Όσιος Αφραάτης o Ομολογητής

   Ο Όσιος αυτός είναι άγνωστος στους περισσοτέρους πιστούς ενώ ακόμη και οι Συναξαριστές περιέχουν γενικά μόνο στοιχεία της ζωής του (γι' αυτό και δεν μπορέσαμε ούτε Εικόνα του να βρούμε). Οι υπηρεσίες όμως που προσέφερε στην Ορθοδοξία ενάντια στην αίρεση του Αρειανισμού ήταν πολύ μεγάλες ενώ ταυτόχρονα απέδειξε με το παράδειγμά του ότι ακόμη και ο πιο ταπεινός Ησυχαστής μοναχός, όταν παρίσταται ανάγκη Ομολογίας Πίστεως λόγω αιρέσεως, αφήνει το Ησυχαστήριό του και αίρει την υπακοή στους Εκκλησιαστικούς και πολιτικούς

Ηγέτες. Παραθέτουμε λοιπόν μετά το σύντομο βίο του και το σημαντικότατο Ομολογιακό διάλογο που είχε με τον Αρειανιστή Αυτοκράτορα Ουάλη.

Ὁ σάρκα καὶ ζῶν νεκρὸς ὢν Ἀφραάτης,

Αἰωνίως ζῇ, καὶ νεκρὸς φανεἰς ἄπνους.

Βιογραφία

   Ο Όσιος Αφραάτης καταγόταν από την Περσία και ήταν ειδωλολάτρης. Έγινε Χριστιανός στην Έδεσσα, από την οποία έφυγε, για να μονάσει σε ένα από τα ερημητήρια που ήταν έξω από την Αντιόχεια.

    Όταν, επί του Αρειανού αυτοκράτορα Ουάλη (364 - 378 μ.Χ.), εξορίσθηκε ο ορθόδοξος κλήρος της Αντιόχειας και με πολλές πιέσεις ανάγκαζαν τους Χριστιανούς να ασπάζονται τον Αρειανισμό, ο Όσιος άφησε το ερημητήριό του και ήλθε στην πόλη, όπου άφοβα και με ζήλο ενθάρρυνε και παρηγορούσε τα πλήθη και στήριζε αυτά στην Ορθόδοξη πίστη. Κατάπληξε μάλιστα τον ίδιο τον Ουάλη, τον οποίο συνάντησε στην αγορά της πόλεως, με τις εύστοχες απαντήσεις του σε θεολογικά ζητήματα.

   Αφιέρωσε την ζωή του στη διακονία του Ευαγγελίου και αφού επιτέλεσε πολλά θαύματα, κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη.

Διάλογος με τον Αυτοκρ. Ουάλη:

    Περί το 365 περίπου, και ενώ στην Αντιόχεια επίσημος Επίσκοπός της ήταν ο Ευζώιος, κάποιος μοναχός, που ασκήτευε έξω από τα τείχη της πόλεως, ονόματι Αφραάτης εγκατέλειψε τον τόπο της ασκήσεώς του και ήλθε στην πόλη διδάσκοντας τους πιστούς τα ορθόδοξα φρονήματα ενάντια στις αρειανίζουσες απόψεις του Ευζωΐου. Τότε λοιπόν τον συνάντησε ο φιλοαρειανός αυτοκράτορας, Ουάλης και τον ρώτησε γιατί άφησε την ησυχία και ήλθε στην πόλη.

Ο Αφραάτης του απάντησε:

    «πες μου, βασιλιά, αν εγώ ήμουν μία παρθένος κόρη κρυμμένη μέσα στο ιδιαίτερο δωμάτιο (κατά την τότε συνήθεια) και έβλεπα κάποιον να βάζει φωτιά στην οικία του πατέρα μου, τι θα με συμβούλευες να κάνω; Βεβαίως θα με συμβούλευες να τρέξω να σβήσω την φλόγα. Αυτό λοιπόν συμβούλευσέ με και τώρα, διότι βλέπω ότι καίγεται ο οίκος του πατρός μου Θεού, και για αυτό τρέχω και αγωνίζομαι πώς να σβήσω την φλόγα· εάν με κατηγορείς, ότι άφησα την ησυχίαν μου, κατηγόρησε περισσότερο τον εαυτό σου, που έβαλες την φωτιά στον οίκο του Θεού, και μη κατηγορείς εμένα, που αγωνίζομαι να την σβήσω».

ΠΗΓΗ