Συστράτευση; Πώς; Με χαρτοπόλεμο;

 Συστράτευσις

Τοῦ θεολόγου Ἰωάννου Πελίτη

Ὅσον κι᾿ ἄν τὸ ἀπευχόμασταν, καίρια πάλι ἐκ τῶν πραγμάτων τὰ ἐρωτήματα γιὰ κάποιους ἐκπροσώπους μας εἰς τὴν σύνοδο τῆς Κρήτης: 

Πόση πεποίθηση ἔχουν, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μοναδικὴ δυνατότης διαπιστώσιμης ἀνάδειξης  τοῦ ἀνθρώπου σὲ μέτοχο ἀκτίστων ἐνεργειῶν; 

Πόσο εἶναι βέβαιοι, ὅτι ἡ αἵρεση, ἡ ἀλλοίωση τῆς ἀποκάλυψης, ἀντικαθιστῶντας τὸν ἀληθινὸ μὲ ψεύτικο Θεό, κόβει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ῥίζα τῆς αἰώνιας ζωῆς, ἀφοῦ ὁ ψευτόθεος ἀδυνατεῖ νὰ δώσει ἀκόμη καὶ φθαρτὴ ζωή στὸν ἑαυτό του; Ὅτι γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία συγκαλεῖ Οἰκουμενικὲς Συνόδους, γιὰ διαφύλαξη ἀπὸ τὸν θανασιμότερο πνευματικὸ κίνδυνο; 

Τι ἔχουν νὰ ποῦν ἄλλο μὲ τοὺς αὐτόθεους-θεοὺς τοῦ θεοῦ τους -ποὺ ἀποδίδουν στὸν Θεὸ ἀνυπαρξία, γιὰ τὴν ὕπαρξη ποὺ ἔλαβαν; 

Τὸ «μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν» δὲν ἰσχύει γι᾿ αὐτοὺς, ποὺ ἐμμένουν ἀμετάβλητοι στὴ πλάνη τους; Ἄν, ὅπως τόσοι ἁπλοὶ πιστοί, προσέρχονταν ἀπροκατάληπτοι, δὲν θὰ ἀξιώνονταν συνάντηση μὲ Ὀρθοδόξους ῥιζωμένους στὴν Ἀνάσταση, νὰ καταλάβουν πῶς ἡ αἰωνιότητα μέσα στὸν.... χρόνο, γιὰ νὰ ἀλλάξουν καὶ νὰ βαπτιστοῦν; 

Δὲν ἐνεργεῖ σὲ ἐμᾶς τὸ Πνεῦμα ποὺ ζωοποιεῖ, καὶ ὄχι τὸ γράμμα ποὺ σκοτώνει; 

Καταθέτουμε χαρὰ ἀφθαρσίας καὶ πλησμονὴ ζωῆς σὲ ὅσους στραγγίζει ἡ ἀπόγνωση ποὺ γεννάει ἡ κίβδηλη γνώση, ἤ ἀντιτάσσουμε γράμμα μὲ τὸ γράμμα, ὑποβιβάζοντας τὴ Θεολογία ἀπὸ ἐξ Ἀποκαλύψεως γνωριμία μὲ τὸ Ἄκτιστο, σὲ ἐπιστήμη τοῦ κτιστοῦ, χωρὶς τὸν Κτίστη; Χωρὶς νερὸ ποὺ ξεδιψάει τὴν ἀθανασία μας καὶ τὴν δική τους;

Πῶς γίνεται Ὀρθόδοξος νὰ δέχεται, ἔστω ἔμμεσα, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία διαθέτει μόνο μέρος τῆς Ἀλήθειας σὰν νὰ ἦταν αἵρεση; 

Δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας Καθολική, δὲν διαθέτει δηλαδὴ ὁλόκληρη τὴν

Ἀλήθεια καὶ τὴν δύναμη ποὺ χρειάζεται, νὰ θεώσει ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους; 

Δὲν κοινωνεῖ ὁλόκληρο Χριστὸ κάθε πιστός; 

Εἶναι θεώσιμος ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὶς αἱρέσεις; 

Ἤ γιὰ ὅποιον ἀπὸ ἐμᾶς ἀλλοτριωμένο, δυτικότροπο ἀντιδυτικό, ποὺ ἐπικαλεῖται τοὺς Πατέρες ἐπιφανειακά, ὑποβιβάζοντας τὸ μεγαλεῖο τους στὸ ἐπίπεδο τοῦ ἀναστήματός του; Αὐτὴ ἡ νόθευση, ποὺ εἶναι καὶ ἡ πιὸ ὕπουλη καὶ δυσίατη, δίνει ἔδαφος γιὰ τὴν ἐκ τῶν ἔνδον ἅλλωση τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ποιὸς φυλάσσει τοὺς πιστούς, ἄν οἱ ταγμένοι γιὰ τὸ ἔργο αὐτὸ ὀνομάζουν Ἐκκλησία τὶς αἱρέσεις; Καὶ ἐνῶ τιμοῦν αἱρετικούς, διώκουν τοὺς Ὀρθοδόξους, ποὺ γρηγοροῦν καὶ ἐπισημαίνουν; 

Μήπως ἡ βία, φρουρὸς τοῦ ψεύδους, ἡ ἀδιαφάνεια, ὁ ἀποκλεισμός ἤ ὁ ἐξαναγκασμὸς μελῶν, εἶναι γνωρίσματα Συνόδου, στὴν ὁποία ἡ στρατευόμενη βρίσκεται σὲ συμφωνία μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τὴν θριαμβεύουσα; 

 Ὑπάρχουν Ἅγιοι ποὺ θὰ συμφωνούσαν μὲ «ἀνοίγματα», ποὺ ἀπώτατη προοπτική τους εἶναι ἡ Πανθρησκεία, μὲ θεὸ τὸν ἀπ᾿ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνο, ποὺ διακαὴς του πόθος ἡ κατάργηση τῆς Ὀρθοδοξίας, πού μεταγγίζει ζωὴ, ποὺ τὸν συντρίβει; Ξέρει ὅμως καὶ ὁ ἴδιος, ὅτι «καὶ πῦλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσι αὐτῆς».

Ἡ Σύνοδος αὐτὴ μᾶς κρίνει ὅλους, ἀναλογικά. Καὶ ἐπειδὴ ἡ τελικὴ καταξίωση κάθε Συνόδου συντελεῖται στὴν συνείδηση τῶν ἐνεργῶν πιστῶν, ἀνταποκρινόμενοι σὲ χρέος ποὺ ἀπόῤῥέει ἀπὸ τὸ Βάπτισμα, ἀρνούμαστε κάθε παραποίηση στὴν θεόπνευστη πίστη μας, γιὰ χάρη ὅποιας ψευδένωσης μὲ τίμημα τὴν αἰώνια ζωή.

Ἤδη ὡριμἀζει σὲ πολλοὺς ἡ ἀναγκαιότητα μιᾶς Συνόδου μὲ Ποιμένες, ποὺ καὶ τὴν ψυχή τους θυσιάζουν γιὰ τὸ ποίμνιο, γιὰ νὰ καταδικάσει κάθε ἀπόφαση ποὺ ἀντιβαίνει στὶς ἐννέα Οἰκουμενικές. 

Ὡς τότε, ὅπως στὴν παράδοση, μένουμε ἀγωνιζόμενοι στὴν Ἐκκλησία, εὐχαριστοῦμε καὶ μακαρίζουμε τοὺς διωκώμενους καὶ δηλώνουμε ἀλληλέγγυοι στὸν ἀγῶνα τους, χωρὶς ἐμπάθεια γιὰ κανέναν.

Πηγή