«ΑΝΟΡΘΩΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ»

Αρχιμ. Χριστόφορος Καλύβας – 1958

Παράλληλα με την εσωτερική τους (πνευματική) ζωή, προχώρησαν και σε θαρραλέους αγώνες για την Ορθόδοξη πίστη, για την κάθαρση στην Εκκλησία, για την Δογματική ακρίβεια και για τη συνέχεια της διαχρονικής Πατερικής παράδοσης.

Ὁ π. Χριστ. Καλύβας μὲ τὸν 

π. Αὐγουστῖνο Καντιώτη

      Η ζωντανή παρουσία τους έχει αποτυπωθεί και στα βιβλία τους. Σπουδαίο βιβλίο, που καθιστά διαυγή την Εκκλησιαστική όραση των πιστών, είναι και το βιβλίο «ΑΝΟΡΘΩΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ» του π. Χριστοφόρου Καλύβα, τον τίτλο του οποίου χρησιμοποιούμε (δανεικό) και στη μικρή μας εργασία–άρθρο.

Τα κείμενα του βιβλίου είναι από τα πιο τολμηρά παραδείγματα Ορθόδοξης διεισδυτικής ανάλυσης–ελέγχου στα Εκκλησιαστικά πράγματα–δεδομένα της εποχής του.

Έφερε στην επιφάνεια και στην αντίληψη των απλών πιστών το Εκκλησιαστικό–αγωνιστικό φρόνημα των Πατέρων, το οποίο οι Οικουμενιστές το αφαιρούν σταδιακά, κρυφά.

Στον πρόλογο του βιβλίου γράφει, για το περιεχόμενό του: «Αποτελούν (τα άρθρα) εξ απόψεως δεοντολογικής και εις την προκειμένην υπόθεσιν το πραγματικό «πιστεύω» του γράφοντος και κάθε ανθρώπου με αδιάφθορον συνείδησιν, που οραματίζεται την εκκλησίαν των Αθανασίων, Βασιλείων, Γρηγορίων και Χρυσοστόμων».

Βλέποντας ο π. Χριστοφόρος την Εκκλησία να πληγώνεται, να απωθείται στο περιθώριο της δημόσιας ζωής από εκείνους (επισκόπους) που πρέπει να αγωνίζονται για την εξάπλωση της αλήθειας της, εθεώρησε χρέος να ομιλήσει με «αγνότητα προθέσεων και ανιδιοτέλειας» (Σελ. 6).

Στις σελίδες του βιβλίου διαγράφονται σαφή σχήματα Αγιογραφικής και Πατερικής διδασκαλίας, Εκκλησιολογίας και Ορθοδόξου ήθους. Η συσσωρευμένη Εκκλησιαστική πνευματικότητα–ενέργειά του, εξαπλώθηκε όπως ο ατμός στην Εκκλησιαστική ατμόσφαιρα της εποχής του.

Η Εκκλησιαστική φόρτισή του, ως πνευματική αφομοίωση του Ευαγγελίου, στράφηκε, εναντίον του Μεταθετού των Επισκόπων, της Σιμωνίας, της αδράνειας των Χριστιανικών Σωματείων–Αδελφοτήτων, της δειλίας των Επισκόπων και της ολιγωρίας της επισήμου Εκκλησίας απέναντι στην πνευματική παρακμή, που δεν την καταπολέμησε παρά πλατωνικά.

Γράφει αποκαλυπτικά (Σελ. 35): «Διατί έλειψε το αγωνιστικόν πνεύμα από τους Ιεράρχας; Διατί μένουν αναίσθητοι προ της ηθικής εκλύσεως; Πώς εις τα σπλάχνα της Εκκλησίας επετράπη εις το σκουλήκι των αιρέσεων να κατατρώει την καρδίαν της;».

Η εποχή εκείνη συμπυκνώθηκε, αργότερα, σε «Δυνητική αντίσταση» και προσέλαβε, σήμερα, την μορφή της οικουμενιστικής αποστασίας.

Έχουμε δηλαδή, σήμερα, τις εξής πραγματικότητες (γενικά):

- Η επίσημη Εκκλησία αλώθηκε από τον Οικουμενισμό.

- Οι ομολογιακές φωνές συρρικνώθηκαν.

- Οι ορθόδοξες αντιστάσεις μειώθηκαν ενώ οι «Δυνητικές» αυξήθηκαν.

- Το είδος των «οικονομιών» διευρύνθηκε κακόδοξα.

- Ο μολυσμός του Οικουμενισμού εξαπλώνεται

- Οι προϋποθέσεις Ορθόδοξης Συνόδου, για καταδίκη της «Κρήτης» αναζητούνται…

- Η ασυνεννοησία των υγιών Ορθοδόξων δυνάμεων επαυξάνεται.

- Το Άγιο Όρος σιωπά.

- Οι Χριστιανικές αδελφότητες δεν διεκδικούν κάποιο υπεύθυνο ομολογιακό ρόλο, αποφεύγοντας συγκρούσεις με τους Οικουμενιστές επισκόπους.

Οι Ι. Μονές στις Μητροπόλεις μνημονεύουν Οικουμενιστές επισκόπους (και Βαρθολομαίο), εγκλωβίζοντας το ποίμνιο σε κοινωνία με την αίρεση.

Ο π. Χριστοφόρος Καλύβας γράφει (Σελ. 124):

«Εάν τα θρησκευτικά Σωματεία, ως οργανωμένος ευσεβής λαός, δεν δράσουν και εις τον τομέα του καθαρμού της Εκκλησίας από τα σαπρά, άχρηστα επιβλαβή στοιχεία, τότε δικαιούμεθα ν’ αμφισβητήσωμεν την αγνότητα της υπάρξεώς των».

Ποιος ξέρει, ποιες κριτικές επισημάνσεις ή ποιες εκκλησιολογικές θέσεις θα ιχνογραφούσε, ως σύγχρονος Πατέρας, ο π. Χριστοφόρος, αν ήταν σε θέση να το πράξει σήμερα!

Ο π. Χριστοφόρος Καλύβας εμβάθυνε σε ευρύ φάσμα Εκκλησιαστικών, θεολογικών, Πατερικών και κοινωνικών πηγών, για να αποστάξει τα μέγιστα νοήματα της Ορθοδοξίας. Κατέδειξε, πως η πνευματική πηγή των Πατέρων είναι το αυθεντικό θεμέλιο της ερμηνείας της Ορθοδοξίας.

Στη σελίδα 129, γράφει: «Η πίστις προς τον Θεόν και η αρετή υπήρξαν κεφάλαια δεόμενα κατασφαλίσεως δια της καθαρότητος της συνειδήσεως και του Ευαγγελικού Νόμου, ου οι Πατέρες ετάχθησαν άγρυπνοι φρουροί, ποιμενικοί κύνες, έτοιμοι να ξεσχίσουν τους λύκους όταν ούτοι υπό ένδυμα προβάτου ενεφανίζοντο να διαλύσουν την καταρτιζομένην εν Χριστώ ποίμνην».

Σε μια νηφάλια θεολογική – Εκκλησιαστική θεώρηση, ο π. Χριστοφόρος, δίνει και το νόημα του Επισκόπου. Γράφει σχετικά: «Η ρίζα γεννά, τρέφει και υποβαστάζει τους κλάδους. Και ρίζα είναι ο επίσκοπος. Σταφυλή δεν προέρχεται από τας ακάνθας, ούτε οι τρίβολοι καρποφορούν σύκα. Η εκλογή ενός ηθικού και πνευματικού ανδρός, δια το αρχιερατικόν αξίωμα, θα σημάνη αμέσως–αμέσως ηθικήν και πνευματικήν αναγέννησιν σεβαστού αριθμού ιερέων και, εν συνεχεία, διάπλωσιν του Ευαγγελικού πνεύματος εις μυριάδας ψυχών των ενοριών».

Παρατηρούμε, την πνευματική και φιλόσοφη θέση του π. Χριστοφόρου και κατανοούμε πώς μολύνεται το ποίμνιο από τον αιρετικό επίσκοπο (ρίζα).

Την δικαίωση του π. Χριστοφόρου, ως προς την οικοδομήν του ποιμνίου από τον επίσκοπο, την βλέπουμε περίτρανα στο τεράστιο έργο των 12 Ιεραρχών, που εκθρόνισε η Δικτατορία (1974).

Συμπερασματικά: Στο πρόσωπο του π. Χριστοφόρου Καλύβα δεν βρήκαμε μόνο έναν γνήσιο κληρικό, ούτε μόνον έναν βαθύ θεολόγο, ούτε μόνο έναν ασκητή ιερομόναχο, αλλά πάνω απ’ όλα υπήρξε – βρήκαμε μια αυθεντική φωνή της Ορθοδοξίας της οποίας η προτροπή ακούγεται μέχρι σήμερα σ’ όλο το πλήρωμα: «ΑΝΟΡΘΩΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ».

 ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ