Ανοιχτή επιστολή προς τον Μητροπολίτη Φθιώτιδος Nικόλαο
του Αριστείδη Δασκαλάκη
αρθρογραφεί για katanixi.gr
Σεβασμιότατε, ευλογείτε!
Ήταν το δικό σας κήρυγμα Σεβασμιότατε.
Το κήρυγμα -δεν κρύβω- με ανάπαυσε και με εμψύχωσε. Μιλούσατε για «πονηρούς ανθρώπους και γόητες» υπονοώντας την πολιτική ηγεσία. Πολιτικούς που προσπαθούν με ρητορείες και υποσχέσεις, να πλανήσουν το λαό και να τον «γοητεύσουν».
Δηλαδή να γίνουν αρεστοί. Να ενθουσιάσουν με το ψέμα και να κερδίσουν τη κοινή γνώμη. Με όπλο την πονηριά και το ψεύδος.
Τι είναι όμως πονηρία; Είναι η διάθεση της καρδιάς να πράττει πάντα το κακό εναντίον του Θείου Νόμου. Πηγάζει απ’ την ακάθαρτη καρδιά. Είναι φθορέας και αφανιστής της ευθύτητας και της δικαιοσύνης.
Προσπαθεί πάση δυνάμει, δια του ψεύδους και της απάτης και πλάνης, να πλανά τον κόσμο, μεταβάλλουσα το δίκαιο σε άδικο και το φως σε σκότος.
Ὁ μέγας Βασίλειος λέει: «Ὁ μή διανοούμενος τό πονηρόν, εὑρίσκεται εἰς τόν Θεό». Όπου αγαθή προαίρεση, εκεί και η Θεία Χάρις. Μέγιστον κακό η πονηρία λοιπόν.
Σεβασμιότατε, τι μεσολάβησε από τότε; Είχατε επίγνωση των λεγομένων σας; Λόγοι διπλωματίας ή άνωθεν πιέσεων σας οδήγησαν να ανασκευάσετε; Ή μήπως θεωρείτε πλέον, το σχίσμα ή τις αιρέσεις, ακίνδυνες καταστάσεις ή και ωφέλιμες;
Γιατί τέτοια ανακολουθία;
Ποιες οι αντιδράσεις σας στις οικουμενιστικές προσεγγίσεις της διοικούσας εκκλησίας; Αποδέχεστε παπικούς, προτεστάντες κ.α. ως εκκλησίες; Κοινωνείτε με τους σχισματικούς; Ανώτερες είναι οι πιέσεις των προκαθημένων της Ορθοδοξίας, απ’ τους Αποστολικούς κανόνες, τους κανόνες Οικουμενικών και τοπικών Συνόδων των Πατέρων της Εκκλησίας;
Μιλήσατε τότε, για τους κυβερνώντες, χαρακτηρίζοντάς τους, ανθρώπους που θέλουν να μετατρέψουν την πατρίδα μας σε άθρησκο κράτος.
Παρομοιάσατε τους πολιτικούς με τους κακούς γεωργούς της παραβολής.
Μιλήσατε για τις αιρέσεις που ταλανίζουν την Εκκλησία μας παλαιόθεν (έως και σήμερα) βλέποντας και στο πρόσωπο των αιρετικών, τους κακούς γεωργούς της παραβολής.
Τα θυμάστε Σεβασμιότατε;
Θεωρείται ότι ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση; Γιατί, αναφερθήκατε τότε σε αιρέσεις.
Ο Παπισμὀς και Προτεσταντισμός; H Ουνία; Τι έχετε να πείτε για όλα αυτά Σεβασμιότατε;
Αναγνωρίζετε τη σχισματική εκκλησία της Ουκρανίας; Μήπως σφάλαμε τόσο καιρό και πρέπει να αναγνωρίσουμε κι εδώ στην Ελλάδα τους παλαιοημερολογίτες; Τους Γ.Ο.Χ.; Και να έχουμε κοινωνία μαζί τους;
Ίσως την κατάλληλη χρονική στιγμή. Όταν θα το θελήσουν αυτό, οι μεγάλοι πολιτικοί νόες της Δύσης.
Γνωρίζατε ότι ο Επίσκοπος Ολβίας Επιφάνιος δεν είναι έγκυρος επίσκοπος;
Σας είδαμε με πολύ αγαπητική διάθεση προς τον σχισματικό και λιγότερη προς τους κανόνες της Εκκλησίας μας.
Πόσο πολύ θα εθνικοποιήσετε την Εκκλησία μας, Σεβασμιότατε; Πόση διπλωματία χωράει στο Ευαγγέλιο; Στην παράδοση της Εκκλησίας;
Γιατί μολύνετε το γάργαρο νερό της Ορθοδοξίας; Στέλνετε δικό μας κληρικό (αρχιμανδρίτη) να χειροτονηθεί επίσκοπος σχισματικών. Ρίχνετε καθάριο νερό στις λάσπες.
Τον φέρνετε πίσω σχισματικό και τον υποδέχεστε ως έγκυρο ορθόδοξο επίσκοπο. Ρίχνετε λάσπη στο πηγάδι της Ορθοδοξίας.
Υποδέχεστε μη έγκυρο επίσκοπο Σεβασμιότατε. Ασεβείτε προς την Αγία Παράδοση της Εκκλησίας.
Χειροτονήθηκε από έναν επίσκοπο, τον Μητροπολίτη Γαλλίας Εμμανουήλ με οικουμενιστική-αιρετική δογματική συνείδηση, που ενδύεται το μανδύα προτεσταντών παστόρων, συμπροσευχομένου με τον Πάπα Βενέδικτο στο Βατικανό, αφού τον έχει προσκυνήσει επίσης, και από έναν άλλο επίσκοπο τον Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Επιφάνιο -προκαθήμενο σχισματικής ψευδοεκκλησίας.
Άλλο κεντρικό πρόσωπο αυτής της σχισματικής «εκκλησίας», ο Μακάριος Μαλέτιτς, είναι καθαιρεμένος και αναθεματισμένος από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Στις 3.11.1996, όντας στη σχισματική ομάδα της UAOC, «χειροτονήθηκε» σε «επίσκοπο» από μη κανονικώς χειροτονηθέντες «αρχιερείς» που δεν έχουν Αποστολική Διαδοχή, διότι έλκουν τη χειροτονία από τον αυτοχειροτόνητο Vincent Chekalin.
Ο δε μητροπολίτης π. Κιέβου Φιλάρετος Ντεσινένκο, καθαιρεμένος και αναθεματισμένος από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι γνωστό ότι αποτελεί μια εξαιρετικά προβληματική φυσιογνωμία με προίκα τις ακόλουθες κατηγορίες:
«Σκληρή και αλαζονική στάση στους κληρικούς που υπάγονται στη δικαιοδοσία του, απολυταρχία και εκβιασμός (Τιτ. 1: 7-8, Αποστολικός Κανόνας 27, φέρνοντας πειρασμό στην κοινότητα των πιστών με τη συμπεριφορά και την ιδιωτική ζωή του) (Μτ 18: 7, Α΄ Οικουμενική Σύνοδος Κανόνας 3, Στ΄ Οικουμενική Σύνοδος Κανόνας 5), ψευδορκία (Αποστολικός Κανόνας 25), δημόσια συκοφαντία και βλασφημία εναντίον της Συνόδου των Επισκόπων (Β΄ Οικουμενική Σύνοδος Κανόνας 6), άσκηση Θείων Λειτουργιών, συμπεριλαμβανομένων των χειροτονιών παρά την κατάσταση έκπτωσης (Αποστολικός Κανόνας 28), αίτιος σχίσματος στην Εκκλησία (Πρωτοδευτέρα Σύνοδος Κανόνας 15)».
Όλες οι χειροτονίες που τέλεσε ο Φιλάρετος σε κατάσταση έκπτωσης από τις 27 Μαΐου 1992 και οι καθαιρέσεις που επιβλήθηκαν από τον ίδιο αναγνωρίστηκαν ως άκυρες.
Αυτές οι αποφάσεις αναγνωρίστηκαν από όλες τις Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες συμπεριλαμβανομένης της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης.
Σήμερα, μετά από περισσότερο από δύο δεκαετίες, το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης άλλαξε τη θέση του για πολιτικούς λόγους.
Έχουμε λοιπόν έναν νεοχειροτονηθέντα επίσκοπο, που προέρχεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, που χειροτονείται από τον Μητροπολίτη Γαλλίας που αναγνωρίζει ιεροσύνη στον αιρετικό πάπα και από τον προκαθήμενο σχισματικής Εκκλησίας (με καθηρημένους, αφορισμένους αλλά και μη έγκυρους επισκόπους αυτοχειροτονημένους).
Μιας «εκκλησίας» που το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν αναγνώριζε μέχρι πρότινος.
Αλλά τώρα αναγνωρίζει.
Πόση εγκυρότητα μπορεί να έχει μια τέτοια χειροτονία;
Γνωρίζουμε ξεκάθαρα απ’ την παράδοση της εκκλησίας μας ότι ο καθηρημένος ή σε αργία επίσκοπος ή σχισματικός δεν δύναται να χειροτονεί. Χειροτονίες κληρικών αλλά και βαπτίσεις λαϊκών, από καθηρημένους κληρικούς, καθίστανται άκυρες.
Μας εξηγεί εμπεριστατωμένα και πολύ ξεκάθαρα, ο Επίσκοπος Αγχιάλου και μετέπειτα Σμύρνης Βασίλειος, περί του άκυρου της χειροτονίας κληρικών, υπό επισκόπου καθηρημένου και σχισματικού, στην περίφημη πραγματεία του προς των Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινούπολης Ιωακείμ.
Μιας πραγματείας που θεμελιώνεται όχι σε σοφιστείες, λογικά συμπεράσματα, προϊόντα μιας δαιμονικής αγαπολογίας και ειρήνης, αλλά στις Οικουμενικές Συνόδους και στους Πατέρες της Εκκλησίας (Μ. Βασίλειο, Μ. Αθανάσιο, Θεόδωρο Στουδίτη κ.α.).
Αυτό, είναι η συνέχεια της Παράδοσης.
Αυτό που συντελείται στις μέρες μας, είναι η δημιουργία μιας νέας παράδοσης και ψυχοκτόνας, ξένης προς την Ορθοδοξία.
Στην ίδια πραγματεία δεν γίνεται διάκριση καθηρημένου επισκόπου λόγω αιρέσεως ή σχίσματος, ως προς την εγκυρότητα των μυστηρίων που μετέχουν.
Μιλάει για επισκόπους που κλήθηκαν να προστατεύσουν το ποίμνιο απ’ τις κακοδοξίες, τη διαστροφή της αληθείας και των δογμάτων, των οποίων ετέθησαν φύλακες, αλλά υπέπεσαν στον πειρασμό.
Ο 5ος κανόνας της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου αναφέρει πως όσοι ιερωμένοι είχαν καθαιρεθεί από την Σύνοδο ή από προσκείμενους επισκόπους, αλλά επανήλθαν σε κοινωνία από επισκόπους που πρόσκεινται στο Νεστοριανισμό, παραμένουν καθαιρεμένοι.
Εφαρμόζοντάς τον στα τεκταινόμενα στην Ουκρανία, καταλαβαίνουμε ότι καθηρημένοι κληρικοί από το Πατριαρχείο της Μόσχας, που «ενεργοποιήθηκαν» (κοινωνούν) από τη σχισματική «εκκλησία» παραμένουν καθαιρεμένοι.
Δεν γνωρίζετε ότι η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος πέρα από την αίρεση του Αρειανισμού, είχε σκοπό και τη διόρθωση του σχίσματος των Μελιτιανών; Ο Μελίτιος ή Μελέτιος επίσκοπος Λυκουπόλεως εν Αιγύπτω, απώλεσε το δικαίωμα του λειτουργείν («μήτε χειροτονείν, μἠτε χειρίζειν, μήτε χειροθετείν»). Καθαιρεθείς, χειροτόνησε πλείστους κληρικούς, 8 επισκόπους, 20 πρεσβυτέρους και 5 διακόνους. Μετά από την μετάνοια των σχισματικών, όλοι έγιναν δεκτοί με την ευχή της χειροθεσίας .
Βλέπουμε Σεβασμιότατε μεγάλη πονηρία κι επιλεκτική τήρηση των κανόνων της Εκκλησίας από μεγάλο μέρος της ιεραρχίας, προκαθημένων Εκκλησιών, Συνόδων όπως η ψευδοσύνοδος του Κολυμπαρίου.
Για την τελευταία ακούμε τον Άγιο Αθανάσιο τον Πάριο να μας λέει:
«Λοιπόν δεν είναι πάντοτε σεπτόν και τίμιον το της Συνόδου όνομα. Αλλ΄ εκείνη μεν είναι σεπτή και τιμία, η αγία Σύνοδος, η στοιχούσα τοις τε εγγράφοις και αγράφοις παραδεδομένοις υπό των αγίων Αποστόλων και της Καθολικής Εκκλησίας. Και της τοιαύτης Συνόδου κατά χρέος τας αποφάσεις δεχόμεθα και φυλάττομεν· των δε αλλοτρίων την φωνήν, ούτε γινώσκομεν, ούτε πειθόμεθα αυτή….. εστί μεν Εκκλησία αγίων και Εκκλησία οσίων, αλλ΄ εστί κατά τον ψαλμόν και Εκκλησία πονηρευομένων» και μας έρχεται στο νου ο ψαλμός:
«ΝΑ ΜΗ ΑΓΑΝΑΚΤΕΙΣ για τους πονηρευόμενους, μήτε να ζηλεύεις τούς εργάτες τής ανομίας. Επειδή, σαν χορτάρι γρήγορα θα κοπούν, και σαν χλωρό φυτό θα καταμαραθούν.» (Ψαλμός του Δαβίδ 37-1,2)
Την Κυριακή, εορτάσαμε τη μνήμη των Τριακοσίων δέκα οκτώ (318) Πατέρων της Α’ Οικουμενικής Συνόδου.
Πολλοί θα αισθάνονται άβολα κάτι τέτοιες ημέρες. Θα δικάζονται απ’ τη συνείδησή τους.
Γιατί πολεμούν με μένος την Ορθοδοξία κι ανοίγουν κερκόπορτες.
Αναγνωρίζουν Αλήθεια στους υβριστές του Χριστού, προσκυνούν χωρίς αιδώ αυτούς που παραλλάσουν τους λόγους των Πατέρων («Πιστεύω») αλλά και πρόσφατα του ίδιου του Κυρίου («Πάτερ ημών»).
«Πονηροί άνθρωποι και γόητες» σεβασμιότατε δεν υπάρχουν μόνο στο χώρο της πολιτικής, αλλά και στο χώρο της διοικούσας Εκκλησίας.
Ή μήπως κι αυτός πλέον, κατάντησε χώρος πολιτικής;
Με
πολύ σεβασμό και πόνο
Ευλογείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.