Εκσυγχρονισμός της εκπαίδευσης ή επιχείρηση αλλοίωσης της πίστεως και αξιόποινη πράξη; Του Χρήστου Μπονατάκη

Το νέο μάθημα, αποδομεί τη θρησκευτική συνείδηση των παιδιών και οδηγεί τους μαθητές στον πανχριστιανικό και πανθρησκειακό συγκρητισμό, δηλαδή σε αίρεση! Συνιστά έτσι καθ’ εαυτό το ποινικό αδίκημα του προσηλυτισμού (Συντ. αρθ. 13, παρ. 2, ΑΝ 1363/1938)!!!

Ρέθυμνο, 12  Οκτωβρίου  2016

Μάθημα Θρησκευτικών

- Νέα Προγράμματα Σπουδών

Εκσυγχρονισμός της εκπαίδευσης

 ή επιχείρηση αλλοίωσης της πίστεως

 και αξιόποινη πράξη;

  

Εφαρμογή κι έπειτα διόρθωση, ή άμεση απόσυρση;

του Χρήστου Μπονατάκη

  Τελικά για φέτος, όπως όλα δείχνουν θα εφαρμοστούν στα ανήλικα παιδιά μας από 7-8 ετών, τα κατά την εκτίμηση πολλών θεολόγων αλλά και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερώνυμου, ...«απαράδεκτα κι επικίνδυνα» Νέα Προγράμματα Σπουδών (ΝΠΣ) τουΜαθήματος των Θρησκευτικών (ΜτΘ).

Κατά τις δηλώσεις έπειτα από τη συνάντηση των αντιπροσωπειών της Εκκλησίας και της κυβέρνησης, ο Υπουργός Υγείας κ. Φίλης ήταν όντως σαφής: «Θα εφαρμοστούν ...δεν υπάρχει ζήτημα διαφωνίας(!)» ....«τα αναλυτικά προγράμματα αλλάζουν από φέτος και θα γίνουν τα μαθήματα με βάση τα προγράμματα αυτά».

  Εκείνο δηλαδή το οποίο εξάγεται στην κοινή γνώμη ως συμπέρασμα και που ως εικόνα τουλάχιστο, αδικεί σαφώς τις θεοφιλείς προσπάθειες του ιδίου του Αρχιεπισκόπου και άλλων σεπτών Ιεραρχών της Εκκλησίας, είναι ότι το ζήτημα τελικά, δεν  ήταν αν θα εφαρμοστούν ή όχι τα ΝΠΣ, αλλά ...τα περσινά βιβλία κι απλά ως ένα από τα βοηθητικά "εργαλεία" του μαθήματος!

   Αυτό όμως το οποίο πρέπει να αποσαφηνιστεί, είναι ότι ούτως ή άλλως, τα παλιά βιβλία εδόθησαν στους μαθητές αφ’ ενός λόγω της μη έκδοσης καινούργιων, αφ’ ετέρου δε προκειμένου να χρησιμοποιηθούν έτσι κι αλλιώς από τα ΝΠΣ και  όπου γενικά  θα εξυπηρετεί η παραπομπή σε αυτά.

   Οι περισσότεροι εν τέλει θα συμφωνούσαν με εκείνο το οποίο πολύ εύστοχα δήλωσε και ο σεβ. Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος: «Το συμπέρασμα είναι ότι δεν βγάζω κανένα συμπέρασμα»! Ενώ ο σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, σε άρθρο του που αναλύει τα σχετικά με το ζήτημα γεγονότα, διαπιστώνει ότι: «αποφασίστηκε κάτι που είναι αντικείμενο σεμιναρίου διπλωματίας».[1]

   Παρά λοιπόν το γεγονός ότι, στην παρούσα στιγμή τουλάχιστο, η συμμετοχή και ο ρόλος της Εκκλησίας, φαίνεται να "αναβαθμίζεται" στη διαδικασία αυτή της βελτίωσης των προγραμμάτων, πράγμα καθ’ εαυτό σαφώς θετικό αλλά και πιο νόμιμο, το ζήτημα παραμένει ως προς το εάν θα έπρεπε ή όχι να αποσυρθεί τελείως  το συγκεκριμένο ΠΣ του ΜτΘ (στο οποίο πρόγραμμα, υπάρχουν φυσικά και αξιοποιήσιμα σημεία), καθ’ ότι αυτό:

α) Οδηγεί τους μαθητές με μεθοδολογική παγίδευση, σε μία ξένη για την Ορθοδοξία, αλλά και συγκεκριμένη-εκκοσμικευμένη θρησκευτική αντίληψη και εν γένει θρησκευτικότητα· τον πανχριστιανικό και πανθρησκειακό συγκρητισμό, δηλαδή σε αίρεση.

   Συνιστά έτσι καθ’ εαυτό (χωρίς βέβαια να είναι γνωστό, το πώς θα ενεργήσει ο κάθε εκπαιδευτικός), το ποινικό αδίκημα του προσηλυτισμού (Συντ. αρθ. 13, παρ. 2, ΑΝ 1363/1938), κάτι το οποίο επιβεβαιώνουν έγκριτοι νομικοί[2], αλλά ..."ομολογείται" κιόλας (εμμέσως) από τα ίδια τα προγράμματα. Ενδεικτικώς μονάχα, αυτής της διαδικασίας αποδόμησης της θρησκευτικής συνείδησης των παιδιών, αναφέρεται ότι οι μαθητές πρέπει:

·         «να τολμήσουν να κινηθούν προς τον άλλον χωρίς προκαταλήψεις και να εξετάσουν διαφορετικές ιδέες και εκδοχές για την αλήθεια»! (ΟΕ σελ. 76)

·     «Η γνώση είναι αληθινή, όταν μας ελευθερώνει από ό,τι ονομάζεται «πρόσδεση στο παρελθόν(!)» ...«Καμιά απόδειξη δεν γίνεται αποδεκτή με «ελαφριά καρδιά», τίποτε δεν θεωρείται δεδομένο» (ΠΣ. σελ. 21).

   Είναι σαφές (συμφώνως προς ΑΣΤ. ΚΩΔ. αρθ. 1518, Ν. 1329/1983), ότι όπως οι γονείς είναι εκείνοι που οφείλουν να

μεριμνούν  για το παιδί τους, σε ποιο γιατρό θα πάει, το πού θα μείνει, τα της εκπαιδεύσεώς του κτλ. το ίδιο ισχύει και για τη θρησκευτικότητά του, ιδίως μέχρι 12-13 ετών, καθ’ ότι αυτή αφορά την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Μια θρησκευτικότητα την οποία κατόπιν, μπορεί ελεύθερα (στη χώρα μας τουλάχιστο) να διαμορφώσει όπως το ίδιο επιθυμεί. Ας αναρωτηθεί αλήθεια επ’ αυτού ο καθένας: Υπάρχει άραγε γονιός, (εκτός πολύ ειδικών περιπτώσεων) ο οποίος αναθρέφει τα μικρά παιδιά του ενσταλάζοντάς τους θρησκευτικές πεποιθήσεις και εν γένει θρησκευτικότητα, αντίθετη με τη δική του;

   Είναι αρκούντως χαρακτηριστική για παράδειγμα η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), 1ο πρόσθ. πρωτόκ. αρθ. 2: «Ουδείς δύναται να στερηθή του δικαιώματος όπως εκπαιδευθή. Παν Κράτος εν τη ασκήσει των αναλαμβανομένων υπ' αυτού καθηκόντων επί του πεδίου της μορφώσεως και της εκπαιδεύσεως θα σέβεται το δικαίωμα των γονέων όπως εξασφαλίζωσι την μόρφωσιν και εκπαίδευσινταύτην συμφώνως προς τας ιδίας αυτών θρησκευτικάς και φιλοσοφικάς πεποιθήσεις».

 Εάν τώρα τα μικρά παιδιά προτρέπονται για αμφισβήτηση, "χειραφέτηση" όπως το αποκαλούν(!), «από ό,τι ονομάζεται "πρόσδεση στο παρελθόν"», για αλλεπάλληλο (ανα)στοχασμό πάνω σε διάφορες θρησκευτικότητες, ταυτόχρονη αξιολόγηση αυτών, "σύνθεση" (βλ.σύγχηση) και "ελεύθερο"-"υπεύθυνο" αυτοπροσδιορισμό, εάν όλα αυτά κ.α. απευθύνονται σε ηλικίες 7-14 ετών, τότε αυτό ακριβώς συμβαίνει, η προαναφερθείσα αξιόποινος πράξη· δηλαδή: «η ...δια καταχρήσεως της απειρίας ή εμπιστοσύνης ή δι’ εκμεταλλεύσεως ...της πνευματικής αδυναμίας (όλα αυτά φυσικά, ισχύουν σαφώς  για παιδιά 7-16 ετών), άμεσος ή έμμεσος προσπάθεια προς διείσδυσιν εις την θρησκευτικήν συνείδησιν... επί σκοπώ μεταβολής του περιεχομένου αυτής (ΑΝ 1363/1938, αρθ. 4, παρ. 2/ ΑΝ1672/1939, αρθ. 2, παρ. 2)» και για την οποία, ιδιαίτερα επιβαρυντικό στοιχείο θεωρείται, το εάν αυτή η αξιόποινος πράξη ενεργείται σε σχολείο (ΑΝ 1363/1938, αρθ. 4, παρ. 3).

Έτσι λοιπόν το μάθημα, αντί να αναπτύσσει την ήδη από την οικογένεια διαμορφωθείσα θρησκευτική συνείδηση, τελικά την αλλοιώνει και τη χειραγωγεί.

  β) Το ΝΠΣ κάθε άλλο παρά θρησκειολογικό μπορεί να χαρακτηριστεί![3] Αποτελεί θα λέγαμε μάλλον, ένα πολυθρησκευτικό "μόρφωμα"!  Με τον μόλις από την Γˊ Δημοτικού "βομβαρδισμό" των παιδιών με πολυποικίλες και αξεδιάλυτες φιλοσοφικοθρησκευτικές έννοιες, δοξασίες, συμβολισμούς, πρακτικές και αντιλήψεις, ένα "μείγμα" δηλαδή ακατάλληλο πολλές φορές ακόμα και για ενήλικες, δημιουργεί θεολογική και επιστημονική σύγχυση[4]· ενώ ενίοτε, παρουσιάζει ως Ορθόδοξες, θέσεις και πρακτικές οι οποίες κάθε άλλο παρά ορθόδοξες είναι (πχ. «το σπάσιμο του ροδιού»(!), περί της Υπαπαντής ενοτ. 5, Γˊ δημ.)· ή διδάσκονται κάποιες θέσεις-αντιλήψεις υποτίθεται κοινώς αποδεκτές, κατ’ ακρίβεια όμως, σαφώς καταδικασθείσες εκ της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

  Για παράδειγμα, ενότητα η οποία αναφέρεται στις διάφορες χριστιανικές ομολογίες-αιρέσεις, τιτλοφορείται: «Διαφορετικές παραδόσεις, κοινή συνείδηση(!)»· επίσης, αναφορά στην πανθρησκειακή συμπροσευχή της Ασίζης 1986 (ΠΣ σελ. 130),  Ή και το όντως παράδοξο από χριστιανικής απόψεως, στη Θεμ. Εν. 2,3 της ΓˊΛυκείου (ΠΣ σελ. 71) με τίτλο: «ΣΥΜΒΙΩΣΗ» [αντί για «ΓΑΜΟΣ»(!)], όπου γράφει στη στήλη «αξιολόγηση»: «Ορισμός της συμβίωσης και του αντιθέτου της, της μοναξιάς. Απαρίθμηση σύγχρονων μορφών συμβίωσης» (Άραγε, θα συμπεριλαμβάνεται και ...η των ομοφυλόφιλων "ζευγαριών";). Δηλαδή με βάση το μάθημα, εκείνο το οποίο αντιδιαστέλλεται από τη μοναξιά, είναι η συμβίωση -έτσι γενικά- σε κάθε της μορφή (έστω κι αν απορρίπτονται από κάποιους μερικές)· ενώ ως γνωστό, κατά τη χριστιανική διδασκαλία ο γάμος, δεν αντιδιαστέλλεται μονάχα απ’ τη μοναξιά αλλά κατ’ ουσία, από κάθε άλλη μορφή "συμβίωσης"!  Αλήθεια ...και αυτό σύμπτωση;

  γ) Είναι αντιπαιδαγωγικό καθ’ ότι, όπως επισημάνθηκε,  φαίνεται πως αγνοεί στοιχειωδώς τις ηλικιακές ιδιαιτερότητες (Ν. 1566/85, αρθ. 1, 3ββ) και ανάγκες των μαθητών. Μελετώντας τα προγράμματα κανείς, τουλάχιστον έως το γυμνάσιο, αισθάνεται την ανάγκη παρέμβασης παιδαγωγών, παιδοψυχολόγων αλλά και ...εισαγγελέως!

  δ) Εκτός των άλλων επίσης, προτρέπει τους μαθητές σε δραστηριότητες στερημένες ιεροπρέπειας (πχ. κοσμικά τραγούδια ή λογοτεχνικά κείμενα ασύνδετα με το υπό μελέτη θέμα), ή χριστιανικά-ηθικά επιλήψιμες (πχ. "κύκλος κουτσομπολιού"!), έως και ασεβείς ή βλάσφημες (Π.Κ. αρθ.198)! Σε ενότητα της Αˊ λυκείου αναφορικά με την επικοινωνία μεταξύ ανθρώπου και του Θεού, ως ενδεικτική δραστηριότητα προτείνεται το τραγούδι ...«Μπαγάσας»(!) του Νικόλα Άσιμου (ΟΕ σελ. 50).

   Χρειάζεται αλήθεια ιδιαίτερη νοημοσύνη και κόπο, ώστε να αντιληφθεί-φανταστεί κανείς, σε τι μέγεθος παρεκτροπής, εμπαιγμό των θείων,  ενδεχομένως χειρονομίες, σε τι πρότυπα πνευματικότητας μπορεί να οδηγήσει τους μαθητές μίας τάξης 14-15 ετών, ένα τραγούδι με στίχους: «Ρεμπαγάσα, περνάς καλά εκεί πάνω ...σαν σε χαζεύω δεν χαμπαριάζεις»![5]

    Ας φανταστούμε όμως και την έντονη οπωσδήποτε, αμηχανία ή και δυσφορία ενδεχομένως, πολλών ενσυνείδητων παιδιών (και ασφαλώς, όχι μόνο Ορθοδόξων). Έπειτα από μία τέτοια ..."βιωματική"(!) προσέγγιση του ζητήματος, με τι αλήθεια τρόπο (και μούτρα), θα διδάξει κάποιος σ' αυτά τα παιδιά, την 3η εντολή που λέει: «Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω» (με προχειρότητα, χωρίς σεβασμό); Τι εικόνα πράγματι και ..."Ορθόδοξη" μαρτυρία προς τους ετερόδοξους-ετερόθρησκους; Όσοι απ’ αυτούς απομείνουν να μη γελάνε, θα μας λυπούνται και με το δίκιο τους!

  ε) Παραβιάζει ή παρακάμπτει κυριολεκτικά πλήθος νόμων[6] (Ν. 1566/85, αρθ. 1, 1α- μη δυνάμενος να καταργηθεί, Ν. 590/1977-Α 146, αρθ. 2 και αρθ.9, παρ.5-6), αποφάσεις δικαστηρίων και του ΣτΕ (3356/1995, 2176/1998, ΕΦ.Αθην. 299/1988, τις οριστικές και τελεσίδικες που δεν υπόκεινται σε κανένα άλλο ένδικο μέσο [Ν.3068/202, αρθ. 1-5]: Δ. ΕΦ. Χαν. 115/2012, Δ. ΕΦ. Χαν. 1/2015), άρθρων του Συντάγματος (αρθ. 3 παρ. 1, αρθ. 5 παρ. 1-2, αρθ. 16 παρ. 2, αρθ. 13 παρ. 1), διεθνών συμβάσεων περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων[7], αλλά και την αρχή της προς το νόμο και το Σύνταγμα ισότητας των πολιτών (Συντ. αρθ. 4, παρ.1-2) καθ ότι ως γνωστό πλέον, ετερόδοξες-ετερόθρησκες μειονότητες (Καθολικοί, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι), κάνοντας χρήση των έννομων δικαιωμάτων τους, εξασφαλίζουν για τα παιδιά τους θρησκευτική εκπαίδευση σύμφωνη με τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις (Ν. 4386, αρθ. 5, το οποίο προσέθεσε την παρ. 4 στον Ν. 1771/1988 [Αˊ 171], αρθ. 16)· κάτι που φυσικά συμβαίνει κατά κανόνα και σε όλη την Ευρώπη, ανάλογα με τις τοπικές πληθυσμιακές ιδιαιτερότητες και προϋποθέσεις[8]. Εκτός αυτού, οι Ιεραρχίες των μειονοτήτων αυτών, όχι μόνο προτείνουν (ουσιαστικά διορίζουν) τους διδάσκοντες, αλλά καθορίζουν -και εύλογα- το περιεχόμενο του μαθήματος.

   Πρέπει εδώ να επισημανθεί ότι οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι εκτελούν προδήλως αντισυνταγματική εντολή, όταν μάλιστα συνιστά ποινικό αδίκημα, κατ’ ακρίβεια και με βάση τον υπαλληλικό και τον ποινικό κώδικα (Υ.Κ. άρθρα 106/107/110, Π.Κ. αρθ. 21) δεν απαλλάσσονται λόγω άγνοιας, των πειθαρχικών και ποινικών τους ευθυνών. Δικαιούνται αλλά και υποχρεώνονται να αρνηθούν να εκτελέσουν την Υπουργική αυτή απόφαση, εν προκειμένω το ΝΠΣ του ΜτΘ (Υ.Π. αρθ. 25, παρ. 3,1).

   Βέβαια όλοι αναγνωρίζουν και κατανοούν ότι οι αυθαιρεσίες αυτές και προχειρότητες της κυβέρνησης έχουν ουσιαστικά συγχύσει, "παγιδεύσει", αλλά και αφήσει εκτεθειμένους τους αγαπητούς και άξιους κάθε σεβασμού και συμπαράστασης εκπαιδευτικούς μας, οι οποίοι βρίσκονται χωρίς να ευθύνονται, κυριολεκτικά στη "μέση", ως αποτέλεσμα των παραπάνω αυθαιρεσιών και ενεργειών. Πλην όμως οφείλουν, καθ’ ότι τους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας, όπως ενημερωθούν επί του σημαντικού αυτού ζητήματος· σε κάθε περίπτωση να έχουν ιδία υπεύθυνη γνώμη και τοποθέτηση.

   στ) Συντρέχουν τέλος, βάσιμοι λόγοι απόσυρσης του ΝΠΣ[9], λόγω ενεργής συμμετοχής σχολικού συμβούλου του ΙΕΠ, ο οποίος συμμετείχε στη διαδικασία εκπόνησης και αξιολόγησης των προγραμμάτων, σε συμβούλιο διεθνούς ιδρύματος[10] (δημιούργημα νεοβουδιστικής οργανώσεως)[11] το οποίο προωθεί εκπαιδευτικά πανθρησκειακά προγράμματα για παιδιά[12] και ως εκ τούτου, ευνόητο είναι η συγκρητιστική αυτή λογική που διέπει τα ΝΠΣ του ΜτΘ, να θεωρείται κάθε άλλο παρά σύμπτωση[13]! Αξιοσημείωτο είναι το ότι μέχρι στιγμής, δεν έχει δημοσιευθεί τουλάχιστο, καμία απάντηση-διάψευση εκ του συγκεκριμένου σχολικού συμβούλου.

Μέχρι λοιπόν την αξιολόγηση των προγραμμάτων στο τέλος της σχολικής χρονιάς, μήπως θεωρείται δεδομένο ότι ως γονείς οφείλουμε να "παραδώσουμε", ώστε να υποστούν όλα τα παραπάνω, ως πειραματόζωα τα ανυποψίαστα και ανήμπορα να αμυνθούν παιδιά μας; Ή μήπως όλα τα παραπάνω, οι παιδαγωγικοί κίνδυνοι, η παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η άσκηση προσηλυτισμού, παύουν αυτόματα να ισχύουν ή αναστέλλονται κι αυτά, μέχρι την όποια (θετική ή αρνητική) αξιολόγησή τους;

   Αποκαλυπτικό ακόμα είναι το γεγονός, ότι παρά την μετατροπή αυτή του μαθήματος (σύμφωνα και με έγγραφο  Σχολικού Συμβούλου Θεολόγων Α΄ Αθήνας), οι απαλλαγές ετερόδοξων και ετερόθρησκων  μαθητών ...συνεχίζουν να ισχύουν! Αλήθεια, εάν έτσι έχουν τα πράγματα, δημιουργούνται οι εξής εύλογες απορίες:

·  Αφού λοιπόν το μάθημα μετατράπηκε όπως λένε σε θρησκειολογικό (πράγμα αναληθές), ή ουδετερόθρησκο και άρα υποχρεωτικό για όλους, αφού υποτίθεται ότι δεν συντρέχουν πλέον λόγοι απαλλαγής από κανέναν, πώς και γιατί διατηρούν παρά ταύτα οι ετερόδοξοι-ετερόθρησκοι το δικαίωμα απαλλαγής, επικαλούμενοι λόγους θρησκευτικής συνείδησης;; 

·         Το ότι το ΝΠΣ επιβάλλεται μονάχα στους Ορθόδοξους μαθητές, αυτό δεν συνιστά αυτόματα και μία ρατσιστική (από τον ΣΥΡΙΖΑ[;] ...τι ειρωνεία!) και στοχοποιημένη ενέργεια εναντίον των παιδιών αυτών και των γονιών τους; (αλλά και παραβίαση, ξανά της από το αρθ. 4, παρ. 1-2 του Συντ. αρχής της ισότητας έναντι της πολιτείας) Ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων του καθενός πάντως, οι απαντήσεις-αλλά και οι φιλοσοφικοθρησκευτικές "αγκυλώσεις" κάποιων- είναι κάτι παραπάνω από προφανείς!

  Είναι ή δεν είναι τελικά όλα τα παραπάνω στα όρια της φαιδρότητας-ένα "θέατρο" του παραλόγου; Πόση ειλικρίνεια και σύνεση χρειάζεται ώστε να ομολογήσει κανείς, την υφιστάμενη αυτή και άδικη για τους Ορθοδόξους ανισότητα αλλά και στοχοποίηση;

  Αξίζει εδώ ενδεικτικά να ενθυμηθούμε τους λόγους του μακαριστού πρώην καθηγούμενου της Ι. Μ. Γρηγορίου Αγ. Όρους π. Γεωργίου Καψάνη, ο οποίος σε άρθρο του το 2012, με τίτλο: «ΤΟ ΝΠΣ ΤΟΥ ΜτΘ. ΟΔΗΓΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ», είχε γράψει: «Θα ήταν προτιμότερο γι’ αυτόν (τον Ορθόδοξο ελληνικό λαό) να καταργηθεί το μάθημα και να προσφέρει μία Ορθόδοξη παιδεία στα παιδιά του έξω από το δημόσιο σχολείο, παρά να αποδεχθεί μία δημόσια μύηση στην επερχόμενη Πανθρησκεία».

Επαληθεύοντας τέλος (πράγμα που θα έκαναν οι περισσότεροι όσων θα μελετούσαν τα ΝΠΣ και τα κείμενά τους), τους λόγους του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου κατά την εισήγησή του στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος (4/10/2016), προσωπικά κι εγώ:

  «Τα καινούργια προγράμματα τα οποία μελέτησα, με έπεισαν ότι δεν πρόκειται για Θρησκευτικά, αλλά για μια επιχείρηση αλλοιώσεως της πίστεώς μας».

  Ταπεινά φρονώ, ότι εάν η αλλοίωση αυτή επικρατήσει στη δημόσια εκπαίδευση τα επόμενα χρόνια, θα είναι μία εκπαιδευτική προσέγγιση χωρίς επιστροφή! Εκτός αυτού τα ΝΠΣ, η εφαρμογή των οποίων στηρίζεται στην προπαγάνδα, τη βαθιά άγνοια και τις απειλές[14],  είναι επικίνδυνα για την υγιή ψυχοπνευματική ανάπτυξη των παιδιών (όχι μόνο των Ορθοδόξων) και της προσωπικότητάς τους και άρα, το ιδανικότερο εν τέλει θα ήταν μάλλον, όχι να εφαρμοστούν και κατόπιν να βελτιωθούν, αλλά να αποσυρθούν οριστικά, ξεκινώντας όπως επίσης ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος είχε πει, «από μηδενική βάση».

---

[1]«Οι αποφάσεις της Εκκλησίας για το μάθημα των Θρησκευτικών», σελ. 6, Οκτώβριος 2016.

[2]Γεώργιος Κρίππας, Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών – Συνταγματολόγος, «Τα νέα Θρησκευτικά οδηγούν σε δρόμους προσηλυτισμού». Του ιδίου: «Κατά πόσο το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών συνιστά αξιόποινη πράξη», Επιθεώρηση Δημοσίου και Διοικητικού Δικαίου, τόμος 58, σελ. 679-697.

Απόστολος Βλάχος, Επίτιμος Πρόεδρος Εφετών, «ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ», Χαλάνδρι 26/9/2016.

[3]Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, «Το μάθημα των Θρησκευτικών στην Εκπαίδευση», Εισήγηση στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 9/3/2016.

[4]Δημήτριος Βογιατζής, θεολόγος καθηγητής, «Κριτικές παρατηρήσεις για το πλαίσιο βασικών αρχών του νέου πιλοτικού ΠΣ των Θρησκευτικών».

[5] Εδώ να τονιστεί φυσικά ότι ποια ακριβώς, η εκ του στιχουργού διάθεση έναντι του Θεού, ούτε μπορεί κανείς με βεβαιότητα να γνωρίζει, ούτε πολύ περισσότερο να κρίνει! Προσωπικά δεν διστάζω να πω, ότι η αίσθησή μου από τους στίχους του τραγουδιού στο σύνολό του, είναι ότι απηχούν την ανάγκη ενός ανθρώπου, που μέσα στα ατέλειωτα αδιέξοδα που έχει περιέλθει αλλά και την συναίσθηση τελικά της μηδαμινότητάς του, ‶επιχειρεί″ (χωρίς φυσικά ο τρόπος και η φραστική αυτή προχειρότητα έως και ασέβεια, να αποτελούν πρότυπο) να απευθυνθεί, να βρει διέξοδο και παρηγοριά, στον ίσως άγνωστο για τον ίδιο μέχρι εκείνη τη στιγμή Θεό.

   Η εύλογη ένσταση εστιάζεται, αναφορικά με τη χρήση αυτού του τραγουδιού στο ΜτΘ, το οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να αποσκοπεί στην ανάπτυξη της θρησκευτ. συνείδησης και που οφείλει να ενσταλάζει στους μαθητές,τον προς τα θεία και το Θεό σεβασμό. Στίχοι σαν τους παραπάνω το δίχως άλλο, στερούνται στοιχειωδώς την αρμόζουσα για το μάθημα ιεροπρέπεια και θεοπρέπεια. Με κάθε επίσης σεβασμό στη μνήμη του αλλά και ευθύνη, καθένας αμερόληπτοςθα συμφωνούσε ότι  ως πρότυπο για τα παιδιά ο στιχουργός ειδικά σε ΜτΘ, κάθε άλλο παρά ιδανικό είναι.

[6] Αναφορικά πχ. περί του Ορθοδόξου χριστιανικού χαρακτήρα του μαθήματος · ή της έννομης αλλά και εύλογης για αυτό, συνεργασίας μεταξύ Πολιτείας Εκκλησίας κτλ.

[7]Η με το αρθ. 28 του Συντ. αυξημένη ισχύ των:

α) Διεθνής  Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, αρθ. 14, παρ. 1-2.

β) Διεθνές Σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, αρθ. 18, παρ. 4.

γ) Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αρθ. 26, παρ. 3.

δ) Διεθνές Σύμφ. για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά Δικαιώματα, αρθ. 13,παρ. 3.

ε) ΕΣΔΑ, 1ο πρόσθετοπρωτόκολλο, αρθ. 2 - Επικύρωση από Ελλάδα: 2329/1953, 53/1974.

[8]Δημήτριος Βογιατζής, θεολόγος καθηγητής, «Θρησκευτικών απολογία. Πληροφορίες και σκέψεις για τη θέση του μαθήματος στην Ελλάδα και στην Ευρώπη».

[9]Γεώργιος Κρίππας, Διδάκτωρ ΠολιτικώνΕπιστημών – Συνταγματολόγος, Νομικός Σύμβουλος της ΠΕΘ. «Το μάθημα των Θρησκευτικώνκαιη συνδρομή λόγων εξαιρέσεως των όσων συντάσσουν και προτείνουν τη νέα ύλη του μαθήματος, λόγω προσηλυτισμούκαιεμφανούς συμμετοχής σεαιρετικέςή παραθρησκευτικές οργανώσεις».

[10]   Βλ. Ελένη Βασσάλου, καθηγήτρια θεολόγος, «Το Πρόγραμμα του “Παγκοσμίου Δικτύου Θρησκειών για Παιδιά” (GNRC) της ARIGATOU ως πρότυπο των ελληνικών Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά».

[11]https://ethicseducationforchildren.org/en/who-we-are/interfaith-council

[12]https://gnrc.net/en/the-network/history-of-gnrc/shining-ever-brighter

[13]https://ethicseducationforchildren.org/en/news/latest-news/347-learning-to-live-together-progress-of-teacher-training-in-greece

[14] Ημερίδα ενημέρωσης Σχολικών Συμβούλων Θεολόγων και Δασκάλων για το νέο Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά, 10/10/2016.

Πηγή

Δεῖτε: ΠΟΙΟ ΜΟΝΤΕΛΟ TOΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ; του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΥ, Επίκουρου Καθηγητή Εκκλησιαστικού Δικαίου, Τμήμα Νομικής του Α.Π.Θ. (ἐδῶ)