Η ελπίδα των αγωνιζομένων στον ζωοποιό σταυρού του Κυρίου

   Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

  Μερικὲς σκέψεις μὲ ἀφορμὴ τὶς τελευταῖες ἐξελίξεις, πρὸς ἀλληλοστήριξη στερέωση τῆς ἐλπίδος μας στὸν Κύριο καὶ στὸν ζωοποιὸ σταυρό Του.

Τὸν τελευταῖο καιρὸ ἔχουν ἀναδυθεῖ θέματα ποὺ σκανδαλίζουν ὅλους μας, διότι διαπιστώνουμε μὲ ὀδυνηρὸ τρόπο, ὅτι ἡ ὁμολογία δὲν σώζει, ὅταν δὲν ἀκολουθεῖ ἐν ταπεινώσει τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων μας, ἀλλὰ οἱ πιστοί (ποιμένες ἢ λαϊκοί) αὐτοσχεδιάζουν. Ὅλα αὐτὰ προέρχονται βέβαια ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς φιλοδοξίες μας, καθόσον ἀφ’ ἐνὸς μὲν οἱ ἀποτειχισμένοι δὲν καθίστανται αὐτόματα καὶ ἀποστειρωμένοι ἀπὸ πάθη καὶ ἐπιθυμίες, ἀφ’ ἑτέρου ὁ διάβολος μᾶς πολεμᾶ περισσότερο. Ἔτσι αὐτὲς οἱ καταστάσεις ἀναδύουν καὶ προκαλοῦν σοβαρὰ προβλήματα στὴν ἑνότητα τοῦ ἀγῶνος ἐνάντια στὴν αἵρεση.

Φυσικὸ καὶ ἀνθρώπινο εἶναι μία τέτοια διαπίστωση νὰ προκαλεῖ σὲ κάθε Ὀρθόδοξο σκεπτικισμό, ἀγωνία, ἀπογοήτευση καὶ λύπη. Σκεπτικισμὸ γιὰ τὸ ἂν εἴμαστε ἀκόμα στὸν σωστὸ δρόμο, ἀγωνία γιὰ τὸ ποὺ θὰ καταλήξουν αὐτὲς οἱ λυπηρὲς ἐξελίξεις, ἀπογοήτευση, γιατὶ πολλοί –ρασοφόροι κυρίως, ἀπὸ τοὺς ὁποίους περιμέναμε πολλά– δὲν στέκονται στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων καὶ λύπη, γιατὶ ὁ ἀληθινὸς πιστὸς λυπᾶται γιὰ τὶς δυσάρεστες ἐξελίξεις ποὺ ἐπισυμβαίνουν στὸ σπίτι του (τὴν Ἐκκλησία) καὶ ἐπίσης γιὰ τὴν πτώση τῶν ἀδελφῶν του, γιατὶ δὲν ξέρει πιά, ποιόν νὰ πιστέψει καὶ πῶς ὁ ἴδιος θὰ ἀντέξει. Δὲν μπορεῖ νὰ χαίρεται ὁ ἀληθινὸς Χριστιανός, ὅταν συμβαίνουν αὐτὰ τὰ πράγματα. Θλίβεται καὶ ἀγωνιᾶ.

Ἐπειδὴ ὅλοι μας ἔχουμε παρατηρήσεις ἢ ἔχουμε γευθεῖ σὲ μικρὸ ἢ μεγαλύτερο βαθμὸ παρόμοια συναισθήματα, ποὺ ἂν παραμείνουν μπορεῖ νὰ ὁδηγήσουν στὴν ἀποκαρδίωση καὶ στὴν ἐγκατάλειψη τοῦ ἀγῶνα, πρέπει νὰ θυμηθοῦμε –μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς Σταυροπροσκυνήσεως– ὅτι ὁ Κύριος μᾶς ἔχει προειδοποιήσει, ὥστε, ὅταν προκύψουν τέτοιες στιγμὲς νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ τὶς ἀντιμετωπίσουμε, κατὰ τὸ «ἡτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην». Νὰ θυμηθοῦμε δηλαδὴ ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ τὸν λόγον Του: «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε» (Ἰω. 16,33), ἀλλὰ νὰ μὴ μείνουμε ἐκεῖ. Ἀντιθέτως νὰ προχωρήσουμε ἐνθυμούμενοι ἀπὸ τὴν ἄλλη καὶ τὴν συνέχεια τῆς ρήσεως: «ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμο»...

Γνωρίζουμε ὅτι ἡ θλίψη καὶ ὁ πόνος ἐπιτρέπονται ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ μᾶς ἀναδείξει νικητές, ὅπως ὁ ἀθλητὴς ἀναδεικνύεται ἀπὸ σκληρὴ προπόνηση καὶ ἀγῶνες. Γράφει ὁ ἅγ. Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος («Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ἀσθενειῶν»): «Ὅλες οἱ δύσκολες καταστάσεις ἔχουν ἕνα βάρος, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ σηκώσουμε, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ ὑπομείνουμε. Χωρὶς βάρος, δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ὑπομονή. Πάντως, ἡ ἐπιθυμία ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸ βάρος δὲν εἶναι ἐφάμαρτη. Εἶναι φυσικὴ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς. Ἁμαρτία διαπράττουμε, ὅταν, ἀπὸ τὴ φυσικὴ αὐτὴ ἀνάγκη, ὁδηγούμαστε στὴν ἀδημονία καὶ τὸν γογγυσμό. Ἂν νιώσεις μέσα σου κάτι τέτοιο, ἀπομάκρυνέ το ἀμέσως, εὐχαριστώντας τὸν Θεό...».

Ἂς ὑπομείνουμε, λοιπόν, ὅσο δύσκολο καὶ νὰ εἶναι, ὅσο μεγάλη κι ἂν εἶναι τὸ πρόβλημα, εὐχαριστώντας τὸν Θεό. Γνωρίζουμε ὅλοι καὶ τὸ ὁμολογοῦμε, ὅτι ἡ ἀποτείχιση δὲν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ καταστεῖ κι ἕνα μικρὸ μαρτύριο. Καὶ τὰ πράγματα δείχνουν ὅτι πλησιάζει ὅλο καὶ περισσότερο ἡ ὥρα νὰ τὸ βιώσουμε. Γνωρίζουμε ὅλοι καὶ τὸ ὁμολογοῦμε, ὅτι μὲ τὴν ἀποτείχιση, θέλουμε νὰ μιμηθοῦμε τοὺς Ἁγίους. Ἦρθε ἡ ὥρα, λοιπόν, νὰ τὸ ἀποδείξουμε καὶ μάλιστα μὲ κατὰ πολὺν ἐλαφρότερα μαρτύρια ἀπὸ αὐτούς. Γνωρίζουμε ὅλοι καὶ τὸ ὁμολογοῦμε, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι Παναίρεση, ἡ τελευταῖα αἵρεση πρὶν τὰ ἔσχατα ἢ κατὰ τὰ ἔσχατα καὶ τὰ προβλήματα θὰ εἶναι μεγάλα. Ἦρθε ἡ ὥρα, λοιπόν, νὰ τὰ δοῦμε κατάματα, νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε, μὲ τὴν βοήθεια, πάντα, τοῦ Θεοῦ.

Ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας εἶχαν παράλληλα μὲ τὴν θλίψη γιὰ τὶς ἀδυναμίες τους καὶ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων μία ἀπέραντη χαρά, γιατί βίωναν τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμο». Ἔνιωθαν τὴν χαρά, γιατὶ ἦταν ἀκλόνητα πεπεισμένοι ὅτι, ὅ,τι καὶ νὰ συμβεῖ, ὁ Χριστὸς θὰ νικήσει. Λυπόντουσαν γιὰ τὴν τυφλότητα φίλων καὶ γνωστῶν, γιὰ τὴν προδοσία ἢ ἀδυναμία συναγωνιστῶν, γιὰ τὴν πτώση τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ προσευχόντουσαν γιὰ τὴ μετάνοια καὶ συγχώρεσή τους Παράλληλα ὅμως χαίρονταν γιατὶ γνώριζαν, ὅτι «Καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (σσ. τῆς Ἐκκλησίας) (Ματθ. 16,18). Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔλεγε: «Πόσοι τύραννοι θέλησαν νὰ νικήσουν τὴν Ἐκκλησία; Πόσα τηγάνια; πόσα καμίνια, δόντια θηρίων, ξίφη ἀκονισμένα; Ὅμως δὲν τὴν νίκησαν. Ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ τὴν πολέμησαν; Ἔχουν σιγήσει καὶ παραδόθηκαν στὴν λήθη. Καὶ ποῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία; Λάμπει περισσότερο ἀπὸ τὸν ἥλιο. Τὰ δικά τους σβήστηκαν, τὰ δικά Της εἶναι ἀθάνατα» (ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας, μεταφρ.). Τί περίτρανος ὕμνος χαρᾶς καὶ νίκης, τί ὁμολογία πίστεως ! Καὶ μάλιστα λίγο πρὶν νὰ ὁδηγηθεῖ στὴν ἐξορία, προδομένος ἀπὸ τοὺς «ἀδελφούς» του Χριστιανούς, ἐπίσκοπους καὶ ρασοφόρους.

Οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν κοίταξαν ἀριθμοὺς ἢ συνθῆκες, ἀψήφισαν αὐτοκράτορες, ληστρικὲς συνόδους, στρατούς, κακουχίες, ἔλλειψη ποιμένων, μοναξιά, προδοσία, βασανιστήρια, θάνατο! Μὲ τὸν Χριστὸ στὸ πλευρό μας δὲν φοβόμαστε τίποτα καὶ κανέναν, ἀρκεῖ νὰ μείνουμε πιστοὶ καὶ ἀσάλευτοι σὲ Αὐτόν. Αὐτὸν ἀκολουθοῦμε καὶ ὄχι ἀνθρώπους. Ἂν τὸ πιστεύουμε δὲν θὰ εἴμαστε ποτὲ μόνοι, ποτὲ δὲν θὰ νιώθουμε ἐγκαταλελειμένοι, γιατὶ εἴμαστε παιδιά Του, γιατὶ δὲν μᾶς ἐγκατέλειψε ἀκόμη παρὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Ἐξάλλου δὲν βιώνουμε τίποτα παραπάνω, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ βίωσαν, ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες (μάλιστα σὲ σύγκριση μἒ αὐτοὺς φαινόμαστε πολὺ μικροί), ὅταν ἀντιστάθηκαν στὶς διάφορες αἱρέσεις .

Ὁ μόνος φόβος ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε εἶναι νὰ μὴν ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν σωτηρία μας, νὰ μὴν διαρραγεῖ, νὰ μὴν ἀλλοιωθεῖ ἡ σχέση μας πρὸς τὸν Θεό καὶ τὴν ἀγάπη Του. Αὐτὴ ἡ σχέση πρὸς τὸν Θεὸ ὁδήγησε τὸν Παῦλο νὰ γράψει: «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (πρὸς Ρωμαίους 8, 35-39).

Αὐτὸς ὁ φόβος, αὐτὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, στήριξε τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ποίμνιό Της στὶς πιὸ δύσκολες στιγμές, πολέμησε τὶς αἱρέσεις, κατατρόπωσε ἐθνικούς, Ἄρειους, Νεστόριους, Σέργιους, Αὐτοκράτορες, Πάπες, Σουλτάνους, Κομμουνιστές, ἄθεους, διπρόσωπους καὶ προβατόσχημους λύκους παντὸς τύπου.

Αὐτὸς ὁ φόβος, αὐτὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, στήριξε τοὺς Ἁγίους ἀκόμα ὅταν ἦταν λίγοι ἢ μόνοι ἐναντίον πολλῶν, γνωρίζοντας ὅμως, ὅτι ἔχουν τὸν Ἕνα.

Αὐτὸς ὁ φόβος, αὐτὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, τοὺς ἔκανε νὰ ἀδιαφορήσουν γιὰ τὸ τί λέει ὁ κόσμος, οἱ κάθε λογῆς ἐντεταλμένοι «θεολόγοι», ἐπαγγελματίες παπάδες, ὑποτιθέμενοι γέροντες, αὐταπάγγελτοι ἐπίσκοποι, λῦκοι βαρεῖς, Πατριᾶρχες, ψευδοσύνοδοι. Αὐτὸν τὸν φόβο, αὐτὴ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του καλούμαστε νὰ μιμηθοῦμε κι ἐμεῖς —παρόλο ποὺ ἀπέχουμε παρασάγγας ἀπὸ τοὺς Ἁγίους— ἀρνούμενοι νὰ συμπορευτοῦμε μὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν συμφέροντα, βλέψεις, φιλοδοξίες. Καλούμαστε ἰδίως αὐτὴν τὴν στιγμὴ ποὺ μοναχοί, ἱερεῖς καὶ λαϊκοὶ διώκονται, ἡ Ἐκκλησία αὐθαιρέτως ἐπαναπροσδιορίζεται, ἡ διδασκαλία διαστρεβλώνεται, οἱ παρακαταθῆκες καταπατοῦνται, οἱ Ἅγιοι ὑβρίζονται, τὰ μαργαριτάρια πετοῦνται τοῖς κυσί, ὁ Θεός ἐμπαίζεται.

Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τοῦ Σταυροῦ, τοῦ συμβόλου τῆς Θυσίας, τοῦ Πάθους ἀλλὰ καὶ τῆς Νίκης, ἂς ἀναλάβουμε καὶ ἐμεῖς τὸν σταυρό μας, ποὺ εἶναι ἀφάνταστα ἐλαφρότερος ἀπὸ αὐτὸν τοῦ Κυρίου καὶ ἂς Τὸν ἀκολουθήσουμε. Καὶ ὅταν νιώσουμε ἀδύναμοι Αὐτὸς θὰ μᾶς στηρίξει, γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει, ὅτι χωρὶς Αὐτὸν δὲν κάνουμε τίποτα.

Ἡ ἁγ. Συγκλητικὴ μᾶς συμβουλεύει νὰ στηρίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ παρὰ τὶς ἀδυναμίες μας νὰ ὑπενθυμίζουμε ἀλλήλοις, ὅτι ἡ Ραὰβ ἦταν πόρνη, ἀλλὰ σώθηκε χάρη στὴν πίστη της (Ἰησ. Ναυῆ 2:1, Ἑβρ. 11:31). Ὁ Παῦλος ἦταν διώκτης, ἔγινε ὅμως σκεῦος ἐκλογῆς (Πράξ. 9:1) καὶ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν. Ὁ ληστὴς ἐγκληματοῦσε, ἀλλὰ μ' ἕναν του μόνο λόγο μπῆκε πρῶτος στὸν Παράδεισο (Λουκ. 23:39-43).

Ἂς μὴν φοβόμαστε, μέσα μας ἂς εἶναι πάντα ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας «θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμο».

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου