Υπέρ πολλαπλών Κυρίων;

Ἕνα κείμενο γιὰ τὴν ὀρθόδοξη Ἐξομολόγηση καὶ τὰ γενετήσια ἁμαρτήματα

    Σχόλιο καθηγητοῦ Γεωργίου Παναγόπουλου: «Παραπέμπω στὴ συνέχεια σὲ ἕνα ἐξαιρετικό, "ἅλατι ἠρτυμένον" (Κολ. 4, 6) κείμενο τοῦ συναδέλφου Ἀν. Πολυχρονιάδη...

    Στὴν παρέμβασή του αὐτὴ ὁ Δρ. Πολυχρονιάδης ἀνατέμνει in brevis τὸ "ἀκανθῶδες" ζήτημα τῶν γενετήσιων, κοινῶς σεξουαλικῶν, ἁμαρτημάτων καὶ τοῦ τρόπου ἀντιμετώπισής τους ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία στὸ πλαίσιο τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τῆς Ἐξομολογήσεως καὶ ἐντός τῆς ἁγιογραφικῆς καὶ
πατερικῆς Παραδόσεως. 

    Τὴν ἀφορμὴ γιὰ τὴν παρέμβαση αὐτὴ ἔδωσε ἕνα "ἀθεολόγητο" κείμενο "διαδικτυακῆς περσόνας", στὸ ὁποῖο οὔτε λίγο οὔτε πολὺ καταγγέλλεται συλλήβδην ὁ ὀρθόδοξος κλῆρος ὡς ἐξουσιαστὴς ψυχῶν μέσω τοῦ ἐλέγχου τῆς σεξουαλικότητας καὶ ἐπιχειρεῖται ἐμμέσως πλὴν σαφῶς ἡ ὁλικὴ ἀνατροπὴ τῆς ὀρθόδοξης ἀσκητικῆς διδασκαλίας καὶ βιωτὴς ὅπως αὐτὴ ἀποτυπώνεται στὴν ΚΔ καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Una Sancta.

Γράφει ὁ Ἀναστάσιος Ὁμ. Πολυχρονιάδης,

Δρ. Θεολογίας ΑΠΘ | Romfea.gr

    Στὴν ἰστοσελίδα liberal.gr, φιλοξενεῖται ἄρθρο τοῦ Παναγιώτη Ἀντ. Ἀνδριόπουλου, θεολόγου καὶ μουσικοῦ, μὲ τίτλο: «Ὁ ἔλεγχος τῆς σεξουαλικότητας ἀπὸ τοὺς ''πνευματικούς''». Πρόκειται γιὰ τὸν διαχειριστὴ τοῦ blog «Φῶς Φαναρίου».

    Μὲ ἀφορμή, τὴν τοποθέτηση τοῦ Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου σχετικὰ μὲ τὴν ὁμοφυλοφιλία, ὁ Ἀνδριόπουλος στὸ ἄρθρο του ἐναντιώνεται στὸν κλῆρο καὶ ἰδιαίτερα στοὺς ἱερεῖς - πνευματικοὺς λέγοντας: «Ὁ Μόρφου Νεόφυτος δὲν κάνει κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ κάνει πανηγυρικὰ ὁ κλῆρος –καὶ δὴ οἱ πνευματικοὶ (ἐξομολόγοι)– καὶ στὶς μέρες μας. Προσπαθεῖ νὰ ἐλέγξει μὲ κάθε τρόπο τὴ σεξουαλικότητα τῶν πιστῶν».

   Ὡστόσο, ἀμέσως προκύπτει ἕνα ἁπλοϊκὸ ἐρώτημα στὸν ἀναγνώστη: Ὁ ἀρθρογράφος τόσο μὲ τὴν ὀνομασία ποὺ ἔχει ἐπιλέξει γιὰ τὸ blog, τὸ γνωστὸ ὡς «Φῶς Φαναρίου», ὅσο καὶ μὲ τὶς ἀναρτήσεις του, δείχνει μορφολογικὰ νὰ σέβεται τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. 

    Σύμφωνα ὅμως μὲ τὴν ἀνωτέρω τοποθέτησή του, περὶ ὅλων τῶν ἱερέων - πνευματικῶν, διερωτᾶται κανείς, ἐὰν ἐντάσσει, ἐκ τῶν πραγμάτων, σὲ αὐτοὺς καὶ τὸν ἱερουργούντα τὸ μυστήριο τῆς ἐξομολόγησης στὴν Πόλη, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἐπίσκοπο Ἐρυθρῶν καὶ ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χάλκης, Κύριλλο; 

    Ἐάν, λοιπόν, γενικευμένα ὑποβαθμίζει τὴν ἐξομολόγηση, ὡς ἀσκητικὸ δρόμο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, τότε γιατί ἀναρτᾶ στὶς 2/8/2019 στὸ blog του τὸ πρόγραμμα τῆς καθημερινῆς ἐξομολόγησης τοῦ ἐπισκόπου Ἐρυθρῶν, μὲ τὴν ἐπισήμανση ὅτι εἶναι πρὸς τοῦτο διορισμένος ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη; Τί ἰσχύει, τελικά, γιὰ τὸν κ. Ἀνδριόπουλο;

    Διαβάζοντας, παρακάτω στὸ ἄρθρο του ὁ ἀναγνώστης ἔρχεται σὲ μεγαλύτερη σύγχυση, γιατί μετὰ τὴν ἀναφορὰ του γενικῶς περὶ ἐξομολόγων, ὁμιλεῖ περὶ ὅλων τῶν σημερινῶν πνευματικῶν στὴν Ἑλλάδα, ὅπου «τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ ρωτοῦν –καὶ ἐνίοτε ἀρέσκονται σὲ γαργαλιστικὲς λεπτομέρειες– εἶναι ἡ σεξουαλικὴ ζωὴ ἑνὸς ζευγαριοῦ ἢ ἑνὸς νέου. Καὶ ἀμέσως πέφτουν βροχὴ οἱ σχετικὲς ὁδηγίες, ἀπαγορεύσεις καὶ ‘‘θεραπεῖες’’».

    Σὲ ἄλλο σημεῖο τοῦ ἄρθρου ἀναφέρει: «Γιὰ νὰ γυρίσουμε στὰ καθ’ ἠμᾶς. Ο Χριστός δὲν μίλησε ποτέ εὐθέως γιὰ τήν ἐρωτικὴ συνεύρεση καὶ δὲν ἀσχολήθηκε με τὶς ἐρωτικὲς παρεκτροπές. Δὲν ἀπαρίθμησε σεξουαλικὰ ἁμαρτήματα, δὲν κατονόμασε τοὺς ἀνθρώπους ἀνάλογα μὲ τὸν σεξουαλικὸ προσανατολισμό τους».

    Δηλαδή, ἀμφισβητεῖ, ὁ Ἀνδριόπουλος, ὅπως ὁ αἱρετικὸς Μαρκίων (1ος-2ος μ.Χ αἰώνας), τὸν κανόνα τῆς Καινῆς Διαθήκης μὲ τὰ 27 θεόπνευστα βιβλία της;

    Δὲν μιλᾶ ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος θεοπνεύστως γιὰ τὰ ἁμαρτήματα τῆς σαρκός; Γράφει δικά του λόγια ὁ Παῦλος;

     Δὲν εἶναι ὁ λόγος του ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ὅταν λέγει στὴν Α΄Κορινθίους 6, 9: «ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανάσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται»; Δεν ἀναφέρεται ἐκεῖ στὴν πορνεία καὶ ὁμοφυλοφιλία;

      Ἢ ὅταν γράφει στὴν Πρὸς Τιμόθεον Α΄ 1, 9-11: «εἰδὼς τοῦτο, ὅτι δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται, ἀνόμοις δὲ καὶ ἀνυποτάκτοις, ἀσεβέσι καὶ ἁμαρτωλοῖς, ἀνοσίοις καὶ βεβήλοις, πατρολῴαις καὶ μητρολῴαις, ἀνδροφόνοις, πόρνοις, ἀρσενοκοίταις, ἀνδραποδισταῖς, ψεύσταις, ἐπιόρκοις, καὶ εἴ τι ἕτερον τῇ ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ ἀντίκειται, κατὰ τὸ εὐαγγέλιον τῆς δόξης τοῦ μακαρίου Θεοῦ, ὃ ἐπιστεύθην ἐγώ».

      Ἀλλὰ καὶ στὴν Πρὸς Ρωμαίους 1, 25-27, ὅπου γίνεται λόγος πάλι γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία: «οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα, ὅς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας· ἀμήν. Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας. αἵ τε γὰρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες.».

   Πλήρως ἀθεολόγητη εἶναι, βεβαίως, καὶ ἡ ἀναφορὰ τοῦ ἀφιλόπονου περὶ τῶν ἀποδείξεων ἀρθογράφου στὴ συνθηματική, δηλαδὴ ἐγκεφαλικὴ ἐγκράτεια ποὺ διακηρύσσουν κάποιες χριστιανικὲς σέκτες, ὅπως καὶ ἡ κομμουνιστικὴ - λενινιστικὴ ἰδεολογία, ἀφοῦ μὲ τὸν τρόπο τῆς γραφῆς του μοιάζει νὰ ἀπορρίπτει, μαζὶ μὲ αὐτές, καὶ τὴν ἐν Χριστῷ ἐγκράτεια, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μία καρδιακὴ - χαρισματικὴ κατάσταση.

    Θὰ ὄφειλε νὰ γνωρίζει ὁ κ. Ἀνδριόπουλος, ὡς «θεολόγος», ὅτι ἂν κάποιοι ἱερεῖς - πνευματικοὶ προβάλλουν μέσω τῆς ἐξομολόγησης τὸν ἑαυτό τους καὶ ὄχι τὸν Χριστό, αὐτὸ δὲ βαρύνει τὸ μεταμορφωτικὸ χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀσκητικὴ ὑπόσταση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.

    Ἐξάλλου καὶ οἱ πνευματικοὶ εἶναι σὰν τοὺς γιατρούς, ἂν δὲν δεῖς ἀποτέλεσμα στὸν ἕναν, ἀναζητᾶς ἀσκητικότερο πνευματικὸ παράδειγμα, ἀλλὰ οὐδέποτε ἐναντιώνεσαι στὴ θεραπευτικὴ μέθοδο τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς (ἢ -στὴν ἰατρικὴ- τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης). Διαφορετικά, παραδίδεσαι στὴν ἀρρώστεια καὶ στὸν θάνατο.

    Ἐν τέλει, ὁ κ. Ἀνδριόπουλος ὀφείλει νὰ ἀποφασίσει, ἐὰν θέλει νὰ πορευθεῖ τὴν οἰκουμενικὴ ὁδὸ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἢ, χαράσσοντας τὴ δική του (ἰδιωτικὴ) ὁδό, νὰ ἐξατομικεύει μεταπατερικὰ τὴ θεολογικὴ ὁρολογία, δουλεύοντας προφανέστατα ὑπὲρ πολλαπλῶν Κυρίων, ὅπως αὐτὸ καθίσταται φανερὸ ἀπὸ τὰ ἐνδεικτικὰ ἀναφερθέντα στὴν παροῦσα κριτικὴ παρέμβασή μας.

Πηγή