Ποιμένες ή δημόσιοι υπάλληλοι;

 Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

    «Καὶ τί ἔγινε, ποὺ θὰ ὑποφέρω γιὰ ἐσᾶς; Γιὰ μένα εἶστε συμπολῖτες, εἶστε πατέρες, εἶστε ἀδελφοί, εἶστε παιδιά, εἶστε μέλη τοῦ σώματός μου».

Ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος μᾶς δείχνει, γιατὶ οἱ σημερινοὶ κληρικοὶ δὲν εἶναι πιὰ ποιμένες ἀλλὰ δημόσιοι ὑπάλληλοι

Πραγματικὰ μένει κανεὶς ἔκθαμπος, ὅταν βλέπει πῶς λειτουργεῖ ὁ Κύριος γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Παρὰ τὴν ἀποστασία ποὺ σήμερα κυριαρχεῖ, ἐπέτρεψε, ὥστε ἡ τελευταία ἐξέλιξη μὲ τὴν μισθοδοσία τῶν κληρικῶν, νὰ ἀποτελέσει μία, τὴν τελευταία ἴσως εὐκαιρία νὰ καταλάβουν καὶ νὰ πολεμήσουν οἱ κληρικοὶ τὸν Οἰκουμενισμό, τὴν δεσποτοκρατία καὶ τὴν ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας.

Δυστυχῶς ὅμως γιὰ μία ἀκόμα φορά –ὅπως ὁ πλούσιος τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου– οἱ κληρικοὶ ἀπόδειξαν ὅτι δὲν προτίθενται νὰ κάνουν τὸ τελευταῖο καὶ πιὸ σημαντικὸ βῆμα: Νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Κύριο μὲ ὅποιο κόστος, ὅ,τι κι ἂν αὐτὸ σημαίνει. Ὁ μισθὸς ἀποδείχθηκε γιὰ αὐτοὺς πιὸ σημαντικὸς ἀπὸ τὴν λειτουργία τὴν ὁποία ἐκλήθησαν –μᾶλλον ἀποδεικνύεται ὅτι δὲν ἐκλήθησαν, ἀλλὰ διάλεξαν ὡς σίγουρο ἐπάγγελμα– νὰ ἀναλάβουν: Νὰ γίνουν ποιμένες στὴν ὑπηρεσία τοῦ Κυρίου.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἀποδεικνύεται, ὅτι δὲν εἶναι ποιμένες –σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου. Ἀποδεικνύονται νὰ μεταλλάσσονται σὲ κρατικοδίαιτους ἐπαγγελματίες μὲ μόνη ἀνησυχία τὴν ἐξασφάλιση τοῦ μηνιαίου ἀπὸ τὸ κράτος μισθοῦ –ἀνεξάρτητα τί πρεσβεύει αὐτὸ τὸ κράτος– καὶ τὰ συνδικαλιστικά τους ὄργανα –ναί, ἐκει πιὰ φθάσαμε, οἱ ὑποτιθέμενοι διάδοχοι τῶν Πατέρων νὰ ἔχουν συνδικαλιστικὲς ὀργανώσεις– φώναξαν, ἀπείλησαν, ἐξερράγησαν, ὅταν πρόκειται περὶ αὐτοῦ· ὅταν ὅμως πρόκειται γιὰ τὴν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους ἀνα- καὶ καταδεδειγμένη παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιὰ τὴν ἑωσφορικὴ ἔπαρση τῶν ἐπισκόπων, γιὰ τὴν ἀτιμωρησία τοῦ κάθε Βαρθολομαίου, Ζηζιούλα, Ἰγνατίου, Φάρου ἀλλὰ καὶ τὴν ξαφνικὴ ἀνάδειξη ὡς ἀγωνιζόμενου «ἥρωα» ἑνὸς καραμπινάτου αἱρετίζοντος ἐπισκόπου, ὅπως ὁ Μεσσηνίας (μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ ἀποχώρησε ἀπὸ τὴν Ἱ. Σύνοδο), αὐτοὶ σιγοῦν καὶ συμπορεύονται ἢ «μιλοῦν» καὶ συμπορεύονται.

Τὸ ὅτι τὰ λόγια αὐτὰ δὲν ἀποτελοῦν αὐθαίρετες προσωπικὲς ἐξάρσεις καὶ γνῶμες ἀλλὰ τὴν τραγικὴ ἀλήθεια, ἀποδεικνύει ἡ παρακάτω ὁμιλία τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου (ὁ ὁποῖος σίγουρα δὲν θὰ δεχόταν μισθὸ ἢ συμπόρευση μὲ τὸν ὁποιοδήποτε Γαβρόγλου, Τσίπρα, Ἱερώνυμο ἢ Μεσσηνίας), ποὺ εἰπώθηκε λίγο πρὶν ἐξοριστεῖ. Ἡ ὁμιλία αὐτή, περιλαμβάνει, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἀπίστευτα λόγια –ἀκατανόητα φυσικὰ γιὰ τοὺς σημερινοὺς δημοσίους ὑπαλλήλους– γιὰ τὸ ἀκατανίκητο τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἕνα ἀπόσπασμα ποὺ δείχνει, πῶς ὁ ἅγιος θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του καὶ τὰ καθήκοντά του ὡς ποιμένα καὶ πῶς ἔβλεπε τὸ ποίμνιο. Μία θεώρηση ποὺ συμφωνοῦσε ἀπόλυτα καὶ μὲ τὴν στάση τοῦ Ἁγίου καὶ δὲν ἦταν ἁπλὰ λόγια. (Τὸ κείμενο σὲ μετάφραση στὰ νέα Ἐλληνικά):

«Αὔριο θὰ βγῶ μαζί σας στὴ Λιτανεία. Ὅπου εἶμαι ἐγώ, ἐκεῖ εἶστε κι ἐσεῖς. Εἴμαστε ἕνα σῶμα· οὔτε χωρίζεται τὸ σῶμα ἀπὸ τὴν κεφαλή, οὔτε ἡ κεφαλὴ ἀπὸ τὸ σῶμα. Μπορεῖ νὰ εἴμαστε χωρισμένοι τοπικά, ἀλλὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μέσῳ τῆς ἀγάπης· ἀκόμα καὶ ὁ θάνατος δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς χωρίσει. Διότι κἂν πεθάνει τὸ σῶμα μου, ἡ ψυχή μου ζεῖ καὶ θυμᾶται τὸν λαό.

Εἴσαστε γιὰ μένα πατέρες· Πῶς μπορῶ νὰ σᾶς ξεχάσω; Εἴσαστε γιὰ μένα πατέρες, εἴσαστε ζωή, εἴσαστε εὐδοκίμηση. Ἐὰν ἐσεῖς προκόψετε, ἐγὼ εὐδοκιμῶ· ὥστε γιὰ μένα ὁ πλοῦτος ποὺ ἐναπόθειται στὸν θησαυρό σας σημαίνει ζωή. Ἐγὼ εἶμαι ἕτοιμος χίλιες φορὲς νὰ σφαγιασθῶ γιὰ ἐσᾶς (καὶ μὲ αὐτὸ δὲν σᾶς κάνω χάρη, ἀλλὰ ἐκπληρώνω τὸ καθῆκον μου· διότι ὁ καλὸς ποιμὴν δίνει τὴν ζωή του γιὰ τὰ πρόβατα), ναί, νὰ σφαγιασθῶ χίλιες φορὲς καὶ νὰ χάσω χίλιες φορὲς τὴν κεφαλή μου. Ἕνας τέτοιος θάνατος σημαίνει γιὰ μένα ὑπόθεση ἀθανασίας, τέτοια χτυπήματα σημαίνουν γιὰ μένα ἀφορμὴ ἀσφαλείας.

Διώκομαι μήπως γιὰ χρήματα, γιὰ νὰ λυπηθῶ, μήπως γιὰ ἁμαρτήματα; Γιὰ τὸν ἔρωτά μου γιὰ ἐσᾶς διώκομαι· ἐπειδὴ κάνω τὰ πάντα γιὰ νὰ εἶστε ἐσεῖς ἀσφαλεῖς, ὥστε κανεὶς νὰ μὴν εἰσέλθει λαθραῖα στὴν ποίμνη, ὥστε νὰ μείνει ἀκέραιο τὸ ποίμνιο. Τὸ ἀντικείμενο αὐτῶν τῶν ἀγώνων μοῦ ἀρκεῖ γιὰ στέφανο. Καὶ τί ἔγινε, ποὺ θὰ ὑποφέρω γιὰ ἐσᾶς; Γιὰ μένα εἶστε συμπολῖτες, εἶστε πατέρες, εἶστε ἀδελφοί, εἶστε παιδιά, εἶστε μέλη τοῦ σώματός μου, εἶστε φῶς καὶ μάλιστα γλυκύτερο ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἡλίου. Γιατὶ πῶς θὰ μποροῦσε νὰ μοῦ δώσει ἡ ἀκτῖνα τοῦ ἡλίου, αὐτὸ ποὺ δίνει ἡ ἀγάπη σας; Ἡ ἀκτῖνα μὲ βοηθάει στὸν παρόντα βίο, ἡ ἀγάπη σας ὅμως μοῦ πλέκει στέφανο στὸν μέλλοντα. Αὐτὰ τὰ λέω σὲ αὐτιὰ ἀνθρώπων ποὺ ἀκοῦν· Ποιά αὐτιὰ θὰ ἦταν προθυμότερα νὰ ἀκούσουν ἀπὸ τὰ δικά σας; Τόσες μέρες ξαγρυπνήσατε, καὶ τίποτα δὲν σᾶς ἔκαμψε, οὔτε τὸ μῆκος τοῦ χρόνου σᾶς ἔκανε μαλθακώτερους, οὔτε οἱ φόβοι, οὔτε οἱ ἀπειλές· σὲ ὅλα φανήκατε γενναῖοι. Καὶ τί λέω φανήκατε; Αὐτὸ ποὺ ἤθελα γιὰ ἐσᾶς, τὸ κάνατε: Καταφρονήσατε τὰ βιωτικὰ πράγματα, ἀρνηθήκατε τὴν γῆ, καὶ ἀνεβήκατε στὸν οὐρανό· ἀπαλλαγήκατε ἀπὸ τοὺς συνδέσμους τοῦ σώματος καὶ ἀνταγωνίζεσθαι πρὸς ἐκείνη τὴν μακάρια φιλοσοφία. Ὅλα αὐτὰ εἶναι γιὰ μένα στέφανος, εἶναι παράκληση, εἶναι παρηγοριά, εἶναι ἀνακούφιση καὶ βάλσαμο, εἶναι ζωή, εἶναι θεμέλιο ἀθανασίας» (Ἱ. Χρυσοστόμου, ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας 1,ΕΠΕ 33, 186).

          Ἂς μᾶς ποῦν, λοιπόν·

Ποιός κληρικός (ἐκτὸς ἀπὸ κάποιους μετρημένους στὰ δάκτυλα) σήμερα μίλησε καὶ ἔπραξε, ὅπως ὁ Ἅγιος; Ποιός ἀψήφησε, ὄχι ἐξορία, ἀλλὰ τουλάχιστον τὴν ἐξασφάλισή του (ἐκτὸς ἀπὸ κάποιους μετρημένους στὰ δάκτυλα) γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ποίμνιο ποὺ Αὐτή, καὶ ὄχι τὸ κράτος ἢ ὁ κάθε Ἐπίσκοπος, τοῦ ἐμπιστεύθηκε; Ποιό, φεῦ, συνδικαλιστικὸ ὄργανο τῶν κληρικῶν μίλησε ποτὲ ἔτσι; Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ἀντιοικουμενιστές, ποιός θεωρεῖ καὶ ἀντιμετωπίζει τὸν ρόλο του καὶ τὸ ποίμνιο ὅπως ὁ Ἅγιος; Ἀντιθέτως διασποῦν καὶ διχάζουν γιὰ τὴν προσωπική τους ἀνάδειξη.

Καὶ τὸ ποίμνιο ὅμως πρέπει νὰ ἀναλάβει τὶς εὐθῦνες του. Πρέπει ὅλοι μας νὰ ἀκολουθήσουμε τοὺς μιμητὲς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καὶ νὰ ἀπορρίψουμε τοὺς ἐμπαικτές του. Πρέπει νὰ φανοῦμε γενναῖοι, ὅπως οἱ Χριστιανοὶ ποὺ τὸν ὑπεράσπισαν καὶ μαζὶ μὲ αὐτὸν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλιῶς δὲν θὰ ἔχουμε καμία δικαιολογία πιά.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ἀκολουθεῖ τὸ πρωτότυπο κείμενο

Αὔριον εἰς λιτανεῖον ἐξελεύσομαι μεθ' ὑμῶν. Ἢ ὅπου ἐγώ, καὶ ὑμεῖς ἐκεῖ· ὅπου ὑμεῖς, ἐκεῖ κἀγώ· ἓν σῶμά ἐσμεν· οὐ σῶμα κεφαλῆς, οὐ κεφαλὴ σώματος χωρίζεται. ∆ιειργόμεθα τῷ τόπῳ, ἀλλ' ἡνώμεθα τῇ ἀγάπῃ· οὐδὲ θάνατος διακόψαι δυνήσεται. Κἂν γὰρ ἀποθάνῃ μου τὸ σῶμα, ζῇ ἡ ψυχὴ, καὶ μέμνηται τοῦ δήμου· ὑμεῖς ἐμοὶ πατέρες· πῶς ὑμῶν δύναμαι ἐπιλαθέσθαι; ὑμεῖς ἐμοὶ πατέρες, ὑμεῖς ἐμοὶ ζωή, ὑμεῖς ἐμοὶ εὐδοκίμησις. Ἐὰν ὑμεῖς προκόψητε, ἐγὼ εὐδοκιμῶ· ὥστε ἐμοὶ ζωὴ πλοῦτος ἐν τῷ ὑμετέρῳ κεῖται θησαυρῷ. Ἐγὼ μυριάκις ὑπὲρ ὑμῶν σφαγῆναι ἕτοιμος (καὶ οὐδεμίαν χάριν παρέχω, ἀλλὰ καὶ ὀφειλὴν ἀποδίδωμι· Ὁ γὰρ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων), καὶ σφαγῆναι μυριάκις, καὶ μυρίας κεφαλὰς ἀποτμηθῆναι. Ἐμοὶ ὁ θάνατος οὗτος ἀθανασίας ὑπόθεσις, ἐμοὶ αἱ ἐπιβουλαὶ αὗται ἀσφαλείας ἀφορμή. Μὴ γὰρ διὰ χρήματα ἐπιβουλεύομαι, ἵνα λυπηθῶ; μὴ γὰρ δι' ἁμαρτήματα, ἵνα ἀλγήσω; ∆ιὰ τὸν ἔρωτα τὸν περὶ ὑμᾶς· ἐπειδὴ πάντα ποιῶ, ὥστε ὑμᾶς ἐν ἀσφαλείᾳ μεῖναι, ὥστε μηδένα παρεισελθεῖν τῇ ποίμνῃ, ὥστε μεῖναι ἀκέραιον τὸ ποίμνιον. Ἡ ὑπόθεσις τῶν ἀγώνων ἀρκεῖ μοι εἰς στέφανον. Τί γὰρ ἂν πάθοιμι ὑπὲρ ὑμῶν; Ὑμεῖς ἐμοὶ πολῖται, ὑμεῖς ἐμοὶ πατέρες, ὑμεῖς ἐμοὶ ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐμοὶ τέκνα, ὑμεῖς ἐμοὶ μέλη, ὑμεῖς ἐμοὶ σῶμα, ὑμεῖς ἐμοὶ φῶς, μᾶλλον δὲ καὶ τοῦ φωτὸς τούτου γλυκύτεροι. Τί γὰρ τοιοῦτον παρέχει μοι ἡ ἀκτῖνα οἷον ἡ ὑμετέρα ἀγάπη; Ἡ ἀκτῖνα ἐν τῷ παρόντι με βίῳ ὠφελεῖ, ἡ δὲ ὑμετέρα ἀγάπη στέφανόν μοι πλέκει ἐν τῷ μέλλοντι. Ταῦτα δὲ λέγω εἰς ὦτα ἀκουόντων· τί δὲ τῶν ὤτων ὑμῶν ἀκουστικώτερον; Τοσαύτας ἡμέρας ἠγρυπνήσατε, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς ἔκαμψεν, οὐ χρόνου μῆκος μαλακωτέρους ὑμᾶς ἐποίησεν, οὐ φόβοι, οὐκ ἀπειλαί· πρὸς πάντα ἐγένεσθε γενναῖοι.

Καὶ τί λέγω, ἐγένεσθε; Τοῦτο ὅπερ ἐπεθύμουν ἀεί, κατεφρονήσατε τῶν βιωτικῶν πραγμάτων, ἀπετάξασθε τῇ γῇ, εἰς τὸν οὐρανὸν μετέστητε· ἀπηλλάγητε τῶν συνδέσμων τοῦ σώματος, πρὸς τὴν μακαρίαν ἐκείνην ἁμιλλᾶσθε φιλοσοφίαν. Ταῦτα ἐμοὶ στέφανοι, ταῦτα παράκλησις, ταῦτα παραμυθία, ταῦτα ἐμοὶ ἄλειμμα, ταῦτα ζωή, ταῦτα ἀθανασίας ὑπόθεσις.