Καταχειροκροτήθηκε χθὲς (28/02/2019) στὴν Κόρινθο ὁ π. Φιλόθεος Φάρος μιλώντας γιὰ τὴν «Τέχνη τῆς Ζωῆς». Ὁ λόγος; Ἀπομυθοποίησε, γιὰ ἀκόμα μία φορά, κάποια δεδομένα τῆς παραδοσιακῆς ἐκκλησιαστικῆς πράξης. Αὐτὴ τὴν φορὰ «τὴν μεσιτεία τῶν ἁγίων». Στὴν διαμαρτυρία νεαροῦ του ἀκροατηρίου γιὰ τὴν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας ποὺ μιλάει τόσο γιὰ τὴν μεσίτρια Παναγία ὅσο καὶ γιὰ τοὺς ἁγίους μὲ τὴν ἐπίκληση «πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν», ἡ ἀπάντηση ἦταν ὅτι πρόκειται περὶ στραβῶν πραγμάτων ποὺ παραμένουν μέσα στὴν Ἐκκλησία, λὲς κι ἔχει ὁ Θεὸς ἀνάγκη νὰ ἐνημερωθεῖ ἀπὸ τοὺς ἁγίους ἢ νὰ ἐνδώσει σὲ μία μορφὴ ρουσφετιοῦ…

Ἡ περίπτωση τοῦ π. Φιλοθέου, (τοῦ «ἀναρχικοῦ ἱερέα» κατὰ τὴν sfedona.gr) ἐδῶ καὶ 43 χρόνια -ἀπὸ τὸ θεολογικὸ συνέδριο τῆς Λαμίας- παραμένει ἀναλλοίωτη: ἡ ἀδήριτη ἀνάγκη νὰ βρίσκεται στὸ προσκήνιο. Τότε μὲ φωνασκίες, σήμερα μὲ προκλητικὲς δηλώσεις, συγγραφὲς καὶ ἀπόψεις ψυχοπαθολογικοῦ χαρακτήρα κατὰ τὰ πρότυπα τῶν. ἀμερικανῶν καθηγητῶν του τῆς ψυχοθεραπευτικῆς.
Παρόμοια φαινόμενα ὑπῆρχαν ἀνέκαθεν μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν θὰ πάψουν νὰ ὑπάρχουν. Δὲν βλάπτεται ἡ Ἐκκλησία ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, ὅπως καὶ κάποιοι ποὺ τὸν ἀκολουθοῦν ὡς ὀπαδοί, δικαιώνοντας στὶς ἀπόψεις τοῦ τὶς δικές τους ἀδυναμίες. Καὶ γιὰ νὰ μὴ μπερδεύονται κάποιοι, θὰ θυμίσω, ὅτι ἡ Παράδοση δὲν θέτει τυχαία τους ἁγίους μὲ προεξάρχουσα τὴν Θεοτόκο ὡς τὴν μεγάλη μεσίτρια τῶν πιστῶν. Ὁ μεγάλος καὶ μοναδικὸς Μεσίτης, ὁ Χριστός, τὴν ὥρα τοῦ θανάτου Τοῦ πάνω στὸν Σταυρό, τῆς ἐμπιστεύεται μία μητρικὴ ἀποστολὴ ἀπέναντι στοὺς δικούς του, ποὺ ἀντιπροσωπεύονται ἀπὸ τὸν ἀγαπημένο μαθητή, τὸν Ἰωάννη. Κι αὐτὴ ἡ ἀποστολὴ τῆς Θεοτόκου δὲν τελειώνει μὲ τὴν ἐπίγεια ζωή της, ἀλλὰ συνεχίζει, ὅπως λέει στὸ τροπάριο τῆς Κοιμήσεώς της, καὶ δὲν ἐγκαταλείπει τὴν μεσιτεία της γιὰ τὸν κόσμο. Κανένας ἄνθρωπος, ὅσο ὑπολελυμένη κι ἂν ἔχει τὴν διάνοια, δὲν μπορεῖ νὰ βγάλει μέσα ἀπὸ τὴν συνείδηση τοῦ Ἕλληνα πιστοῦ, αὐτὸ ποὺ ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση δικαιολογημένα βλέπει, δηλαδὴ τὴν Θεοτόκο καὶ τὴν Ἐκκλησία μαζὶ ὡς «νέα Εὕα», ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ «νέος Ἀδάμ». 

 ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ. Μπορεῖ σήμερα οἱ «μοντέρνοι πατέρες» μας νὰ μᾶς ταΐζουν τὰ τοξικὰ ἀποφάγια τῆς ἀμερικάνικης ψυχολογίας. Δὲν θ’ ἀργήσει ὡστόσο ἡ ὥρα ποὺ θὰ τὰ ἐμέσσουμε ὅλα αὐτά!