«Και επείδεν ο Θεός επί Άβελ και επί τοις δώροις αυτού»

(Γένεσις – Κεφ. 4,4)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Αναμφίβολα, η βίωση της θέωσης βρίσκεται σε σύνθεση και ενότητα με την τέλεση των μυστηριακών πράξεων της Εκκλησίας.

Αυτές οι μυστηριακές – σωτηριώδεις τελετές ιερουργούν «την ιεράν των τελουμένων θέωσιν», κατά εύστοχη παρατήρηση του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου (P.G. 3, 436 C).

Στην Π. Διαθήκη η φανέρωση της χάριτος του Θεού γίνεται με έκδηλο και ψηλαφητό τρόπο. Και «επείδεν ο Θεός επί Άβελ και επί τοις δώροις αυτού, επί δε Κάϊν και επί ταις θυσίαις αυτού ου προσέσχε» (Γεν. 4,4).

Να υπενθυμίσουμε ότι εις την πρώτην θυσίαν, την οποίαν ο Ααρών ως Αρχιερεύς προσήγαγε στο Θεό, «εξήλθε πυρ παρά Κυρίου και κατέφαγε τα επί του θυσιαστηρίου, τα τε ολοκαυτώματα και τα στέατα, και είδε πας ο λαός και εξέστη και έπεσαν επί πρόσωπον» (Λευιτ. 9,24).

Η κίνηση «αναβάσεως του νου προς τον Θεόν», ως λειτουργική εμπειρία, υπογραμμίζεται με έμφαση ότι «ο λαός εξέστη».

Αυτή η κίνηση «αναβάσεως» εκφράσθηκε ως πτώση «επί προσώπου». Αποτελεί τεκμήριο ασφαλές και αναντίρρητο, ότι η απ’ ουρανού

κάθοδος του πυρός στις θυσίες, υπογράμμιζε το ευάρεστο και το ευπρόσδεκτο των θυσιών ενώπιον του Θεού. Υπενθυμίζουμε:

- «Και κατέβη πυρ απ’ ουρανού, και τα της θυσίας εδαπάνησεν» (Β΄ Μακκαβαίων, Β΄,10).

- Στα εγκαίνια του Ναού του Σολομώντος: «και ως συνετέλεσε Σαλωμών τα ολοκαυτώματα και τας θυσίας, και δόξα Κυρίου έπλησε τον οίκον» (Β΄ παραλειπ. 7, 1-3).

- Στη θυσία του Μανωέ: «και εγένετο εν τω αναβήναι την φλόγα επάνω του θυσιαστηρίου εως του ουρανού και ανέβη άγγελος Κυρίου εν τη φλογί του θυσιαστηρίου, και Μανωέ και η γυνή αυτού βλέποντες και έπεσαν επί πρόσωπον αυτών επί την γην» (Κριταί 13,20).

- Περιβόητος, ακόμη, η θυσία του Ηλιού, κατά την οποία «έπεσε πυρ παρά Κυρίου εκ του ουρανού, και κατέφαγε τα ολοκαυτώματα και τας σχίδακας…» (Γ΄ Βασιλ. 18, 38).

Αντίθετα, στην ιερατεία – διακονία των Ναδάβ και Αβιούδ, υιών του Ααρών, ο Θεός αποδοκίμασε τη θυσία τους, διότι προσφέροντες το θυμίαμα χρησιμοποίησαν «πυρ αλλότριον έναντι Κυρίου», γι’ αυτό «και εξήλθε πυρ παρά Κυρίου και κατέφαγεν αυτούς, και απέθανον έναντι Κυρίου» (Λευϊτ. 10,1,2).

«Ιερόν πυρ, ουράνιος σκοπός, προαίρεσις θεοσεβής, ένθερμος ψυχής προθυμία εναπαιτείται εις τας θυσίας, όσαι τω Θεώ προσάγονται» σημειώνει στο βιβλίο του «ΑΔΟΛΕΣΧΙΑ ΦΙΛΟΘΕΟΣ» ο Ευγένιος Βούλγαρης.

Αντίθετα, «αν ο σκοπός ημών είναι σαρκικός και γεώδης· αν η ψυχή χαμαιπετής και χαμαίζηλος έρπει προσηλωμένη εις τα παρόντα μόνον και πρόσκαιρα· αν η καρδία ψυχρά και νωθρά και αμβλεία και οκνηρά και ανόρεκτος κινείται, ή σύρεται, εις όσα φαίνεται ότι υπέρ του αγαθού τάχα κινουμένη επιχειρίζεται και πράττει προς την του θείου νόμου εκπλήρωσιν, η προσφορά και θυσία τότε ημών αύτη είναι εν ολοκαύτωμα, το οποίον το καταδαπανά και το καναναλίσκει ουχί το εξ ουρανού καταβαίνον πυρ, αλλά το εκ της γης προερχόμενον· είναι εν θυμίαμα, το οποίον το ανάπτει πυρ αλλότριον έναντι Κυρίου» (ΑΔΟΛΕΣΧΙΑ ΦΙΛΟΘΕΟΣ, σελ. 491).

Μέσα στην Θεία Λειτουργία αποκαλύπτεται ο άγιος Τριαδικός Θεός και η Βασιλεία του. Ακριβώς είναι παρών ο Χριστός ως διδάσκαλος, ως προφήτης, ως θαυματουργός, ως Αρχιερεύς, ως Εσταυρωμένος, ως αναστημένος και ως αναληφθείς. Μέσα στην Θεία Λειτουργία υπάρχει – είναι ολόκληρη η Εκκλησία του Χριστού. Συνδαιτυμόνες στο Δείπνο είναι όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας, που με το πυρ της Ορθοδοξίας, καθάρισαν την καρδιά τους και απομάκρυναν κάθε σάπιο και αιρετικό από την ζωή τους και την Εκκλησία.

Στον γάμο αυτό, στην Λειτουργία, είναι δεκτοί όσοι έχουν (αιρετικό) «οικουμενιστικό ένδυμα»; Αναμφίβολα, όχι!

Οι Αγιορείτες Πατέρες στην επιστολή τους προς τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον, το υπογράμμισαν με απόλυτη κατηγορηματικότητα: «Ει γαρ το απλώς χαίρειν ειπείν, κοινωνίαν δίδωσι τοις έργοις τοις πονηροίς, πόσον η διάτορος αυτού μνημοσύνη και ταύτα αυτών των Θείων μυστηρίων φρικτώς προκειμένων;…».

Ο Ι. Χρυσόστομος λέγει: «Πάρεστι και νυν ο Χριστός την τράπεζαν κοσμών· ου γαρ άνθρωπος εστιν ο ποιών τα προκείμενα γενέσθαι σώμα και αίμα Χριστού. Σχήμα πληρών μόνο έστηκεν ο ιερεύς και δέησιν προσφέρει, η δε χάρις και η δύναμις εστιν η του Θεού, η πάντα εργαζομένη· τούτο μου εστίν το σώμα φησί. Τούτο το ρήμα τα προκείμενα μεταρρυθμίζει» (βιβλίο: τα μυστήρια της Εκκλησίας, 1953).

Στη Θεία Λειτουργία συνεχίζεται το έργο του Χριστού. Λέγει η ευχή: «Ο άνω τω Πατρί συγκαθήμενος και ώδε ημίν αοράτως συνών», είσαι δηλ. «επάνω στον ουρανό και ταυτόχρονα αόρατα, αληθινά, εδώ μπροστά μας».

Όταν οι Εβραίοι αθετήσανε την καθολικότητα της Αλήθειας και προσκυνήσανε τον Χρυσό Μόσχο, τότε ο Θεός τους ονομάζει απλά λαό του Μωϋσή και όχι δικό του· «ηνόμησε γαρ ο λαός σου, ον εξήγαγες εκ γης Αιγύπτου» (Έξοδ. λβ΄,7), αναγράφεται στο Ιερό κείμενο.

Οι οικουμενιστές, ως ιδιωτική αιρετική θεολογία που είναι, δεν ενεργούν υπό το πρίσμα της ορθής πίστης και της Ορθόδοξης ομολογίας.

Σύμφωνα με την Γραφή, επειδή προσκυνήσανε τον «χρυσό Μόσχο» του Οικουμενισμού και αθετήσανε την πνευματική αλήθεια της Ορθοδοξίας δεν αποτελούν λαό του Θεού.

Στην Ερμηνεία της Θείας Λειτουργία του Νικολάου Βούλγαρη (1651), (επανέκδοση από το Ιερό Ησυχαστήριο «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ» - ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ) διαβάζουμε: «Ο γαρ μη κατά την παράδοσιν της Καθολικής Εκκλησίας πιστεύων, ούτος άπιστος εστι» (Ι. Δαμασκηνός).

Έχουσι λοιπόν χρέος όλοι οι ιερείς, εις την Ιερουργίαν των Ιερών και Θείων Μυστηρίων να έχουν την Ορθόδοξον εκείνην και πιστήν γνώμην, την οποία κρατεί η αγία του Θεού Εκκλησία. Αυτή η εποικοδομηθείσα επί τω θεμελίω των Αποστόλων και Προφητών, όντως ακρογωνιαίου Αυτού του Ιησού Χριστού, «ενώ πάσα οικοδομή συναρμολογουμένη αύξει, εις ναόν άγιον εν Κυρίω» (Εφεσ. β). Διατί μη έχοντας οι ιερείς τον σκοπό οπου έχει η Εκκλησία, ας ηξεύρουν πως δεν κάνουν Μυστήριον. Και ημερίς αυτών μετά Ιούδα».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ