Έχετε εσείς δίκιο ή οι ΑΓΙΟΙ;

Ἐρώτηση

στὶς μελέτες τοῦ κ. Σαραντίδη

  

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ξαναέγραψε μελέτη ὁ ἀξιότιμος κ. Σαραντίδης. Ξαναέγραψε τὴν θεμιτὴ προσωπική του γνώμη γιὰ τὰ τεκταινόμενα στὴν Ἐκκλησία. Μία γνώμη ὅμως ποὺ ἀναπαράγει τὰ λόγια τῶν γερόντων του, κι ἐνῶ καταδικάζει αὐτοὺς ποὺ τόλμησαν νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν ἐπιστημοσύνη του καὶ τὴν ὀρθότητα τῶν ἀπόψεων του ὡς πλανεμένους καὶ σχισματικούς, δὲν ἀναφέρει καμία πατερικὴ πηγὴ γιὰ τὴν πιστοποίηση των γραφομένων του, παρά μόνο προσωπικὰ συμπεράσματα καὶ κατηγορίες. Καὶ πῶς νὰ ἀναφέρει πατερικὲς πηγὲς ἀφοῦ δὲν θα βρεῖ καμία ποὺ νὰ δικαιολογεῖ αὐτὰ ποὺ ὁ κ. Σαραντίδης λανθασμένα πρεσβεύει. Τὸν ρωτᾶμε λοιπὸν εὐθέως καὶ σαφῶς: 

Ἔχετε ἐσεῖς δίκιο κ. Σαραντίδη, ὅταν λέτε ὅτι δὲν ὑπάρχουν συγκοινωνοῦντα δοχεῖα ἢ ὁ 2ος Κανόνας τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, ποὺ λέγει καὶ τὰ ἑξῆς: «μὴ ἐξεῖναι δὲ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις… ὁ τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καὶ τοῦτον ἀκοινώνητον».

        Ἔχετε ἐσεῖς δίκιο κ. Σαραντίδη ἢ ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός: «...Ποτὲ δὲν θὰ δεχθῶ σὲ κοινωνία ὅσους τόλμησαν νὰ προσθέσουν στὸ Σύμβολο τὴν καινοτομία περὶ ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος... Γιατὶ ὅποιος ἔχει κοινωνία μὲ τὸν ἀκοινώνητο ἂς εἶναι καὶ αὐτὸς ἀκοινώνητος... εἶναι φανερὴ ἔκπτωση τῆς πίστεως καὶ κατηγορία γιὰ ὑπερηφάνεια, τὸ νὰ ἀθετεῖς κάτι ἀπὸ τὰ γεγραμμένα ἢ νὰ εἰσάγεις κάτι ποὺ δὲν εἶναι γεγραμμένο... αὐτοὶ ποὺ προσποιητὰ ὁμολογοῦν τὴν ὑγιῆ πίστη, ἔχουν ὅμως κοινωνία μὲ ὅσους φρονοῦν διαφορετικά, ἂν δὲν ἀκούσουν τὶς νουθεσίες μας, ὄχι μόνο νὰ μὴν ἔχουμε κοινωνία μαζί τους, ἀλλὰ οὔτε ἀδελφοὺς νὰ τοὺς ὀνομάζουμε....» (Ὁμολογία περὶ τῆς ὀρθῆς Πίστεως);

             Ἔχετε ἐσεῖς δίκιο κ. Σαραντίδη, ὅταν μιλᾶτε γιὰ εὐσεβεῖς ἱερεῖς ἢ ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας: «Πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα, κἂν ἀξιόπιστος ᾖ, κἂν νηστεύῃ, κἂν παρθενεύη, κἂν σημεῖα ποιῇ κἂν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ, προβάτων φθορὰν κατεργαζόμενος»;

Ἔχετε ἐσεῖς δίκιο κ. Σαραντίδη, ὅταν στηρίζετε ἀνίερες συμμαχίες ἢ ὁ Ἅγ. Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης: «Γιατί καταφεύγεις σὲ πολλοὺς ἐκτὸς στὸν Ἕνα; Γιατί κολακεύεις πολλούς, ἐνῶ ἀντιμάχεσαι τὸν Ἕνα; Γιατί καλεῖς σὲ συμμαχία τοὺς ἀσθενεῖς ἐνῶ πρέπει νὰ καταφεύγεις στὴν ἀήττητη δεξιὰ τοῦ Ἑνὸς καὶ ἔτσι νὰ ἀπαλλαγεῖς ἀπὸ τοὺς πειρασμούς;» (P.G. 78, 1469);

          Ἔχετε ἐσεῖς δίκιο κ. Σαραντίδη, ὅταν ὑποστηρίζετε ἐμμέσως πλὴν σαφῶς ὅτι δὲν ὑπάρχει μόλυνση ἀπὸ τὴν κοινωνία μας μὲ κοινωνοῦντες τὴν αἵρεση ἢ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ποὺ διδάσκει ὅτι μολύνεται κανεὶς ἐπικοινωνώντας μὲ κακοὺς καὶ αἱρετικούς, ὅπως μολύνεται καὶ ἀρρωσταίνει ὅταν ἀναπνέει ἀέρα ποὺ ἀναπέμπεται σὲ χῶρο στὸν ὁποῖο κατοικοῦν ἄρρωστοι μὲ μεταδοτικὴ ἀσθένεια: «Βλαβεραὶ αἱ πρὸς τοὺς κακοὺς συνουσίαι... Ὡς γὰρ ἐν τοῖς νοσοποιοῖς
χωρίοις, ὁ κατὰ μέρος ἀναπεμπόμενος ἀήρ, λανθάνουσαν νόσον τοῖς ἐνδιαιτωμένοις ἐναποτίθεται, οὕτως ἡ πρὸς τοὺς φαύλους συνήθεια μεγάλα κακὰ ταῖς ψυχαῖς ἐναφίησιν, κἂν τὴν παραυτίκα αἴσθησιν τὸ βλαβερὸν διαφεύγῃ... Φύσιν γὰρ εἶναι τῆς νόσου ταύτης, τὸ ἐξ ἀλλήλων πάντας ἀναπιμπλάναι τῆς ἀρρωστίας. Τοιοῦτοι δή τινές εἰσι καὶ οἱ ἐργάται τῆς ἀδικίας. Ἄλλος γὰρ ἄλλῳ τῆς νόσου μεταδιδόντες, συννοσοῦσιν ἀλλήλοις καὶ συναπόλλυνται. Φεῦγε τὰς μιμήσεις τῶν κατεγνωσμένων» (Δαμασκηνοῦ Ἰω., Εἰς τὰ ἱερὰ παράλληλα, Τίτλ. ιζʹ, P.G. 96, 353C);

Ἔχετε ἐσεῖς δίκιο κ. Σαραντίδη, γιὰ τὸ ἴδιο θέμα ἢ ὁ Ἅγιος Ἐφραῖμ ὁ Σῦρος «Καὶ ὁ μὲν περὶ πίστεως νοσῶν λέγει· τί γὰρ βλάψει τὸ συμπεριφέρεσθαι παντὶ ἀνθρώπῳ, εἴτε ὀρθῶς πιστεύοντι, εἴτε κακῶς φρονοῦντι, τὸ ὑγιὲς τῆς πίστεως περιοδεύοντες;» (Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Περὶ ἀρετῆς κεφάλαια δέκα, κεφ. ηʹ, Πρόλογος);

        Ἔχετε ἐσεῖς δίκιο κ. Σαραντίδη, ὅταν στηρίζετε τὴν μεσότητα καὶ καταδικάζετε τὴν ἀκρίβεια λέγοντας ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν τιμωρεῖ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀντιδροῦν ἢ ὁ Μ. Φώτιος: «Τὴν προσβολὴ ὅμως πρὸς τὸν Θεό οὔτε νὰ παραβλέψουμε ἔχουμε ἐντολή, οὔτε Ἐκεῖνος τὴν παρέβλεψε, Αὐτὸς ποὺ γιὰ ἐκείνους ποὺ ἔδειξαν ἀσέβεια καὶ σφετερίστηκαν τ’ ἀφιερώματα καὶ εἶπαν ψέματα στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ζήτησε γι’ αὐτοὺς τὴν ἔσχατη ποινή» (Ἐρωτ. Α΄, 19). Καὶ ἀλλοῦ ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός: «Οὐδέποτε μὲ τὶς μέσες καταστάσεις ἄνθρωπε μου διορθώθηκαν τὰ ἐκκλησιαστικά. Δὲν ὑπάρχει μέση κατάσταση μεταξύ ἀληθείας καὶ ψεύδους…αὐτός ποὺ παρεκκλίνει λίγο ἀπό τὴν ἀλήθεια, στὸ ψεῦδος ἀνήκει» ; (ἐπιστολὴ πρὸς Γεώργιον Σχολάριον. P.G. 160, 1082-1096).

Ἔχετε ἐσεῖς δίκιο κ. Σαραντίδη, ὅταν λέτε ὅτι δὲν ὑπάρχει κατ’ οἶκον προσευχή καὶ ὅτι οἱ λαϊκοὶ δὲν ἀποτειχίζονται ἢ ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γιὰ τὴν κατάσταση στην Κωνσταντινούπολη, ὅταν ἀπεδείχθη ὅτι ὁ μὴ ἀκόμη καταδικασμένος Πατριάρχης Νεστόριος (αὐτὸ εἶναι γιὰ ἐσᾶς ποὺ μιλᾶτε γιὰ ἀπαραίτητη προηγούμενη συνοδικὴ καταδίκη) ἦταν λύκος καὶ ψευδοποιμένας: «ὁ λαὸς τῆς Κωνσταντινούπολης δὲν πηγαίνει πιὰ στὶς ἐκκλησίες του ( τοῦ Νεστορίου), ἐκτὸς ἀπὸ λίγους ἀνόητους καὶ κόλακες...»· και συμβουλεύει «μήτε μὴν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες (αὐτῷ), εἰ μένει λύκος ἀντὶ ποιμένος. Τοῖς δὲ ... διὰ τὴν ὀρθὴν πίστιν κεχωρισμένοις ἢ καθαιρεθεῖσι παρ᾿ αὐτοῦ, κοινωνοῦμεν ἡμεῖς... ἐπαινοῦντες δὲ μᾶλλον τοὺς πεπονθότας κἀκεῖνο λέγοντες αὐτοῖς· εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν Κυρίῳ, μακάριοι, ὅτι τὸ τῆς καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ πνεῦμα ἐφ’ ἡμᾶς ἀναπέπαυται» (ἐπιστ. πρὸς τὸν κλῆρον καὶ τὸν λαὸν τῆς Κωνσταντινουπόλεως).

Ἐσεῖς ἢ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: «Ἐὰν ὁ ἐπίσκοπος ἢ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοὶ τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτοὺς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἢ μετ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός» (P.G. 35, 33-ΒΕΠΕΣ 33, 199) καί «γιατὶ αὐτῶν ποὺ τὸ φρόνημα ἀρνούμαστε πρέπει καὶ τῆς κοινωνίας νὰ ἀπέχουμε» (P.G. 26, 1188 BC).

Ἔχετε ἐσεῖς δίκιο κ. Σαραντίδη, ὅταν ἐπαινεῖτε τοὺς χλιαροὺς ἢ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Ποῦ λοιπόν, εἰπέ μου, θὰ κατατάξουμε αὐτοὺς ποὺ ὁμολογοῦν καὶ συγχρόνως ἀρνοῦνται τὸν Θεό; Μὲ τοὺς πιστούς; Μὲ τὰ ἔργα ὅμως τὸν ἀρνοῦνται. Μὲ τοὺς ἀπίστους; Ἀλλὰ μὲ τὴν γλῶσσα τὸν ὁμολογοῦν... Ἀπὸ ποῦ θὰ διακρίνουμε τὸν πιστὸ ἀπὸ τὸν ἄπιστο τὸν φωτισμένο ἀπὸ τὸν ἀφώτιστο, μὲ ἄλλα λόγια, τὸν βαπτισμένο κατὰ Χριστὸν καὶ συντεταγμένο μὲ τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὸν ἀβάπτιστο καὶ συντεταγμένο μὲ τὸν διάβολο; Ὄχι ἀπὸ τοὺς λόγους, ὄχι ἀπὸ τὰ ἔργα, ὄχι ἀπὸ τοὺς τρόπους; Ἐὰν λοιπὸν κάποιος ἐξομοιώνεται σ’ αὐτὰ μὲ τοὺς ἀφώτιστους, ἂν καὶ λέγει, ὅτι εἶναι βαπτισμένος κατὰ Χριστόν, εἶναι σαφές, ὅτι δὲν ἔχει πάψει νὰ ἀνήκει στὴν συμμορία ἐκείνων, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Ἀπόστολος λέγει: «Θεὸν ὁμολογοῦσιν εἰδέναι (δηλ. ὅτι τὸν γνωρίζουν), τοῖς δὲ ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοὶ ὄντες καὶ ἀπειθεῖς, καὶ πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἀδόκιμοι» (Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὁμιλία μὲ θέμα τοὺς τυφλούς).

Ἔχετε ἐσεῖς δίκιο κ. Σαραντίδη, ὅταν κατηγορεῖτε τοὺς ἄλλους ὡς σχισματικοὺς καὶ ἀθωώνεται κύκλους ποὺ ἔχουν γράψει πάνω ἀπὸ τρεῖς ὁμολογίες χωρὶς νὰ προβαίνουν σὲ καμία ἔμπρακτη ἐφαρμογὴ ἢ ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ποὺ ἐξηγώντας τὸ κατὰ Μάρκο η΄ 38 γράφει: «Ὅποιος ντρέπεται γιὰ τοὺς λόγους Μου, ὅποιος ἀμφιβάλλει γιὰ τὸ εὐαγγέλιο ἢ ἀρνιέται τὴν διδασκαλία Μου, ὅποιος διαστρέφει τοὺς λόγους Μου καὶ μὲ τὴν αἵρεση προκαλεῖ σύγχυση ἀνάμεσα στοὺς πιστούς, ὅποιος φέρεται ἀλαζονικά στὴν ἀποκάλυψη καὶ τὴν διδασκαλία Μου καὶ τὴν ἀντικαθιστᾶ μὲ ἄλλες, δικές του διδαχές ἢ ὅποιος κρύβεται σκόπιμα καὶ δὲν ὁμολογεῖ τὰ λόγια Μου μπροστὰ στοὺς ἰσχυρούς αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Αὐτός θὰ νιώσει καὶ τὴν δική Μου ντροπή, καὶ τὸν δικό του φόβο» («Καιρός Μετανοίας» Ὁμιλίες Β΄, Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς).