Αριστουργηματική μελέτη του Αγίου Νεκταρίου περί των αιτίων του σχίσματος...

Πρεσβυτέρου Εὐθυμίου Μουζακίτου
ἐφημερίου Ι. Ν. Ἁγ. Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ Ἀμαρουσίου

Ἀριστουργηματική μελέτη τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου περί τῶν αἰτίων τοῦ σχίσματος και τῆς διαιωνίσεως αὐτοῦ.

[ΜΕΛΕΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ Α΄ ἔκδοση 1911, Β΄ ἔκδοση 1998 και ἐπανέκδοση 2006 Βιβλιοπωλεῖον Νεκτάριος Παναγόπουλος]

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μᾶς ἄφησε ἕνα μοναδικό ἀντιαιρετικό ἔργο πού περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή εἶναι λίαν χρήσιμο καί ἄκρως ἀπαραίτητο ἐγχειρίδιο ὀρθοδόξου ποιμαντικῆς καί ἀπολογητικῆς
γιά κάθε ὀρθόδοξο πιστό καί ὄχι μόνο.

Προέβλεπε ἀσφαλῶς ὁ ἐν Ἁγίοις θαυματουργός μας Ἅγιος Νεκτάριος ὅτι στίς ἔσχατες ἡμέρες μας «τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» θά ἔρχεται ὕπουλα νά ἐγκαθίσταται «ἐν τόπω ἁγίω» μέσα στίς οἰκογενειακές μας ἑστίες, μέσα στίς ἐκκλησίες μας, στή θεία Λατρεία μας, μέ τή μορφή τῆς «λειτουργικῆς ἀνανέωσης ἤ ἀναγέννησης» μέ τή μορφή τῆς ἀγαπητικῆς διακοινωνίας μέ παπικούς ἀντιπροσώπους, μέ τελικό στόχο τήν ὑποταγή στό πρωτεῖο τοῦ Πάπα.

Δεκαεπτά χρόνια ἀφιέρωσε ὁ σύγχρονός μας Ἅγιος ἀπό τήν ζωή του, γιά νά συγκεντρώσει ἄφθονο ἱστορικό ἁγιογραφικό καί θεολογικό ὑλικό, γιά νά ἀποδείξει ἀδιαμφισβήτητα τήν παπική πλάνη σ’ ὅλο τό εὗρος, μῆκος καί βάθος της.  Ὁλοφώτεινο μυαλό, καλοκάγαθος, ἀφανάτιστος, χωρίς ἴχνη ἐμπαθείας ὁ ἅγιος Νεκτάριος κατανοεῖ τό μέγεθος τοῦ παναιρετικοῦ παπικοῦ κινδύνου καί θέλει μέ τήν μελέτη του αὐτή νά προστατεύσει τό ποίμνιό του ἀπό ὅλες τίς πλάνες καί τίς αἱρέσεις πού ἐμπεριέχονται στόν παπικό σκοταδισμό.

Ξεκινάει ἀπό τόν 2ο μ.Χ. αἰῶνα γιά νά ἀποδείξει μέ ἀδιάσειστα ντοκουμέντα ἁγιογραφικά καί ἱστορικά ὅτι ἡ πλάνη ἀρχίζει ἀπό τή ρίζα παπισμοῦ, ἀπό τότε πού κάποιοι φιλόδοξοι ἐπίσκοποι τῆς Ρώμης θέλησαν νά κατοχυρώσουν τήν ἐξουσιαστική τους βούληση πάνω σ’ ὅλη τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀπ. Πέτρος δέν ὑπῆρξε ποτέ ἐπίσκοπος Ρώμης  οὔτε κάν πάτησε τό ἅγιο πόδι του στήν
Ἰταλία, καί δέν εἶχε τό πρωτεῖο ἔναντι τῶν ἄλλων Ἀποστόλων.  Ὁλόκληρο τό παπικό πρωτεῖο βασίζεται στό μῦθο, στήν αὐθαίρετη καί ἀναπόδεικτη ὑπόθεση, ὅτι ὁ πάπας εἶναι διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, στόν ὁποῖο κατά τήν ἐξουσιαστική κοσμική ἀντίληψη τῶν παπῶν πρέπει νά ὑποταχθεῖ καί νά ὑπακούει ὅλη ἡ Ἐκκλησία.  Τό ἀλάνθαστο τοῦ πάπα τό βασίζουν στόν ἑξῆς συλλογισμό:  Ὁ Θεός εἶναι ἀναμάρτητος, ὁ πάπας εἶναι μοναδικός ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ, ἄρα ὁ πάπας εἶναι ἀναμάρτητος. (Τόμ.Α΄σελ169)

Σέ μία παράγραφο ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γράφει τά ἑξῆς:  Ἡ ἱστορική ἀνάπτυξη τοῦ ζητήματος ἐφανέρωσε καί μᾶς γνώρισε ὅλα τά μέσα καί τίς ποικίλες ἐνέργειες τῶν Παπῶν τῆς Ρωμαϊκῆς ἐπισκοπικῆς ἕδρας πρός ὑποδούλωση καί καταδυναστεία τῆς Ἐκκλησίας.  Ἡ ἀκάθεκτη φιλαρχία καί φιλοδοξία τά πάντα μηχανεύθηκαν, τά πάντα σοφίσθηκαν, τά πάντα ἔκαναν  γιά νά ἀναδείξουν τούς Πάπες ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας καί τυράννους τῆς οἰκουμένης.  Ἡ φιλαρχία τους ὑπερπήδησε κάθε ὅριο.  Τό πρόγραμμα καταστρώθηκε καί ἡ ἐφαρμογή του ἐπεζητεῖτο πάση δυνάμει. Κάθε τι πού ἦταν ἀντίθετο τοῦ προγράμματος, καταδικάσθηκε ὡς θανάσιμη ἁμαρτία καί οἱ ἠθικές ἀρχές περί ἁμαρτίας καί δικαιοσύνης ἀνατράπηκαν. Οἱ εὐαγγελικές ἀρετές μποροῦσαν νά χαρακτηρισθοῦν ὡς θανάσιμα ἁμαρτήματα ἄν προσέκρουαν στό πρόγραμμα, καί τά  θανάσιμα κατά τό Εὐαγγέλιο ἁμαρτήματα ὡς μέγιστες ἀρετές, ἄν ὑπηρετοῦσαν τό πρόγραμμα. Τήν εὐλάβεια πρός τό Θεό τήν ἀντικατέστησε ἡ εὐλάβεια πρός τόν Πάπα. Ὅποιος δέν εὐλαβεῖτο τόν Πάπα ἀρνιόταν τό Θεό.

Ὅποιος ἀναγνώριζε τόν Πάπα ἐδικαιοῦτο νά σωθεῖ.  Ἡ ἀναγνώριση τοῦ Πάπα ὑπερεῖχε τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ. Τί χρειάζεται ἡ γνώση τῶν θείων ἐντολῶν, ὅταν ἡ ἁπλῆ γνωριμία τοῦ ἀντιπροσώπου μᾶς εἰσάγει εἰς τόν Παράδεισο; Ὅταν ὁ ἀντιπρόσωπος κρατάει τά κλειδιά τοῦ Παραδείσου καί εἰσάγει τόν θεράποντά του; (σελ 210) 

Στόν 21ο παρόντα αἰῶνα οἱ ἀποκλίσεις τῶν παπικῶν ἀπό τήν ὀρθόδοξη πίστη, σέ ὅλα τά θεολογικά ζητήματα ἔχουν φθάσει σέ μέγιστο βαθμό. Ἡ παπική παναιρετική λύμη θέλει νά μολύνει ὅλο τό σῶμα τῶν πιστῶν καί νά τό μετατρέψει σ’ ἕναν ἐγκόσμιο ὀργανισμό ἰδιοτελῶν δρατηριοτήτων.

Παπικό πρωτεῖο καί ἀλάθητο, ράντισμα καί ὄχι βάπτισμα, filioque, χρήση ἀζύμων στή θεία Κοινωνία, καθαγιασμός μόνο μέ τά Κυριακά λόγια, καθαρτήριο πῦρ, ἄφεση ἁμαρτιῶν ἀπό τίς περισσεύουσες ἀξιομισθίες τῶν Ἁγίων,  ἄσπιλη σύλληψη τῆς Θεοτόκου, ἀποδοχή κτιστῆς θείας Χάριτος, θρησκευτική καί πολιτική ἐξουσία τοῦ Πάπα, κατάργηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς Λατρευτικῆς Παράδοσης, κλπ, ἀποτελοῦν τίς παπικές κακοδοξίες, πού οἱ Ὀρθόδοξοι δέν μποροῦν νά παραθεωρήσουν.

Ἔτσι μιλᾶμε γιά μία ἄλλη Πίστη, ἄλλη Θρησκεία, πού πολεμάει  τό Χριστό καί τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία Του, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.  Οἱ Οἰκουμενικές καί τοπικές Σύνοδοι ἤδη ἀπό τούς πρώτους αἰῶνες καταδικάζουν  τό filioque καί τά δόγματα τῶν παπικῶν.  Οἱ Παπικοί ὅπως  καί οἱ ἄλλοι αἱρετικοί, ἐμπίπτουν στήν καθαίρεση καί τόν  ἀναθεματισμό» (ΣΤ΄Οἰκουμενική Σύνοδος 680μ.Χ,  Πενθέκτη Οἰκ. Σύνοδος,  Ζ΄ Οἰκ. Σύνοδος, κλπ.)

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής Μέγας Φώτιος, Γερμανός Πατριάρχης Κων/πόλεως, Μάρκος ὁ Εὐγενικός, Εὐγένιος ὁ Αἰτωλός(1597-1682), Μακάριος ὁ Πάτμιος(1688-1737), Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, μᾶς βεβαιώνουν ὅτι οἱ Παπικοί εἶναι παμπάλαιοι αἱρετικοί.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μᾶς λέει ὅτι τό σχίσμα, ἡ πτῶσις τοῦ παπισμοῦ εἶναι ἔργο τοῦ δεινοῦ καί ἀρχεκάκου ὄφεως. Εἶναι τά βαθέα τοῦ σατανᾶ, τά τοῦ πονηροῦ μυστήρια. Οἱ Λατίνοι ἐθελοντικῶς παραμένουν στήν πλάνη τους καί καμμία δύναμις δέν εἶναι ἱκανή νά τούς μετακινήσει ἔστω καί ἐάν παρέμβουν Ἄγγελοι.    Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στήν μελέτη του αὐτή μιλάει περί τοῦ ἀδυνάτου τῆς ἑνώσεως  τῶν Ἐκκλησιῶν.

Ὑπάρχουν ὅμως καί ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας οἱ ὁποῖοι ἁγίασαν, ἐπειδή ἀντιστάθηκαν στούς αἱρετικούς παπικούς καί τούς φιλοπαπικούς ὀρθοδόξους  ὅπως ὁ Πατριάρχης Βέκκος καί ὁ αὐτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος. Νά τί γράφει τό Συναξάριον τῆς Ἐκκλησίας, τῆς 22ας Σεπτεμβρίου: «Τῆ αὐτῆ ἡμέρα μνήμη τῶν ἁγίων εἴκοσι ἕξι Ὁσιομαρτύρων, τῶν ἐλεγξάντων τούς λατινόφρονας Μιχαήλ...καί Πατριάρχην, πυρί τελειωθέντων» Παρόμοιο τραγικό θάνατο βρῆκαν καί οἱ Ἰβηρῖτες Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἐπνίγησαν, ἀπό τούς ἰδίους αἱρετικούς καί ἑορτάζονται τή 13η Μαϊου, ὅπως καί οἱ Πατέρες τῶν Καρυῶν καί τοῦ Βατοπεδίου.

Ὁ Γέροντας Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε: Μερικοί ἀπό τούς Ὀρθοδόξους πού ἔχουν ἐλαφρότητα καί θέλουν νά κάνουν προβολή «Ἱεραποστολή», συγκαλοῦν συνέδρια μέ ἑτεροδόξους, γιά νά γίνεται ντόρος καί νομίζουν ὅτι θά προβάλουν ἔτσι τήν Ὀρθοδοξία, μέ τό νά γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα μέ τούς κακοδόξους... Ὁ Κύριος ὅμως, ὅταν θά πρέπει, θά παρουσιάσει τούς Μάρκους τούς Εὐγενικούς καί τούς Γρηγορίους Παλαμάδες, πού θά συγκεντρώσουν ὅλα τά κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, γιά νά ὁμολογήσουν τήν ὀρθόδοξη πίστη καί νά στερεώσουν τήν παράδοση καί νά δώσουν χαρά στήν Μητέρα μας Ἐκκλησία.(Λόγοι,τ.Α΄)



Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νεκταρίου πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν διά τῆς Θεοτόκου καί πάντων τῶν Ἁγίων ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς  Ἀμήν.


orthros.org/ 

Για να διαβάστε το μικρό αφιέρωμα στον Άγιο Νεκτάριο πατήστε       Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Πηγή