Περί ακύρων μυστηρίων

   Ἐπειδὴ κάποιοι συνεχίζουν νὰ συκοφαντοῦν, διαστρέφοντάς τὶς θέσεις μας, δημοσιεύω ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλα σχετικὴ μὲ τὰ ἄκυρα μυστήρια.

                    Πάτερ ……….…….

                               Εὐλογεῖτε

Βρῆκα τελικὰ τὰ ἄρθρα τοῦ ἀείμνηστου πατρός … …….. καὶ σήμερα κατάφερα νὰ τὰ φωτοτυπήσω. Σᾶς τὰ στέλνω μαζὶ μὲ μιὰ ἀπάντηση στὶς σκέψεις ποὺ εἴχατε τὴν καλωσύνη νὰ μοῦ στείλετε, σχετικὰ μὲ τὴν περὶ ἀκύρων μυστηρίων καὶ μολυσμοῦ μικρὴ μελέτη ποὺ σᾶς ἔδωσα.

Εὐχαριστῶ γιὰ τὸν κόπο ποὺ κάνατε νὰ τὰ διαβάσετε. Οἱ σκέψεις σας καὶ ὁ προβληματισμός σας κι ἐμένα μὲ ἀπασχολοῦν, γιατὶ δὲν μπορεῖ ν’ ἀρνηθεῖ κανεὶς ὅτι, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ προβληματίζονται, ἔχουν κάποιες σοβαρὲς ἀφορμὲς καὶ δὲν γράφουν -ὅσα γράφουν- ἀναίτια.

Ὅμως, γνωρίζω ὅτι διδασκόμεθα ἀπὸ τοὺς Πατέρες, νὰ μὴν βγάζουμε δικά μας συμπεράσματα στὰ ἀμφιλεγόμενα ἐκκλησιαστικὰ θέματα ποὺ μᾶς προκύπτουν, ἀλλὰ νὰ ἀκολουθοῦμε τὸ δικό τους παράδειγμα, ἐρευνώντας τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ἀφοῦ δὲν ἔχουμε τὸν «νοῦν» τῶν Ἁγίων.

Βέβαια, θὰ ἦταν προτιμότερο σὲ ἡμέρες συγχύσεως, νὰ παραμέναμε «στὴν κοκκινη γραμμὴ τῆς ἀποτειχίσεως», ὅπως σημειώνετε, καὶ νὰ μὴν ἀναλισκόμαστε σὲ διαμάχες γιὰ ἀμφιλεγόμενα θέματα ποὺ μᾶς διχάζουν καὶ δὲν ἔχουν ἄμεση σωτηριολογικὴ σημασία. Γιατὶ πράγματι, τὸ προέχον στὶς μέρες μας καὶ τὸ πρώτιστο εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως καὶ τὴν ἁμαρτία τῆς συγκοινωνίας μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ αἱρετικούς. Τὸ ἂν ἔχουν αὐτοὶ ἔγκυρα ἢ ἄκυρα μυστήρια, δὲν ἐνδιαφέρει τὸν ἀποτειχισμένο σ’ αὐτὸ τὸ στάδιο, ἀφοῦ ἔχει ἤδη ἀποτειχιστεῖ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς.

Ὅμως, ἄνοιξαν κάποιοι, κακῶς, τὸ θέμα αὐτὸ τῶν ἀκύρων μυστηρίων, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔχουμε εὐθύνη, ἐφ’ ὅσον μᾶς βοήθησε ὁ Κύριος

ἐρευνώντας νὰ βροῦμε κάποια πράγματα, νὰ τὰ προσφέρουμε στοὺς ἄλλους, καὶ ἔτσι νὰ προκληθεῖ ἕνας σοβαρὸς καὶ γόνιμος διάλογος, γιὰ ὅσους μὲ ἀγαθὴ διάθεση θέλουν νὰ συμβάλλουν στὴν ἐξεύρευση λύσεως.

Ἐφ’ ὅσον, μάλιστα, αὐτὰ τὰ θέματα γίνονται ἀφορμὴ κάποιοι ἀδελφοί μας νὰ προσχωροῦν στὸ Παλαιό Ἡμερολόγιο, ἢ νὰ ὀπισθωχωροῦν στὸ θέμα τῆς ἀποτειχίσεως –καὶ παρότι ἐπιθυμοῦν νὰ κάνουν πράξη τὴν ἀποτείχιση, δὲν τὴν κάνουν– ἢ μᾶς στέλνουν ὑβριστικὰ  σχόλια καὶ μᾶς ἐγκαλοῦν μὲ τὴν κατηγορία ὅτι, μὲ τὸν νὰ δεχόμεθα μυστήρια στοὺς Οἰκουμενιστές, εἴμαστε κι ἐμεῖς αἱρετικοί(!), λόγῳ τῶν παραπάνω, λοιπόν, δὲν μποροῦμε νὰ παραβλέψουμε ὅλα αὐτά, καὶ νὰ μὴν ἀπαντήσουμε καὶ νὰ μείνουμε μόνο «στὴν κοκκινη γραμμὴ τῆς ἀποτειχίσεως». Τὸ μέλημά μας (καὶ ὁ φόβος μας) εἶναι νὰ μὴν ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση.

Στὴν ἀπάντησή σας, ὑπάρχουν βέβαια κάποιες δικές σας σκέψεις, ἀλλὰ δὲν προσφέρετε κάποια ἁγιοπατερικὰ παραδείγματα, διὰ τῶν ὁποίων νὰ συμπληρώνεται (θετικὰ ἢ ἀρνητικά) τὸ ὑλικὸ ποὺ συγκέντρωσα καὶ σᾶς ἔδωσα. Καὶ δὲν εἶστε, βέβαια, ὑποχρεωμένος νὰ κάνετε κάποια σχετικὴ μελέτη, ἀλλὰ θὰ μὲ βοηθοῦσαν νὰ διορθώσω τὰ ἕως τώρα συμπεράσματα, ἂν ἀπὸ τὴν πεῖρα σας ἔχετε κάποια παραδείγματα ποὺ νὰ δείχνουν μιὰ διαφορετικὴ στάση τῶν Ἁγίων. Νομίζω, ὅμως, ἕως νὰ βρεθοῦν τέτοια παραδείγματα, εἶναι λογικό, πρέπον καὶ ἐκκλησιαστικὰ σωστό, νὰ ἀκολουθοῦμε ὅ,τι ἕως τώρα βρήκαμε νὰ μᾶς παραδίδουν οἱ Ἅγιοι καὶ ἡ ἐκκλησιαστική μας ἱστορία.

Καὶ γιὰ νὰ ἔρθω στὸ κύριο σημεῖο τῶν σκέψεών σας· βέβαια, φαίνεται λογικὸ αὐτὸ ποὺ λέτε· τὸ ὅτι δηλαδὴ «ὁ Βαρθολομαῖος, ἐνῶ εἶναι ἤδη κεκριμένος, δὲν χρειάζεται να συνέλθει νέα σύνοδος νὰ τὸν καταδικάσει.

Αὐτὴ ἡ ἔκφραση, ὅμως, δὲν σχετίζεται μὲ τὰ ἄκυρα μυστήρια, ὅπως θέλουν ὁ π. Μακάριος κ.ἄ., ἀλλὰ μὸνο μὲ τὸ ἀπὸ πότε εἶναι αἱρετικὸς ὁ κάθε Βαρθολομαῖος. Καὶ θὰ προσπαθήσω νὰ γράψω κάποιες σκέψεις γι’ αὐτό:

Ὁ ΙΕ΄ Κανόνας τῆς ΑΒ Συνόδου ἐντέλλεται: «Οἱ γὰρ δι᾿ αἱρεσίν τινα, παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου τὴν αἵρεσιν δηλονότι δημοσίᾳ κηρύττοντος καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾿ ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οἱ γὰρ ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν».

Τί βλέπουμε ἐδῶ; Μιλᾶ γιὰ κανονικὸ καὶ νόμιμο Ἐπίσκοπο (=πρόεδρο), στοῦ ὁποίου τὴν τοπικὴ Ἐκκλησία ἀνήκουμε, ἔχει μυστήρια, κι αὐτὸς ὡς «πρόεδρος» διευθύνει τὴν τοπικὴ ἐκκλησιαστικὴ σύνοδο. Πρὶν ἀποτειχιστοῦμε (καὶ γίνουμε οἱ «διαστέλλοντες»), ἀλλὰ καὶ ὅσοι δὲν ἀποτειχιστοῦν ἀπ’ αὐτόν, ἀνήκουμε ὀργανικὰ σ’ αὐτόν, εἴμαστε βαπτισμένοι ἀπ’ αὐτόν (ἐμεῖς ἢ τὰ παιδιά μας), κοινωνούσαμε ἀπ’ αὐτόν. Αὐτὸν τὸν ἐπίσκοπο, τὸν κανονικό, ὁ Κανόνας τὸν ὀνομάζει «πρόεδρο» καὶ ταυτόχρονα τὸν καλεῖ ψευδεπίσκοπο καὶ ψευδοδιδάσκαλο! Αὐτὸ φαίνεται ἀντιφατικό, ἀνεξήγητο στὴ λογική, ἀλλὰ αὐτὸ λέει ὁ Κανόνας. Καὶ ἡ ἐξήγησή του, νομίζω, βρίσκεται στὴν συνειδητοποίηση τῶν παρακάτω.

Ὁ Κανόνας μᾶς λέγει ὅτι ἀπ’ αὐτὸν τὸν ἐπίσκοπο-πρόεδρο, παρότι εἶναι κανονικός –ὡς μὴ καταδικασμένος ἀπὸ Σύνοδο– ὅποιος ἱερέας διακόψει τὴν κοινωνία καὶ ἀποτειχισθεῖ –καὶ κατὰ συνέπεια καὶ ὁ μοναχὸς καὶ ὁ πιστὸς ποὺ θὰ τὸν ἀκολουθήσει– πράττει καλῶς. Γι’ αὐτό, αὐτοὺς ποὺ ἀποτειχίστηκαν δὲν πρέπει ἡ Ὀρθόδοξη Σύνοδος, ὅταν καὶ ἂν συνέλθη, νὰ τοὺς τιμωρήσει, ἀλλὰ νὰ τοὺς τιμήσει· καὶ βέβαια νὰ τιμωρήσει διὰ τῆς καθαιρέσεως τὸν αἱρετίζοντα ἐπίσκοπο τῆς συγκεκριμένης τοπικῆς συνόδου.

Μετὰ τὴν τιμωρία-καθαίρεσή του, ΤΟΤΕ παύει νὰ ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ τελεῖ μυστήρια ὁ ἐπίσκοπος αὐτός. Ἕως τότε εἶναι Ἐπίσκοπος –καὶ λόγῳ τῆς αἱρέσεως ψευδεπίσκοπος– τοῦ ὁποίου τὰ μυστήρια ἔχουν ἰσχὺ γιὰ τοὺς πιστοὺς ποὺ ἀγνοοῦν –δὲν ἔχουν συνειδητοποιήσει– τὴν αἵρεσή του. Καὶ βέβαια ὁ Ἐπίσκοπος αὐτὸς ἀποτελεῖ πηγὴ μολύνσεως γιὰ ὅλους, ἐξαιτίας τῶν κακοδοξιῶν του· ὅσοι ὅμως  ἔχουν  συνειδητοποιήσει τὴν κακοδοξία του, καὶ μὲ τὴν θέλησή τους κοινωνοῦν μαζί του, δὲν παίρνουν μόνο μολυσμό, ἀλλὰ καὶ ἁμαρτάνουν, γιατὶ ἀνέχονται τὸν αἱρετικὸ ποὺ κακοποιεῖ καὶ ἀλλοιώνει τὴν παραδεδομένη Πίστη, γιατὶ δὲν ὁμολογοῦν Ὀρθόδοξα. Καὶ γιὰ τὴν ἁμαρτία τους αὐτὴ ὁ Θεὸς θὰ τοὺς τιμωρήσει τὴν ἐσχάτη τιμωρία· θὰ τοὺς ἀποκλείσει ἀπὸ τὴν Βασιλεία Του:

«Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ι΄32-33).

Ἐκτὸς κι ἂν δεχτοῦμε (ὅπως ἡ ὁμάδα Ζήση) ὅτι δὲν ἀποτελεῖ ἄρνηση ἡ συνειδητὴ συμπόρευση καὶ ἡ κοινωνία μὲ αἱρετικό!

Ἄρα, τὸ πρόβλημα βρίσκεται στὸν κοινωνοῦντα μὲ τὸν αἱρετικό·  ὁ αἱρετικὸς εἶναι ἤδη κεκριμένος (κι ἂν δὲν μετανοήσει καταδικασμένος). Εἶναι λοιπόν σωστὴ ἡ θέση,  ὅτι  δὲν  χρειάζεται νὰ συνέλθει σύνοδος γιὰ νὰ μᾶς πεῖ ὅτι αὐτὸς διδάσκει κάτι ἀντι-Εὐαγγελικό (αὐτὸ γιὰ τὸν συνειδητὸ Χριστιανὸ εἶναι φανερό ἐκτὸς ἂν εἶναι δυσδιάκριτη ἡ αἵρεση καὶ μὴ καταδικασμένη)· δὲν χρειάζεται νὰ συνέλθει σύνοδος γιὰ νὰ μᾶς πεῖ ὅτι αὐτὸς εἶναι αἱρετικός (ψευδεπίσκοπος), ἀλλὰ χρειάζεται Σύνοδος νὰ καταδικάσει αὐτὸν τὸν αἱρετίζοντα ψευδεπίσκοπο καὶ νὰ τοῦ ἀφαιρέσει τὴν ἐξουσία νὰ τελεῖ μυστήρια (τοῦτο δὲν εἶναι ἔργο τοῦ κάθε πιστοῦ παρὰ μόνο τῆς Συνόδου), ἀκριβῶς ἐπειδὴ εἶναι ψευδεπίσκοπος καὶ ἐμφανίζεται στὸν λαὸ ὡς ὀρθοδοξῶν· ἐνῶ διδάσκει «ἄλλο Εὐαγγέλιο», παρότι ἀνήκει ἀκόμα στὴν Ἐκκλησία ὡς σαπρὸ μέλος (ὁ ἴδιος λέει ὅτι θέλει νὰ ἀνήκει, καὶ μάλιστα νομίζει ὅτι εἶναι ὀρθόδοξος, ὅτι δὲν σφάλλει, ἢ παραμένει ἐκ σκοπιμότητος σ’ αὐτήν, ἐνῶ εἶναι ψευδεπίσκοπος).

Ἄλλο λοιπόν πρᾶγμα τὸ ὅτι εἶναι αἱρετίζων, κι ἄλλο τὰ μυστήρια ποὺ ἀκόμα τελεῖ. Τὸ ἀνάθεμα λόγῳ τῆς αἱρέσεως τὸ ἔχει (ὅπως ἐξάλλου τὸ ἔχει καθένας ποὺ δὲν «εὐαγγελίζεται» ὀρθόδοξα) ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, καὶ δὲν θὰ περιμένουμε κάποια Σύνοδο (ἐφ’ ὅσον εἶναι φανερὴ καὶ καταδικασμένη ἡ κακοδοξία του) γιὰ νὰ τὸν χαρακτηρίσουμε κακόδοξο: «ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. α΄ 8).

Στὴν κατηγορία αὐτή, λοιπόν, τοῦ κακόδοξου, ποὺ ὁ ἀπόστολος Παῦλος δίδαξε πὼς πρέπει νὰ ἀναθεματίζουμε, ἀνήκει καὶ ὁ Βαρθολομαῖος καὶ ὅλοι οἱ Οἰκουμενιστές, ἀφοῦ ἀθετοῦν τὸ εἷς Κύριος καὶ τὸ ἕν βάπτισμα, καὶ ἄρα καὶ τὸ μία Ἐκκλησία. Κι ὁ Ἄρειος, κι ὁ Νεστόριος, κι ὁ Διόσκορος ἦταν ἀναθεματισμένοι, ἀφοῦ διέστρεφαν τὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση, ποὺ εἶχε καθοριστεῖ ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ὅμως τὸν μὲν Ἄρειο τὸν κατεδίκασαν 4 τουλάχιστον συνεχόμενοι Σύνοδοι (2 τῆς Ἀλεξανδρείας, 1 τῆς Ἀντιοχείας καὶ 1 ἡ τῆς Νικαίας), γιατὶ παρὰ τὶς καταδίκες, ὑπῆρχε διχογνωμία στοὺς Ἐπισκόπους -ἀλλὰ καὶ ἀνάμεσα στοὺς πιστούς- καὶ σύγχυση περὶ τῆς κακοδοξίας του· ἡ δὲ αἵρεση τοῦ Διοσκόρου ἦταν ἤδη καταδικασμένη καὶ παρ’ ὅλα αὐτὰ ἡ Σύνοδος τὸν προσφωνεῖ μὲ τὸ ἀξίωμά του, τοῦ Ἐπισκόπου ἕως τότε ποὺ τὸν καταδικάζει.

Ἀλλὰ καὶ τῶν Πνευματομάχων ἡ αἵρεση ἦταν καταδικασμένη ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενική, ἀφοῦ ἦταν ἐξέλιξη τῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου, καὶ ἐπειδὴ ἐφάρμοζαν οἱ Πνευματομάχοι στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὶς καταδικασμένες διδασκαλίες ποὺ ὁ Ἄρειος ἐφάρμοζε στὸν Χριστό. Κι ὅμως συνεκλήθη ἡ Β΄ Οἰκουμενικὴ γιὰ νὰ καταδικάσει τὴν αἵρεση, νὰ προφυλάξει τὸ λαὸ ἀπὸ τὴν νέα σύγχυση, καὶ νὰ ἀφαιρέσει τὸ ἀξίωμα-λειτούργημα τῶν αἱρετικῶν, ὁπότε τὰ μυστήρια ποὺ ἔκτοτε τελοῦσαν ἦσαν ἄκυρα.

Λοιπόν, κάθε αἱρετικὸς ποὺ διαστρέφει τὸ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ ΔΟΓΜΑΤΑ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι καταδικασμένος, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι αὐτοκαταδικάζεται, ἔχει χάσει τὴν Θ. Χάρη γιὰ τὸν ἑαυτό του, ὄχι ὅμως καὶ τὴν ἐξουσία νὰ τελεῖ μυστήρια χάριν τοῦ λαοῦ, ἕως ὅτου αὐτὴν τὴν ἐξουσία τοῦ τὴν πάρει ἡ Σύνοδος, ἡ ὁποία τοῦ τὴν ἔδωσε, διὰ τῶν χειρῶν τῶν Ἐπισκόπων ποὺ τὸν χειροτόνησαν. Στοὺς μαθητές Του (καὶ τοῦτο ἰσχύει καὶ στοὺς ἑπόμενους, στοὺς ὁποίους αὐτοὶ μετέδωσαν τὸ χάρισμα), εἶπε ὁ Κύριος: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνηση». Καὶ «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται». Καὶ «Ἀσθενεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσκαλεσάσθω τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας, καὶ προσευξάσθωσαν...» κ.λπ.

Ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος λέγει:

«Στὴν Π. Διαθήκη ἐδέχετο τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὅποιος ἔμελλε νὰ προφητεύσει· ἢ προφήτης, ἢ βασιλεύς ἢ Ἀρχιερεύς. Θυμηθεῖτε τὸν Καγιάφα –ὁ ταλαίπωρος αὐτὸς ἄνθρωπος! Εἶχε τὸν Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ (δὲν μποροῦσε νὰ προφητεύσει ἀλλιώτικα). Τὸ ὑπογραμμίζει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «συμφέρει -εἶπε- νὰ ἀποθάνη ἕνας ἄνθρωπος ὑπὲρ τοῦ λαοῦ»! Αὐτὸ εἶναι προφητεία. Καὶ σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης καὶ λέγει· «τὸ εἶπε προφητικά, ἐπειδὴ ἦτο ἀρχιερεὺς τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου». Δηλαδὴ εἶχε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

Μόνο ποὺ ὁ ταλαίπωρος ἐκεῖνος ἄνθρωπος δὲν τὸ ἄφηνε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ νὰ ἐκδηλωθεῖ, νὰ ἐνεργοποιηθεῖ σ’ αὐτὴ τὴν ὕπαρξή του, παρὰ μόνο σὲ ὅ,τι ἐχρειάζετο διὰ τὴν σωτηρία τοῦ λαοῦ.  Ὅπως κι ἐγὼ ὁ φτωχός, ὅταν βεβαίως λέγω, νὰ ἔρθει τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῶν ἀντιτύπων τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Χριστοῦ (καὶ νὰ τὰ μεταβάλλει), εἶναι ἀληθές, γιατὶ ἔχω τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ στὴν ἱερωσύνη· καὶ ἔτσι εἶναι. Ἂν ὅμως ἐγὼ δὲν ζῶ σωστὴ ζωή, δὲν ἐνεργοποιῶ αὐτὴν τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ εἶμαι ἐκεῖνος ποὺ τελικὰ καὶ θὰ σωθῶ. Καὶ μπορεῖ νὰ μὴ σωθῶ, ἀλλὰ μεταβάλλεται ὅμως σὲ σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί, χάριν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Βλέπετε, λοιπόν, τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ καὶ μέσῳ ἁμαρτωλῶν κάποτε ἀνθρώπων, ἀλλὰ γιὰ χάρη ἑνὸς συνόλου». (Ὁμιλία 13, Εἰς τὰς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων).

Ἔτσι, ἄλλο ὁ γενικὸς ἀναθεματισμὸς ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο ἢ μιὰ Σύνοδο κατὰ μιᾶς κακοδοξίας  (ποὺ σημαίνει ἀπομάκρυνση ἀπ’ αὐτόν/οὺς ποὺ θὰ ἐπισημάνουμε ὅτι τὴν ἔχουν καὶ θὰ διακόψουμε τὴν κοινωνίας μαζί του/τους) καὶ ἄλλο ἡ προσωπικὴ καταδίκη ἀπὸ μία Σύνοδο ἑνὸς αἱρετίζοντος, ὡς ἀφαίρεση τῆς τελετουργικῆς ἐξουσίας. Στὴν πρώτη περίπτωση ἡ Θ. Χάρις ἐνεργεῖ γιὰ χάρη τοῦ λαοῦ, στὴ δεύτερη περίπτωση, αὐτὴ ἡ καταδίκη-καθαίρεση ἀπὸ Σύνοδο, αἴρει τὴν ἄδεια νὰ κατέχουν τὸ δικαίωμα-λειτούργημα καὶ νὰ μεταδίδουν τὴν Θ. Χάρη στοὺς πιστούς.

Εἶναι σαφὴς ἡ θέση τῶν Πατέρων. Ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, μᾶς λένε, ὅταν καταλάβουμε τὴν κακόδοξη διδασκαλία τους. Δὲν μᾶς λένε ὅτι ἔχουμε ἁρμοδιότητα νὰ τοὺς ἀφαιρέσουμε ἐμεῖς τὸ δικαίωμα νὰ ἱερουργοῦν, παρότι μᾶς προτρέπουν νὰ τοὺς ἀναθεματίζουμε, εἴτε εἴμαστε λαϊκοί, εἴτε κληρικοί. Τὴν καθαίρεση τὴν πραγματοποιεῖ Σύνοδος. Καὶ δὲν θεωροῦν, βέβαια, οἱ Ἅγιοι ποὺ θέσπισαν τοὺς Ἱ. Κανόνες, ὡς ἀπομάκρυνση, τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ ἐκείνους τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ ἔχουν συνοδικὰ καταδικαστεῖ (ὅπως οἱ σήμερα οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι, οἱ Κόπτες κ.λπ.), γιατὶ μὲ αὐτοὺς εἶναι αὐτονόητο ὅτι δὲν ἔχουμε κοινωνία, ἀφοῦ ἀνήκουν σὲ ἄλλη «ἐκκλησία». Ἡ ἀπομάκρυνση-ἀποτείχιση γίνεται ἀπὸ τοὺς δικούς μας λειτουργούς, τοὺς ψευδεπισκόπους καὶ ψευδο-διδασκάλους, ποὺ ὅμως διὰ τῆς αἱρέσεως παύουν νὰ εἶναι δικοί μας! Ὅταν αὐτοὶ καθαιρεθοῦν, δὲν μιλᾶμε γιὰ ἀποτείχιση. Δὲν λέμε, π.χ., ἀποτειχιστεῖτε ἀπὸ τοὺς Παπικούς! Αὐτοὶ δὲν εἶναι δικοί μας, ἤδη ἀποτελοῦν ἄλλη «ἐκκλησία»!

Σᾶς κούρασα, ἀλλὰ θεώρησα ἀναγκαῖες τὶς παραπάνω σκέψεις.

Ἐλπίζω στὴν ἑπόμενη συνάντηση νὰ τὰ ποῦμε διὰ ζώσης ἀναλυτικότερα.

                              Εὔχεσθε.

                                                               Παναγιώτης Σημάτης