Η τραγικότητα των σημερινών εορταζόντων το Πάσχα Χριστιανών

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

      Καθὼς ἡ Μ. Ἑβδομάδα φθάνει στὴν κορύφωσή της καὶ ἀναλογιζόμενοι τὴν ἐξέλιξη τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων καὶ δὴ τῶν Χριστιανῶν, μποροῦμε σίγουρα νὰ διαπιστώσουμε, ὅτι παράλληλα μὲ τὴν κορύφωση τῶν ἱερῶν Παθῶν κορυφώνεται καὶ ἡ τραγικότητα τῶν σημερινῶν ἑορταζόντων τὰ Πάθη αὐτά.

Ποτὲ δὲν ἦταν οἱ ἑορτάζοντες Χριστιανοὶ τόσο ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ τὴν συνειδητοποίηση τοῦ τί ἑορτάζουμε τὸ Πάσχα, ὅσο σήμερα. Καὶ ποτὲ δὲν ὁμοίασαν οἱ ἄνθρωποι τόσο πολὺ τοῦ Ἰούδα, ὅσο οἱ σημερινοί. Ἔχουμε χάσει τὸ νόημα καὶ τὴν σημασία τῆς Θυσίας τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος μας. Ὁ ἑορτασμὸς κατήντησε μία συγκινησιακὴ ὑπενθύμιση κάποιων γεγονότων.

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων καὶ τῆς προσφορᾶς πολλῶν προσωπικῶν ἐπιλογῶν, πῶς θὰ καταλάβουμε τὸ μήνυμα τῆς ἀνιδιοτέλειας, τῆς αὐταπάρνησης, τῆς θυσίας καὶ τῆς ἀγάπης τῆς ἑορτῆς αὐτῆς; Ὅταν κυριαρχεῖ ἡ ἔκφραση μὴν εἶσαι θῦμα, πῶς θὰ βιώσουμε τί ἐστι θυσία; Πῶς θὰ δεχθοῦμε τὴν μία καὶ στενὴ ὁδό;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τῆς ὑποτιθέμενης ἀλληλεγγύης καὶ τοῦ βιασμοῦ τῆς ἀγάπης, πῶς θὰ νιώσουμε τὴν πραγματικὴ Ἀγάπη ποὺ ἐνσαρκώθηκε γιὰ τὴν σωτηρία μας; Πῶς θὰ καταλάβουμε,
ὅτι ἀγάπη χωρὶς ἀλήθεια δὲν ὑπάρχει; Πῶς θὰ πράξουμε τὰ τῆς

ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ ἀπορρίψουμε τὰ τῆς ἀγάπης τοῦ κόσμου;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τῆς προσωπικῆς ἀνάδειξης, τοῦ κύρους καὶ τῆς αὐθεντίας, πῶς θὰ ἀρνηθοῦμε τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων, πῶς θὰ βιώσουμε τὴν ταπείνωση τοῦ νιπτῆρος, τὴν ἄκρα ταπείνωση τοῦ Σταυροῦ; Πῶς θὰ νοοήσουμε τὸ «Tί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ».

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ τῆς ὠφελιμιστικότητας, πῶς θὰ ἀφήσουμε τὴν σαλότητα καὶ τὸ ἀνθρωπίνως παράλογο τῶν πράξεων καὶ λόγων τοῦ Κυρίου; Πῶς θὰ ἐπιδιώξουμε τὴν μετάνοια τῆς πόρνης καὶ θὰ ἀρνηθοῦμε τὰ ἀργύρια τοῦ μαθητοῦ; Πῶς θὰ νοήσουμε τὸ «…Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;».

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τῆς ἀνθρώπινης παντοδυναμίας, πῶς θὰ δεχθοῦμε τὸ πάντα δυνατὰ τῷ Θεῷ; Πῶς δὲν θὰ ποῦμε καὶ ἐμεῖς σὰν τὸν Πιλάτο, ὅτι δὲν βλέπεις Κύριε, ὅτι ἔχουμε τὴν ἐξουσία νὰ σὲ ἀφήσουμε ἢ νὰ σὲ παραδόσουμε; Πῶς θὰ ἀρνηθοῦμε τὴν δύναμη τῆς ἐξουσίας καὶ θὰ ὑποταχθοῦμε ὡς δοῦλοι ἀγαθοὶ στὴν δύναμη τῆς τοῦ Θεοῦ ἀγάπης;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τῆς παρακοῆς, τοῦ ἰδίου θελήματος καὶ τῆς διάλυσης τοῦ οἰκογενειακοῦ ἱστοῦ, πῶς θὰ δεχθοῦμε τὴν ὑπακοὴ στὸν Πατέρα καὶ στὶς ἐντολές Του, πῶς θὰ τρέξουμε ἐμεῖς ὡς πατέρες στὸν ἁμαρτωλὸ μὴν περιμένοντας πρῶτα τὴν συγγνώμη του καὶ τὴν συντριβή του;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τοῦ ἐγώ, πῶς θὰ χωρέσει ὁ ἄλλος, ὁ συνάνθρωπος, ὁ ἀδελφός; Στὴν κοινωνία τοῦ καλύτερου καὶ ἐκλεκτοῦ πῶς θὰ ἐπαινεθεῖ ὁ τελευταῖος καὶ δοῦλος; Πῶς θὰ κάνουμε πράξη τὸ «ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι»;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τοῦ ὑπερτονισμοῦ τοῦ θαύματος καὶ τῆς ἀνάγκης ἀναζήτησής του, πῶς θὰ φυτρώσει ὁ λόγος, ὁ κεντρίζων τῆν συνείδηση λόγος καὶ ἡ μετάνοια, ποὺ εἶναι ἴσως τὸ μεγαλύτερο θαῦμα, ποὺ μποροῦμε νὰ βιώσουμε, ἀλλὰ δὲν ἀναζητοῦμε;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τῆς προσωπικῆς ἑρμηνείας καὶ προσαρμογῆς τῶν καταστάσεων κατὰ τὸ δοκοῦν, πῶς θὰ διακρίνουμε τὴν διαχρονικότητα, τὸ ἀσάλευτο καὶ τὸ αἰώνιο τῶν πράξεων καὶ ἐντολῶν τοῦ Κυρίου;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τοῦ συμφέροντος, πῶς θὰ ἀναζητήσουμε τὴν ὁμόνοια καὶ τὴν ἐν ἀληθείᾳ, τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη ποὺ ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸ θεμέλιο τῆς ὁμονοίας;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τοῦ θεάτρου καὶ τῆς ἀπολαύσεως, πῶς θὰ διακρίνουμε μεταξὺ μουσικῆς τέρψης, αἰσθητικῆς ἱκανοποίησης, ψυχικῆς γαλήνης καὶ τοῦ βάθους τῶν νοημάτων καθὼς καὶ τὴν μὲ αὐτὰ συνδεδεμένη καὶ ἀπαραίτητη συμφωνία τῶν πράξεων μας;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τοῦ συμβιβασμοῦ καῖ τῆς διπλωματίας, πῶς θὰ κατορθώσουμε τὴν ὑπέρβαση, πῶς θὰ ἐπιδιώξουμε τὸ ἀσυμβίβαστο μὲ τὸν κόσμο, πῶς ἀρνηθοῦμε τὴν ἀποσυναγωγία γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν βασίλεία τῶν οὐρανῶν;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τῆς συνεχοῦς ἀναφορᾶς καὶ τῆς ἀναζήτησης τῆς προσωπικῆς σωτηρίας, πῶς θὰ καταλάβουμε τὸ πραγματικὸ νόημα τοῦ «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν»;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τοῦ σχετικισμοῦ, τῆς ἀνεκτικότητας καὶ τῶν πολλῶν ἀληθειῶν, πῶς θὰ δεχθοῦμε τὴν Μία Ἀλήθεια, πῶς θὰ μᾶς συνταράξει τὸ «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι πρὸς ὑμᾶς καὶ ἀνέξομαι ὑμῶν»; 

Εἴθε ἡ σταύρωση καὶ ἡ ἀνάσταση ποὺ ἔρχεται νὰ σημάνει καὶ τὴν προσωπική μας πραγματικὴ συσταύρωση καὶ τὴν πραγματικὴ ἀνάστασή μας.

Καλὴ ἀνάσταση!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου