Ο συμβιβασμός των πιστών με την οικουμενιστική εκδοχή της Ορθοδοξίας!

«Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ»

(Ως Πίστη και Ζωή)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Σήμερα, οι ευρύτερες μάζες των πιστών διαβρωμένες από τις επιταγές του πολιτικού ρεαλισμού της Αστικής Φιλοσοφίας–Καπιταλισμού και καθοδηγούμενες από το φρόνημα της αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά βολική λύση: «υπηρετούν» ακίνδυνα την Εκκλησία περιβαλλόμενες εκκλησιαστικές περγαμηνές των Μαρτύρων και Πατέρων όποτε το καλεί η περίσταση (εορτή). Αντιμετωπίζουν την σύγχρονη παναίρεση του Οικουμενισμού όχι με Αγιογραφική και Πατερική ευθυκρισία αλλά με αντισταθμιστικούς μηχανισμούς, όπως «εξύμνηση» της Ορθοδοξίας, πατερικές λεκτικές εξάρσεις και οικουμενιστική εσωστρέφεια.

Αυτές οι διανοουμενίστικες «πατερικές» εξάρσεις, παραδοσιολατρείες–βυζαντινολατρείες, έχουν απήχηση στον ευρύτερο κόσμο, διότι οι συνεχείς εθνικές και εκκλησιαστικές ήττες–εξευτελισμοί χρειάζονται και μια συνεχή ακολουθία υπεραναπληρώσεως.

Αυτές οι πνευματικές στρεβλώσεις δεν συνιστούν την Ορθοδοξία, η οποία υποτάσσεται μόνο στις διαχρονικές υπέρτερες επιταγές της διαχρονικής Εκκλησίας.

Ορθοδοξία είναι η ορθή δόξα–αντίληψη περί του Θεού. Δεν είναι η αποσιώπηση της αλήθειας, ο παραμερισμός της Πατερικής αγωνιστικότητας ή η επιλεκτική οικειοποίησή της. Είναι η απάντηση στην πνευματική σύγχυση του κόσμου, στην «λογική» των αιρέσεων, οι οποίες θα φθάσουν στα αβυσσαλέα όρια της αποστασίας, σύμφωνα με τα προφητευμένα στην Αγία Γραφή. Η σύγχρονη οικουμενιστική εκδοχή της Ορθοδοξίας, όπως εκφράσθηκε στην «σύνοδο» της Κρήτης (ψευδο-σύνοδος), υπακούει στην βαθύτερη αιτιότητα που υπαγορεύει η αίρεση – οικουμενισμός.

Ορθοδοξία είναι η αληθινή οδός που οδηγεί στην σωτηρία του ανθρώπου.

Η οντολογία=θεολογία της Ορθοδοξίας υφαίνεται–εκπροσωπείται (επιλεκτικά):

- Από τον Άβελ, που φονεύθηκε από τον αδελφό του.

- Από τον Σηθ, ο οποίος αντικαθιστά τον Άβελ.

- Από τον Ενώχ, που είναι εγγονός του Σηθ.

- Από τον Νώε, δια του οποίου ο Θεός έσωσε ό,τι μπορούσε να σωθεί.

- Ακολουθεί ο Αβραάμ με τον Μελχισεδέκ έως τον Μωϋσή και τους Προφήτες.

- Ακολουθεί η Κυρία Θεοτόκος, ως μεγιστοποίηση της Αδαμικής (ανθρώπινης) απαντήσεως, μέχρι τον Κύριό μας, τον Χριστό.

- Στη συνέχεια έχουμε τις καταδύσεις στην οντολογία του κάλλους–αλήθειας από τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη, Κύριλλο Αλεξανδρείας, Μ. Βασίλειο, Μ. Αθανάσιο, Ι. Χρυσόστομο, Γρηγόριο Θεολόγο, Γρηγόριο Παλαμά και από τους άλλους μεγάλους Πατέρες.

- Τέλος, η θεολογική και φιλόκαλη ανάγνωση της Ορθοδοξίας, γράφεται στο τετράδιο της διαχρονικής Εκκλησίας από τις Άγιες Οικουμενικές Συνόδους.

Να υπενθυμίσουμε, ότι η Π. Διαθήκη κατέδειξε ότι ο Θεός είναι Ένας, σ’ αντίθεση με τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα που επινόησαν–φαντάσθηκαν πλήθος θεοτήτων.

Ο Κύριος, ο ενσαρκωμένος Θεός, μας πληροφορεί ολοκάθαρα, ότι είναι  ο Υιός του Θεού Πατρός, ως δεύτερο πρόσωπο της Θεότητας. Να μνημονεύσουμε, ότι στο ανώγειο του Μυστικού Δείπνου, ο Κύριος φανερώνει και το τρίτο Πρόσωπο της Θεότητας. Ομιλεί για την έλευση του Αγίου Πνεύματος, «ο παρά του Πατρός εκπορεύεται» (Ιωάν. 15,26).

Τρεις ολόκληρους αιώνες χρειάσθηκαν για να εμπεδώσει το πλήρωμα, ως δόγμα και ζωή, ότι είναι ένας Θεός με τρία πρόσωπα (Τριάδα).

Πέρασαν και δεκατέσσερες αιώνες μέχρι τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, για να γίνει ολική συνείδηση, ότι στον Θεό υπάρχει ουσία και ενέργειες (άκτιστες), δια των οποίων ο Άγιος Τριαδικός Θεός εκδηλώνεται και προσφέρεται στο κτίσμα του, στον άνθρωπο, για να θεωθεί. Βέβαια, ο άνθρωπος πάντα θα είναι κτίσμα, αλλά η ζωή του στη Βασιλεία του Θεού θα είναι μετοχή στη ζωή Του, αιωνίως.

Θαυμάσια συνοψίζει το νόημα της Ορθόδοξης ζωής ο Μ. Βασίλειος: «Η αποταγή είναι λύσις των δεσμών της υλικής αυτής και προσκαίρου ζωής, και ελευθερία από τις ανθρώπινες υποχρεώσεις, η οποία μας καθιστά ικανότερους να πάρουμε τον δρόμο που οδηγεί προς τον Θεόν. Είναι αφετηρία μιας οδού άνευ εμποδίων προς απόκτηση και χρήση πραγμάτων πολυτίμων, “υπέρ χρυσίον και λίθον τίμιον πολύ” και, με λίγα λόγια, μετάθεσις της ανθρωπίνης καρδίας προς την ουράνιον πολιτείαν, ώστε να ημπορούμε να λέγωμεν ότι “ το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει”».

«Και το ακόμη μεγαλύτερον, είναι αρχή της ομοιώσεώς μας προς τον Χριστόν, ο οποίος “δι’ ημάς επτώχευσεν, πλούσιος ων”.

Εάν δεν κατορθώσουμε αυτή την ομοίωση, είναι αδύνατον να φθάσωμε στον κατά το Ευαγγέλιον του Χριστού τρόπον ζωής».

Παλαιότερα, λίγοι Ιεράρχες–κληρικοί, όπως ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης, πρόβαλλαν την Ορθοδοξία (με όμικρον κεφαλαίο) ως πάγια ιεραρχία πνευματικών αξιών και όχι ως συνδυασμός τους, διαφοροποιούμενος ανάλογα με τις «συγκυρίες»…

Αντίθετα, σήμερα, το εκκλησιαστικό σώμα προβάλλει την Ορθοδοξία ως απόπειρα αυτοτελούς περιχαράκωσης σ’ ένα ορισμένο πεδίο «πνευματικότητας» και «υπακοής».

Επίσης, παλαιότερα, μόνο λίγοι Ορθόδοξοι, όπως ο Ν. Ψαρουδάκης, ερμήνευσαν και κοινωνικά τη συνεκτική δέσμη της ορθόδοξης κοινωνιολογίας, ως σύζευξη πνευματικότητας και κοινωνικής πράξης.

Να υπογραμμίσουμε, ότι η Πίστη δεν κινείται σε μονιστικά σχήματα, δηλ. «μόνο πνεύμα», όπως θέλουν σήμερα οι Αστο-χριστιανοί!

Στη διαχρονική Ορθόδοξη Εκκλησία, οι Πατέρες τόνιζαν την ορθή πίστη ως συνάντηση του ανθρώπου με το Θεό, με τον Χριστό.

«Ουδέ(ν) γαρ άλλον τοσούτον απαιτεί ο Θεός από παντός Χριστιανού, όσον πίστιν ορθήν και σαρκός κάθαρσιν και ψυχής ευγένειαν» (Αγ. Ηλίας ο Νέος, 10^ος αιώνας), τονίζει ο θαυμαστός και Χριστόφορος αυτός Πατέρας.

Στον οικουμενιστικό καμβά, οι σύγχρονοι οικουμενιστές επίσκοποι, κεντούν τα πρόσωπα των συγχρόνων αγίων (Ιακώβου, Παϊσίου, Πορφυρίου) χωρίς την αποτύπωση της ορθής πίστεώς τους, που πολλές φορές την είχαν διακηρύξει.

Απ’ αυτή την άποψη, θέτουν στο περιθώριο τις τοποθετήσεις των αγίων αυτών έναντι του οικουμενισμού. Σε κάποια στιγμή θα σχολιάσω τον διάλογο του αγ. Παϊσίου για την «Λογική» των Παπικών…

Οι σύγχρονοι οικουμενιστές πνευματικοί, χαρακτηρίζουν ως ιδανικό πιστό τον «άκριτο και άλαλο, αυτόν που δεν ξέρει παρά να πειθαρχεί και δεν θέλει παρά να υπακούει…» (Μάριος Πλωρίτης, «Μη κρίνετε ίνα μη αφορισθήτε», Βήμα 25-11-1984).

«Τις η αληθής έννοια της πειθαρχίας;». Την απάντηση δίδει ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στο βιβλίο του «ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΑΙ ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (σελ. 119 – 122, 1955).

Γράφει ο άγιος αυτός επίσκοπος:

«Κακόν η αναρχία. Κακόν η ανυπακοή εις καλούς άρχοντας. Αλλά πάντων των κακών μείζον είναι… ο κακός άρχων και εξ όλων των κακών αρχόντων ο κακός επίσκοπος. Αυτός οδηγεί εις βάραθρα τον λαόν. Τον οδηγεί δε δια της κακώς εννοουμένης πειθαρχίας, εναντίον της οποίας δεν αντιτάσσεται ένα ηρωϊκόν Μαράν–Αθά του Παύλου».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ