Η κραυγή του πιστού προς τους ποιμένες που αδιαφορούν και περί άλλα τυρβάζουν!

   

      Βλέποντας καθημερινῶς τὴν αἵρεση νὰ ἐπιβάλλεται καὶ τοὺς πιστοὺς νὰ ἀδιαφοροῦν· βλέποντας ἀκόμα κι αὐτούς –ποὺ τάχα λένε πὼς ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν πίστη– νὰ εἶναι χωρισμένοι, καὶ οἱ περισσσότεροι νὰ κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, βρίσκουμε κατάλληλο καὶ παράλληλο μὲ τὰ σημερινὰ γεγονότα, ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ πρακτικὰ τῆς Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ ἔτους 536 (ἐπὶ αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ.

Σ' αὐτό, μιὰ ὁμάδα τῶν συμμετεχόντων στὴ Σύνοδο δημηγορεῖ καί, ἀπευθυνομένη πρὸς τοὺς Συνοδικούς, λέγει ὅτι ἡ παροῦσα κατάσταση εἶναι ἄξια ὀδυρμῶν. Καθένας ποὺ συνειδητοποιεῖ τὴν ζοφερὴ κατάσταση, ὅπως τὴν ἔχουν καταντήσει οἱ ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ (οἱ Οἰκουμενιστὲς θὰ λέγαμε σήμερα καὶ ὅσοι ἱερωμένοι κοινωνοῦν μαζί τους), δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ὀδύρεται μαζὶ τὸν ἅγιο Γρηγόριο:

Μοιάζει νὰ ἔχει ἐγκαταλείψει ὁ Θεὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ μὴν φροντίζει γι' αὐτή, ὅπως φρόντιζε τοὺς παλαιότερους χρόνους. Καὶ λοιπόν, τόσο πολὺ ἔχει βυθιστεῖ στὴν λύπη ἡ ψυχὴ τοῦ καθενός μας ἀπὸ τὶς συμφορὲς ποὺ ἔχουν βρεῖ τὴν Ἐκκλησία, ὥστε τὰ κακὰ καὶ οἱ συμφορὲς τῆς προσωπικῆς ἑκάστου ζωῆς νὰ μὴν λογαριάζονται, μπροστὰ στὰ κακὰ ποὺ ἔχουν βρεῖ τὴν Ἐκκλησία. Κι ἂν δὲν καταβληθεῖ ἄμεσα συντονισμένη καὶ σοβαρὴ προσπάθεια πρὸς διόρθωση, σὲ λίγο δὲν θὰ ὑπάρχει καμιὰ ἐλπίδα διορθώσεως.

   Τὸ κείμενο:

    (Concilia Oecumenica (ACO): Synodus Constantinopolitana et Hierosolymitana anno 536: Tome 3, page 136, line 4).