Οι Εντολές του Κυρίου και οι Εντολές των «αλλοτρίων» ποιμένων (και τινων “αντι-Οικουμενιστών”!)

«Ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν,

ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ»

(Ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο)

     «…Ο Μ. Βασίλειος, όταν παρενεβάλλετο παρεκτροπή εις την πίστιν, δεν εδίσταζε να διάσπαση παλαιάς φιλίας» (σ.σ.: χωρὶς τὴν καταδίκη τῶν αἱρετικῶν ἀπὸ Σύνοδο), ὅπως συνέβη μὲ τὸν «Ευστάθιον Σεβαστείας… Όταν επείσθη ότι πράγματι ο Ευστάθιος ηκολούθει αιρετικήν γραμμήν, δεν εδίστασε να διακόψη πάσαν επαφήν μαζί του». Κι ὅταν Ἐπίσκοποι «εξεπλάγησαν δια την στάσιν του» ἔγραψε: «Τώρα όμως θα μας συγχωρεθή να μη ακολουθούμεν αυτούς, αλλά και να αποφεύγωμεν τους έχοντας το ίδιον με αυτούς φρόνημα, εφ' όσον δεν υπάρχει τίποτε το οποίον να θεωρούμεν προτιμότερον από την αλήθειαν και την σωτηρία μας… Η κοινωνία είναι αγαθόν το οποίον προσφέρεται και λαμβάνεται κατά την συμφωνίαν της ορθοδόξου πίστεως. Όθεν απομάκρυνσις ενός επισκόπου από την ορθοδοξίαν συνεπάγεται διακοπήν της κοινωνίας από τους άλλους  και αντιστρόφως δε επάνοδος ενός επισκόπου από την αίρεσιν εις την ορθοδοξίαν συνεπάγεται απόδοσιν της κοινωνίας…

    »Μία από τας οδυνηροτέρας πρωΐμους εμπειρίας του Βασιλείου ήτο η περιπλοκή των σχέσεων του με τον επίσκοπον Καισαρείας, Διάνιον, ο οποίος τον εβάπτισε και τον εχειροτόνησεν εις διάκονον. Γράφων προς τον Βοσπόριον, ομολογεί ότι είχε διακόψει την κοινωνίαν με τον Διάνιον, το έτος 361... Έπραξε δε τούτο δια τον λόγον ότι εκείνος είχεν υπογράψει ομολογίαν πίστεως» διαφορετικὸν ἀπὸ τὸ τῆς Νικαίας! (Χρήστου Παν., Καθ. Πατρολογίας, «Αἱ προσπάθειαι τοῦ Μ. Βασιλείου περὶ τῆς κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν»,  (περιοδ. “Κληρονομία” τ. 13). [σ.σ.: Χωρὶς τὴν καταδίκη τοῦ Διανίου ἀπὸ Σύνοδο. Ἔτσι θὰ ἔπρεπε νὰ κάνουν σήμερα ὅλοι οἱ ὀρθοδοξοῦντες ἱερωμένοι, μάλιστα ἐφ’ ὅσον ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας ὑπέγραψε καὶ ἀποδέχτηκε τὴν κακόδοξη Κολυμπάριο Σύνοδο!].

    Καὶ ἀλλοῦ ὁ Μ. Βασίλειος:

    «Ὅταν δέ τι ἐναντίον τῇ τοῦ Κυρίου ἐντολῇ, παραφθεῖρον ἢ μολῦνον αὐτὴν ἐπιταχθῶμεν παρά τινος, καιρὸς εἰπεῖν τότε· Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις· μνημονεύοντας τοῦ Κυρίου λέγοντος· Ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν... Ἐξ ὧν παιδευόμεθα, ὅτι, κἂν πολὺ γνήσιός τις ᾖ, κἂν ὑπερβαλλόντως ἔνδοξος ὁ κωλύων τὸ ὑπὸ τοῦ Κυρίου προστεταγμένον (σ.σ.: ὅπως οἱ σύγχρονοι Οἰκουμενιστές), ἢ προτρέπων ποιεῖν τὸ ὑπ' αὐτοῦ κεκωλυμένον, φευκτὸς ἢ καὶ βδελυκτὸς ὀφείλει εἶναι ἑκάστῳ τῶν ἀγαπώντων τὸν Κύριον» (Μ. Βασιλείου, Κεφάλαια τῶν Ὅρων κατ’ Ἐπιτομήν, ἐρώτ. ριδ΄, ἐδῶ).

    «ΕΡΩΤΗΣΙΣ ΤΓʹ. Εἰ χρὴ τοῖς παρὰ πάντων λεγομένοις ὑπακούειν ἐν ἀδελφότητι. ΑΠΟΚΡΙΣΙ (Μ. Βασιλείου): …Ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσουσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ' αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν· καὶ τοῦ Ἀποστόλου λέγοντος, ὅτι Εἴ τις ἑτεροδιδασκαλεῖ, καὶ μὴ προσέρχεται ὑγιαίνουσι λόγοις τοῖς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ τῇ κατ' εὐσέβειαν διδασκαλίᾳ, τετύφωται, μηδὲν ἐπιστάμενος· μετὰ δὲ τὰ ἐπισυμβαίνοντα ἐπαγαγόντος· Ἀφίστασο ἀπὸ τῶν τοιούτων· καὶ πάλιν ἀλλαχοῦ· Προφητείας μὴ ἐξουθενεῖτε· πάντα δοκιμάζετε· τὸ καλὸν κατέχετε· ἀπὸ παντὸς εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε. Ὥστε εἰ μέν τί ἐστι κατ' ἐντολὴν τοῦ Κυρίου λεγόμενον, ἢ πρὸς τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου κατευθυνόμενον, κἂν θανάτου ἀπειλὴν ἔχῃ, ὑπακούειν χρή· εἰ δέ τι παρ' ἐντολήν ἐστιν, ἢ τὴν ἐντολὴν παραβλάπτει, κἂν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ, ἤ τις τῶν ἀποστόλων ἐπιτάσσῃ, κἂν ζωῆς ἐπαγγελίαν ἔχῃ, κἂν θανάτου ἀπειλήν, οὐδαμῶς ἀνέχεσθαι χρή, τοῦ Ἀποστόλου εἰπόντος· Κἂν ἡμεῖς αὐτοί, ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ' ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» (Μ. Βασιλείου, Κεφάλαια τῶν Ὅρων κατ’ Ἐπιτομήν).

     «Ἀκολουθοῦσι δὲ καὶ παντὶ τοιούτῳ ποιμένι, οὗ τὴν φωνὴν ὁρᾶτε, ὅπως ἡδέως ἤκουσαν· ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι διαγνωστικὴν ἕξιν ἔχουσιν ἤδη φωνῆς οἰκείας καὶ ἀλλοτρίας. Φεύξονται Οὐαλεντίνου, φεύξονται Μαρκίωνος, Σαβελλίου, Ἀρείου» (Γρηγορίου Θεολόγου, Πρὸς Ἀρειανοὺς καὶ πρὸς ἑαυτόν), φεύξονται Βαρθολομαίου, φεύξονται Ζηζιούλα, φεύξονται Χρυσοστόμου Σαββάτου, φεύξονται καὶ τῶν λοιπῶν ὑπογραψάντων καὶ ἀποδεχομένων τὴν Κολυμπάριον Σύνοδον.

     Αὐτὰ διδάσκουν οἱ Ἅγιοι, κι ὄχι νὰ κοινωνοῦν οἱ πιστοὶ μὲ τοὺς τάχα εὐσεβεῖς Ἐπισκόπους καὶ Ἱερεῖς των! Καὶ δὲν ἐξετάζουμε ἐδῶ (ὅπως δὲν ἐξετάζουν οἱ Πατέρες), ἂν τὰ μυστήριά τους εἶναι ἔγκυρα ἢ ἄκυρα. Ἐκεῖνο ποὺ προέχει εἶναι τὸ «φεύξονται»! Καὶ δὲν ἐπιδεικνύουν θρασύτητα ἐκεῖνοι ποὺ θέλουν –χωρὶς νὰ ἔχουν φύγει πρῶτα– νὰ ἐξετάζουν προβλήματα (ὅπως ἡ ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων) ποὺ ἡ λύση τους εἶναι ὑπόθεση Ἁγίων ἢ Ὀρθόδοξης Συνόδου;

     Ὁ Μ. Βασίλειος εἶναι ἀπόλυτος. Δὲν μιλᾶ γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς καταδικασμένους αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ «Ὀρθοδόξους», ποὺ ὅμως ἐπικοινωνοῦν μὲ αἱρετικούς:

    «Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν». (Εἰς ἁγ. Μάρκου Ἐφέσου, Ὁμολογία, CFDS, Ser. A. τόμ. Χ, fasc. II, σελ. 133 (24-28).

       «Ὅτι δεῖ τῶν ἀκροατῶν τοὺς πεπαιδευμένους τὰς Γραφάς, δοκιμάζειν τὰ παρὰ τῶν διδασκάλων λεγόμενα· καὶ τὰ μὲν σύμφωνα ταῖς Γραφαῖς δέχεσθαι, τὰ δὲ ἀλλότρια ἀποβάλλειν· καὶ τοὺς τοιούτοις διδάγμασιν ἐπιμένοντας ἀποστρέφεσθαι σφοδρότερον... Ὅτι δεῖ τοὺς μὴ πολλὴν ἔχοντας τὴν τῶν Γραφῶν γνῶσιν, ἐν τοῖς καρποῖς τοῦ Πνεύματος γνωρίζειν τὸν χαρακτῆρα τῶν ἁγίων· καὶ τοὺς μὲν τοιούτους δέχεσθαι, τοὺς δὲ ἄλλως ἔχοντας ἀποστρέφεσθαι». (Μ. Βασιλείου, Πίναξ τῶν Ἠθικών Κανόνων, Ὅρος Ο΄).

     Κι ἐδῶ δὲν μιλᾶ ὁ Μ. Βασίλειος γιὰ καταδικασμένους (γιατί, ἂν ἦσαν καταδικασμένοι θὰ ἦσαν γνωστοί στοὺς πιστούς), ἀλλὰ γιὰ διδασκάλους-Ποιμένες ποὺ διδάσκουν ἀλλότρια ἀπὸ τὰ ὀρθόδοξα διδάγματα. Καὶ μάλιστα δὲν συμβουλεύει ὁ Ἅγιος νὰ πηγαίνουν οἱ πιστοὶ νὰ ρωτοῦν κάποιον Ἐπίσκοπο ἢ ἱερέα, ἀλλὰ μόνοι τους (ἐφ’ ὅσον φυσικὰ βρισκόμαστε σὲ καιρὸ αἱρέσεως καὶ δὲν δύνανται νὰ συμβουλευθοῦν κάποιον ὀρθόδοξο Ποιμένα, καὶ ἐφ’ ὅσον γνωρίζουν οἱ ἴδιοι τὶς Γραφές) νὰ ἐξετάζουν καὶ νὰ συμπεραίνουν γιὰ τὴν κακοδοξία.

    Ἡ Ἐγκύκλιος Ἐπιστολὴ τοῦ Καλέκα περιεῖχε μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:

    «Τόν Παλαμᾶν καί τούς ὁμόφρονας αὐτοῦ, ...τολμήσαντας ἀκανονίστως και ἀκρίτως ἀποκόψαι τό μνημόσυνόν μου, τῷ ἀπό τῆς ζωαρχικῆς καί ἁγίας Τριάδος δεσμῷ καθυποβάλλομεν, καί τῷ ἀναθέματι παραπέμπομεν. Ἡ ὑπογραφή Ἰωάννης ἐλέῳ Θεοῦ ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως νέας Ρώμης καί οἰκουμενικός πατριάρχης» (P.G. 150, 863D). (Περισσότερα ἐδῶ).

    Βλέπουμε λοιπὸν ὅτι ὁ ἅγ. Γρηγόριος, λόγῳ τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων τοῦ Πατριάρχου Ἰωάννου Καλέκα, διέκοψε τό μνημόσυνό τοῦ Καλέκα πρό συνοδικῆς κρίσεως, γιατί –κατὰ τὸν Ἅγιο– ἦτο ἀδύνατον κάποιος πού ἐπικοινωνεῖ ἐκκλησιαστικῶς μὲ τὸν κακόδοξο Πατριάρχη νά εἶναι Ὀρθόδοξος. Αὐτό ἦτο μία ἀπό τίς αἰτίες πού ἐξεδόθη ἐναντίον του ὁ ἀναθεματισμός· «...τολμήσαντας ἀκανονίστως καί ἀκρίτως ἀποκόψαι τό μνημόσυνόν μου...».

    Πράγματι ὁ ἅγιος Γρηγόριος θεωροῦσε τὸν πατριάρχη Καλέκα ἀποκομμένο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μὲ ὅσα εἶχε κάνει καὶ πεῖ καὶ συμβούλευε τὴν ἀκοινωνησία τοῦ νόμιμου καὶ μὴ καταδικασμένου πατριάρχη Καλέκα. Γράφει: «Ὅποιος εἶναι ἀποχωρισμένος ἀπὸ τὸν Καλέκα, τότε ἀνήκει πράγματι στὸν κατάλογο τῶν Χριστιανῶν καὶ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸ Θεὸ κατὰ τὴν εὐσεβῆ πίστη» (Αναίρεσις εξηγήσεως τόμου Καλέκα, Ε.Π.Ε., τομ., 3ος, σελ. 692). Βλέπετε πατέρες, τί λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος; Ὅσοι κοινωνοῦν μὲ μὴ καταδικασμένους αἱρετικούς, δὲν ἔχουν κοινωνία μὲ τὸν Θεό!

Π.Σ.

Πηγή