Να, Λοιπόν, έως πού έφτασε ο Ναυπάκτου! Ουσιαστικά καταργεί τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, τους Ι. Κανόνες και την Ιερά Παράδοση, αφού θέτει ως κριτήριο εφαρμογή τους την γνώμη των συγχρόνων Γερόντων! Θεωρεί την κακόδοξη απόφαση της Κρήτης ως ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΟ κείμενο κι όχι αιρετικό, κι άλλα τραγικά!

Πηγή

    Νά, λοιπόν, ποὺ ὁ Ναυπάκτου στηρίζει τὸν Ζήση, ἀφοῦ πρακτικὰ ταυτίζονται! Ὁ μὲν π. Θεόδωρος Ζήσης λέει, «ἂν μποροῦμε τὸν ἐφαρμόζουμε, ἂν δὲν μποροῦμε δὲν τὸν ἐφαρμόζουμε»! Ὁ Ναυπάκτου λέει «ἂν θέλουμε τὸ κάνουμε»· ἂν θέλουμε ἐφαρμόζουμε τὸν Ἱερὸ Κανόνα, «εἶναι δυνητικός»!

     Ἂς λένε οἱ Πατέρες νὰ φεύγουμε ἀπὸ τὴν αἵρεση, ὅπως φεύγει κανείς, ὅταν συναντήσει φίδι καὶ λύκο! Ἂς βροντοφωνάζει σήμερα (ἑορτὴ τῶν Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου) διὰ τῶν τροπαρίων ἡ Ἐκκλησία, ὅτι οἱ Ποιμένες θεωροῦν «λοιμώδεις λύκους» (μολυσματικοὺς λύκους) τοὺς αἱρετικούς, ποὺ ἔχουν «ἀνιάτως νοσήσει πρὸς θάνατον». Αὐτοὶ ἐκεῖ, ἐπιμένουν στὴν κακόδοξη θέση: «ἂν θέλουμε τὸ κάνουμε»!
   Κι ἡ μόλυνση ποὺ παίρνουμε ἀπὸ τὴν αἵρεση; Κάτι ποὺ γιὰ τοὺς Πατέρες εἶναι αὐτονόητο, γιὰ ἐκείνους ποὺ κοινωνοῦν μὲ αἱρετικούς; Αὐτὸ οἱ σύγχρονοι Ποιμένες τὸ προσπερνοῦν! Δὲν τοῦ δίνουν σημασία. Καὶ μάλιστα ὁ Ναυπάκτου ψεύδεται, λέγοντας ὅτι οἱ Κανονολόγοι ἑρμηνεύουν τὸν Κανόνα ὡς δυνητικό! Διότι ὑπάρχουν Κανονολόγοι ποὺ ἑρμηνεύουν τὸν ΙΕ΄ Κανόνα ὑποχρεωτικό! Κι ὄχι μόνο οἱ Κανονολόγοι, ἀλλὰ οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ποὺ μᾶς ἐδίδαξαν μὲ τὸ παράδειγμά τους καὶ τὴν διδασκαλία τους τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς! Κι ὄχι μόνο οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἀπόστολοι, ποὺ μὲ τὸ στόμα τοὺ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου ἀπαγορεύουν ὄχι μόνο τὴν ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ἀλλὰ καὶ "τὸ χαίρειν αὐτοῖς"!

    Νά, λοιπόν, ποὺ ὁ Ναυπάκτου στηρίζει μὲ τη …λογιοσύνη του καὶ τὸ σχίσμα καὶ τὴν αἵρεση!

Ἀπομαγνητοφώνηση καὶ σχολιασμὸς τῆς  ὁμιλία - κατάπτυστηςπροπαγάνδας τοῦ Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου:

    Ναί· ἀναφέρεσθε σ’ αὐτὸν τὸν Κανόνα, τῆς Πρωτοδευτέρας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καὶ ἡ ἑρμηνεία ποὺ ἔχει δοθεῖ ἀπὸ Κανονολόγους, εἶναι ὅτι εἶναι δυνητικός, δὲν εἶναι ὑποχρεωτικός. Ἂν θέλουμε τὸ κάνουμε· εἶναι δυνητικός. Αὐτὸ σημαίνει, τὸ ἐρώτημα εἶναι: ποιός ἔχει νοῦν Χριστοῦ, γιὰ νὰ μᾶς πεῖ ὅτι αὐτὸ εἶναι σωστό ἢ δὲν εἶναι σωστό. [σ.σ.: Δηλαδή, ὅλα τινάζονται στὸν ἀέρα, κ. Ἱερόθεε; Πρέπει, μήπως,  νὰ συγκαλέσουμε μιὰ Σύνοδο, γιὰ νὰ δοῦμε ποιός ἔχει «νοῦν Χριστοῦ»; Δὲν ἔχουμε τὴν διδασκαλία/παρακαταθήκη τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ θέμα; Δὲν εἶναι ὁλοκάθαρη –γιὰ ὅποιον διαβάζει ὡς ἁπλὸς πιστός κι ὄχι ὡς δεκανίκι τοῦ ἀρχιαιρεσιάρχη Βαρθολομαίου– ἡ πρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας; Δὲν μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι ὅτι οἱ αἱρετικοὶ εἶναι λοιμός (μόλυσμα) καὶ πρέπει νὰ ἀπομακρυνόμεθα ἀπ’ αὐτοὺς πάσει θυσίᾳ;].

   Ξέρουμε ὅτι ὀρθόδοξος θεολόγος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κάνει τὴν διάκριση μεταξὺ λογισμῶν καὶ σκέψεων. Ἂν κάτι προέρχεται ἀπὸ τὸ Θεό, ἢ ἂν κάτι προέρχεται ἀπὸ τὸ Διάβολο, ἢ ἂν κάτι εἶναι τῶν παθῶν. Ἑπομένως ὀρθόδοξος θεολόγος εἶναι αὐτὸς ποὺ κάνει αὐτὴ τὴν διάκριση τῶν πνευμάτων, ἢ ἐκ τοῦ πονηροῦ εἶναι τὰ πνεύματα. Καὶ γι’ αὐτὸ ὁ ὀρθόδοξος θεολόγος εἶναι στὴν πραγματικότητα ὁ καλὸς πνευματικὸς πατέρας. Γιατί; Γιατὶ ἐφ’ ὅσον ὁ ὀρθόδοξος θεολόγος κάνει τὴν διάκριση κτιστοῦ καὶ ἀκτίστου, αὐτὸ σημαίνει ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο τοῦ πνευματικοῦ πατρός. Καὶ λέμε· δὲν νοεῖται θεολόγος χωρὶς νὰ εἶναι πνευματικὸς πατέρας, καὶ οὔτε πνευματικὸς πατέρας, ἂν δὲν εἶναι θεολόγος. Ἑπομένως, τὸ ἕνα εἶναι οἱ Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Τὸ ἄλλο εἶναι, ποιός ἑρμηνεύει τοὺς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων; Ποιό εἶναι τὸ κριτήριο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων; Καὶ φυσικά, ποιός εἶναι ἐκεῖνος ποὺ θὰ μᾶς πεῖ, ὅτι πρέπει νὰ τὸ κάνουμε ἔτσι, ἢ σὲ μᾶς ἐφαρμόζεται ἔτσι. Αὐτὸ εἶναι ἕνα βασικὸ ἐρώτημα. Γι’ αὐτὸ στὴν Ἐκκλησία μας δίνουμε προτεραιότητα στοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀληθινὸ φρόνημα καὶ ἀληθινὴ ζωή, καὶ τοὺς ὁποίους ρωτᾶμε γιὰ ὅλα τὰ θέματα. [σ.σ.: Ἀσφαλῶς. Κι ὅταν οἱ πατέρες αὐτοί, ὅπως τοῦ λόγου σου, πάτερ, μᾶς διδάσκουν ἀντίθετα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες; Τότε, τί κάνουμε; Δὲν τοὺς ἀφήνουμε στὴν ἄκρη, κι ἀκολουθοῦμε τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων;]. 

   Τὸ ἐρώτημα, λοιπόν, εἶναι, ποιός εἶναι ἐκεῖνος ποὺ θὰ μᾶς κάνει τὴν σωστὴ διάγνωση καὶ θὰ μᾶς δώσει τὴν ἑρμηνεία ὅτι, ναί, πρέπει νὰ διακόψουμε τὸ μνημόσυνο,  ἢ δὲν πρέπει νὰ διακόψουμε τὸ μνημόσυνο. Ἐκεῖ εἶναι τὸ ὅλο θέμα. Ἐὰν ζοῦσε, ἂς ποῦμε ὁ Γέροντας Σωφρόνιος ἢ ὁ π. Παΐσιος θὰ τὸν ρωτούσαμε. Τί νὰ κάνω Γέροντα; Ὄχι ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Νὰ κάνει ὁ καθένας ὅ,τι θέλει. Γιατί; Διότι δημιουργοῦνται διάφορα προβλήματα.

    Ἂς ὑποθέσω ὅτι κάποιος γιὰ λόγους θεολογικῆς συνείδησης διακόπτει τὸ μνημόσυνο ἀπὸ τὸ μητροπολίτη του. Ἐὰν θέλει νὰ εἶναι εἰλικρινὴς μὲ τὸν ἑαυτό του, θὰ πρέπει νὰ διακόψει τὸ μνημόσυνο καὶ τῶν ἄλλων ἐπισκόπων ποὺ ἔχουν κοινωνία ἐκκλησιαστικὴ μὲ τὸν μητροπολίτη του. Δηλαδή, ἐὰν κάποιος πεῖ ὅτι, ξέρετε ὁ μητροπολίτης μου ἔκανε ἕνα λάθος καὶ πρέπει νὰ κόψω τὸ μνημόσυνο. [σ.σ.: Νά, λοιπόν, ἡ λέξη παγίδα: «Λάθος»! Γιὰ ἕνα μικρὸ λάθος θὰ φύγεις ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Λέει πονηρὰ ὁ Ναυπάκτου. Δὲν λέει γιὰ αἵρεση, Παναίρεση, ποὺ μετράει δεκάδες χρόνια καὶ ποὺ νομιμοποιήθηκε στὸ Κολυμπάρι! Γιατὶ τότε δὲν θὰ ἔστεκαν οἱ θέσεις του. Ἂν καὶ παρακάτω θὰ δοῦμε ὅτι δὲν παραδέχεται οὔτε ὅτι στὸ Κολυμπάρι ψηφίστηκαν κακοδοξίες!]. Μάλιστα. Ἒὰν τὸν μητροπολίτη τὸν δέχεται ἡ Ἐκκλησία, ἂς ποῦμε ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, θὰ πρέπει νὰ διακόψει μὲ ὅλους τοὺς μητροπολίτες τὴν ἐπικοινωνία, ποὺ ἔχουν ἐπικοινωνία μὲ τὸν μητροπολίτη. Καὶ μὲ ὅλους τοὺς ἱερεῖς καὶ μοναχοὺς ποὺ ἔχουν ἐπικοινωνία μὲ τὸν μητροπολίτη. Καὶ μὲ ὅλες τὶς ἄλλες Ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἐπικοινωνία μὲ τὸν μητροπολίτη. Καὶ μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους ἐπισκόπους ποὺ ἔχουν ἐπικοινωνία μὲ τὸν μητροπολίτη. [σ.σ.: Γιατί τὸ λέει αὐτὸ ὁ Ναυπάκτου; Γιατὶ γνωρίζει τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ποὺ κατήργησε ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ π. Νικόλαος Μανώλης καὶ ποὺ λέγουν ὅτι «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος»! Ἐπιβεβαιώνει οὐσιαστικὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ τοῦ θέματος τῆς κοινωνίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς κοινωνοῦντας μὲ τοὺς αἱρετικούς]. Ξεκινάει κανεὶς ἀπὸ κάτι, ποὺ νομίζω ὅτι ξεκινάει ἀπὸ ἀγαθὴ συνείδηση. Νομίζω ἐγὼ ὅτι μερικοὶ ποὺ σκέπτονται ἔτσι, τὸ σκέπτονται μὲ μιὰ καλὴ συνείδηση. Λένε· δὲν θέλω τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ διαφθείρονται. [σ.σ.: Ἄ, μπράβο, ἐδῶ μιλᾶς σωστά. Δὲν πρόκειται γιὰ κάποιος λάθος, ἀλλὰ γιὰ τὴν διαστροφὴ τῆς Πίστεως ἀπὸ τὸν ἀρχιαιρεσιάρχη ποὺ ὑποστηρίζεις ἐμμέσως, πλὴν σαφῶς]. Ναί. Ἀλλὰ ὅμως πρέπει νὰ προσέξει μήπως αὐτὴ ἡ ἀγαθὴ συνείδησή του, γίνει ἀντικείμενο ἐκμεταλλεύσεως ἀπὸ τὸ διάβολο [σ.σ.: νά, τώρα καὶ ὁ ἐκφοβισμὸς τῶν συνειδήσεων τῶν πιστῶν!] ἢ ἀπὸ ἄλλους, καὶ φτάσει σὲ ἄκρα καὶ σὲ καταστάσεις ποὺ δύσκολα ἐπανέρχεται στὴν συνέχεια κι ὅταν θεραπευθοῦν τὰ κείμενα, καὶ ὅταν διορθωθοῦν μερικὰ λάθη, αὐτὸς δύσκολα ἐπανέρχεται, διότι θὰ βρεῖ κάτι ἄλλο γιὰ νὰ παραμείνει στὴν πτώση καὶ τελικὰ νὰ θεωρεῖ ὅτι εἶναι ὁ μόνος ὀρθόδοξος σ’ ὅλο τὸν κόσμο, σ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη. Ὑπάρχουν στὸ Ἅγιον Ὄρος μερικοὶ ἄνθρωποι, καὶ παλαιότερα πολὺ περισσότερο, ποὺ ἔλεγαν ὅτι, δὲν ἔχω κοινωνία μὲ κανένα ἐπίσκοπο στὸν κόσμο γιατὶ ὅλοι ἔχουν προδόσει τὴν Πίστη καὶ εἶναι μόνοι τους αὐτοί. Κι αὐτὸ εἶναι ἄλλο πρᾶγμα, γιατὶ εἶναι ὁ μεγαλύτερος πειρασμὸς τὴς ὑπερηφάνειας καὶ τοῦ ἑωσφόρου [σ.σ.: Γιὰ τὸν Ναυπάκτου δὲν ὑπάρχει ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ ἐπὶ δεκαετίες διαβρώνει τὸ σῶμα τῶν πιστῶν, ποὺ ἔχει κατακτήσει τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν Ἐπισκόπων καὶ Ποιμένων, ποὺ παραλύει καὶ διαλύει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ! Ὑπάρχουν μόνο κάποια λανθασμένα κείμενα, κάποια λάθη ποὺ εὔκολα (ἢ δύσκολα) θὰ διορθωθοῦν! Ἡ ἀγωνία του  εἶναι νὰ πείσει ὅτι ἡ διακοπὴ μνημοσύνου εἶναι κάτι «παρακινδυνευμένο»≈«κακό»! Δὲν βλέπει τὸ σωτήριο ρόλο της, τὴν δι’ αὐτῆς ἀποφυγὴ τοῦ σίγουρου μολυσμοῦ ἐκ τῆς Παναιρέσεως, ἀλλὰ τὴν πιθανὴ κακὴ ἐφαρμογή της ἀπὸ κάποιους. Τὰ ἴδια προσωπικὰ μοῦ ἔλεγε τηλεφωνικὰ ἀπὸ Ν. Ὑόρκη ὁ ὁμοϊδεάτης του Τελεβάντος, προκειμένου νὰ μὲ πείσει νὰ μὴν ἐφαρμόσω τὴν ἁγιοπατερικὴ ἀποτείχιση. Καὶ ἐν τέλει λέει ἐκεῖνο ποὺ ἔχει τόσην ὥρα στὸ μυαλό του: ἡ ἀποτείχιση -γιὰ τὸν Ναυπάκτου- εἶναι πτώση! Ὅποιος τὴν ἀκολουθήσει θα …δαιμονισθεῖ, νομίζοντας ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος ὀρθόδοξος σ’ ὅλη τὴν Οἰκουμένη!!! Φανταστεῖτε κάτι παρόμοιο: κάποιον ἀσκητὴ νὰ συμβουλεύει τὸ καλογεροπαίδι του ὅτι, δὲν πρέπει νὰ ἐπιζητεῖ τὴν ἐφαρμογὴ ὅλων τῶν Ἐντολῶν (δυνητικῶν ἢ μη), γιατὶ μπορεῖ νὰ τὸ πάρει ἐπάνω του καὶ νὰ ὑπερηφανευθεῖ, ἀντὶ νὰ τὸν διδάξει τὴν ἀποφυγὴ τῆς ὑπερηφανείας!].

Γι’ αὐτὸ ἡ ἄποψή μου εἶναι ὅτι μπορεῖ νὰ γίνονταί μερικὰ λάθη μέσα στὴν Ἐκκλησία [σ.σ.: νάτο πάλι, ἡ εἰσαγωγὴ τῆς παναιρέσεως ἕνα κάποιο …λάθος!], καὶ τὸ συγκεκριμένο κείμενο, τὸ ὁποῖο γράφτηκε στὴν Κρήτη, θεωρῶ ὅτι δὲν εἶναι δογματικὸ κείμενο, δὲν εἶναι θεολογικὸ κείμενο· πιὸ πολὺ εἶναι διπλωματικὸ κείμενο. [σ.σ.: Δυστυχῶς ὁ πολὺς καὶ λόγιος μητροπολίτης Ναυπάκτου, ξεχνώντας ὅπως εἴπαμε ὁλόκληρη Παναίρεση, μένει στὶς ἀποφάσεις τῆς Κολυμπάριας Συνόδου καὶ ἐπιχειρεῖ ἄλλη μιὰ φορὰ νὰ ἀποχαρακτηρίσει τὶς ἀποφάσεις της καὶ νὰ μᾶς πεῖ τὸ ἀχαρακτήριστο, ὅτι τάχα, μιὰ «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος» βγάζει …διπλωματικὰ κείμενα!  Τί ντροπὴ γιὰ ἕνα λόγιο μητροπολίτη!]. Καὶ ἀξίζει τὸν κόπο γιὰ διπλωματικὰ κείμενα νὰ δημιουργοῦμε τόσα προβλήματα; [σ.σ.: Τί νὰ πεῖ κανείς! Γιὰ φανταστεῖτε νὰ ἔλεγαν οἱ Ὀρθόδοξοι: Οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Ἱέρειας δὲν εἶναι θεολογικὰ κείμενα! Θὰ τὰ ἀνατρέψουμε κάποτε ἄλλοτε, καὶ νὰ μὴν ἀποτειχίζοντο. Τὸ ἴδιο νὰ ἔλεγε καὶ ὁ ἅγιος Μάξιμος, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: Δὲν στέκουν θεολογικὰ οἱ θέσεις τοῦ Βαρλαάμ. Δὲν εἶναι θεολογικὰ κείμενα!

     Πόσο κακόδοξα προτότυπος εἶναι πλέον ὁ Ναυπάκτου!].

Κι ἐγὼ θεωρῶ, ὅπως πολὺ καλὰ ἔκανε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, πῆρε μιὰ ἀπόφαση καὶ εἶπε ὅτι, αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἑρμηνευθεῖ, νὰ συμπληρωθεῖ, ἀκόμα καὶ νὰ ἀναθεωρηθεῖ ἀπὸ μιὰ Σύνοδο ἡ ὁποία θὰ γίνει, καὶ νομίζω, ὄχι νομίζω, θυμᾶμαι στὴν Κρήτη πήραμε αὐτὴ τὴν ἀπόφαση τέτοιες Σύνοδοι [σ.σ.: ποὺ θὰ παίρνουν προφανῶς …διπλωματικὲς ἀποφάσεις, οἱ ὁποῖες θὰ ἰσχύουν μέχρι νὰ παρθεῖ σὲ ἑπόμενη Σύνοδο πιό …διπλωματική-οἰκουμενιστικὴ ἀπόφαση!], νὰ γίνονται συχνά. Καὶ ἄλλες Ἐκλησίες τὸ εἶπαν αὐτό. Ὁπότε παραμένουμε μέσα στὴν Ἐκκλησία, [σ.σ.: συμμετέχοντας σὲ Συνόδους ποὺ ὀνομάζονται Ἅγιες, ἀλλὰ παίρνουν κακόδοξες ἀποφάσεις ποὺ κατὰ τὸν Ναυπάκτου εἶναι …διπλωματικὲς ἀποφάσεις], κάνουμε τοὺς ἀγῶνες μας γιὰ νὰ ζοῦμε μὲ ὀρθόδοξο τρόπο, ὀρθόδοξο ζωή [σ.σ.: τώρα, πόσο ὀρθόδοξη ζωὴ ζοῦμε κοινωνοῦντες μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ σχισματικούς, μόνο ἕνας …λόγιος μητροπολίτης ξέρει!] καὶ φυσικά, ἐὰν γίνεται κάποιος λάθος τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ φωτίσει τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς κληρικούς, τοὺς Ἐπισκόπους ποὺ ἔχουν πνεῦμα Θεοῦ νὰ διορθώσουν τὰ λάθη. [σ.σ.: Ὁπότε κατὰ λάθος ἡ Ἐκκλησία ἔβγαλε τὸν ΙΕ΄ Κανόνα, ποὺ λειτουργεῖ καὶ ὡς μοχλὸς πίεσης γιὰ νὰ διορθωθοῦν τὰ λάθη, γιατὶ ὁ Ναυπάκτου τὸν ἔβγαλε ἄχρηστο, καὶ ὅσους τὸν ἐφαρμόζουν ὡς ἐκτὸς Ἐκκλησίας].

Δὲν φεύγουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. [σ.σ.: Ἐδῶ ὁ Ναυπάκτου διδάσκει ὅτι ὅποιος ἐφαρμόζει τὸν ΙΕ΄ ἱερὸ Κανόνα ποὺ προτρέπει (κατ' αὐτόν, ἔστω, ἐπιτρέπει) τὴν ἀποτείχιση, εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας]. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι δική μας. Ὅπως ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἦταν μόνος του, παρέμεινε μόνος του! Δὲν εἶπε, ἐφ’ ὅσον ὅλοι πῆγαν μὲ τὴν αἵρεση, ἐγὼ φεύγω, κάνω δική μου Ἐκκλησία, [σ.σ.: Τόσες φορὲς ὁ Μ. Ἀθανάσιος διέκοψε τὴν κοινωνία μὲ αἱρετίζοντες· ἐδῶ ὑπάρχει συμφωνία μὲ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα· Κανόνα ποὺ πολὺ ἀργότερα -βέβαια- δημιουργήθηκε, καὶ ὁ ὁποῖος ἁπλῶς κατοχύρωσε αὐτὴ τὴν διδασκαλία/πράξη τῶν Ἁγίων! Αὐτὸ ὁ ΛΟΓΙΟΣ μητροπολίτης δὲν τὸ πληροφορήθηκε ἀκόμα; Κι ὅπως ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἐφαρμόζοντας αὐτὲς τὶς διακοπὲς μνημοσύνου-ἀποτείχιση δὲν ἦταν ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἔτσι κι ὅσοι ἀποτειχίζονται εἶναι μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ἐσεῖς, κ. Ἱερόθεε, εἶστε  μέσα ἢ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; Ἐφ' ὅσον κοινωνεῖτε συνειδητὰ μὲ τὸν ἀρχιαιρεσιάρχη, τί διδάσκουν οἱ Ἅγιοι περὶ αὐτοῦ: Ὁ κοινωνῶν μὲ τὸν αἱρετικό, δὲν συνταυτίζεται μαζί του, κοινωνώντας διὰ τῶν συλλειτουργιῶν μὲ τὴν αἵρεση;]. Μένουμε μέσα στὴν Ἐκκλησία κάποια στιγμὴ θὰ ἀλλάξουν τὰ πράγματα· [σ.σ.: Πῶς εἶστε τόσο σίγουρος, πάτερ μου; Κι ἂν εἴμαστε στὰ ἔσχατα, ὅπως τόσοι σύγχρονοι πατέρες λέγουν; Κι ἂν ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ ἐσχάτη αἵρεση τῆς ἱστορίας, πῶς θὰ ἀλλάξουν; Πῶς θὰ ἀλλάξουν χωρὶς τὴν ἐφαρμογὴ τῶν Ἐντολῶν περὶ ἀπομακρύνσεως καὶ καταδίκης τῆς "Ἐκκλησίας τῶν πονηρευομένων"; Ἀλλά, εἴτε ἀλλάξουν, εἴτε δὲν ἀλλάξουν, καθῆκον τοῦ Χριστιανοῦ δὲν εἶναι νὰ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῆς αἱρέσεως;]. ἡ Ἐκκλησία –πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε– εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ κοινωνία θεώσεως. Σωτήρας τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός. Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε Σωτῆρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἐμεῖς παραμένουμε στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ σωθοῦμε κι ὄχι νὰ σώσουμε τὴν Ἐκκλησία. [σ.σ.: Ἀκριβῶς. Κι ὁ Σωτῆρας τῆς Ἐκκλησίας Χριστός ἐντέλλεται: "ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν". Ἐσεῖς γιατί δὲν ἐξέρχεσθε, ἀντίθετα διδάσκετε καὶ τοὺς ἄλλους νὰ παραμένουν σὲ κοινωνία μὲ τὴν αἵρεση; Δὲν γνωρίζετε ὅτι -καὶ κατὰ τὸν ἀπ. Παῦλο- "ὁμιλίαι κακαὶ φθείρουσι ἤθη χρηστά";]. Παραμένουμε στὴν Ἐκκλησία, προσπαθοῦμε τὸ Δόγμα νὰ τὸ κάνουμε πράξη καὶ ζωή, ζοῦμε δηλ. κι ἔχουμε δογματικὴ συνείδηση καὶ τότε ὁ Θεὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ διευθύνει τὰ πράγματα. [σ.σ.: Καὶ πῶς θὰ γίνει ζωὴ τὸ Δόγμα; Διὰ τῆς μετὰ τῶν αἱρετικῶν κοινωνίας· διὰ τῆς ἀδιαφορίας περὶ τὴν Πίστιν· κοινωνοῦντες καὶ ὑποδεχόμενοι τοὺς «ἀνιάτως νοσήσαντας» αἱρετικούς;]. Ὁ Θεὸς διευθύνει ὅλη τὴν ἱστορία κι ὅλο τὸν κόσμο, δὲν θὰ διευθύνει τὴν Ἐκκλησία ποὺ εἶναι ὁ Ἴδιος κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας; Ἑπομένως χρειάζεται σύνεση, διάκριση, ταπείνωση καὶ ΚΥΡΙΩΣ νὰ συμβουλευόμαστε πνευματικοὺς πατέρες, σὰν τὸν Γέροντα Σωφρόνιο, σὰν τὸν ἅγιο Παΐσιο, σὰν τὸν ἅγιο Πορφύριο ποὺ ἔχουν πνεῦμα Θεοῦ καὶ ἑρμηνεύουν τὸ θέλημα Θεοῦ στὴ ζωή μας.

(Ὁ σχολιασμὸς ἀπὸ τὸν Π.Σ.)