Ένα διαφορετικό πρότυπο ηγέτη

 (Ο Αγιος Σπυρίδων)

      Στην εποχή μας γίνεται ολοένα και περισσότερο λόγος για την απουσία ηγετών, προσωπικοτήτων δηλαδή που με σοφία και αυταπάρνηση θα οδηγήσουν τους πολλούς στην αληθινή πρόοδο, αυτήν που θα έχει και μακροπρόθεσμες ωφέλειες τόσο για την κοινωνία όσο και για τα άτομα, αλλά και θα βλέπει τον κόσμο σε μία προοπτική δικαιοσύνης.

     Αυτή η απουσία εν μέρει πηγάζει και από το γεγονός ότι οι περισσότεροι δεν πιστεύουν σ’ αυτό το ηγετικό πρότυπο. Ηγέτης κατ’ αυτούς είναι εκείνος ο οποίος θα τονώσει την υπερηφάνεια δια των λόγων και δια της μαγκιάς του. 

    Ηγέτης είναι αυτός που θα τον υπολογίζουν διεθνώς, με την έννοια ότι θα απειλεί πως ότι θα προκαλέσει αναστάτωση και θα τον φοβούνται, είναι αυτός που θα δώσει χρήματα, άρτον και θεάματα στους πολλούς, είναι αυτός που θα μας οδηγεί σε ικανοποίηση της φιληδονίας, της φιλαυτίας και της φιλοδοξίας, δηλαδή κάθε επιθυμίας μας. Ηγέτης είναι αυτός που θα είναι μάγκας, που θα παραβιάζει τους κανόνες, τις κοινωνικές συνθήκες, που θα εκφράζει την δίψα μας για ισότητα όχι στο καλό και στην αγάπη, αλλά στην άνεση και την απόλαυση.

   Όμως δεν είναι στην πραγματικότητα αυτό το ηγετικό πρότυπο που μας λείπει. Είναι ο ηγέτης που έχει συνέπεια λόγων και έργων. Είναι ο ηγέτης παιδαγωγός, αυτός που με το ήθος, τον λόγο, το παράδειγμά του θα δείχνει στους ανθρώπους που τον ακολουθούν και τον εμπιστεύονται ότι υπάρχει η οδός μιας αληθινής προόδου, αυτής της αγάπης που γίνεται προσφορά. 

     Είναι ο ηγέτης που δεν διστάζει να σταθεί απέναντι στην εξουσία της αδικίας. Να μιλήσει όχι με την γλώσσα του πολιτικώς ορθού, αλλά με την γλώσσα της αλήθειας. Να παρακαλέσει Θεό κι ανθρώπους για το δίκιο. Να υπερασπισθεί τον φτωχό, τον κατατρεγμένο, τον ορφανό, τον εμπερίστατο. Να δώσει από τα δικά του ή, καλύτερα, να μην έχει τίποτε δικό του, προκειμένου όσοι τον χρειάζονται να αντέξουν. Και να διδάσκει την ευθύνη για την ζωή που έχουν όλοι όσοι βοηθιούνται. Διότι αυτό είναι το δυσκολότερο. Το να ελεείς κάποιον, όταν αυτό περνά από το χέρι σου, είναι αυτονόητο. Το να του δείξεις τον δρόμο να μάθει να ζει με τις δικές του δυνάμεις, όπου και όσο αυτό είναι εφικτό, είναι το σπουδαιότερο.

   Κι όλα αυτά δοσμένα σε ένα ήθος σεμνότητας και αξιοπρέπειας. Ένα ήθος προσευχητικό, όχι εγωκεντρικό και αλαζονικό. Ένα ήθος που γνωρίζει το μέτρο. Ένα ήθος που με την ταπεινότητα γεννά συγκίνηση κι ελπίδα. Που δεν μετρά προσόντα, πτυχία, γνώσεις, κοινωνική τάξη, χρήματα, αλλά αυθεντικότητα κι αγάπη.

   Υπάρχουν ηγέτες που θορυβούν. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που επικαλούνται το έλεος του Θεού και δίνονται με αγάπη στον πλησίον. Υπάρχουν εκείνοι που τρέφονται από τους ανθρώπους και εκείνοι που τρέφουν με αγάπη και ζωή. Που ξεχνούν ότι υπάρχει συμφέρον, χρόνος, κόπωση, ο ίδιος τους ο εαυτός και με την βοήθεια της πίστης ρίχνονται στην οδό του αγιάζειν και αγιάζεσθαι.

  Τέτοιος ηγέτης ήταν και είναι ο Άγιος Σπυρίδων. Αν μελετήσουμε με προσοχή την ζωή του, δεν θα μείνουμε στο όφελος του να του ζητάμε να μεταφέρει στον Θεό όποιο αίτημά μας, αλλά θα σπεύσουμε να τον μιμηθούμε σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Θα διαπιστώσουμε ότι τα όσα ειπώθηκαν για τους ηγέτες ο βοσκός της Τριμυθούντος τα έζησε στην ζωή του και μας άφησε, επειδή έτσι θέλησε ο Θεός, και το σκήνωμά του ως υπόμνηση ορατή και διαρκή. Ότι οι άγιοι είναι οι ηγέτες του κόσμου, όχι γιατί άλλαξαν τον κόσμο αλλά γιατί αφέθηκαν ελεύθερα να αλλάξει ο εαυτός τους με την βοήθεια του Θεού. Κι αλλάζοντας οι ίδιοι, αφού φωτίστηκαν, φώτισαν. Και έδωσαν και δίνουν στον καθέναν μας έναυσμα καινούργιας αρχής.

     Ο Άγιος έζησε εν συνεπεία όπως πίστευε. Αγάπησε τον Θεό και τον πλησίον. Τα έβαλε με τους πλούσιους του καιρού του και με την προσευχή του γκρέμισε τις σιταποθήκες τους για να μοιραστεί το σιτάρι στον πεινασμένο λαό. Μίλησε την γλώσσα της αλήθειας στον ερωτοτροπούντα με τους αιρετικούς αυτοκράτορα, αλλά δεν δίστασε να προσευχηθεί και να τον γιατρέψει. Πάλεψε με το θάνατο από αγάπη, μιλώντας στην νεκρή του κόρη για τον θησαυρό της φτωχής γυναίκας που η κόρη του είχε κρύψει, όπως επίσης ανέστησε το μωρό της βάρβαρης γυναίκας όπως και την ίδια. Προσευχόταν μέρα-νύχτα μαζί με τους αγγέλους για τον έσχατο του ποιμνίου του. Υπερασπίστηκε την αλήθεια στην πρώτη οικουμενική σύνοδο. Έκανε το φίδι χρυσάφι, αλλά δεν άφησε τον φτωχό να το κρατήσει, για να ζει ανεύθυνα. Ανέστειλε την δύναμη της φύσης, σταματώντας το ποτάμι, για να σώσει από αγάπη αυτόν που είχε άδικα καταδικαστεί σε θάνατο. Υπήρξε λαοπρόβλητος και εξελέγη επίσκοπος όχι από την σύνοδο των προσοντούχων, αλλά από τους ανθρώπους που ομόφωνα τον προέκριναν για την αρετή του. Και παρέμεινε μέχρι τέλους ταπεινός και ανάργυρος!

    Τέτοιους ηγέτες έχουμε ανάγκη. Τέτοιοι ηγέτες μπορούμε να γίνουμε όλοι μας όπου ο Θεός μας καλεί να παλέψουμε να βγούμε μπροστά. Στο σπίτι, στην κοινωνία, στην εργασία, στην πολιτική, στην Εκκλησία, στις σχέσεις μας με τους άλλους. Με πίστη, Χριστό, αγάπη, αρετή! Και ο Άγιος είναι ο αυθεντικός βοηθός μας, όχι μόνο στις δοκιμασίες μας, αλλά στον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να ζούμε! Ας παραδειγματιστούμε!

Πηγή