Πανορθόδοξος: Μια προσπάθεια προσέγγισης μὲ τὴν (κοινή) λογική (Β).

Γεώργιος Κ. Τζανάκης

  

«Ἡ Ἐπισκοπικὴ ἰδιότης εἶναι ἀρκετὴ γιὰ νὰ προσδώσει κύρος σὲ ὅσα ἀποφαίνονται» Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι,  ἔστω καὶ ἐν Πανορθοδόξῳ Συνόδῳ;

Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας.

Μιὰ προσπάθεια προσέγγισης μὲ τὴν (κοινὴ) λογική.

Β΄

Ἀπὸ τὴν Πόλη ἔρχομαι καὶ στὴν κορφὴ κανέλλα   (Λαϊκή παροιμία).

   Ἕνα ἀπὸ θέματα ποὺ τελικῶς ἐπελέγησαν γιὰ τὴν Σύνοδο καὶ συνετάχθη καὶ τὸ σχετικὸ κείμενο, ὑπογεγραμμένο ἀπὸ 14 ἐπισκόπους, ἕναν ἀπὸ κάθε αὐτόνομη Ἐκκλησίας εἶναι τὸ ἐπιγραφόμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν κόσμον». (στὸ ἑξῆς «Σχέσεις...»).

Ἐδῶ χρειάζεται μεγάλη ψυχραιμία, ἀσπιρίνες καὶ ὑπομονή. Τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα; Ἀπὸ ποῦ νὰ ἀρχίσεις; Ἀκόμα μεγαλύτερο γίνεται ὅταν πρέπει νὰ χρησιμοποιήσεις κοινὴ λογικὴ γιὰ νὰ μποροῦν νὰ καταλάβουν φυσιολογικοὶ ἄνθρωποι.

 Γενικὴ παρατήρησις εἶναι ὅτι τὸ ἐν λόγῳ κείμενο εἶναι ἀσαφές, ἀλληλοαναιρούμενο, ἀνακατεμένο σὰν νὰ ἔχεις μπροστά σου μιὰ σοῦπα ποὺ δὲν ξέρεις τί ἀκριβῶς περιέχει μέσα στὸ ζουμὶ τῆς ἀγαπολογίας καὶ τῆς ἑνοτητολογίας...

Ἕνα σχετικὸ παραμύθι...

   «Μιὰ μέρα φέρνει ὁ πατέρας στὸ σπίτι ἕνα τσικάλι σούπα. Πάει τὸ παιδὶ νὰ τὴν ἀνακατέψει καὶ νὰ τὴν  ζεστάνει. Βλέπει μέσα μῦγες, κατσαρίδες, ἀκαθαρσίες καὶ ἄγνωστα ὑλικά.

-Βρὲ πατέρα τί εἶναι αὐτά; Μέχρι τώρα ἡ σούπα ἦταν πεντακάθαρη καὶ μυρωδάτη. Αὐτὸ τί εἶναι;

-Αὐτὸ εἶναι νέα μαγειρικὴ. Σύγχρονη. Φάε. Θὰ τὴν συνηθίσεις, ὅλος ὁ κόσμος τέτοια τρώει τώρα. Ἡ μάννα σου εἶναι ἄρρωστη καὶ δὲν μπορεῖ νὰ μεγειρέψει.

 -Μὰ ἐγὼ ξέρω τὴν σούπα καθαρή, μυρωδάτη. Τὸ ριζάκι της, τὸ

λεμονάκι της... Αὐτὴ ἐδῶ βλέπω καὶ ἔχει ἀκαθαρσίες, ζωΰφια, κατσαρίδες... Ἡ μάννα μου τὰ πετοῦσε αὐτά. Τὸ καθάριζε τὸ ρύζι.

-Ἄκουσε, τώρα ἔχουν ἀλλάξει οἱ ἐποχές. Τώρα τὶς τρῶνε τὶς κατσαρίδες. Ἔχουν πολλὲς θρεπτικὲς οὐσίες ποὺ παληὰ δὲν τὶς ξέρανε. Λάθος κάνανε καὶ τὶς πετούσανε. Ξέρεις πόσοι σημερινοί ἐπιστήμονες τὸ λένε;

-Μά...

-Μόνο ἐσὺ καὶ ἡ μαμμά σου ξέρετε ἀπὸ μαγειρική;  Ὅλοι αὐτοὶ τί εἶναι; Δὲν εἶναι μάγειροι καὶ μάλιστα σπουδαγμένοι;

-Μὰ αὐτοὺς τοὺς ξέρω. Ἐδῶ ἦταν, ἀλλὰ ἔφυγαν ἀκριβῶς, γιατὶ δὲν ἤθελαν νὰ μαγειρέψουν, ὅπως ἔλεγε ἡ μάννα μας. Ἔβαζαν δικά τους ὑλικά, ἀλλὰ ὅποιος τὰ ἔτρωγε ἀρρώσταινε, ἔχανε τὸ μυαλό του, ἄλλαζε καὶ χανόταν. Πέθαινε. Ἔτσι τοὺς διώξαμε ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ ἀπὸ τὸ χωριό μας.

-Λάθος. Δὲν εἴχατε ἀγάπη. Δὲν εἴχατε καλωσύνη. Καὶ τώρα νά! Δὲν ἔχετε νὰ φάτε.

-Μὰ ὁ παπποὺς ἔλεγε ὅτι ἀπὸ τὸν δικό του παπποῦ ἔμαθε καὶ τὸ κρατοῦσε, ὅτι ἡ τροφὴ πρέπει νἄνε καθαρή, ἀγνή, ἀνόθευτη. Τὄχεις καὶ σὺ ἀκούσει. Γιατὶ τώρα μᾶς φέρνεις αὐτά; Δὲν φοβᾶσαι ὅτι θὰ ἀρρωστήσουμε;

-Ἄκουσε. Μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό σας σκέφτεστε. Νὰ μὴν ἀρρωστήσετε ἐσεῖς. Ὅλοι οἱ ἄλλοι τί θὰ γίνουν; Δὲν εἶναι αὐτοὶ ἄνθρωποι; Εἶστε καλύτεροι ἀπὸ αὐτούς;

-Μὰ αὐτοὶ μόνοι τους διάλεξαν νὰ ἀλλάξουν τροφή. Μόνοι τους ἔφυγαν. Καὶ ὄχι μόνο ἔφυγαν ἀλλὰ καὶ πόσες φορὲς ξανάρθαν. Τί ξύλο ἔριξαν,  πόσους σκότωσαν, ἤθελαν μὲ τὸ ζόρι νὰ τρῶμε τὶς δικές τους τροφές. Νὰ μαγειρεύουμε μὲ τὸν δικό τους τρόπο. Οὔτε ἄκουγαν, οὔτε ἤθελαν νὰ μάθουν. Τὰ ξέρεις καὶ σύ. Τὰ ἔχεις ἀκούσει καὶ ἀπὸ τοὺς παποῦδες. Γραμμένα εἶναι.

-Πρόσεξε. Τόσα χρόνια στὰ ξένα ἔζησα μαζί τους καὶ ἔμαθα πολλά. Ὅλοι μαζί φταῖμε. Ἔκαναν λάθος καὶ οἱ παποῦδες μας.

-Μὰ γιατί; Οἱ ἄλλοι ἄλλαξαν τὴν μαγειρική. Αὐτοὶ ἀπόκτησαν ἄλλες συνήθειες. Αὐτοὶ ἤθελαν νὰ τὰ φέρουν καὶ ἐδῶ μὲ τὸ ζόρι.

-Ἄκουσε, οἱ καιροὶ ἄλλαξαν. Δὲν μπορεῖς νὰ λές ὅτι φταῖνε μόνο οἱ ἄλλοι. Εἶναι ἐγωϊστικό. Ἐξ ἄλλου τοὺς ἔχουμε ἀνάγκη. Αὐτοὶ ἔχουν τὰ λεφτά, αὐτοὶ ἔχουν τὴν ἐπιρροή, αὐτοὶ ἔχουν τὴν δύναμη. Δὲν συμφέρει νὰ τοὺς ἔχουμε ἐχθρούς. Φάε, λοιπὸν τὴ σούπα ποὺ σοῦ ἔφερα.

-Ἐγὼ τέτοιο πράμα δὲν τρώγω. Τὄχα ὁρκιστεῖ στὸν παποῦ. Μοῦ διάβαζε τὸ βιβλίο μὲ τὰ λόγια τῶν παληῶν. Ἐκεῖ αὐτὸ δὲν ἔλεγαν; Ὅτι δὲν ζεῖ κανεὶς μόνο μὲ τὸ ψωμί; Καὶ τώρα πρέπει νὰ φάμε ἀπό τὶς μολυσμένες τροφές; Καλύτερα νὰ πεθάνω.

-Ἔχεις γίνει φανατικός. Συντηρητικὸς. Ὀπισθοδρομικός. Εἶσαι ἕνα φαντασμένο τίποτα. Ζεῖς μὲ τὸ παρελθόν. Δὲν ἀκοῦς τὸν πατέρα σου; Δὲν κάνεις ὑπακοή; Δὲν βλέπεις σὲ ὅλο τὸν κόσμο τί γίνεται; Δὲν βλέπεις ὅτι ὅλα ἀλλάζουν; Δὲν βλέπεις ὅτι ἦρθε Νέα Ἐποχή; Τί ἔχει μείνει ἀπὸ τὰ παληά; Οἱ χῶρες; Τὰ σύνορα; Οἱ γλῶσσες; Ἡ μουσικὴ; Ἡ Ἰστορία; Οἱ τρόποι; Οἱ λαοί; Δὲν καταλαβαίνεις ὅτι ἡ χώρα σου ἐποικίζεται; Δὲν καταλαβαίνεις ὅτι ἔχεις μπεῖ σὲ ἄλλη ἀγκαλιά; Δὲν καταλαβαίνεις ὅτι κάθε μέρα ποὺ περνᾶ χάνεις κάτι; Κάθε μέρα λιγοστεύουν τὰ δικά σου; Δὲν βλέπεις ὅτι ἡ χώρα σου περνᾶ σὲ ἄλλα χέρια; Ποιοί κάνουν κουμάντο; Χαζός εἶσαι;

 Ἐγὼ τὰ ἔβλεπα νὰ ἔρχονται ὅλα αὐτὰ χρόνια τώρα καὶ ἔλαβα τὰ μέτρα μου, ἔκανα τὸν τρόπο μου. Ἐκεῖ στὰ ξένα γνωρίστηκα μὲ τοὺς μεγάλους ποὺ κάνουν κουμάντο. Κανόνισα νὰ ἔχω μιὰ θέσι δίπλα τους.

 Δὲν πειράζει ποὺ θὰ ἀλλάξουν λίγο τὰ βιβλία τοῦ παπποῦ. Ἔτσι κι᾿ ἀλλοιῶς ποιός τὰ διαβάζει πιά; Ποιός τὰ καταλαβαίνει. Ποιός τὰ πιστεύει; Ποιός τὰ ἐφαρμόζει; Γιατὶ νὰ λέμε γι᾿ αὐτὰ καὶ νὰ μαλώνουμε ἀφοῦ δὲν τὰ ζοῦμε; Εἴμαστε καὶ λιγότεροι καὶ φτωχότεροι καὶ κινδυνεύουμε. Δὲν χρειάζεται νὰ θέσουμε σὲ κίνδυνο τὸ ἐπίπεδο ζωῆς ποὺ ἔχουμε κερδίσει.

-Μὰ γιὰ ποιό ἐπίπεδο ζωῆς μοῦ λές; Ἀφοῦ ἀρρωσταίνουν οἱ ἄνθρωποι, πεθαίνουν οἱ ψυχές τους. Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος χωρίς ψυχή; Τί εἶναι χωρὶς ἐλευθερία; Τί ἀξίζει μιὰ ζωὴ στὴ σκλαβιὰ καὶ τὸν φόβο; Δὲν εἶναι ζωντανοὶ νεκροί; Καὶ ποιά ὠφέλεια τὸ νὰ σοῦ δώσουνε οἱ ἰσχυροὶ ἕνα ξεροκόματο καὶ νὰ χασεις τὴν ψυχή σου; Ἔτσι δὲν ἔλεγε τὸ βιβλίο τοῦ Παπποῦ;

-Τὰ βλέπεις μὲ μάτια τοῦ παρελθόντος. Ξεκόλλα. Ἔχουν περάσει αὐτά. Ποιός ὁρίζει τὸν ζωντανὸ καὶ τὸν πεθαμένο; Ποιός ὁρίζει τὸν ἄντρα καὶ τὴν γυναίκα; Ποιός ὁρίζει τὸ σωστὸ καὶ τὸ λάθος; Ἄνοιξε τὰ μάτια σου. Γονέας Α καὶ γονέας Β ὑπάρχει τώρα πιά. Οἰκογένεια δύο ἀνδρῶν, οἰκογένεια δύο γυναικῶν... καὶ ὄχι τίποτα παρακατιανοί. Πρωθυπουργοί, ὑπουργοί, καλλιτέχνες, διάσημοι...

Αὐτὸς ποὺ πῆρε τὸ βραβεῖο τί ἤτανε; Ἄνδρας μὲ γυναικεία στήθεια; Γυναίκα μὲ γένεια; Ἀνδρόγυνος; Ἧταν ὁ νέος ἄνθρωπος. Αὐτὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη τὰ βιβλία τοῦ παπποῦ. Καὶ ἄν τὰ θέλει, θὰ τοῦ τὰ ἐξηγοῦμε ἐμεῖς. Καὶ τοῦ παπποῦ καὶ ὅλα τὰ ἄλλα μαζί. Θὰ φτιάξουμε ἕνα καινούργιο βιβλίο ποὺ θὰ ἔχει μέσα ὅλα τὰ παληά. Θὰ μάθουν ὅλοι νὰ τρῶνε τὴ σούπα ποὺ φτιάχνουμε ἐμεῖς. Γιατὶ εἶμαι πιὰ μαζί τους, ὅπως σοῦ εἶπα. Θὰ ἔχει ἀπὸ ὅλα μέσα. Καὶ ὅλοι θὰ χορταίνουν καὶ ὅλοι θὰ εἶναι εὐχαριστημένοι.

- Καὶ τί θὰ πεῖς στοὺς θείους καὶ στοὺς ἄλλους τοῦ χωριοῦ, στὶς ἄλλεςοἰκογένειες;

-Δὲν χρειάζεται νὰ τοὺς πῶ πολλά. Ἔχω δουλέψει χρόνια. Ὅταν ἔχτιζα τὰ μαγέρικά μου ποὺ πουλοῦσα λόγια καὶ διαλόγους ἀγάπης πολλοὶ μὲ εἰρωνευόντουσαν. Ξέρεις πόσοι μεγάλωσαν ἐκεῖ μέσα; Τώρα ὅλοι αὐτοὶ ἔχουν δικές τους οἰκογένειες καὶ τὰ παιδιά τους μεγάλωσαν μὲ τὴν δική μας σοῦπα. Θὰ τὸ μαζέψω τὸ χωριὸ καὶ θὰ πάρει ἀπόφασι νὰ ἀλλάξουν τὰ βιβλία τὰ παληά. Ὅλα τὰ ἔχω κανονίσει.  Θὰ ξαναγραφτοῦν οἱ συνταγές. Θὰ ἐπικρατήσει ἡ νέα παγκόσμια μαγειρική.

Ἀπὸ ὅσους δὲν εἶναι δικοί μου βλέπεις νὰ μιλάει κανείς; Φοβοῦνται. Συνήθισαν τὴ σοῦπα μου τόσα χρόνια. Τώρα φοβοῦνται μὴν τὴν χάσουν.

Ὅσοι ἔχουν τὰ παληὰ μυαλά θὰ ἀναγκαστοῦν νὰ ὑποκύψουν, εἶναι λιγώτεροι, εἶναι ἀνίσχυροι, εἶναι τὸ χθές. Ἄλλοιῶς πρέπει νὰ φύγουν. Τὸ χωριό εἶναι δικό μου. Γι᾿ αὐτὸ φάε τὴ σοῦπα σου γρήγορα».

Στὸν προβληματισμό μου ἀπὸ ποὺ νὰ ἀρχίσω μὲ πῆρε ὁ ὕπνος καὶ εἶδα τὸ παραπάνω παράξενο καὶ ἀλλόκοτο ὄνειρο-παραμύθι. Δὲν πιστεύω στὰ ὄνειρα, δὲν ξέρω νὰ τὰ ἑρμηνεύω. Τὸ ἔγραψα μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ δεῖτε τί μπορεῖ νὰ πάθει ὅποιος καταπιάνεται μὲ τέτοια κείμενα διαθέτοντας ἁπλῶς τὴν κοινὴ λογική.

Ὅμως μὲ αὐτὴ τὴν λογικὴ θὰ συνεχίσουμε.

Τὸ κείμενο  περὶ τῶν «Σχέσεων...» ἀναφέρεται  α) στὶς διαδικασίες καὶ τὶς ἐπαφὲς ποὺ ἔχουν γίνει τὰ τελευταῖα ἑκατὸ χρόνια, χονδρικῶς, ἀπὸ ὀρθόδοξες ἐκκλησίες ἤ πρόσωπα ἐξ αὐτῶν μετὰ  διαφόρων χριστιανικῶν αἱρέσεων, β) στοὺς διαλόγους ποὺ ἔχουν γίνει καὶ στοὺς προσδοκωμένους στόχους.

Γιὰ νὰ μπορέσει νὰ γίνει ἀντιληπτὸ τὸ τί συμβαίνει πρέπει νὰ διευκρινιστοῦν κάποια στοιχειώδη ἀλλὰ θεμελιακὰ ζητήματα. Ἀναφέρω μερικά:

α) Ὁ Ἐπίσκοπος -ὅπως καὶ κάθε κληρικὸς ἐννοεῖται, ἀλλὰ ἐδῶ γιὰ Ἐπισκόπους μιλοῦμε- ὁμιλεῖ ἀφ᾿ ἑαυτοῦ; Λέει δηλαδὴ τὴν «γνώμη του», ἀνάλογα μὲ τὴν ἐμπειρία του καὶ ἡ Ἐπισκοπική του ἰδιότης εἶναι ἀρκετὴ γιὰ νὰ προσδώσει κύρος σὲ ὅσα ἀποφαίνεται;

β) Μὲ βάσει τὴν «δική του» γνώμη ἀποφασίζει γιὰ ὅσα ἀφοροῦν τὴν Ἐκκλησία;

γ) Κινεῖται ἐντὸς ὁρίων ἤ αὐθαιρέτως, λόγῳ τῆς Ἐπισκοπικῆς του ἰδιότητος, καινοτομεῖ καὶ αὐτοσχεδιάζει;

δ) Μπορεῖ νὰ κάνει λάθος; Ποιὸς μπορεῖ νὰ τὸ κρίνει καὶ μὲ ποιά κριτήρια;

ε) Μποροῦν οἱ συνεπίσκοποί του; Πότε καὶ πῶς; Μπορεῖ ὁ λαός; Πότε καὶ πῶς;

στ) Πότε τελεσιδίκως μιὰ ἀπόφασί του θεωρεῖται ἔγκυρη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία;

ζ) Ὑπάρχουν πολλὲς ἐκκλησίες ἤ Μία;

η) Ἔχει ἡ Ἐκκλησία ἀρχηγό; Ποιός εἶναι; Ἔχει πρῶτο; Ποιός εἶναι;

θ) Τί εἶναι ἡ αἵρεσι; Γιατί τόση ἐπιμέλεια στὸ παρελθὸν καὶ τόση ἀδιαφορία στὸ παρόν; (στὸ κείμενο τῶν «Σχέσεων…» δὲν ἀναφέρεται οὔτε μία φορά αὐτὴ ἡ λέξις).

ι) Οἱ «ποιμένες» τῆς Ἐκκλησίας τί σχέσι (ἀναλογία) ἔχουν μὲ τοὺς ποιμένες (βοσκούς) τῶν τετραπόδων; Οἱ πιστοὶ ἀντιστοίχως ποιά σχέσι (ἀναλογία) ἔχουν μὲ τὰ τετράποδα; Πῶς νοοῦνται καὶ βιώνονται ὅλα αὐτὰ τὴν σήμερον ἡμέραν;

ια) Οἱ «ἀξιωματοῦχοι» τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι χαρακτηρίζονται κάποιοι -καὶ μερικοὶ τὸ πιστεύουν κιόλας- τί σχέσι ἔχουνμὲ τοὺς ἐξουσιαστὲς ἀξιωματούχους τοῦ κόσμου τούτου;

ιβ) Γιὰ ὅλα αὐτὰ ὑπάρχουν ἔγκυρες ἀπαντήσεις καὶ ποῦ πρέπει νὰ ἀναζητηθοῦν.

 Ὅπως βλέπετε τὸ πράγμα μπερδεύει ἀλλὰ ἀλλοιῶς δὲν γίνεται. Ἤ βάζουμε κάποιες προϋποθέσεις γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ καταλαβαίνουμε τί γίνεται γύρω μας ἤ διαφορετικὰ ἀκολουθοῦμε ὡς πρόβατα τὸν κάθε βοσκό, ὅπως καὶ σὲ ὅλα τὰ ἄλλα τῆς ζωῆς μας.

 Καὶ ὅπως βλέπετε οἱ πολιτικοὶ ποιμένες μας, ὄχι μόνο τὸ κοπάδι πάνε γιὰ σφαγή, ἀλλὰ πουλοῦνε καὶ τὸ βοσκοτόπι.

 Γι᾿ αὐτὸ καλύτερα νἄχουμε τὸ νοῦ μας καὶ στοὺς Πνευματικούς μας Ποιμένες...

Καὶ μὴν ξεχνᾶτε ὅτι ἐκεῖ δὲν χρωστοῦμε σὲ κανέναν... Δὲν ἔχουμε πάρει κανένα δάνειο... Ποτέ.

Γ.Κ.Τζανάκης

Ἀκρωτήρι Χανίων