Ο π. ΔΑΝΙΗΛ ΑΕΡΑΚΗΣ ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ, Γ΄.

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΗ ΑΣΤΟΧΙΑ

του π. Δανιήλ περί  ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι ὁ π. Δανιὴλ Ἀεράκης, ἔκανε μιὰ ἀτυχῆ ὁμιλία· παρερμήνευσε τὴν Ἀποκάλυψη καὶ τὴν Ἁγία Γραφὴ στὸ περὶ ἀντιχρίστου θέμα, ἐνῶ πολλὰ καλὰ ἔχει προσφέρει στοὺς πιστοὺς μὲ τὶς ὁμιλίες καὶ τὰ βιβλία του, παρὰ κάποιες ἀκόμα ἀστοχίες, στὶς ὁποῖες ὅλοι μποροῦν νὰ πέσουν ὡς ἄνθρωποι.
Κάποιοι, θέλοντας νὰ στηρίξουν τὶς ἔμμονες ἰδέες τους περὶ τοῦ ἀντιχρίστου, σφραγίσματος κ.λπ., ἀπομαγνητοφώνησαν αὐτὴν τὴν ὁμιλία καὶ τὴν παρουσιάζουν ὡς τὴν κορυφαία ἑρμηνεία περὶ τῶν θεμάτων αὐτῶν.

Ὅμως, ἡ ἀνάρτηση τῆς ὁμιλίας ἀπὸ συγκεκριμένο ἱστολόγιο (ἐδῶ) σκανδάλισε πολλοὺς πιστούς, καὶ γιὰ τοῦτο παραθέσαμε τὴν ὀρθόδοξη ἑρμηνεία κάποιων Πατέρων γιὰ τὸ θέμα. Δυστυχῶς κάποιοι ἐπιμένουν στὴν ὀρθότητα τῆς ἑρμηνείας τοῦ π. Δανιήλ (κάνοντας κακὸ πρῶτα-πρῶτα στὸν ἴδιο).

Ἐμεῖς, συνεχίζουμε τὴν παράθεση τῶν Πατερικῶν κειμένων, διὰ τῶν ὁποίων ἐκφράζεται ἡ διαχρονικὴ συμφωνία τῶν Πατέρων στὸ θέμα, ἀφοῦ ἡ Ἁγία Γραφή, ὅπως εἶναι γνωστό, δὲν ἑρμηνεύεται μὲ τὴ χρήση τῆς λογικῆς κάποιων συγχρόνων ἑρμηνευτῶν καὶ δὲν εἶναι τὸ μόνο θεόπνευστο κείμενο (ὅπως ἀλλοῦ ἔχει ὑποστηρίξει ὁ π. Δανιήλ). Ἀκόμα καὶ ὁ ἱ. Χρυσόστομος, ποὺ δὲν ἑρμήνευσε τὴν Ἀποκάλυψη, ἔχει διδάξει περὶ Ἀντιχρίστου, ὡς συγκεκριμένου ἀνθρώπου, ἀντίθετα ἀπ' ὅσα λέγει ὁ π. Δανιὴλ καὶ ὅσοι τὸν φιλοξενοῦν καὶ ἐπιμένουν στὴν ὀρθότητα τῶν λεγομένων του.

Παραθέτουμε

α) κάποια ἀπὸ τὰ ἀτυχῆ τμήματα τῆς ὁμιλίας τοῦ π. Δανιὴλ Ἀεράκη καὶ στὴ συνέχεια

β) τὰ σχετικὰ κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Α)  Ἀποσπάσματα ἀπὸ ὁμιλία τοῦ π. Δανιὴλ  Ἀεράκη

«Επειδή πολλοί παρασύρονται στην εξέταση του μέλλοντος,  του μελλοντικού «αντικειμένου», του μελλοντικού «αντιχρίστου», του μελλοντικού «αθέου», του μελλοντικού «εκτάκτου σημείου» όπως λένε, του μελλοντικού «εκτάκτου προσώπου» όπως λένε, εγώ δεν το βρήκα πουθενά βέβαια όπως θα σας το αποδείξω, κι επειδή γύρω από αυτό το θέμα του «υιού της απωλείας», «υιού τη ανομίας», του «αντικειμένου», ποικίλα ονόματα δίνουν, και  παίρνουνε  πολλά ονόματα και από την Αγία Γραφή, και φυσικά τρομοκρατούν  τους ανθρώπους, γι΄ αυτό σήμερα θα βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους ΑγιοΓραφικά και ΑγιοΠατερικά.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «το ονομάζει ο “υιός της απωλείας”, το ονομάζει “ο άνθρωπος της ανομίας”, το ονομάζει “ο αντικείμενος”, τον ονομάζει “ο υπεραιρόμενος”, τον ονομάζει “ο θρονιασμένος μέσα στον Ναό”, τον ονομάζει “ο κατέχων”, το ονομάζει “το κατέχον”, όλα αυτά τα ονόματα, ναι υπάρχουν, λέω, στη Δευτέρα προς Θεσσαλονικείς Επιστολή, αλλά, ποιος σας είπε ότι αυτά τα ονόματα ταυτίζονται με  κάποιο πιθανό πρόσωπο που λέγεται «Αντίχριστος»; Εάν λοιπόν το πρόσωπο αυτό που άλλοτε λέγεται αντικείμενος, υπεραιρόμενος, άνθρωπος της αμαρτίας, υιός της απωλείας, άνθρωπος της ανομίας, κατέχων, το κατέχον, εάν όλα αυτά δηλώνουν παρακαλώ τον αντίχριστο, έχω να κάνω μερικά απλά ερωτήματα», καὶ κάνει κάποια λογικοφανῆ ἐρωτήματα, ἄσχετα μὲ τὴ θεόπνευστη «λογικὴ» τῶν Πατέρων!

Συνεχίζει παρακάτω ὁ π. Δανιήλ: «Τον «υπεραιρόμενον» και αυτόν που μπαίνει στην Εκκλησία και θρονιάζεται στον θρόνο του Θεού (Β΄Θεσ.  2,5) «ως θεός», ο κόσμος πια διαμαρτύρεται μ’ αυτήν την κατάσταση, με συγχωρείτε, όταν λέει ο Παύλος αυτό, ξέρετε τι εννοεί; Να σας το πω τι εννοεί: Την ειδωλοποίηση και τη θεοποίηση του εγώ μας. Ναι, αυτός είναι ο «αντικείμενος», αυτός είναι ο «υπεραιρόμενος».

-Γιά να σοβαρευτούμε λοιπόν και να μην ψάχνουμε ότι θα’ ρθει κάποιο σκοτεινό πρόσωπο, γιατί εγώ πουθενά δεν πείστηκα ποτέ ότι μες στην Αγία Γραφή υπάρχει αυτό το πρόσωπο. 

«Όποιος δεν το πιστεύει και συγχρόνως Τον πολεμάει, είναι αντίχριστος, αυτό είναι όλη η υπόθεση, ακούστε πώς το λέει ο Ιωάννης στην πρώτη του καθολική Επιστολή! Ας μου βρούν ένα άλλο χωρίο περί  αντιχρίστου! Πουθενά! Άρα λοιπόν, η θα υπακούμε στο λόγο του Θεού ή θα φτιάχνουμε δικές μας  τρελές θεωρίες.  Ακούστε τι λέει λοιπόν ο Ιωάννης: «καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν». (Α Ιωαν 2,18) Νυν! τώρα έ;   Τώρα έχουν έρθει! Τις εστιν ο ψεύστης; Και τις εστίν ο αντίχριστος;  Ο αντίχριστος είναι ο ψεύτης, ο Διάβολος. Κι ο ψεύτης είναι αντίχριστος…

Αν εγώ σας πω ότι μια φορά μιλάει για ένα τέτοιο σφράγισμα, μια φορά μόνο μιλάει, εκεί στο χωρίο αυτό του θηρίου, του θηρίου, όχι του αντιχρίστου, τώρα πώς ταύτισαν το θηρίο με τον αντίχριστο, τρέχα γύρευε!...

Ἂς δοῦμε, ὅμως, τώρα, τί λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιὰ τὸν Ἀντίχριστο καὶ πῶς ἀνατρέπουν τὰ συμπεράσματα τοῦ π. Δανιήλ. (Κάποια ἀκόμα κείμενα Πατέρων καὶ θεολόγων ἔχουμε ἤδη δημοσιεύσει, ἐδῶ κι ἐδῶ).

Β)  Ἀποσπάσματα ἀπὸ κείμενα τῶν Ἁγίων:

«Περὶ δὲ τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ ἑτέραν φησὶν αἰτίαν ὁ Παῦλος. Ποίαν δὴ ταύτην; Τὸ πᾶσαν καὶ ἐντεῦθεν ἀποκλεισθῆναι τῶν Ἰουδαίων τὴν ἀπολογίαν. Ποίαν γὰρ ἂν σχοῖεν συγγνώμην, τὸν Χριστὸν μὴ δεξάμενοι, οἱ μέλλοντες ἐκείνῳ πιστεύειν; (Χρυσοστόμου Ἰω., Πρὸς τοὺς σκανδαλιζομένους ἐπὶ ταῖς παρανομίαις ταῖς γινομέναις… καὶ περὶ ἀκαταλήπτου).

«Εἶπε δε που καὶ περὶ τοῦ ἀντιχρίστου, ἡνίκα ἔλεγεν· Ἐγὼ ἦλθον ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Πατρός μου, καὶ οὐκ ἐδέξασθέ με· ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε» (Χρυσοστόμου Ἰω., Ὑπόμνημα εἰς τὴν Πρὸς Θεσσαλονικεῖς Β΄ ἐπιστολήν).

«Οὐκ ἂν οὖν τοσαῦτα παρῆκεν ὁ Παῦλος περὶ τοῦ ἀντιχρίστου
διαλεγόμενος, εἴ γε χρήσιμα ἦν. Μὴ δὴ ταῦτα ζητῶμεν. Οὐ γὰρ οὕτως ἥξει κλίνων τὰ γόνατα, ἀλλ΄, Ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ θεός. Καθάπερ γὰρ ὁ διάβολος ἐξ ἀπονοίας ἔπεσεν, οὕτω καὶ ὁ ἐνεργούμενος ὑπ’ αὐτοῦ εἰς ἀπόνοιαν ἀλειφόμενος» (Χρυσοστόμου Ἰω., Ὑπόμνημα εἰς τὴν Πρὸς Θεσσαλονικεῖς Β΄ ἐπιστολήν).

«…ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεὸν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεός. Περὶ τοῦ ἀντιχρίστου ἐνταῦθα διαλέγεται, καὶ μεγάλα ἀποκαλύπτει μυστήρια. Τί ἐστιν ἡ ἀποστασία; Αὐτὸν καλεῖ τὸν ἀντίχριστον ἀποστασίαν, ὡς πολλοὺς μέλλοντα ἀπολλύναι καὶ ἀφιστᾷν· Ὥστε, φησί, σκανδαλησθῆναι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. Καὶ ἄνθρωπον ἁμαρτίας αὐτὸν καλεῖ· μύρια γὰρ ἐργάσεται δεινά. Υἱὸν δὲ τῆς ἀπωλείας φησὶν αὐτὸν διὰ τὸ καὶ αὐτὸν ἀπόλλυσθαι. Τίς δὲ οὗτος ἐστιν; ἆρα ὁ σατανᾶς; Οὐδαμῶς· ἀλλ’ ἄνθρωπός τις πᾶσαν αὐτοῦ δεχόμενος τὴν ἐνέργειαν» (Χρυσοστόμου Ἰω., Ὑπόμνημα εἰς τὴν Πρὸς Θεσσαλονικεῖς Β΄ ἐπιστολήν).

«Χρὴ γινώσκειν, ὅτι δεῖ τὸν ἀντίχριστον ἐλθεῖν. Πᾶς μὲν οὖν ὁ μὴ ὁμολογῶν τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ καὶ θεὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθέναι καὶ εἶναι θεὸν τέλειον καὶ γενέσθαι ἄνθρωπον τέλειον μετὰ τοῦ μεῖναι θεὸν ἀντίχριστός ἐστιν. Ὅμως ἰδιοτρόπως καὶ ἐξαιρέτως ἀντίχριστος λέγεται ὁ ἐπὶ συντελείᾳ τοῦ αἰῶνος ἐρχόμενος. Χρὴ τοιγαροῦν πρῶτον κηρυχθῆναι τὸ εὐαγγέλιον ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι, καθὼς ἔφη ὁ κύριος, καὶ τότε ἐλεύσεται εἰς ἔλεγχον τῶν ἀντιθέων Ἰουδαίων… “Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον· ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεὸν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεός”. Εἰς τὸν ναὸν δὲ τοῦ θεοῦ οὐ τὸν ἡμέτερον, ἀλλὰ τὸν παλαιόν, τὸν Ἰουδαϊκόν. Οὐ γὰρ ἡμῖν, ἀλλὰ τοῖς Ἰουδαῖοις εἰσελεύσεται· οὐχ ὑπὲρ Χριστοῦ, ἀλλὰ κατὰ Χριστοῦ καὶ τῶν τοῦ Χριστοῦ, διὸ καὶ ἀντίχριστος λέγεται. Δεῖ τοίνων πρῶτον κηρυχθῆναι τὸ εὐαγγέλιον ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι. «Καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὃν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ· οὗ ἐστιν ἡ παρουσία κατ' ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ ἐν πάσῃ δυνάμει καὶ σημείοις καὶ τέρασι ψεύδους καὶ ἐν πάσῃ ἀπάτῃ τῆς ἀδικίας ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις, ὃν ὁ κύριος ἀνελεῖ» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., T.L.G., Expositio fidei: Section 99, line 2).

«Ἔχεις καὶ τοῦτο τὸ σημεῖον. Καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι, καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος… Ἡ μισαδελφία δίδωσι λοιπὸν χώραν τῷ ἀντιχρίστῳ. Προετοιμάζει γὰρ ὁ διάβολος τὰ σχίσματα τῶν λαῶν, ἵνα εὐπαράδεκτος γένηται ὁ ἐρχόμενος… Περὶ τούτου γράφων σαφῶς ὁ Παῦλος φανερὸν ἔδωκεν σημεῖον λέγων· ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀνομίας…» (Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Κατήχησις Φωτιζομένων, Πεντεκαιδεκάτη, T.L.G., Expositio fidei: Section 99, line 2).