Συγχύσεως και κακοδιδασκαλίας το ανάγνωσμα!!!

Μᾶς ἔστειλε ὁ κ. Ἐμμανουὴλ τὸ ἄρθρο του «Λόγος περί ακρίβειας και “μολυσμού”» πρὸς δημοσίευση.

Στὴν «Πατερικὴ Παράδοση» -καὶ παρὰ τὴν καλὴ διάθεση ποὺ δείξαμε στὴν ἀρχή, ὅταν δημοσιεύσαμε κάποια κείμενά του- δὲν δημοσιεύουμε ἄρθρα τοῦ κ. Ἐμμανουήλ, γιατὶ οἱ θέσεις του μᾶς βρίσκουν θεολογικὰ ἀντίθετους, ἀλλὰ καὶ γιατὶ δὲν θέλουμε νὰ προσφέρουμε στοὺς ἀναγνῶστες κείμενα, τὰ ὁποῖα ἐμεῖς διαβάζοντάς τα, δὲν καταφέρνουμε νὰ καταλάβουμε ποιό εἶναι τὸ νόημά τους.

Μᾶς ζητήθηκε ὅμως ἀπὸ σχολιαστὴ νὰ ποῦμε τὴν γνώμη μας περὶ αυτοῦ τοῦ κειμένου. Μᾶς γράφει:

«Αδελφοί απαντήστε παρακαλώ αγιοπατερικά σε αυτό:

http://www.katanixis.gr/2018/03/blog-post_84.html».

Ὡς ἐκ τούτου, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ τὸ ἄρθρο τοῦ κ. Ἐμμανουὴλ ποὺ δημοσίευσε ἡ «Κατάνυξις» (ἐδῶ) κακοδοξεῖ, θὰ κάνουμε ἕνα μικρὸ σχολιασμό.

Α) Προκαλεῖ ἀπίστευτη θλίψη ἡ διαπίστωση, ὅτι ὀρθόδοξα ἱστολόγια δημοσιεύουν χωρὶς σχολιασμό, κείμενα μὲ τέτοιες κακόδοξες ἀπόψεις. Γράφει ὁ κ. Ἐμμανουήλ:

  «Έχοντας υπόψη τα παραπάνω καλόν είναι να ορίσουμε και να περιορίσουμε, να ορίσουμε τη στενή σχέση της έννοιας του μολυσμού με την αμαρτία και όχι με το δόγμα»!!!!

Καλά, συνειδητοποιεῖ τί λέει; Συνειδητοποιεῖ ὁ κ. Ἐμμανουὴλ (καὶ ἡ «Κατάνυξις» ποὺ τὸ δημοσιεύει) ὅτι ἀναιρεῖ καὶ διαγράφει κείμενα τόσων Ἁγίων ποὺ μιλοῦν γιὰ τὸν μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως καὶ τὴν διὰ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν πιστῶν ὡς σωτηριολογικὴ ἀνάγκη, γιὰ νὰ μὴ μολυνθοῦν; Δὲν ἀποτελεῖ αὐτὴ ἡ διδασκαλία, περὶ ἀπομακρύνσεως ἐκ τῶν αἱρετικῶν μέρος τῆς ἁγιοπατερικῆς μας Παραδόσεως; Δὲν ἔχει δημοσιευθεῖ στὸ διαδίκτυο ἀμέτρητες φορὲς αὐτὴ ἡ διδασκαλία; Τώρα τὴν ἀπορρίπτει ἐπειδὴ δὲν συμβαδίζει μὲ τὴν ἰδιόγνωμη δική του τακτική, ἐπειδὴ δηλαδὴ δὲν τὸν συμφέρει; Μὲ ποιό δικαίωμα; Ἔχουμε μήπως ἕνα νέο νομοθέτη καὶ νεο-πατέρα;

       Θὰ τοῦ θυμήσουμε μόνο ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ κείμενα τῶν Ἁγίων: Ὁ ἅγιος Νικόδημος σχολιάζων το Β΄ Τιμ. 2 17, «καὶ ὁ λόγος αὐτῶν ὡς γάγγραινα νομὴν ἕξει», γράφει:

         «Ἀκράτητον, λέγει, εἶναι τὸ κακὸν καὶ πλέον ἰατρείαν δὲν δέχεται· ἐπειδὴ οἱ τῶν αἱρετικῶν λόγοι βλάπτουσι καὶ διαφθείρουσι τὸ περισσότερον μέρος τῆς εὐσεβείας, ὡσὰν ἡ γάγγραινα καὶ εἶναι ἀδιόρθωτοι· γάγγραινα δὲ εἶναι ἕνα πάθος καὶ μία πληγή, ὅπου προξενεῖ σαπήλαν εἰς τὸ σῶμα..., καὶ κατατρώγει τὰ ὑγιεινὰ μέρη τοῦ σώματος». Καὶ «τῶν αἱρετικῶν ἡ κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει εἰς τὸ χειρότερον καὶ γίνεται μεγαλυτέρα πληγή... Διὰ τοῦτο πρέπουν νὰ ἀποφεύγουν οἱ Χριστιανοὶ τούτους καὶ πάντας τοὺς αἱρετικοὺς ὡσὰν λοιμοὺς καὶ πανούκλας, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ μὲ αὐτούς... ἀπωλεσθοῦν· διὰ τοῦτο παραγγέλει ὁ Σολομών· “ἔκβαλε ἐκ συνεδρίου λοιμόν”…, καὶ ὁ Δαβὶδ ὁ πατήρ του, μακαρίζει ἐκεῖνον τὸν ἄνθρωπον, ὁποῦ δὲν ἐκάθισε μαζὶ μὲ τοὺς λοιμούς· “μακάριος ἀνήρ, ὃς ἐπὶ καθέδρα λοιμῶν οὐκ ἐκάθισε” (Ψαλμ. α΄ 1)».

Ἄρα, γιὰ τὸν κ. Ἐμμανουήλ, σφάλλει ὁ Ἅγιος Νικόδημος, καὶ ὁ Δαβίδ, καὶ ὁ Σολομὼν ποὺ μιλοῦν γιὰ μολυσμὸ ἀπὸ τὴν αἵρεση κι ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

Ἔχει τὸ δικαίωμα ὁ κ. Ἐμμανουήλ, ὅμως, νὰ συγχέει τὸ γεγονὸς τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ κάθε ἀνθρώπου μὲ τὴν ὁμολογία τῆς πίστεως; Ἂν ἰσχύουν οἱ ἰδέες του, τότε δὲν πρέπει κανεὶς νὰ ὁμολογήσει!

Β) Ὁ κ. Ἐμμανουὴλ γράφει γιὰ κάποιους Ἁγίους: «Ένας άγιος Μάξιμος και ένας Αναστάσιος μοναχός έμειναν αγνοί και καθαροί από κάθε αμαρτία προσελκύοντας τη Χάρη της Αληθείας». Μήπως πρέπει νὰ εἴμαστε πιὸ προσεκτικοὶ στὶς ἐκφράσεις μας; Μόνος καθαρὸς καὶ ἀναμάρτητος εἶναι ὁ Χριστὸς «προσκυνήσωμεν Ἅγιον Κύριον Ἰησοῦ τὸν μόνον ἀναμάρτητον», ὡς τέλειος ἄνθρωπος καὶ Θεός. Κανείς μας δὲν εἶναι καθαρὸς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Οἱ Ἅγιοι ἦταν φορεῖς καὶ ἐκφραστὲς τῆς Χάριτος ἀλλὰ ὡς ἄνθρωποι ὄχι ἀναμάρτητοι.

Γ) Λυπούμαστε ἐπίσης ποὺ ὁ κ. Ἐμμανουὴλ ἐλέγχει καὶ εἰρωνεύεται δημόσια καὶ ὀνομαστικῶς ἀδελφὸ ἢ ἀδελφὴ γιὰ θέματα ποὺ συζητήθηκαν ἰδιωτικά (καὶ γιὰ τὰ ὁποῖα μάλιστα –σύμφωνα με αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει– ἡ ἀδελφή μας αὐτὴ εἶχε δίκιο!) καὶ νὰ παρουσιάζει τὸν ἑαυτό του ὡς γέροντα ποὺ κοιτάει μόνο τὸ καλό, ἐνῶ ἔχει λάθος. Γράφει: «Σε μία ευλογημένη συζήτηση με μία εν Χριστώ αδελφή, το όνομα αυτής Σταυρούλα, που συνεχώς αναφερόταν στον μολυσμό μας από την αίρεση της είπα ότι και εγώ μπορώ να σου πω εκατό παραδείγματα μολυσμού, αλλά σου ζητάω, της είπα, να μου μιλήσεις για «αγιασμό»). Ἂς κοιτάξει πρῶτα νὰ μὴν ἐκθέτει ὀνομαστικὰ ἀνυποψίαστους ἀδελφούς του καὶ μετὰ νὰ μιλάει γιὰ ἁγιασμό». Ἐξ ἄλλου, ὅπως ἡ Ἁγία Γραφὴ δὲν μᾶς μιλάει μόνο γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν Ἀντίχριστο, καὶ τὸν διάβολο καὶ τὰ ἔργα του, ἔτσι καὶ οἱ Ἅγιοι μιλοῦσαν ὄχι μόνο γιὰ τὸν ἁγιασμό, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν μόλυνση ἐκ τῆς αἱρέσεως, ἀκριβῶς γιὰ νὰ μᾶς προφυλάξουν ἐξ  αὐτῆς.

Δ) Ἡ ἀποτείχιση δὲν ἀποτελεῖ ἀντίδοτο οὔτε φάρμακο τῆς ἀσθένειας, ἀλλὰ προστασία ἀπὸ αὐτήν. Ἀλήθεια, τώρα ὑπάρχει γιὰ τὸν κ. Ἐμμανουήλ ἀσθένεια; Τὰ σοφιστικὰ λογοπαίγνια μὲ θέμα τὸν Χριστό «ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΕΝΑΣ ΠΙΣΤΟΣ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ (ενν. τον 15^ο της ΑΒ΄)!!!! ΤΟΤΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΗΡΕΜΕΙ ΚΑΙ Η ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ, "ΕΧΕΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗΝ ΚΛΙΝΗ"» δὲν ἁρμόζουν σὲ κείμενα γιὰ θέματα πίστεως.

             Αὐτά, τουλάχιστον πρὸς τὸ παρόν, γιὰ τὸν κ. Ἐμμανουήλ.

Δυὸ λόγια καὶ γιὰ κάτι ἀλλοπρόσαλλο. Αὐτὲς τὶς θολὲς καὶ κακόδοξες θέσεις τὶς ὑποστηρίζει (ἐκτὸς τῆς «Κατάνυξις» ποὺ δημοσιεύει τὸ ἄρθρο) καὶ ὁ κ. Σαραντίδης μὲ σχόλιό του ἐκεῖ.  Σχολιάζει μὲ ἕνα «μπράβο» αὐτὸ τὸ συγκεχυμένο ἁγιογραφικά-θεολογικὰ κείμενο στὸ ὁποῖο ὁ κ. Ἐμμανουήλ ἀναφέρεται σὲ ἀποτείχιση πιστῶν (δηλ. καὶ λαϊκῶν) «ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΕΝΑΣ ΠΙΣΤΟΣ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ (ενν. τον 15ο της ΑΒ΄)!!! Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ κ. Σαραντίδης διαμαρτυρήθηκε, ὅταν παρουσιάστηκε μιὰ κριτικὴ τῶν θέσεών του καὶ ἔλεγε ὅτι δὲν ἀποδέχεται αὐτὴ τὴν θέση.

              Συγχύσεως τὸ ἀνάγνωσμα.

Τὸ ἄρθρο ποὺ μᾶς ἔστειλε ὁ κ. Ἐμμανουήλ:

Λόγος περί ακρίβειας και «μολυσμού»

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Ο Ιησούς Χριστός, καθ’ εαυτόν είναι «αμίαντος» (Εβρ. 7, 26), «αγνός» (Α΄ Ιωάν. 3,3), και όπως τονίζει ο αείμνηστος Νικόλαος Σωτηρόπουλος στο βιβλίο του με τίτλο «Ο Άνθρωπος»: «Τα μιάσματα της αμαρτίας δεν έθιξαν καθόλου τον Χριστό. Ο Υιός της Παρθένου είναι απολύτως αγνός. Και ως απολύτως αγνός είνε το πρότυπο της αγνότητος ή καθαρότητος ή αγιότητος. Στο Χριστό πρέπει  να αποβλέπωμε εμείς οι μολυσμένοι από την αμαρτία και ακάθαρτοι, και να αγνίζωμε τους εαυτούς μας, για να ομοιάζωμε, όσο μπορούμε περισσότερο, με τον απολύτως αγνό, κατά το λόγο του παρθένου μαθητού, «Οίδαμεν δε ότι εάν φανερωθή, όμοιοι αυτώ εσόμεθα, ότι οψόμεθα αυτόν καθώς εστί. Και πας ο έχων την ελπίδα ταύτην επ’ αυτώ αγνίζει εαυτόν, καθώς εκείνος αγνός εστιν» (Α’ Ιωάν. γ’ 2-3)» (Σελ. 171). 

Δηλαδή, «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα του Θεού, αλλ' ακόμη δεν έχει φανερωθή τι θα είμεθα στο μέλλον. Γνωρίζομεν όμως ότι όταν ο Χριστός φανερωθή με όλην αυτού την δόξαν, θα γίνωμεν και ημείς όμοιοι με αυτόν κατά την δόξαν, διότι θα τον ίδωμεν όπως είναι εις όλην του την θείαν δόξαν, η οποία θα είναι και ιδική μας δόξα. Και ο καθένας που έχει και κρατεί σφικτά αυτήν την ελπίδα στον Χριστόν, καθαρίζει και κρατεί τον ευατόν του αγνόν από κάθε αμαρτίαν, όπως και εκείνος είναι ο απόλυτα καθαρός και άγιος».

Έχοντας υπόψη τα παραπάνω καλόν είναι να ορίσουμε και να περιορίσουμε, να ορίσουμε τη στενή σχέση της έννοιας του μολυσμού με την αμαρτία και όχι με το δόγμα αλλά και να περιορίσουμε κατά το δυνατόν τη γλώσσα μας όταν ομιλούμε για το «μολυσμό» των πιστών - που είναι τίμιο Σώμα Χριστού - από την αίρεση. Η γνώμη μου είναι πως σφάλουν όσοι εξετάζουν την υπόθεση αυτή του «μολυσμού» ανεξάρτητα και χώρια απ’ την πραγματικότητα του «αγιασμού» των ορθοδόξων πιστών που πράγματι πιστεύουν ορθά, κρατούν δηλαδή σφικτά «την ελπίδα τους στον Χριστόν» αλλά παρασύρονται από την «κοινή γνώμη», τη γνώμη των πολλών που θεωρούν π.χ. τον πατριάρχη Βαρθολομαίο ως πηδαλιούχο της εκκλησίας του Χριστού ενώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο, τουτέστιν πηδαλιούχος του Οικουμενισμού! Σε μία ευλογημένη συζήτηση με μία εν Χριστώ αδελφή, το όνομα αυτής Σταυρούλα, που συνεχώς αναφερόταν στον μολυσμό μας από την αίρεση της είπα ότι και εγώ μπορώ να σου πω εκατό παραδείγματα μολυσμού, αλλά σου ζητάω, της είπα, να μου μιλήσεις για «αγιασμό». Η απάντηση - απορία της ήταν «τι εννοείς;»…

Αδελφοί θεωρώ μεγάλη αστοχία - στον υπέρ της πίστεως αγώνα - να θέτουμε ως θεμέλιο του αντιαιρετικού αγώνα τον «μολυσμό» από την αίρεση και όχι τον αγιασμό μας από τον Χριστό. Εάν ένας ή δύο, ένας άγιος Μάξιμος και ένας Αναστάσιος μοναχός έμειναν αγνοί και καθαροί από κάθε αμαρτία προσελκύοντας τη Χάρη της Αληθείας, δηλ. του Αγίου Πνεύματος και θωρακίζοντας έτσι τον εαυτό τους νίκησαν τους αιρετικούς μόνο με το Λόγο τους και κράτησαν την πίστη των αγίων Πατέρων μας ανόθευτη, αν και μυριάδες πιστοί παρασύρθηκαν απ’ αυτήν, εάν ένας άγιος Μάρκος στάθηκε με τη Χάρη του Θεού απέναντι σε μυριάδες εχθρούς της αληθείας, τότε πώς είναι δυνατόν η κυρίαρχη ιδέα των αγωνιστών κατά της γνωστής παναίρεσης να είναι ο «μολυσμός» και τα «συγκοινωνούντα δοχεία»; Αλήθεια, είναι και ότι οι ασθένειες και οι ιοί μεταδίδονται αλλά ισχύει μόνο αυτό; Όταν συγκοινωνούν τα φάρμακα με τους θανατηφόρους ιούς τι γίνεται;

Αδελφοί, «Στον Χριστό πρέπει  να αποβλέπωμε εμείς οι μολυσμένοι από την αμαρτία και ακάθαρτοι και να αγνίζωμε τους εαυτούς μας, για να ομοιάζωμε…» με τη Χάρη Του στους ομολογητές αγίους μας, αμήν.

 Μετά τιμής

Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Ιεροψάλτης

Λάρνακα 26-02-2018

Υ.Γ

"Όταν συγκοινωνούν τα φάρμακα με τους θανατηφόρους ιούς τι γίνεται;"...

Ή καλύτερα, όταν λέμε πως με την αποτείχιση δεν κάνουμε σχίσμα αλλά αντίθετα διατηρούμε την ΕΝΟΤΗΤΑ-ΥΓΕΙΑ τι ενοούμε; [Εννοούμε ότι με την πράξη μας αυτή εισάγουμε στο σώμα της Εκκλησίας (ενν. πως ο Χριστός είναι η Κεφαλή της) το καταλληλότερο φάρμακο ή πιο ορθά το ΑΝΤΙΔΟΤΟ της ασθένειας στην πιο κρίσιμη στιγμή, ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΕΝΑΣ ΠΙΣΤΟΣ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ (ενν. τον 15ο της ΑΒ΄)!!!! ΤΟΤΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΗΡΕΜΕΙ ΚΑΙ Η ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ, "ΕΧΕΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΗΝ ΚΛΙΝΗ". Με την αποτείχιση δεν σώζεις το "τομάρι" σου, αλλά συμβάλεις στην ΗΡΕΜΙΑ μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας από τον πόνο που προκάλεσε ο πηδαλιούχος του Οικουμενισμού και κυβερνήτης της ψευδοσυνόδου της Κρήτης. Κατ' ουσία η αποτείχιση είναι "ΤΟΠΟΣ ΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ" των πιστών, αμήν. ΕΡΧΟΥ ΚΑΙ ΙΔΕ...