Το κακό και η σύγχυση που προκαλούν ο π. Θεόδωρος Ζήσης και η ομάδα του όσο επιμένουν στα περί οικονομίας και υπάρξεως ακόμα ευσεβών επισκόπων

Τοῦ  Ἀδαμάντιου  Τσακίρογλου

Τὸ σχίσμα τῆς Οὐκρανίας –ἀντιθέτως μὲ τὴν γνώμη τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση–  ὄχι μόνο δὲν σταμάτησε τὴν αἵρεση καὶ τὴν πλάνη, ἀλλὰ ἀντιθέτως τὴν μεγιστοποίησε. Τώρα μάλιστα, στὴν μεγιστοποίηση αὐτή, τὴν κυρία εὐθύνη δὲν φέρουν οἱ οἰκουμενιστές, ἀλλὰ οἱ ἀντιοικουμενιστές, καὶ δὴ αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν γιὰ οἰκονομία καὶ γιὰ τὴν ὕπαρξη ἀκόμα εὐσεβῶν ἐπισκόπων, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὀρθοδοξία τοῦ ρωσικοῦ πατριαρχείου, παρουσιάζοντάς το ὡς νέο πόλο ἀντίστασης ἐνάντια στὸν αἱρετικὸ Βαρθολομαῖο!

Τὸ πόσο κακό ἔχουν κάνει αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι μὲ τὶς λάθος ἐκτιμήσεις τους καὶ τὶς παλινωδίες τους, προσπαθώντας μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια νὰ ἀποτρέψουν τὸ ποίμνιο ἀπὸ μία ξεκάθαρη ἀποτείχιση καὶ σκληρὴ στάση ἀπέναντι στοὺς οἰκουμενιστές, φαίνεται στὴν περίπτωση τοῦ μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱεροθέου.

          Παρὰ τὰ ὅσα ἀποδεικτικὰ εἶχαν γραφτεῖ γιὰ αὐτὸν τὸν λόγιο μέν, ἀλλὰ φιλόδοξο καί, παράλληλα, δειλὸ καὶ δίγλωσσο ἐπίσκοπο αὐτοὶ ἐπέμεναν νὰ τὰ ἀγνοοῦν πεισματικά (κατηγορώντας μας μάλιστα ὅτι τάχα καταδικάζουμε ὁλόκληρη τὴν ἐκκλησία), καὶ τὸν παρουσίαζαν ὡς εὐσεβῆ καὶ ὀρθοτομοῦντα ἐπίσκοπο. Ἔγραφαν καθιστάμενοι ἀπὸ τότε γραφικοὶ καὶ «αὐλοκόλακες(;):

«Συμφωνοῦμε καθ’ ὅλα μὲ τὶς διαπιστώσεις ἀμφοτέρων τῶν καλῶν μας ἀρχιερέων (σσ. Ναυπάκτου καὶ Πειραιῶς), τῶν ὀρθοτομούντων τὸν λόγον τῆς ἀληθείας»! (π. Θεόδωρος Ζήσης, ἐδῶ).

Τώρα ποὺ ὁ Ναυπάκτου ἔχει ἄλλη γνώμη γιὰ τὸ οὐκρανικό, οἱ πρώην ὑμνωδοί του τὸν κατηγοροῦν ὡς ἀναληθῆ καὶ ξεχνώντας τὰ ὅσα ὑμνητικὰ ἔγραφαν πρὶν γιὰ αὐτόν, ξεχνώντας τὶς κατηγορίες τους ἐναντίον ὅσων διαφωνοῦσαν καί, κυρίως, χωρίς –γιὰ πολλοστὴ φορά– νὰ ζητήσουν ἔστω καὶ μία συγγνώμη γιὰ τὴν λάθος ἐκτίμησή τους καὶ νὰ ἀλλάξουν πρύμνη στὴν κακὴ Ρότα ποὺ ἔχουν πάρει.

Ὡς παράδειγμα τῶν παραπάνω καταθέτω τὰ ἐγκώμια τοῦ μέλους τῆς ὁμάδας Ζήση, τοῦ π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου, στὴν κριτικὴ τοῦ βιβλίου τοῦ Ναυπάκτου γιὰ τὸ Κολυμπάρι. Ἔγραφε τότε ὁ π. Ἀναστάσιος γιὰ τὸν Ναυπάκτου, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους τῆς ὁμάδας του (στὴν Κατάνυξη, ἐδῶ):

«5. Άξιον ἐπισημάνσεως εἶναι ὅτι ὁ συγγραφέας ἀντιμετωπίζει μὲ ἰδιαίτερο σεβασμὸ τὰ τέσσερα Πατριαρχεῖα ποὺ δὲν συμμετεῖχαν στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης (Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας). Τολμᾶ μάλιστα νὰ διαφοροποιηθεῖ ἀπὸ τὴν κρατοῦσα στὴν ἑλληνόφωνη Ὀρθοδοξία ἀντίληψη ποὺ ἀποδίδει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο σὲ γεωπολιτικοὺς συσχετισμοὺς καὶ ἐθνοφυλετικὰ κριτήρια τὴ μὴ συμμετοχή τους καὶ ἐπισημαίνει καὶ τὶς θεολογικὲς παραμέτρους ποὺ ὁδήγησαν στὴν ἀπόφαση αὐτή (σ. 226, 228-229, 405-407). Δυστυχῶς, σημαίνοντες ἐκκλησιαστικοὶ παράγοντες ποὺ ἔχουν ἀναγάγει τοὺς γεωπολιτικοὺς συσχετισμοὺς καὶ τὴ διπλωματία σὲ κύριο κριτήριο καὶ ὁδηγὸ στὴν ἐκκλησιαστική τους διακονία σὲ διορθόδοξο ἐπίπεδο, κρίνοντας ἐξ ἰδίων τὰ ἀλλότρια, δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν ὅτι ὑπάρχουν καὶ κάποιες Ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες σέβονται τὸ παραδοσιακό-ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα τοῦ ποιμνίου τους καὶ ἐνεργοῦν μὲ βάση καὶ τὴν Ὀρθόδοξη θεολογία. Τὸ πλέον λυπηρὸ εἶναι ὅτι πολλοὶ ἐκ τῶν παραδοσιακῶν κληρικῶν, ἀκόμα καὶ ἐπισκόπων, ἐντελῶς ἄκριτα ἐπαναλαμβάνουν ὅσα ἡ “ἐκκλησιαστικὴ” προπαγάνδα ἔχει ἐπιβάλει στὸν ἑλληνόφωνο ἐκκλησιαστικὸ χῶρο». 

           Τί ἔχει νὰ πεῖ τώρα ὁ π. Ἀναστάσιος (καὶ ὅλα τὰ φιλικά του ἱστολόγια) ποὺ ὁ Ναυπάκτου κάνει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο κατηγορώντας τὴν Ρωσία καὶ τὰ ἄλλα πατριαρχεῖα γιὰ ἐκκλησιολογικὲς μεταπτώσεις, γιὰ ἐθνοφυλετισμὸ καὶ γεωπολιτικὲς σκοπιμότητες (ἐδῶ).  Φυσικὰ θὰ περιοριστοῦν σὲ ἄρθρα ἐντυπωσιασμοῦ, ἀλλὰ συγγνώμη γιὰ τὴν παραπληροφόρηση, ἢ τουλάχιστον γιὰ τὴν λάθος ἐκτίμησή τους δὲν θὰ ζητήσουν! Ἡ συγγνώμη/μετάνοια εἶναι κάτι δύσκολο γι’ αὐτούς, παρότι τὴ διδάσκουν νὰ τὴν ἐφαρμόζουν οἱ …ἄλλοι!

Συνεχίζει ἀκόμα πιὸ ἀκραία τοὺς ἐμμετικοὺς ἐπαίνους του ὁ π. Ἀναστάσιος:

«Δὲν ὑπάρχει τέτοιο προηγούμενο: μὲ ἁπλότητα καὶ εἰλικρίνεια, χωρὶς μεθοδεύσεις, μηχανισμοὺς στήριξης καὶ managers κάποια πρόσωπα ξεπέρασαν τὰ ὅρια τῶν Τοπικῶν τους Ἐκκλησιῶν καὶ ἀναδείχθηκαν σε πανορθόδοξο ἐπιπεδο οἱ φορεῖς μέσῳ τῶν ὁποίων ἡ πανορθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση ἐκφράστηκε. Ἀναφέρομαι σὲ τρία πρόσωπα: τὸν συγγραφέα Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱερόθεο, τὸν πρωτοπρεσβύτερο Θεόδωρο Ζήση, Ὁμότιμο Καθηγητὴ Πατρολογίας, καὶ τὸν Καθηγητὴ τῆς Δογματικῆς κ. Δημ. Τσελλεγγίδη. Ὁ καθένας ἀπὸ τὴν ἰδιαίτερη θέση ποὺ ἔχει ταχθεῖ, μὲ τὸ δικό του τρόπο, μὲ τὸ δικό του ὕφος, ἀλλ’ ὅμως μὲ ἑνιαῖο ἐκκλησιαστικὸ ἦθος καὶ ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας, μὲ τεκμηριωμένο στὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση λόγο. Εἶναι συγκινητικὸ καὶ συνάμα συγκλονιστικό, γιατί θυμίζει παλαιότερες κρίσιμες στιγμὲς τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Θεὸς αὐτοὺς κυρίως ἐπέλεξε αὐτὴ τὴν πολὺ κρίσιμη στιγμὴ νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς ὑπεράσπισης τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο, μὲ σημαντικὸ προσωπικὸ κόστος. Ἔτσι, τὰ κείμενά τους θεμελιωμένα στὴν πατερικὴ καὶ συνοδικὴ ὀρθόδοξη παράδοση καὶ στὴν ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία τῶν συγχρόνων ἁγίων, ξεπέρασαν τὰ ὅρια τῆς ἑλληνόφωνης Ὀρθοδοξίας, μεταφράστηκαν καὶ ἀξιοποιήθηκαν σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο καὶ ἀποτέλεσαν τὴ βάση τοῦ προβληματισμοῦ ἀκόμα καὶ γιὰ Συνόδους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν καὶ Πατριαρχείων».

Ἐδῶ φαίνεται ἡ αἰσχύνη καὶ ἡ ἔπαρση ἀλλὰ καὶ ἡ βλασφημία τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, ποὺ γιὰ νὰ αὐτοδικαιωθοῦν αὐτοανακηρύσσονται σὲ ἐκλεκτοὺς καὶ διαλεκτοὺς τοῦ Θεοῦ.

Μπορεῖ νὰ μᾶς ἐξηγήσει ὁ π. Ἀναστάσιος, ἂν θεωρεῖ ὅτι ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ κάνει λάθος στὴν ἐκλογή του καὶ αὐτοὶ ποὺ «ἐπέλεξε αὐτὴ τὴν πολὺ κρίσιμη στιγμὴ νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς ὑπεράσπισης τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο, μὲ σημαντικὸ προσωπικὸ κόστος», τώρα νὰ ὑπερασπίζουν ἀντὶ τὴν ὀρθοδοξία, τὴν αἵρεση καὶ τὸ σχίσμα; Μπορεῖ νὰ μᾶς πεῖ πότε, τουλάχιστον ἀπὸ ντροπή, θὰ ἀναλάβει αὐτὸς καὶ ἡ ὁμάδα του τὴν εὐθύνη τους ἀπέναντι στὸ ἄμοιρο ποίμνιο, ποὺ δεν ξέρει πιὰ τί νὰ πιστέψει καὶ τελεῖ, ὅπως καὶ ἐπὶ οἰκουμενιστῶν, σὲ πλήρη σύγχυση, ἀφοῦ οἱ παρουσιαζόμενοι σὲ αὐτό  –ἀπὸ τὴν ὁμάδα Ζήση– ὡς εὐσεβεῖς, ἀποδεικνύονται ἀσεβεῖς! Ἀφοῦ τώρα, οἱ ἀποδεδειγμένοι σὲ αὐτὸ οἰκουμενιστὲς (Ρῶσοι, Ἀβάνα) τοῦ παρουσιάζονται ὡς ὑπερασπιστὲς τῆς Ἐκκλησίας –ἀπὸ τὴν ὁμάδα Ζήση! Ἀφοῦ τώρα, οἱ παρουσιαζόμενοι σὲ αὐτὸ ὡς ἐκλεκτοί του Θεοῦ –ἀπὸ τὴν ὁμάδα Ζήση– πέφτουν ἀπὸ τὴν μία λάθος ἐκτίμηση στὴν ἄλλη, ἀλλὰ συνεχίζουν σὰν νὰ μὴν ἔγινε τίποτα! Ἀφοῦ τώρα, οἱ παρουσιαζόμενοι στοὺς πιστοὺς γνῶστες τῶν Ἱ. Κανόνων δὲν τοὺς ἐφαρμόζουν, ἀφοῦ οὔτε κἂν γιὰ τὸ οὐκρανικὸ σχίσμα δὲν προχωροῦν σὲ διακοπὴ μνημοσύνου;
Αὐτὸ εἶναι τὸ "καλὸ" καὶ ἡ πλάνη καὶ ἡ σύγχυση ποὺ προκαλοῦν ὁ π. Θεόδωρος καὶ ἡ ὁμάδα του, ὅσο ἀγνοοῦν τὰ τόσα μηνύματα ὁμονοίας καὶ τὸ μήνυμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου νὰ πρεσβεύουμε τὸ αὐτό· ὅσο ἀρνοῦνται τὸν κοινὸ ἀγώνα, ὅσο δὲν ἀλλάζουν στάση, πρᾶγμα ποὺ εὐχόμαστε κάποτε νὰ γίνει.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου