Επιτρέπεται η σιωπή, όταν ιερείς αλλοιώνουν την Αγιοπατερική μας Παράδοση;

Η περίπτωση του π. Νικολάου Μανώλη και π. Θεοδώρου Ζήση

  Εἶναι στενάχωρο πρᾶγμα νὰ ἀποκαλύπτουμε κακόδοξες διδασκαλίες ἀνθρώπων, ποὺ πρὶν λίγο καιροῦ ἐπαινούσαμε ὡς ἀγωνιστὲς σ’ αὐτὸν τὸν πρωτόγνωρο ἀγώνα κατὰ τῶν Παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν. Ἀλλὰ πάλι εἶναι καθῆκον μας στὶς μέρες ποὺ ζοῦμε, νὰ μὴν ἐπιτρέπουμε τὴν ἀλλοίωση τῆς Ἁγιοπατερικῆς μας Παραδόσεως, ὅσο τὴν καταλαβαίνουμε.

  Δυστυχῶς, «πάλιν καὶ πολλάκις» κάποιοι ἀντι-Οἰκουμενιστές, καὶ προσφάτως ἡ τριὰς τῶν ἱερέων ποὺ τελευταῖα ἀποτειχίστηκαν (οἱ π. Θεόδωρος Ζήσης, π. Νικόλαος Μανώλης καὶ π. Φώτιος Βεζύνιας) διετύπωσαν θέσεις ἀντίθετες μὲ τὴν Ἱερά μας Παράδοση γιὰ τὸ θέμα τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές. Θίξαμε κατὰ καιροὺς μὲ σύντομα σχόλια τὶς κακόδοξες θέσεις τους, ἀλλά, ἀντὶ αὐτὴ ἡ κριτικὴ νὰ τοὺς προβληματίσει καὶ νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ἐξετάσουν βαθύτερα τὸ θέμα, τοὺς ἔκανε νὰ ἐκτεθοῦν περισσότερο καί –γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὶς θέσεις τους– νὰ ἐπιχειρηματολογήσουν μὲ θέσεις ποὺ τοὺς ἀπομακρύνουν ἀκόμα περισσότερο ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση!

   Ἐπειδὴ λοιπόν, αὐτὲς τὶς θέσεις τὶς ἐπαναλαμβάνουν καὶ θέλουν νὰ τὶς ἐπιβάλουν ὡς διδασκαλία στὴν Ἐκκλησία, θὰ τὶς ἐξετάσουμε σήμερα σ’ ἕνα ἐκτενέστερο κείμενο, διότι ἡ στάση μας ἀπέναντι στοὺς αἱρετικοὺς ἔχει σωτηριολογικὲς συνέπειες, ἔχει σχέση μὲ τὴν ὀρθόδοξη ὁμολογία ποὺ ζητᾶ ὁ Κύριος ἀπὸ τοὺς πιστούς, καὶ δὲν εἶναι ἕνα ἀκαδημαϊκό-θεολογικὸ πρόβλημα ἄσχετο μὲ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, ποὺ μποροῦμε νὰ τὸ παρακάμψουμε ἢ νὰ τὸ παραπέμψουμε γιὰ λύση στὸ μέλλον. Ἡ αἵρεση εἶναι ἐδῶ, τώρα κι ὄχι αὔριο. Καλύτερα· εἶναι παροῦσα ἐδῶ καὶ δεκαετίες καὶ συνεχῶς ἐπεκτείνεται.

  Ἰσχυρίζονται λοιπόν, οἱ τρεῖς παραπάνω πατέρες –ποὺ μᾶς χαροποίησαν πρὸ μηνῶν μὲ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου τοῦ ἐπισκόπου τους– θέσεις ποὺ στὴν οὐσία ἀκυρώνουν τὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο πραγματοποιεῖται ἡ ἀποτείχιση (ἢ διακοπὴ μνημοσύνου). Ἐφ’ ὅσον λέγουν, δὲν ἔχουν ναὸ νὰ λειτουργήσουν οἱ ἀποτειχισθέντες, μποροῦν νὰ πηγαίνουν νὰ ἐκκλησιάζονται σὲ ἄλλους ναοὺς ποὺ μνημονεύεται ὁ αἱρετικὸς Ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἀποτειχίστηκαν!!!

  Αὐτὸ ὅμως, εἶναι κακόδοξη θέση, ἀφοῦ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων. Καὶ δυστυχῶς αὐτὸ συμβουλεύουν νὰ κάνουν καὶ οἱ πιστοί, παρουσιάζοντας μάλιστα οἱ ἴδιοι τὸν ἑαυτό τους ὡς «ἀπλανῆ ὁδηγό»!!! Διότι λένε, ναὶ μὲν ἡ Ἀκρίβεια μᾶς ὑπαγορεύει νὰ μὴν ἐκκλησιαζόμαστε ἐκεῖ ποὺ μνημονεύεται ὁ αἱρετικὸς Ἐπίσκοπος, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία –ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἀκρίβεια– χρησιμοποιεῖ καὶ τὴν Οἰκονομία, ποὺ κι αὐτὴ εἶναι νόμιμος δρόμος.

   Αὐτὲς οἱ θέσεις εἶναι πρωτοφανεῖς καὶ καινοφανεῖς, καὶ δὲν συναντιοῦνται στὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο δὲν ἀποτελεῖ ἁπλὰ μιὰ διαμαρτυρία, ὅπως ἰσχυρίζονται, ἀλλὰ ὡς ἔχουσα σωτηριολογικὸ χαρακτῆρα, εἶναι κίνηση ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὸν μολυσμὸ ποὺ ἐπιφέρει ἡ αἵρεση. Ἡ δὲ Οἰκονομία δὲν ἐφαρμόζεται σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, ἀλλὰ ἰσχύει σὲ ἄλλες περιπτώσεις καὶ μὲ ἄλλες προϋποθέσεις, ὅπως μᾶς δείχνει ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων. Ἡ Οἰκονομία εἶναι οὐσιαστικὰ παρανομία, παροδικὴ ἀπόκλιση ἀπὸ τοὺς Κανόνες, καὶ πραγματοποιεῖται γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσει κάποια εἰδικὴ περίπτωση-κατάσταση, καὶ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνατρεπτικὴ τῶν λόγων γιὰ τοὺς ὁποίους θεσπίστηκε ἡ Ἀκρίβεια, νὰ δίνει δηλ. συγχωροχάρτι γιὰ  παράβαση  Ἐντολῶν  καὶ Ἱερῶν Κανόνων!

   Ἐπίσης, οἱ ὡς ἄνω πατέρες, ἐμπλέκουν στὴν συζήτηση τὸ θέμα τῆς ἐγκυρότητος τῶν μυστηρίων. Τὸ ἐπιχείρημά τους εἶναι: ἐφ’ ὅσον τὰ μυστήρια ποὺ τελεῖ ἕνας αἱρετικὸς μὴ καταδικασμένος εἶναι ἔγκυρα, ἄρα μποροῦμε ἕως ὅτου καθαιρεθοῦν οἱ αἱρετικοὶ νὰ κοινωνοῦμε μαζί τους καὶ νὰ παίρνουμε τὴ θεία Χάρη δι’ αὐτῶν. Ὅμως οἱ Ἱ. Κανόνες καὶ ἡ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων, δὲν ἐξετάζουν κάτω ἀπὸ αὐτὸ τὸ πρῖσμα τὸ θέμα. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἐντέλλεται ἀσχέτως τῆς ἐγκυρότητος ἢ μὴ ἐγκυρότητος τῶν μυστηρίων, διότι ἐκεῖνο ποὺ μολύνει εἶναι ἡ αἵρεση καὶ ἡ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς⁽²⁾. Οὔτε μᾶς διδάσκουν ὅτι πρέπει πρῶτα νὰ ἐξασφαλίσουμε Ἐπίσκοπο ἢ ἱερέα ποὺ θὰ μᾶς τελεῖ τὰ μυστήρια καὶ μετὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὴν αἵρεση, διότι ἡ αἵρεση (καταδικασμένη ἢ μὴ καταδικασμένη) μολύνει καὶ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση μὲ τὸ στόμα τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη διδάσκει: Νὰ φεύγετε μακριὰ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς· κι ὄχι μόνο νὰ μὴν ἔχετε μυστηριακή-ἐκκλησιαστικὴ σχέση, ἀλλ’ οὔτε «χαίρετε» νὰ μὴν τοὺς λέτε! Καὶ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης προς τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης «Συμφωνώντας με τους Οικουμενιστές, παρεμποδίζετε τη σωτηρία των ψυχών» (https://katihisis.blogspot.gr/2017/02/blog-post.html).

  Θὰ καταδείξουμε ὅλα αὐτά, ἀνατρέχοντας ὄχι σὲ πατερικὰ κείμενα τῆς ἐπιλογῆς μας,  ἢ μελέτες δικές μας, ἀλλὰ σὲ βιβλίο τοῦ ἑνὸς ἐκ τῶν τριῶν πατέρων, τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, ποὺ γράφτηκε τὰ τελευταῖα χρόνια, καὶ χρησιμοποιεῖ ἄφθονα καὶ ἀναμφισβήτητα Πατερικὰ παραδείγματα.

   Πρὶν ὅμως, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ παραθέσουμε κάποια ἀποσπάσματα ἀπὸ πρόσφατη κακόδοξη ὁμιλία ποὺ ἔκανε πρὶν ἕνα μήνα περίπου (30-4-2017, ἐδῶ) ὁ π. Νικόλαος Μανώλης.

     Εἶπε:

  Κάναμε διακοπὴ μνημοσύνου «τοῦ μητροπολίτη μας, ὁ ὁποῖος μητροπολίτης συνεχίζει νὰ λέει ψέματα στὸ λαὸ κάθε Κυριακὴ στὴ Λειτουργία, μνημονεύοντας τὸν Οἰκουμενικὸ πατριάρχη Βαρθολομαῖο, μὲ τὴν ψευδῆ δήλωση πρὸς τὸ λαὸ καὶ πρὸς τὸν Θεό, ὅτι ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας. Τὸν πατριάρχη, ποὺ αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἔκανε τὰ ὅσα αἴσχη θὰ μποροῦσε νὰ κάνει… Ὁ μητροπολίτης Ἄνθιμος, μνημονεύοντας τὸν πατριάρχη καὶ δηλώνοντας ὅτι (ὁ Πατριάρχης) ὀρθοτομεῖ τὸ λόγο τῆς ἀληθείας, αὐτό, εἶναι μιὰ διδαχὴ τοῦ κ. Ἀνθίμου ποὺ ἀποδεικνύει, ὅτι “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ” κηρύσσει αἵρεση, ἐφ’ ὅσον ἀναγνωρίζει ὡς ὀρθοτομοῦντα τὴν ἀλήθεια τὸν Οἰκουμενικὸ πατριάρχη».

  Ἔχουμε ὑποχρέωση, λοιπόν, «νὰ ἀκολουθήσουμε ὡς ἱερεῖς τοὺς Κανόνες καὶ νὰ δώσουμε καὶ κατεύθυνση στὸ ποίμνιο ποὺ μᾶς ἀκολουθεῖ καὶ σ’ ὅσους μᾶς ἐμπιστεύονται, ποιόν δρόμο πρέπει νὰ ἀκολουθήσουν… Ὁ ἱερέας διακόπτει τὸ μνημόσυνο, ὄχι ὁ λαός· γιατὶ ὁ ἱερέας λειτουργικὰ μνημονεύει τὸν ἐπίσκοπο. Διακόπτοντας τὸ μνημόσυνο μπορεῖ νὰ κάνει δύο πράγματα. Ἡ Ἀκρίβεια θέλει νὰ μὴν συμμετέχει καθόλου στὶς ἀκολουθίες, ὅπου μνημονεύεται τὸ ὄνομα τοῦ ἐπισκόπου, (καὶ ἡ Οἰκονομία θέλει) νὰ μποροῦμε νὰ πᾶμε σ’ αὐτὲς τὶς ἐκκλησίες (ὅπου μνημονεύεται ὁ Ἄνθιμος) νὰ λειτουργηθοῦμε…».

    [σ.σ.: Δὲν μᾶς ἐξηγεῖ καὶ δὲν μᾶς ἀποδεικνύει θεολογικά-ἐκκλησιολογικὰ ὁ π. Νικόλαος, γιατὶ μπορεῖ –αὐτός καὶ τὸ ποίμνιό του– νὰ ἐκκλησιάζονται στὸν ἱερέα ποὺ μνημονεύει τὸν κ. Ἄνθιμο, τοῦ ὁποίου αὐτὸς καὶ τὰ πνευματικοπαίδια του –ταυτόχρονα– ἔχουν διακόψει τὸ μνημόσυνο! Μᾶς βεβαιώνει ὁ π. Νικόλαος ὅτι ὁ κ. Ἄνθιμος «κηρύσσει αἵρεση “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ”, ἐφ’ ὅσον ἀναγνωρίζει ὡς ὀρθοτομοῦντα τὴν ἀλήθεια τὸν Οἰκουμενικὸ πατριάρχη» ποὺ εἶναι ὁ ἀρχηγέτης τῆς Παναιρέσεως καί, ὡς ἐκ τούτου, ὁ πατριάρχης κηρύσσει “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ” αἵρεση! Κι ἀφοῦ ὁ κ. Ἄνθιμος, εἶναι αἱρετικός, ἐπειδὴ μνημονεύει αἱρετικό, ὁ ἱερέας ποὺ μνημονεύει τὸν Ἄνθιμο, τί εἶναι; Δὲν «συνεχίζει νὰ λέει κι αὐτὸς ψέματα στὸ λαὸ κάθε Κυριακὴ στὴ Λειτουργία», μνημονεύοντας καὶ ὑποδεικνύοντας ὡς Ὀρθόδοξο τὸν αἱρετικὸ μητροπολίτη Ἄνθιμο; Δὲν μολύνεται μὲ τὴν ἐπικοινωνία μετὰ τοῦ αἱρετικοῦ Ἀνθίμου; Κοινωνώντας ἢ μνημονεύοντας ἕνα αἱρετικό (κατὰ τους Ἁγίους Πατέρες), δὲν δείχνουμε μὲ τὴν μνημόνευση καὶ δὲν δηλώνουμε ὅτι ἔχουμε τὴν ἴδια πίστη μὲ αὐτὸν ποὺ μνημονεύουμε καὶ κοινωνοῦμε; Δὲν μολυνόμαστε (κατὰ τους Ἁγίους Πατέρες) συμμετέχοντες σὲ Θ. Λειτουργία αἱρετίζοντος, ὅταν ἐν γνώσει μας τὸ κάνουμε αὐτό; Δὲν λέγει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης πὼς καὶ μόνο ἡ «μνημόνευση του αιρετικού επισκόπου αποτελεί μολυσμό και στερεί την Ορθοδοξία σε αυτόν που τον μνημονεύει, ενώ η εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς μας χωρίζει παντελώς απο τον Χριστό»; (Επιστολή ροδ').

  Δὲν λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὅτι «όχι μόνο οι αιρετικοί, αλλά και όσοι κοινωνούν μαζί τους είναι εχθροί του Θεού; (Επιστολή λθ'). Δέν λέγει ο Μέγας Ἀθανάσιος (γιὰ νὰ ἀρκεστοῦμε μόνο σ’ αὐτούς) ότι πρέπει να αποφεύγουμε όχι μόνο τους αιρετικούς αλλά και όσους έχουν κοινωνία με αυτούς»; (Επιστολή ριθ')].

   «Ἐγὼ προσωπικὰ καὶ ὁ π. Θεόδωρος (συνεχίζει ὁ π. Ν. Μανώλης), λέμε στὰ πνευματικά μας παιδιά, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ κάνουν κάτι ἄλλο…, νὰ ἐκκλησιάζονται σὲ ναοὺς ὅπου λειτουργοῦν οἱ πλέον

παραδοσιακοὶ τῶν ἱερέων (οἱ εὐσεβεῖς ἱερεῖς), ἔστω κι ἂν μνημονεύουν… Ἐγὼ μάλιστα τὸ ἔδειξα αὐτὸ καὶ μὲ τὴν παρουσία μου –δυό φορὲς μετὰ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου πῆγα στὸ ναό(!!!)– ὥστε μὲ τὴν παρουσία μου νὰ δείξω ὅτι δὲν ἔχω διαφορὰ πίστης ἀπὸ τὸν παπα-Ἀντώνη [σ.σ.: ποὺ ὅμως, πάτερ, μνημονεύει τὸν αἱρετικὸ Θεσ/νίκης Ἄνθιμο!]. Ἔχω κόψει τὴν κοινωνία καὶ δὲν ἔχω πνευματικὴ σχέση μὲ τὸν ἐπίσκοπό μου, ποὺ εἶναι Οἰκουμενιστής. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἡ Λειτουργία ποὺ κάνει ὁ Ἄνθιμος δὲν ἔχει Χάρη. Γι’ αὐτὸ ἐπιτρέπω, ἀκόμα καὶ στὰ παιδιά μου (νὰ πηγαίνουν στὶς λειτουργίες ποὺ μνημονεύονται τὰ ὀνόματα τῶν αἱρετικῶν). Δὲν εἶπα στὰ παιδιά μου μὲ τὸ ζόρι, κάνετε κάτι ἄλλο.  Ἂν τὸ πῶ αὐτὸ μὲ τὸ ζόρι, τότε εἶμαι βλάσφημος(!). Ἐγὼ μὲ παρρησία μιλάω. Γιατὶ τότε δὲν θὰ ἀναγνωρίζω ὅτι γι’ αὐτὸ τὸ βῆμα ποὺ ἔκανα, αὐτὸς ποὺ μὲ ὤθησε, ἦταν ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἂν πέρυσι δὲν τὸ ἔκανα, δὲν τὸ ἔκανα γιατὶ δὲν εἶχα τόση Χάρη. Τόση Χάρη δὲν εἶχα. Τώρα ἦρθε ἡ Χάρη ἡ περισσή καὶ μὲ ὁδήγησε σ’ αὐτό. Ἂν λοιπόν, ἐγὼ ἀναγνωρίζω ὅτι ὑπῆρξε Χάρις, ποὺ τὴν διαβάζω μέσα μου καὶ τὴ μελετῶ, τότε πῶς νὰ πῶ στὸ διπλανό μου, νὰ τὸν πιάσω ἀπὸ τὸ γιακὰ καὶ νὰ τοῦ πῶ, ἔλα (νὰ ἀποτειχιστεῖς);  Δηλαδή, σ’ αὐτὸν δὲν πρέπει ναρθεῖ (πρῶτα) ἡ Χάρις; Δὲν πρέπει νὰ ἐνεργήσει; Ναί, ἐγὼ θὰ βοηθήσω. Μὲ γνώσεις, μὲ πληροφορίες, μὲ τὴ ζωή μου καὶ μὲ τὴν προσευχή μου. Γι’ αὐτὸ καλὸ εἶναι νὰ μὲ συμβουλεύεσθε. Ἐγὼ σὲ ὅλους μιλάω καὶ σ’ ὅλους δίνω κατευθύνσεις».

    [σ.σ.: Δηλαδή, πάτερ, α) Ἀντὶ ἐσεῖς, νὰ τηρήσετε τὴν Ἀκρίβεια καὶ νὰ δώσετε τὸ παράδειγμα καὶ στὰ πνευματικά σας παιδιά, πάντα ὑπὸ τὴν προϋπόθεση, ἂν θέλουν νὰ σᾶς ἀκολουθήσουν, ἀντίθετα τοὺς διδάσκετε τὴν Οἰκονομία ὡς …ἰσότιμο δρόμο!!!  β) Ἐσεῖς, λέτε, δὲν ἀντιληφθήκατε τί διδάσκει ἡ Ἁγιοπατερική μας Παράδοση γιὰ τὸ θέμα, δὲν ὠφεληθήκατε ἀπὸ τὴν Χάρη ποὺ ἐγκρύπτεται στὰ συγγράμματα τῆς Γραφῆς καὶ τῶν Ἁγίων, ἀλλὰ περιμένατε πρῶτα νὰ σᾶς δοθεῖ ἄνωθεν πληροφορία, ἄνωθεν  Χάρις. Καὶ γιὰ πρώτη φορὰ «ἐλάβατε» αὐτὴ τὴν πληροφορία τὸ 2001 μὲ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Πάπα (ὅπως μᾶς λέτε -στὸ βίντεο), ἀλλὰ δὲν τὴν ἐχρησιμοποιήσατε. Τώρα, ὅμως, τὴν ξαναπήρατε, καὶ ἔτσι προχωρήσατε στὴν διακοπὴ μνημοσύνου. Καὶ μᾶς λέτε ὅτι εἶστε «ἀπλανὴς ὁδηγός», γιὰ νὰ μᾶς παρακινήσετε νὰ σᾶς ἀκολουθήσουμε! Τί νὰ πρωτοσχολιάσει κανεὶς σ’ αὐτὴ σας τὴν διδασκαλία;

   Δηλαδή, γιὰ νὰ ἐφαρμόσει κάποιος τὶς Ἐντολὲς πρέπει νὰ περιμένει νὰ τοῦ ἔρθει  «εἰδικὴ» Χάρη ἀπὸ τὸ Θεό; Δὲν ἀρκεῖ ἡ Χάρη ποὺ ἐγκρύπτεται στὶς Ἐντολές Του; Δὲν ἀρκεῖ τὸ ἁπλούστατον· ἡ ἐφαρμογὴ τῶν θείων Ἐντολῶν, ποὺ ἀπὸ τὴν Π. Διαθήκη μᾶς συμβουλεύουν νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς; Δὲν ἀρκεῖ νὰ τὶς ἀκολουθήσουμε, ἐπικαλούμενοι βέβαια τὴν ἐξ ὕψους βοήθεια;

  Ἰσχυρίζεσθε δηλαδή ὅτι οἱ ἄλλοι ποὺ δὲν ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, δὲν φταῖνε αὐτοί, ἀλλὰ ἡ Θ. Χάρις ποὺ ἀκόμα δὲν τοὺς ἐστάλη; Δὲν δίνεται ἡ Χάρις σὲ ὅλους, δὲν μᾶς ὠθεῖ ἡ Θ. Χάρις ὅλους νὰ τηρήσουμε τὶς Ἐντολές; Δὲν πιστεύετε ὅτι σὲ ὅλους δίνεται ἡ Χάρις κι ἄλλοι τὴν δέχονται κι ἄλλοι τὴν ἀπορρίπτουν καὶ δὲν τὴν ἀποδέχονται;

  Καὶ ἀκόμα: τί παραδοξολογήματα εἶναι αὐτὰ ποὺ διατυπώνετε, πάτερ: Οἱ εὐσεβεῖς ἱερεῖς –λέτε– ποὺ στέλνετε τὰ πνευματικά σας παιδιὰ νὰ κοινωνοῦν, παρότι μνημονεύουν αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, λαμβάνουν τὴν Θ. Χάρη γιὰ νὰ εἶναι εὐσεβεῖς, ἀλλὰ δὲν λαμβάνουν Χάρη γιὰ νὰ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές; Τί διδασκαλίες εἶναι αὐτὲς, πάτερ Νικόλαε; Μᾶς λέτε ὅτι οἱ «εὐσεβεῖς» ἱερεῖς ποὺ στέλνετε τοὺς πιστούς, δὲν ἀποτειχίζονται γιατὶ δὲν ἔλαβαν ἀκόμα Χάρη;].

    Συνεχίζει ὁ π. Ν.Μ.: Κάποιος «παπα-Νικόλας ἔχει ἑφτὰ παιδιά· ὁ παπα-Γιάννης ἔχει πέντε. Δὲν εἶναι εὔκολο (νὰ διακόψουν τὸ μνημόσυνο), γιατὶ μᾶς ἀπειλοῦνε γιὰ τὸ μισθό, κ.λπ. Περιμένουν (τὴν Χάρη γιὰ νὰ ἀποτειχιστοῦν) καὶ τὸ ἀναγνωρίζουν καὶ οἱ ἴδιοι, ὅτι εἶναι θέμα Χάριτος…

    Ὁπότε καὶ οἱ δύο, καὶ αὐτὸς ποὺ θὰ πηγαίνει σὲ παραδοσιακοὺς ἱερεῖς ποὺ μνημονεύουν, καὶ αὐτὸς ποὺ μόνος του ἀποφασίζει μὲ τὴν εὐλογία τοῦ γέροντά του, νὰ ἀκολουθήσει μιὰ αὐστηρὴ γραμμὴ καὶ νὰ ἐκκλησιάζεται σὲ ἱερεῖς ποὺ δὲν μνημονεύουν, πρέπει νὰ ἐντείνουν τὴν προσωπική τους προσπάθεια ἀναζήτησης, εὕρεσης καὶ ἀποδοχῆς τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς πλάνης. Γι’ αὐτὸ θέλει ἀπλανὴ ὁδηγό. Δόξα τὸ Θεό, μπροστὰ εἶναι ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης. Ἀνέδειξε ὁ Θεὸς ἕνα φωστήρα μὲ πατερικὸ πνεύμα, ἕναν Πατέρα σύγχρονο, νὰ δώσει αὐτὴ τὴ γραμμή, τὴν Ὀρθόδοξη. Κι ἐμεῖς συνοδοιπόροι του σ’ αὐτὴ τὴν προσπάθεια, κι ἐγὼ κι ὁ π. Φώτιος, μποροῦμε νὰ σᾶς δώσουμε τὶς κατευθύνσεις ποὺ χρειάζεστε, γιατὶ μόνοι σας θὰ ξεφύγετε. Σὲ ἕνα ἀπλανή, λοιπόν, ὁδηγό -ἐγὼ ἐντάσσω τὸν ἑαυτό μου ἐκεῖ, γιατὶ ἀκολουθῶ ἀπλανῆ πατέρα- θὰ σᾶς ὁδηγήσουμε σὲ ἀσφαλῆ λιμένα…»!].

    Τὸ ἴδιο λέμε καὶ στὸν κόσμο (συνεχίζει ὁ π. Νικόλαος)]. «Γιατὶ ὁ κόσμος δὲν μπορεῖ νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ κάνουμε ἐμεῖς. Ἐγὼ ἔχω τὰ φόντα, τὴν ἐμπειρία, τὴν γνώση νὰ κάνω αὐτὸ ποὺ κάνω. Ἔχω τώρα δύο μῆνες ποὺ δὲν ἐκκλησιάζομαι σὲ ναό, ἀλλ’ ἔχω κάνει τὴν “κατ’ οἶκον Ἐκκλησία”. Ἔχω τὸν τρόπο, ὅμως, τὴν γνώση, τὴν ὄρεξη. Ὁ λαός; Ἐλάχιστοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ μποροῦν νὰ ξέρουν τί νὰ κάνουν… Ὁ ὑπόλοιπος λαός, ὅμως, ποὺ δὲν ξέρει, λέει, πῶς θὰ κάνω ἐγὼ Πάσχα, ποῦ θὰ ἐκκλησιαστῶ, πῶς θὰ κοινωνήσω… Κανονικὰ ἐγὼ θὰ ἔπρεπε νὰ κάνω κάποια λειτουργία ὁπουδήποτε… Ἀλλὰ γιὰ τὸ λαὸ ποὺ δὲν μπορεῖ αὐτὰ νὰ τὰ δεχτεῖ καὶ δὲν τὰ ξέρει…, τί πρέπει νὰ κάνει; Ἐδῶ ἡ Ἐκκλησία δίνει τὴ λύση τῆς Οἰκονομίας (μέχρι νὰ ἔρθει ἡ ὥρα ποὺ κι ὁ ἴδιος θὰ βρεῖ μιὰ ἄλλη διέξοδο): νὰ πηγαίνει νὰ ἐκκλησιάζεται στοὺς ναοὺς ποὺ μνημονεύεται τὸ ὄνομα τοῦ Ἐπισκόπου, γιατὶ τὰ μυστήρια εἶναι ἔγκυρα».

     [σ.σ.: Ἐξηγήσαμε πιὸ πάνω ὅτι οἱ Πατέρες δὲν ἐξετάζουν (ὅταν ὑπάρχει αἵρεση) τὸ θέμα τῆς ἐγκυρότητος τῶν μυστηρίων, ποὺ ἐν ἀγνοίᾳ του ἢ σκοπίμως ἐμπλέκει ὁ π. Νικόλαος, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλοι δύο συνοδοιπόροι του ἀποτειχισμένοι ἱερεῖς. Ἐδῶ, ὅμως, ἔχουμε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι ὁ π. Νικόλαος αὐτοπροβάλλεται ὡς ἔχων πλούσια τὴν θεία Χάρη ποὺ δὲν ἔχουν οἱ ἄλλοι!  Ἔχετε –εἴπατε πάτερ– τὰ «φόντα», ποὺ οἱ ἄλλοι δὲν ἔχουν! Τοὺς ἄλλους, μάλιστα, ποὺ σᾶς ἐλέγχουν, καὶ ἐπειδὴ σᾶς ἐλέγχουν, τοὺς ἔχετε δυὸ φορὲς χαρακτηρίσει –τὸ ἀποφασίσατε ἀπὸ μόνος σας καὶ τὸ διαπιστώσατε, ἐσεῖς ὁ ἔμπλεως τῆς Θ. Χάριτος– ὡς δαιμονισμένους! Πῶς γίνεται ὅμως, ἐσεῖς ὁ ἔμπλεως τῆς Θ. Χάριτος, νὰ διδάσκετε τώρα τὶς παραπάνω κακοδοξίες; Νὰ μᾶς λέτε ὅτι δὲν ἀρκεῖ νὰ διαβάσουμε τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ νὰ θελήσουμε νὰ ἐφαρμόσουμε τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Μόνο ἂν αἰσθανθοῦμε τὴν Θ. Χάρη νὰ μᾶς πλημμυρίζει, ὅπως ἐσᾶς, τότε θὰ πρέπει νὰ ἐφαρμόζουμε τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ! Πρέπει λοιπόν νὰ περιμένουμε κάποια χρόνια, κι ὅταν ἔρθει ἡ Θ. Χάρις τότε, θὰ πρέπει νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ πάλι, ὅταν τὸ κρίνουμε ἐμεῖς! Πρὶν λάβουμε εἰδικὴ πληροφορία (ὅπως ἐσεῖς) δὲν πρέπει νὰ ἀποτειχιζόμαστε; Κι ἂς ἔχουμε τὶς Εὐαγγελικὲς Ἐντολές; Κι ἂς τὸ λέει αὐτὸ ὅλη ἡ Πατερική μας Παράδοση; Αὐτὴ εἶναι ἡ μία κακοδοξία.

   Ἀλλὰ διδάσκετε κι ἄλλη κακοδοξία. Καὶ πῶς γίνεται λοιπόν, ἐσεῖς, ὁ ἔμπλεως τῆς Θ. Χάριτος, νὰ διδάσκετε κακοδοξίες; Διδάσκετε πὼς μποροῦμε ἄφοβα νὰ κοινωνοῦμε μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ στοὺς αἱρετικούς –μέχρι νὰ καταδικαστοῦν– παρ’ ὅ,τι γνωρίζουμε ὅτι εἶναι αἱρετικοί. Καλά, δὲν διαβάσατε πὼς οἱ Ἅγιοι μᾶς διδάσκουν νὰ φεύγουμε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ὅπως φεύγει κανείς, ὅταν βλέπει δίπλα του φίδι καὶ λύκο! Τὰ μυστήρια τῶν μὴ καταδικασθένων αἱρετικῶν, πάτερ, δίδουν Χάρη καὶ σ’ αὐτοὺς ποὺ ἐν γνώσει τους τὰ λαμβάνουν, ἐνῶ γνωρίζουν καλὰ ὅτι πρόκειται γιὰ αἱρετικούς; Δὲν σκοτίζουν; Καὶ τώρα, ποιόν νὰ ἀκούσουμε; Ἐσᾶς ποὺ λέτε αὐτά, ἢ τοὺς Ἁγίους ποὺ λένε τὰ ἀντίθετα; Ἤ μήπως ἔχετε περισσότερη Χάρη κι ἀπὸ τοὺς Ἁγίους;].

     Αὐτὰ ὡς πρὸς τὴν πρόσφατη ὁμιλία σας.

   Καὶ τώρα ἂς δοῦμε, τί μᾶς λέει ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης στὸ βιβλίο του «Κακὴ Ὑπακοὴ καὶ Ἁγία Ἀνυπακοή» (2006), γιατὶ αὐτὰ ποὺ λέει πρὶν μιὰ δεκαετία –τότε ποὺ ἦταν ἐν ἐνεργείᾳ καθηγητὴς Πανεπιστημίου– ἀνατρέπουν τὶς θέσεις σας, ἀλλὰ καὶ τὶς θέσεις ποὺ ὁ π. Θεόδωρος τώρα διδάσκει!

    Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης (Θ.Ζ.) γράφει πὼς «ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἔφτανε στὸ σημεῖο νὰ ἐκτιμᾶ ὅτι στὶς περιπτώσεις ἀναξίων, κακῶν ποιμένων ποὺ σκανδαλίζουν μὲ τὴν συμπεριφορά τους, εἶναι προτιμότερο νὰ συναθροίζονται οἱ πιστοὶ στοὺς εὐκτήριους οἴκους, στοὺς ναοὺς δηλ. μόνοι τους, χωρὶς ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, παρὰ νὰ ὁδηγηθοῦν μαζί τους στὴν γέεννα τοῦ πυρός» (σελ. 25). Ἄρα, ὅπως βλέπετε ἐδῶ, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δὲν μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος (σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν δική σας κακοδιδασκαλία, τῶν τριῶν πατέρων) ὅτι πρέπει πρῶτα νὰ βροῦμε ἱερεῖς ποὺ νὰ μᾶς μεταδίδουν τὰ μυστήρια καὶ μετὰ νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τοὺς κακόδοξους! Κι ὅτι ἕως νὰ βροῦμε, μποροῦμε νὰ πηγαίνουμε νὰ κοινωνοῦμε σὲ κακοὺς-κακόδοξους ἱερεῖς!

   Ἐπίσης, στὸ Ἀπολογητικὸ Ὑπόμνημά του πρὸς τὸν μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ἄνθιμο (1/2/2017)⁽¹⁾ λέγει ὅτι «ἐκεῖνοι ποὺ εἰσάγουν τοὺς αἱρετικοὺς μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ συμπροσεύχονται μαζὶ» μὲ αὐτοὺς ποὺ «ὡς ἄλογα κτήνη λακτίζουν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια» δὲν εἶναι εὐσεβεῖς. «Ὁ δὲ Μ. Ἀθανάσιος συγκεκριμένα λέγει ὅτι ἡ ὀπτασία ἀναφέρεται στοὺς Ἀρειανούς, καὶ κατ᾽ ἐπέκταση βέβαια στοὺς αἱρετικοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν».

   Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης (Θ.Ζ.) τώρα (παρέα μὲ τοὺς δύο ἄλλους ἱερεῖς) συμβουλεύει ἄλλα, ἀντιπατερικὰ καὶ ἀντι-σωτηριολογικά! Τώρα ἐφεῦρε τὴν Οἰκονομία! Τώρα λέει ὅτι οἱ πιστοί, ἂν δὲν ὑπάρχουν ἱερεῖς ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ποὺ νὰ ἔχουν διακόψει τὸ μνημόσυνο τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου, δὲν πρέπει νὰ μένουν μόνοι τους, χωρὶς μυστήρια, ἀλλὰ εἶναι προτιμότερο νὰ τὰ παίρνουν ἀπὸ «εὐσεβεῖς» ποιμένες! Καὶ ποιούς θεωρεῖ εὐσεβεῖς; Αὐτοὺς ποὺ ἀποδέχονται ἀπὸ φόβο, δειλία ἢ ἀδιαφορία τὴν κακόδοξη Σύνοδο τῆς Κρήτης, τὸν Οἰκουμενισμό, τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ ἀποδέχτηκαν τὴν Σύνοδο καὶ μνημονεύουν τὸν παναιρετικὸ πατριάρχη Βαρθολομαῖο! «Τίς ὑμᾶς ἐβάσκανε», π. Θεόδωρε, π. Φώτιε καὶ π. Νικόλαε;

   Ὁ Ἅγιος ὅμως (ὅπως καὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι) στὸ θέμα δίνει διαστάσεις σωτηριολογικές. Μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἐπικοινωνία μὲ κακοὺς ποιμένες ὁδηγεῖ «στὴν γέεννα τοῦ πυρός»! Ὁπότε γιὰ τέτοιο θέμα, ποιά οἰκονομία τολμᾶτε νὰ διδάσκεται πατέρες;

    Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης ἔγραψε ὅτι ὁ Μ. Ἀθανάσιος συνιστοῦσε στοὺς πιστούς: «Ἐὰν οὖν τινα ἴδῃς, ἀδελφέ, ὅτι ἔχει σχῆμα σεμνοπρεπές, μὴ πρόσχῃς, ὅτι ἐνδέδυται κώδιον προβάτου, ὅτι ὄνομα ἔχει πρεσβυτέρου, ἢ ἐπισκόπου…, ἀλλὰ τὰς πράξεις αὐτοῦ περιέργασαι· εἰ ἔστι σώφρων, εἰ ἔστι φιλόξενος, ἢ ἀγαπητικός… Εἰ ἔχει κοιλίαν Θεόν, νοσῶν χρήματα καὶ καπηλεύων τὴν θεοσέβειαν, ἄφες αὐτόν… Τί ὑπολαμβάνεις, ὅτι ἀπὸ παραβατῶν ἔχεις τι ἀγαθὸν ἀκοῦσαι; Ἐκείνους ἀποστρέφου ὡς λύκους» (σελ. 26-27).

   Τὸ ἴδιο καὶ στὸ 2^ο κείμενο τοῦ Μ. Ἀθανασίου, ἡ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς χαρακτηρίζεται ὡς κοινωνία μὲ λύκους! Καὶ πόσο ποιμένας εἶναι αὐτὸς ποὺ στέλνει τὸ ποίμνιό του στὸ στόμα Ἐπισκόπων λύκων;

     Καὶ παρακάτω ὁ π. Θ. Ζ. ἑρμηνεύων λόγους πάλι τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου μᾶς λέγει. Ὅταν κάποιοι ἀπευθύνθηκαν στὸν Μ. Ἀθανάσιο γιὰ τὸν λόγο ὅτι ὁ Μ. Βασίλειος ἀπέφευγε νὰ ὀνομάσει τὸ Ἅγιον Πνεύμα «ὁμοούσιον», τότε ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ἀφοῦ τοὺς ἐξήγησε ὅτι γιὰ λόγους οἰκονομίας ὁ Μ. Βασίλειος κρατᾶ αὐτὴ τὴν στάση, στὴ συνέχεια λέγει ὅτι «ἂν ὑπῆρχε ὄντως κάτι ὕποπτο, τότε καλὰ κάνουν καὶ ἀνθίστανται» (σελ. 28-29) ἀκόμα καὶ στὸ Μ. Βασίλειο!  Ὄχι τώρα ποὺ οἱ Οἰκουμενιστὲς διὰ Συνόδου ἐπισημοποίησαν βεβαιωμένες αἱρέσεις κι ὄχι ὕποπτες!

    Στὴ συνέχεια πάλι ὁ π. Θ.Ζ. μᾶς παρουσιάζει τὴν διδασκαλία καὶ στάση τοῦ Μ. Βασιλείου πρὸς τοὺς φιλο-Οἰκουμενιστὲς τῆς ἐποχῆς του φιλοαρειανούς. Αὐτοὺς (ἐξηγεῖ ὁ π. Θ.Ζ.) ὁ Μ. Βασίλειος «δὲν τοὺς θεωρεῖ κἂν ὡς ἐπισκόπους καὶ συνιστᾶ στοὺς κληρικοὺς τῆς Νικοπόλεως νὰ μὴν ἔχουν καμία κοινωνία» (μὲ ἕναν ἀπ’ αὐτούς), τὸν φιλοαρειανὸ ἐπίσκοπο Φρόντωνα· τοὺς ἐξεγείρει οὐσιαστικὰ σὲ ἀνυπακοή, στὴν ἁγία καὶ θεία ἀνυπακοή. Τοὺς ἐφιστᾶ μάλιστα τὴν προσοχὴ ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐξαπατηθοῦν ἀπὸ τὸ ὅτι ἐμφανίζονται νὰ ἔχουν ὀρθότητα πίστεως («ἐπαγγελλομένων ὀρθότητα πίστεως. Χριστέμποροι γὰρ οἱ τοιοῦτοι») (σελ. 30-31).

    Κι ὅμως ὁ π. Θ.Ζ. ἀκόμα μᾶς συνιστᾶ ὡς λέοντα τὸν Πειραιῶς Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος «ἐπαγγέλλεται ὀρθότητα πίστεως», ἀλλὰ κοινωνεῖ μὲ τὸν ἀρχηγὸ τῆς ἀγέλης τῶν λύκων πατριάρχη καί, μάλιστα, τοῦ στέλνει δῶρο-ραβασάκι τὸ πορτραῖτο τοῦ κ. Βαρθολομαίου ποὺ φιλοτεχνήθηκε μὲ τὰ λεφτὰ τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν καὶ ἐν ἀγνοίᾳ τους!!!

   Καὶ παρακάτω παραθέτει τὸ ἑξῆς: «Οὐκ οἶδα ἐπίσκοπον μηδὲ ἀριθμήσαιμι ἐν ἱερεῦσι Χριστοῦ τὸν παρὰ βεβήλων χειρῶν ἐπὶ καταλύσει τῆς πίστεως εἰς προστασίαν προβεβλημένον». Κι αὐτὰ τὰ γράφει, σημειώνει ὁ π. Θ.Ζ., «χωρὶς νὰ ἔχει τὴν ἔγκριση τῆς προϊσταμένης του ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς, τοῦ πατριάρχου ἢ τῆς συνόδου, «ἀπευθύνεται σὲ κληρικοὺς ἄλλης ἐπισκοπῆς…». «Αὕτη ἐστὶν ἡ ἐμὴ κρίσις. Ὑμεῖς δέ, εἴ τινα ἔχετε μεθ’ ἡμῶν μερίδα, ταὐτὰ φρονήσετε δηλονότι· εἰ δὲ ἐφ’ ἑαυτῶν βουλεύεσθε, τῆς ἰδίας γνώμης ἕκαστός ἐστι κύριος, ἡμεῖς ἀθῶοι ἀπὸ τοῦ αἵματος τούτου» (σελ. 31).

   Ὁ π. Θ.Ζ. ὅμως, ἄλλα κάνει. Ἀντὶ νὰ βαδίσει καὶ νὰ συμβουλεύσει τὴν Ἀκρίβεια, ἀντὶ νὰ παροτρύνει πρὸς αὐτὴν τοὺς πιστοὺς καί, ὅπως ὁ Μ. Βασίλειος, νὰ θέσει πρὸ τῶν εὐθυνῶν του ὅποιον δὲν τὴν ἀκολουθήσει, αὐτὸς διδάσκει ὡς κανονικὴ ὁδὸ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, διότι τάχα αὐτὸ τὸ ἐπιτρέπει ἡ Οἰκονομία! Παρότι ὁ Μ. Βασίλειος διδάσκει οὔτε χειραψία νὰ μὴν κάνουμε μὲ αὐτούς! «μὴ προσληφθῆναί τινας εἰς κοινωνίαν μηδὲ τῆς χειρὸς αὐτῶν ἐπιβολὴν δεξαμένους» (σελ. 32).

    Ὁ Μ. Βασίλειος, λοιπόν, κι ὅλοι οἱ Ἅγιοι δὲν ἀναγνωρίζουν τὸν προφανῆ αἱρετικό, ποὺ καταλύει μὲ τὶς κακοδοξίες του τὴν πίστη, χωρὶς νὰ κάνει διάκριση μὲ καταδικασμένο ἢ μὴ καταδικασμένο αἱρετικό. Βλέπει δὲ πάλι σωτηριολογικὰ τὴ σχέση μὲ τοὺς αἱρετικούς, γι’ αὐτὸ καὶ καταλήγει· ἐμεῖς σᾶς συμβουλεύσαμε τὸ σωστό· ἂν ἐσεῖς δὲν τὸ ἀκολουθήσετε «ἡμεῖς ἀθῶοι ἀπὸ τοῦ αἵματος τούτου»!

   Δυστυχῶς, ὅμως, ἡ τριὰς τῶν πατέρων, ἄλλα διδάσκει! Διδάσκει νὰ πηγαίνουμε καὶ νὰ κοινωνοῦμε ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους (καὶ τοὺς “εὐσεβεῖς” ἱερεῖς ποὺ δὲν ἀντιδροῦν “οὐδὲ ἀντιλέγουν” στὶς ἀποφάσεις τῆς αἱρετικῆς-ληστρικῆς Συνόδου τῆς Κρήτης!

   Καὶ κατακλείει τὰ περὶ Μ. Βασιλείου ὁ π. Θ.Ζ.: «Ἀπ’ ὅλα αὐτά (ποὺ ἀναφέρει παραπάνω) ὁ Μ. Βασίλειος διδασκόμαστε ὅτι ὅσο καὶ ἂν εἶναι γνήσιος καὶ εὐλαβής, ὅσο ὑψηλὸ ἀξίωμα καὶ ἂν ἔχει αὐτὸς ποὺ παρεμποδίζει νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ  ἢ μᾶς προτρέπει νὰ πράξουμε αὐτὰ ποὺ ἀπαγορεύει ὁ Θεός, αὐτὸν ὀφείλουμε νὰ τὸν ἀποκλείσουμε καὶ νὰ τὸν βδελυσσόμεθα» (σελ. 37). Καὶ νὰ θυμήσουμε πάλι ἀπὸ τὴν Γραφή· μιὰ Ἐντολὴ εἶναι τὸ «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν»· μιὰ ἄλλη εἶναι «Χαίρειν αὐτοῖς μὴ λέγητε»· μιὰ Τρίτη εἶναι «δεν θα μπω σε εκκλησία πονηρευομένων» (ἐδῶ) https://katanixis.blogspot.gr/2017/03/blog-post_418.html

    Ἄρα, π. Θεόδωρε, ἐνῶ ἐδῶ μᾶς λέτε ὅτι πρέπει νὰ βδελυσσόμεθα ἐκεῖνον ποὺ μᾶς προτρέπει νὰ πράξουμε αὐτὰ ποὺ ἀπαγορεύει ὁ Θεός, σήμερα μαζί μὲ τοὺς ἄλλους δύο πατέρες μᾶς διδάσκετε νὰ πηγαίνουμε νὰ κοινωνοῦμε ἀπὸ Οἰκουμενιστές!

    Στὴν συνέχεια ὁ π. Θ.Ζ. μᾶς παρουσιάζει ἄλλον Ἅγιο· τὸν ἅγιο Μάξιμο. Γράφει: «Ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου Μαξίμου εἶχε κυριαρχήσει παντοῦ ἡ αἵρεση τοῦ Μονοθελητισμοῦ, ὅπως τώρα κυριαρχεῖ δυστυχῶς παντοῦ ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Στὴν πανίσχυρη Ἐκκλησία Κων/πόλεως μπροστὰ στὸν αὐτοκράτορα καὶ στὸν Πατριάρχη, ποὺ ὑπεστήριζαν τὴν αἵρεση, ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι ἔκαναν ὑπακοή· μόνος ἀνυπάκουος ἕνας μοναχός, ὁ Ἅγιος Μάξιμος, ὁ ὁποῖος ἀσφαλῶς ἐθεωρεῖτο ταραχοποιὸς καὶ ἀπείθαρχος, ὅπως κατηγοροῦν τώρα τοὺς κληρικοὺς ποὺ ἀντιτάσσονται στὸν Οἰκουμενισμό», πὼς δῆθεν ταράσσουν τὸ ποίμνιο μὲ τὰ συνέδρια καὶ τὸ λόγο τους (σελ. 39-40).

    Μόνο ποὺ δὲν ἰσχύει αὐτὸ ποὺ θέλετε νὰ παρουσιάσετε π. Θεόδωρε. Γιατὶ ὁ Ἅγιος δὲν τάραξε τὰ νερὰ τόσο μὲ τὴν ὅποια διαμαρτυρία του, ἀλλὰ κυρίως μὲ τὴν ὁλοκληρωμένη κι ὄχι μεσοβέζικη ἀποτείχισή του. Αὐτὸ «τάραξε» τὴν αὐτοκρατορικὴ αὐλὴ καὶ τοὺς Πατριάρχες. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν παρακαλοῦσαν ἢ τὸν ἀπειλοῦσαν νὰ γίνει «κοινωνικός», νὰ ἐπικοινωνεῖ δηλ. ἐκκλησιαστικὰ μαζί τους, μὲ τὴν κατ’ αὐτοὺς κανονική-θεσμικὴ  Ἐκκλησία, νὰ σταματήσει τὴν ὁλοκληρωμένη διακοπὴ μνημοσύνου! Ἀλλὰ ὅπως ὁ ἴδιος γράφετε, ὁ Ἅγιος δὲν τοὺς ἔκανε τὴν χάρη. Ὁ ἅγιος Μάξιμος δὲν θεωροῦσε ὡς Ἐκκλησία τοὺς Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους τῆς ἐποχῆς του, καὶ δίδασκε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ὁ «εἷς καὶ ἡ ἀλήθεια». Ὄχι ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται ἡ θεσμικὴ Ἐκκλησία μὲ τὶς χρυσοστόλιστες στολές, καὶ μὲ τὶς μίτρες καὶ τὶς πατερίτσες! Ὅλοι ὅσοι διδάσκουν ἢ ἀποδέχονται τὴν αἵρεση, ἢ σιωποῦν καὶ μνημονεύουν τοὺς παραπάνω δὲν εἶναι ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία.

   Καὶ ὁ π. Θ.Ζ. μᾶς παρουσιάζει στὴ συνέχεια τοῦ βιβλίου του τὸ γνωστὸ γεγονός: Τὸν Ἅγιο «ἐπιπλήττει ὁ Πατριάρχης καὶ τὸν ἀπειλεῖ μὲ τιμωρία, γιατὶ δὲν ὑπακούει στὴν Ἐκκλησία» (σελ. 40). Τὸν ἐπιπλήττει γιατὶ ἔχει διακόψει τὸ μνημόσυνο μὲ ὅλα τὰ πατριαρχεῖα καὶ δὲν κοινωνεῖ μὲ κανένα. Καὶ μᾶς τὸ φέρνει ὡς παράδειγμα πρὸς μίμηση! Μόνο ποὺ ὁ ἴδιος ὁ π. Θ.Ζ. δὲν τὸν μιμεῖται, καὶ διδάσκει καὶ παρασέρνει καὶ τοὺς πιστοὺς νὰ μὴν ἀκολουθήσουν τὸν Ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ἀλλὰ νὰ κάνουν «κακὴ ὑπακοή» καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸν π. Θεόδωρο, τὸν π. Νικόλαο καὶ τὸν π. Φώτιο, οἱ ὁποῖοι ἀντιδιδάσκουν ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν οἱ πιστοὶ νὰ στεροῦνται τῶν μυστηρίων, γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ τὰ λαμβάνουν, ἔστω κι ἂν προσφέρονται ἀπὸ ἱερωμένους ποὺ δὲν ἀποτειχίζονται, ποὺ δὲν καταδικάζουν τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης, καὶ ἄρα δὲν ὁμολογοῦν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη! Ὁ ἅγιος Μάξιμος, ὅμως, προτιμοῦσε νὰ μὴν κοινωνεῖ, ὄχι ἀπὸ παναιρετκοὺς Οἰκουμενιστές (ὁ χαρακτηρισμὸς εἶναι δικός σας), ἀλλὰ οὔτε ἀπὸ ἁπλοὺς αἱρετικούς, ὅπως ἦταν οἱ Μονοθελῆτες! (παρότι, βέβαια, ἡ αἵρεση εἶναι αἵρεση, εἴτε μικρή, εἴτε μεγάλη).

   Αὐτὰ τὰ ἐπιβεβαιώνει ὁ π. Θ.Ζ. παρουσιάζοντας καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ (σελ. 41), ὁ ὁποῖος κατὰ τὸν π. Θ.Ζ. «γράφει αὐστηρότερα (ἀπὸ τὸν ἅγιο Μάξιμο) ὅτι στὴν Ἐκκλησία ἀνήκουν ὅσοι δέχονται τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας· ὅσοι δὲν ὑπακούουν στὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀνήκουν σ’ αὐτήν· αὐτοδιαψεύδονται, ἔστω κι ἂν ὀνομάζουν τοὺς ἑαυτούς τους ποιμένες καὶ ἀρχιποιμένες» (σελ. 41). Καὶ συνεχίζει: «Ἡ εἰρήνη δὲν εἶναι καλή, ὅταν μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸ Θεό, ὅταν δηλ. συμφωνοῦμε καὶ συμμαχοῦμε γιὰ πράγματα, ποὺ εἶναι ἀντίθετα πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ» (σελ. 41), ὅπως τώρα κάνουν οἱ ὑπογράψαντες τὴν αἱρετικὴ Κολυμπάριο Σύνοδο, ὅσοι δὲν ἀντιδροῦν, ἀλλὰ κοινωνοῦν λειτουργικὰ καὶ κοινωνοῦνται ἀπὸ τοὺς ἀποδεχομένους τὴν Σύνοδο αὐτὴ καὶ τὸν Οἰκουμενισμό.

   Ἐπιμένει ὁ π. Θ.Ζ. νὰ ἐκθειάζει τὸν ἅγιο Μάξιμο καὶ τονίζει τὴν «εὐθύνη ποὺ ἔχουν ὡς πρὸς τὴν ὑπεράσπιση τῆς πίστεως πρωτίστως βέβαια οἱ κληρικοί, ἀλλὰ μετ’ αὐτῶν οἱ μοναχοὶ καὶ οἱ λαϊκοί» (σελ. 42). Ἂν λοιπὸν ὁ ἅγιος Μάξιμος καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς τιμοῦνται καὶ εἶναι παραδείγματα εὐθύνης πρὸς μίμηση, ἐσεῖς πάτερ, γιατί δὲν κάνετε ὅ,τι καὶ οἱ Ἅγιοι; Ἔστω κι ἂν οἰκονομεῖτε τὸ ποίμνιό σας (χωρὶς νὰ ἔχετε τὸ δικαίωμα νὰ παρέχετε «μαζικὴ» οἰκονομία!), ἀφοῦ ἡ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση μολύνει καὶ καμιὰ οἰκονομία δὲν ἀποτρέπει καὶ δὲν ἀπομακρύνει αὐτὸ τὸν μολυσμό, ποὺ συνεπάγεται ἡ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς; Δὲν σκέπτεσθε ὅτι ἔτσι θέτετε σὲ κίνδυνο τὴν σωτηρία ψυχῶν; Καὶ ἐν τέλει, γιατί ἐσεῖς δὲν ἀποτειχίζεσθε σωστὰ καὶ ὀρθόδοξα ὅπως οἱ Ἅγιοι, ὅπως ὁ ἅγιος Μάξιμος, ἀλλὰ πηγαίνετε καὶ ἐκκλησιάζεσθε ἐκεῖ ποὺ μνημονεύονται οἱ αἱρετικοί;

   Ἀλλὰ μιλᾶ καὶ γιὰ τὴν οἰκονομία συγκεκριμένα ὁ π. Θεόδωρος. Σαφῶς ἐναντίον τῶν ἐνεργειῶν τοῦ σημερινοῦ π. Θ.Ζ.! Τότε ἔγραφε: «Ἦταν καταλυτικὴ ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἁγίου Μαξίμου, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία σὲ θέματα πίστεως δὲν χωρεῖ Οἰκονομία καὶ συμβιβασμός· ἡ αἵρεση εἶναι καινοτομία, καὶ ὅσοι ἐπιχειροῦν νὰ τὴν ἐξωραΐσουν μὲ οἰκονομίες εἶναι ψευδοδιδάσκαλοι καὶ ἀπατεῶνες· αὐτοὺς δὲν πρέπει νὰ τοὺς ὑπακούουμε, ἀλλὰ νὰ φεύγουμε, νὰ ἀπομακρυνόμαστε, γιὰ νὰ μὴ φανοῦμε ὅτι μὲ τὴν συναναστροφή μας μετέχουμε στὴν κακία τους» (σελ. 45-46). Ποὺ σημαίνει ὅτι οἱ Ἅγιοι μᾶς διδάσκουν ὅτι ἀκόμα κι ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ὑποστοῦμε ἐμεῖς βλάβη κοινωνοῦντες μὲ αἱρετικούς, ὅμως, σκανδαλίζουμε ἄλλους ἀδύνατους ἀδελφούς μας καὶ τοὺς παρουσιάζουμε ἀκίνδυνη τὴν συναναστροφὴ μὲ αἱρετικούς, συντελώντας ἔτσι στὴν δική τους ἐξοικείωση μὲ τὴν αἵρεση!

  Τὸ μεγαλύτερο λάθος τοῦ π. Θ.Ζ., εἶναι στὴν περίπτωση τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου. Ἐνῶ σὲ τωρινή του συνέντευξη ὁ π. Θ.Ζ. ὀνομάζει τὸν ἅγιο Θεόδωρο ὑποτιμητικὰ ζηλωτή (ταυτίζοντάς τον, μάλιστα, κακόβουλα μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες πατέρες ποὺ ἔχουν ἀποτειχιστεῖ ὁλοκληρωμένα, ποὺ κι αὐτοὺς ὑποτιμητικὰ ἀποκαλεῖ ζηλωτές), στὸ βιβλίο του τὸν ἐπαινεῖ καὶ τὸν φέρνει ὡς παράδειγμα! Ἂς δοῦμε λοιπόν, τί ἔγραφε ὁ π. Θ.Ζ. τότε στὸ βιβλίο του περὶ ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου:

     Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὄχι γιὰ καταδικασμένη αἵρεση, ἀλλὰ γιὰ ἕνα παράνομο γάμο διέκοψε τὸ μνημόσυνο, ὄχι μόνο τοῦ ἱερέα ποὺ τὸν πραγματοποίησε, ἀλλὰ καὶ ὅσων κοινωνοῦσαν μαζί του. Γράφει: «Τὸν εὐλογηθέντα ἀπὸ τὸν πρεσβύτερο Ἰωσήφ, τῇ ἀνοχῇ τοῦ πατριάρχου, δεύτερο γάμο τοῦ αὐτοκράτορος ὁ Ἅγιος Θεόδωρος δὲν τὸν θεωρεῖ γάμο ἀλλὰ “μοιχοζευξία” καὶ τὸν εὐλογήσαντα ὄχι ἱερέα ἀλλὰ “μοιχοζεύκτη”. Διέκοψε τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία καὶ πρὸς τὸν μοιχοζεύκτην καὶ πρὸς ὅσους κοινωνοῦσαν μαζύ του, καὶ μολονότι ἡ ἀντίδρασή του αὐτὴ εἶχε φοβερὲς συνέπειες καὶ γιὰ τὸν ἴδιο καὶ γιὰ τὴν μοναστικὴ ἀδελφότητα τῆς περιφήμου Μονῆς Στουδίου», διότι «ὑπεράνω ὅλων ὡς πρώτη προτεραιότητα ἔθεσε τὴν ὑπεράσπιση τῆς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας, ἡ νόθευση τῆς ὁποίας ἔχει σοβαρότατες συνέπειες στὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, στὴ σωτηρία τους» (σελ. 47-48). Ἡ αἵρεση λοιπόν, π. Θ. Ζ., π. Φώτιε, π. Νικόλαε βλάπτει σοβαρὰ τὴν πνευματική μας ὑγεία καὶ ἔχει σχέση μὲ τὴν σωτηρία μας, κι ἐσεῖς στέλνετε τὰ πνευματικά σας παιδιά, (ἀπὸ φροντίδα κι ἐπειδὴ διαφημίζετε τὸν ἑαυτό σας αὐτάρεσκα ὡς ὁδηγὸ «ἀπλανή»(!!!) τῶν πιστῶν, τὰ στέλνετε στὸ στόμα τοῦ λύκου, τὰ ἀφήνετε στὸ στόμα τοῦ αἱρετικοῦ Ἄνθιμου;

    «Καὶ ὅπως ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἁπλὸς ἱερομόναχος κι αὐτός, καθοδήγησε θεολογικὰ τὴν Ἐκκλησία στὸν θρίαμβο τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787), ἔτσι κι ὁ Ἅγιος Θεόδωρος συνέβαλε ἀποφασιστικά …στὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας» (σελ. 48-49). Νά, λοιπόν, ποὺ τότε δὲν ἦταν ζηλωτὴς ὁ ἅγιος Θεόδωρος!

    Καὶ συνεχίζοντας ὁ π. Θ.Ζ. γιὰ τὴ στάση-θέσεις τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτη γράφει:

    «Νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι ἔχουν ἀπόλυτο δίκιο οἱ Ἅγιοι Πατέρες διδάσκοντας τὴν ἀπόλυτη αὐστηρότητα καὶ τὴν ἀπαγόρευση τῆς πιὸ μικρῆς ὑποχώρησης σὲ θέματα πίστεως καὶ ζωῆς, δόγματος καὶ ἤθους. Αὐτὴ ἡ αὐστηρότητα κράτησε ἀκαινοτόμητη καὶ γνήσια τὴν πίστη μας…» (σελ. 49).

    Ὥστε, π. Θ.Ζ., τότε ἐπαινούσατε τὴν αὐστηρότητα, τώρα ἀντὶ τῆς αὐστηρότητος προτιμᾶτε τὴν οἰκονομία, σὲ θέματα μάλιστα σοβαρότατα, δηλ. κακοδοξίες ποὺ οἱ αἱρετικοὶ κατοχύρωσαν μὲ Πανορθόδοξη Σύνοδο!

   Σήμερα, γράφατε (δηλ. ἀπὸ τὸ 2006 ποὺ συγγράψετε τὸ βιβλίο σας, ἀλλὰ καὶ νωρίτερα), παρατηρεῖται «παντελὴς σχεδὸν ἐπικράτηση στὴν διοικοῦσα Ἐκκλησία καὶ στὶς θεολογικὲς σχολὲς τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ποὺ ὁδηγοῦν «στὴν ἀπόρριψη τῶν παραδεδομένων, ἀκόμη καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, σὲ δογματικὸ μινιμαλισμό, μὲ συνέπεια ἡ δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας νὰ περιφρονεῖται μὲ τὴν δικαίωση τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν πλανῶν…» (σελ. 49).

    «Ἂν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες … ἀντιδροῦσαν ὅπως ἀντέδρασε ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, δὲν θὰ φτάναμε ποτὲ στὴν ἀναγνώριση καὶ ἱερολόγηση ὄχι μόνο τοῦ δεύτερου, ἀλλὰ καὶ τοῦ τρίτου γάμου… Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὄχι μόνο δὲν συνήνεσε καὶ δὲν συνεφώνησε μὲ τὸν δεύτερο γάμο τοῦ αὐτοκράτορος…, ἀλλὰ ἀμέσως ἤλεγξε τὸ ἀτόπημα καὶ διέρρηξε τὴν κοινωνία πρὸς τὸν αὐτοκράτορα καὶ πρὸς τὸν πατριάρχη, διότι ἡ πράξη αὐτή, ὅπως λέει, καταλύει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς ἱεροὺς κανόνες, ἀποτελεῖ ἀλλοίωση τῶν ἀναλλοίωτων ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, τὶς παρουσιάζει ὡς ἀλλοιούμενες καὶ τρεπτές, καὶ ἑπομένως καὶ τὸν Θεὸν ὡς τρεπτὸ καὶ ἀλλοιωτό» (σελ. 50-51). Τώρα, ἂν παραλληλίσουμε αὐτὰ μὲ τὰ γινόμενα σήμερα, πάτερ, δὲν θὰ λέγαμε ὅτι, ἂν –τουλάχιστον ἀπὸ τὸ 2006– εἴχατε προχωρήσει στὴν διακοπὴ μνημοσύνου (ποὺ ἀπὸ κοινοῦ εἴχαμε ἀποφασίσει διὰ χειροκροτημάτων ἑκατὸ περίπου ἱερεῖς, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί) στὴν Ἱ. Μονὴ Μελισσοχωρίου, δὲν θὰ φτάναμε ποτὲ στὴν ἀναγνώριση τῶν ἑτεροδόξων ὡς Ἐκκλησιῶν στὴν Κολυμπάριο Σύνοδο, καὶ τὴν ἐπέκταση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

    Ἀντὶ λοιπὸν «νὰ λειτουργήσει τὸ κακὸ παράδειγμα τοῦ αὐτοκράτορος, λειτούργησαν ὡς παράδειγμα ἡ παρρησία καὶ ἡ ἀγωνιστικότητα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου πρὸς τοὺς ἐπισκόπους, πρεσβυτέρους καὶ μοναχούς, οἱ ὁποῖοι διαπιστώσαντες ὅτι ἡ στάση του εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ Εὐαγγέλιο ἀφόρισαν ὅσους στὴν δική τους δικαιοδοσία ἔπραξαν τὰ ὅμοια καὶ ἐξευτέλισαν τὴν χριστιανικὴ παράδοση» (σελ. 51-52).

    «Ἀπευθυνόμενος μάλιστα πρὸς τοὺς ἀδιαφοροῦντας μοναχούς, οἱ ὁποῖοι ὑπολόγιζαν πιὸ πολὺ τὰ μοναστήρια καὶ τὴν ἤρεμη ζωὴ μέσα σ’ αὐτὰ καὶ γι’ αὐτὸ ἐδίσταζαν νὰ συμμαχήσουν στὸν ἀγώνα ὑπὲρ τῆς ἀληθείας, ὅπως δυστυχῶς συμβαίνει καὶ σήμερα ἐν πολλοῖς, θέτει τοὺς μοναχοὺς πρὸ τῶν εὐθυνῶν τους, ἰδιαίτερα πρὸ τοῦ κακοῦ παραδείγματος πρὸς τοὺς λαϊκούς… «Ἔργον δὲ μοναχοῦ μηδὲ τὸ τυχὸν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τὸ Εὐαγγέλιον, ἵνα μὴ ὑπόδειγμα τοῖς λαϊκοῖς προτιθέμενοι αἱρέσεως καὶ αἱρετικοῖς συγκοινωνίας τῆς ὑπὲρ αὐτῶν ἀπωλείας λόγον ὑφέξωσι» (σελ. 53-54).

 Καὶ ἐνῶ ἐδῶ λέτε αὐτά, πῶς ἐσεῖς οἱ τρεῖς, π. Θεόδωρε, ἀπαιτούσατε ἀπὸ τοὺς Ἁγιορρεῖτες μοναχοὺς νὰ πράξουν ἀντίθετα; Θὰ ἔπρεπε νὰ συμφωνήσετε στὴν ἀλήθεια, τὴν Ἀκρίβεια, καὶ ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ἐλεύθερα, ὅποιος ἤθελε, μποροῦσε νὰ ἀκολουθήσει.

    Συνεχίζει ὁ π. Θ.Ζ.: Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος διδάσκει τί πρέπει νὰ κάνουν οἱ μοναχοὶ σὲ καιρὸ αἱρέσεως. Νὰ μὴ προτιμοῦν νὰ κατέχουν τὰ μοναστήρια ….. «Ἡ παραμονὴ σὲ μοναστήρια καὶ ἡ κατοχὴ μοναστηριῶν καὶ ἡγουμενικῶν θέσεων, ἐνῶ ὑπάρχει ἀγώνας ὑπὲρ τῆς ἀληθείας, ἀποτελεῖ προδοσία τῆς πίστεως καὶ συνιστᾶ κίνδυνο ἀπωλείας τῆς ψυχῆς… Δὲν ἀρκεῖ ἐσωτερικὰ μόνο νὰ εἴμαστε ὀρθόδοξοι, πρέπει καὶ ἐξωτερικὰ νὰ τὸ ἀποδεικνύουμε» (σε΄ 54). Ὁ Ἅγιος λοιπόν, κατὰ τὸν π. Θ.Ζ. ὄχι γιὰ κάποια καραμπινάτη αἵρεση, ὄχι γιὰ τὴν ἐσχατολογικὴ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ γιὰ τὴν καταφρόνηση Εὐαγγελικῆς Ἐντολῆς «συνιστᾶ ἀνυπακοὴ καὶ διακοπὴ μνημοσύνου τῶν συνεργησάντων» ἱερωμένων κι ὄχι μόνον τοῦ πρωταιτίου! Γιατὶ «ἡ αἵρεση δὲν εἶναι Ἐκκλησία· οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ κοινωνοῦντες πρὸς αὐτοὺς δὲν εἶναι Ἐκκλησία» (σελ. 55), ἀλλὰ τώρα ἐφεῦρε τὴν Οἰκονομία πρὸς ἀντικατάσταση τῆς Ἀκριβείας καὶ ἐκκλησιάζεται σὲ μοναστήρια πλούσια, ποὺ οἱ Ἡγούμενοι ὄχι μόνο δὲν ἄφησαν τὰ μοναστήρια, ἀλλὰ καὶ μνημονεύουν τὸν αἱρεσιάρχη! Πῶς μπορεῖ νὰ ἐκκλησιάζεται σ’ αὐτοὺς (ποὺ κατὰ τὴν διδασκαλία του) προδίδουν τὴν πίστη; Καὶ πῶς μπορεῖ νὰ ἐπιτρέπει ὁ π. Θ.Ζ., νὰ κάνουν οἰκονομίες οἱ πιστοί, τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ Ἅγιος (τὸν ὁποῖο φέρνει ὡς παράδειγμα) δὲν τοὺς συγχωρεῖ, ἀντίθετα θεωρεῖ ὅτι ἔτσι προδίδεται ἡ πίστη; Τὸ καθῆκον τοῦ ἀπεσταλμένου τοῦ Θεοῦ ἱερέως εἶναι νὰ λέγει τὸ θέλημά Του. Τὸ τί θὰ κάνει ὁ κάθε πιστός, καὶ ποιά θὰ εἶναι ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς παραλείψεις τοῦ καθενός μας, αὐτὸ δὲν ἀνήκει στὸν ποιμένα. Καὶ βέβαια θὰ συμβουλεύσει καὶ θὰ συμπαρασταθεῖ στὸν κάθε πιστό, θὰ τὸν βοηθήσει στὶς ἀδυναμίες του, θὰ τὸν κατηχήσει, ἀλλὰ δὲν θὰ τὸν κατευθύνει νὰ κάνει οἰκονομίες σὲ θέματα πίστεως, διδάσκοντάς τον ὅτι εἴτε ἡ Ἀκρίβεια, εἴτε ἡ Οἰκονομία εἶναι καὶ τὰ δύο σωστὰ καὶ κανονικά!

    «Ὄχι μόνο δὲν ὑποχρεούμεθα νὰ ὑπακούουμε σὲ κληρικοὺς ποὺ διδάσκουν καὶ δογματίζουν καινοτομίες, ἀλλὰ οὔτε ὡς κληρικοὺς πρέπει νὰ δεχόμαστε, ...«μηδὲ λογίζεσθαι αὐτὸν ἐν κλήρῳ ἁγίων» καὶ τοῦτο «παραγγελίαν ἔχομεν ἐξ αὐτοῦ τοῦ Ἀποστόλου» (σελ. 55). Καὶ βέβαια, τὴν ἴδια στάση ὀφείλουμε νὰ κρατήσουμε καὶ πρὸς τοὺς δεχομένους καὶ κοινωνοῦντας μὲ αὐτόν, ὅπως παραπάνω γράφει.

    Ἀλλὰ καὶ στὴν 57 ὑποσημείωση  (σελ. 55-56) ὁ π. Θ.Ζ. εἶναι ξεκάθαρος. Ὁ Ἅγιος συνιστᾶ νὰ ἀποφεύγουμε «τὴν αἵρεσιν, ἤγουν τοὺς αἱρετικούς, τοῦ μήτε κοινωνεῖν αὐτοῖς, μήτε ἀναφέρειν ἐν τῇ εὐαγεστάτῃ αὐτῆς μονῇ ἐπὶ τῆς θείας λειτουργίας ὅτι μέγισται ἀπειλαὶ κεῖνται παρὰ τῶν ἁγίων ἐκφωνειθεῖσαι τοῖς συγκαταβαίνουσιν αὐτῇ μέχρι καὶ ἑστιάσεως», ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλες παρόμοιες ἀναφορὲς προκύπτει ὅτι ὁ Ἅγιος Θεόδωρος τὴν διακοπὴ τῆς κοινωνίας δὲν τὴν ἐκλαμβάνει ἁπλῶς ὡς «κάποιο ἔλεγχο καὶ ἀποδοκιμασία τῆς πράξεως» καὶ ὡς «ἐθιμοτυπικοῦ χαρακτήρα», ὅπως ὑποστηρίζεται στὴν διδακτορικὴ διατριβὴ τοῦ Β. Τσίγκου, ἀλλ’ ὡς διακοπὴ τῆς λειτουργικῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐπισκόπου… Μόλις εὐκαιρήσουμε θὰ προσπαθήσουμε νὰ διασαφήσουμε πληρέστερα τὸ θέμα, ἑρμηνεύοντας τὰ ἐλάχιστα, ποὺ παρέσυραν τὸν κ. Β. Τσίγκο, διὰ τῶν περισσοτέρων, ποὺ συνηγοροῦν ὑπὲρ τῆς διακοπῆς τοῦ λειτουργικοῦ μνημοσύνου» (σελ. 56).

    Στὴ συνέχεια μᾶς παρουσιάζει ὁ π. Θ.Ζ. τὴν κοινὴ στάση τῶν πατέρων τῆς ἐποχῆς τοῦ ἁγίου Θ. Στουδίτου, οἱ ὁποῖοι στὴν πίστη τοῦ Εἰκονομάχου αὐτοκράτορα Λέοντα Ε΄ Ἀρμένιου νὰ ἀποδεχθοῦν αἱρετικὲς θέσεις (σελ. 60), ὄχι μόνο δὲν δέχτηκαν τὶς αἱρετικὲς θέσεις, ἀλλὰ εἶπαν ὅτι: «δὲν εἶναι καλὸ καὶ σύμφωνο μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ» ἀκόμα καὶ τὸ «νὰ συνεδριάζουμε καὶ νὰ συζητᾶμε μαζύ» σας, ἀφοῦ ἔχετε αὐτὲς τὶς θέσεις τὶς κακόδοξες. «Ἡμῖν δὲ καὶ τὸ μόνον συνεδρεύειν ὑμῖν, τοιούτοις οὖσι ἐν τούτῳ συνιέναι, πολλοῦ γε καὶ δὴ πρὸς καλοῦ ἂν θήσοιμεν· Δαβὶδ γὰρ ὁ θεῖος νῦν ἡμῖν συμφθεγγέτω, μὴ δεῖν συνεδρίῳ λέγων καθέζεσθαι ματαιότητος, μηδ’ εἰσέρχεσθαι μετὰ παρανομούντων μηδ’ αὖ ἐκκλησίᾳ πονηρευομένων φοιτᾶν ἢ συναγείρεσθαι» (σελ. 60). «Γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ ἀπομακρυνόμαστε» ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς (συμπεραίνει ὁ ἅγιος Θεόδωρος καὶ παρουσιάζει συμφωνῶν ὁ π. Θεόδωρος) «ὅσο μποροῦμε καί, ἂν εἶναι δυνατόν, οὔτε νὰ τοὺς συναντᾶμε» (σελ. 611).

    Οὔτε νὰ τοὺς συναντᾶμε, λοιπόν, π. Θεόδωρε, π. Νικόλαε καὶ π. Φώτιε, κι ὄχι νὰ οἰκονομοῦμε ἔτσι τὰ πράγματα, ὥστε ἀκόμα καὶ νὰ τοὺς μνημονεύουμε ἢ καὶ νὰ κοινωνᾶμε ἀπὸ τὰ χέρια αἱρετικῶν καὶ πονηρευομένων!

   Καὶ ὅταν ὁ αὐτοκράτορας ὀργισμένος ἐρώτησε τὸν Ἅγιο Θεόδωρο Στουδίτη «λοιπὸν μὲ βγάζεις σήμερα ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὁ θαρραλέος ἀγωνιστὴς ἀπήντησε ὅτι δὲν σὲ βγάζω ἐγώ, ἀλλὰ ὁ ἀπόστολος Παῦλος… Καὶ μᾶλλον ἐσὺ ὁ ἴδιος, βασιλεῦ, πρόλαβες καὶ ἔθεσες τὸν ἑαυτό σου ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας μὲ ὅσα ἔπραξες» καὶ «ἂν θέλεις νὰ ἐπανέλθεις καὶ νὰ εὑρεθεῖς ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, νὰ συμπαραταχθεῖς, νὰ σταθεῖς μαζὺ μὲ ὅσους πρεσβεύουν τὴν ἀλήθεια». Καὶ συμπεραίνει ὁ π. Θ.Ζ.: «Ἡ διαλογικὴ αὐτὴ συζήτηση εἶναι ἐξόχως ἐνδιαφέρουσα, διότι δίδεται ἀπάντηση στὸ ποιοί ἀποκόπτονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, αὐτοὶ ποὺ δὲν ὑπακούουν στοὺς αἱρετικοὺς καὶ αἱρετίζοντες ἐπισκόπους ἢ αὐτοὶ ποὺ ἀποκόπτονται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν δογμάτων τῆς πίστεως;» (σελ. 63).

   Μετὰ ἀπὸ αὐτά, πάτερ, ποὺ ἔχετε γράψει ἐσεῖς κι ὄχι ἐμεῖς, ἔρχεσθε σήμερα καὶ μᾶς μιλᾶτε γιὰ Οἰκονομία; Τότε δὲν ξέρατε ὅτι ὑπάρχει ἡ Οἰκονομία; Μποροῦμε νὰ εἴμαστε στὴν Ἐκκλησία καὶ στὴν Ἀλήθεια μνημονεύοντας αἱρετικοὺς καὶ αἱρετίζοντες, ποὺ μάλιστα διδάσκουν καὶ ἐγκαθιδρύουν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία (κατὰ τὸν ἐπαινούμενο ἀπὸ σᾶς ἀείμνηστο π. Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο) φαίνεται ὅτι θὰ εἶναι ἡ τελευταία μεγάλη αἵρεση στὴν ἱστορία, ἡ ἐσχατολογικὴ αἵρεση, τὴν ὁποία καμιὰ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν πρόκειται νὰ καταδικάσει;

    Ἀλλὰ μᾶς παρουσιάζει καὶ ἄλλο ἕνα παράδειγμα ὁ π. Θ.Ζ., ποὺ τὸ ταιριάζει ἀκριβῶς στὴν ἐποχή μας. Γράφει:

   «Αὐτοὶ οἱ Λατινόφρονες Ὀρθόδοξοι, ἀντίστοιχοι τῶν σημερινῶν Οἰκουμενιστῶν, μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Ὀρθοδόξων ἀπὸ τὴν Φλωρεντία καὶ τὴν ἀποθεωτικὴ ὑποδοχὴ τοῦ Ἁγίου Μάρκου ἀπὸ τοὺς πιστοὺς στὴν Κων/πολη, γιὰ νὰ μὴν τὸν ἔχουν ἐμπόδιο στὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἀποφάσεων τῆς οὐνιτικῆς ληστρικῆς συνόδου… τὸν ἀπομόνωσαν μὲ ἐξορία στὸ νησὶ τῆς Λήμνου. Τί ἔπρεπε λοιπὸν νὰ κάνει ὁ Ἅγιος Μᾶρκος; Νὰ ὑπακούσει στὸν λατινόφρονα πατριάρχη Μητροφάνη καὶ στὸν διάδοχό του Γρηγόριο καὶ νὰ ἐξακολουθεῖ νὰ τοὺς μνημονεύει στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες…; Ὅσοι ἀγνοοῦν τὴν εὐαγγελικὴ καὶ πατερικὴ ἀλήθεια καὶ αὐστηρότητα καὶ προτιμοῦν νὰ εἶναι ἀρεστοὶ ὄχι στὸ Θεό, ἀλλὰ στοὺς ἀνθρώπους, αὐτὸ θὰ συνιστοῦσαν. Ἀντίθετα ὅμως ὁ σοφὸς τὰ θεῖα καὶ ἄκαμπτος στὸ φρόνημα Ἱεράρχης καὶ Ὁμολογητὴς ὄχι μόνο ἔπαυσε ὁ ἴδιος νὰ ἔχει ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς Λατνόφρονας-Οἰκουμενιστάς, ἀλλὰ καὶ ἔδωσε ἐντολή… νὰ διαμηνύσουν στὸν πατριάρχη νὰ μὴ στείλει δικούς του ἀρχιερεῖς ἢ κληρικοὺς ἢ κάποιους ποὺ ἔχουν κοινωνία μαζύ του νὰ λάβουν μέρος στὴν κηδεία του, νομίζοντας ὅτι ἴσως καὶ ἐν κρυπτῷ ἀποδέχεται τὴν κοινωνία μετ’ αὐτοῦ. Διακηρύσσει ἐντόνως ὅτι δὲν θέλει νὰ ἔχει κοινωνία μὲ τοὺς Λατινόφρονες οὔτε ζῶν οὔτε μετὰ θάνατον, γιατὶ ἔχει πεισθεῖ ὅτι ὅσο ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸν πατριάρχη καὶ τοὺς ὁμοίους του, τόσο περισσότερο πλησιάζει πρὸς τὸν Θεό»! (σελ. 69-70).

 Σημάτης Παναγιώτης

____________

(1) Κάθε χρόνο ποὺ χοροστατεῖτε στὸν πανηγυρικὸ ἑσπερινὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου μᾶς ὑπενθυμίζετε ὅτι μεταφράσατε τὸν «Βίο» τοῦ Ἁγίου, ποὺ συνέγραψε ὁ Μ. Ἀθανάσιος, δεινὸς πολέμιος τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου. Φαίνεται πὼς δὲν προσέξατε τὸ ὅραμα τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου ποὺ σχετίζεται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἢ τὸ ξεχάσατε μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια. Εἶδε, λοιπόν, γύρω ἀπὸ τὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος νὰ στέκονται ἡμίονοι (=μουλάρια) καὶ νὰ κλωτσοῦν, νὰ λακτίζουν τὴν Ἁγία Τράπεζα: «Εἶδον γὰρ τὴν τράπεζαν τοῦ Κυριακοῦ καὶ περὶ αὐτὴν ἑστῶτας ἡμιόνους κύκλῳ πανταχόθεν καὶ λακτίζοντας τὰ ἔνδον οὕτως ὡς ἂν ἀτάκτως σκιρτώντων κτηνῶν γένοιτο λακτίσματα. Πάντως δὲ ᾔσθεσθε, φησί, πῶς ἐστέναζον· ἤκουσα γὰρ φωνῆς, λεγούσης· Βδελυχθήσεται τὸ θυσιαστήριόν μου. Ταῦτα εἶδεν ὁ γέρων· καὶ μετὰ δύο ἔτη γέγονεν ἡ νῦν ἔφοδος τῶν Ἀρειανῶν». Ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ἑρμήνευσε τὴν ὀπτασία του λέγοντας ὅτι σημαίνει πὼς θὰ παραδοθεῖ ἡ Ἐκκλησία σὲ ἀνθρώπους ποὺ μοιάζουν μὲ ἄλογα κτήνη: «Μέλλει τὴν Ἐκκλησίαν ὀργὴ καταλαμβάνειν, καὶ μέλλει παραδίδοσθαι ἀνθρώποις ὁμοίοις ἀλόγοις κτήνεσιν». Ὁ δὲ Μ. Ἀθανάσιος συγκεκριμένα λέγει ὅτι ἡ ὀπτασία ἀναφέρεται στοὺς Ἀρειανούς, καὶ κατ᾽ ἐπέκταση βέβαια στοὺς αἱρετικοὺς ὅλων τῶν ἐποχῶν: «Τότε πάντες ἡμεῖς ἐπέγνωμεν, ὅτι τὰ λακτίσματα τῶν ἡμιόνων ταῦτα προεμήνυε τῷ Ἀντωνίῳ, ἃ νῦν οἱ Ἀρειανοὶ ἀλόγως πράττουσιν ὡς τὰ κτήνη».

Ποιοί, λοιπόν, σέβονται τὴν ἁγιότητα τῆς Ἐκκλησίας; Ἐκεῖνοι ποὺ εἰσάγουν τοὺς αἱρετικοὺς μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ συμπροσεύχονται μαζί τους, ἐνῶ αὐτοὶ ὡς ἄλογα κτήνη λακτίζουν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια, ἢ ὅσοι διαμαρτύροναι καὶ λυποῦνται καὶ στενοχωροῦνται καὶ δακρύζουν σὰν τὸν Μ. Ἀντώνιο, ὅπως στενοχωρηθήκαμε ὅλοι μας, Παναγιώτατε, ὅταν ὁδηγήσατε προσφάτως τὸν Ἀρμένιο Πατριάρχη στὸ Ἱερὸ τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ καὶ προσεκύνησε τὴν Ἁγία Τράπεζα; Τί ὠφελεῖ ποὺ μεταφράσατε τόν «Βίο» τοῦ Μ. Ἀντωνίου; (''Συμφωνώντας με τους Οικουμενιστές, παρεμποδίζετε τη σωτηρία των ψυχών'', 1ῃ Φεβρουαρίου 2017, https://katihisis.blogspot.gr/2017/02/blog-post.html).

(2) Ο Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Ρωμανίδης αναφέρει:

"Όπου δεν υπάρχει το ορθόδοξο δόγμα, η Εκκλησία δεν είναι σε θέση να αποφανθεί περί της εγκυρότητας των Μυστηρίων.

Κατά τους Πατέρας, το ορθόδοξο δόγμα ουδέποτε χωρίζεται απο την πνευματικότητα.

Όπου υπάρχει εσφαλμένο δόγμα, υπάρχει εσφαλμένη πνευματικότητα και αντιθέτως.

Πολλοί χωρίζουν το δόγμα απο την ευσέβεια.

Αυτό είναι σφάλμα.

"Η μνημόνευσις και μόνου του αιρετικού επισκόπου αποτελεί μολυσμό και στερεί την Ορθοδοξία σε αυτόν που τον μνημονεύει, ενώ η εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς μας χωρίζει παντελώς απο τον Χριστό ( Επιστολή ροδ').

Κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, όχι μόνο οι αιρετικοί, αλλά και όσοι κοινωνούν μαζί τους είναι εχθροί του Θεού (Επιστολή λθ'), ενώ, κατά τον Μέγα Αθανάσιο πρέπει να αποφεύγουμε όχι μόνο τους αιρετικούς αλλά και όσους έχουν κοινωνία με αυτούς (Επιστολή ριθ').

Η μετάληψις της αιρετικής ψευδοεκκλησίας η οποία, διέρρηξε το Σώμα της Εκκλησίας (Επιστολή ξβ'), αποκόπη απο το Σώμα του Χριστού υποβαλλόμενη σε αιώνια αναθέματα (Επιστολή ρκθ') δεν είναι Σώμα Χριστού (Επιστολή 197), αλλά κοινωνία του αντικειμένου (Επιστολή 534), φαρμακερός άρτος και δηλητήριο που σκοτίζει και θανατώνει την ψυχή (Επιστολή κδ').

Ως γάρ τό φώς από τού σκότους κεχώρισται, ούτως και η ορθόδοξος μετάληψις τής αιρετικής κοινωνίας' η μεν γαρ φωτίζει,η δε σκοτίζει, και η μεν ενοί τω Χριστώ, η δε τω διαβόλω, και η μεν ζωοποιεί την ψυχήν, η δε θανατοί (Επιστολή 233).

Ο γαρ μετέχων αυτής απόκληρος Χριστού ως ο Ιούδας και κοινωνός των παραλαβόντων τον Κύριον εις το σταυρωθήναι ( Επιστολή 244).

Όπως λοιπόν ο Θείος άρτος, οταν λαμβάνεται απο τους Ορθοδόξους, κάνει όλους τους μεταλαμβάνοντας ένα σώμα, έτσι και ο αιρετικός άρτος, αφού κάνει τους μεταλαμβάνοντας με αυτό τον τρόπο να έχουν μεταξύ τους κοινωνία, τους καθιστά ενα σώμα αντίθετο απο τον Χριστό (Επιστολή ρνδ΄).

Αλλωστε ο ναός που βεβηλώνεται απο αιρετικούς, δεν ειναι πλέον άγιος του Θεού, αλλα βέβηλος οίκος, οπως λέγει ο μέγας Βασίλειος, αφου ο άγγελος που υπήρχε μέσα σε αυτόν, οπως υπάρχει σε καθε Εκκλησία, παραμερίσθηκε απο αυτόν εξαίτιας της ασέβειας των αιρετικών.

Γι΄ αυτο ούτε η θυσία που επιτελείται μέσα σε αυτόν είναι ευπρόσδεκτη στον Θέο.

Και ακουσέ Τον που λέγει: "Ο ασεβής ο θύον μοι μόσχον, ως ο αποκτείνων κύνα" (Επιστολή κδ΄).

…Σύμφωνα με τους Θείους κανόνες, απαγορεύεται ακόμη και η συνεστίαση με τους αιρετικούς (Επιστολή σιθ΄) και με όσους έχουν κοινωνία μαζί τους (Επιστολή σιε΄).

Οταν κάποιος εχει εκκλησιαστική κοινωνία με την αίρεση, δεν μπορεί να γίνει φίλος του Θεού, αλλά παραμένει εχθρός και αν ακόμη προσφέρει όλα τα χρήματα του κόσμου.

Αλλα γιατί ομιλώ περί κοινωνίας

Ακόμη και αν συντρώγει ή πίνει ή συνδέεται φιλικά με τούς αιρετικούς είναι υπέυθυνος (Επιστολή λβ΄).

Ο Χριστιανισμός συνίσταται απο την πίστη και τα έργα ,εαν λείπει το ένα απο τα δύο, το άλλο δεν ωφελεί εκείνον που το έχει (Επιστολή κη΄)".

Χριστός Ανέστη

Μοναχός Μακάριος Κουτλουμουσιανός