Παγιώνεται από την ομάδα Ζήση η μεταπατερικὴ θεωρία περὶ «ευσεβών» και η εσαεί κοινωνία μετά των αιρετικών!

Σχολιασμὸς τῆς ὁμιλίας

του π. Ἀναστάσιου Γκοτσόπουλου

ποὺ ἀποτελεῖ τὸν ὁρισμὸ τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας, ἀπὸ ἕνα φαινομενικὰ πολέμιό της!

    Ἡ ὁμάδα τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, διὰ μέσου τῆς sui generis ἀποτειχίσεώς τους, εἰσήγαγαν, προωθοῦν καὶ παγιώνουν διὰ τῶν μελῶν της (ποὺ ἀποτελοῦνται ἀπὸ ἀποτειχισμένους καὶ μὴ ἀποτειχισμένους), τὴν μεταπατερικὴ κακόδοξη θεωρία περὶ «εὐσεβῶν», θεωρώντας «εὐσεβεῖς» ποιμένες, ὅλους αὐτοὺς ποὺ κοινωνοῦν μὲ τὴν παναίρεση τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν!!!

   Νομιμοποιοῦν δηλαδή –ἀντιτιθέμενοι σὲ σύνολη τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση– τὴν κοινωνία μετὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν, εἰσάγοντας τὴν μεταπατερικὴ κακόδοξη θεωρία (πρωτοφανῆ στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία) τῶν «εὐσεβῶν» ποιμένων, ποὺ ὅμως …κοινωνοῦν μετὰ τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ τοὺς μνημονεύουν!

    Γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅποιος κοινωνεῖ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι ἀκοινώνητος, γιὰ τοὺς μεταπατέρες (π. Θεόδωρο Ζήση, π. Ἄγγελο Ἀγγελακόπουλο, π. Νικόλαο Μανώλη, π. Φώτιο Βεζύνια καὶ τὸν π. Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο -τοῦ ὁποίου τὴν ὁμιλία σχολιάζουμε) εἶναι κοινωνικός!

   Τέτοια παράδοξα συμβαίνουν, ὅταν κανεὶς ἀσχολεῖται μὲ ἐκκλησιαστικὰ θέματα, προβάλλοντας τὴν δική του μόρφωση καὶ τὸ δικό του παράδειγμα πρὸς μίμηση ἀλλὰ χωρὶς θέληση να ἀκολουθήσει τὸ παράδειγμα τῶν Ἁγίων!

    Τὰ παραπάνω λέγονται εἰσαγωγικὰ στὸν σχολιασμὸ  τῆς πρόσφατης περὶ ἀποτειχίσεως ὁμιλίας στὴν Πάτρα τοῦ μὴ ἀποτειχισμένου  π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου (ποὺ ἀκολουθεῖ). Μὲ τὴν ὁμιλία του αὐτὴ ὁ π. Ἀναστάσιος προσπάθησε  ἀνεπιτυχῶς  νὰ δικαιώσει τὴν προσωπική του στάση –τοῦ εὐσεβοῦς, ἀλλὰ μὴ ἀποτειχισμένου(!!!)– καὶ τὴν στάση τῆς ὁμάδος Ζήση, δίνοντας πιστοποιητικὸ Ὀρθοδοξίας στὸν μητροπολίτη του Χρυσόστομο, παρότι ἀποδέχτηκε ἀδιαμαρτύρητα τὶς ἀποφάσεις τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου καὶ μάλιστα πρόσφατα ἐπισκέφτηκε–εὐχαρίστησε–τίμησε τὸν ἀρχηγέτη τῆς παναιρέσεως Βαρθολομαῖο στὸ Φανάρι!!!

    Ἡ ὁμιλία αὐτὴ τοῦ π. Ἀναστασίου, εἶναι ἀσφαλῶς ἡ πιὸ ἀνεύθυνη (καὶ κακόδοξη θὰ ἔλεγα) ἐργασία του. Μέχρι τώρα ἔχουμε ἀναρτήσει πολλὲς καλὲς ἐργασίες-ἄρθρα του, παρότι σὲ κάποια ἔχουμε ἐκφράσει τὴν διαφωνία μας, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ὁμιλία του ἀμαυρώνει ἐπισήμως τὸ ὅλο ἔργο του, γιατὶ τὸν ἀποδεικνύει ὑποστηρικτὴ μετα-πατερικῶν θέσεων τῶν πατέρων Θ. Ζήση καὶ Ν. Μανώλη, ποὺ μόνο κακὸ ἕως τώρα ἔκαναν στὴν Ἐκκλησία καὶ στὸν ἀγώνα κατὰ τῆς Παναιρέσεως.

    Ἀπομαγνητοφωνήσαμε καὶ σχολιάζουμε στὴ συνέχεια τὰ κυριότερα σημεῖα τῆς ὁμιλίας του· ἐκεῖ θὰ φανοῦν ὁλοκάθαρα οἱ μεταπατερικὲς θέσεις τῆς ὁμάδος Ζήση.

Σημάτης Π.

Πηγή βίντεο Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου Πατρών

Σχολιασμὸς τῆς ὁμιλίας

του π. Ἀναστάσιου Γκοτσόπουλου

ποὺ ἀποτελεῖ τὸν ὁρισμὸ τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας, ἀπὸ ἕνα φαινομενικὰ πολέμιό της!

Εἶπε ὁ π. Ἀναστάσιος (ἀπὸ τὸ 26:00 καὶ μετά):

    Ὁ ΙΕ΄ κανὼν τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου οὐσιαστικὰ περιβάλλει μὲ κανονικὴ ἰσχὺ τὴν πάγια παράδοση καὶ πρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἐδικαιοῦτο κάθε χριστιανὸς νὰ διακόψει τὴν κοινωνία μὲ Ἐπισκόπους, ἀκόμα καὶ μὲ Πατριάρχες, ὅταν αὐτοὶ ἔπεφταν σὲ αἱρέσεις… Τί προβλέπει λοιπὸν ὁ ΙΕ΄ κανόνας;

1. Ὁ Ἐπίσκοπος νὰ κηρύττει αἱρετικὴ διδασκαλία ποὺ εἶναι παρὰ τῶν Ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένη. Δὲν εἶναι ἀπαραίτητο ἡ κατάγνωση νὰ ἔχει γίνει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο… Δὲν ἀρκεῖ νὰ ἔχει ἀποφανθεῖ μόνο ἕνας Πατέρας, δὲν λέει ὑπὸ πατρός, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται τὸ consensus partum, δηλ. ἡ συνείδηση τῶν συγχρόνων Πατέρων, πολλοὶ Πατέρες, ποὺ ἐκφράζει ἀπαραίτητα τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ διδασκαλία.

    Σωστὴ κατ’ ἀρχὰς αὐτὴ ἡ παρατήρηση τοῦ π. Ἀναστασίου. Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ ὁμιλία του δὲν ἐξαντλεῖται στὴν ἑρμηνεία τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος, ἀλλὰ ὁμιλεῖ γενικότερα γιὰ τὴν ἀποτείχιση, νὰ σημειώσουμε ὅτι στοὺς Ἁγίους Πατέρες πρέπει νὰ ἐντάξουμε καὶ τὴν παράβαση τῆς διδασκαλίας τῆς ὑπὸ Ἁγίων ἀνδρῶν (προφητῶν, Ἀποστόλων, Εὐαγγελιστῶν κ.λπ.) γραφείσης Βίβλου καὶ γιὰ κακοδοξίες δηλ. ποὺ θίγουν φανερὰ τὴν διδασκαλία τῆς Γραφῆς καὶ δὲν εἶχε/ἔχει ἀσχοληθεῖ Σύνοδος. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν Ἀποτείχιση π.χ., πραγματοποίησαν Ἅγιοι (ὅπως ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης) κατὰ τῆς αἱρέσεως τῆς μοιχοζευξίας.

    2. Ὁ Ἐπίσκοπος νὰ κηρύττει «δημοσίᾳ καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας» αἱρετικὴ διδασκαλία. Ὄχι ἁπλῶς νὰ συζητεῖ, νὰ προβληματίζεται γιὰ κάποιες διδασκαλίες ἢ νὰ ἐκφράζει ἄστοχα καὶ κατὰ λάθος μιὰ αἱρετικὴ ἄποψη. Δὲν φτάνει αὐτό. (Ἀλλὰ πρέπει νὰ κηρύττει) μὲ κάθε τρόπο καὶ δημόσια, σαφὴ διακήρυξη, διδασκαλία ἀντίθετη μὲ τὴν πίστη τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως… Π.χ., ἂν κάποιος Ἐπίσκοπος σὲ κήρυγμά του ἰσχυριστεῖ ὅτι οἱ Μονοφυσίτες… εἶναι ὀρθόδοξοι, εἶναι «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας» κήρυξη αἱρέσεως. Ἂν Ἐπίσκοπος δὲν τὸ πεῖ, ἀλλὰ τὸ δείξει μὲ τὴν πράξη, ἐπιτρέψει σὲ μονοφυσίτη Ἐπίσκοπο νὰ εἰσέλθει ἀπὸ τὴν «Ὡραία Πύλη» καὶ νὰ προσκυνήσει στὸ Ἱερὸ Βῆμα, ὡς ἐὰν εἶναι Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, οὐσιαστικὰ κηρύσσσει «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας». Ἂν βέβαια γιὰ τὶς ἀνωτέρω πράξεις του ζητήσει συγγνώμη… δὲν τίθεται θέμα.

     Ἐδῶ βλέπουμε τὴν πρώτη ἔμμεση ἀναφορὰ τοῦ π. Ἀναστασίου στὸν π. Θ. Ζήση καὶ Ν. Μανώλη, οἱ ὁποῖοι διώχτηκαν ἀπὸ τὸν μητρ. Θεσ/νίκης Ἄνθιμο. Μόνο ποὺ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης (ὅπως εἴδαμε σὲ βίντεο, μετὰ τὸ Ὡραιόκαστρο, παρόντος στὴ συζήτηση τοῦ π. Νικολάου), δίδαξε ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐκκλησιάζονται οἱ πιστοὶ ἐκεῖ ποὺ μνημονεύονται μόνο οἱ φανεροὶ Οἰκουμενιστές (Μεσσηνίας Χρυσόστομο, Δημητριάδος Ἰγνάτιο κ.λπ.). Ἀντίθετα, ἐκεῖ ποὺ μνημονεύονται οἱ ὑπόλοιποι «εὐσεβεῖς» Ἐπίσκοποι (τοὺς ὀνομάζει «εὐσεβεῖς», παρότι …ἀποδέχτηκαν τὴν Κολυμπάρια Σύνοδο)  νὰ ἐκκλησιάζονται! Ἀλλ’ ὅταν κάποια ἀκροάτρια πρόσθεσε ὅτι δὲν πρέπει νὰ πηγαίνουμε καὶ ἐκεῖ ποὺ μνημονεύεται ὁ Θεσ/νίκης Ἄνθιμος, ὁ π. Θεόδωρος εἶπε: Βεβαίως καὶ ἐκεῖ ποὺ μνημονεύεται ὁ Ἄνθιμος δὲν πρέπει νὰ ἐκκλησιαζόμαστε. Ὅμως (μαζὶ μὲ τὸν π. Ν. Μανώλη) στέλνει τὰ πνευματικά του παιδιὰ στοὺς «εὐσεβεῖς» ἱερεῖς τῆς Θεσ/νίκης, ὅπου …μνημονεύεται –βέβαια– ὁ Ἄνθιμος! Ἀλαλούμ!
       Ἂς ἐπανέλθουμε ὅμως στὴν ὁμιλία τοῦ π. Ἀναστάσιου:

    Ἂν ὑπάρχουν λοιπόν, οἱ δύο προϋποθέσεις οἱ προηγούμενες, δικαιοῦνται οἱ πρεσβύτεροι, πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως, πρὶν δηλαδὴ ἡ Σύνοδος ἐπιληφθεῖ καὶ ἀποφασίσει, νὰ παύσουν τὸ μνημόσυνό του… Στὴ συγκεκριμένη περίπτωση, ἀπὸ τὴν διατύπωση τοῦ Κανόνα, προκύπτει μὲ σαφήνεια ὅτι, ὅταν δὲν ὑπάρχει συνοδικὴ καταδίκη Ἐπισκόπου ἐπὶ αἱρέσει, οἱ πρεσβύτεροι δικαιοῦνται, ἀλλὰ δὲν ὑποχρεοῦνται νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μαζί του.

     Νά, λοιπόν, ἐξ ἀρχῆς ὁ π. Ἀναστάσιος παίρνει θέση δικαιώνοντας τὴν μὴ ἀποτείχισή του, καὶ διδάσκει ὅτι δὲν εἶναι ὑποχρεωτικό, ὅταν κηρύττεται αἵρεση, νὰ διακόπτει ὁ ἱερέας τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου του! Ἂν θέλει καὶ ἀποτειχιστεῖ, καλὰ κάνει· ἀλλὰ ἂν δὲν θέλει καὶ δὲν ἀποτειχιστεῖ, πάλι καλὰ κάνει!!! Καὶ προσπαθεῖ, ὁ π. Ἀναστάσιος, ὄχι μὲ θεολογικὰ ἐπιχειρήματα καὶ μὲ τὴν προσφυγὴ στὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ μὲ ἀνθρώπινους συλλογισμοὺς καὶ λογισμοὺς τῆς μετα-πατερικῆς λογικῆς τῆς ὁμάδας Ζήση, νὰ τὸ ἐξηγήσει. Τὸ πονηρό (καὶ τραγικό) εἶναι, ὅτι θὰ ἀναφέρει καὶ πατερικὲς θέσεις, οἱ ὁποῖες ἀνατρέπουν τὴν θέση του αὐτή, ἀλλὰ αὐτὲς θὰ τὶς ἀναφέρει παρακάτω, σέ …ἄλλο σημεῖο τῆς ὁμιλίας του. Δὲν τὶς χρησιμοποιεῖ ἐδῶ, γιατὶ θὰ ἀνέτρεπε τὴν μεταπατερικὴ ἐπιχειρηματολογία του περὶ δυνητικότητας τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς! Καὶ συνεχίζει ἀπαντώντας στὸ «γιατί» δὲν εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ ἀποτείχιση:

   Γιατί; Ὄχι ἁπλῶς, διότι μία τέτοια πράξη ἀπαιτεῖ κληρικοὺς μὲ πολὺ ἰσχυρὲς καὶ τολμηρὲς προσωπικότητες, μὲ πολὺ ἀγωνιστικὸ φρόνημα καὶ τεράστιες ψυχικὲς ἀντοχὲς γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ἀνταπεξέλθουν στὸ βέβαιο πόλεμο ποὺ θὰ δεχθοῦν, ἀλλὰ καὶ διότι ἀπαιτεῖται πολὺ μεγάλη θεολογικὴ κατάρτηση καὶ φωτισμὸς Θεοῦ, γιατὶ πολλὲς φορὲς δὲν εἶναι εὔκολο νὰ διακρίνει ὁ ὁποιοσδήποτε τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴν πλάνη.

     Δηλαδή, ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν αἵρεση, ποὺ σώζει τὸν κάθε πιστὸ καὶ κληρικό, ἀπομακρύνοντάς τον ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως, δὲν εἶναι γιὰ τὸν καθένα; Ὁ λόγος του Θεοῦ-Ἐντολὴ ποὺ διδάσκει τὴν ἀπομάκρυνση, δὲν ἀποτελεῖ «φωτισμό Θεοῦ»; Δὲν εἶναι “καθῆκον” κάθε πιστοῦ, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὶς θεῖες Ἐντολές (περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ «ψευδοποιμένες», «ὁμιλίες κακές», ἀπὸ «ἐκκλησία πονηρευομένων», ἀπὸ «αἱρετικὸν ἄνθρωπον», «ἀπὸ βουλὴ ἀσεβῶν» κ.λπ.) νὰ ἀποτειχίζεται; Μόνο οἱ ἰσχυροὶ καὶ θεολογικὰ καταρτισμένοι ἔχουν τὸ προνόμιο νὰ σώζονται; Οἱ ἄλλοι, τί; Οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἦταν ὅλοι ἰσχυρὲς καὶ τολμηρὲς προσωπικότητες μὲ μόρφωση πανεπιστημίου; Ἄλλη ποιμαντικὴ θεολογία μᾶς φέρνει ἡ ὁμάδα Ζήση-Μανώλη ποὺ δημοσίευσαν τὴν ὁμιλία;

    Τὰ παραδείγματα τῆς ἐποχῆς τοῦ Νεστορίου (ποὺ θὰ δοῦμε παρακάτω ὁ ἴδιος ὁ π. Ἀναστάσιος νὰ ἀναφέρει), μᾶς πείθουν ὅτι οἱ πιστοὶ αὐθόρμητα καὶ χωρὶς νὰ σκεφτοῦν ἂν ἔχουν ἀντοχὲς καὶ θεολογικὴ κατάρτηση, χωρὶς νὰ περιμένουν εἰδικὸ φωτισμό, ἀλλὰ κάνοντας ὑπακοὴ στὶς θεοφώτιστες θεῖες Ἐντολές, βγῆκαν ἀπὸ τὸ Ναὸ καὶ ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ τὸν Νεστόριο. Ὁ δὲ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἐπαινώντας καὶ μιλώντας γιὰ τὸ μικρὸ ἀποτειχισμένο ποίμνιο τοῦ ναοῦ τῆς ἁγ. Ἀναστασίας, μιλάει γιὰ γέροντες καὶ παιδιά. Ἦταν τὰ παιδιὰ ἰσχυρὲς καὶ τολμηρὲς προσωπικότητες μὲ μόρφωση πανεπιστημίου;

    Βέβαια, ἂν εἶναι δυσδιάκριτη ἡ αἵρεση, ἀσφαλῶς δὲν πρέπει ὁ πιστὸς νὰ τολμᾶ τὴν ἀποτείχιση, μὲ κίνδυνο νὰ πέσει ὁ ἴδιος σὲ πλάνη, αἵρεση ἢ σχίσμα. Τότε -μὴ ἀποτειχιζόμενος- δὲν ἔχει εὐθύνη.

     Ἐδῶ ὅμως, μιλᾶμε ἐπὶ πραγματικῆς βάσεως, ἐπὶ τῆς διαπιστωμένης Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατὰ τῆς ὁποίας (ἡ ὁμάδα Ζήση καὶ ὁ π. Ἀναστάσιος) ἔχουν γράψει ἄρθρα καὶ βιβλία μὲ ἑκατοντάδες σελίδες, καὶ γιὰ τὴν ὁποία, εἶναι χίλια τὰ ἑκατὸ σίγουροι ὅτι πρόκειται ΟΧΙ ἁπλῶς γιὰ αἵρεση, ἀλλὰ γιὰ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ! Πρὸς τί, λοιπόν, ὅλες αὐτὲς οἱ ἀποτρεπτικὲς τῆς ἀποτειχίσεως ἐπισημάνσεις; Ποιός καλοπροαίρετος χριστιανὸς σήμερα, ποὺ ἀγαπᾶ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀκούσει γιὰ αὐτὴν αἵρεση;  Ἡ ὁμιλία σας, πάτερ, ἔχει Ἀκαδημαϊκὴ ἢ ποιμαντικὴ χροιά; Κι ἂν οἱ ἄλλοι δὲν ἔχουν πεισθεῖ, ἐσεῖς ὁ ἴδιος δὲν ἔχετε πεισθεῖ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι Παναίρεση; Καὶ βέβαια ἔχετε πεισθεῖ. Τότε γιατὶ δὲν ἀποτειχίζεσθε; Δὲν ἔχετε τὶς «ψυχικὲς ἀντοχές»; Ἡ πραγματοποίηση τῶν Ἐντολῶν δὲν εἶναι θέμα Πίστεως; Τότε γιατὶ βγῆκατε νὰ διαπραγματευθεῖτε ἕνα τέτοιο θέμα; Γιὰ νὰ σκανδαλίσετε καὶ νὰ ἀποπροσανατολίσετε ὅσους θέλουν νὰ ἐφαρμόσουν τὶς Ἐντολές;.

    Ἐνῶ λοιπόν, ὅλη ἡ κανονικὴ Παράδοση εἶναι πολὺ αὐστηρὴ καὶ καταδικάζει ὅποιον διακόψει τὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ λειτουργικὴ κοινωνία μὲ τὸν Ἐπίσκοπό του γιὰ κανονικὰ παραπτώματα, ὁ παρὼν Κανόνας ἐπιβάλλει τὴν ἀπόδοση τιμῆς, ὅταν πρόκειται γιὰ αἵρεση.

    Οἱ δύο προηγούμενοι τοῦ ΙΕ΄ Κανόνα ποὺ ἐδῶ ἐξετάζει ὁ π. Ἀναστάσιος, δηλ. οἱ ΙΓ΄ καὶ ΙΔ΄ Κανόνες, δίδουν μεγάλη ἔμφαση στὴν μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου. Δὲν νοεῖται ὀρθόδοξος κληρικὸς ἐκεῖνος, ποὺ ἀρνεῖται νὰ μνημονεύσει τὸν προϊστάμενό του. Αὐτὸς πρέπει -λένε οἱ Κανόνες- νὰ καθαιρεῖται! Κι ὅμως, ὁ ἀμέσως ἑπόμενος καὶ ἐν λόγῳ ΙΕ΄ Κανόνας (στὸ β΄ μέρος του), λέγει τὸ ἀντίθετο. Πρὸς καθαίρεση εἶναι ὁ αἱρετίζων ψευδεπίσκοπος, καὶ ἄξιος τιμῆς ὁ ἀποτειχιζόμενος. Ἐδῶ, π. Ἀναστάσιε, ὁ Κανόνας εἶναι σαφής. Μιλάει ξεκάθαρα ὅτι ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ ψευδεπίσκοπο. Λέγει ὅτι ὅποιος ἀποτειχίζεται τοῦ πρέπει τιμή. Καὶ ἀμφιβάλλετε ὅτι ἕνας συνειδητὸς πιστὸς δὲν πρέπει νὰ διακόπτει τὴν μνημόνευση ἑνὸς τέτοιου ψευδεπισκόπου; Λέτε ὅτι εἶναι ἐντάξει, ἂν τὸν μνημονεύει;

    Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι Ἐπίσκοπος μόνο ὅταν ὀρθοτομεῖ τὴν ἀλήθεια, ἐνῶ σὲ ἀντίθετη περίπτωση ὁ Κανόνας τὸν θεωρεῖ ψευδεπίσκοπο καὶ ψευδοδιδάσκαλο· καὶ ἄρα αὐτὸς εἶναι πολέμιος καὶ τῆς Ἐκκλησίας· παλεύει γιὰ τὴν  κατάλυσή της. Καὶ ἐπιμένετε ὅτι εἶναι «εὐσεβής» ὁ Ποιμένας ποὺ τὸν μνημονεύει; Ὅτι δὲν εἶναι ἐπιβεβλημένη ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ αἱρετίζοντος Ἐπισκόπου; Δὲν ἀποτελεῖ ἡ ἀποτείχιση τὴν κατ’ ἐξοχὴν ἄμυνα τῶν πιστῶν καὶ τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ μὴ ταυτισθοῦν μὲ τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία, νὰ μὴ μολυνθοῦν ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ διδασκαλία τὴν ὁποία κηρύττει ὁ Ἐπίσκοπος; Αὐτός, ἐξ ἄλλου, δὲν εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ ἐπαινοῦνται ἐκεῖνοι ποὺ διακόπτουν τὸ μνημόσυνό του; Πῶς γίνεται, λοιπόν, νὰ πράττουν καλῶς καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀπομακρύνονται καὶ ἐπαινοῦνται, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀπομακρύνονται καὶ δέχονται τὸν μολυσμό, καὶ ταυτίζονται προοδευτικὰ μὲ τὴν αἱρετικὴ πίστη τοῦ κακόδοξου Ἐπισκόπου;

    Μήπως πρέπει νὰ ξαναεξετάσει τὰ συμπεράσματα-ἑρμηνεία του ὁ π. Ἀναστάσιος; Μήπως εἶναι ἐφαρμογή/ὑπακοὴ στὴν Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ἡ ἀποτείχιση, κι ἄρα ὅποιος δὲν ἀποτειχίζεται, πρέπει νὰ ἔχει συναίσθηση ὅτι παρακούει Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Μ’ αὐτὴ τὴν ἔννοια θεωροῦμε «ὑποχρεωτική» τὴν ἀποτείχιση ὡς Ἐντολή. Κι ὅπως, φυσικά, κάθε Ἐντολή, ἀπὸ τὴν νηστεία ἕως τὴν ἐξομολόγηση, τὴν ἐγκράτεια κ.λπ., ἐὰν θέλει κανεὶς τὶς ἐφαρμόζει· εἶναι θέμα ἐλευθερίας· εἶναι ὅμως ταυτόχρονα καὶ Ἐντολὲς ἀπαραίτητες γιὰ τὴ σωτηρία μας. Κι ἂν κάποιος δὲν τὶς ἐφαρμόζει δὲν μπορεῖ νὰ νιώθει «ἐντάξει» ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ λοιπόν, εἶναι σαφής· ἂν ἐγὼ τὴν ἐφαρμόζω ἢ ὄχι εἶναι θέμα ἐλευθερίας, ἀλλὰ ἡ ἐλευθερία ἔχει καὶ τὸ κόστος της. Ἂν δὲν τὴν ἐφαρμόσω, εἶμαι ἔνοχος ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν ψάχνω νὰ ἀπενοχοποιήσω τὴ συνείδησή μου, θεωρώντας μὴ ὑποχρέωσή μου τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ αἱρετικοὺς καὶ ὅσους κοινωνοῦν μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ.

    Βέβαια ἡ ἀποτείχιση δὲν εἶναι αὐτοσκοπός, ἀλλὰ ἀποβλέπει στὴν ἀπαλλαγὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο, ἡ ὁποία θὰ ἔλθει διὰ τῆς κανονικῆς ἐκκλησιαστικῆς ὁδοῦ…

   Κι ὅμως ἡ ἀποτείχιση εἶναι καὶ αὐτοσκοπός, ἀφοῦ ἔχει σωτηριολογικὲς συνέπειες. Δὲν «ἀποβλέπει μόνο στὴν ἀπαλλαγὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο», ἀλλὰ πρωτίστως στὴν σωτηρία τοῦ κάθε πιστοῦ, ἀφοῦ διὰ τῆς ἀποτειχίσεως ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν αἵρεση τῆς ἀπωλείας. Καὶ τοῦτο φαίνεται ἀπὸ ὅσα στὴν συνέχεια γράφει ὁ π. Ἀναστάσιος, μόνο ποὺ δὲν ἔχει ἀξιολογήσει σωστὰ τὴν σημασία τους. Καὶ ἂν ὑποθέσουμε, ὅτι εἶναι ἔτσι, ὅπως νεοδιδάσκει ὁ π. Ἀναστάσιος, τότε δὲν πρέπει ὁ «εὐσεβὴς» νὰ ἀπαλλάξει τὴν Ἐκκλησία «ἀπὸ τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο»; Ποιός μέχρι τώρα τὸ ἔχει πράξει αὐτὸ γιὰ νὰ δικαιωθεῖ τὸ κήρυγμα τοῦ π. Ἀναστασίου; Γράφει:

    Ἡ αἵρεση εἶναι σοβαρότατη μολυσματικὴ ἀρρώστια, ποὺ ἂν δὲν ληφθοῦν σοβαρὰ μέτρα, ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἐξαπλώνεται στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, μολύνοντας καὶ καταστρέφοντας τὰ μέλη της.

     Μὰ καλά, ἀφοῦ παραδέχεσθε τὴν μόλυνση καὶ τὴν καταστροφὴ ποὺ ἡ αἵρεση ἐπιφέρει στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, πῶς δίνετε τὴν ἐντύπωση στὸν ἀκροατή, ὅτι ἂν κάποιος δὲν ἀποφεύγει τὴν αἵρεση, κοινωνώντας μαζί της, δὲν κινδυνεύει; Διαφωνοῦν «καθέτως καὶ ὁριζοντίως» μαζί σας, πάτερ, οἱ Ἅγιοι. Ἤξερε ἡ Ἐκκλησία τὴν ζημιὰ ποὺ ἐπιφέρει ἡ αἵρεση, γι’ αὐτό, γιὰ νὰ μὴν καταστραφοῦν οἱ πιστοί, πῆρε τὰ μέτρα της -ὅρισε τὴν ἀποτείχιση- τὰ ὁποῖα ἐσεῖς, παρακούοντας τὴν Ἐκκλησία, τὰ ὑποβαθμίζετε καὶ δὲν τὰ θεωρεῖτε ἀναγκαῖα, ἀλλὰ προαιρετικά! Καὶ λέτε ὅτι πρέπει νὰ ἔχει «ἀγωνιστικὸ φρόνημα καὶ τεράστιες ψυχικὲς ἀντοχὲς» αὐτὸς ποὺ θὰ κάνει ἀποτείχιση. Μὰ ἂν δὲν τὴν κάνει τώρα, ὅσο ἀκόμα ἡ ἐπίδραση τῆς αἱρέσεως εἶναι ἐλάχιστη πάνω του, ὅσο ἔχει κάποιες ἀκόμα ψυχικὲς ἀντοχές, πότε θὰ τὴν κάνει; Ὅταν ἡ Παναίρεση θὰ τὸν ναρκώσει πλήρως;  Ἢ μήπως ξεχνᾶτε ὅτι ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης ἔχει διδάξει ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀποτελεῖ ναρκωτικὸ ἰό, διὰ τοῦ ὁποίου ναρκώνει τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας;

    Ἂς δοῦμε λίγο πιὸ ἀναλυτικά, τί εἶναι αἵρεση καὶ γιατὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ μὲ κανένα τρόπο νὰ συμβιβασθεῖ μαζί της, φτάνοντας στὸ σημεῖο νὰ ἐπαινεῖ τὴν διακοπὴ τῆς κοινωνίας ἀκόμα καὶ μὲ τὸν Ἐπίσκοπο.

     Λέτε: «ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ μὲ κανένα τρόπο νὰ συμβιβασθεῖ μαζί της»!  Τί σημαίνει τελικὰ γιὰ ἐσᾶς, ἡ ἄρνηση τῆς Ἐκκλησίας νὰ συμβιβαστεῖ μὲ τὴν αἵρεση; Τί ἄλλο σημαίνει αὐτό, ἂν ὄχι τὴν ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό;

    …Ἡ αἵρεση εἶναι κακοποίηση τῆς ἀλήθειας, κακοποίηση τοῦ Χριστοῦ, παραμόρφωση τοῦ Χριστοῦ. Τελικὰ δὲν πιστεύουμε τὸν ἴδιο Χριστὸ μὲ τὸν αἱρετικό. Ἄλλο Χριστό, ψεύτικο Χριστὸ κηρύσσει ἡ αἵρεση κι ἄλλον ἡ Ἐκκλησία… Πῶς λοιπόν εἶναι δυνατὸν ἡ ἀλήθεια νὰ συνυπάρχει μὲ τὸ ψέμα, ἡ ζωὴ μὲ τὸ θάνατο; Ἡ αἵρεση εἶναι ἀναίρεση τῆς Ἐκκλησίας.

     Καὶ μετὰ ὅλα αυτὰ τὰ σωστὰ ποὺ παραπάνω γράφετε περὶ τῆς αἱρέσεως, ἡ ὁμάδα σας πάτερ, μᾶς διδάσκει ὅτι μποροῦμε νὰ ἐμπιστευόμαστε τὴν σωτηρία μας σ’ αὐτοὺς ποὺ «ἀναιροῦν» τὴν Ἐκκλησία, ἢ στοὺς «εὐσεβεῖς» ποὺ κοινωνοῦν, συλλειτουργοῦν, ἐμπιστεύονται αὐτοὺς τοὺς ποιμένες ποὺ «ἀναιροῦν» τὴν Ἐκκλησία καὶ διδάσκουν ἕναν ψεύτικο Χριστό; Τί πάθατε; “Μπά, σὲ καλό σας”!

    Τέτοια λένε, ἀλλὰ στὴ θεωρία, περὶ "κακοποίηση τῆς ἀλήθειας καὶ τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν αἵρεση", ἀλλὰ κάνουν πὼς δὲν καταλαβαίνουν ὅτι τὰ ἀναιροῦν στὴν πράξη οἱ «εὐσεβεῖς» Ποιμένες. Λένε ὀρθῶς ὅτι ἡ ἀλήθεια καὶ ὁ Χριστὸς κακοποιεῖται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές! Ἡ Κολυμπάριος Σύνοδος τῆς Κρήτης κακοποιεῖ τὴν ἀλήθεια, τὸν Χριστό. Ὅποιος λοιπὸν δέχεται, κοινωνεῖ, μνημονεύει, καὶ συλλειτουργεῖ μὲ αὐτούς, ὅπως ὁ Πατρῶν Χρυσόστομος καὶ ὁ π. Ἀναστάσιος, ποὺ μνημονεύει ὡς ὀρθόδοξο τὸν Πατρῶν, δὲν συμμετέχει στὴν κακοποίηση αὐτή; Ποιό προστατευτικὸ τεῖχος ὑψώνει ὁ μητροπολίτης Πατρῶν κατὰ τῆς αἱρέσεως, ὑποδεχόμενος καὶ τιμώντας τὸν κ. Βαρθολομαῖο στὴν Πάτρα. Ποιό προστατευτικὸ τεῖχος ὑψώνει ὁ μητροπολίτης Πατρῶν κατὰ τῆς αἱρέσεως, ἐπισκεπτόμενος πρὶν λίγους μῆνες τὸν ἀρχιαιρεσιάρχη γιὰ νὰ «εὐλογήσει» τοὺς πιστοὺς ποὺ τοῦ ἐμπιστεύτηκε ὁ Κύριος; Τὸ οἰκουμενιστικὸ ἱστολόγιο «Ἀναστάσιος» ποὺ προβάλλει μέχρι ἀηδίας τὸν Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς Οἰκουμενιστές, δὲν λειτουργεῖ στὴν Πάτρα καὶ δημοσιεύει ὅλες τὶς δραστηριότητες τοῦ κ. Χρυσόστομου, τῶν ἱερέων του, ὅπως καὶ τοῦ π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου, καὶ ἐπευλογεῖτε ὑπὸ τοῦ Πατρῶν; Μιὰ παρεούλα δὲν εἶναι ὅλοι ἐκεῖ στὴν Πάτρα καὶ ἀνταλάσσουν ἐπαινετικὰ σχόλια μεταξύ τους; Πόσο ὀρθόδοξα εἶναι ὅλα αὐτά;

      Ὑπ’ αὐτὸ τὸ πρίσμα καταλαβαίνουμε γιατὶ οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ Σύνοδοι εἶναι τόσο αὐστηροί, ὥστε ἐπιτρέπουν καὶ ἐπευλογοῦν… ὅσους κληρικοὺς φτάνουν στὸ ἔσχατο καὶ ἀπόλυτο μέτρο τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἀκόμα καὶ μὲ τὸν Ἐπίσκοπό τους. Διότι οἱ πιστοὶ μὲ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου, δηλ. τὴν μὴ ἀναγνώριση τοῦ αἱρετικοῦ ὡς κανονικοῦ Ἐπισκόπου, ὑψώνουν προστατευτικὸ τεῖχος… καὶ τὸν ἀπομονώνουν ἀπὸ τοὺς πιστούς, ὥστε νὰ σταματήσει τὴν μετάδοση τῆς αἱρέσεως στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

   Λάθος, πάτερ. Δὲν τὸν ἀπομονώνουν ἀπὸ τοὺς πιστούς οἱ ἀποτειχιζόμενοι τὸν Οἰκουμενιστῆ ποιμένα. Τὸν ἑαυτό του μόνο ἀπομονώνει ὁ κάθε ἀποτειχίζομενος ἀπὸ τὴν αἵρεση. Οἱ ἄλλοι, ὅσοι δὲν ἀποτειχίζονται -ὅπως ἐνθαρρύνετε νὰ κάνουν κι ἐσεῖς τοὺς πιστούς- κολυμποῦν σὲ περιβάλλον ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ! (Βέβαια, τὸ καλὸ εἶναι ὅτι προβληματίζονται ἀπὸ τοὺς ἀποτειχιζόμενους καὶ ἴσως κάποιοι νὰ τοὺς μιμηθοῦν). Μήπως ἡ φατρία τοῦ πατρ. Βαρθολομαίου «σταμάτησε τὴν μετάδοση τῆς αἱρέσεως στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ», ἐπειδὴ ἀποτειχίστηκαν μερικὲς ἑκατοντάδες πιστοί; ΟΧΙ. Συνεχίζει νὰ τὴ μεταδίδει εὐκολότερα, γιατὶ ἐσεῖς, οἱ «εὐσεβεῖς» ποιμένες, δὲν σταματᾶτε νὰ τὸν μνημονεύετε καὶ νὰ τὸν ἀναγνωρίζετε μὲ ἐπισκέψεις στὸ Φανάρι! Καὶ ὁ Πατριάρχης κερδίζει χρόνο γιὰ τὴν ἐπέκταση-θεμελίωση τῆς αἱρέσεως, ὅπως κάνουν ὅλοι οἱ αἱρετικοί, κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιο!

    Λέτε ὅτι οἱ Ἅγιοι ἦσαν αὐστηροὶ στὰ θέματα τῆς αἱρέσεως. Τότε, ἐσεῖς δὲν πρέπει νὰ τοὺς μιμηθεῖτε; Δὲν πρέπει νὰ πράξετε κατὰ τὸ παράδειγμά τους; Δὲν ἤξεραν κάτι παραπάνω αὐτοί, γιὰ νὰ εἶναι τόσο αὐστηροί; Πεῖτε μας ἔστω καὶ ἕναν Ἅγιο ποὺ ἀποδείκνυε τὴν ὕπαρξη μιᾶς αἱρέσεως, καὶ τὴν ἀνέτρεπε, ἀλλὰ ταυτόχρονα προέτρεπε τοὺς πιστοὺς νὰ κοινωνοῦν μὲ αὐτή. Γιατὶ σὲ ὅλο τὸ κήρυγμά σας δὲν ὑπάρχει οὔτε μία ξεκάθαρη προτροπὴ νὰ ἀποτειχιστοῦν οἱ πιστοί. Ἀντιθέτως τοὺς ὑπνωτίζετε μὲ τὶς ἀκαδημαϊκές σας γνώσεις, προσβάλλοντας τους μάλιστα, καθὼς τοὺς λέτε ἔμμεσα, ὅτι δὲν πρέπει νὰ τὸ πράξουν, ἀφοῦ δὲν εἶναι ἰσχυρὲς καὶ τολμηρὲς προσωπικότητες.

    Ἀποτείχιση λοιπόν σημαίνει, ὑψώνω τεῖχος προστασίας στὸν αἱρετικό. Ἀπομονώνω τὸν αἱρετικό. Ἀποτρέπω μὲ τὴν ὕψωση τείχους τὸν κίνδυνο, ἐμποδίζω τὴν αἵρεση καὶ τὸν φορέα καὶ ἐκφραστή της, νὰ συνεχίσει τὸ φθοροποιό του ἔργο στὴν Ἐκκλησία. Ἀποτειχίζω γιὰ νὰ προστατευθῶ ἀπὸ τὴν μολυσματικὴ ἀσθένεια τῆς αἱρέσεως. Ἡ ἀποτείχιση συνίσταται στὴν διακοπὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τὸν Ἐπίσκοπο, ἢ μᾶλλον ψευδεπίσκοπο..., εἶναι ὕψωση τείχους  προστατευτικοῦ στὸν ψευδοδιδάσκαλο.

     Νά, λοιπόν, ποὺ τὸ ὁμολογεῖτε: Ἡ ἀποτείχιση ἔχει σωτηριολογικό σκοπό, ἀφοῦ προστατεύει τον πιστὸ «ἀπὸ τὴν μολυσματικὴ ἀσθένεια τῆς αἱρέσεως»!  Ἂν σώζεται λοιπόν κανεὶς ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ ταυτόχρονα βοηθᾶ καὶ τὴν Ἐκκλησία νὰ γλυτώσει ἀπὸ  τὸ σχίσμα, ἀγαπᾶ τὸν Χριστό, τὴν Ἐκκλησία, τὸν συνάνθρωπό του, μπορεῖ νὰ συνεχίσει νὰ μένει σὲ κοινωνία μὲ τὸν αἱρετικό; Δὲν εἶναι φανερὸ ὅτι πρέπει νὰ ἀποτειχιστεῖ;

    …Καὶ ὁ λαϊκός, βέβαια (μπορεῖ νὰ ἀποτειχιστεῖ), ἀλλὰ λέγει γιὰ κληρικοὺς ἐδῶ.

     Ἀφοῦ δὲν τὸ λέει ὁ κανόνας, πῶς αὐθαιρετεῖτε, π. Ἀναστάσιε, καὶ λέτε ὅτι μπορεῖ νὰ κάνει ἀποτείχιση καὶ ὁ λαϊκός; Θὰ πεῖτε· δὲν αὐθαιρετῶ, γιατὶ ἀπὸ τὴν πράξη τῆς Ἐκκλησίας φαίνεται, ὅτι κι ὁ λαϊκὸς μπορεῖ νὰ ἀποτειχιστεῖ. Πολὺ ὡραῖα!  Ἀκριβῶς, πάτερ, ἔτσι νοεῖται καὶ τὸ ὑποχρεωτικὸ τῆς ἀποτειχίσεως –γιὰ ἐκεῖνον ποὺ θέλει νὰ ἐφαρμόζει τὶς Ἐντολὲς τοῦ Κυρίου– δηλ. ἡ ὑποχρεωτικότητα προκύπτει ἀπὸ ἀλλοῦ· ἀπὸ σύνολη τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, ἀπὸ τὶς πράξεις τῶν Ἁγίων, ἀπὸ ὅλες ἐκεῖνες τὶς πηγὲς ποὺ ἔχουμε κατὰ καιροὺς παρουσιάσει, ἀπὸ τὰ βιβλία τοῦ π. Εὐθυμίου, τὰ μόνα πρόσφατα περὶ τοῦ θέματος, γιὰ τὰ ὁποῖα δὲν κάνετε καμία ἀναφορά, δείχνοντας τὴν φροντίδα σας -καὶ τὸν ἀντιεπιστημονικὸ τρόπο γραφῆς- προκειμένου νὰ κρύψετε τὴν ἀλήθεια, ἐπειδὴ δὲν θέλετε νὰ ἀποτειχιστεῖτε γιὰ τοὺς λόγους σας. Πικρὴ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια, ἀλλὰ ἐφόσον ἀσχοληθήκατε μὲ τὸ θέμα δὲν μπορεῖτε νὰ κρύβεσθε. Μπορούσατε νὰ πεῖτε: αὐτὴ εἶναι ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ τὴν ἀκολουθήσω, γι’ αὐτὸν καὶ γι’ αὐτὸν τὸν λόγο. Αὐτὸ θὰ ἦταν πιο ἔντιμο. Κι ὄχι νὰ θέλετε νὰ παρασύρετε τοὺς πιστοὺς μαζί σας, διαστρεβλώνοντας τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Στὴ συνέχεια καὶ στὸ σημεῖο 38:00 τοῦ βίντεο λέτε:

     Ἡ διακοπὴ μνημοσύνου δὲν εἶναι σχίσμα. Σχίσμα εἶναι ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας μὲ τὸν κανονικὸ Ἐπίσκοπο καὶ ἡ ἀναγνώριση ἄλλου Ἐπισκόπου, ἡ ἔνταξη σὲ δικαιοδοσία ἄλλου Ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος δὲν ἀναγνωρίζεται ἀπὸ καμία ἄλλη Ἐκκλησία… Σχίσμα ἔχουμε μὲ τοὺς Παλαιοημερολογίτες ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, οἱ ὁποῖοι ἔχουν παράλληλους Ἐπισκόπους μὲ τὴν κανονικὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, δὲν ἔχουμε κοινωνία μυστηριακὴ μεταξύ μας καὶ δὲν ἀλληλοαναγνωρίζουν τὰ μυστήρια.

    Τα παραδείγματα διακοπῆς μνημοσύνου, ἀλλὰ παραμονῆς στὴν Ἐκκλησία καὶ μὴ δημιουργίας σχίσματος εἶναι πολλά. Θὰ ἀναφερθοῦμε μονάχα σὲ μερικὲς πρόσφατες περιπτώσεις. Στὶς ἀρχὲς τὴς δεκαετίας τοῦ ’70 τρεῖς Ἐπίσκοποι… καὶ σχεδὸν ὁλόκληρο τὸ Ἅγιο Ὄρος… διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα μέχρι τὸ θάνατό του… Δὲν ἀναγνώρισαν ἄλλον Ἐπίσκοπο (καί) εἶχαν κοινωνία μὲ ὅσους δὲν ἀκολούθησαν καὶ δὲν διέκοψαν τὸ μνημόσυνο. Καὶ ἀσφαλῶς ἀναγνώριζαν πλήρως τὰ μυστήρια ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐτῶν ποὺ δὲν διέκοψαν τὸ μνημόσυνο.

    Ἐδῶ, τώρα, μᾶς προτείνεται ὡς πρότυπο τὴν ἡμι-ἀποτείχιση τῆς δεκαετίας τοῦ 1970. Ἐκτὸς τοῦ ὅτι δὲν ἀποτελεῖ πρότυπο μιὰ ἐνέργεια σεβαστῶν ἐκκλησιαστικῶν μορφῶν καὶ ἀγωνιστῶν, ποὺ δὲν εὐθυγραμμίζονται μὲ τὴν διαχρονικὴ ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, μὴ ξεχνᾶτε ὅτι τὴν δεκαετία ἐκείνη ὁ Οἰκουμενισμὸς ἦταν στὰ σπάργανα καὶ στὴ σκοτεινὴ σκέψη ἐκείνων ποὺ τὸν προωθοῦσαν. Δὲν εἶχε ἐκδιπλωθεῖ πλήρως. Δὲν εἶχε ὑπάρξει ἀκόμα τὸ Μπαλαμάντ, ἡ Ραβέννα, τὸ Σάμπεζυ, τὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, τὸ Πουσάν, καὶ κυρίως ἡ Κολυμπάριος Σύνοδος, ποὺ καὶ ὁ ἐπαινούμενος ἀπὸ σᾶς στὴν ὁμιλία π. Θεόδωρος Ζήσης, θεωρεῖ ὡς τὸ κύριο γεγονός, μετὰ τὸ ὁποῖο ἡ ἀποτείχιση εἶναι ἀναγκαία. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀποτειχίστηκε. Ὁπότε, πῶς τολμᾶτε νὰ μᾶς φέρνετε ὡς παράδειγμα τὴν δεκαετία τοῦ 1970, κατὰ τὴν ὁποία καλῶς ἢ κακῶς, οἱ τότε Ἐπίσκοποι, ἂν καὶ ἀποτειχίστηκαν «δὲν διέκοψαν τὸ μνημόσυνο» ἐκείνων τῶν Ἐπισκόπων ποὺ δὲν ἀποτειχίστηκαν;

    Καὶ ἐὰν θεωρήσουμε ὅτι ἔπραξαν καλῶς ὁ Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος, ἀποτειχίστηκε ὄχι γιὰ τὴν καταιγίδα τῶν αἱρετικῶν πράξεων καὶ διακηρύξεων ποὺ ἀκολούθησαν τὴν ἑπόμενη πεντηκονταετία, ἀλλὰ γιὰ μία δήλωση τοῦ Πατριάρχη σὲ συνέντευξη ἐφημερίδος! Δὲν σᾶς ἐλέγχει αὐτή του ἡ πράξη; Δὲν βλέπετε ἐδῶ τὴν πραγματικὴ εὐσέβεια καὶ τὸ consensus patrum; Τώρα ποὺ δὲν εἶναι μόνο συνεντεύξεις μὲ αἱρετικὲς θέσεις ἀλλὰ σύνοδοι καὶ φανερὲς πιὰ καταπατήσεις τῶν Ἱ. Κανόνων καὶ τῆς Ἱ. Παραδόσεως, ἐσεῖς τί πρέπει νὰ πράξετε; Ἡ ἐκκλησιαστική σας παιδεία σᾶς ἔχει πείσει, ὅτι πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε μεμονωμένους ἱερωμένους ποὺ ἐνήργησαν μάλιστα κάτω ἀπὸ διαφορετικὲς συνθῆκες, ἢ τὸ consensus partum; Ἡ γνώμη μου εἶναι ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ κάνετε γιὰ νὰ δικαιολογήσετε τὴν μεταπατερικὴ θεωρία περὶ ἀποτειχίσεως καὶ περὶ «εὐσεβῶν» τῶν Θεσσαλονικέων πατέρων καί, βέβαια, τὴν δική σας μὴ ἀποτείχιση!  Ἔτσι, καὶ τὸν ἀγωνιστῆ  κάνετε, καὶ τὴ θέση σας στὴ μητρόπολη κρατᾶτε καὶ φυσικὰ δὲν ἀποποιεῖσθε, ἀλλὰ ἐπιζητεῖτε καὶ τὶς ἀνάλογες τιμὲς τοῦ Κανόνος!

    Τὴν ἴδια γραμμὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τῶν τριῶν μητροπολιτῶν, στοιχεῖται στὶς μέρες μας ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ὁ π. Ν. Μανώλης κι ὁ π. Φώτιος Βεζύνιας. Οἱ πατέρες αὐτοί, ἐπειδὴ ἐπληροῦντο οἱ κανονικὲς προϋποθέσεις ποὺ προβλέπει ὁ Κανόνας, διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου τους καὶ εἶναι σὲ πλήρη κοινωνία μὲ ὅλους ἐμᾶς, ποὺ δὲν ἔχουμε λόγο νὰ διακόψουμε τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου μας, διότι “δόξα τῷ Θεῷ” ὁ Ἐπίσκοπός μας ὀρθοτομεῖ τὸν λόγο τῆς ἀληθείας.

     Ὥστε, πάτερ, ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης δὲν εἶναι ἡ ἀφετηρία καὶ ἡ κύρια αἰτία τῆς ἀποτειχίσεως τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση; Τί ὑποκρύπτετε πίσω ἀπὸ τὴν φράση: «Οἱ πατέρες αὐτοί, ἐπειδὴ ἐπληροῦντο οἱ κανονικὲς προϋποθέσεις ποὺ προβλέπει ὁ Κανόνας, διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου τους»; Μήπως γιὰ νᾶ μᾶς πεῖτε ἔμμεσα, ὅτι γιὰ σᾶς δὲν «πληροῦνται οἱ κανονικὲς προϋποθέσεις γιὰ διακοπὴ μνημοσύνου»; Μήπως ὁ π. Θεόδωρος ἀποτειχίστηκε μόνο γιὰ τὴν στάση τοῦ μητρ. Ἄνθιμου ἀπέναντι στὸν μονοφυσίτη Ἐπίσκοπο, ποὺ εἰσήγαγε στὸ ἱερό, ὅπως ἀναφέρατε πρὸς τὴν ἀρχὴ τῆς ὁμιλίας σας; Δὲν ἀποτειχίστηκε ἕνεκα τῆς ἀναγνώρισης ἐκκλησιαστικότητας στοὺς αἱρετικούς, ποὺ ἔγινε στὸ Κολυμπάρι; Γιατί δὲν τὸ ὁμολογεῖτε; Γιὰ νὰ μὴ καταλάβουν οἱ ἀκροατές σας, ὅτι καὶ σεῖς τὸ ἴδιο ἔπρεπει νὰ πράξετε, ἀφοῦ ὁ Ἐπίσκοπός σας (ὅπως ὁ Θεσ/νίκης Ἄνθιμος) δὲν ἀποκήρυξε τὸ Κολυμπάρι, οὔτε τὸ Π.Σ.Ε.;

     Λησμονήσατε, πάτερ, ὅτι ἐσεῖς ἔχετε γράψει ἄρθρο κατὰ τῆς συμμετοχῆς μας στὸ Π.Σ.Ε., διὰ τοῦ ὁποίου μνημονεύετε καὶ ἀποδέχεστε τὴν θέση τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, ὅστις διαβεβαίωνε τὴ δεκαετία τοῦ 1970, ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ λέμε ὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ ἀνήκοντες εἰς τὸ Π.Σ.Ε.; Γράφει: «Ως Ορθόδοξοι, είμεθα “μέλη Χριστού”. “Άρα ουν τα μέλη του Χριστού, ποιήσω πόρνης μέλη; Μη γένοιτο!”»! (Ἐδῶ). Μνημονεύετε τὸν Πατρῶν, ἀνήκετε στὸ Π.Σ.Ε. καὶ θεωρεῖτε ὀρθόδοξη αὐτὴ τὴ στάση σας, πάτερ, μετὰ τὰ αἴσχη ποὺ ἔγιναν μετὰ τὸ 1970, ἐποχὴ ποὺ ἔλεγε τὰ παραπάνω ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος;

     Ὡς πρὸς τὸν π. Θεόδωρο Ζήση. Χρόνια μίλαγε περὶ ἀποτειχίσεως. Ἤμουν παρὼν στὸ Μελισσοχώρι Λαγκαδᾶ, ὅταν τὴν ἐξήγγειλε ἡ γνωστὴ ὁμάδα πατέρων, ποὺ μετακόμισε ἔπειτα στὴ Γατζέα τοῦ Βόλου (καὶ εἶναι γνωστὴ ὡς ἡ ἀποτυχημένη καὶ ἢδη διαλυμένη «Σύναξη Γατζέας»)! Ἐξήγγειλαν τότε (2006) τὴν ἀποτείχιση μόνο μὲ τὴν δικαιολογία τοῦ ἡμι-συλλείτουργου τοῦ Πάπα Βενέδικτου στὸ Φανάρι μὲ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο! Καὶ τότε μὲν δὲν τὴν ἔκαναν τελικά, ...κατάφεραν ὅμως σήμερα ποὺ τόσα ἔχουν συμβεῖ, ἀπὸ τοὺς περίπου ἑκατὸ πατέρες τῶν Συνάξεων ἐκείνων, νὰ ἔχουν ἀποτειχιστεῖ λιγότεροι ἀπό …δέκα (10)! Κι ἔρχεστε κι ἐσεῖς νὰ τοὺς δικαιώσετε κατὰ κάποιο τρόπο!

    Καὶ ἐπιμένετε, πάτερ, ὅτι δὲν συντρέχουν ἀκόμα λόγοι ἀποτειχίσεως; Δὲν διαβάσατε τὴν «Δήλωση διακοπής Μνημοσύνου» τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση στὴν Κατάνυξη; (Ἐδῶ). Ἡ αἰτιολογία γιὰ τὴν ἀποτείχισή του, δὲν ἰσχύει καὶ γιὰ σᾶς; Δὲν συντρέχουν καὶ γιὰ σᾶς καὶ δὲν «πληροῦνται οἱ κανονικὲς προϋποθέσεις ποὺ προβλέπει ὁ Κανόνας» γιὰ νὰ κάνετε, ὅπως ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, διακοπὴ μνημοσύνου; Θυμίζω μερικὰ σημεῖα τῆς Δήλωσης αὐτῆς τοῦ π. Θεοδώρου, γιὰ νὰ κάνουν οἱ ἀναγνῶστες τὶς συγκρίσεις καὶ νὰ βγάλουν τὰ συμπεράσματά τους. Γράφει ἐκεῖ ὁ π. Θεόδωρος:

     «Μὲ αὐτοὺς τοὺς εἰκονομάχους καὶ ἁγιομάχους τοὺς ἐχθροὺς τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων, συναγελαζόμαστε καὶ συνυπάρχουμε μέσα στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», ἐξευτελίζοντες τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία καὶ μεταβάλλοντάς την ἀπὸ «στύλο καὶ ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας», ἀπὸ Νύμφη Χριστοῦ καὶ Σῶμα Χριστοῦ, σὲ ἰσάξια καὶ ἰσότιμη μὲ τὴν πιὸ μικρὴ καὶ ἄθλια προτεσταντικὴ αἵρεση. Καὶ μόνο αὐτὸ ἀρκεῖ γιὰ νὰ ἀπορρίψουμε τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία ἐπαινεῖ τὸ προτεσταντικὸ αὐτὸ συνονθύλευμα τῶν αἱρέσεων καὶ συνιστᾶ νὰ ἐξακολουθήσουμε τὴν συμμετοχή μας σ᾽ αὐτὸ καὶ τὸν ἐξευτελισμὸ τῆς Ἐκκλησίας»!

    Καὶ γράφοντας γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῶν ἀποφάσεων τῆς Κολυμπάριας Συνόδου ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία (καὶ τῶν Ἐπίσκοπό σας) σημειώνει: «Τὰ μέλη τῆς Ἱεραρχίας, ὄχι μόνο νὰ μὴ τοὺς ἐγκαλέσουν γιὰ τὴν φιλοαιρετικὴ στάση τους στὴν Κρήτη, ἀλλὰ νὰ θεωρήσουν οἱ περισσότεροι ὡς καλῶς καὶ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ληφθεῖσες τὶς ἀντορθόδοξες ἀποφάσεις, καὶ ἁπλῶς στὴν τελευταία Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας (23-24 Νοεμβρίου 2016) νὰ γίνει μία συζήτηση καὶ ἐνημέρωση γιὰ τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, μὲ δεδομένη, ὄχι ἀμφισβητούμενη, τὴν ἀποδοχή της. Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα ὅλης αὐτῆς τῆς ἀντιπατερικῆς στάσεως τῆς Ἱεραρχίας, στὴν πλειονότητα τῶν μελῶν της, ποὺ δείχνει ὁλοφάνερα τὴν θετικὴ ἀποτίμηση τῆς ψευδοσυνόδου καὶ γκρεμίζει ὅλες τὶς ἐλπίδες καὶ τερματίζει τὴν ἀναβολὴ καὶ ἀναμονὴ γιὰ τὶς δικές μας ἱεροκανονικὲς καὶ ὀρθόδοξες ἀποφάσεις, ἦταν τὸ κείμενο τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου «Πρὸς τὸν Λαό», ποὺ ἀποσκοποῦσε δῆθεν στὴν ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ. Εἶναι ἕνα κείμενο ντροπῆς καὶ ψεύδους»!

    Θὰ μποροῦσα νὰ παραθέσω κι ἄλλα πολλά, ἀλλὰ ἤδη ἔχω μακρηγορήσει. Παραθέτω τὴν συνέχεια τοῦ λόγου σας, διὰ τοῦ ὁποίου –καλῶς σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο– ὑποστηρίζετε τὴν ἐνέργεια τοῦ π. Θ. Ζήση, μόνο ποὺ «βαρύς καὶ βλεπόμενος» γιὰ σᾶς εἶναι κάποιος ἄλλος!

    Συνεπῶς, πῶς θὰ τολμήσουμε νὰ ποῦμε ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ ὅτι ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας ἢ ὅτι ἔκανε σχίσμα; Ὅσοι ἰσχυρίζονται κάτι τέτοιο ἢ ἔχουν πλημμελῆ ἐνημέρωση, ἢ συνειδητὰ συκοφαντοῦν γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν τὶς σκοπιμότητες τῶν προϊσταμένων τους, ἢ γιὰ νὰ ἐπαληθεύσουν καὶ πάλι τὰ λόγια τῆς Σοφίας Σολομῶντος· «ἐνεδρεύσωμεν τὸν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστι καὶ ἐναντιοῦται τοῖς ἔργοις ἡμῶν καὶ ὀνειδίζει ἡμῖν ἁμαρτήματα… ἐγένετο ἡμῖν εἰς ἔλεγχον ἐννοιῶν ἡμῶν», ἡ παρουσία τους μᾶς ἐλέγχει· «βαρύς ἐστιν ἡμῖν καὶ βλεπόμενος», μᾶς πέφτει πολὺ βαρὺς καὶ νὰ τὸν βλέπουμε, «ὅτι ἀνόμοιος τοῖς ἄλλοις ὁ βίος αὐτοῦ». Νομίζω ὅτι τὰ λόγια αὐτὰ ἐφαρμόζονται ἀκριβῶς στὴν περίπτωση τοῦ ὁμοτίμου καθηγητοῦ τῆς Πατρολογίας, τοῦ σεβαστοῦ π. Θεοδώρου Ζήση. Καὶ ἐπειδὴ «δόξα τῷ Θεῷ» δὲν ἔχουν κανένα σοβαρὸ ἐπιχείρημα ἐναντίον του, προσφεύγουν συνειδητὰ στὴ συκοφάντηση ὅτι προκαλεῖ δῆθεν σχίσμα.

    Ὅλοι οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι πολέμησαν αἱρέσεις, σὲ κάποια στιγμὴ τῆς ζωῆς τους ἀναγκάστηκαν νὰ ἀποτειχίσουν τοὺς αἱρετικοὺς Ἐπισκόπους καὶ Πατριάρχες. Νὰ διακόψουν τὸ μνημόσυνο καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους. Ἀναφέρω ἐλάχιστους ἀπὸ τοὺς πάρα πολλούς. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Θεόδωρος Στουδίτης, Ἰωάννης Δαμασκηνός, Γρηγόριος Παλαμᾶς, ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός.

    …Ἀπάντησε ὁ ἅγιος Μάξιμος. «Καθολικὴ Ἐκκλησία τὴν ὀρθὴ καὶ σωτήριον ὁμολογία πίστεως ὁ Κύριος εἶναι εἰπὼν καὶ ἐπὶ τούτῳ τὸν Πέτρον, καλῶς ὁμολογήσαντα ἐμακάρισε». Ὁ ἅγιος Μάξιμος ἔμεινε σταθερὸς στὴν ὁμολογία του, δὲν ὑπέκυψε στὶς πιέσεις. Οἱ διῶκτες του τοῦ ἔκοψαν τὸ χέρι καὶ τὴ γλῶσσα καὶ τὸν ἐξόρισαν…

     Ἡ ὁμολογία του ἦταν ἡ ἀποτείχισή του, πάτερ, ὄχι ὁ χαρτοπόλεμος ποὺ ἐσεῖς διεξάγετε κοινωνώντας μὲ ὅλους καὶ μὴ ὑφιστάμενοι διωγμούς! Γιατί τὸ κρύβετε; Συνεχίζετε:

    Ὁ πατριάρχης Καλέκας πολέμησε τὸν ἅγιο ὅταν αὐτὸς ἦταν ἱερομόναχος στὸ Ἅγιο Ὄρος. Κατόρθωσε νὰ συγκαλέσει σύνοδο, ἐνδημοῦσα ψευδοσύνοδο, …ἡ ὁποία κατεδίκασε σὲ καθαίρεση τὸν ἅγιο Γρηγόριο, ἐπειδὴ ἔκοψε τὸ μνημόσυνό του. [Γιατί τὸν καθαίρεσε; Μήπως γιατὶ χαρτοπολεμοῦσε, ὅπως ἐσεῖς; Ὄχι βέβαια. Ἀλλὰ ἐπειδὴ διέκοψε τὸ μνημόσυνό του.]. Τὶς ποινὲς ὁ ἱερομόναχος ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς δὲν τὶς τήρησε, ἀλλὰ ἐξακολούθησε, παρότι καθηρημένος ἀπ’ αὐτούς, νὰ λειτουργεῖ κρυφά…  και προτρέπει τοὺς πιστοὺς νὰ ἀποχωριστοῦν καὶ νὰ μὴ ἔχουν καμία ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν αἱρετικὸ πατρ. Κων/πόλεως, ἐφ’ ὅσον ὁ Καλέκας λόγῳ τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν του ἀποκόπηκε ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῶν Ὀρθοδόξων, κατὰ συνέπειαν εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀνήκει στοὺς εὐσεβεῖς, ὅποιος δὲν ἔχει ἀποχωριστεῖ ἀπ’ αὐτόν. Ἀντίθετα, ὅποιος εἶναι ἀποχωρισμένος ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Καλέκα, τότε ἀνήκει πραγματικὰ στὸν κατάλογο τῶν Χριστιανῶν καὶ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Θεόν, κατὰ τὴν εὐσεβῆ πίστη!

     Πόσο τραγικὸς ἀποδεικνύεστε, π. Ἀναστάσιε. Ὁ μητροπολίτης σας ἔχει ἀποχωριστεῖ ἀπὸ τὸν λύκο πατριάρχη Βαρθολομαῖο; Πῶς ἀνήκει λοιπόν στοὺς εὐσεβεῖς; Ὁ Ναυπάκτου ποὺ ἐπαινεῖτε κι ὁ Πειραιῶς (στὶς Ἡμερίδες τοῦ ὁποίου συμμετέχετε), ἔχουν ἀποχωριστεῖ ἀπὸ τὸν λύκο Βαρθολομαῖο;  Τότε πῶς ἀνήκουν στοὺς εὐσεβεῖς, ὅπως ἐσεῖς καὶ ὁ π. Θ. Ζήσης τὸν ἀποκαλεῖτε; Ἐσεῖς, πάτερ, ἀνήκετε στοὺς εὐσεβεῖς, καθ’ ὃν χρόνο κοινωνεῖτε μὲ αὐτούς;

Καὶ ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, κι αὐτὸς δὲν εἶχε καμία ἐπικοινωνία μὲ τὸν Πατριάρχη Κων/πόλεως Γρηγόριο Μάμα. Γράφει: «Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπὸ ὄφεως, ὡς αὐτοὺς ἐκείνους ἢ κακείνων πολλῷ χείρονας, ὡς χριστοκάπηλους καὶ χριστεμπόρους… Πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς ὅτι ὅσον ἀποδιίσταμαι τοῦτου καὶ τῶν τοιούτων ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς Ἁγίοις, καί, ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καὶ τοῖς Ἁγίοις Πατράσι καὶ Θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας».

     Πῶς ἀποκαλεῖ τὸν τότε Πατριάρχη Μάμα; Χριστοκάπηλο! Ὄχι εὐσεβέστατο, ὅπως μὲ νόημα μᾶς εἶπατε, πάτερ, περὶ τοῦ ἁγίου Κυρίλλου (στὸ 46:00 τῆς ὁμιλίας), ὅτι ἀπεκάλεσε τὸν Νεστόριο «εὐσεβέστατο», μὲ σκοπιμότητα νὰ ψέξετε, ἴσως, κάποιους ποὺ προσφωνοῦν «ἀσεβῶς» τὸν κ. Βαρθολομαῖο, ἐνῶ ἐσεῖς οἱ «εὐσεβεῖς» (Πειραιῶς Σεραφείμ, Ναυπάκτου Ἱερόθεος κ.λπ.) τὸν σέβεσθε, τὸν προσφωνεῖτε μὲ τὸ «Παναγιώτατος», τοῦ στέλνετε «εὐσεβῆ» πορτραῖτα καὶ τὸν ραίνετε μὲ ἄνθη!  Ἐσύ, πάτερ, ποὺ δὲν «ἀποδιίστασαι» ἐν γνώσει τῶν «τοιούτων» καὶ «τούτων», μὲ ποιόν ἑνοῦσαι; «Τῇ ἀληθείᾳ καὶ τοῖς Ἁγίοις Πατράσι καὶ Θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας», ἢ μὲ τοὺς μεταπατερικοὺς θεολόγους Ν. Μανώλη καὶ Θεόδωρο Ζήση, τὸν «λεόντα» τοῦ π. Θεοδώρου καὶ «εὐσεβῆ» Πειραιῶς Σεραφεὶμ καὶ τὸν Ναυπάκτου Ἱερόθεο, τοῦ ὁποίου ἐπαινεῖς τὴν ἀπραξία;

     Ὁ Ἅγιος διδάσκει «φευκτέον αὐτούς». Ἐσεῖς ποὺ εἶστε τόσο μεγάλος γνώστης τῆς γλώσσας μας θὰ ἔπρεπε νὰ δεῖτε ὅτι τὸ ρηματικὸ ἐπίθετο, ποὺ τὸ χρησιμοποιεῖ καὶ ὁ Μ. Φώτιος καὶ τόσοι ἄλλοι Ἅγιοι, δὲν ἀφήνει καμία δυνατότητα δυνητικῆς ἑρμηνείας. Ἐσεῖς δὲν λέτε «φευκτέον αὐτούς», ἀλλὰ διδάσκετε, «ἂν θέλετε μπορεῖτε νὰ κοινωνᾶτε μὲ αὐτούς, νὰ κάνετε συνέδρια μὲ αὐτούς! Προσφωνεῖτε μὲ σεβασμὸ αὐτούς, προσκυνεῖστε αὐτούς!  Ἀλήθεια, ὑπάρχει συμφωνία αὐτῶν τῶν λόγων τῶν Ἁγίων ποὺ μᾶς παραθέτετε μὲ τὰ δικά σας λογικοφανῆ ἰδεολογήματα; Γιὰ ξανασκεφθεῖτε το· συμφωνεῖτε μὲ τοὺς Ἁγίους, πάτερ ἢ τοὺς διαστρέφετε οἰκτρά; Γράφετε:

    Ἡ τελευταία του ὑποθήκη προτοῦ πεθάνει τοῦ ἁγίου Μάρκου ἦταν: «Ἐκφεύγειν ἅπασιν τρόποις τὴν κοινωνία αὐτοῦ καὶ μήτε συλλειτουργεῖν αὐτῷ, μήτε ἀρχιερέαν τοῦτον ἀλλὰ λύκον καὶ μισθωτὸν ἡγεῖσθε». Μάλιστα φτάνει στὸ σημεῖο νὰ πεῖ (δὲν ἦταν καθόλου εὐγενὴς ὁ ἅγιος Μᾶρκος μὲ τὰ σημερινὰ κριτήρια) ὅτι δὲν τοὺς θέλει οὔτε στὴν κηδεία. Καμία σχέση μ’ αὐτούς.

     Νά, λοιπόν, γιὰ ἀκόμα μία φορὰ ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων περὶ τῆς ἀποτειχίσεως. Ἀπομάκρυνση καὶ πλήρης χωρισμὸς ἀπ’ αὐτούς! Καὶ σύ, πάτερ, μᾶς διδάσκεις ὅτι δὲν εἶναι καθῆκον καὶ ὑποχρέωση τοῦ πιστοῦ, οὔτε δική σου ὑποχρέωση νὰ διακόψεις τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου σου! Ἄρα αὐτοαναιρεῖστε, ἀρνεῖστε αὐτὸ ποὺ διδάσκετε καὶ παρουσιάζετε ὡς παράδειγμα πρὸς μίμηση!

Στὴ συνέχεια ρωτᾶτε:

     Εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου; Δηλ. εἶναι ὑποχρεωτικὸ κάθε χριστιανὸς ποὺ ἔχει αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο, ποὺ δὲν ἔχει καταδικαστεῖ ἀκόμα, εἶναι ὑποχρεωτικὸ νὰ φύγει, νὰ ἀποχωριστεῖ μαζί του; Ἐπιγραμματικὰ τὸ ἐρώτημα τίθεται: Εἶναι ὑποχρεωτικὸς ἢ δυνητικὸς ὁ Κανόνας αὐτός. Νομίζω ὅτι δὲν ὑπάρχουν δυνητικοὶ Κανόνες. Ὅλοι οἱ Κανόνες εἶναι ὑποχρεωτικοί.             Ἂς προσέξουμε ὅμως τί ἐπιτάσσει ὁ Κανόνας αὐτός.

    Ἂς παρακολουθήσουμε λοιπόν, πόσο ἔντεχνα (μὲ τὴν πρώτη παραδοχὴ ὅτι εἶναι ὑποχρεωτικὸς ὁ Κανόνας) καὶ γλυκὰ προσφέρει τὴν μεταπατερικὴ πίκρα τῆς ὁμάδος Ζήση ὁ π. Ἀναστάσιος, διαστρέφοντας τὴν σωτηριολογικὴ σημασία τοῦ β΄ τμήματος τοῦ Κανόνα! Γράφει:

    α) Ἀπαγορεύεται ἡ διακοπὴ τῆς κοινωνίας γιὰ ζητήματα ποὺ δὲν ἀφοροῦν τὴν πίστη. [Σωστό]. β) Ἀπαγορεύεται, ὅσοι γιὰ λόγους πίστεως διέκοψαν τὴν μνημόνευση, νὰ τιμωρηθοῦν. [Σωστό].  γ) Ὅσοι γιὰ θέματα πίστεως διέκοψαν τὴν μνημόνευση τοῦ ἐπισκόπου τους, πρέπει νὰ τιμηθοῦν... [Σωστὸ κι αὐτό, ἀλλὰ ἀπὸ ’δῶ καὶ κάτω ἀρχίζετε τὸ διαστροφικό σας ἔργο]. Αὐτὰ ἐπιτάσσει ὁ Κανόνας καὶ μόνο κι αὐτὰ εἶναι γιὰ ὅλους μας ὑποχρεωτικά... Ὁ Κανόνας δὲν ὑποχρεώνει νὰ προβοῦμε σὲ διακοπὴ μνημοσύνου, γιατὶ ἁπλῶς δὲν ἀναφέρεται σ’ αὐτὴ τὴν περίπτωση. Ὑπάρχουν ὅμως πολλοὶ ἄλλοι Κανόνες καὶ σύνολη ἡ Πατερικὴ Παράδοση ποὺ ἀπαιτεῖ νὰ μὴν εἴμαστε ἀδιάφοροι μπροστὰ στὴν αἵρεση. Ἀλλὰ ὁ καθένας μας ἀνάλογα μὲ τὴν θέση του ποὺ ἔχει στὴν Ἐκκλησία, ἀνάλογα μὲ τὸ χάρισμα καὶ τὶς δυνατότητες ποὺ ἔχει, νὰ ἀντιδροῦν. Ἡ ἐναντίον τῆς αἱρέσεως ἀντίδραση δὲν εἶναι μονοσήμαντη, δὲν εἶναι μόνο μία. Ὑπάρχει ἕνα εὐρύτερο φάσμα ποὺ μπορεῖ ὁ καθένας νὰ ἐνεργήσει. Τὸ ἀπώτατο ὅριο εἶναι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου ἀσφαλῶς.

    “Λησμονεῖς”, πάτερ μου, ὅτι διαπραγματεύεσαι τὸ θέμα περὶ ἀποτειχίσεως, κι ὄχι μόνο γιὰ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα. Λησμονεῖς ὅτι βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ μιὰ Παναίρεση –γιὰ τὴν ἔσχατη αἵρεση τῆς ἱστορίας ὁμιλοῦν πολλοὶ σύγχρονοι πατέρες– οἱ πονηροὶ ἡγέτες τῆς ὁποίας εἶναι Πατριάρχες, Ἐπίσκοποι, θεολόγοι, ποὺ ἔχουν καταφέρει νὰ ἐγκλωβίσουν-ναρκώσουν-ἐξαγοράσουν-φοβίσουν…, τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν ποιμένων, ὥστε νὰ μὴ ἀντιδροῦν. Ἂν δὲν εἶναι τώρα καιρὸς γιὰ ἀποτείχιση, πότε θὰ εἶναι; Ὅταν τὰ πάντα θὰ ἔχουν παραδοθεῖ στὸν Ἀντίχριστο;

    Ἐνῶ λοιπόν, σοῦ εἶναι γνωστὰ ὅλα τὰ παραπάνω, προσπαθεῖς “πονηρῶς” νὰ βγάλεις συμπεράσματα περὶ Ἀποτειχίσεως, ποὺ ταιριάζουν στὴν μὴ ἀποτείχισή σου καὶ τὴν ἰδεολογία τῆς ὁμάδας Ζήση, στηριζόμενος ΜΟΝΟ στὸν ΙΕ΄ Κανόνα!!! Γιατί; Ἐσὺ δὲν εἶσαι αὐτὸς ποὺ δι’ ὅλων τῶν παραπάνω παραδειγμάτων ΑΠΕΔΕΙΞΕΣ περιτράνως ὅτι οἱ Ἅγιοι ποὺ ἀνέφερες διδάσκουν «ἔργοις καὶ λόγοις» τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς; Πῶς τώρα ὅλα ἐκεῖνα τὰ λησμόνησες; Δὲν διδάσκουν ὅλοι οἱ ἀνωτέρω Ἅγιοι τὴν διακοπὴ μνημοσύνου-Ἀποτείχιση; Δὲν μᾶς λένε ἐνστικτωδῶς, ὅπως φεύγουμε ὅταν βλέπουμε ἕνα φίδι, ἔτσι νὰ πεταγόμαστε μακριά, νὰ φεύγουμε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς κι ὅσους κοινωνοῦν μαζί τους; Ποιοί πορεύονται σύμφωνα μὲ τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἐσὺ ἢ αὐτοί; Τί ἐντέλλεται ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας; Δὲν διδάσκουν ὅτι δὲν θὰ μείνω σὲ «ἐκκλησία πονηρευομένων»· «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν…»· «χαίρειν αὐτοῖς μὴ λέγητε» καὶ «μὴ κοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις αὐτῶν τοῖς πονηροῖς» καὶ τόσα ἄλλα;

     Οἱ Πατέρες, πάτερ, ποὺ συνέθεσαν καὶ αὐτὸν τὸν Κανόνα (μαζὶ μὲ τοὺς ΙΓ΄, ΙΔ΄), δὲν εἶχαν εἰδικὸ θέμα τους τὴν ἀποτείχιση (ὅπως ἐσύ, ποὺ παρότι μιλᾶς γενικὰ γιὰ ἀποτείχιση, στέκεις μόνο σ’ αὐτὸν τὸν Κανόνα καὶ ξεχνᾶς σύνολη τὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση, γιὰ νὰ βγάλεις τὰ συμπεράσματα ποὺ σὲ συμφέρουν ἐσένα καὶ τὴν μεταπατερικὴ ὁμάδα τοῦ π. Θ. Ζήση), ἀλλὰ ἀντίθετα τὴν καταπολέμηση τῶν σχισμάτων. Γι’ αὐτό, παρότι δὲν ἦταν ἡ ἀποτείχιση τὸ θέμα τους, ἀναγκάζονται σὲ Κανόνα ποὺ ἐναντιώνεται στὴν διακοπὴ μνημοσύνου, νὰ περιλάβουν ὡς ἐξαίρεση καὶ τὴν περίπτωση ἐκείνη, κατὰ τὴν ὁποία πρέπει νὰ γίνεται διακοπὴ μνημοσύνου, γιὰ νὰ μὴ νομίσουν κάποιοι ὅτι καταργεῖται ἡ Ἀποτείχιση ἢ ὅτι κι αὐτὴ ἀποτελεῖ σχίσμα.

     Ἄρα λοιπόν, δὲν ἀποτελεῖ καταστατικὸ Κανόνα περὶ Ἀποτειχίσεως τὸ β΄ ἥμισυ αὐτοῦ τοῦ ΙΕ΄ Κανόνα, καὶ ἄρα δὲν ἐξαντλεῖται σ’ αὐτὸν ὅλη ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περὶ ἀποτειχίσεως. Ἡ διδασκαλία περὶ ἀποτειχίσεως περιλαμβάνεται στὴν ΟΛΗ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Ἁγία Γραφή, τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Γιατί λοιπόν, ἐδῶ ἀποφαίνεσαι μὲ βάση ΜΟΝΟ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα; Εἶναι φανερό. Γιὰ νὰ καταλήξεις καὶ ὑποστηρίξεις τὰ ἰδεολογήματα τῆς ὁμάδας Ζήση!

      Ἀλλὰ ἀμέσως στὴν ἑπόμενη σειρά, θυμᾶσαι τὴν «σύνολη Πατερικὴ Παράδοση», ἐκεῖ ποὺ συμφέρει; Μιλᾶς καὶ γιὰ «ἄλλους τρόπους ἀντιδράσεως», γιὰ νὰ μᾶς πεῖς ἔμμεσα ὅτι ἐσὺ καὶ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης ἀντιδρᾶτε καὶ μὲ τὸν «ἄλλο τρόπο» ποὺ ἐπινοήσατε, τὸν χαρτοπόλεμο.

     Δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ὁ χαρτοπόλεμός σας, πάτερ, τὸ εἶπε στὴν ὁμάδα σας κάποτε καὶ ὁ ἀείμνηστος Κορναράκης, ὅταν δι’ αὐτοῦ διαστρέφετε ἢ καταργεῖτε τοὺς ἤδη γνωστοὺς καὶ δοκιμασμένους τρόπους ἀντιδράσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπιμένετε στὸ Α΄, ποὺ εἶναι βέβαια ἡ ἀρχὴ τοῦ ἀγῶνος κατὰ τῆς κάθε αἱρέσεως καὶ ὡς τέτοια, εἶναι ἐπιβεβλημένη γιὰ νὰ καταδειχθεῖ ἡ αἵρεση καί, ἂν δὲν μετανοήσουν οἱ αἱρετικοί, νὰ προχωρήσουν οἱ ἄλλες διαδικασίες ποὺ διδάσκουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ἐξ αὐτῆς τῆς στάσεώς σας λοιπόν, στὴ συνέχεια (δὲν γινόταν κι ἀλλιῶς ἐκεῖ ποὺ ἔφτασες) ἐφευρίσκεις λογικὲς ποὺ ἔρχονται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ποιμαντική, θεολογία. Συνεχίζεις λοιπόν, λέγοντας τὰ ἑξῆς ἐξωφρενικά:].

     Γιὰ ποιό λόγο ἡ Ἐκκλησία δὲν μᾶς ὑποχρεώνει νὰ διακόψουμε τὴν μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου. Γιατὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι μάνα ποὺ ἀγαπᾶ καὶ νοιάζεται, καὶ κατανοεῖ πολὺ τὰ παιδιά της. Δὲν θέλει νὰ μᾶς φορτώνει μὲ δυσβάσταχτα φορτία ποὺ δὲν ἀντέχουν οἱ ὦμοι μας. Τί σημαίνει αὐτό; Ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει ὅτι τὰ θέματα Πίστεως εἶναι ὡρισμένες φορὲς πολὺ δύσκολα καὶ ἀπαιτοῦν μεγάλη θεολογικὴ κατάρτηση καὶ φωτισμὸ Θεοῦ, ποὺ δὲν τὸν ἔχουμε ὅλοι. Κι ἕνα δεύτερο πολὺ σοβαρό, ὅτι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου ἑνὸς ἐν ἐνεργείᾳ Ἐπισκόπου, ἀπαιτεῖ πολὺ ἰσχυρὲς προσωπικότητες μὲ πολὺ μεγάλες ψυχικὲς ἀντοχές, ποὺ θὰ μπορέσουν νὰ ἀνταπεξέλθουν στὸν βέβαια σκληρὸ καὶ ἀνελέητο πόλεμο ποὺ θὰ δεχθοῦν… Δὲν ἔχουν λοιπόν, ὅλοι τὴν δύναμη, ὅλοι οἱ ἱερεῖς νὰ ἀνταποκριθοῦν σὲ ἕνα τέτοιο σκληρὸ καὶ ἀνελέητο πόλεμο. Εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τὴν ὁμολογία σὲ καιροὺς διωγμοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ἐπαινοῦσε καὶ τιμοῦσε, καὶ τιμᾶ ὡς μάρτυρες, ὅσους μαρτύρησαν γιὰ τὸ Χριστό. Ἀντίθετα ὅμως, δὲν κατακαίει, οὔτε τιμωρεῖ, ὅσους φοβούμενοι τὰ μαρτύρια ἔφυγαν στὶς ἐρήμους καὶ στὰ βουνὰ καὶ κρύφτηκαν. Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔλεγε πηγαίνετε ὅλοι στὸ στάδιο νὰ μαρτυρήσετε. Ὄχι. Αὐτὸ τὸ ἔλεγαν οἱ αἱρετικοί. Ἡ Ἐκκλησία καταδίκασε τὸ «εἰσπηδητικὸ» μαρτύριο, νὰ πηγαίνεις ἔτσι (ἀπὸ μόνος σου στὸ μαρτύριο). Ὅσοι τὸ ἔκαναν τοὺς τιμᾶ ὡς μάρτυρες, ἀλλὰ δὲν ἔλεγε ἡ Ἐκκλησία, ὁπωσδήποτε νὰ πᾶς νὰ τὸ κάνεις.

      Ἀλήθεια! Ποιός περίμενε τέτοια σύγχυση ἀπὸ τὸν νηφάλιο καὶ προσεχτικὸ γράψιμο –ποὺ θαυμάζαμε σὲ ἄλλα ἄρθρα– τοῦ π. Ἀναστασίου; Πόσο σκοτίζεται κάποιος, ὅταν ὑποστηρίζει ἀντι-Εὐαγγελικὲς θέσεις! Λοιπόν, α) Ἕως τώρα, πάτερ, οὐδεμία σύγκριση εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει μεταξὺ τῆς ἕως τώρα ἀποτειχίσεως καὶ τῶν διωγμῶν, κατὰ τοὺς ὁποίους βασανιζόταν, ἐξοριζόταν ἢ καὶ ἔχανε κάποιος κι αὐτὴ τὴ ζωή του. β) Διαστρέφεις, πάτερ, καὶ καταργεῖς καὶ πάλι τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Μὲ αὐτὰ ποὺ λές, συσκοτίζεις τὰ πράγματα μὲ παραλογισμοὺς καὶ κακοδοξίες. Οἱ παραλληλισμοί σου μάλιστα, εἶναι τόσο πρόχειροι ποὺ δίνουν στὸν προσεκτικὸ ἀκροατὴ συμπέρασμα, ἀντιστρατευόμενο στὰ ἴδια σου τὰ λόγια! Θέλεις νὰ προπαγανδίσεις τὴν δυνητικὴ ἀποτείχιση, καὶ ταυτίζεις αὐτοὺς ποὺ δὲν διώχτηκαν, μὲ ὅσους δὲν ἀποτειχίστηκαν. Ὤ, τῆς ἀλογίας!  Ὅσοι δὲν διώχτηκαν, δηλαδὴ δὲν συνελήφθησαν ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες ἢ αἱρετικοὺς διῶκτες καὶ δὲν βασανίστηκαν, γιατὶ νὰ τιμωρηθοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Μήπως ἡ Ἐκκλησία προέτρεπε τοὺς πιστοὺς νὰ πᾶνε νὰ παραδοθοῦν στοὺς διῶκτες; Ὄχι. Τὸ λὲς κι ἐσὺ στὴν συνέχεια, πὼς ἡ ἑκούσια παράδοση γιὰ μαρτύριο, ἦταν διδασκαλία τῶν αἱρετικῶν! Ἡ Ἐκκλησία τὸ καταδίκασε αὐτό, καὶ εἶναι τὸ λεγόμενο «εἰσπηδητικὸ» μαρτύριο! Ἐσὺ τώρα, γιατί ταυτίζεις (εἴτε πονηρά, εἴτε ἀσυνείδητα) τὸ «εἰσπηδητικὸ» μαρτύριο μὲ τὴν ἀποτείχιση;

     Ἂν ἔπρεπε νὰ κάνεις μιὰ σύγκριση, ποὺ νὰ ἀνταποκρίνεται στὶς καταστάσεις ποὺ παραλληλίζεις, θὰ ἔπρεπε νὰ συγκρίνεις τοὺς μὴ ἀποτειχισμένους, μὲ ἐκείνους ποὺ συνελήφθησαν καὶ ἀρνήθηκαν νὰ ὁμολογήσουν, κι ἔτσι γλύτωσαν μὲ τὴν μὴ ὁμολογία τους τὸ μαρτύριο! Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ σύγκριση, δὲν θὰ εὐνοοῦσε τὴν κακοδοξία τῆς ὁμάδος Ζήση!

     Ἐκεῖνοι πάλι ποὺ ἔφυγαν στὰ βουνά, κατὰ ποίαν ἔννοιαν τοὺς συγκρίνεις μὲ ὅσους δὲν ἀποτειχίζονται; Αὐτοὶ ἔφυγαν, χωρὶς νὰ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστό, ἀλλὰ λόγῳ ἀδυναμίας, δὲν μποροῦσαν νὰ ὑποφέρουν τὸ μαρτύριο καὶ δὲν ἔθεσαν τὸν ἑαυτό τους σὲ πειρασμό. Ἂν ὅμως τοὺς ἔπιαναν, καὶ ἀρνοῦντο τὸν Χριστό, τότε, μήπως –ἐξ αἰτίας τῆς ἀδυναμίας τους– θὰ ἔπαυαν νὰ εἶναι ἀρνητές; Τέλος, ὁ Κύριος, εἶπε «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν», μὴν ἔχετε ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί τους, ἀλλὰ δὲν εἶπε «τρέχετε, ὅπου βλέπετε μαρτύριο!

     Ὁ Κύριος, πάτερ, εἶπε ὅτι ὁ  «ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματθ. 11,30). Ἄρα ἡ Ἐκκλησία διδάσκει, ὅποιος θέλει νὰ ὁμολογήσει –ἀπομακρυνόμενος ἀπὸ τὴν αἵρεση– θὰ ἔχει τὴν ἐνίσχυση τῆς Θ. Χάριτος, Ὁπότε οἱ ἀποτρεπτικές –τῆς Ὁμολογίας ποὺ ζητᾶ ὁ Κύριος– «λογικὲς» τῆς ὁμάδας Ζήση ὅτι τάχα ἡ Ἐκκλησία «δὲν μᾶς ὑποχρεώνει νὰ διακόψουμε τὴν μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου. Γιατὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι μάνα ποὺ ἀγαπᾶ καὶ κατανοεῖ πολὺ τὰ παιδιά της. Δὲν θέλει νὰ μᾶς φορτώνει μὲ δυσβάσταχτα φορτία ποὺ δὲν ἀντέχουν οἱ ὦμοι μας», δὲν στέκουν Ἁγιογραφικά. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κάνει καλὰ καὶ ὅποιος δὲν θέλει νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν αἵρεση, καὶ αὐτὸς ποὺ θέλει; Ποιός Ἅγιος Πατέρας σὲ δίδαξε αὐτό; Ὡς πρὸς τὴν ἀδυναμία μας, καὶ κατὰ περίπτωση, αὐτὸ εἶναι ἄλλο θέμα, γιὰ τὸ ὁποῖο ἔχει προβλέψει ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία διὰ τῶν πνευματικῶν της «οἰκονομεῖ» τοὺς πιστούς. Πρόσεχε, πάτερ μου, ἔχει μπλέξει μὲ μετα-πατέρες ποὺ σὲ ἔπεισαν ὅτι ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων σήμερα δὲν ἰσχύει! Ἄλλο ἡ κατὰ περίπτωση Οἰκονομία καὶ ἄλλο ἡ μετατροπὴ τῆς Οἰκονομίας σὲ Ἀκρίβεια, ποὺ μάλιστα διδάσκεται «δημοσίᾳ καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας»!

      Τὸ «ἡ Ἐκκλησία εἶναι μάνα ποὺ ἀγαπᾶ καὶ κατανοεῖ πολὺ τὰ παιδιά της», πόσο ἄστοχο εἶναι γιὰ τὸ θέμα σου, πάτερ! Δηλαδὴ ἡ Μάνα μας Ἐκκλησία θέλει νὰ ἐμπλακοῦμε στὴν αἵρεση, νὰ μολυνθοῦμε, νὰ χαθοῦμε, νὰ μᾶς “φάει” ὁ αἱρετικὸς λύκος τῆς Παναιρέσεως; Ἐσὺ δὲν εἶπες παραπάνω ὅτι ἡ μόλυνση τῆς αἱρέσεως εἶναι καταστροφικὴ γιὰ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας; Δηλαδὴ κατὰ τὰ λεγόμενά σου, ἡ μάνα Ἐκκλησία, θέλει νὰ μολυνθοῦμε καὶ νὰ καταστραφοῦμε; Δὲν θέλει νὰ ἀπομακρυνόμαστε καὶ νὰ φυλαγόμαστε; Ἀπὸ αὐτὰ δὲν προτρέπουν οἱ Ἅγιοι ποὺ προμνημόνευσες νὰ φυλαγόμαστε; Ἢ μήπως ἀκόμα δὲν γνωρίζουμε ποιά εἶναι ἡ αἵρεση; Μήπως ὑποστηρίζεις, ὅτι δὲν ἔχει ξεκαθαρίσει ἀκόμα ἡ κατάσταση, ὅπως κάποιοι ἀνόητοι πρωτειομανεῖς διδάσκουν, ἢ κάποιοι ἄλλοι ποὺ ἀποκαλοῦν τὶς αἱρετικὲς ἐνέργειες «ἀσχήμιες»; Ἀμφιβάλλεις, πάτερ, ὅτι βρισκόμαστε ἐνώπιον τῆς -μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο- ἐξαπλώσεως μιᾶς Παναιρέσεως; Δὲν τὸ πιστεύω. Καὶ ἀφοῦ εἶναι ἔτσι, δὲν τρέμεις νὰ γίνεσαι ἀνυπάκοος στὸν Κύριο καὶ στοὺς Ἁγίους ποὺ μᾶς παρουσίασες, οἱ ὁποῖοι μᾶς διδάσκουν νὰ φεύγουμε «ὡς ἀπὸ ὄφεως» ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς κι ὅσους κοινωνοῦν μαζί τους; Ἀλλὰ κοινωνεῖς καὶ συνιστᾶς καὶ στοὺς πιστοὺς νὰ κοινωνοῦν μὲ τὸν κοινωνοῦντα τοῖς αἱρετικοῖς Μητροπολίτη Πατρῶν;

     Ἡ Μάνα μας Ἐκκλησία, πάτερ, εἶναι φιλάνθρωπη. Ξέρει νὰ κάνει τὴν εὐλογημένη διάκριση μεταξὺ τῆς θεολογικῆς διδασκαλίας της καὶ τῆς ποιμαντικῆς της. Διδάσκει νὰ μὴν ἔχουν σχέσεις μεταξύ τους οἱ πρὸς γάμο ἐρχόμενοι, ἀλλ’ ὅταν αὐτὸ συμβεῖ, συγχωρεῖ τὸν μετανοοῦντα. Διδάσκει νὰ μὴ μετέρχεται ὁ Χριστιανὸς τὴν βδελυκτὴ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ ὁμοφυλοφιλία, ἀλλὰ τὸν μετανοοῦντα ἁμαρτωλὸ ὁμοφυλόφιλο τὸν συγχωρεῖ. Διδάσκει νὰ μὴν νυμφεύεται ὁ χριστιανὸς εἰδωλολάτρη ἢ αἱρετικό, ἀλλὰ τὸν μετανοοῦντα ἁμαρτωλὸ ποὺ δὲν ἐφάρμοσε τὴν Ἐντολὴ αὐτή, τὸν συγχωρεῖ. Ἐτσι κι ἐδῶ, πάτερ, διδάσκει ἡ Ἐκκλησία νὰ μὴν κοινωνοῦμε τοῖς ἀκοινωνήτοις, ἀλλὰ τὸν κοινωνοῦντα, ὅταν κατανοήσει τὴν ἀδυναμία του, καὶ δὲν δικαιολογεῖ τὴν …συμφεροντολογία του(!), τὸν συγχωρεῖ· δὲν ἐπιβάλλει ἐπιτίμιο. Κι αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ ἀπόδειξη ὅτι τοῦ τὸ ἐπιτρέπει. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔχουμε παραδείγματα στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, Ἐπισκόπους ποὺ κοινωνοῦσαν μὲ μὴ καταδικασμένους αἱρετικούς, νὰ προσέρχονται ἐν μετανοίᾳ στὴν Σύνοδο καὶ νὰ ὁμολογοῦν τὸ σφάλμα τους. Γιατὶ προσῆλθαν ἐν μετανοίᾳ, ἀφοῦ ὁ Κανόνας εἶναι δυνητικός; Γιατὶ δὲν ζήτησαν καὶ αὐτοί, ὅπως ἐσεῖς, ἀντὶ γιὰ συγχώρεση τιμές; Μιλᾶς γιὰ ἀποτείχιση ἀλλὰ αὐτὰ τὰ παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία «σοῦ ξέφυγαν»!

      Καὶ ἐκτὸς αὐτοῦ· δὲν σκέφτηκες ποτέ, ὅτι εἶσαι ὑπεύθυνος, ἂν αὐτός, ποὺ ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ τοῦ διδάσκεις νὰ μένει στὴν κοινωνία μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές, μολυνθεῖ ἀπὸ τὴν (Παν)αἵρεση καὶ καταποθεῖ; Καὶ τότε δὲν τιμωρεῖται ἐξ  αἰτίας τῆς ἰδίας του ἀφροσύνης, ἀλλὰ ἐξ αἰτίας τῆς δικῆς σου διδασκαλίας!

      Καὶ περαιτέρω. Ἐσὺ κι ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, πάτερ, δὲν γνωρίζετε; Εἶναι γιὰ σᾶς «δύσκολο θέμα» ἡ ἀναγνώριση ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι Παναίρεση; Ἀσφαλῶς ὄχι. Παρὰ ταῦτα, ἐσὺ κι ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης διδάσκετε ὅτι, εἴτε κοινωνεῖς κάποιος μὲ τοὺς αἱρετικούς, εἴτε δὲν κοινωνεῖ, καλὰ κάνει. Εἶναι ἐντάξει! «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μάνα... Δὲν θέλει νὰ τὸν φορτώνει μὲ δυσβάσταχτα φορτία»! Ἡ Ἐκκλησία τὸν κατανοεῖ, καὶ γιὰ νὰ μὴν τὸν στενοχωρήσει, τοῦ ἐπιτρέπει (λέτε, διδάσκετε) νὰ κοινωνεῖ μὲ τὸν αἱρετικό! Καὶ τὸ τραγικό: Δὲν τὸ λέτε αὐτὸ γιὰ τὸν κάθε ἀδύνατο καὶ ἀγνοοῦντα πιστό· ἀλλὰ τὸ λέτε ΚΑΙ γιὰ τοὺς λόγιους, τοὺς δυνατούς, τοὺς γνωρίζοντες Ἐπισκόπους καὶ Ποιμένες! Ὅλους αὐτοὺς ποὺ κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς, τοὺς ὀνομάζει ἡ παρέα σας «εὐσεβεῖς»!!!). Δεῖτε, λοιπόν, κατανοεῖστε ὅτι ἔχετε περιπέσει σὲ Μεταπατερική κακόδοξη θεολογία. Λέτε: Ἡ ἀποτείχιση «ἀπαιτεῖ πολὺ ἰσχυρὲς προσωπικότητες… ἀνταπεξέλθουν στὸν πόλεμο. Δὲν ἔχουν ὅλοι τὴ δύναμη»! Ναί, πάτερ· ἀλλὰ οὔτε ὅλοι ἔχουν τὴν δύναμη νὰ ἀνταποκριθοῦν στοὺς σαρκικοὺς πειρασμούς, οἱ ὁποῖοι μάλιστα δὲν στηρίζονται μόνο στὴν λογική (ποὺ εἶναι ψυχρή), ἀλλὰ ἔχουν νὰ ἀντιμετωπίσουν καὶ τὸ «τυφλό», ἄμεσο, πιεστικὸ συναίσθημα, τὴν ἐκ συναρπαγῆς πτώση, στὴν ὁποία καὶ Ἅγιοι ἔπεσαν. Σ’ αὐτὴ τὴν περίπτωση, μήπως ἡ μάνα Ἐκκλησία,  ὑποστέλλει τὸ κήρυγμά της; Μήπως χαρίζεται στὴν πεπτωκυία ἀνθρώπινη φύση; ΟΧΙ βέβαια. Τονίζει τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ συγχωρεῖ τὸν μετανοούντα· διδάσκει χωρὶς ἐκπτώσεις τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν ἐγκράτεια,  μᾶς διδάσκει τὴν Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ἀπαραχάρακτη, ἀλλὰ σβήνει διὰ τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως τὴν ἐνοχή, ποὺ ἐσεῖς μὲ τὰ νεοπατερικὰ κηρύγματά σας …διαγράφετε χωρὶς μετάνοια!

     Ὅπως διαγράφετε κι ἐξαφανίζετε (κρυπτόμενη πίσω ἀπὸ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα, ποὺ ἄλλη ἐκκλησιαστικὴ ἀνάγκη καλύπτει) τὶς θεϊκές-Ἁγιογραφικὲς Ἐντολὲς κι ὄχι κάποιο ἀνθρώπινο Κανόνα ποὺ διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἐντέλλονται: «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος» (Β Κορ. στ 17)· «Εἴ τις ἔρχεται πρὸς ὑμᾶς καὶ ταύτην τὴν διδαχὴν οὐ φέρει, μὴ λαμβάνετε αὐτὸν εὶς οἰκίαν, καὶ χαίρειν αὐτῷ μὴ λέγετε· ὁ γὰρ λέγων αὐτῷ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (Β΄ Ἰωαν. 9-11)· «μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε» (Ἐφεσ. ε΄ 11), διότι «φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί» (Α΄ Κορ. ιε΄ 33).

    Καὶ τὸ τελευταῖο, τὸ ζήτημα τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου οἱ ἴδιοι οἱ Ἅγιοι ἐφάρμοσαν τὴν κατὰ Θεὸν Οἰκονομία. Ἀνέφερα τὸν ἅγιο Κύριλλο, πόσο ἀπόλυτος ἦταν. Κι ὅμως ὁ ἅγιος Κύριλλος σὲ μία συγκεκριμένη περίπτωση χρησιμοποίησε τὴν Οἰκονομία. Καὶ ἐνῶ κατεδίκασε καὶ διέκοψε τὴν μνημόνευση τοῦ Νεστορίου, ἐπικοινώνησε μὲ τὸν Ἀντιοχείας Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος δὲν κατεδίκασε τὸν Νεστόριο, δὲν διέκοψε τὴν κοινωνία μὲ τὸν Νεστόριο, γιατὶ ἦσαν γνωστοί, ἦσαν φίλοι…, κι ὁ ἅγιος Κύριλλος δὲν τοῦ εἶπε, ἄ, ἀφοῦ ἐσὺ δὲν διακόπτεις τὴν μνημόνευση, τὴν κοινωνία, ἐγὼ θὰ διακόψω μὲ σένα, ὄχι. Περίμενε ὁ ἅγιος Κύριλλος, καὶ μόνο ὅταν ὁ Ἀντιοχείας κατεδίκασε πλέον δικαίως καὶ ἐπίσημα τὸν Νεστόριο, τότε τὸν κατεδίκασε.

     Δὲν βγαίνει νόημα ἀπ’ ὅσα ἐδῶ λέτε, πάτερ. Ἡ Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος κατεδίκασε τὸν Ἀντιοχείας Ἰωάννη καὶ ὁ Ἀντιοχείας τὸν ἅγιο Κύριλλο. Ἴσως μιλᾶτε γιὰ κάτι ποὺ συνέβη ἀργότερα, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἀναιρεῖ τὰ γεγονότα ποὺ εἶναι τελείως ἀντίθετα ἀπ’ αὐτὰ ποὺ ἐσεῖς μᾶς παρουσιάζετε, ὅπως μπορεῖτε νὰ δεῖτε στὴν ὑποσημείωση (¹).

     Κι ἡ ἄλλη οἰκονομία ποὺ ἔχουμε, εἶναι τὸν 9^ο αἰώνα, μὲ τὸν ὀρθόδοξο Πάπα τῆς Ρώμης τὸν Ἰωάννη τὸν 8^ο, ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε στὴν Σύνοδο διὰ τῶν ἀντιπροσώπων, στὴν 8^η  Οἰκουμενικὴ τοῦ Μ. Φωτίου, κατεδίκασε τὸ Filioque ὁ Ἰωάννης Ρώμης, εἶχε κοινωνία μὲ τὸν Μ. Φώτιο, ἀλλὰ δὲν διέκοψε τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς Φράγκους, οἱ ὁποῖοι πίστευαν καὶ ὁμολογοῦσαν τὸ Filioque. Γιατί; Ὅπως ἔγραψε στὸν Μ. Φώτιο, μία διακοπὴ τῆς κοινωνίας, λέει, μὲ τοὺς Φράγκους, θὰ δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα καὶ γι’ αὐτὸ σιγά-σιγὰ ἐλπίζουμε πὼς θὰ …, κατ’ οἰκονομία τοὺς μνημονεύω.

     Ἐδῶ, πάτερ, φαίνεται, ὅτι λειτουργεῖτε μόνο μὲ τὸν σκοπὸ νὰ δικαιώσετε τὴν ὁμάδα Ζήση, ἀποκρύπτοντας τὰ ὅσα ἐμφανίστηκαν στὸν διάλογο μεταξὺ π. Σεραφεὶμ Ζήση καὶ Ἀδαμαντίου Τσακίρογλου (ἐδῶ). Ἐκεῖ θὰ βλέπατε ὅτι κανένας εἰδικὸς θεολόγος-ἱστορικὸς ποὺ ἀσχολήθηκε μὲ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἀναφέρατε, ἀπὸ τὸν Ρωμανίδη μέχρι τὸν Φειδᾶ, δὲν μιλάει γιὰ οἰκονομία τοῦ Μ. Φωτίου καὶ τοῦ Πάπα. Καὶ θὰ βλέπατε ὅτι ἀκόμα περιμένουμε τὶς ἀποδείξεις τοῦ π. Σεραφεὶμ ποὺ νὰ ἀποδεικνύουν τὸ ἀντίθετο. Ὁ π. Σεραφείμ, κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο, “κατάπιε τὴ γλῶσσα του”, μὴ ἔχοντας τί νὰ ἀπαντήσει στὰ ἐπιχειρήματα τοῦ κ. Τσακίρογλου!

     Στὴ συνέχεια ὁ π. Ἀναστάσιος λέγει κάτι, διὰ τοῦ ὁποίου καὶ πάλι ἀναιρεῖ ἑαυτόν, ἀφοῦ αὐτὰ ποὺ γράφει ταιριάζουν ἀπόλυτα στὴν πρότασή τους σὲ ἀπραξία τῶν πιστῶν, ἀφοῦ αὐτὴ τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ αἵρεση θριαμβεύει καὶ ἡ ἀποτείχιση θεωρεῖται ἀργοπορημένη ἐνέργεια (ἔπρεπε νὰ εἶχε γίνει πολὺ πιὸ πρίν), ὁ π. Ἀναστάσιος καὶ τὴν ὁμιλία αὐτὴ μὲ τὸν τρόπο του τὴν ἐμποδίζει, προβάλλοντας τὴν μὴ ἀποτείχισή του, τὴν θεωρία περὶ «εὐσεβῶν» ὡς ἀγωνιστικὸ φρόνημα καὶ κατηγορώντας ἄλλους γιὰ «ἀπραξία, βόλεψη, σκοπιμότητες σὲ βάρος τῆς ἀλήθειας» ποὺ ἡ ὁμάδα του πράττει. Λέει καὶ γράφει:

     Εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτο χριστιανοὶ νὰ ἀνεχόμαστε νὰ τιμωροῦνται, νὰ εἰρωνεύονται ἢ νὰ κακολογοῦμε καὶ περιφρονοῦμε ὅσους τολμοῦν καὶ προχωροῦν δυναμικὰ ἐναντίον τῆς αἱρέσεως. Δὲν μπορεῖς νὰ ἀγωνιστεῖς, σὲ καταλαβαίνω, λέγει ἡ Ἐκκλησία. Ὅμως μὴ κοροϊδεύεις… αὐτὸν ποὺ θέλει νὰ ἀγωνίζεται. Μὴν ἐπενδύεις μὲ ψευτοθεολογικὲς ἀμπελοφιλοσοφίες περί δῆθεν, ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος τὴν ἀπραξία σου, τὴ βόλεψή σου, τὶς σκοπιμότητες ποὺ θέλεις καὶ ὑπηρετεῖς σὲ βάρος τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς συνείδησής σου…

     Τὸ χρέος μας

    Ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα δὲν σημαίνει βόλεμα μὲ τὴν ἄκριτη ὑποταγὴ στὴν αἵρεση καὶ τοὺς σημερινοὺς φορεῖς της, ὅσο ψηλὰ κι ἂν βρίσκονται στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱεραρχία. Ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα σημαίνει πόνος καὶ ἀγωνία. Σημαίνει συμπαράσταση σὲ ὅσους διώκονται γιὰ θέματα πίστεως, σημαίνει στὰ μέτρα τῶν δυνατοτήτων μας ἀντίδραση στὴν αἱρετικὴ ἐπέλαση. Ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα σημαίνει ὑπακοὴ στὰ κελεύσματα τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας κι ὄχι στὸ δικό μας φρόνημα.

 

    Τί ὑποκρισία; «Μὴ σιώπα. Οὐά, οἱ λίθοι κεκράξονται, καὶ σὺ σιωπηλός;» λέγει ὁ Ἅγιος. Ἐσὺ ὅμως πάτερ, γιατί σιωπᾶς; Γιατί βγάζεις ὀρθόδοξο τὸν μητροπολίτη σου; Καὶ μιλᾶς γιὰ νὰ δικαιολογήσεις τὴν «σιωπή σου» στὸ θέμα τῆς ἀποτείχισης.

     Ποιός σὲ ἀνάγκασε πάτερ νὰ μιλήσεις; Συναισθάνεσαι τὸ βάρος τῆς εὐθύνης ποὺ πῆρες, διαστρεβλώνοντας τὴν ἐκκλησιαστική μας Παράδοση στὸ θέμα τῆς ἀποτειχίσεως;

     Πῶς θὰ σωθοῦμε κοινωνοῦντες μὲ τοὺς αἱρετικούς;

Σημάτης Παναγιώτης

Ὑποσ. (1): Μετὰ τὴν καθαίρεση τοῦ Νεστορίου ἀπὸ τὴν Γ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ «κατὰ τὴν διετίαν 431-433 μ.Χ.  ἐπεκράτησε, συνεπείᾳ ...σχίσματος, μεγάλη ἀταξία. “Ἔμεινεν ἡ Σύνοδος ἡ Ἀνατολικὴ μὴ κοινωνοῦσα τοῖς ἐπισκόποις τοῖς κοινωνοῦσι Κυρίλλῳ. Καὶ διὰ ταῦτα λύπη πολλὴ μεταξὺ αὐτῶν (τῶν ἀνατολικῶν) ἐγένετο· καὶ ἐν φιλονικίᾳ ἐπίσκοποι πρὸς ἐπισκόπους καὶ λαοὶ πρὸς λαούς”» (Μελετίου Καλαμαρᾶ, Μητροπολίτου Νικοπόλεως, Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, Ἀθῆναι 1985, σελ. 52).

    Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ «κατάστασις, εἰς τὴν ὁποίαν εἶχε περιέλθει τὸ πατριαρχεῖον Ἀντιοχείας (ὑπὸ τὸν πατριάρχη Ἰωάννη), ἦτο θλιβερά... Διὸ καὶ τεταπεινωμένοι ἐζήτησαν τὴν κοινωνίαν μὲ τὸν ἅγιον Κύριλλον ὑπὸ ὅρους... Ὁ ἅγιος Κύριλλος ἀπαντῶν ἠρνήθη νὰ δεχθῇ τοὺς Ἀνατολικοὺς εἰς κοινωνίαν, πρὶν α) δεχθοῦν τὴν καθαίρεσιν τοῦ Νεστορίου..., β) ἀναθεματίσουν τὸν Νεστόριον καὶ τὰς διδασκαλίας του...» (σ. 52).

     Ὁ πατριάρχης Ἰωάννης μὲ ἐπιστολήν του «ἐδήλωσεν· ὅτι ἀποδέχεται τὴν ἐν Ἐφέσῳ Σύνοδον... ὡς ἰσόκυρον μὲ τὴν ἐν Νικαίᾳ..., ὅτι δέχεται τὴν καθαίρεσιν τοῦ Νεστορίου... Κατόπιν τούτου ὁ ἅγιος Κύριλλος ἐξεδήλωσεν εἰς τὴν πρὸς τοὺς Ἀνατολικοὺς ἐπιστολὴν του τὴν ἀπόλυτον ἱκανοποίησίν του διὰ τὴν ὀρθόδοξον ὁμολογίαν τοῦ Ἰωάννου. Ἔτσι ἐπῆλθεν ἡ “οἰκουμενικὴ εἰρήνη” ἢ “διαλλαγαί”» (σ. 53).