Απίστευτη η επιστημονική ασυνέπεια Πανεπιστημιακού Καθηγητή και η σύγχυση που σκορπίζει στους πιστούς, γλυκοκοιτάζοντας μάλιστα προς τους Γ.Ο.Χ.!

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

        Εἶναι πιὰ φανερὸ καὶ γιὰ τοὺς πιὸ ἀδαεῖς, ὅτι οἱ ἀποφάσεις τῆς Ψευδοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου ἐφαρμόζονται μὲ γοργοὺς ρυθμούς. Παράλληλα ἡ σύγχυση αὐξάνεται καὶ ἀποπροσανατολίζει τὸ ποίμνιο, ἀποκαρδιώνοντάς το καὶ ἐμποδίζοντάς το νὰ προχωρήσει στὴν ἁγιοπατερικὴ ἀντιμετώπιση τῆς αἱρέσεως, τὴν ἀποτείχιση.

Ὅταν ἡ σύγχυση προωθεῖται καὶ ἀναζωπυρώνεται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, αὐτὸ εἶναι ἀναμενόμενο. Ὅταν ὅμως προέρχεται ἀπὸ τοὺς ἀντιδροῦντες, αὐτὸ εἶναι λυπηρό. Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης ὄχι μόνο δὲν ἀποτελεῖ ἐξαίρεση, ἀλλὰ ἀποδεικνύεται ὅτι μετεξελίσσεται ἀπὸ ἐλπίδα τοῦ ἀγῶνος σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πρωτοστᾶτες τῆς συγχύσεως, καὶ μάλιστα σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε κανεὶς νὰ ἀναρωτιέται· ποιόν ρόλο παίζει αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος.

Ἀφοῦ προηγήθηκε ὑπὸ τοῦ π. Θεοδώρου ἡ κακοποίηση τῆς Οἰκονομίας, ἡ ὑπεράσπιση τῶν «εὐσεβῶν» ἐπισκόπων, ὁ ἀφορισμὸς τῶν ἀποτειχισμένων ὡς σχισματικῶν, ἡ κατάργηση τοῦ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ...» καὶ τῆς ἀκρίβειας, ἡ ἄρνηση τῆς ὑπάρξεως μολύνσεως ἀπὸ τὴν αἵρεση τώρα, ξαφνικά, ἐπανέρχεται μὲ τὴν ὕμνηση τοῦ «πατρίου» ἡμερολογίου, κοινῶς Παλαιοῦ, καὶ τὴν καταδίκη τοῦ Νέου ὡς Γρηγοριανοῦ, τοὐτέστιν παπικοῦ.

                   Ὡς ἐκ τούτου γεννιοῦνται τὰ ἑξῆς ἐρωτήματα:

α) Γιατὶ διάλεξε αὐτὴν τὴν στιγμὴ ὁ π. Θεόδωρος νὰ ὑμνήσει τὸ Παλαιὸ καὶ νὰ χαρακτηρίσει τὸ νέο ὡς καινοτομία; Τὰ τελευταῖα τρία χρόνια ποὺ ἔλαβαν μέρος τόσες ἀντιπαραθέσεις, μὲ σκοπὸ τὴν εὕρεση τῆς ἀλήθειας καὶ τὴν συμπόρευση ἐναντίον τῆς αἱρέσεως, ἀνεξαρτήτως ἡμερολογίου –ἀπόδειξη πραγματικῆς ἑνότητας– ὁ π. Θεόδωρος σιώπησε σκανδαλωδῶς. Οὔτε ἀναίρεσε οὔτε ἐπιβεβαίωσε τὰ στοιχεῖα (πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ καινούργια) ποὺ παρατέθηκαν. Οὔτε ἀπέρριψε οὔτε ὑποστήριξε τὴν προσπαθεια ποὺ ἐπιτελέσθηκε. Τότε δὲν τὸν ἔνοιαζε ἡ ἑνότητα; Μήπως ἡ τωρινή του «εὐαισθησία» ἔχει σχέση μὲ τὴν εἴδηση περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν σχισματικῶν Γ.Ο.Χ., ὡς ἐκκλησίας, ἀπὸ τὸ πατριαρχεῖο Μόσχας, τοῦ ὁποίου πιστὸς ὑπερασπιστὴς ἀποδεικνύεται ὁ π. Θεόδωρος, παρότι αὐτὸ ὑπηρετεῖ πιστὰ τὸν Οἰκουμενισμό; Καὶ ἀκόμη, παρότι –πολλάκις αὐτὸ ἀποδείχθηκε– καὶ τὸ πατριαρχεῖο Μόσχας πολεμάει μόνο γιὰ τὰ πρωτεῖα; Καὶ ὅπως καὶ ὁ ἴδιος παραδέχθηκε στὴν εἰσήγησή του «ΠΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. Γιατί ἀπέσυρε τὸ φλέγον θέμα ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος;». Ἐκεῖ ἔγραφε:

«Καὶ ἐπειδὴ ἀμφότερες οἱ ἡγεσίες (σσ. Μόσχα καὶ Κων/πολη) συμφωνοῦν στὴν νομιμοποίηση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι πολὺ βαρύτερο θέμα ἀπὸ τὸ Ἡμερολόγιο καὶ τὸ Πασχάλιο, ἔβγαλαν ἀπὸ τὴ μέση τὰ «χωρίζοντα» γιὰ νὰ προχωρήσουν μὲ τά «ἑνοῦντα», ὅπως θέλουν πάλι ἐξωεκκλησιαστικὰ κέντρα καὶ μυστικὲς ἑταιρεῖες, γιὰ νὰ προκαλέσουν καὶ νέα σχίσματα».

Τί δὲν καταλαβαίνει ὁ π. Θεόδωρος; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μιλάει γιὰ ἑνότητα, αὐτὸς ποὺ ἀπέρριψε ἀσυζητητί –καὶ εἴδει ἡγεμόνος– τόσες καὶ τόσες ἐκκλήσεις γιὰ ἑνότητα τῶν ἀποτειχισμένων;

β) Γράφει ὁ π. Θεόδωρος, ὅτι τὸ Νέο ἡμερολόγιο ἀποτελεῖ καινοτομία καὶ διασπᾶ τὴν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἂν εἶναι ἔτσι, γιατὶ δὲν γυρνάει ὁ π. Θεόδωρος στὸ Παλαιό; Γιατὶ παραμένει καινοτόμος; Καὶ ἂν παραμένει ἀπὸ ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία, τότε δὲν ἀνήκει κι αὐτὸς σὲ αὐτοὺς ποὺ ὁ ἴδιος κατηγορεῖ;

Δὲν γνωρίζει ὁ π.  Θεόδωρος ὅτι, τώρα ποὺ ἐπικρατεῖ ἡ αἵρεση, πολλοὶ πιστοὶ γλυκοκοιτάζουν τοὺς σχισματικοὺς Γ.Ο.Χ. ἢ παρασύρονται ἀπὸ αὐτούς; Πῶς θὰ βοηθήσει ὁ π. Θεόδωρος μὲ αὐτὰ του τὰ λόγια, ποὺ δὲν ἀναφέρουν κἂν τὸ αὐτονόητο, ὅτι δηλαδή:

Οἱ Γ.Ο.Χ. δὲν ἔκαναν ἁπλῶς σχίσμα, ἀλλὰ ἵδρυσαν δική τους Ἐκκλησία, μὲ δικές του συνόδους, δικούς τους ἀρχιερεῖς καὶ τώρα μάλιστα δικούς τους ἁγίους, ἁγιοκατατάσσοντας τοὺς τοῦ Παλαιοῦ καὶ ἀπορρίπτοντας τοὺς ἁγίους τοῦ Νέου, καταργώντας κι αὐτοί –ὅπως οἱ Οἰκουμενιστές– τὸ σύμβολο τῆς Πίστεως περὶ Μίας Ἐκκλησίας. Διότι ἢ ἡ τοῦ Νέου εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἢ αὐτὴ τῶν Γ.Ο.Χ. Καὶ οἱ δύο δὲν γίνεται. Δὲν τὸ ἐπιτρέπει τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ποὺ ὁμολογεῖ πίστιν εἰς Μίαν Ἐκκλησία.

            Αὐτὸ ἀποτελεῖ καινοτομία.

Εἶναι τόσο ἀφελὴς ὁ π. Θεόδωρος νὰ προτείνει νὰ ζητήσουν οἱ τοῦ Νέου συγγνώμη (τονίζει μάλιστα συγκρίνοντας τὴν ἀλλαγὴ
τοῦ ἡμερολογίου μὲ τὰ ἐγκλήματα τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῶν Ναζί!!!, ὡς παράδειγμα τὴν συγγνώμη τοῦ Πάπα καὶ τῶν Γερμανῶν) ἀπὸ τοὺς Γ.Ο.Χ.; Δηλαδή, ἂν τὸ πράξουν αὐτὸ οἱ Οἰκουμενιστές (ἀπίστευτο μόνο καὶ νὰ τὸ ἐλπίζει κανείς) οἱ Γ.Ο.Χ. θὰ ἱκανοποιηθοῦν καὶ θὰ γυρίσουν στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας; Καὶ ἂν ζητήσει ἡ Ἐκκλησία συγγνώμη, οἱ Γ.Ο.Χ. (ποὺ θεωροῦνται ἀπὸ ὅλους τοὺς Ὀρθόδοξους, ἀνεξαρτήτως ἡμερολογίου, σχισματικοί –νὰ πῶς ἐκφράζεται ἡ ἑνότητα) οἱ Γ.Ο.Χ. τί πρέπει νὰ κάνουν; Δὲν πρέπει νὰ μετανοήσουν; Καὶ ἂν γίνει πραγματικότητα ἡ φαεινὴ αὐτὴ ἰδέα τοῦ π. Θεοδώρου, δὲν θὰ εἶναι ἀποδοχὴ ὅτι μέχρι τώρα ἡ Μία Ἐκκλησία, ἦταν αὐτὴ τῶν Γ.Ο.Χ., καὶ ὅτι ἐμεῖς βρισκόμαστε σὲ σχίσμα καὶ αἵρεση; Δὲν εἶναι ἐπίσημη παραδοχὴ ὅτι ἔχουν δίκιο οἱ Γ.Ο.Χ. ποὺ ἀναμυρώνουν, ὅσους προσέρχονται σὲ αὐτούς;

Γι’ αὐτὰ τὰ τὸ θέματα, ὅμως, καὶ γι’ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις ὁ π. Θεόδωρος ποιεῖ τὴν νήσσαν. Μάλιστα ὁ π. Θεόδωρος ἀποφεύγει νὰ κατονομάσει τοὺς Γ.Ο.Χ. ὡς σχισματικούς, ὅπως ὁ διάβολος τὸ λιβάνι –γιὰ νὰ μὴν ἔρθει σὲ σύγκρουση μαζί τους– καὶ μιλάει ἀόριστα· «πολλοὶ ὁδηγήθηκαν σὲ σχισματικὲς καταστάσεις, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων, διακυβεύοντας τὴν σωτηρία τους». Τὸ σχίσμα λοιπόν, γιὰ τὸν π. Θεόδωρο ἔγινε γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν οἱ Γ.Ο.Χ. ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν.

γ) Πῶς γίνεται ὅσοι γλυκοκοιτάζουν –στὴν προκειμένη περίπτωση ὁ π. Θεόδωρος– τοὺς Γ.Ο.Χ. νὰ ἀποκτοῦν τὴν νόσο τῆς ἐπιλεκτικῆς μνήμης; Πῶς γίνεται νὰ θυμοῦνται μόνο αὐτὰ ποὺ τοὺς συμφέρουν καὶ νὰ ἀποκρύπτουν αὐτὰ ποὺ τοὺς ἀναιροῦν, παρουσιάζοντας μάλιστα ἑαυτοὺς ὡς γνήσιους ἐκφραστὲς τῆς ἁγιοπατερικῆς παράδοσης; Γιατὶ ἀναφέρει ὁ π. Θεόδωρος ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν π. Γαβριὴλ Διονυσιάτη ὑπὲρ τοῦ Παλαιοῦ, τὸ ὁποῖο ὁ π. Θεόδωρος ἀναφέρει ὡς ὕψιστο θέμα ἑνότητος καὶ διατήρησης τῆς παραδόσεως καὶ δὲν ἀναφέρει αὐτὰ ποὺ εἶπε στὴν εἰσήγησή του περὶ τοῦ ἰδίου πατρός: «Ὁ ἀείμνηστος Γέροντας Γαβριὴλ Διονυσιάτης ἀναφέρεται ἐπαινετικὰ στὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Κασσανδρείας Εἰρηναῖος ἀντιμετώπισε τὴν ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση καὶ στὴν ἐπαρχία του, στὴν Χαλκιδική, καὶ ἔναντι τῶν Ἁγιορειτῶν ποὺ ζητοῦσαν τὴν γνώμη του. Γράφει· “Θεωρητικῶς εἶμαι μὲ τὸ παλαιόν, πρακτικῶς δὲ μὲ τὸ νέον, τὸ παλαιὸν σέβομαι ὡς ἡνωμένον μὲ τὴ ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ αἰῶνας, ἀλλὰ δὲ μοὶ ἐπιτρέπεται νὰ παρακούσω τῆς Ἐκκλησίας καὶ θὰ ἀκολουθήσω τὸ νέον… Τὸ ἡμερολόγιον τοῖς ἔλεγε δὲν εἶναι δόγμα οὔτε κανὼν τῆς Ἐκκλησίας, (ἐνθυμεῖσθε, ἀκοῦτε π. Θεόδωρε;) εἶναι ζήτημα τάξεως, καὶ δι᾽ αὐτὸ θὰ ἀκολουθήσω τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἐκκλησίας»; Ἀλλὰ καὶ ὁ π. Θεοκλητος Διονυσιάτης ἔλεγε: “Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως οὐδέποτε ἐπρόσεξε τὴν ἀκρίβεια τοῦ χρόνου, εἰμὴ μόνον τὴν ἑνότητα τοῦ πληρώματος”».

                   Ἄλλο, λοιπόν, τὸ ἕνα, κι ἄλλο τὸ ἄλλο.

Δὲν ἀντιτίθενται τὰ παραπάνω σὲ αὐτὰ ποὺ ὑποστηρίζει τώρα ὁ π. Θεόδωρος; Καὶ γι’ αὐτὸ φυσικὰ τὰ ἀποκρύπτει καὶ κάνει τοὺς Γ.Ο.Χ. νὰ πανηγυρίζουν (ἤδη στὰ ἱστολόγιά τους πήρε μπρὸς ἡ κατὰ πάγια τακτική τους μηχανὴ τῆς συκοφαντίας καὶ τῆς παραπλάνησης).

Γιατί ἀναφέρει ὁ π. Θεόδωρος ἕνα μόνο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν γέροντα Φιλόθεο Ζερβᾶκο καὶ δὲν ἀναφέρει π.χ. καὶ τὰ ἑξῆς:

«“…Οι μοναχοί της Λογγοβάρδας δεν ακολουθούν ημερολόγια, ακολουθούν τον Χριστό... Ούτε ο Χριστός ούτε οι Άγιοι Απόστολοι, ούτε οι Άγιοι Πατέρες μας εδίδαξαν ότι θα μας σώσουν τα ημερολόγια. Μας εδίδαξαν ότι θα μας σώσει η πίστη και τα καλά έργα... (σσ. σύγκρινε μὲ Σωκράτη τὸν σχολαστικό, ed. KG V, 22: «Σκοπὸς μὲν οὖν γέγονε τοῖς ἀποστόλοις οὐ περὶ ἡμερῶν ἑορταστικῶν νομοθετεῖν, ἀλλὰ βίον ὀρθὸν καὶ τὴν θεοσέβειαν εἰσηγήσασθαι»). Δεν εθίχθη ούτε η Πίστις ούτε τα μυστήρια ούτε έγιναν φράγκοι και άπιστοι όσοι ακολούθησαν το νέο ημερολόγιον... Ο πιστεύσας και βαπτισθείς εις τον Χριστόν θα σωθεί και όχι όποιος πιστεύη εις το ημερολόγιον, το χρονόμετρον... Εκείνο το οποίο βλάπτει είναι το να μην υπάρχει συμφωνία στην Πίστη, στο βάπτισμα, στη Θεία Μυσταγωγία και τα άλλα Μυστήρια».

Πῶς ταιριάζουν αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ γέροντος Φιλοθέου μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ π. Θεοδώρου; Ἂν ὁ π. Θεόδωρος παραδέχεται τὸν γέροντα ὡς σωστό, γιατί δὲν τὸν μιμεῖται;

δ) Πῶς γίνεται καθηγητὴς Πανεπιστημίου νὰ μὴν καταλαβαίνει καὶ νὰ παραποιεῖ τὰ κείμενα; Τὸ κείμενο ποὺ παραθέτει ὁ π. Θεόδωρος σ’ ἐκείνη τὴν εἰσήγησή του –ἀπὸ τὴν ὁποία ἀναπαράγει αὐτὰ ποὺ γράφει σήμερα– ἀναφερόμενος στὴν ἐγκύκλιο ἐπιστολὴ τοῦ Πατριάρχη Ἰωακεὶμ τοῦ Γ΄ τοῦ 1904 μιλάει ξεκάθαρα γιὰ τὸ Πασχάλιο καὶ ὄ χ ι γιὰ τὸ ἡμερολόγιο:

«Περὶ δὲ τοῦ καθ’ ἡμᾶς Ἡμερολογίου τοιαύτην ἔχομεν γνώμην αἰδέσιμον καὶ ἔμπεδον καὶ ἀμετακίνητον τὸ ἀπ’ αἰῶνος καθωρισμένον καὶ κεκυρωμένον δὲ τῇ διηνεκεῖ τῆς Ἐκκλησίας πράξει Πασχάλιον, ὡς οὐκ ἐξὸν περὶ τοῦτο καινοτομῆσαι».

Ὑποκείμενο τοῦ ἀπαρεμφάτου «αἰδέσιμον (εἶναι) κλπ.», εἶναι «τὸ ἀπ’ αἰῶνος καθωρισμένον καὶ κεκυρωμένον δὲ τῇ διηνεκεῖ τῆς Ἐκκλησίας πράξει Πασχάλιον» κι ὄχι τὸ Ἡμερολόγιον. Καινοτομία εἶναι νὰ ἀλλάξει τὸ Πασχάλιο. Ὅπως γνωρίζουμε ὅμως ὅλοι, τὸ Πασχάλιο δὲν ἄλλαξε. Ἐκτὸς κι ἂν ὁ π. Θεόδωρος γιορτάζει σὲ ἄλλη ἡμερομηνία Πάσχα.

Μ’ αὐτὰ ποὺ ἐδῶ σημειώνονται, δὲν ἀμνηστεύουμε φυσικὰ τὰ προβλήματα ἀπὸ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ἀλλὰ ἐπισημαίνουμε ὅτι δὲν ἦταν καινοτομία ἰσοδύναμη μὲ σχίσμα ἢ αἵρεση, ὅπως διατείνονται οἱ ΓΟΧ, καὶ ὅπως –ἡ χρησιμοποιούμενη ἀπὸ τὸν π. Θεόδωρο ὁρολογία– προδίδει! Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς πρῶτες φανερώσεις τῶν κρυφῶν προθέσεων μιᾶς ὁμάδας ἀνθρώπων, ἡ ὁποία ὅμως μὲ αὐτὴ καμιὰ αἵρεση δὲν διατύπωσε, ὅπως π.χ. διέπραξε τὸ 1902 καὶ 1920, καὶ κανένα δόγμα δὲν παρέβηκε.

ε) Γιατί σιώπησε ὁ π. Θεόδωρος ὅταν ἐκδόθηκε τὸ βιβλίο τοῦ κ. Ρίζου «Οὐ βουλόμεθα ζῆν ψευδολογοῦντες» καὶ  δὲν πῆρε θέση σὲ αὐτὰ ποὺ ἐκεῖ παρατέθηκαν; Δὲν πρέπει τουλάχιστον ἀπὸ ἐπιστημονικὴ δεοντολογία νὰ ἐπιβεβαιωθοῦν ἢ νὰ ἀναιρεθοῦν; Εἶναι ἡ ἑνότητα καὶ ἡ ἀποφυγὴ συνέχισης τοῦ σχίσματος κατὰ τὸ Θουκυδίδειο «λόγῳ μὲν δημοκρατία, ἔργῳ δὲ ὑπὸ τοῦ πρώτου ἀνδρὸς ἀρχή»,  εὐθύνη καὶ ὑπόθεση μόνο ἑνὸς ἀνδρός; Γιατὶ δὲν μᾶς ἀπαντᾶ ὁ π. Θεόδωρος στὸ ἑξῆς ἐρώτημα: Ἀφοῦ τόσοι ἀγωνίστηκαν καὶ ὑπέφεραν γιὰ τὸ Παλαιὸ ἡμερολόγιο καὶ τράβηξαν τὰ πάνδεινα, ὅπως αὐτὸς δραματικὰ γράφει, γιατὶ δὲν παρέμειναν στοὺς Γ.Ο.Χ., ἀλλὰ ἡ μεγάλη πλειοψηφία τοὺς ἐγκατέλειψε, γυρίζοντας στὸ Νέο;

στ) Ὁ γέροντας Ἀθανάσιος Μυτηλιναῖος, ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος (τὸν ὁποῖο μάλιστα παντοῦ χρησιμοποιεῖ ὁ π. Θεόδωρος ὡς αὐθεντία περὶ σχίσματος καὶ Κανόνων) δὲν μίλησαν, ὅπως ὁ π. Θεόδωρος, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἐπικεντρώθηκαν στὸν σχισματικὸ χαρακτῆρα τῶν Γ.Ο.Χ. Τὸ ἴδιο ἔπραξε καὶ ὁ π. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος καὶ τόσοι φωτισμένοι γέροντες καὶ Ἅγιοι (μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ ἅγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, τὸν ὁποῖο κακομεταχειρίζεται ὁ π. Θεόδωρος), οἱ ὁποῖοι μετὰ τὸ ἡμερολογιακὸ σχίσμα πολέμησαν τοὺς Γ.Ο.Χ. καὶ καυτηρίασαν μὲ αὐστηρὲς ἐκφράσεις τὴν ἐμμονή τους στὸ Παλαιό (μάλιστα οἱ Γ.Ο.Χ. πολλοὺς ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀποκήρυξαν ὡς πλανεμένους καὶ αἱρετικούς). Ὁ π. Θεόδωρος γιατὶ δὲν τὸ πράττει;

ζ) Τελικὰ συμφωνεῖ ὁ π. Θεόδωρος μὲ τὸν συναγωνιστὴ καὶ θαυμαστή του π. Ἄγγελο Ἀγγελακόπουλο ἢ κάθε τόσο θὰ αὐτοαναιροῦνται; Διότι ὁ π. Ἄγγελος ἔγραφε πολὺ σωστὰ πρὶν κάποια χρόνια καὶ μάλιστα ὑβριζόμενος ἀπὸ τοὺς Γ.Ο.Χ. μεταξὺ ἄλλων:

«Στο σημείο αυτό οφείλουμε να τονίσουμε ότι η αλλαγή του ημερολογίου, που επιβλήθηκε από τον πάπα Ρώμης Γρηγόριο, για να διασπασθούν οι Ορθόδοξοι, ήταν ένα από τα πρώτα βήματα εφαρμογής της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και ότι το σωστό ημερολόγιο είναι το παλαιό, το πάτριο. Παρ’ όλ’ αυτά η αλλαγή του ημερολογίου δεν είναι θέμα πίστεως και δόγματος, όπως κακώς θεωρούν οι Ζηλωτές, αλλά απλώς είναι θέμα χρόνου. Τον Θεό δεν τον ενδιαφέρει ο χρόνος, αν εορτάζουμε δεκατρείς ημέρες μπροστά ή πίσω, γιατί Αυτός είναι υπεράνω χρόνου, υπέρχρονος. Σε μία ευχή της Εκκλησίας λέμε: “Ο εν παντί καιρώ και χρόνω προσκυνούμενος και δοξαζόμενος Χριστός ο Θεός…”.  Γι’ αυτό και ο θείος Χρυσόστομος στον λόγο του “εις τους τα πρώτα Πάσχα νηστεύοντας” λέει˙ “Χρόνων ακρίβειαν και ημερών παρατήρησιν δεν ηξεύρει η του Χριστού Εκκλησία. Επειδή όσαις φοραίς τρώγει τον ζωοποιόν άρτον τούτον και το ποτήριον τούτο πίνει, καταγγέλλει τον θάνατον του Κυρίου και Πάσχα επιτελεί”»[51].

Η Εκκλησία της Ελλάδος πριν προχωρήσει στην αλλαγή του ημερολογίου, έθεσε το θέμα υπ’ όψιν και προς εξέτασιν και συζήτησιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των υπολοίπων Ορθοδόξων Εκκλησιών. Αφού το θέμα ερευνήθηκε, αποφασίσθηκε να προχωρήσει η Εκκλησία της Ελλάδος στην αλλαγή του ημερολογίου, χωρίς όμως να διαταραχθεί ή να διακοπεί η εκκλησιαστική κοινωνία με τις υπόλοιπες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι η μεν Εκκλησία της Ελλάδος αντιμετώπισε το θέμα, εφαρμόζοντας τη Συνοδικότητα και τηρώντας το Συνοδικό Πολίτευμα της Εκκλησίας. Δεν θα ήταν δυνατόν άλλωστε και ούτε προς το συμφέρον της Εκκλησίας να διασαλευθεί η ενότητα για ένα θέμα ήσσονος σημασίας, όπως το θέμα του χρόνου. Οι δε Ζηλωτές δεν εφείσθησαν της ενότητος της Εκκλησίας, γι’ αυτό αποκόπηκαν και αποσχίσθηκαν μόνοι τους, χωρίς Συνοδική διαγνώμη, από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξο Εκκλησία, ιδρύοντας δικές τους «εκκλησίες», μιμούμενοι την αίρεση του Προτεσταντισμού, όπου εκεί κάθε προτεστάντης είναι και μία «εκκλησία» και ένας πάπας από μόνος του. Επομένως, το σχίσμα των Ζηλωτών δεν είναι θέμα ημερολογίου, αλλά είναι θέμα εκκλησιαστικής κοινωνίας. Και όταν λέμε εκκλησιαστική κοινωνία εννοούμε την ενότητα στη πίστη, στη λατρεία, στη διοίκηση και στο κοινό ποτήριο. Με τους Ζηλωτές η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν έχει εκκλησιαστική κοινωνία, δηλαδή ενότητα διοικήσεως και κοινού ποτηρίου» (ἐδῶ).

        Τί ἔχει νὰ πεῖ γι’ αὐτὰ ὁ π. Θεόδωρος;

Πότε, τελικά, θὰ πάψουν νὰ προκαλοῦν σύγχυση καὶ νὰ αὐτοαναιροῦνται;

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου