Η σκλαβιά του φόβου

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

   Βλέποντας αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν σήμερα, παρακολουθώντας πόσο ραγδαῖα προχωρεῖ ἡ ὑποταγὴ τοῦ κόσμου στὸ σκότος ὅλοι μας διερωτώμαστε, πῶς μπόρεσε νὰ συμβεῖ αὐτό. Ὡς ἀπάντηση ἔχουν δωθεῖ πολλὲς ἑρμηνεῖες καὶ ἔχουν διαπιστωθεῖ πολλὰ αἴτια. Ἕνα ὅμως ἀπὸ αὐτὰ δὲν τονίζεται ὅσο ἔπρεπε: ὁ φόβος (ὅταν μιλοῦμε ἐδῶ γιὰ φόβο ἐννοοῦμε τὸν παθολογικὸ φόβο ἢ ἀλλιῶς φοβία).

Ποτὲ ἄλλοτε ἡ ἀνθρωπότητα δὲν ἔζησε σὲ τέτοιο καθεστὼς φόβου ὅσο σήμερα. Πέρασαν πόλεμοι, ἐπιδημίες, πείνα, φτώχεια, σκλαβιά, ἀναταραχὲς καὶ παρόλα αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος εἶχε νὰ ἐπιδείξει λαμπρὰ παραδείγματα γενναιότητας καὶ ἐλπίδας, εἶχε νὰ ἀντιτάξει ἀρχὲς καὶ ἰδανικά, τὴν πίστη του. Ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καὶ μετά, γρήγορα καὶ σταθερά, ὁ φόβος ἐπικράτησε καὶ ἔγινε ὁ κύριος παράγοντας ὑποταγῆς τοῦ ἀνθρώπου σὲ αὐτὸ ποὺ πιὰ γνωρίσαμε ὅτι πράγματι ὑπάρχει: Τὴν Νέα Τάξη Πραγμάτων. Μία τάξη ποὺ ποτὲ δὲν θὰ ἐπικρατοῦσε ἂν ἔλειπε ὁ φόβος. Ὁ φόβος ἐξαφάνισε τὶς ἀντιδράσεις, ἰσοπέδωσε τὴν φυσικὴ ἄμυνα τοῦ ἀνθρώπου, διαστρέβλωσε τὴν ἀλήθεια.

Στὴν ἀρχὴ μᾶς σκίαζε ὁ φόβος μὴν ἐπαναληφθεῖ ὁ ὀλέθριος πόλεμος, μὴν ξαναεμφανιστεῖ ἕνας Χίτλερ. Μετὰ ὁ φόβος αὐτὸς αὐξήθηκε ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ τῶν πυρηνικῶν ὅπλων. Παράλληλα στὴν Δύση ζοῦσε ὁ φόβος τοῦ Κομμουνισμοῦ καὶ στὴν Ἀνατολὴ ὁ φόβος τοῦ Καπιταλισμοῦ. Ὁ νεοφιλελευθερισμὸς τὰ κατήργησε αὐτὰ καὶ ἐπέβαλε τὸν φόβο τῆς ἀπώλειας τῆς εὐημερίας, τῆς ἀνάπτυξης, τῆς συμπόρευσης. Φοβόμαστε μὴ χάσουμε τὰ ὑλικὰ καὶ φοβόμαστε νὰ φοβηθοῦμε μὴ χάσουμε τὰ πνευματικά, τὰ οὐράνια. Φοβόμαστε μὴ χάσουμε τὴν χαρὰ καὶ τὴν διασκέδαση μας. Φοβόμαστε μήπως ἀπομονωθοῦμε, μὴ χάσουμε τὴν κοινωνικὴ ἀναγνώριση, τὴν οἰκονομικὴ δυνατότητα, ἀλλὰ δὲν φοβόμαστε μὴ χάσουμε τὴν πατρίδα μας, τὴν κληρονομιά μας. Φοβόμαστε μὴ χάσουμε τὴν καριέρα, τὴν ἐπαγγελματικὴ σιγουριά, ἀλλὰ δὲν φοβόμαστε μὴν χάσουμε τὸν ἑαυτό μας, τὴν ἀνθρωπιά μας.

Ἡ δὲ ἄκρατη καὶ ἀδιάκριτη ἐλευθερία μεγιστοποίησε αὐτὸν τὸν φόβο. Ποτὲ ἄλλοτε δὲν ὑποτάχθηκε καὶ δὲν φοβήθηκε ὁ ἄνθρωπος τόσο πολὺ καὶ σὲ κανένα καθεστώς, ὅσο στὸ καθεστὼς τῆς ἀσυδοσίας καὶ τῆς ὑποτιθέμενης ἐλευθερίας, ὅσο παράδοξο καὶ ἂν ἀκούγεται αὐτό. Φοβόμαστε μὴ τυχὸν χάσουμε τὰ προνόμιά της, μὴ τυχὸν καὶ δὲν τὴν ἀπολαύσουμε. Ἀπειλὲς ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ τὴν ἐξαφανίσουν κρέμονται συνέχεια πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι μας ὡς δαμόκλειος σπάθη. Ἐχθροὶ ἐμφανίστηκαν ἀπὸ παντοῦ: Τρομοκράτες, ληστές, τράπεζες, λόμπυ, δυνάμεις ἀσφαλείας, συντηρητικοί, ἐξτρεμιστές, πολιτικοί, ἀκόμα καὶ τὸ δελτίο καιροῦ μᾶς φοβίζει. Ὁ φόβος, ἕνας ὑπόγειος, ἀδιόρατος φόβος/φοβία, ἔγινε ἡ ἀσθένεια τῆς σύγχρονης ἐποχῆς. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος φοβᾶται παθολογικά. Εἶναι μονίμως φοβισμένος. Ἔτσι ἡ Νέα Τάξη χρησιμοποιώντας κάθε μέσο ποὺ μπορεῖ νὰ διαδίδει καὶ νὰ συντηρεῖ τὸν φόβο προχωράει ἀκάθεκτη καὶ μᾶς ὑποτάσσει ὅλο καὶ πιὸ πολύ. Οἱ καταγεγραμμένες φοβίες φτάνουν πιὰ στὶς 7 χιλιάδες.

Παράλληλα στὸν χῶρο τῆς πίστεως ὁ Οἰκουμενισμὸς προωθήθηκε καὶ προωθεῖται καὶ αὐτός, μὲ τὴν βοήθεια τῶν ἴδιων παραγόντων τῆς Ν.Τ.Π., μέσα ἀπὸ τὸν φόβο.

Μὴν μείνουμε ἀπομονωμένοι, λένε οἱ Οἰκουμενιστές. Φόβος!
Πέρασαν οἱ ἐποχὲς τῶν Πατέρων καὶ τοῦ κατ’ ἐπίγνωση ζηλωτισμοῦ. Φόβος!
Πρέπει νὰ ἀφουγκραστοῦμε τὸ μήνυμα τῶν καιρῶν. Φόβος!
Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν μπορεῖ νὰ μείνει ἀμέτοχοι στὸ παγκόσμιο κίνημα ἀδελφοσύνης καὶ εἰρήνης. Φόβος!
Πρέπει να ἀφήσουμε τὸν συντηρητισμό. Φόβος!
Ἀσχολήσου μὲ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς σου καὶ ἄσε τὶς ὁμολογίες. Φόβος!
Ὅποιος ἀντιδρᾶ εἶναι φανατικὸς φονταμενταλιστής. Φόβος!

Ἀλλὰ καὶ οἱ ἀντιφρονοῦντες φοβοῦνται.

Ποιός εἶμαι ἐγὼ ποὺ θὰ ἀντιδράσω; Φόβος!
Δὲν θὰ μποροῦμε νὰ ἐκκλησιαζόμαστε. Φόβος!
Ὁ Δεσπότης θὰ μέ διώξει. Φόβος!
Ποῦ θὰ βροῦμε ἱερέα; Φόβος!
Δὲν θὰ μοῦ μιλάει κανεὶς πιά. Φόβος!
Ἄχρι καιροῦ. Φόβος!

Καὶ τώρα πιὰ ὁ φόβος ἐπεκτείνεται καὶ στοὺς ἀποτειχισμένους.

Ἀπομονώμαστε. Φόβος!
Ἂς μὴν εἴμαστε τόσο ἀκραῖοι. Φόβος!
Μὴν διασπᾶτε τὴν «ἑνότητα». Φόβος!

Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν τραγωδία τοῦ φόβου ἕνας μόνο φόβος δὲν ὑπάρχει: ὁ φόβος Θεοῦ. Ἂν τὸν διαθέταμε δὲν θὰ φοβόμασταν, οὔτε νὰ μιλήσουμε, οὔτε νὰ ἀντιδράσουμε, οὔτε νὰ ἀπομονωθοῦμε, οὔτε νὰ διωχθοῦμε, οὔτε νὰ ὑποστηρίξουμε τὴν ἀλήθεια. Ἀπόδειξη τῆς ἐλευθερίας, τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας, ποὺ μᾶς ἐκφυσεῖ ὁ φόβος Θεοῦ εἶναι οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ Μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ἀληθινοὶ Χριστιανοί. Ἡ μόνη τους ἔγνοια, τὸ μόνο ποὺ φοβόντουσαν ἦταν νὰ μὴν χάσουν τὸν Θεό, καὶ ἔγιναν ἀτρόμητοι, δὲν ὑποτάχτηκαν σὲ ἐγκόσμια, δὲν πρόδωσαν, δὲν συμβιβάστηκαν, δὲν διαστρέβλωσαν, δὲν ἔκρυψαν τὴν ἀλήθεια, δὲν ὑποχώρησαν. «Tίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ χριστοῦ; Θλίψις, ἢ στενοχωρία, ἢ διωγμός, ἢ λιμός, ἢγυμνότης, ἢ κίνδυνος, ἢ μάχαιρα;» (Ρωμ. 8:35). Στὸ νοῦ τους ἀντηχοῦσαν τὰ λόγια τοῦ Κυρίου: «Μὴ ταρρασέσθω ὑμῶν ἡ καρδία (Ἰω. 14, 1,6) «Μή φοβοῦ, μόνον πίστευε» (Μάρκ. ε’ 36).

Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ πιὸ δυνατὸ ὅπλο γιὰ νὰ πολεμήσουμε τὶς δυσκολίες στὴν πνευματική μας πορεία (Ἰω. ὁ Χρυσόστομος) ἀλλὰ καὶ τὶς δυσκολίες τῆς σημερινῆς ἐποχῆς. Ἂς διώξουμε τὸν φόβο καὶ ἂς φοβηθοῦμε τὸν Θεό. Ὁ φόβος Θεοῦ μᾶς κάνει πραγματικὰ ἐλεύθερους καὶ μᾶς στηρίζει νὰ πολεμήσουμε τὸν φόβο/τὶς φοβίες τῆς ἐποχῆς μας.

Καλὸ Τριώδιο

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου