ μικρὲς στὴν ἀρχὴ ὑποχωρήσεις, ποὺ δίνουν τὸ δικαίωμα στὸ Διάβολο νὰ ἐπηρεάση τὸν νοῦ, τὴν καρδιά, τὴν βούληση…

Αὐτὴ ἡ αἰχμαλωσία τῆς ψυχῆς στὸν Διαβολο καλλιεργεῖ σὲ πολλοὺς τὸ ἐθελόδουλο ἦθος ὑποταγῆς καὶ σ’ αὐτὸν τὸν Ἀντίχριστο τῶν ἐσχάτων καὶ στοὺς προδρόμους ἀντιχρίστους» (ὅπ. παρ., σελ. 184-185).

«Τὸ ἐξωτερικό, τώρα, ἀντίχριστο χάραγμα εἶναι προφητευμένο στὴν Ἀποκάλυψη. Ὡς ἁπλὸς ἀριθμὸς δὲν μᾶς προκαλεῖ πρόβλημα. Ὅμως ὑπάρχει καὶ ἡ συμβολικὴ χρήση ἑνὸς ἀριθμοῦ. Ὅταν λαμβάνεται ἕνας ἀριθμὸς ἀπολύτως ἔξω ἀπὸ τὴν ἀριθμητικὴ διαδοχή, ὅταν γενικεύεται καὶ φορτίζεται μὲ ἕνα εἰδικὸ νόημα καὶ περιεχόμενο, τότε γίνεται σύμβολο, δὲν εἶναι ἁπλὸς ἀριθμός. Ἕνα τέτοιο σύμβολο μάλιστα καὶ οἰκουμενικό, εἶναι τὸ χξϚ΄ (666). Τὸ «666» σ’ αὐτὴν τὴν συμβολικὴ χρήση εἶναι ἡ ἀριθμητικὴ ἔκφραση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἀντιχρίστου. Κρυπτογραφεῖ τὸ ὄνομα καὶ ἀκόμα αὐτὴ τὴ φύση τοῦ προσώπου τοῦ Ἀντιχρίστου. Δὲν μπορεῖ μιὰ τέτοια συμβολικὴ χρήση τοῦ «666» νὰ θεωρηθῆ ἀθώα καὶ συμπτωματική. Ἡ γενικὴ ἐξειδικευμένη, ἀπόλυτη, συμβολικὴ χρήση τοῦ «666», μὲ νόημα ἀντίχριστο, δὲν εἶναι ποτὲ ἠθικὰ ἀδιάφορη.

Ὁ συμβολισμὸς τοῦ ὀνόματος καὶ τοῦ προσώπου τοῦ Ἀντιχρίστου μὲ χξϚ΄ (666) εἶναι δεδομένος στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη. “Ὁ ἔχων νοῦν ψηφισάτω τὸν ἀριθμὸν τοῦ θηρίου· ἀριθμὸς γὰρ ἀνθρώπου ἐστιν· καὶ ὁ ἀριθμὸς αὐτοῦ ἑξακόσια ἑξήκοντα ἕξ”. Σὰν σύμβολο τοῦ ὀνόματος καὶ τοῦ προσώπου τοῦ Ἀντιχρίστου θεωρεῖται ἡ ἀπολυτοποιημένη ἔννοια «ἑξακόσια ἑξήκοντα ἕξ», ἡ ὁποία ἐμφανίζεται ὁλογράφως στὰ ἀρχαιότερα χειρόγραφα καὶ στὶς κριτικὲς ἐκδόσεις καὶ στὸ ὑπόμνημα Π. Μπρατσιώτη. Σὲ ἄλλες ἐκδόσεις ἐμφανίζεται ἀριθμητικῶς μὲ ἑλληνικὴ ἀρίθμηση χξϚ΄ ἢ συγχρόνως μὲ ἑλληνικὴ ἀραβικὴ ἀρίθμηση χξϚ΄ (666).

Κατὰ τὰ ἐπίσημα κείμενα τῶν ὑπομνηματιστῶν ἀρχαίων Πατέρων ἀπαντᾶ συνήθως παράλληλα καὶ ἡ ὁλόγραφη καὶ ἡ ἀριθμητικὴ γραφή, «ἑξακόσια ἑξήκοντα ἓξ» καὶ χξϚ΄. Ἡ ἀπολυτοποιημένη συμβολίζει τὸ ὄνομα καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἀντιχρίστου κατὰ τὴν Ἀποκάλυψη» (ὅπ. παρ., σελ. 197-198).

«Τὸ σύμβολο χξϚ΄ (666) καθιερώθηκε ὡς σύμβολο καὶ ἔμβλημα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Στὴ συμβολικὴ χρήση λειτουργεῖ ὡς θρησκευτικὸ σύμβολο στὶς σκοτεινὲς δυνάμεις ποὺ προωθοῦν τὶς ἐξελίξεις τῆς «νέας ἐποχῆς», στοὺς υἱοὺς τῆς ἀποστασίας, στοὺς σιωνιστές, στοὺς θεοσοφιστές, στοὺς πανθεϊστὲς καὶ τοὺς σατανιστές. Δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶναι ἕνα μαγικὸ κλειδί, μία μαγικὴ ἐπίκληση, μὲ τὴν ὁποία “τὸ μυστήριο ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας”. Αὐτὲς οἱ ἀντίχριστες δυνάμεις βλέπουν στὸ «666» ἐνσαρκωμένη ὅλη τὴν ἀντίχριστη κοσμοθεωρία τους. Τὸ «666» ἐκφράζει τοὺς ἀντίχριστους σατανικοὺς στόχους καὶ ὅλη τὴν κουλτούρα τοῦ ἀντιχριστισμοῦ» (ὅπ. παρ., σελ. 200).

«Ἤδη στὴν Ἀμερικὴ, καθὼς ἀκοῦμε σφραγίζονται ἄνθρωποι μὲ τὸ ἀντίχριστο χάραγμα, γιὰ νὰ πετύχουν μιὰ παγκόσμια στροφὴ ἀποδοχῆς καὶ ἐθελοδουλείας στὸν Ἀντίχριστο. Αὐτὸ ὅμως εἶναι μεγάλη βλασφημία κατὰ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅμως, πόσοι ὑποκρίνονται τὸν ἀφελῆ καὶ τὸν νηφάλιο καὶ λένε ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα» (ὅπ. παρ., σελ. 201).

 «Γιὰ νὰ βρεῖ κανεὶς ποτὲ θὰ ἔλθει ὁ ἀντίχριστος καὶ ποιός θὰ εἶναι, χρειάζεται θεία σοφία καὶ προφητικὸ χάρισμα, διότι αὐτὰ δὲν μᾶς ἔχουν ἀποκαλυφθεῖ. Γιὰ τὸ χάραγμα ὅμως τοῦ Ἀντιχρίστου δὲν χρειάζεται πολλὴ σοφία. Εἶναι δεδομένο στὴν Ἀποκάλυψη… Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀπορρίπτει τὸν ἀδιάφορον ἀριθμὸ 666, ἀπορρίπτει μόνο τὸ χάραγμα «666». Γιὰ νὰ γίνει ξεκάθαρη ἡ διάκριση, ἀναφέρομε ἕνα παράδειγμα, τὰ εἰδωλόθυτα. Εἰδωλόθυτα ἦταν τὰ σφάγια τὰ ὁποῖα εἶχαν προσφερθεῖ καὶ ἀφιερωθεῖ στὰ εἴδωλα καὶ ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐθυσιάζονταν τὰ σπλάχνα καὶ τὰ πόδια καὶ ὅλο τὸ ἄλλο μέρος, τὰ ὁποῖα ἢ πουλοῦσαν ἢ τὰ παρέθεταν σὲ ἱερὰ συμπόσια στοὺς εἰδωλικοὺς ναούς. Ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος ἔδωσε ἐντολὴ στοὺς χριστιανοὺς ποὺ προέρχονταν ἀπὸ εἰδωλολατρικὰ ἔθνη… “ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων… καὶ πορνείας”, δηλαδὴ νὰ μὴν τρῶνε ἀπὸ τὰ κρέατα (σφάγια), τὰ ὁποῖα εἶχαν προσφερθεῖ θυσία στὰ εἴδωλα (στοὺς δαίμονες). Ἡ βρώση (νὰ τὸ φᾶνε) τῶν εἰδωλοθύτων ἐθεωρεῖτο ἕνα σοβαρὸ παράπτωμα, ὅπως ἡ πορνεία. Σὲ ἄλλους αὐτὴ ἡ γνώση ἦταν γνωστὴ ὅτι ἀποτελοῦσε πνευματικὴ πορνεία, δηλαδὴ κοινωνία μὲ τὴν πίστη, τὴν λατρεία, τὰ ἤθη, τὰ ἔθιμα τῶν εἰδωλολατρῶν. Σὲ ἄλλους ὑπῆρχε ὁ κίνδυνος νὰ συμβεῖ αὐτὸ ἀπὸ ἄγνοια.

Ἡ μόνη ἐντολὴ ποὺ ἔδωσε ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος ἦταν: «ἀπέχεσθαι εἰδωλοθύτων καὶ αἵματος καὶ πνιχτοῦ καὶ πορνείας». Στὴν Ἀποκάλυψη πάλι, παραλληλίζεται ἡ βρώση τῶν εἰδωλοθύτων πρὸς τὴν πορνεία. Ἐλέγχει ἔντονα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ τὸ «φαγεῖν εἰδωλόθυτα καὶ πορνεῦσαι» (Ἀποκ. β΄ 14). Σύμφωνος εἶναι καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας πρὸς τοὺς Κορινθίους. Ἀπαγορεύει ὁ Ἀπ. Παῦλος τὰ εἰδωλόθυτα, ἀλλὰ γράφει μὲ τρόπο ποιμαντικό, συμβουλευτικό, γιὰ νὰ κερδίσει τοὺς πλανεμένους, γιὰ νὰ μὴ γίνη ἀποκρουστικὸς στοὺς γνωστικίζοντες, δηλαδή, σ’ αὐτοὺς ποὺ ἔλεγαν ὅτι εἶχαν τέλεια γνώση περὶ τοῦ ἑνὸς Θεοῦ καὶ τῆς ἀνυπαρξίας τῶν εἰδωλικῶν θεῶν καὶ ἐνόμιζαν ὅτι δὲν τοὺς ἔβλαπτε ἡ βρώση τῶν εἰδωλοθύτων, στηλιτεύει πρῶτα τὴν ἐλλιπῆ αὐτὴ γνώση καὶ καταλήγει στὴν ἀπαγόρευση τῶν εἰδωλοθύτων. Λέει:

“Ἡ γνώση φυσιοῖ, ἡ δὲ ἀγάπη οἰκοδομεῖ”. Ἀφοῦ δὲν ὑπάρχουν οἱ εἰδωλικοὶ θεοί, φαινότανε, κατὰ τὴν δική τους ἀντίληψη, ὅτι ἡ βρώση τῶν εἰδωλοθύτων αὐτὴ καθ’ ἑαυτή, δὲν μπορεῖ νὰ βλάψη αὐτὸν ποὺ ἔχει τὴν τελεία πίστη. Ἀλλὰ ἡ βρώση τῶν εἰδωλοθύτων ἦταν ἕνα πρόβλημα: Πρῶτα συνειδήσεως τῶν μὴ στερεωμένων στὴν πίστη, οἱ ὁποῖοι μὲ “εἰδωλικὴν διάνοιαν” καὶ προαίρεση καὶ ἑπομένως, εἰδωλικὴ συνείδηση, ἔτρωγαν τὰ εἰδωλόθυτα “καὶ ὁδὸς πρὸς εἰδωλολατρείαν τὸ πρᾶγμα ἐγίνετο”. Δεύτερο, ὑπῆρχε ὁ κίνδυνος σκανδαλισμοῦ τῶν ἀσθενεστέρων στὴν πίστη, “οὐχὶ ἡ συνείδησις αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν;”. Τρίτο, ἡ βρώση τῶν εἰδωλοθύτων στὰ εἰδωλικὰ συμπόσια (τραπέζια) τῶν εἰδωλολατρικῶν ναῶν ἐσήμαινε καὶ γιὰ τοὺς τέλειους καὶ γιὰ τοὺς ἀτελεῖς στὴν πίστη, κοινωνία (ἀποδοχή, συμμετοχή) μὲ τὴν εἰδωλολατρικὴ λατρεία, κουλτούρα· δηλαδή, κοινωνία μὲ τοὺς δαίμονες (πονηρὰ πνεύματα), οἱ ὁποῖοι κρυβότανε πίσω ἀπὸ τὰ εἴδωλα καὶ ἐμίαιναν τὰ προσφερόμενα σφάγια. Δηλαδή, ἡ θυσία προσφερόταν στοὺς δαίμονες “οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνιά εἰσι”. Γι’ αὐτὸ ἔδινε ἐντολὴ ἡ Ἀποστολικὴ Σύνοδος: “ἀπέχεσθαι ἀπὸ τῶν ἀλισχημάτων (μιασμάτων) τῶν εἰδώλων”». Δηλαδή, νὰ ἀπέχουν ἀπὸ τοὺς μολυσμούς, οἱ ὁποῖοι προκαλοῦνται, ὅταν φάει (κανείς) κρέατα ποὺ θυσιάζονται στὰ εἴδωλα.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει: Γι’ αὐτό, ἀγαπητοί μου, ἀποφεύγετε τὴν εἰδωλολατρία. Ἀπευθύνομαι σὲ φρονίμους ἀνθρώπους· κρίνετε μόνοι σας αὐτὸ ποὺ λέω. Τὸ ποτήριο τῆς εὐλογίας τὸ ὁποῖο εὐλογοῦμε, δὲν εἶναι κοινωνία τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ; ὁ ἄρτος τὸν ὁποῖο κόπτομε, δὲν εἶναι κοινωνία τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ; (Τὰ ὁποῖα μετουσιώνονται στὴν θεία Λειτουργία). Ἐπειδὴ ἕνας εἶναι ὁ ἄρτος, καὶ ἐμεῖς οἱ πολλοὶ εἴμαστε ἕνα σῶμα, διότι ὅλοι ἀπὸ τὸν ἕνα ἄρτο κοινωνοῦμε. Προσέξτε τοὺς Ἰουδαίους. Ἐκεῖνοι ποὺ τρῶνε τὶς θυσίες δὲν εἶναι συμμέτοχοι στὸ θυσιαστήριο; Τί ἐννοῶ λοιπόν; ὅτι τὸ εἴδωλο εἶναι κάτι; Ἢ ὅτι τὸ κρέας τῶν θυσιῶν στὰ εἴδωλα εἶναι κάτι; Ὄχι, ἀλλὰ ἐκεῖνο ποὺ τὰ ἔθνη (οἱ εἰδωλολάτρες) θυσιάζουν, τὸ θυσιάζουν στὰ δαιμόνια (πονηρὰ πνεύματα) καὶ ὄχι στὸν Θεό· δὲν θέλω δὲ νὰ ἔχετε ἐπικοινωνία μὲ τὰ δαιμόνια. Δὲν μπορεῖτε νὰ πίνετε ἀπὸ τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου καὶ ἀπὸ τὸ ποτήριο τῶν δαιμονίων. Δὲν μπορεῖτε νὰ μετέχετε στὴν τράπεζα τοῦ Κυρίου καὶ παράλληλα στὴν τράπεζα τῶν δαιμονίων.

Κάνουν, λοιπόν, μεγάλο λάθος ὅσοι νομίζουν ὅτι ἐπιτρέπει ὁ Ἀπ. Παῦλος τὰ εἰδωλόθυτα (σ.σ. κάτι ἐξωτερικό) καὶ ἑπομένως πρέπει νὰ ἀθωώση καὶ ὁ Χριστιανὸς τὸ «666» καὶ νὰ τὸ ἀποδεχθῆ. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος χαρακτηρίζει τὴν βρώση τῶν εἰδώλων θανάσιμη καὶ τὴν παραλληλίζει μὲ τὴν βρώση τοῦ ἀπαγορευμένου καρποῦ στὸν Παράδεισο (Ἐδέμ) καὶ ὡς μεγάλο ἔγκλημα καὶ αἴτιο πολλῶν κακῶν.

Σχολιάσαμε ἀρκετὰ τὸ παράδειγμα γιὰ τὰ εἰδωλόθυτα, ὥστε νὰ ἀναιρέσουμε τὴν παρερμηνεία. Ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀπαγορεύουν τὰ εἰδωλόθυτα, ὅπως ἀκριβῶς ἀπαγορεύουν καὶ τὸ χάραγμα τοῦ Ἀντιχρίστου, παρ’ ὅτι στὴν πρώτη περίπτωση μποροῦσαν νὰ μετανοήσουν, στὴν δεύτερη ὅμως τοῦ χαράγματος εἶναι ἀδύνατη ἡ μετάνοια ἐκείνου ποὺ θὰ τὸ δεχθῆ στὸ χέρι ἢ στὸ μέτωπο· ὑπάρχει ἀντιστοιχία, ὅμως, ἡ δεύτερη περίπτωση νὰ εἶναι πολὺ πιὸ σοβαρή, διότι κρίνεται ἡ σωτηρία αὐτοῦ ποὺ θὰ τὸ δεχθῆ. Δὲν λέει ἡ Ἁγία Γραφὴ νὰ μὴ τρῶνε κρέας, ἀλλὰ νὰ μὴ τρῶνε ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ προσφέρθηκαν ὡς θυσία στὰ εἴδωλα. Ὅμοια δὲ λέει ἡ Ἁγία Γραφὴ νὰ μὴ χρησιμοποιοῦμε τὸν ἁπλὸ ἀδιάφορο ἀριθμὸ 666, ἀλλὰ ἀπαγορευει (γιὰ τὴν δική μας σωτηρία) τὸ σύμβολο τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅταν κατὰ τὸν ὁποιοδήποτε τρόπο ἐμφανίζεται σὰν σύμβολο τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅταν γίνεται φορέας τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅταν ἔμμεσα ἢ ἄμεσα ἀναφέρεται ἀποκλειστικὰ σ’ αὐτόν, ἀφιερώνεται καὶ θυσιάζεται σ’ αὐτὸν τὸν Ἀντίχριστο καὶ γίνεται χάραγμα καὶ σφραγίδα του, χρησιμοποιούμενο ὅπως ξεκάθαρα φαίνεται στὴν ἐποχή μας, σὰν ἕνα παγκόσμιο σύστημα (ἐκτὸς ἀπὸ χάραγμα) ὑποδουλώσεως ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας σ’ αὐτὸν τὸν πλάνο» (ὅπ. παρ., σελ. 202-206).