Τα σαθρά επιχειρήματα των φιλοοικουμενιστών, αλλά και των αντι-Οικονομιστών!

Πηγή: www.katanixis.gr

Ιερομονάχου Χρύσανθου Αγιορείτου

ΤΑ ΣΑΘΡΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

ἤτοι

απαντήσεις εις όσα λέγουν, διαδίδουν και γράφουν οι Φιλοοικουμενισταί εναντίον των σημερινών Ομολογητών, κληρικών και λαϊκών, της Ορθοδόξου Πίστεως.

Καψάλα Αγίου Όρους 1995. Τ.Θ. 54 63086 Καρυαί

(Ἀποσπάσματα)

Πρόλογος

Ο μισόκαλος διάβολος, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί μας, ο άσπονδος αυτός εχθρός του ανθρωπίνου γένους, αφού από την υπερηφάνειά του εξέπεσεν και εχωρίσθη από τον Θεόν, προσπαθεί πάντοτε και ποικιλοτρόπως, φθόνω κινούμενος, να απομακρύνη και τον άνθρωπο... Ίσως αυτό που αναφέρεται εις την ιεράν Αποκάλυψιν, το «ουαί εις την γην και την θάλασσαν, ότι κατέβη ο διάβολος προς υμάς έχων θυμόν μέγαν, ειδώς ότι ολίγον καιρόν έχει» (Αποκ. κεφ. ιβ: 12), να εκπληρώνεται τώρα.      

Με την μεγάλην τεχνολογικήν πρόοδον και υλικήν ευημερίαν, επέτυχεν την αποστασίαν του ανθρώπου από τον Θεόν και τον οδηγεί εις την καταστροφήν...

Εκεί όμως που κάνει την μεγάλην θραύσιν, είναι ο χώρος της Εκκλησίας μας. Με διάφορες σκοτεινές οργανώσεις, νέες αιρέσεις, νέες θρησκείες και πλάνες, προσπαθεί να την διαλύση. «Εν υστέροις καιροίς αποστήσονταί τινες της πίστεως—έγραφεν ο Απόστολος Παύλος—προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις και διδασκαλίαις δαιμονίων» (Α΄ Τιμ. δ,1).

Μία τέτοια αίρεσις ή μάλλον νέα θρησκεία, είναι και ο επάρατος Οικουμενισμός, η θρησκεία της «Νέας Εποχής», ή Εποχής του Υδροχόου, ως την ονομάζουν οι αφελείς αστρολόγοι. Οπαδοί της νέας αυτής θρησκείας, δυστυχώς, είναι άνθρωποι που βρίσκονται εις τα ανώτερα και ανώτατα κλιμάκια της Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, με αποτέλεσμα να παρασύρουν πολλούς κληρικούς και λαϊκούς εις την πλάνην τους.

Η αντίστασις κατά της μεγάλης και καταστροφικής πνευματικής αυτής νόσου είναι ελαχίστη. Υπάρχουν βέβαια πολλοί που γράφουν, κηρύττουν και διαμαρτύρονται εναντίον του Οικουμενισμού, αλλά πρακτικά μέτρα, όπως, διακοπή μνημοσύνου και επικοινωνίας,  ως διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες μας,  δεν λαμβάνουν. Επί πλέον δε, στρέφονται και εναντίον εκείνων που ακολουθούντες το παράδειγμα και την διδασκαλίαν των αγίων μας, διακόπτουν κάθε επικοινωνίαν Εκκλησιαστικήν με τους δεδηλωμένους Οικουμενιστάς...

Εις την παρούσαν μελέτην θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε εν συντομία εις όλα όσα λέγουν, γράφουν και διαδίδουν οι Φιλοοικουμενισταί, κατά των σημερινών Ομολογητών της Ορθοδόξου ημών Πίστεως.

ΜΕΡΟΣ  ΠΡΩΤΟΝ                                                                                                       (Γενικά περί οικουμενιστών και φιλοοικουμενιστών)

Μαζί με τον πόλεμον των Οικουμενιστών, αντιμετωπίζουμε και τον πόλεμον των Φιλοοικουμενιστών, οι οποίοι με υποκριτικήν αληθοφάνειαν νοθεύουν τον λόγον του Θεού, και προξενούν μεγάλην ζημίαν εις την Εκκλησίαν Του.

Αυτοί οι άνθρωποι, κληρικοί και λαϊκοί, ενώ δια του προφορικού και γραπτού λόγου τάσσονται εναντίον του Οικουμενισμού, πρακτικά δεν λαμβάνουν μέτρα εναντίον του. Η όλη αντίστασίς των σταματά σε καμμιά προσωπική ή συλλογική διαμαρτυρία και τίποτε περισσότερο. Περί διακοπής μνημοσύνου και Εκκλησιαστικής κοινωνίας, εκ των δεδηλωμένων πλέον Οικουμενιστών, ούτε λόγος να γίνεται· το θεωρούν πλάνη! Και αν βρεθούν μερικοί, οι οποίοι ακολουθούντες το παράδειγμα των αγίων πατέρων μας και υπακούοντες εις τους Εκκλησιαστικούς θεσμούς, διακόψουν την επικοινωνίαν και το μνημόσυνον των αιρετικών, γίνονται άμεσος στόχος των. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να δυσφημίσουν αυτούς τους σημερινούς Ομολογητάς της Ορθοδόξου πίστεως ως πεπλανημένους και σχισματικούς, ως φανατικούς και αμαθείς, ως εστερημένους αγάπης και εκκλησιαστικής παιδείας, ως ελαχίστους και ταραχοποιούς, ως ανυποτάκτους και υπερηφάνους, ως διαστροφείς της αληθείας, κ.λ.π. Συνάμα δε προβάλλουν την ιδικήν των στάσιν ως σωστήν και ενδεδειγμένην.

Μη έχοντες δε Κανονικές και Πατερικές μαρτυρίες, ή παραδείγματα από την πράξιν της Εκκλησίας μας, καταφεύγουν σε σοφιστικές θεωρίες και επιχειρηματολογίες, οι οποίες λίαν επιεικώς θα μπορούσαν να ονομαστούν αφελείς σκέψεις και σαθρά επιχειρήματα, δια να καλύψουν με τον τρόπον αυτόν την αντιπαραδοσιακήν των στάσιν έναντι της νέας θρησκείας των ημερών μας που λέγεται Οικουμενισμός.

Ημείς, με την χάριν του Θεού και δι΄ ευχών των αγίων Πατέρων μας, θα απαντήσουμε σε όλες αυτές τις σοφιστικές ενστάσεις και επιχειρηματολογίες των Φιλοοικουμενιστών, αφού πρώτα παραθέσουμε μερικά αποσπάσματα, από όσα έγραψαν διάφοροι αξιόλογοι άνθρωποι, για το τι είναι και τι επιδιώκει ο Οικουμενισμός.    
«Ο Οικουμενισμός είναι αίρεσις των αιρέσεων, διότι μέχρι τώρα εκάστη αίρεσις, εν τη ιστορία της Εκκλησίας προσεπάθησε να τεθή εν τη θέσει της αληθούς Εκκλησίας, ενώ η Οικουμενική κίνησις ενώσασα απάσας τας αιρέσεις προσκαλεί όλας ομού να τιμήσουν εαυτάς ως την Μίαν, Αληθή Εκκλησίαν! Ενταύθα ο αρχαίος Αρειανισμός, Μονοφυσιτισμός, Πελαγιανισμός, Εικονομαχία, και απλώς κάθε δυνατή δεισιδαιμονία των συγχρόνων αιρέσεων υπό τελείως διαφορετικά ονόματα έχουν ενωθή και ετοιμάζονται να επιτεθούν κατά της Εκκλησίας. Αυτό το φαινόμενο είναι αναμφιβόλως αποκαλυπτικού χαρακτήρος… Ο Οικουμενισμός προσπαθών να καταστρέψη τα όρια της Εκκλησίας του Χριστού, δεν έχει όρια ο ίδιος. Ήδη συζητείται, όχι μόνον περί ενώσεως με όλους τους Χριστιανούς, ακόμη και με τους Ιουδαίους, αλλά και πας ζων επί της γης είναι μέλος της εκκλησίας.

        Και δι΄ ημάς ο Οικουμενισμός είναι εν είδος νέας θρησκείας, Πανθρησκείας θα λέγαμε, που ενώνοντας όλες τις υπάρχουσες θρησκείες του κόσμου θα καταστή η θρησκεία της «Νέας Εποχής».

Δια να μη θεωρηθή ότι τους αδικούμε, θα παραθέσουμε δύο-τρεις δηλώσεις διαπρεπών Οικουμενιστών: «Απατώμεθα και αμαρτάνουμε, εάν νομίζωμεν ότι η Ορθόδοξος Πίστης κατήλθεν εξ ουρανού και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια. Τριακόσια εκατομμύρια ανθρώπων εξέλεξαν τον Μουσουλμανισμόν δια να φθάσουν εις τον Θεόν των και άλλαι εκατοντάδες εκατομμύρια είναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να βελτιώση τον άνθρωπον» (Πατρ. Αθηναγόρας, «Ορθόδοξος Τύπος» Δεκ. 1968).

«Και ο Μωάμεθ είναι ένας απόστολος ο οποίος πολλούς ωδήγησε εις την Βασιλείαν των Ουρανών» (Αλεξανδρείας Παρθένιος).   

Καλόν είναι να προσέξουν οι Φιλοοικουμενισταί, μήπως εμποδίζοντας τους ευσεβείς χριστιανούς να διακόψουν κάθε επικοινωνίαν με τους Οικουμενιστάς, κληρονομήσουν το ουαί του Κυρίου μας…                                                                       Ας απαντήσουμε τώρα εις τις ενστάσεις τους, όχι βέβαια με δικά μας σοφιστικά επιχειρήματα, αλλά με Πατερικές μαρτυρίες και κανονικές αποδείξεις.

ΜΕΡΟΣ  ΔΕΥΤΕΡΟΝ

ΕΝΣΤΑΣΙΣ  Α΄

Δεν επιτρέπεται, λέγουν, η διακοπή του μνημοσύνου του οικείου Πατριάρχου, Αρχιεπισκόπου, Μητροπολίτου και Επισκόπου πριν αυτός καταδικασθή υπό του συνόλου των επισκόπων της Εκκλησίας.

Αν και τούτο το επιχείρημα το αναίρεσαν με την πράξιν τους το 1972, διακόπτοντας το μνημόσυνον του Πατριάρχου Αθηναγόρα, τόσον μερικοί επίσκοποι της Βορείου Ελλάδος, όσον και το σύνολον σχεδόν των Αγιορειτών, ας ίδωμεν όμως και τι λέγουν οι ιεροί Κανόνες, οι άγιοι Πατέρες και η πράξις της Εκκλησίας μας.

Υπάρχουν δύο ιεροί Κανόνες, ο ΛΑ΄ Αποστολικός και ο ΙΕ΄ Πρωτοδευτέρας Συνόδου που επιτρέπουν εις τους κατωτέρους κληρικούς να διακόπτουν το μνημόσυνον και την επικοινωνίαν προς τους ανωτέρους των, όταν αυτοί κηρύττουν φανερά κάποια αίρεση και κακοδοξία. Βέβαια οι δύο αυτοί ιεροί Κανόνες, και αρκετοί άλλοι όπως, ο ΙΗ΄ της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, οι ΙΓ΄, ΙΔ΄ της Πρωτοδευτέρας κ.λ.π. έχουν ως κεντρικόν σκοπόν ν΄ αποτρέψουν τους κατωτέρους κληρικούς να διακόπτουν σχέσεις με τους ανωτέρους των, και μόνον ως παρένθεσιν, θα έλεγε κανείς, παρέχουν αυτό το δικαίωμα, δηλαδή την διακοπήν της επικοινωνίας.                                              

Θα ερωτούσε κανείς διατί σε ένα τόσο σοβαρό θέμα δεν εκδόθηκαν ιδιαίτεροι Κανόνες; Η απάντησις είναι πολύ απλή. Δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο, διότι από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, η διακοπή κάθε πνευματικής σχέσεως με οιονδήποτε εκήρυσσε αίρεσιν ήτο δεδομένη. Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, αυτός ο μεγάλος πρόμαχος της Ορθοδοξίας, εις ένα θαυμάσιον χωρίον του αναφέρει σχετικά: «Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι σύνοδοι, και πάσαι αι θείαι γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσιν και της αυτών κοινωνίας διϊστασθαι». Ναι, αυτό είναι το γενικόν φρόνημα της Εκκλησίας μας, και δια τούτο επαναλαμβάνομεν δεν ασχολήθηκαν ειδικότερα οι ιεροί Κανόνες.  

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφερόμενος εις το γνωστόν χωρίον της προς Εβραίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου, «πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε», γράφει : «Πως ουν ο Παύλος φησίν, πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε; Ανωτέρω ειπών, ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, τότε είπε πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε. Τι ουν, φησίν, όταν πονηρός η και μη μόνον πειθώμεθα; Πονηρός πως λέγεις; Ει μεν περί πίστεως φεύγε και παραίτησαι, μη μόνον αν άνθρωπος η, αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιών» (PG 34, 231A). 

O άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης εις επιστολήν του προς τον Πατριάρχην Ιεροσολύμων γράφει : «Οι μεν τέλεον περί την πίστιν εναυάγησαν· οι δε ει και τοις λογισμοίς ου κατεποντίσθησαν, όμως τη κοινωνία της αιρέσεως συνόλλυνται» (PG 99, 1164). Και εις άλλο σημείο : «Ουδ΄ αν όλα τα χρήματα του κόσμου παρέξει τις και κοινωνών είη τη αιρέσει, φίλος Θεού ου καθίσταται αλλ΄ εχθρός». (PG 99, 1205A). 

Ο δε μέγας Φώτιος παραγγέλει σαφώς : «Αιρετικός εστίν ο ποιμήν; Λύκος εστίν· φυγείν εξ αυτού και αποπηδάν δεήσει, μηδ΄ απατηθήναι· προσελθείν καν ήμερον περισαίνειν δοκεί· φύγε την κοινωνίαν αυτού και την προς αυτόν κοινωνίαν ως ιόν όφεως».           

Τα ίδια λέγει και ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός : «Φεύγετε και υμείς αδελφοί την προς τους ακοινωνήτους κοινωνίαν και το μνημόσυνον των αμνημονεύτων» (PG 160, 1097D-1100A).

Και τώρα ας ίδωμεν και ποίαν στάσιν ετήρουν οι ομολογηταί κληρικοί και λαϊκοί, έναντι αυτών που εκήρυττον αίρεσιν χωρίς να έχουν ακόμη καταδικασθεί υπό επισκοπικής συνόδου. 

Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας είχε εκ παραδόσεως δεχθή να ονομάζεται η Παναγία μας Θεοτόκος. Αυτήν την παράδοσιν ηθέτησε ο Νεστόριος, όστις προερχόμενος εξ Αντιοχείας εγένετο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως το έτος 428. Υπήρξε μαθητής του Θεοδώρου Μοψουεστίας και δυστυχώς παρέλαβε και τας αιρετικάς αυτού δοξασίας επί του Χριστολογικού δόγματος (δύο φύσεις, δύο πρόσωπα). Γενόμενος Πατριάρχης άρχισε σιγά-σιγά δια των αντιπροσώπων του—κληρικών εξ Αντιοχείας συν αυτώ αχθέντων—να αποκαλή την Παναγία μας «άνθρωπο τόκον ή Χριστό τόκον». Αυτή η διδασκαλία ως ήτο επόμενον επέφερε μεγάλην αναστάτωσιν και σύγχυσιν εις τον κλήρον και τον λαόν της Κωνσταντινουπόλεως. Πολλοί διέκοψαν την εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν καθώς και το μνημόσυνόν του ακολουθώντας την παράδοσιν της Εκκλησίας μας. Ο Νεστόριος δε εξασκώντας την Πατριαρχικήν του εξουσίαν καθήρησε και αφώρισε αυτούς ως σχισματικούς.

Ίσως να ισχυρισθή κάποιος, ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν φανατικοί ζηλωταί μη έχοντες εκκλησιολογικήν γνώσιν και άλλα πολλά που λέγουν και εις ημάς οι σημερινοί φιλοοικουμενισταί. Αλλ΄ έρχεται ο μέγας Κύριλλος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, ο και πρόεδρος της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου χρηματίσας—δια τον οποίον δεν πιστεύουμε πως θα τολμούσε κανείς να διανοηθή πως δεν εγνώριζε εκκλησιολογίαν—και γράφει προς την μερίδα του κλήρου και του λαού της Κωνσταντινουπόλεως η οποία είχεν αποκηρύξει τον Νεστόριον άμα τη γνώσει της κακοδοξίας του : «Ταύτην εν εαυτοίς αναζωπυρούντες αεί την πίστιν, ασπίλους και αμώμους εαυτούς τηρήσατε, μήτε κοινωνούντες τω μνημονευθέντι Νεστορίω, μήτε μην ως διδασκάλω προσέχοντες, ει μένει λύκος αντί ποιμένος… Τοις δε γε κληρικών, είτε λαϊκών δια την ορθήν πίστιν κεχωρισμένοις ή καθαιρεθείσι παρ΄ αυτού, κοινωνούμεν ημείς, ου την εκείνου κυρούντες άδικον ψήφον, επαινούντες δε μάλλον τους πεπονθότας, κακείνο λέγοντες αυτοίς· ει ονειδίζεσθε εν Κυρίω μακάριοι· ότι της δυνάμεως και το του Θεού πνεύμα εις υμάς αναπέπαυται…» (MANSI, IV, 1096).                

Ένας από αυτούς που διέκοψαν το μνημόσυνον και την επικοινωνίαν του Νεστορίου μόλις αυτός άρχισε να διακηρύττη την αίρεσίν του, ήταν και ο όσιος πατήρ ημών Υπάτιος που εορτάζει την 17ην Ιουνίου. Αναφέρει η βιογραφία του: «Όταν πληροφορήθηκε ο όσιος τα αιρετικά φρονήματα του Νεστορίου, αμέσως έσβησε το όνομά του από τα δίπτυχα δια να μη μνημονεύεται εις τις Λειτουργίες. Ο ευλαβέστατος επίσκοπος Ευλάλιος είπε προς τον Υπάτιον: Γιατί έσβεσες το όνομά του πριν να ιδής τι θα γίνη»; Ο όσιος απάντησε : «Εγώ αφού έμαθα ότι μιλά άσχημα για τον Κύριόν μου, παύω την κοινωνίαν μαζί του και ούτε αναφέρω το όνομά του· δεν είναι πια επίσκοπος». Τότε ο Ευλάλιος του είπε με οργή : «Πήγαινε και διόρθωσε αυτό που έκανες, διότι μπορώ και να σε τιμωρήσω». Και ο Υπάτιος αποκρίθηκε : «Ό,τι θέλεις κάμε, διότι εγώ απεφάσισα τα πάντα να πάθω και με αυτήν την απόφασιν το έκανα αυτό».                                                                          

  Από όσα μέχρι τώρα παραθέσαμε, ιερούς Κανόνας, διδασκαλίας και παραδείγματα αγίων, ένα και μοναδικόν συμπέρασμα εξάγεται: Ότι επαίνου άξιον είναι το να διακόπτη κάθε πιστός κληρικός, μοναχός και λαϊκός την εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν και το μνημόσυνον του επισκόπου του, όταν αυτός δημοσίως κηρύττη κάποιαν αίρεσιν ή κάποιο είδος νέας θρησκείας, ως γίνεται δυστυχώς σήμερον· και όχι να περιμένη ως διατείνονται οι φιλοοικουμενισταί την καταδίκην του «υπό του συνόλου των επισκόπων της Εκκλησίας».                                                                  

 Ίσως διερωτηθή κάποιος· ούτως εχόντων των πραγμάτων τι νόημα έχουν αι σύνοδοι εν τη Εκκλησία; Απαντούμεν. Ημείς ως πιστά τέκνα της εκκλησίας μας, με όλα αυτά που γράψαμε ουδόλως προτιθέμεθα ν΄ αμφισβητήσουμε τον Συνοδικόν θεσμόν Αυτής. Σκοπός μας ήτο να καταδείξουμε το δικαίωμα άμα και το χρέος των κληρικών και λαϊκών να διακόπτουν το μνημόσυνον και επικοινωνίαν των επισκόπων ή Μητροπολιτών ή των Πατριαρχών που κηρύττουν δημοσίως διδαχήν, αντικειμένην προς την Ορθοδοξίαν, και όχι επαναλαμβάνομεν, να αμφισβητήσουμε τον Συνοδικόν θεσμόν, μη γένοιτο.  

Εις τις ημέρες μας δυστυχώς ουδέν τοιούτον γίνεται! Οι πάντες καθεύδουν! Παρήλθον πλέον των εβδομήκοντα ετών από την Οικουμενιστικήν εγκύκλιον του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, που εσήμαινε και την έναρξη της θρησκείας της «Νέας Εποχής» του Οικουμενισμού, έγιναν τόσες και τόσες προδοσίες κατά της πίστεώς μας, και ουδείς εκ των Πατριαρχών ή Αρχιεπισκόπων έλαβε τα πρακτικά εκείνα μέτρα εναντίον της νέας αυτής θρησκείας, με αποτέλεσμα οι φορείς της να έχουν καταλάβη όλες τις καίριες θέσεις εν τη Εκκλησία, και να διαβρώνουν τους πάντας.

  ΕΝΣΤΑΣΙΣ  Β΄

Λέγουν οι φιλοοικουμενισταί: Ο αγών κατά του Οικουμενισμού πρέπει να γίνεται εκ των ένδον, και όχι εκτός της Εκκλησίας, διακόπτοντας δηλαδή την επικοινωνίαν και το μνημόσυνον των Οικουμενιστών Επισκόπων.

Το τραγικόν λάθος όλων αυτών των ανθρώπων που λέγουν αυτά είναι, ότι πιστεύουν πως όποιος διακόψη την επικοινωνίαν και το μνημόσυνον του αιρετικά κηρύττοντος επισκόπου, τίθεται εκτός της Εκκλησίας του Χριστού. Όχι, αγαπητοί μας! Ἐκτός της Εκκλησίας μας τίθεται αυτός που δημοσίως κηρύττει νέες θρησκείες και αιρέσεις και οι ακολουθούντες αυτόν, και όχι αυτός που παραμένει εις την εκκλησιαστικήν παράδοσιν και διδασκαλίαν Της.

Πρέπει να γίνη κατανοητό από όλους μας, ότι η Εκκλησία του Χριστού ταυτίζεται απόλυτα με την αλήθειαν· και αυτοί που παραμένουν εις την Αποκαλυφθείσαν Αλήθειαν, «την άπαξ παραδοθείσαν τοις αγίοις» κατά τον απόστολον Ιούδαν, αυτοί παραμένουν και εντός της Εκκλησίας.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γράφει σχετικά : «Οι της του Χριστού Εκκλησίας της αληθείας εισί· και οι μη της αληθείας όντες, ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί». Το ίδιο έλεγε και ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής όταν τον ερώτησαν σε ποία εκκλησία ανήκει. Ας ίδωμεν τι ο ίδιος έγραφε εις μίαν προς τον μαθητήν του Αναστάσιον επιστολήν του : «Χθες… ο πατριάρχης εδήλωσέ μοι λέγων· Ποίας εκκλησίας ει; Βυζαντίου; Ρώμης; Αντιοχείας; Αλεξανδρείας; Ιεροσολύμων; Ιδού πάσαι μετά των υπ΄ αυτάς επαρχειών ηνώθησαν. Ει τοίνυν ει της καθολικής Εκκλησίας, ενώθητι, μήπως ξένην οδόν τω βίω πάθης όπερ ου προσδoκάς. Προς ους είπον : Καθολικήν Εκκλησίαν, την ορθήν και σωτήριον της εις Αυτόν πίστεως ομολογίαν Πέτρον μακαρίσας εφ΄ οις Αυτόν καλώς ωμολόγησεν, ο των όλων είναι Θεός απεφήνατο. Ουκούν άκουσον, έφησαν· έδοξε τω δεσπότη και τω Πατριάρχη, δια πρεκαίπτου του Πάπα Ρώμης, αναθεματισθήναι σε μη πειθόμενον, και τον οριζόμενον αυτοίς απενέγκασθαι θάνατον». Και ο άγιος απεκρίθη: «Το τω Θεώ προ παντός αιώνος ορισθέν εν εμοί δέξοιτο πέρας, φέρον αυτώ δόξαν προ παντός εγνωσμένην αιώνος..» (PG 132AC).

ΕΝΣΤΑΣΙΣ  Γ΄

Μπορούμε λέγουν οι φιλοοικουμενισταί, να έχουμε διαφορετικά φρονήματα με τους επισκόπους μας, ακόμη και σε θέματα πίστεως, αλλά δεν επιτρέπεται η διακοπή του μνημοσύνου των, διότι διαφορετικά τα μυστήρια μένουν άκυρα (άνευ αγιαστικής χάριτος).

Το επιχείρημα αυτό το επισείουν ως φόβητρον οι άνθρωποι αυτοί, δια να δειλιάζουν τους απλούς και καλοπροαιρέτους κληρικούς και λαϊκούς που θέλουν να απομακρυνθούν από τους Οικουμενιστάς. Που άραγε αγαπητοί μας εις την αγίαν Γραφήν και παράδοσιν της Εκκλησίας μας υπάρχουν αυτά που λέγετε;

Ημείς εμάθαμε παρά του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, που εκφράζει το γενικόν πνεύμα της Εκκλησίας μας, ότι : «Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αι Σύνοδοι, και πάσαι αι θείαι γραφαί φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διϊστασθαι». 

Όταν ο πιστός κλήρος και λαός της Κωνσταντινουπόλεως διέκοψε, κάθε εκκλησιαστικήν κοινωνίαν και το μνημόσυνον του αιρετικού Πατριάρχου Νεστορίου, προ συνοδικής καταδίκης, τα μυστήριά των ήταν άκυρα; Και πως τότε ο άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας τους επαινεί και τους δέχεται εις πλήρη κοινωνίαν, ως ίδωμεν ανωτέρω;

Πολλές Αγιορείτικες Μονές, Σκήτες και Ησυχαστήρια, κατά την περίοδον 1971-1972, είχαν διακόψει το μνημόσυνον του μεγάλου Οικουμενιστού Πατριάρχου Αθηναγόρου· ήσαν τότε τα μυστήριά των άκυρα; Κάθε άλλο!

ΕΝΣΤΑΣΙΣ   ΣΤ΄

Δεν πρέπει, λέγουν να αποκαλούμε τους Οικουμενιστάς αιρετικούς, αλλά φιλοαιρετικούς, και ότι αυτά που κάνουν δεν τα πιστεύουν, αλλά κάνουν διαφόρους πολιτικούς ελιγμούς που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Εκκλησίας και του Έθνους.

Οι Οικουμενισταί, αγαπητοί μας, δεν είναι απλώς αιρετικοί ή φιλοαιρετικοί, αλλά αλλόθρησκοι. Είναι όπως αναφέραμε συνιδρυταί της θρησκείας της «Νέας Εποχής», δια της οποίας λατρεύεται ο διάβολος. Είναι φορείς της φοβεράς αυτής πνευματικής νόσου, και σε μερικές περιπτώσεις ξεπερνούν εις τις εκδηλώσεις των και αυτούς τους προτεστάντας.

Οι ίδιοι άλλωστε δυστυχείς αυτοί άνθρωποι, καυχώνται, ότι είναι ιδρυτικά μέλη του Π.Σ. Εκκλησιών. Ο καταστατικός χάρτης της Οικουμενικής κινήσεως είναι η εγκύκλιος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως του 1920 της οποίας η εκκλησιολογική βάσις είναι η Προτεσταντική κακοδοξία «της θεωρίας των κλάδων», που σημαίνει ότι όλες οι χριστιανικές «εκκλησίες», κατέχουν μερικήν αλήθειαν, και μόνον αν ενωθούν όλες μαζί μπορούν να έχουν την αλήθειαν. Από το έτος 1971 και μετά, μέσα εις την «θεωρίαν των κλάδων» εισήλθον και οι αλλόθρησκοι, ως έχοντες αξιοσέβαστες πνευματικές παραδόσεις (!) και άρχισαν συμπροσευχές, διαλόγους και συνεργασίες.

ΕΝΣΤΑΣΙΣ   Ζ΄

Άλλο ένα επιχείρημα που προβάλλουν οι Φιλοοικουμενισταί είναι το πλήθος των ανθρώπων που ακολουθούν την δική τους γραμμήν λέγοντας : «Τόσοι Αρχιερείς, τόσοι Ιερείς, τόσοι Μοναχοί και λαϊκοί πεπαιδευμένοι και μη, δεν διακόπτουν πνευματικήν επικοινωνίαν με τους Οικουμενιστάς, όλοι αυτοί επλανήθησαν και μόνον εσείς οι ολίγοι είσθε με την αλήθεια»; 

Παλαιόν το σόφισμα, ανασκευασμένον και απογεγυμνωμένον υφ΄ όλων σχεδόν των αγίων Πατέρων μας και της Αγίας Γραφής. Το δυστύχημα δι΄ αυτούς που λέγουν όλα αυτά είναι ότι η αλήθεια δεν συμβαδίζει πάντοτε με τους πολλούς, αλλά πολλές φορές με τους ολίγους.

Ο ίδιος ο Κύριός μας είπεν : «ότι πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν, και πολλοί εισίν οι εισερχόμενοι δι΄ αυτής. Ότι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθ. ζ, 13-14). Και εις άλλο σημείον : «Πολλοί γαρ εισί κλητοί ολίγοι δε εκλεκτοί». Οι άγιοι πατέρες μας απαντούσαν ως εξής, όταν οι αιρετικοί προέβαλλον ως επιχείρημα το πλήθος που τους ακολουθούσε : «Πλήθει το ψεύδος κρατύνεις; Έδειξας του δεινού την επίτασιν(έντασιν, δυνάμωμα)· όσω γαρ πλείους εν τω κακώ τοσούτω μείζων η συμφορά».

«Εμοί πλήθος αιδέσιμον ου το χαίρον καινοτομία, αλλά το φυλάσσον πατρώαν κληρονομίαν» (άγ. Θεόδωρος  ο Στουδίτης PG 99, επιστολή 45). Σε άλλο σημείο λέγει : «Μη θώμεν σκάνδαλον της Εκκλησίας του Θεού, ήτις εστί και εν τρισίν Ορθοδόξοις οριζομένη κατά τους αγίους» (άγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης PG  99, 1049B).

ΕΝΣΤΑΣΙΣ   Η΄

Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, λέγουν, διέκοψε το μνημόσυνον και την επικοινωνίαν του Πατριάρχου και του Βασιλέως, επειδή η γυναίκα που έλαβε ως σύζυγον ο βασιλεύς, μετά την αποπομπήν της πρώτης νομίμου γυναικός, ήτο εξαδέλφη του, και το εθεώρησε ως προσωπική προσβολή, διαφορετικά δεν θα το έκανε.

Λυπηρόν το κατάντημα! Μέχρις εκεί έφθασαν οι Φιλοοικουμενισταί, να αμφιβάλλουν δια τα αγνά και ανιδιοτελή κίνητρα των αγίων Πατέρων μας. Αυτό βέβαια γίνεται επειδή ελέγχονται από την ζωήν και στάσιν των αγίων μας, δι΄ όσα αυτοί σήμερα πράττουν. Ειδικά ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής και ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, τους είναι πολύ αντιπαθείς, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους μειώσουν.

Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, αγαπητοί μας, αυτός ο μέγας Ομολογητής και διδάσκαλος της Εκκλησίας μας, ο πιστός τηρητής όλων των Πατρικών παραδόσεων δεν έκανε τίποτε νικώμενος από ανθρώπινες αδυναμίες. Μελετείστε με προσοχήν τις διάφορες επιστολές του και απολογίες και θα ιδήτε πως δικαιολογεί απόλυτα την στάσιν του εναντίον του Βασιλέως και του Πατριάρχου, δι΄ αυτόν τον παράνομον γάμον.

Γράφει σχετικά ο βιογράφος του Μιχαήλ μοναχός : «Ταύτα ουν τα παράνομα διαγνούς… ηνιάτο, εδυσφόρει καθ΄ εαυτόν, την απάντων ομού επωδύρετο απώλειαν των τε νυν και των μετά ταύτα· εδεδίει γαρ εικότως μήπως εις νόμον τοις ανοήτοις η του κρατούντος αλογιστία παραδεχθείσα, ανίατον παραπέμψη ταις ύστερον γενεαίς το πρακτέον· δια τοι τούτο ου παρασιωπά του μη ελέγξαι το πήμα (συμφορά), αλλ΄ απορρήγνυσιν εαυτόν συν τω ιδίω Πατρί της εκείνων κοινωνίας» (PG  99, 253A).

Με απλά λόγια ο άγιος εφοβείτο μήπως η παρανομία αυτή του Βασιλέως γίνη κακόν παράδειγμα και εις άλλους, δι΄ αυτό και δεν εσιώπησεν, αλλά ήλεγξε και τον Πατριάρχην που δεν ετιμώρησε τον Ιερέα που ετέλεσε τον παράνομον αυτόν γάμον, και τον Βασιλέα, διακόπτοντας κάθε επικοινωνία μαζί τους. Αυτοί ήταν οι άγιοί μας· έργω τε και λόγω εστηλίτευον την κάθε παρανομίαν και δεν έμενον μόνο σε απλές διαμαρτυρίες, ως κάνουν οι σημερινοί Φιλοοικουμενισταί. 
 Εις την γενικήν κατάπτωσιν που ευρισκόμεθα σήμερον, μας φαίνεται αδιανόητον, πως, δια ένα παράνομον γάμον ό άγιος έφθασε εις το σημείον να διακόψη κάθε εκκλησιαστικήν κοινωνίαν με τον Πατριάρχην και Βασιλέαν. Που είναι αυτοί που ισχυρίζονται πως πρέπει να γίνη πρώτα σύνοδος να δικάση κάποιον παρανομούντα και μετά να διακόψωμεν το μνημόσυνον και την επικοινωνίαν;

Βέβαια αυτό που έκανε ο άγιος είχεν συνέπειες· φυλακίσεις, βασανιστήρια και εξορίες, τις οποίες ημείς δυστυχώς σήμερον δεν είμεθα διατιθεμένοι να υποστούμε, δι΄ αυτό και «ησυχάζουμε»!!! Ας ησυχάζομεν τουλάχιστον και ας μη συκοφαντούμε τους αγίους μας.

ΕΝΣΤΑΣΙΣ   Θ΄

Ερωτούν οι Φιλοοικουμενισταί και λέγουν : «Είμεθα ημείς ωσάν τον άγιον Μάξιμον τον Ομολογητήν ή τον άγ. Θεόδωρον τον Στουδίτην και τους άλλους αγίους δια να κάνουμε ό,τι έκαναν αυτοί»; 

Ναι αγαπητοί μας δεν είμεθα ημείς οι ευτελείς ωσάν τους αγίους μας και ποτέ δεν ισχυριστήκαμε κάτι τέτοιο, αλλά δεν πρέπει να κάνουμε υπακοή σε αυτούς; Σε ποίους τέλος πάντων θα υπακούωμεν; Εις τους Οικουμενιστάς που προσπαθούν με κάθε τρόπον να μας πείσουν πως η Ορθοδοξία είναι μία εκ των πολλών θρησκειών που σκοπόν έχει την βελτίωσιν του ανθρώπου; Ή εις τους αγίους μας που λέγουν να φεύγουμε μακρυά από τους αιρετικούς; 

ΕΝΣΤΑΣΙΣ   ΙΒ΄

Πολλοί Φιλοοικουμενισταί λέγουν ότι, «ημείς δεν πρέπει να εξετάζωμεν τους Αρχιερείς, διδασκάλους γέροντας και πνευματικούς δι΄ όσα μας λέγουν, αλλά μόνον να υπακούωμεν εις πάντας με απλότητα», προτείνοντας το αποστολικόν εκείνο ρητόν «πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε».

Μεγάλη όντως και θαυμαστή η αρετή της υπακοής, η οποία είναι έμπρακτος εφαρμογή της ταπεινώσεως, όταν βέβαια γίνεται με γνώσιν και διάκρισιν, εις Αρχιερείς γέροντας και πνευματικούς, που γνωρίζουν και σέβονται και φυλάττουν την όλην Εκκλησιαστικήν παράδοσιν και διδασκαλίαν της Εκκλησίας μας. Διαφορετικά δεν έχει κανένα νόημα η υπακοή. 

Ας δούμε όμως τι έγραψαν και παρέδωσαν εις ημάς οι άγιοι Πατέρες μας. Μεταφέρουμε χωρία των αγίων, Βασιλείου, Χρυσοστόμου και Μελετίου του Ομολογητού, μεταφρασμένα από τον άγιον Νικόδημον.     

Μέγας Βασίλειος:  «Πρέπει οι ακροαταί, όσοι είναι πεπαιδευμένοι εις τας γραφάς, να δοκιμάζωσι με κρίσιν ορθήν όσα λέγουν οι Διδάσκαλοι· και όσα μεν είναι σύμφωνα με τας Γραφάς να τα δέχωνται, όσα δε είναι ασύμφωνα, να τα αποβάλλωσι· τους δε μένοντας εις τα τοιαύτα διδάγματα, να αποστρέφωνται περισσότερον». Και πάλιν : «Πρέπει πας λόγος και παν έργον να βεβαιώνεται με την μαρτυρίαν της Θεοπνεύστου Γραφής, δια να πληροφορούνται μεν οι καλοί, να εντρέπωνται δε οι πονηροί» (Όροι Ηθικοί).  
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας το αποστολικόν ρητόν, «πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε», γράφει σχετικά: πώς λοιπόν ο Παύλος λέγει, πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε;

Η αιτία δια την οποίαν είπεν ο Παύλος τούτο είναι αυτή. Επειδή και παραπάνω είπε δια τους ηγουμένους ταύτα τα εγκώμια. Ήγουν, αυτών των ηγουμένων βλέποντες τα καλά αποτελέσματα της εναρέτου πολιτείας και συναναστροφής, μιμηθήτε τους εις την πίστιν· μετά τούτο, αφ΄ ου τους εσύστησεν ότι είναι ορθοί κατά πάντα, τότε είπε· πείθεσθε εις τους ηγουμένους και προεστώτας σας και υποτάσσεσθε εις αυτούς.

Αλλά μου αποκρίνεσθε· αν είναι κακός και δεν πειθώμεθα, τι έχομεν να γίνωμεν; Κατά τι λέγεις ότι είναι κακός ο προεστώς σου; Ει μεν είναι σφαλερός περί την πίστιν, φύγε και παραίτησαί τον, όχι μόνον αν είναι άνθρωπος, αλλά καν άγγελος είναι από τον ουρανόν». 

Ο δε μέγας Μελέτιος ο Ομολογητής λέγει σχετικά· «Μη υπακούετε ούτε εις μοναχούς, ούτε εις ιερείς, εις όσα κακώς σας συμβουλεύουσι· και τι λέγω εις μοναχούς και ιερείς; Ούτε εις τους επισκόπους να πείθεσθε, όταν σας συμβουλεύουν να κάμνετε και να λέγετε και να φρονήτε όσα δεν είναι ωφέλιμα εις την ψυχήν σας». 

Αυτά και άλλα πολλά λέγουν οι άγιοι Πατέρες μας σχετικά με την υπακοήν· ας προσπαθήσουμε και ημείς να τους υπακούωμεν, αν θέλουμε να έχουμε μέρος μετ΄ αυτών.

ΕΝΣΤΑΣΙΣ   ΙΓ΄

Ημείς συνεχίζουν να λέγουν οι Φιλοοικουμενισταί ακολουθούμε τους μεγάλους Γέροντας της εποχής μας, που δεν διέκοψαν πνευματικήν σχέσιν με τους Οικουμενιστάς, αλλά εργάσθηκαν εντός της Εκκλησίας και εχαριτώθησαν από τον Κύριόν μας, ώστε να διενεργούνται δι΄ αυτών διάφορα θαύματα.

Δι΄ ημάς αγαπητοί μας, κριτήριον αγιότητος κάθε ανθρώπου είναι ο ορθός βίος, συνοδευόμενος όμως μετά της ορθής πίστεως. Όσα θαύματα και αν κάνη κανείς, όταν δεν υπάρχη η ανωτέρω προϋπόθεσις, δεν δυνάμευα να τον δεχθούμε ως πρότυπον μιμήσεώς μας. «Πρέπει—γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος—εάν θέλουμε να ελευθερωθούμε από την γέενναν (του πυρός) και επιτύχουμε της βασιλείας (των Ουρανών), να στολιζώμεθα με τα ορθά δόγματα και με επιμέλειαν της ζωής μας». (Ομιλ. ιγ΄ εις την Γεν.).

Ο δε Κύριός μας, λέγει εις το ιερόν Ευαγγέλιον : «Πολλοί ερούσι μοι εν εκείνη τη ημέρα· Κύριε Κύριε, ου τω Σω ονόματι επροφητεύσαμεν, και τω Σω ονόματι δαιμόνια εξεβάλομεν, και τω Σω ονόματι δυνάμεις πολλάς εποιήσαμεν; Και τότε ομολογήσω αυτοίς, ότι ουδέποτε έγνων υμάς. Αποχωρείτε απ΄ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματθ. ζ, 22-23). Από τα λόγια αυτά του Κυρίου μας βλέπουμε πως θα υπάρξουν άνθρωποι, που εις το Όνομά Του θα κάνουν διάφορα θαύματα, αλλά θα εργάζονται την ανομίαν!

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος θέλοντας να προφυλάξη τους πιστούς της εποχής του από τους ψευδοδιδασκάλους έγραφε : «Πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν νηστεύη, καν παρθενεύη, καν προφητεύη, καν σημεία ποιή, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτου δορά, φθοράν προβάτων κατεργαζόμενος». 

Δια τους φημιζόμενους «μεγάλους γέροντας» της εποχής μας, μπορούμε να ειπούμε, χωρίς καθόλου να τους αδικούμε, ότι δεν επήραν και δεν παίρνουν σαφήν και κατηγορηματικήν θέσιν εναντίον της Οικουμενιστικής κινήσεως. Βέβαια δεν ημπορεί κανείς να τους κατηγορήση ως Οικουμενιστάς, αλλά ημπορεί άνετα να τους κατηγορήση ως Φιλοοικουμενιστάς. Μιλούσαν και μιλούν πολλές φορές κατά του Οικουμενισμού, αλλά πρακτικά δεν έκαναν και δεν κάνουν τίποτα. Πολλές φορές μάλιστα που συνήντησαν υψηλά ισταμένους Οικουμενιστάς, έβαλον εδαφιαίες μετάνοιες ζητώντας την ευχήν των. Εις τα εκκλησιολογικά είχαν και έχουν και αυτοί την τελείως εσφαλμένην άποψιν, την εντός της Εκκλησίας των Οικουμενιστών παραμονήν όλων. Το μόνον ελαφρυντικόν που ίσως θα μπορούσε κανείς να δεχθή δι΄ αυτούς, είναι ότι ασχολούμενοι πολύ με την βελτίωσιν της προσωπικής των ζωής, και με τον πολύ κόσμον δεν είχαν και δεν έχουν χρόνον ν΄ ασχοληθούν προσωπικά και σοβαρά με την μεγάλην προδοσίαν της Εκκλησίας, που γίνεται επί των ημερών μας.

ΕΝΣΤΑΣΙΣ   ΙΔ΄

Πολλοί κληρικοί και λαϊκοί Φιλοοικουμενισταί, μη έχοντες Πατερικές μαρτυρίες δια να στηρίξουν την στάσιν των, καταφεύγουν σε προσωπικές «πληροφορίες» λέγοντας: Κάναμε προσευχή και δεν πληροφορηθήκαμε ότι πρέπει να διακόψουμε την επικοινωνία και το μνημόσυνον των Οικουμενιστών.

Άλλο και τούτο αφελές επιχείρημα· λες και τώρα αποκαλύφθηκε η πίστις μας και μας χρειάζεται ειδική πληροφορία εις το τι πρέπει να κάνουμε όταν αυτή προδίδεται. Και αν ημείς που διεκόψαμε κάθε πνευματική σχέσιν μετά των Οικουμενιστών, είπωμεν ότι μετά προσευχής λάβαμε πληροφορία, ότι είναι σωστόν και αρεστόν εις τον Κύριόν μας αυτό που κάνουμε, τι έχουν να είπουν; Διατί η δική τους πληροφορία να είναι αληθής και όχι η δική μας; Ποίον είναι το κριτήριον των πληροφοριών; Δεν αντιλαμβάνονται πως η προσωπική πληροφορία είναι κάτι το υποκειμενικό και δεν δύναται να σταθή ως επιχείρημα; Τι το επικαλούνται;    

Ημείς μελετώντες τα πρακτικά των Οικουμενικών συνόδων, δεν ευρήκαμε κανένα από τους αγίους Πατέρας που ομιλούσαν να επικαλείται ιδίαν πληροφορίαν και να λέγη ότι, κατά την εμήν πληροφορίαν αυτό το θέμα που συζητούμε είναι έτσι και έτσι. Κανείς δεν είπε κάτι τέτοιο, αλλά όλοι τους επεκαλούντο Γραφικές και Πατερικές μαρτυρίες δια να αποδείξουν την αλήθειαν. Αλοίμονον, αν η Εκκλησία  μας δια τα θέματα της πίστεως, εστηρίζετο εις τις προσωπικές πληροφορίες του Α ή του Β πιστού.

Ας μελετήσουμε την Αγίαν Γραφήν, τους ιερούς Κανόνας και τα συγγράμματα των αγίων Πατέρων μας και από εκεί θα μάθουμε ποία πρέπει να είναι η στάσις μας έναντι των αιρετικών και αλλοθρήσκων.

ΕΝΣΤΑΣΙΣ    ΙΖ΄

Όλοι αυτοί, λέγουν οι Φιλοοικουμενισταί, που διέκοψαν το μνημόσυνον και την επικοινωνίαν με τους οικουμενιστάς, είναι άνθρωποι ταραχοποιοί, εστερημένοι αγάπης και ταπεινώσεως.

Αυτά και άλλα περισσότερα λέγουν οι άνθρωποι, δια να δυσφημίσουν αυτούς που σηκώνουν τον Σταυρόν της Ομολογίας. Και τι να είπουν; Αφού δεν έχουν Γραφικές και Πατερικές μαρτυρίες δια να στηρίξουν την θέσιν των, καταφεύγουν σε ύβρεις, και συκοφαντίες. Βέβαια αυτό δεν είναι κάτι νέον. Όλοι οι αιρετικοί με παρομοίας μεθόδους προσπαθούσαν να πλήξουν τους Ορθοδόξους. Πολλές φορές, όταν είχαν τα μέσα, χρησιμοποιούσαν και την βίαν. Αλλά και σήμερα, όταν υπάρχει συνδρομή της κρατικής εξουσίας, αυτό γίνεται. Παράδειγμα, ο βάναυσος τρόπος που εξεδίωξαν από την Σκήτην του Προφήτου Ηλιού εις το Άγιον Όρος, τους εκεί μοναχούς (6 Μαϊου 1992).

Μας κατηγορούν, λοιπόν, ως εστερημένους αγάπης, υπερηφάνους και ταραχοποιούς. Ναι, δεν αρνούμεθα αγαπητοί μας, ότι υστερούμεν κατά πολύ, και δεν έχουμε φθάσει εις τα μέτρα των μεγάλων αυτών αρετών, αλλά προσπαθούμε με την χάριν του Θεού, αναλογιζόμενοι την ευτέλειάν μας να αγαπήσωμεν πρώτον τον Δημιουργόν και Πλάστην μας και κατόπιν όλους τους ανθρώπους ως εικόνας του Θεού. Διότι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι άνευ ταπεινώσεως και αγάπης δεν δυνάμεθα να έχουμε ουδεμίαν σχέσιν με τον Κύριόν μας.

Ποίος δεν γνωρίζει τον υπέροχον ύμνον προς την αγάπην του αποστόλου Παύλου (Α΄ Κορ. ιγ: 1-13); Καθώς και όσα δι΄ αυτήν έγραψεν ο μαθητής της αγάπης Ιωάννης ο Θεολόγος, αλλά και όλοι οι άγιοί μας; Ή ποίος δεν γνωρίζει τα όσα έχουν γραφεί δια την υψοποιόν ταπείνωσιν, η οποία κατά τους αγίους Πατέρας μας είναι ο θρόνος της αγάπης και όλων των άλλων αρετών; Εις την προκειμένην περίπτωσιν τα πράγματα αλλάζουν. Αυτοί οι ίδιοι οι άγιοί μας που εξύμνησαν τόσον την αγάπην και ταπείνωσιν και ησυχίαν, μας εδίδαξαν «να φεύγωμεν τους αιρετικούς ως φεύγει τις από όφεως». Μετεχειρίσθησαν δε και γλώσσαν πολύ βαρείαν εναντίον των, αποκαλέσαντες αυτούς : ληστάς, δολίους, πανούργους, λυσσώντας και μαινομένους, όφεις δηλητηριώδεις, εναγείς και αλάστορας, κύνας, λύκους βαρείς, αναιδείς, αντιχρίστους κ.λ.π. Επίσης μας εδίδαξαν να μην υπακούωμεν εις αυτούς «όταν τι εναντίον τη του Χριστού εντολή παραφθείρον ή μολύνον αυτήν εταχθώμεν παρά τινος, καιρός ειπείν τότε πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» (Μέγας Βασίλειος, Λογ. Ασκητ. Α΄ Πατερ. Εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», Θεσσ. 1973 τομ. 8, σελ 125).

Ακόμη δε μας εδίδαξαν να μην σιωπώμεν και ησυχάζωμεν όταν η πίστις κινδυνεύει· «εντολή Κυρίου μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως» (άγ. Θεόδωρος Στουδίτης, PG  99  1321), διότι κατά τον ίδιον : «έργον μοναχού (εστίν) μηδέ το τυχόν ανέχεσθαι καινοτομείσθαι το Ευαγγέλιον». Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος έγραφε δια τους μοναχούς της εποχής του : «τούτο ου φέρουσιν επιεικείς είναι, Θεόν προδιδόναι δια της ησυχίας, αλλά και λίαν εισιν ενταύθα πολεμικοί τε και δύσμαχοι (ακαταμάχητοι), τοιούτον γαρ η του ζήλου θερμότης…». Ο δε άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης λέγει : «εάν όμως ο λόγος και η υπόθεσις είναι περί πίστεως και παραδόσεων της Εκκλησίας μας τότε και ο πλέον ειρηνικός και ήσυχος πρέπει να πολεμή υπέρ αυτών» (Αόρατος Πόλεμος, μέρος Β΄ κεφ. Ιθ σημ. Ι).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Προσπαθήσαμε χάριτι Θεού να απαντήσουμε σε μερικές ενστάσεις των Φιλοοικουμενιστών, κατά των σημερινών Ομολογητών της Ορθοδόξου πίστεως. Αυτό δεν έγινε από κάποια διάθεση εριστικότητος, ή δια να διαφωτίσουμε αυτούς που λέγουν αυτά, διότι λίγο πολύ γνωρίζουν την αλήθειαν· αλλά δι΄ αυτούς που ενώ έχουν μέσα κάποιον ζήλον εις τα της πίστεώς μας, παρασύρονται από τα αφελή ταύτα επιχειρήματα, και παραμένουν μέσα εις τον πνευματικόν αυτόν όλεθρον του Οικουμενισμού.

Είναι λυπηρόν αυτό που γίνεται από τους Φιλοοικουμενιστάς, που προσπαθούν με κάθε τρόπον να εμποδίσουν κάθε καλοπροαίρετον να εξέλθη εκ μέσου αυτών και να ενταχθή εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Αληθείας. Δεν τους επιτρέπουν να διαβάζουν διάφορα αντιοικουμενιστικά περιοδικά και να συνομιλούν με σημερινούς Ομολογητάς, δια να μη μαθαίνουν τα κατορθώματα και τις αθλιότητες των Οικουμενιστών και αντιδρούν.

Επιθυμούν πάση θυσία να κρατούν τους ακολουθούντας αυτούς, εις το σκότος της αγνοίας, και να τους κατευθύνουν όπως θέλουν. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που προβάλλουν και διαδίδουν τόσα και τόσα ασυνάρτητα ψεύδη, και αφελή επιχειρήματα. Έτσι εξηγείται και το ερώτημα που αυθόρμητα γεννάται: Μα είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι, που πολλοί εξ αυτών και κατά κόσμον μόρφωσιν έχουν και φήμη μεγάλων γεροντάδων, να λένε τέτοια πράγματα; Και όμως είναι δυνατόν! Αφού υπάρχει η σκοπιμότης όλα γίνονται…                                                        

Αλλά, ω σεις Οικουμενισταί και Φιλοοικουμενισταί, ό,τι και αν κάνετε, ό,τι και αν γράψετε, ό,τι και αν ειπήτε, δεν θα μπορέσετε ποτέ να καταλύσετε το έργον του Θεού που είναι η Εκκλησία Του. Πέρασαν τόσοι και τόσοι αιμοσταγείς αυτοκράτορες και τύραννοι, οι οποίοι με κάθε τρόπον την επολέμησαν, αλλά δεν ημπόρεσαν να την εξαφανίσουν.

Πηγή