«Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ»

(Στους ανήσυχους καιρούς και στην Ιστορία)

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

      Αναμφίβολα, οι Προφητείες της Γραφής αντανακλούν τη δόξα του Θεού. Δίνουν απαντήσεις για τον Τριαδικό Θεό και την Δημιουργία, για την ανθρώπινη φύση, για την πτώση και σωτηρία της, αλλά και για την πορεία του κόσμου καθώς, επίσης, δίνουν απαντήσεις και στην πάντα απύθμενη άγνοιά μας.

Η παγκόσμια μνήμη και συνείδηση έχουν οικοδομηθεί–προβληματισθεί, αντικειμενικά, στο «εδώ» των προφητειών, οι οποίες κρατούν σημαντικό μέρος της πραγματικότητας.

Το αφανές στην ανθρώπινη οπτική είναι πολύ ευρύτερο του εμφανούς. Αυτή η μερική θέαση του κόσμου είναι στενά δεμένη με την ροή του χρόνου.

Ο Ιταλός φυσικός Carlo Rovelli, σημειώνει: «Για μια υποθετική οξύτατη όραση που θα έβλεπε τα πάντα, δεν θα υπήρχε χρόνος που “κυλάει”,

       και το σύμπαν θα ήταν ένα ενιαίο σύνολο παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Αλλά λόγω της περιορισμένης αντίληψής μας, ζούμε στο χρόνο γιατί βλέπουμε μόνο μια θολή εικόνα του κόσμου».
Οι Προφητείες ξεπερνούν τα σύνορα της γνώσης και υπεισέρχονται στα πιο λεπτά πεδία του ιστού του μελλοντικού χώρου. Μας υπενθυμίζουν, ότι η μελλοντική πραγματικότητα για τον Τριαδικό Θεό είναι σαφής, κατανοητή σ’ όλα τα επίπεδά της, προβλέψιμη, αντικειμενική πραγματικότητα.

Στην επιστήμη δεν σου αποκαλύπτεται τίποτα στην καθαρή του μορφή, ως απόλυτη γνώση.

Η επιστήμη δεν αποτελεί «προφητεία». Ο μέγας φυσικός Ζαχάροφ, τόνισε σχετικά: «Δεν μπορώ να παρακολουθήσω τη μοίρα κάθε ξεχωριστού σωματιδίου, όπως ένας στρατηγός δεν μπορεί να παρακολουθήσει τη μοίρα κάθε στρατιώτη του».

Η Αγία Γραφή με απόλυτη κατηγορηματικότητα, υπογραμμίζει:

«Ου γαρ θελήματι ανθρώπου ηνέχθη ποτέ προφητεία, αλλ’ υπό Πνεύματος Αγίου φερόμενοι ελάλησαν άγιοι Θεού άνθρωποι» (Β΄ Πέτρου α΄, 21), ενώ σε ευχή «εις το άγιον Πνεύμα», διαβάζουμε: «Το συνετίζον πάντων τας αιτίας· το φωτίζον προς κατανόησιν παν κινούμενον· το παρασκευάζον τα μέλλοντα ως τα παρόντα οράν».

Ο Κύριος με τις προφητείες θωρακίζει την πίστη των μαθητών, αφού τους ελέγχει και τους υπενθυμίζει: «ταύτα έδει παθείν τον Χριστόν. Και αρξάμενος από Μωϋσέως και πάντων των προφητών διηρμήνευεν αυτοίς εν πάσαις ταις γραφαίς τα περί εαυτού» (Λουκ. κδ΄ 27).

Σ’ ένα πρώτο σχήμα θα λέγαμε (γενικά), ότι οι Προφητείες της Γραφής υπογραμμίζουν την αποκαλυμμένη κι ολοκληρωμένη αλήθεια του Χριστού και ενισχύουν την Πίστη, που ανταποκρίνεται καλύτερα από τη λογική στον δύσκολο δρόμο των ανήσυχων καιρών–πειρασμών.

Να υπογραμμίσουμε, ότι ο Κύριος χρησιμοποιώντας φράσεις προφητών, αναγνώρισε και επεκύρωσε την από Θεού αποστολή τους και την φανέρωση του Εαυτού Του: «ότι δεί πληρωθείναι πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω Μωϋσέως και Προφήταις και ψαλμοίς περί Εμού» (Λουκ. κδ΄ 44).

Στην πορεία προς τα Χριστούγεννα ο λόγος της Εκκλησίας γίνεται περισσότερο αποκαλυπτικός, περισσότερο προφητικός, άκρως εσχατολογικός. Η αισθητική–υλιστική προσέγγιση των Χριστουγέννων, οδηγεί στην απώλεια της ομορφιάς τους. Η «αγορά» οδηγεί σε συμβατικές προσεγγίσεις, ως αντίπαλος της κοινωνίας με τον Θεό, ως τροχοπέδη «αντιπροφητική».

Για μια πρώτη βιωματική–ερμηνευτική προσέγγιση των Χριστουγέννων, μπορεί (αρχικά) να ανατρέξει κανείς στις Προφητείες των λειτουργικών κειμένων.

Στους Αίνους του Όρθρου (21/12) ψάλλουμε:

«θεσπίσματα πληρών, Προφητών και τας οράσεις, τίκτεται σαρκί, και παχύνεται ο Λόγος και φάτνη των αλόγων, γεννηθείς ανακλίνεται. Τούτο συγκατάβασις η άκρα! Τούτο η φρικτή οικονομία! δι ήν ψάλλομεν· ο Βασιλεύς του Ισραήλ, Χριστός παραγίνεται».

Για την Προφητεία – προφητεύω, στο Λεξικό διαβάζουμε:

- προφητεύω = προλέγω γεγονότα, που θα συμβούν στο μέλλον, προσεχές ή απώτερον, με την έμπνευση και φωτισμό του Θεού.

– Το χάρισμα να ερμηνεύει κανείς ορθά τα δύσκολα χωρία της Γραφής.

Για τις Προφητείες στον Ιστορικό χρόνο, ο μακαριστός Δ. Παναγόπουλος σημειώνει:

«Προφητείαι υπάρχουν τριών ειδών:

α) Προφητείαι, που δι’ αυτών ο Θεός προλέγει ενέργειαν και θέλημα ανθρώπου

β) Προφητείαι, που δι’ αυτών ο Θεός προλέγει ενέργειαν και θέλημα Θεού

γ) Προφητείαι, που δι’ αυτών ο Θεός προλέγει ενέργειαν και θέλημα Θεού και ανθρώπου».

Παραδείγματα:

- Η προφητεία (Μιχ. ε΄ 2), που αναφέρει 725 χρόνια π. Χ. τον τόπο γεννήσεως του Κυρίου (Βηθλεέμ).

Την έγραψε ο Μιχαίας, όχι δια να γεννηθεί εκεί, αλλά διότι θα εγεννάτο εκεί (α΄ είδος προφητεία).

- Ο Προφήτης Ωσηέ (ια΄ 1), 810 χρόνια π. Χ., γράφει την φυγήν του Χριστού στην Αίγυπτο. Δεν έγραψε για να φύγει ο Κύριος (ως βρέφος), αλλά διότι θα έφευγε, διωκόμενος από τον Ηρώδη (α΄ είδος προφητείας).

- Ο Ζαχαρίας (520 χρόνια π. Χ.), γράφει:

«Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, ιδού ο Βασιλεύς έρχεται σοι δίκαιος και σώζων, αυτός πραϋς, και επιβεβηκώς επί υποζύγιον και πώλον νέον» (Ζαχ. θ΄ 9 – β΄ είδος προφητείας).

- Ο Λουκάς γράφει: «Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. α΄ 26-68).

Για την προφητεία αυτή (Ησ. Ζ΄19), ο Θεός προεγνώριζεν ότι θα εδέχετο (η Θεοτόκος) και γι’ αυτό διατυπώθηκε η προφητεία (γ΄ είδος προφητείας).

Προφητικά, η Αγία Γραφή φρόντισε να πληροφορήσει την ιστορία:

- Πως θα γεννηθεί ο Χριστός (εκ Παρθένου).

- Που θα γεννηθεί (Βηθλεέμ)

- Πότε θα γεννηθεί (Δανιήλ θ΄ 25).

- Ότι θα είναι ο τελικός νικητής στην Ιστορία (Αποκάλυψις).

Να υπογραμμίσουμε, ότι η πρόγνωση του Θεού δεν εμποδίζει την ελευθερία κινήσεως του ανθρώπου.

Μόνο για τον άνθρωπο και την Κτιστή φύση υπάρχει η αγεφύρωτη διάσταση μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος (αιτιώδης σύνδεση).

Η χαοτική ποικιλία των εμπειρικών συμβεβηκότων, που δημιουργεί η ελευθερία των ανθρώπων, δεν εμποδίζει τον Άγιο Τριαδικό Θεό στην προφητική αποτίμησή τους.

Το Προφητικό νήμα – άξονας διαπερνά και το τελευταίο βιβλίο της Κ. Διαθήκης, που είναι η «ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ» του Ευαγγελιστού Ιωάννη.

Δεδομένων των πολλαπλών προφητικών διαστάσεων του κειμένου, η ακριβής θεώρηση – ερμηνεία της Αποκαλύψεως είναι ακόμη δύσκολη.

Υπάρχει, όμως, μια ατάραχη διαπίστωση αντικειμενικής επιβεβαίωσης πολλών γεγονότων – προφητειών της.

Ένα προφητευμένο γεγονός που περιγράφει, είναι και η ενεργοποίηση της μεγίστης ισχύος της αιρέσεως, που σήμερα λέγεται Οικουμενισμός. Ο κοινός παρονομαστής των επιπέδων του οικουμενισμού είναι, ότι ο εχθρός υπερασπίζεται από την «συνοδική–Διοικούσα Εκκλησία» και εξακτινώνεται σε Πατριάρχες, επισκόπους, Γέροντες, Ι. Μονές και αναρίθμητο πλήθος «πιστών». Η μορφή του «ψευδοπροφήτη» αρχίζει να εμφανίζεται σε επίπεδο συνάφειας με την «υπακοή» και την αλλοίωση της Ορθοδόξου εκκλησιολογίας.

Ο πειρασμός αυτός της οικουμένης, προωθεί την πολύμορφη συνύπαρξη της αιρέσεως με την Ορθοδοξία.

Το θεμελιώδες, όμως, γνώρισμα των ολίγων πιστών των εσχάτων, είναι ότι θα ακολουθούν μόνο το παράδειγμα των αγίων, που διαχρονικά οχύρωσαν την Εκκλησία έναντι των αιρέσεων.

Η Ορθόδοξη πραγματικότητα υπάρχει και ζει μόνο στο παράδειγμα των Ομολογητών αγίων και όχι στα σημερινά κακόδοξα πνευματικά μορφώματα, που ιδεοτυπικά λέγονται αντι-οικουμενιστικά…

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ