«Εως ανέβη ο θυμός Κυρίου εν τω λαώ αυτού, εως ουκ ήν ίαμα»

(Παραλειπομένων Β΄, Κεφ. 36,16)

Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Είναι θεολογικά τεκμηριωμένες, εμπειρικά μαρτυρημένες και γνωστές στην ιστορία οι παρεμβάσεις του Θεού, είτε ως ευσπλαχνία – έλεος είτε ως δικαιοσύνη.

Στο γεγονός αυτό αναφέρεται το σχόλιο του π. Ιωήλ Γιαννακόπουλου στο εδάφιο «Β΄ Παραλειπομένων», (36,16).

Γράφει σχετικά: «ουκ ην ίαμα», έπρεπεν η ευσπλαχνία να υποχωρήση εις την δικαιοσύνην.

Στο αγιογραφικό κείμενο διαβάζουμε «και εξαπέστειλε Κύριος ο Θεός των πατέρων αυτών εν χειρί των προφητών αυτού ορθρίζων και αποστέλλων τους αγγέλους αυτού, ότι ήν φειδόμενος του λαού αυτού και του αγιάσματος αυτού· και ήσαν μυκτηρίζοντες τους αγγέλους αυτού και εξουθενούντες τους λόγους αυτού και εμπαίζοντες εν τους προφήταις αυτού, εως ανέβη ο θυμός Κυρίου εν τω λαώ αυτού, εως ουκ ήν ίαμα».

Μεταφράζει ο π. Ιωήλ: «Κύριος ο Θεός των πατέρων αυτών απέστειλεν λίαν ενωρίς και επανειλημμένως μέσω των προφητών αυτού τας παραινέσεις του προς μετάνοιαν, διότι ελυπήθη τον λαόν του και τον άγιον και ιερόν αυτού ναόν. Εκείνοι όμως περιέπαιζον τους αγγελιαφόρους του ειρωνευόμενοι και περιπαίζοντες τους προφήτας αυτού. Η περιφρόνηση αύτη έφθασεν εις τοιούτον βαθμόν, ώστε άναψε ο θυμός του Κυρίου εναντίον του λαού τούτου εις τοιούτον σημείον, όπου δεν υπήρχε πλέον θεραπεία».

Η στάση του βασιλιά Σεδεκία, σε διάφορες φάσεις αποστασίας, σημάδεψε την βασιλεία του. Η Γραφή, με απόλυτη κατηγορηματικότητα, τονίζει:

- «και εποίησεν (ο Σεδεκίας) το πονηρόν ενώπιον Κυρίου κατά πάντα, όσα εποίησεν Ιωακείμ» (Βασιλειών Δ΄, κδ΄, 19).

- «και εποίησε το πονηρόν ενώπιον Κυρίου Θεού αυτού, ουκ ενετράπη από προσώπου Ιερεμίου του προφήτου και εκ στόματος Κυρίου» (Β΄ Παραλειπομένων, 36, 12).

Γράφει ο Ηλίας Μηνιάτης: «Καταπατώντας (ο Σεδεκίας) κάθε θείο και ανθρώπινο νόμο, έτρεχε σαν άλογο αχαλίνωτο χωρίς φόβο προς κάθε ασέβεια και κακία παρασύροντας σ’ αυτή την απώλεια, με το παράδειγμά του, τους ιερείς, τους άρχοντες και όλο του τον λαό».

Σ’ όλες τις φάσεις της ιστορίας, σε όλον τον ιστορικό – θεολογικό χάρτη της Αποκαλύψεως του Θεού στον κόσμο, ο Άγιος Τριαδικός Θεός έχει χαράξει μια λεπτή κόκκινη γραμμή που διατρέχει τον χάρτη απ’ άκρη σ’ άκρη και είναι ο «λόγος Κυρίου», το «ρήμα Κυρίου», η διδασκαλία του, που περιφρουρείται μέσα στην Εκκλησία.

Ο,τιδήποτε και αν ειπωθεί διαφορετικό σε επίπεδο οντολογικό (Νίτσε), ανθρωπολογικό (Κίρκεγκαρντ) ή κοινωνιολογικό (Μαρξ), αυτό συντρίβεται μέσα στον ιστορικό χρόνο, διότι περιέχει τα ανθρώπινα σπέρματα της αυτοδιάλυσης!

Ο Σεδεκίας, ως έκφραση αποστασίας, ήθελε Θεό – υπηρέτη, συνεργό στην φήμη και στον πλούτο, στην αναγνώριση και στην επιβολή της δόξας.

Η εν γνώσει αποστασία περιφρονεί τον δρόμο που χάραξε ο Θεός στο πέρασμα των αιώνων «φειδόμενος του λαού αυτού και του αγιάσματος αυτού» (Β΄ Παραλ. 36, 15).

Σήμερα, οι οικουμενιστές ούτε «τον λαό φείδονται», ούτε «το αγίασμα αυτού» την Ορθοδοξία.

Εδώ και περισσότερα από εκατό χρόνια είναι «μυκτηρίζοντες» και «εξουθενούντες» τους λόγους των Οικουμενικών Συνόδων, των Πατέρων, της Γραφής.

Αν η «Δυνητική ερμηνεία» επιτάχυνε και διαύλωσε τις οικουμενιστικές πρακτικές – θεωρίες, ο σημερινός πολυπλευρισμός (πλουραλισμός) σε «αντι-οικουμενιστικές» τακτικές, ξένες προς την διδασκαλία των αγίων, ειναι ο σημερινός μανδύας που καλύπτει μια μολυσμένη νοοτροπία βάθους πολλών «ποιμένων» και «πιστών».

Ομιλούν για πνευματικό προβληματισμό (ενδοσκόπηση), για καλλιέργεια ψυχής και θέωση, ενώ συμμετέχουν στην ασιτία του οικουμενισμού, με ποιμαντικές πρακτικές κακόδοξες, δικής τους (ομολογημένα) κατασκευής ή επικαλούμενοι ερμηνείες μιας «απόλυτα» υπερατομικής Γεροντικής αρχής.

Λειτουργούν ως εκφραστές συμβιβαστικών ιδεών, φθείροντας εσωτερικά την Εκκλησία.

Κατηγορούν όσους εμμένουν σταθερά στις απόλυτες θέσεις της πατερικής παράδοσης – πρακτικής ως σχισματικούς.

Προτείνουν λύσεις έναντι του οικουμενισμού «προσγειωμένες». Λύσεις που περιορίζουν τις διαστάσεις των παλαιών Ορθοδόξων Πατέρων. Νοθεύουν τη διδασκαλία της Γραφής, προβάλλοντας το γενικό αίσθημα της αγάπης.

Αυτή ειναι (εν ολίγοις) η φοβική ή συμβιβαστική, η υπερήφανη αυτοπεποίθηση–αυτονόμηση του πληρώματος έναντι των αγίων και της Εκκλησίας.

«Η εξωτερική ακοινωνησία προστατεύει από την εσωτερική αλλοτριότητα», διδάσκει ο αγ. Νεκτάριος (Σχεδίασμα περί ανεξιθρησκείας).

Ως γνωστό, όταν η αποστασία των πιστών χρονίσει, όταν δεν υπάρχει έμπρακτη εκκλησιολογική μετάνοια, τότε φυσικό είναι η εμφάνιση της δικαιοσύνης του Θεού, διότι «ουκ ήν ίαμα».

«Και εγενήθη λόγος Κυρίου προς με λέγων· τάδε λέγει Κύριος· ούτω φθερώ την ύβριν Ιούδα και την ύβριν Ιερουσαλήμ», τονίζει ο προφήτης Ιερεμίας (13,8). Διατί; Διότι έγιναν φορείς αποστασίας «εν τη αποπλανήσει της καρδίας των» (Δευτ. Κθ, 18).

Η σημερινή συνύπαρξη Ορθοδοξίας και οικουμενισμού καθ’ εαυτήν αποτελεί μέγιστο νόσημα, που σε βάθος χρόνου θα αποτελεί πραγματικότητα (εδραίωση) για την οποία, ίσως, «ουκ ήν ίαμα». Η ασυνεννοησία–ολιγωρία των Ορθοδόξων τείνει να γίνει κεντρικό πρόβλημα.

Η στενωπός της Πατερικής υπακοής στην Εκκλησία, στους Ι. Κανόνες, αποτελεί το «ίαμα» και όχι η υπακοή, που λειτουργεί ως αιχμαλωσία ψυχών στον οικουμενισμό.

Έχει γραφεί: «Η Νέα Πνευματικότητα δεν απορρίπτει τα προηγούμενα μοντέλα των παγκοσμίων θρησκειών. Ο ιερέας και η Εκκλησία δεν θα εξαφανιστούν, αλλά θα απορροφηθούν μέσα στην ύπαρξη της Ν. Εποχής» (William Thompson).

Αυτός είναι και βασικός στόχος της Νέας Εποχής, η διαστροφή έως και αντιστροφή του φρονήματος των Ορθοδόξων.

Γι’ αυτό και το περιοδικό «ΣΩΤΗΡ» διατυπώνει «περιγραφικά–ακαδημαϊκά» φόβους, για οδυνηρές παρεμβάσεις του Θεού, μιας και το ίδιο ως οργάνωση αυτοαναιρείται με την στήριξη των οικουμενιστών επισκόπων.

«Και λαβών (ο Μωϋσής) το βιβλίον της διαθήκης ανέγνω εις τα ώτα του λαού, και είπαν· πάντα όσα ελάλησε Κύριος, ποιήσομεν και ακουσόμεθα» (Έξοδος 24, 7).

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ