Γι΄ αυτούς που ακόμα επιμένουν ότι μπορούν να κοινωνούν με Οικουμενιστές και να είναι Ορθόδοξοι!

   π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος (ὁμιλητὴς στὴν Ἡμερίδα τῆς Θεσ/νίκης): «Ἡ Ἐκκλησία βρίσκεται ἐκεῖ, ποὺ ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια, καὶ ὄχι ἐκεῖ, ποὺ ὑπάρχουν αἱρετικοί, αἱρετίζοντες καί οἰκουμενιστές ἐπίσκοποι»!

Ἐπιστολή ΛΒ (32) Θαλελαίῳ 

Ἑρμηνεία.

    Τό πρόβλημα τοῦ πρεσβυτέρου, πού νομίζει ὅτι εἶναι ὀρθόδοξος, συντρώγει ὅμως μέ τόν αἱρετικό ἐπίσκοπο, ὅπως εἶπες, ἐάν παύση ἀπό αὐτή τή συνεστίασι καί ἀφοῦ  ἐκτελέσει καί τό ἐπιτίμιο νά μήν ἱερουργῆ δηλαδή  γιά κάποιο  χρονικό διάστημα, ὥστε νά μήν ξαναπέση σ' αὐτό τό παράπτωμα, μπορεῖ νά βρῆ ἔλεος καί χάρι νά ἱερουργῆ στό Θεό.  Ἄν ὅμως ἀδιαφορήση, δέν μποροῦν νά γίνουν μέσον ἐξαγορᾶς γιά τόν ἄνθρωπο τά χρήματά του, ὥστε δίνοντάς τα νά ἀποφύγη τήν αἱρετική κοινωνία καί κάθε ἄλλη ἁμαρτωλή πρᾶξι.  Οὔτε ἀκόμη μέ τήν ἀνταλλαγή νά δώση τό καλύτερο καί νά παρη τό χειρότερο, δηλαδή νά δώση φῶς καί νά πάρη σκοτάδι.  Οὔτε ἄν κάποιος δώση ὅλα τά χρήματα τοῦ κόσμου, ἀλλά ἐξακολουθεῖ νά ἐπικοινωνῆ μέ τήν αἵρεσι, μπορεῖ νά γίνη φίλος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά γίνεται ἐχθρός. 

   Καί γιατί λέγω γιά ἐκκλησιατική ἐπικοινωνία;  Ἀκόμη καί ἄν συντρώγη καί πίνη καί ἔχη φιλία μέ τούς αἱρετικούς εἶναι ἔνοχος.  Αὐτή ἡ θεολογική θέσις εἶναι τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀλλά βέβαια καί ὅλων τῶν ἄλλων ἁγίων. 

    Καί πῶς μπορεῖ νά χαρακτηρισθῆ ἀκούσια ἡ πρᾶξις αὐτοῦ πού νομίζει ὅτι εἶναι ὀρθόδοξος, ἐπικοινωνεῖ ὅμως μέ τήν αἵρεσι καί ὄχι ἐκούσια;  Ἀκούσια πρᾶξις εἶναι ὅταν κάποιος αἱρετικός ἀνοίξη μέ βία τό στόμα τοῦ ὀρθοδόξου καί βάλη μέσα τήν αἱρετική κοινωνία, πρᾶγμα πού ἔκαναν οἱ παλαιοί αἱρετικοί, τό κάνουν δέ καί τώρα, ὅπως ἔμαθα, οἱ σημερινοί εἰκονομάχοι.  Τό νά συμμετέχη ὅμως κάποιος ἀπό μόνος του εἶναι ὁπωσδήποτε ἐκούσιο. 

   Ἐάν ὅμως  τό κάνει ἀπό φόβο, αὐτό πράγματι εἶναι πού πρέπει νά ἐξετάσουμε, ἐπειδή οὔτε κατ' αὐτόν τόν τρόπο θά ἔχη ἀπολογία.  Διότι ἀκοῦμε: «Nά μή φοβᾶσθε αὐτούς πού φονεύουν τό σῶμα, ἀλλά τόν Θεό, ὁ ὁποῖος μπορεῖ καί τό σῶμα καί τήν ψυχή νά τά στείλη στήν κόλασι».  Ἀληθινά ὅλος ὁ κόσμος δέν ἀξίζει ὅσο μία ψυχή, ἡ ὁποία φυλάγει τόν ἑαυτό της ἀπό τήν αἱρετική ἐπικοινωνία καί ἀπό κάθε ἄλλο κακό.  Αὐτοί μέν πού συμμετέχουν καί στά δύο αὐτά δεινά, ἀξίζουν ὅσο τό χορτάρι, τά ξύλα καί τά καλάμια, τά ὁποῖα θά καύση δοκιμάζοντάς τα ἡ φωτιά τῆς κρίσεως.  Αὐτούς δέ πού ἔπραξαν ὅλα αὐτά θά τούς συντηρῆ, ἐνῶ συγχρόνως θά τούς καίη,  χωρίς νά τελειώνη αὐτό τό μαρτύριο. 

Κείμενο.

Τό πρόβλημα περί τοῦ πρεσβυτέρου τοῦ ὀρθοδοξεῖν δοκοῦντος, συνεσθίοντος  δέ ἐπισκόπῳ καθά εἴρηκας·  εἰ μέν παύσοιτο τῆς τοιαύτης συνεστιάσεως, μετ' ἐπιτιμίου ἀπείρξεως τῆς ἱερουργίας ἕως τινός χρόνου, μηκέτι εἰ τόν αὐτόν ὄλισθον ὑποπίπτειν·  ἔχει  ἴασιν τοῦ ἱερουργεῖν Θεῷ.  Εἰ δέ ἀδιαφοροίη·  μή γένοιτο λύτρον ἀνδρός ὁ ἴδιος πλοῦτος· τοῦ φυγεῖν σύν τῇ δόσει καί αἱρετικῆς κοινωνίας, καί ἁμαρ(τη)τικῆς  ἄλλης  πράξεως· οὐ μήν τῇ ἀνταλλαγῇ δοῦναι τό καλόν, καί λαβεῖν τό χεῖρον· οἷον δοῦναι φῶς, καί λαβείν σκότος.  Οὐδ' ἄν τά ὅλα χρήματα τοῦ κόσμου παρέξει τις· καί κοινωνῶν εἴη τῇ αἱρέσει, φίλος Θεοῦ καθίσταται, ἀλλ' ἐχθρός.  Καί τί λέγω κοινωνίας; Κἄν ἐν βρώματι, καί πόματι, καί φιλίᾳ συγκάτεισι τοῖς αἱρετικοῖς ὑπεύθυνος.  Τοῦ Χρυσοστόμου ἡ ἀπόφασις· ἐπεί καί παντός ἁγίου.  Πῶς δέ ἀκούσιον, καί οὐκ ἔργον τῷ δοκοῦντι ὀρθοφρονεῖν, κοινωνοῦντι δέ ὅμως τῇ αἱρέσει; Ἀκούσιόν ἐστιν, ὅταν τό στόμα τις τοῦ ὀρθοδόξου βιαίως ἀναχάνας, ἐγχέῃ τήν αἱρετικήν κοινωνίαν·  ὅπερ ἐποίησαν οἱ πάλαι αἱρετικοί, καί ποιοῦσιν, ὡς ἔμαθον, οἱ νυνί Χριστομάχοι.  Τό δέ ἀφ' ἑαυτοῦ μετασχεῖν, ἑκούσιον.  Εἰ δέ ὅτι δέει·  τοῦτο γάρ ἐστι τό ζητούμενον·  οὐδέ οὕτως ἕξει ἀπολογίαν.  Μή φοβεῖσθε γάρ ἀπό τῶν ἀποκτενόντων τό σῶμα, ἀλλά Θεόν, τόν τό συναμφότερον γεέννῃ αἰωνίου πυρός παραπέμποντα.  Ἀκούομεν; Ἀληθῶς ὁ κόσμος ὅλος μιᾶς ψυχῆς οὐκ ἔστιν ἀντάξιος, τῆς φυλαττούσης, ἑαυτήν ἀμέτοχον καί αἱρετικῆς κοινωνίας καί παντός κακοῦ.  Οἱ δέ ἀμφοτέρων μέτοχοι, χόρτῳ ἰσότιμοι, ξύλοις, καλάμῃ.  Ἅ κατακαύσειε τό δοκιμαστικόν πῦρ τῆς κρίσεως·  τούς δ' αὐτῶν πράκτορας συντηρήσει, ἀϊδίως φλογιζομένους, καί μή  χωνευομένους.